ემა ტუ­ხი­აშ­ვი­ლი ის ჟურ­ნა­ლის­ტია, რო­მელ­საც ხან ნამ­დვილ ქო­ცად მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ და ხა­ნაც ნა­ცად. ეს კი მის­თვის ობი­ექ­ტუ­რო­ბის მთა­ვა­რი ნი­შა­ნია. რო­გორც თა­ვად ემა აღ­ნიშ­ნავს, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში, რო­მელ­შიც ობი­ექ­ტუ­რო­ბა გა­საკ­ვი­რია, მა­ყუ­რე­ბელს ვერ გა­ურ­კვე­ვია, რო­მე­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია და სწო­რედ ეს გან­სა­ზღვრავს მის­თვის ობი­ექ­ტუ­რო­ბას.

ემა ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა­ზე ბავ­შვო­ბი­დან ოც­ნე­ბობ­და და მი­ზანს მი­აღ­წია კი­დეც, თუმ­ცა არ თვლის, რომ უნდა გა­ჩერ­დეს. წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რის პა­რა­ლე­ლუ­რად, აცხა­დებს, რომ ის არის ჯერ დედა და მხო­ლოდ შემ­დეგ - ჟურ­ნა­ლის­ტი. კა­რი­ე­რა­სა და პი­რად­ზე, ახ­ლა­ხან დან­გრე­ულ ოჯახ­სა და მიზ­ნებ­ზე, რომ­ლებ­საც მი­აღ­წია და რომ­ლის­თვი­საც ჯერ არ მი­უღ­წე­ვია, თა­ვად ემა ტუ­ხი­აშ­ვი­ლი გვე­სა­უბ­რე­ბა.

- რო­გო­რი იყო პა­ტა­რა ემა? რაზე ოც­ნე­ბობ­და, რა იყო მისი ყვე­ლა­ზე დიდი მი­ზა­ნი?

- მო­გო­ნე­ბე­ბი ძა­ლი­ან ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან მაქვს. მშობ­ლე­ბის მო­ნა­თხრო­ბიც მეხ­მა­რე­ბა ბავ­შვო­ბის დე­ტა­ლე­ბის აღ­დგე­ნა­ში. პა­ტა­რა ემა ძა­ლი­ან მატ­რაკ­ვე­ცა იყო და ზედ­მეტ­სა­ხე­ლად „მი­ყი­დე“ ერ­ქვა. ითხოვ­და ყვე­ლაფ­რის ყიდ­ვას. შე­იძ­ლე­ბა მოს­წო­ნე­ბო­და 40 ზომა მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი, რომ­ლის ყიდ­ვა­საც ჯი­უ­ტად მო­ი­თხოვ­და.

პა­ტა­რა ემა ძა­ლი­ან ბევ­რს ლა­პა­რა­კობ­და და მა­მას ჰქონ­და ერთი ჟეს­ტუ­რი ნი­შა­ნი, რომ­ლი­თაც მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ უნდა გავ­ჩუ­მე­ბუ­ლი­ყა­ვი. მი­თხრა, ყველ­გან შე­ნიშ­ვნას ვერ მოგ­ცე­მო და რომ გა­ნიშ­ნებ, ესე იგი ბევ­რს ლა­პა­რა­კობ და უნდა გა­ჩუმ­დეო.

