"დღეს ჩემში მსახიობი საერთოდ აღარ არის... რომ ვიცოდე, საღამოს სპექტაკლი უნდა ვითამაშო, ალბათ მოვკვდები" - მაია დობორჯგინიძე ოჯახსა და შეცვლილ პროფესიაზე
მაია დობორჯგინიძესთან შეხვედრა რუსთაველის თეატრთან დავთქვით. სასაუბროდ მისი მეუღლის, გოგა ბარბაქაძის საგრიმიორო დავიკავეთ, რომელთანაც უკვე 16-წლიანი ოჯახი აქვს და წყვილს ორი შვილი ჰყავს. აქ მაიკოს "შთაბეჭდილებების ყუთისთვის" თავი უნდა მოგვეხადა. ასეთ დროს აწმყო და წარსული ერთმანეთში ირევა და იმ ადამიანებსაც იხსენებ, ვინც შენს პიროვნულ თუ პროფესიულ განვითარებაში მნიშვნელოვანი კვალი დატოვა. სწორედ ამიტომ, საუბარი ბავშვობის შთაბეჭდილებებით დავიწყეთ და ეტაპობრივად დღემდე მოვედით.
მანამდე გეტყვით, რომ მაია დობორჯგინიძეს საზოგადოების უმრავლესობა როგორც მსახიობს, ისე იცნობს და ცოტამ თუ იცის, რომ არაერთი წელია მუშაობს, როგორც რეჟისორი. ამ პროფესიაში მისი დებიუტი 2010 წელს შედგა, როცა "თავისუფალ თეატრში" სპექტაკლი "თაფლობის თვე" წარმოადგინა. მისთვის შთამბეჭდავი ავტორების, ფილმებისა და სპექტაკლების სია კი ასე გამოიყურება: ყველაზე ხშირად პიესებს კითხულობს, საყვარელი ავტორი შექსპირია; ძველი ქართული ფილმებიდან გამორჩეულად უყვარს: "ცისფერი მთები" და "შერეკილები". ფელინის, პაზოლინის ფილმების მაყურებელია და დღეს ფავორიტ რეჟისორებს კიდევ ორი დაემატა - იორგოს ლანთიმოსი და გილერმო დელ ტორო. რაც შეეხება შთამბეჭდავ სპექტაკლებს, მისთვის ასეთია რობერტ სტურუას დადგმები: წარსულიდან - "ქალი-გველი", ხოლო დღევანდელებიდან - "თამაშის დასასრული".
- ბავშვობიდან ნათლად მახსოვს ბაღის პერიოდი. იყო ერთი უმშვენიერესი, მოწესრიგებული, მაღალი ქერა ქალბატონი ირინა ალექსეევნა, რომელსაც ვაკეში შინ კერძო ბაღი ჰქონდა. არ ვიცი, დედაჩემმა სად იპოვა ეს ბაღი, რადგან მაშინ ეს იშვიათობა იყო. პედაგოგს ზამთარ-ზაფხულ ვაკის პარკში დავყავდით. ჯიბეები სავსე მქონდა რკოებით, ჯოხებით, წიწვებით. ჯგუფში ცოტანი ვიყავით, სასაცილო კომბინეზონები გვეცვა, განძრევა რომ გვიჭირდა, ისეთი და ერთმანეთზე რეზინით გადაბმული ხელთათმანები კისერზე გვქონდა გადაკიდებული. დღემდე მახსოვს, ირინა ალექსეევნა სხვასთან თუ საუბრობდა და იმ დროს ლაპარაკს ვაწყვეტინებდით, გვეუბნებოდა, - რამის თქმა ან კითხვა თუ გინდათ, ჯერ ბოდიში მოიხადეთ და ისე მკითხეთო.
