"როცა ჩემს ცხოვრებაში თანამდებობებზე მუშაობის დრო დამთავრდა, წავედი სოფელში" - ექსგუბერნატორის შეცვლილი ცხოვრება, მრავალფეროვანი ღვინო და მარანი

ახლა მისი ნახვა შეიძლება ვენახში, მარანში, ღვინის დაყენებისას, რადგან მეღვინეა, თუმცა წინა ხელისუფლების დროს ანდრო ბარნოვი იყო თავდაცვის აკადემიის რექტორი, გუბერნატორი, მუშაობდა პრეზიდენტის ადმინისტრაციაში, ხელმძღვანელობდა სააკაშვილის ბიბლიოთეკას, გახლდათ სამხედრო ექსპერტი, მაგრამ, როგორც ამბობს, მეღვინეობა ყოველთვის მოსწონდა, აინტერესებდა და ამ მიმართულებით ნაბიჯებს მაშინაც დგამდა.

ანდრო ბარნოვი:

- მეღვინეობას ხელს რომ ჰკიდებ, თავიდან სანერვიულო გაქვს, გამოვა-არ გამოვა? ეს ეტაპი მალე გადის, ძირითად რამეებს სწავლობ, მერე კი მოდის მეორე ეტაპი: აბა, როგორი გამოვა?! გინდა, კარგი გამოვიდეს და ცდილობ, ფიქრობ, კითხულობ, ეკითხები... გაივლის ესეც, უკვე ეჩვევი ვენახსაც, მარანსაც, მეტ-ნაკლებად იცი, სად რას უნდა ელოდო. და იწყება შემდეგი: აბა, როგორ გავხადო უნაკლო? პოულობ ნიუანსებს, ავითარებ და აწვრილმანებ ცოდნას, ყურძენს უკვე ერთ ხილად აღარ აღიქვამ, კომპონენტებად შლი (კანი, წვენი, წიპწა, კლერტი), განსხვავებული დამოკიდებულება გაქვს თითოეულ ნაწილთან, ნელ-ნელა გამოგდის ესეც და მიდიხარ წერტილამდე, სადაც ცუდი და კარგი უკვე საკითხავი აღარაა - ყველა კარგია, ყველა თავისებურად საუკეთესოა. და იწყება შემდეგი და მთავარი ეტაპი - მაღალი კულინარიის.

თუ აქამდე ყველას ყველაფერს ასწავლიდი, რაც თავად ისწავლე, ახლა ლაპარაკი აღარ გეხალისება, რადგან ფიქრის დროა. ეს უბრალოდ ცოდნა აღარაა, შენი ხელოვნებაა, შენი გემოვნება და ესთეტიკა, ამიტომ საიდუმლოებებიც ჩნდება, მხოლოდ იმათ რომ გაუზიარებ, ვისთანაც ერთ ენაზე შეგიძლია ლაპარაკი. ლაპარაკს უკვე ღვინოები იწყებენ. მთავარი სათქმელი მაგათ აქვთ. სკეპტიკოსების გასაგონად ვიტყვი, დღემდე კოლმეურნეობის დროინდელი წესებით რომ ხელმძღვანელობენ:

წელს ვენახი საერთოდ არ შემიწამლავს და ვაზი ბედნიერად გრძნობს თავს! არ ვამბობ, საერთოდ ნუ შეწამლავთ-მეთქი, მაგრამ თუ ტერუარიც ხელს გიწყობთ, პრევენციულ წამლობაზე უარი თქვით. ასე ფულსაც დაზოგავთ, დროსაც და ჯანმრთელობასაც, ღვინო კი ზუსტად 207-ჯერ უკეთესი გამოგივათ!

- როდის გადაწყვიტეთ, მეღვინეობას ასე ჩაღრმავებოდით?