მეც და ჩემი ძმაც ყა­ზა­ხეთ­ში და­ვი­ბა­დეთ და იქ რუ­სულ ბაღ­ში დავ­დი­ო­დით, თუმ­ცა სახ­ლში სულ ქარ­თუ­ლად ვლა­პა­რა­კობ­დით და ამი­ტომ 7 წლის ასაკ­ში, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დით, ქარ­თუ­ლა­დაც და რუ­სუ­ლა­დაც გა­მარ­თუ­ლად ვსა­უბ­რობ­დით. მა­ნამ­დე კი მხო­ლოდ ზა­ფხუ­ლო­ბით ჩა­მოვ­დი­ო­დი ხოლ­მე სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ბე­ბი­ას­თან მუხ­რან­ში. მთე­ლი ბავ­შვო­ბა მუხ­რან­ბა­ტო­ნის სა­სახ­ლის ეზო­ში მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. ალ­ბათ, ესეც იყო ჩემი შთა­გო­ნე­ბის წყა­რო. წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ პრინ­ცე­სა ვი­ყა­ვი და მე­ზობ­ლე­ბის­თვის კონ­ცერ­ტებს ვა­წყობ­დი. ძა­ლი­ან არ­ტის­ტუ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. ამავდრო­უ­ლად, მე­ოც­ნე­ბე და იდე­ა­ლის­ტი ვი­ყა­ვი, რაც დღემ­დე შე­მომ­რჩა. სულ მგო­ნია, რომ რა­ღაც შე­უძ­ლე­ბე­ლი უნდა მოხ­დეს. ყვე­ლაფ­რის იმე­დი მაქვს, სულ რომ არა­რე­ა­ლის­ტუ­რად მეჩ­ვე­ნე­ბო­დეს.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, დღეს ისე­თი ხართ, რო­გორ­ზეც პა­ტა­რა ემა ოც­ნე­ბობ­და?

ნა­წი­ლობ­რივ კი. ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა იყო, რომ ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი გავმხდა­რი­ყა­ვი. თუმ­ცა იმ გა­და­სა­ხე­დი­დან ეს ოც­ნე­ბა ძა­ლი­ან არა­რე­ა­ლის­ტუ­რად ჟღერ­და. ყა­ზა­ხე­თი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლე­ბი დე­და­ქა­ლაქ­ში არ ვცხოვ­რობ­დით. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში კი ერ­თა­დერ­თი ტე­ლე­ვი­ზია თბი­ლის­ში არ­სე­ბობ­და. თუმ­ცა ამას ხელი არ შე­უშ­ლია, წამ­ყვა­ნო­ბა­ზე მე­ოც­ნე­ბა. მა­გი­დის ფე­ხით მიკრო­ფო­ნი გა­ვა­კე­თე და მისი დახ­მა­რე­ბით გა­და­ცე­მებს ვდგამ­დი ხოლ­მე. დღეს მარ­თლაც ამიხ­და ეს ოც­ნე­ბა, რაც იმის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი და ჯი­უ­ტი ვარ, პირ­ველ რიგ­ში, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ. თუმ­ცა არ ვჩერ­დე­ბი და უფრო და უფრო მეტი მინ­და. სულ ახა­ლი ოც­ნე­ბე­ბი და მიზ­ნე­ბი მაქვს. ამი­ტო­მაც არის ცხოვ­რე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო.

- ვინ არის დღეს ემა ტუ­ხი­აშ­ვი­ლი?

ემა პირ­ველ რიგ­ში არის დედა და ძა­ლი­ან ბევრ მო­ვა­ლე­ო­ბა­სა და საქ­მეს ას­რუ­ლებს ამ კუ­თხით. დე­დის შემ­დეგ არის ადა­მი­ა­ნი. ადა­მი­ა­ნო­ბის გამო ძა­ლი­ან ბევრ რა­მე­ზე და­მი­ხუ­ჭავს თვა­ლი და გა­მი­ტა­რე­ბია. სამ­წუ­ხა­როდ, ემა აღარ არის შვი­ლი, რად­გან არც ერთი მშო­ბე­ლი აღარ ჰყავს ცო­ცხა­ლი.

ემა არის ჟურ­ნა­ლის­ტი და ეს ნიშ­ნავს, რომ მისი მა­ყუ­რებ­ლე­ბის დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი და მე­გო­ბა­რია. თი­თო­ე­ულ გა­და­ცე­მას დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით ვამ­ზა­დებ და ამას ყო­ველ­დღი­უ­რად 5-6 სა­ათს ვუთ­მობ. ჩემი მი­ზა­ნია, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი ეკ­რანს მიღ­მა იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი არ დავ­ტო­ვო.

ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ ემა არის მე­გო­ბა­რი. სამ­წუ­ხა­როდ, დღეს ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლე­ბი დრო მე­გობ­რე­ბის­თვის მრჩე­ბა.

22-წლი­ა­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის შემ­დეგ დღეს აღარ ვარ მე­უღ­ლე და ეს იოლი ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა.

- გზა­ზე, რო­მე­ლიც აქამ­დე მო­სას­ვლე­ლად გა­მო­ი­ა­რეთ, რა იყო ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი?

- მა­მა­ჩე­მი მე­უბ­ნე­ბო­და ხოლ­მე, ვინც მო­ით­მენს, ის მო­ი­გებ­სო. ყვე­ლა­ზე რთუ­ლია, და­ე­ლო­დო დროს, რო­დე­საც შენი შრო­მა და­ფას­დე­ბა. უკ­მა­ყო­ფი­ლო არ ვარ ჩემი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბით, თუმ­ცა ჯერ კი­დევ ვე­ლო­დე­ბი იმას, რო­დე­საც ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი სა­ხე­ლი და­ერ­ქმე­ვა.

რთუ­ლი იყო პო­ლი­ტი­კურ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში გა­დას­ვლა. ეკო­ნო­მი­კა ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა გა­და­ცე­მე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­ში, წაყ­ვა­ნა­ში, სტუ­მარ­თან ოპო­ნი­რე­ბა­სა და თე­მის გახ­სნა­ში. თუმ­ცა პო­ლი­ტი­კა იყო სრუ­ლი­ად სხვა სამ­ყა­რო. ამას შე­ვა­და­რებ­დი ღრმა წყალს, სა­დაც ჩე­მით უნდა გა­მე­ცუ­რა. იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც რჩე­ვებს მაძ­ლევ­დნენ, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ მე ჩე­მით უნდა გა­მეკ­ვა­ლა გზა.

- პო­ლი­ტი­კას­თან ერ­თად თქვენ­თვის სი­ახ­ლე იყო ტე­ლე­ვი­ზია და პირ­და­პი­რი ეთე­რიც. გა­გი­ჭირ­დათ კა­მე­რას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- კა­მე­რას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გა­მი­ჭირ­და. ესეც ჩემი ბავ­შვო­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მე-11 კლას­ში „მან­სან­კა­ნის“ სცე­ნა­ზე შე­მამ­ჩნი­ეს და რე­გი­ო­ნულ საყ­მაწ­ვი­ლო გა­და­ცე­მა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­სა­ღე­ბად მი­მიწ­ვი­ეს. ჩემი რე­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა კა­მე­რას­თან მა­შინ და­ი­წყო.

ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში გა­დას­ვლის მო­მენ­ტში კა­მე­რის კომ­პლექ­სი არ მქონ­და. ერ­თა­დერ­თი, რა­საც შე­იძ­ლე­ბო­და და­ვე­კომ­პლექ­სე­ბი­ნე, არ­ცოდ­ნა იყო. ამი­ტომ მუდ­მი­ვად ვვარ­ჯი­შობ სა­კუ­თარ თავ­ზე. რა თქმა უნდა, თა­ვი­დან­ვე ასე­თი თა­ვი­სუ­ფა­ლი არ ვი­ყა­ვი. მაგ­რამ არა­ვინ თქვას, რომ დროს­თან ერ­თად კომ­პლექ­სე­ბი ქრე­ბა. კომ­პლექ­სი გეხ­სნე­ბა მას შემ­დეგ, რაც თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ხდე­ბი. თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი კი მა­შინ ხარ, როცა თემა კარ­გად იცი.