დღეს ჩემს შვილებს - გაბრიელი 13 წლისაა, ბარბარა 7-ის - სულ ამას ვეუბნები, მე ასე მასწავლეს-მეთქი. რაც შეეხება სკოლას, მე-6 გერმანულ სკოლაში ვსწავლობდი, რომელიც იმ დროს ახალი დაარსებული იყო. პედაგოგებსა და მოსწავლეებს შორის მცირე ასაკობრივი სხვაობა გვქონდა - მაგალითად, ჩემი კლასის დამრიგებელი მერი ტორაძე 22 წლის იყო და ასეთივე ახალგაზრდა პედაგოგები გვყავდა სხვებიც, რომლებსაც ბავშვებთან ურთიერთობისა და სწავლისადმი გამორჩეული მეთოდები ჰქონდათ. ახლა რომ დავფიქრდი, ვხვდები, ბაღშიც და სკოლაშიც ძალიან გამიმართლა. საყვარელი და კარგი კლასი მყავდა და დღემდე კლასელები რამის აღსანიშნავად რომ ვიკრიბებით, მერიც აუცილებლად ჩვენთან ერთად არის ხოლმე.
- იმავე წლებიდან პირველი ელდა და ცხოვრებისეულ ტრაგედიებთან შეხება რას უკავშირდება?
- ყველაზე ტრაგიკული ფაქტი ალბათ მაინც ადამიანის გარდაცვალებაა. სკოლა რომ დავამთავრეთ, ჩვენი კლასელი თორნიკე ბარამიძე გარდაიცვალა. ეს იყო პირველი ახალგაზრდული შოკი. გარდა ამისა, ბებიების დაკარგვა: ერთი სკოლაში სწავლისას გარდამეცვალა, მეორე კი - სტუდენტობისას. მათ ჩემს ცხოვრებაში დიდი კვალი დატოვეს. როგორც ამბობენ, მათი გარდაცვალების შემდეგ მართლა მთავრდება ცხოვრების გარკვეული ეტაპი - ბავშვობა.
- რომელიმე ეტაპზე დღიურებს წერდით?
- კი, დღიურებს ვაწარმოებდი და დღემდე მაქვს შენახული, ვერ ვაგდებ. თუმცა ხშირ შემთხვევაში მქონია წყვეტებიც და მერე ისევ მივბრუნებივარ.
- საქმის მიმართაც ხომ არ გახასიათებს ასეთივე დამოკიდებულება? აქვე ისიც ვთქვათ, ამჯერად რით ხართ დაკავებული...
- არა, საქმე ბოლომდე მიმყავს. თან, ისეთი პროფესია მაქვს, თუ რამე იძულებით არ მოხდა, შენით ვერ შეწყვეტ. არ მახსოვს, რამე პიესა დასადგმელად ავირჩიო, დავიწყო და ბოლომდე არ მივიყვანო. ერთადერთი გამონაკლისი ამ პანდემიაში, თეატრალურ უნივერსიტეტში "ბერნარდა ალბას სახლზე" მუშაობის პერიოდი იყო, რომელიც თემურ ჩხეიძისა და ჩემს სტუდენტებთან დავდგი. კორონავირუსის გამო არაერთხელ მოგვიხდა გაჩერება და შემდეგ რეპეტიციების განახლება. პერიოდულად ყველამ მოვიხადეთ, ეს იყო ჩვეულებრივი კოშმარი. ძალიან გაგვიჭირდა...
ახლა ბატონ თემურთან ერთად ვდგამთ "სეილემის პროცესს". რამდენიმე მსახიობთან ერთად, საბავშვო სტუდიაც გვაქვს - "თეა-ტრი", სადაც სხვადასხვა ასაკობრივი ჯგუფი გვყავს და მათთან ვმუშაობთ. მსახიობობას თავი დავანებე, "თავისუფალ თეატრში" ვარ როგორც რეჟისორი და იქ რეპერტუარში ჩემი ერთი სპექტაკლია. გოგა ახალ როლზე მუშაობს და მთლიანად ამაზეა გადართული. ბატონი ავთო ვარსიმაშვილი "ოტელოს" დგამს, სადაც გოგა ოტელოს როლს შეასრულებს...წაიკითხეთ სრულად