"ჩემი პატარა შვილი უყურებდა დაბომბილ საბავშვო ბაღს და უეცრად მკითხა, ჩვენც მოგვკლავენო?" - რას უყვება უკრაინაში შექმნილ ვითარებაზე Ambebi.ge-ს ადგილობრივი
რაც დრო გადის, სულ უფრო მატულობს მოლოდინი, რომ რუსეთსა და უკრაინას შორის არსებული უკიდურესი დაძაბულობა დიპლომატიური გზებით ვერ მოგვარდება. ადგილობრივების თქმით, ამის კიდევ ერთი წინაპირობაა პრორუსული პროპაგანდა, თითქოს უკრაინა თავის მოსახლეობას ესვრის, ამიტომ ისინი იძულებულნი არიან, საკუთარი სახლები დატოვონ.
ამას ემატება გუშინ ღამით დონბასის მიმართულებით განხორციელებული იერიში, რომელსაც ფიქრობენ, რომ გაგრძელება ექნება.
აღმოსავლეთ უკრაინაში რუსეთის მიერ მხარდაჭერილმა სეპარატისტებმა, სრული სამხედრო მობილიზაციის ბრძანება გასცეს. სეპარატისტების მიერ ოკუპირებული დონეცკის და ლუგანსკის რეგიონების ე.წ. ლიდერებმა, დენის პუშილინმა და ლეონიდ პასეჩნიკმა, 19 თებერვალს ცალ-ცალკე გაავრცელეს განცხადებები სრული მობილიზაციის შესახებ და რეზერვისტებს შესაბამის ადგილებზე გამოცხადება მოსთხოვეს. რეგიონების დატოვება აეკრძალათ 18-დან 55 წლამდე მამაკაცებს.
უკრაინის შეიარაღებული ძალების განცხადებით, სროლას 19 თებერვალს დონეცკის რეგიონში, უკრაინის მთავრობის მიერ კონტროლირებულ ნაწილში ერთი სამხედრო ემსხვერპლა. მათივე ცნობით, სეპარატისტთა ძალები საცხოვრებელ არეალებში არტილერიას განათავსებენ, რათა საპასუხო ცეცხლის პროვოცირება სცადონ.
მარიოპულში მცხოვრები მარინა გრომოვა AMBEBI.GE-სთან საუბარში ამბობს, რომ მისი ნათესავები ლუგანსკში ცხოვრობენ, რომლებთანაც შეხვედრის შესაძლებლობა არ აქვს თუმცა სოციალური ქსელების საშუალებით ეკონტაქტება. გრომოვას თქმით, ხანდახან ისინი "განსხვავებულ პოლიტიკურ პოზიციაზე არიან" და ისინი პრორუსული პროპაგანდის გავლენის ქვეშ ექცევიან."
მარინა გრომოვა:
- წლებია, ჩვენს თავზე ჭურვები დაფრინავს, ხან მეტი, ხან ნაკლები რაოდენობით. მერვე წელია, რუსეთთან საომარ ვითარებაში ვართ, ახლა რუსეთი აშკარად გვიწვევს. აქ ყოველდღე გვესმოდა, რომ უკრაინა საკუთარ მოსახლეობას ესროდა, იმიტომ, რომ ამერიკისგან არის წაქეზებული და ომი სურს რუსეთთან. ნეტავ ასე იყოს. ნეტა მართლა იომებდეს ამერიკა, ან რომელიმე ძალიან ძლიერი სახელმწიფო ჩვენს ნაცვლად.
ყველა ღონეს ხმარობს რუსეთი ომში ჩაგვითრიოს. რაც მთავარია, ლუგანსკში მცხოვრებ ნათესავებს სჯერათ, რომ ჩვენები ესვრიან. ჩვენ საერთო ბებია-ბაბუა გვყავდა, როდესაც ვეუბნები, რომ ასე არ არის, ისეთი არგუმენტები აქვთ, კამათს აზრი არ აქვს. გვეუბნებიან, - "ინტერნეტში, ტელევიზიაში ყველგან აჩვენებენ, რომ იქ ბავშვები დახოცეს უკრაინელმა სამხედროებმა, ნუთუ არ გინახავთ კადრები?! ამერიკას და დასავლეთს სურს ომი, ჩვენ რუსეთი გვეხმარება, სამშვიდობოს გადავიდეთ."
აქ ზოგი ამბობს, რომ არაფრად უღირს ასეთი გამარჯვება, ან დამარცხება, თუკი ოჯახის წევრები ერთმანეთს დაკარგავენ, სანგრების სხვადასხვა მხარეს აღმოვჩნდებით. ან რა იქნება შემდეგ, როდესაც ეს ყველაფერი დასრულდება?!
ამდენი წელია ომში ვცხოვრობთ, თან ვეგუებით, თან - ვერა. ჩემი ქალაქი ზღვისპირას არის გადაშლილი, შეიძლება ითქვას, მტრის პირველი სამიზნეა. ჩემი პატარა შვილი უყურებდა დაბომბილი საბავშვო ბაღის კადრებს და უეცრად ქუჩაში სეირნობისას მკითხა, ჩვენც მოგვკლავენო?
არაფერი ვუპასუხე, მაგრამ ჩამეძია, თუკი ასე ისვრიან ტყვიებს, ხომ შეიძლება ჩვენც მოგხვდესო.
აქ ოჯახებით ვცხოვრობთ. სად უნდა წავიდე?! ეს ჩემი სახლია. პოლონეთში მყავს მეგობრები, მითხრეს, პატარა შვილი გყავს, ხომ არ ჯობია, წამოხვიდეო.. არა, არსად გაქცევას არ ვაპირებ-მეთქი. თუ წავედი, ასე მგონია, ვერასდროს დავბრუნდები. მედია ძალიან აქტიურობს. არ ვიცი, ეს კარგია თუ არა. ზოგჯერ ძალიან გვეშინია, იმაზე მეტად, ვიდრე უნდა გვეშინოდეს. ხშირად გვეკითხებიან, რას ელოდებითო.
- რას პასუხობთ?
- საფრთხე ძალიან დიდია, მაგრამ კრიტიკული არა. ახლა გამოჩნდება ევროპას სინამდვილეში როგორი დამოკიდებულება აქვს უკრაინის მიმართ. ჩვენი პრეზიდენტის გამოსვლა ახლა მისი შესაძლებობის მაქსიმუმია. ახლა ერთმანეთს ვეუბნებით, რომ ოპტიმისტები უნდა ვიყოთ. ახლა ერთადერთი რაც ჩვენზეა დამოკიდებული, არის სიმშვიდის შენარჩუნება. არადა, რა რთულია. ეს ხომ ნერვების ომია. ხან მგონია, რომ ვითარება დაწყნარდება, ხან კი - ოკუპირებული ტერიტორიების მოსაზღვრედ ტყვიებისა და აფეთქების ხმა ისმის.
ვიცი, რომ ჩვენები არ პასუხობენ სეპარატისტებს, მაგრამ როდემდე?! არ ვიცი. როდესაც ახლობლები ერთმანეთს ვხვდებით, ვეუბნებით - იმედია, მშვიდობა გვექნება.