- ემა არის ჟურ­ნა­ლის­ტი, რო­მელ­საც არც ერთი პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ის მხა­რე არ უჭი­რავს. ობი­ექ­ტუ­რო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა რთუ­ლია? ეს გეხ­მა­რე­ბა სტუმ­რე­ბის გა­და­ცე­მა­ში მოყ­ვა­ნა­ში?

ობი­ექ­ტუ­რო­ბის აღი­ა­რე­ბა­საც დრო სჭირ­დე­ბა. დღეს ჩემი გა­და­ცე­მე­ბის კო­მენ­ტა­რებ­ში ხან პირ­წა­ვარ­დნილ ქოცს მი­წო­დე­ბენ, ხან - ნამ­დვილ ნაცს. მათი რა­ო­დე­ნო­ბა იმ­დე­ნად და­ბა­ლან­სე­ბუ­ლია, რომ ვხვდე­ბი, სწო­რედ ესაა ჩემი ობი­ექ­ტუ­რო­ბის ნი­შა­ნი. შე­მიძ­ლია თა­მა­მად ვთქვა, რომ სხვა­დას­ხვა პო­ლი­ტი­კუ­რი მხა­რის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ერ­თნა­ი­რად კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლე­ბი არი­ან, ხში­რად თვი­თო­ნაც გა­მოთ­ქვა­მენ ჩემს გა­და­ცე­მა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის სურ­ვილს. ჩემი სი­მარ­თლე არის ობი­ექ­ტუ­რო­ბის გა­რან­ტი. მე კი არა­ფე­რი გა­მაჩ­ნია ქვე­ყა­ნა­ზე გარ­და ჩემი შვი­ლე­ბი­სა და ჩემი სი­მარ­თლი­სა.

- პო­ლი­ტი­კო­სებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძნე­ლია?

- ვერ ვი­ტყო­დი, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბულ სირ­თუ­ლეს წარ­მო­ად­გენს მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. კადრს მიღ­მა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. ვცდი­ლობთ, ეთე­რამ­დე არ­სე­ბუ­ლი წუ­თე­ბი სხვა­დას­ხვა თე­მა­ზე სა­უ­ბარს, იუ­მორს და­ვუთ­მოთ. ჩემი აზ­რით, პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის დიდ ნა­წილს გახ­სნის კომ­პლექ­სი აქვს და მათ მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ იც­ნობს ისე­თე­ბად, რო­გო­რე­ბიც რე­ა­ლუ­რად არი­ან. ალ­ბათ მოვა დრო, რო­დე­საც მიხ­ვდე­ბი­ან, რომ ჩარ­ჩო­ე­ბი­დან უნდა გა­მო­ვიდ­ნენ და რე­ა­ლუ­რე­ბი იყ­ვნენ. მხო­ლოდ წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო პე­რი­ოდ­ში არ უნდა აჩ­ვე­ნონ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, რომ ისი­ნიც ისე­თი­ვე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, რო­გორც მათი ამომ­რჩე­ვე­ლი.

- რო­მე­ლი იყო ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ინ­ტერ­ვიუ თქვე­ნი კა­რი­ე­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში?

- რაც უფრო ჭკვი­ა­ნი და ერუ­დი­რე­ბუ­ლია სტუ­მა­რი, მით უფრო მე­ტად ემ­ზა­დე­ბი გა­და­ცე­მის­თვის და მით უფრო რთუ­ლია მას­თან ინ­ტერ­ვიუ. თუმ­ცა ემო­ცი­უ­რად რთუ­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი სირ­თუ­ლით ვერც შე­ედ­რე­ბა ისეთ ინ­ტერ­ვი­უს, რო­დე­საც სტუ­მა­რი ლა­ვი­რე­ბას და თა­ვის დაძ­ვრე­ნას ახერ­ხებს. ჩემ­თვის ასე­თი იყო შა­ქა­რაშ­ვი­ლის, ბა­ჩა­ლე­იშ­ვი­ლის, მა­ჩა­ლი­კაშ­ვი­ლის, სა­რა­ლი­ძის საქ­მე­ებ­ზე ჩა­წე­რი­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი. ამ დროს სა­კუ­თარ თავს გან­კი­ცხავ ადა­მი­ა­ნი, რომ რო­გორ შე­გიძ­ლია გა­ა­კე­თო თოქ-შოუ თე­მა­ზე, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნის­თვის ენით აღუ­წე­რე­ლი ტრა­გე­დი­აა.