- დარგს არაპროფესიონალურ დონეზე ვიცნობდი და მიყვარდა, ოღონდ, არა - ღვინის დალევა, გემოებზე "კაიფი". ამ მრავალფეროვნებაში ვგრძნობდი, რომ კარგი მეღვინის ხელში ღვინოში ჩანს ბუნება და ადგილმდებარეობა, თუმცა დღევანდელი გადასახედიდან ვხვდები, რომ ბევრი რამ არ ვიცოდი. წლების განმავლობაში ერთ-ერთ არასამთავრობო ორგანიზაციაში სხვადასხვა კომპანიასთან ერთად დიდ პროექტებზე ვმუშაობდი. ამ საქმიანობისას სოფლის მეურნეობაშიც დამიგროვდა გამოცდილება. ბევრი რამ გამოვიკვლიე და გავიგე, მაგრამ ისეთი ღვინის ჩამომსხმელი მარნები, რასაც ნამდვილი ღვინო ჰქვია, 2005- 2006 წლებში ნაკლებად იყო, ამიტომ იმ პროექტებში შეძენილი ჩემი გამოცდილებით გადავწყვიტე, გამეკეთებინა შეხვედრების მარანი, რომელიც ტრენინგცენტრებსა და ადგილობრივ მევენახეებთან იმუშავებდა, რათა ყურძნის ხარისხი გაუმჯობესებულიყო; მეღვინეებს იოლად ეწარმოებინათ პროდუქტი და მეტი ცოდნა დაეგროვებინათ, მაგრამ 2008 წლის ომი რომ დაიწყო, ჩემს სამხედრო საქმეს დავუბრუნდი...

შემდგომ იყო თავდაცვის აკადემიის რექტორობა, გორის გუბერნატორობის პერიოდი, პრეზიდენტის ადმინისტრაციაში საქმიანობა... როცა ჩემს ცხოვრებაში ასეთ თანამდებობებზე მუშაობის პერიოდი დამთავრდა, საქმე უკვე როგორც მეღვინემ ქართლის სოფელ წედისში, ატენის ხეობაში დავიწყე. ასოციაცია დავაარსე და დიდი მარნის მშენებლობა წამოვიწყე.

- თქვენს საკუთარ ვენახზე რას გვეტყვით?

- ვენახი ჩემს სოფელში მაქვს, რომელიც წედისიდან შორს არ არის, ის ისტორიულ ტერუარზეა. იქაურობას ისტორიულად ნავენახობს ეძახიან. თრიალეთის ფერდია, ქვიანი ადგილი კირქვით, კაჟით, მინერალებით სავსე, რაც ღვინისთვის ცუდი არ არის, თუმცა ადგილი უწყლოა. მოკლედ, მე და მამაჩემმა დავიბრუნეთ ერთ დროს ჩვენი დიდი პაპის ნაქონი მიწები, სადაც ვენახი ჰქონდა და რომელიც კომუნისტებმა წაართვეს. იქ აღარაფერი იყო. ვენახი 4 ჰექტარზე გავაშენეთ. ამ საქმეში ფინანსურად მეგობრებიც ჩაერთნენ, მაგრამ იქაურობას მე ვუვლი. ბევრი ჯიში მაქვს, თუმცა ძირითადი მაინც ოთხი ჯიშია - გორული მწვანე, ჩინური, შავკაპიტო, თავკვერი. დანარჩენი ზოგი ისეთია, პირველად რომ გავსინჯე.

- უწყლო ადგილზე არ ჭირს ვენახის მოვლა?

- ეს დიდი პრობლემაა, არადა, ჩამომავალი ხევები უხვადაა, სადაც წლის განმავლობაში წყალი სულ დის. არის ისტორიული რეზერვუარებიც, რომლებიც დანგრეულია... არადა, 800 ჰექტარია, სადაც უამრავ ადამიანს აქვს მიწა, მაგრამ ირიგაციის პრობლემის გამო დაუმუშავებელია. სახელმწიფოსთვის ყველაფერი ადვილი მოსაგვარებელია, თუმცა ამაზე არავინ ფიქრობს.

- მოკლედ, მოგყავთ ყურძენი, აყენებთ ღვინოს და ეს ყველაფერი უზომოდ მოგწონთ...

- კი, საქმეს წარმატებით ვართმევ თავს, ჩემი ღვინის ხარისხში ეჭვი არავის ეპარება. აქ ლაპარაკია ხელოვნებაზე. ჩემი მოგება ის არის, გავაკეთო კარგი ღვინო, რომ ძვირად გავყიდო. ღვინო უცნაური ტილოა, ფუნჯებია, არტია. მნიშვნელოვანია, თუ ეს ყველაფერი და გამოხატვის სრული თავისუფლება გაქვს. ცხადია, ღვინო კულინარიული არტია. ცოცხალი ღვინის ხელოვნება ბევრს არ ესმის, არადა, ეს არის მეღვინის პალიტრა.