- რო­მე­ლია ინ­ტერ­ვიუ/გა­და­ცე­მა, რომ­ლი­თაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად კმა­ყო­ფი­ლი და ამა­ყი ხართ?

- ასე­თი ინ­ტერ­ვიუ ჯერ არ მქო­ნია, თუმ­ცა ის აუ­ცი­ლებ­ლად იქ­ნე­ბა. დღემ­დე მაქვს სა­კუ­თა­რი თა­ვის ყუ­რე­ბის კომ­პლექ­სი. ბევ­რი მე­უბ­ნე­ბა, უნდა ვუ­ყუ­რო, რომ შეც­დო­მე­ბი და­ვი­ნა­ხო და მერე გა­მო­ვას­წო­რო. მე ისე­დაც ვიცი ეს შეც­დო­მე­ბი და ვერ ვუ­ყუ­რებ. ყო­ვე­ლი ეთე­რის მერე რამ­დე­ნა­დაც კმა­ყო­ფი­ლი, იმ­დე­ნად უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვარ, ყუ­რე­ბის შემ­დეგ კი სა­კუ­თარ თავ­ზე მე­ტად ვბრაზ­დე­ბი, რომ უკე­თე­სად არ გა­ვა­კე­თე.

- რო­გო­რია თქვე­ნი ტაქ­ტი­კა, რომ სტუ­მა­რი აა­ლა­პა­რა­კოთ, გახ­სნათ, მის­გან სა­ჭი­რო ინ­ფორ­მა­ცია მი­ი­ღოთ?

- პრო­დი­უ­სე­რე­ბი ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, ტი­პუ­რი ქარ­თლე­ლი ქალი ხარო. ხში­რად მირ­ჩე­ვენ, პირ­ვე­ლი­ვე შე­კი­თხვით არ გა­ა­ღი­ზი­ა­ნო სტუ­მა­რი, ეცა­დე, თა­ვი­დან გახ­სნა და მერე წა­მო­იყ­ვა­ნო თე­მა­ზე სა­ლა­პა­რა­კო­დო. მე ეს არ შე­მიძ­ლია, პირ­ვე­ლი­ვე მძაფ­რი შე­კი­თხვა უნდა ვა­ჯა­ხო შუბ­ლში. ასე­თია ჩემი ხა­სი­ა­თი და, რო­გორც წესი, ამარ­თლებს, სტუმ­რე­ბიც მომ­ყვე­ბი­ან ხოლ­მე.

- თვლით, რომ ქა­ლის­თვის უფრო ძნე­ლია წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა, ვიდ­რე კა­ცის­თვის?

- რა თქმა უნდა და ამა­ში ყო­ველ­დღი­უ­რად ვრწმუნ­დე­ბი. სამ­სა­ხუ­რის უამ­რა­ვი საქ­მის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ქალი ვე­რა­ნა­ი­რად ვერ აა­რი­დებს თავს იმ საქ­მეს, რო­მე­ლიც სახ­ლში აქვს. კაცს უფრო მეტი დრო რჩე­ბა სა­კუ­თა­რი თა­ვის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე მუ­შა­ო­ბის­თვის. ქალს ამის­თვის მარ­თლა მსხვერ­პლის გა­ღე­ბა უწევს.

ჩემი ცხოვ­რე­ბის გარ­კვე­უ­ლი წლე­ბი შვი­ლე­ბის გაზ­რდას მი­ვუ­ძღვე­ნი. ვთვლი, რომ შვი­ლი სხვამ არ უნდა გა­გი­ზარ­დოს. გარ­კვე­უ­ლი წლე­ბი მაქ­სი­მა­ლუ­რად შვი­ლებ­თან ერ­თად უნდა გა­ა­ტა­რო. კაცი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, იმ დროს სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის გა­მო­ვი­ყე­ნებ­დი, უფრო მეტს ვის­წავ­ლი­დი, ცოდ­ნას უფრო მეტი მი­მარ­თუ­ლე­ბით მი­ვი­ღებ­დი, თუმ­ცა არც ახლა არის დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლი და გა­ჩე­რე­ბას არ ვა­პი­რებ.

- 22-წლი­ა­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის შემ­დეგ მე­უღ­ლეს და­შორ­დით. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ერ­თობ­ლი­ვად მი­ი­ღეთ?

- და­შო­რე­ბის შემ­დეგ მე და ჩემს შვი­ლებს ცალ­კე, ქი­რით გა­დას­ვლა მოგ­ვი­წია. ეს მოხ­და სრუ­ლი ლო­ქ­და­უ­ნის, კო­მენ­დან­ტის სა­ა­თის პე­რი­ოდ­ში, რაც ვი­თა­რე­ბას კი­დევ უფრო ამ­ძაფ­რებ­და. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჩვენ უნდა დაგ­ვე­ტო­ვე­ბი­ნა სახ­ლი, რო­მელ­შიც, გარ­და იმი­სა, რომ ამ­დე­ნი წელი გა­ვა­ტა­რე, ჩემი ძა­ლი­ან დიდი შრო­მა და ენერ­გია ჩავ­დე. ასეთ ვი­თა­რე­ბა­ში თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა წინ წა­მო­ი­წევს ხოლ­მე და ბევრ სხვა მო­ლო­დინს თრგუ­ნავს. ამი­ტომ არც ერთი დღე და არც ერთი წამი არ და­მი­ხე­ვია უკან.

გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ჩემ­მა ყო­ფილ­მა მე­უღ­ლემ მი­ი­ღო და მე და ჩემს შვი­ლებს ყვე­ლაფ­რის ნუ­ლი­დან და­წყე­ბა მოგ­ვი­წია. საკ­მა­ოდ რთუ­ლი გზა გა­ვი­ა­რეთ. ვფიქ­რობ, არ­სე­ბუ­ლი სირ­თუ­ლე­ე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ადა­მი­ა­ნებს არ უნდა ავი­წყდე­ბო­დეთ, რომ მათ სა­ერ­თო შვი­ლე­ბი ჰყავთ, თუმ­ცა ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ მე ბევ­რად უფრო ძლი­ე­რი ვარ.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, კა­რი­ე­რას მი­უ­ძღვის როლი თქვე­ნი ოჯა­ხის დან­გრე­ვა­ში?

- კი და უფრო მეტ­საც გე­ტყვით, ლო­მის წვლი­ლი. ვთვლი, რომ ყვე­ლა ადა­მი­ან­მა უნდა იმუ­შა­ოს სა­კუ­თარ თავ­ზე. მე და ჩემ­მა ყო­ფილ­მა მე­უღ­ლემ კი გან­ვი­თა­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ვექ­ტო­რი ავირ­ჩი­ეთ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევრ დროს ვუთ­მობ­დი სამ­სა­ხურს, ყო­ველ­თვის კარ­გი დედა ვი­ყა­ვი. არ ვიცი ტი­პუ­რი ქარ­თუ­ლი გა­გე­ბით, რას ნიშ­ნავს კარ­გი მე­უღ­ლე, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის კარ­გი მე­გო­ბა­რი ვი­ყა­ვი.