- ნატურალური მეურნეობა გაქვთ. ეს რას გულისხმობს?

- ნატურალური მეურნეობა სცდება მევენახეობას. ჩვენ ვეყრდნობით ცოცხალ და ჯანმრთელ ნიადაგს. მას აქვს თავისი "ჯანმრთელობის მექანიზმი“, რომელიც არ უნდა დავაზიანოთ. მაგრამ იმის გამო, რომ ბევრმა ეს არ იცის, სარგებლის მიღების მიზნით მასში უაზროდ ვერევით და საქმეს საშვილიშვილოდ ვაფუჭებთ. მთავარი ის არის, რომ ვშხამავთ ვენახისთვის აუცილებელს, ნიადაგს, რომელიც მერე ასევე აღმოაცენებს შხამს. ამასთან, ეს მცენარესაც აზარმაცებს, მისი ნაყოფი კი ორგანიზმს წამლავს.

- სიცოცხლის მექანიზმში ვერევით...

- ვის უნახავს მორწყული ტყე, ან იქ შეწამლული ხეები? ეს არ არის საჭირო, რადგან იქ ნიადაგი არ შრება. მნიშვნელოვანია 10-15-სანტიმეტრიანი ფენა. ამ ფენას არც ვბარავ, მხოლოდ ძირებს თუ შემოვუთოხნი. ვთიბავ ბალახს არა მიწის პირზე, არამედ - 25-30 სანტიმეტრზე, რომ ფოტოსინთეზის პროცესი არ ჩავკლა და მიწა არ გამოხმეს. გარდა ამისა, მცენარეებს შორის არის სოკოების ფენა, რომელიც სხვადასხვა ფუნქციას, უმთავრესად - ინფორმაციის გაცვლის ფუნქციას ასრულებს. როდესაც ვხედავ, რომ ვენახს უჭირს და სხვა გზა არ მაქვს, უნდა შევწამლო, მაგრამ ამ პროცედურის ყოველ 10 დღეში, ორ კვირაში ჩატარების წინააღმდეგი ვარ. ეს სრულიად გაუგებარი პრაქტიკაა. მე ვაზს წლის განმავლობაში ერთხელ ან ორჯერ ვწამლავ.

- როგორია თქვენი ღვინო?

- ჩემი ღვინო ყოველთვის ჯანმრთელია და ეს არის პირველი წესი. თუ ღვინოში რამე არ მომწონს, არ გამოვიდა, მას ბოთლამდე არ მივიყვან, არ ვყიდი. იმ მასალისგან კი კარგი დისტილატი კეთდება. საერთოდ იშვიათ რაღაცებს ვაკეთებ. ახლა ვწერ ჩემი ტექნოლოგიების ისტორიას, როგორ მივედი კონკრეტულ ღვინომდე... მარანიც ისეთი მაქვს, რომ მანებივრებს. ტრადიციული, ქართულია, თავისი ორი სართულით. არის 6 მეტრი სიღრმის ფენა, სადაც ღვინო მეორე ფაზაში მთელ წელიწადს ატარებს. ღვინოს მხოლოდ გადაღება-გადმოღებით ვეხები, ვფილტრავ. ზოგიერთ ღვინოს, სანამ ბოთლში მოხვდება, 7-8-ჯერ გადაღება სჭირდება.

როდესაც რთველი ახლოვდება, წინასწარ ვწერ რეცეპტებს, რომელთაც, ვცდილობ, მკაცრად მივყვე. ტრადიციას რაღაცით ვამდიდრებ. ზოგისთვის ღვინო არტია და ზოგისთვის - ფულის კეთების საშუალება. ღმერთმა ყველას ბევრი მისცეს, თუმცა რასაც უნდა ვაკეთებდეთ, მთავარია, ყველას ესმოდეს, რომ ერთნაირი ვერ ვიქნებით, მაგრამ ერთად უნდა ვიყოთ. და კიდევ: თუ გვინდა, კარგად ვიყოთ, ერთმანეთის მტრებად არ უნდა ვიქცეთ. ყველაფრის გასაღები სიყვარულია, რომელიც, ამავე დროს, პასუხისმგებლობაცაა.