ჯერ კი­დევ წლე­ბის წინ, რო­დე­საც პო­ლი­ტი­კუ­რი გა­და­ცე­მა ჯერ არც კი მქონ­და, ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ჩემს სა­ხელ­სა და გვარ­ზე რამ­დენ­ჯერ­მე ისე­თი მძაფ­რი აქ­ცენ­ტი გა­ა­კე­თა, რომ მივ­ხვდი, წლე­ბის შემ­დეგ ჩემი საქ­მე პრობ­ლე­მა გახ­დე­ბო­და. მას ჩემს სფე­როს­თან შე­ხე­ბა არ ჰქონ­და და ვერც ხვდე­ბო­და, რამ­დე­ნად ჩარ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი, რამ­დე­ნად მიყ­ვარ­და.

- ოჯა­ხის დან­გრე­ვის პა­რა­ლე­ლუ­რად, თქვენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში სა­ინ­ტე­რე­სო სი­ახ­ლე­ცაა. თქვე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლი და­ო­ჯახ­და. მზად ხართ ბე­ბი­ო­ბის­თვის?

- უბედ­ნი­ე­რე­სი ვარ ამ ამ­ბით. ბავ­შვე­ბი ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია. ბე­ბი­ო­ბის­თვის, რა თქმა უნდა, მზად ვარ. უფრო მე­ტიც, გე­ტყვით, რომ არა მხო­ლოდ ბე­ბი­ო­ბის­თვის, არა­მედ თუ სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცე­მა, კი­დევ ერთხელ დე­დო­ბის­თვი­საც კი მზად ვარ. ისე მიყ­ვარს ბავ­შვე­ბი, რომ შე­მეძ­ლოს, ყვე­ლა ბავ­შვის­თვის გა­ვა­კე­თებ­დი რამე კარ­გს.

- სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სა­ხედ ყოფ­ნა, მუდ­მი­ვად ინ­ფორ­მა­ცი­ის ცენ­ტრში ყოფ­ნას­თან ერ­თად, ფორ­მა­ში ყოფ­ნა­საც მო­ი­თხოვს. რო­გორ იქ­მნე­ბა ემას იმი­ჯი, ვინ ზრუ­ნავს თქვენს სტილ­ზე?

- ბოლო პე­რი­ოდ­ში ბევ­რი მე­უბ­ნე­ბა, რომ ძა­ლი­ან შე­ვიც­ვა­ლე. სა­ტე­ლე­ვი­ზიო საქ­მი­ა­ნო­ბის სა­წყის ეტაპ­ზე ვი­ზუ­ალ­ზე ვერ ვფიქ­რობ­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, ში­ნა­არ­სობ­რი­ვად დავ­მდგა­რი­ყა­ვი ფეხ­ზე. შე­სა­ბა­მი­სად, ვერც ვარ­ცხნი­ლო­ბას ვაქ­ცევ­დი ყუ­რა­დღე­ბას, ვერც წო­ნას და ვერც მა­კი­აჟს. გარ­კვე­უ­ლი ეტა­პის შემ­დეგ, რო­დე­საც ში­ნა­არ­სით ნა­წი­ლობ­რივ მა­ინც კმა­ყო­ფი­ლი ვი­ყა­ვი, ვი­ზუ­ა­ლურ მხა­რე­ზე ზრუნ­ვაც და­ვი­წყე. იმ დროს და­ემ­თხვა, რომ საკ­მა­ოდ ცუდი დი­აგ­ნო­ზი და­მის­ვეს. აუ­ტო­ი­მუ­ნუ­რი და­ა­ვა­დე­ბა მქონ­და, რომ­ლის სამ­კურ­ნა­ლო პრე­პა­რა­ტიც სა­ხის დე­ფორ­მა­ცი­ა­სა და შე­შუ­პე­ბას იწ­ვევ­და. გა­დავ­წყვი­ტე ფი­ზი­კუ­რად მე­ვარ­ჯი­შა. ეს ხდე­ბო­და სამ­სა­ხუ­რის მერე, 11 სა­ათ­ზე, რაც საკ­მა­ოდ რთუ­ლი იყო. დღეს ძა­ლი­ან მო­დუ­რია პერ­სო­ნა­ლუ­რი ტრე­ნე­რი, თუმ­ცა ეს დროს­თან ერ­თად საკ­მა­ოდ დიდ ფი­ნან­სურ რე­სურსსაც მო­ი­თხოვ­და. რო­დე­საც მარ­ტო­ხე­ლა დედა ხარ და ორი შვი­ლი გყავს, თავს ამის უფ­ლე­ბას ვერ მის­ცემ. ამი­ტომ გა­და­წყვი­ტე ჩე­მით მე­ვარ­ჯი­შა. ამა­ში ჩემი შვი­ლი მეხ­მა­რე­ბო­და, რო­მე­ლიც სა­მო­დე­ლი სა­ა­გენ­ტო­ში მუ­შა­ობ­და. დღეს სახ­ლში მაქვს ვარ­ჯი­შის­თვის სა­ჭი­რო აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი და კვი­რა­ში რამ­დენ­ჯერ­მე სახ­ლში ვვარ­ჯი­შობ. ეს სა­შუ­ა­ლე­ბას მაძ­ლევს, დრო დავ­ზო­გო. ასე­ვე ბევ­რს დავ­დი­ვარ ფე­ხით და ესეც მეხ­მა­რე­ბა ფორ­მის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ში.

მაქვს კვე­ბის ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი რე­ჟი­მი და ვცდი­ლობ, არ ვჭა­მო შემ­წვა­რი და ცო­მე­უ­ლი. ვჭამ ყვე­ლა­ფერ და­ნარ­ჩენს, მათ შო­რის, ტკბი­ლე­ულ­საც. ეს არის ჯან­სა­ღი ტკბი­ლე­უ­ლი, მა­გა­ლი­თად, თაფ­ლი, ჩი­რე­უ­ლი. თუმ­ცა სა­კუ­თარ თავს ზე­იმს ვუ­წყობ ხოლ­მე საკ­მა­ოდ ხში­რად. ეს შე­იძ­ლე­ბა იყოს კვი­რა­ში ერთხე­ლაც და ერთჯე­რა­დად ვჭამ იმას, რაც ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რა.

44 წლის ვარ და არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ კოს­მე­ტო­ლოგ­თან. 1-2-ჯერ ბო­ტოქ­სი გა­ვი­კე­თე, მაგ­რამ მივ­ხვდი, რომ ამით სი­ლა­მა­ზეს უბ­რა­ლოდ ვერ შე­უ­ნარ­ჩუ­ნებ. ძვი­რა­დღი­რე­ბუ­ლი თა­ვის მოვ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბის ყიდ­ვის უფ­ლე­ბას კი თავს ვე­რას­დროს ვაძ­ლევ­დი, ამი­ტომ აქაც სა­ინ­ტე­რე­სო ხერ­ხს მი­ვა­გე­ნი. აფ­თი­აქ­ში ვყი­დუ­ლობ კოს­მე­ტი­კურ ეთერ­ზე­თებს და მათი კომ­ბი­ნა­ცი­ით თა­ვად ვამ­ზა­დებ შრა­ტებს.

როცა გაქვს სურ­ვი­ლი და ფი­ნან­სე­ბი ან დრო არ გი­წყობს ხელს, გა­მო­სა­ვა­ლი ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობს. მთა­ვა­რია, ნე­ბის­ყო­ფა და მო­ტი­ვა­ცია გქონ­დეს. შე­დე­გის და­ნახ­ვი­სას ისე­თი კმა­ყო­ფი­ლე­ბის გრძნო­ბა გე­უფ­ლე­ბა, რომ ხვდე­ბი, ეს ამად ღირ­და.