ინ­ტერ­ნეტ­მომ­ხმა­რე­ბელ­მა ლანა ბერ­ძე­ნიშ­ვილ­მა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­მო­აქ­ვეყ­ნა სა­კუ­თა­რი ხე­ლით მო­წყო­ბი­ლი ბა­ღის ფო­ტო­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც ასე და­ა­სა­თა­უ­რა - "შე­მოდ­გო­მა მი­ნი­რან­ჩო­ში“. გა­ირ­კვა, რომ ეს "მი­ნი­რან­ჩო“ თბი­ლი­სის ერთ-ერთ სა­ცხოვ­რე­ბელ მა­სივ­შია...

ქალ­ბა­ტო­ნი ლანა ფი­ლო­ლო­გია, მაგ­რამ რო­გორც ამ­ბობს, შვი­ლის ტრა­გი­კუ­ლად გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო (გო­გო­ნა, 16 წლის სოფი ნი­კო­ლა­იშ­ვი­ლი სკო­ლის ექ­სკურ­სი­ა­ზე მყო­ფი, ლა­გო­დე­ხის ნაკ­რძალ­ში უბე­დურ შემ­თხვე­ვას ემსხვერ­პლა) სკო­ლა­ში აღარ საქ­მი­ა­ნობს, აქვს ყვა­ვი­ლე­ბის მა­ღა­ზია და ახლა ამით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი.

- "მი­ნი­რან­ჩო“ რა­ტომ ჰქვია ამ ად­გილს?

- დიდი რან­ჩო ქარ­თლში მაქვს, ჩემი აგა­რა­კი, სა­დაც ასე­ვე ბევ­რს ვშრო­მობ. შრო­მას ბავ­შვო­ბი­დან შე­ვეჩ­ვიე. სო­ფელ­ში და­ვი­ბა­დე, სა­დაც ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რი ფი­ზი­კუ­რად მუდ­მი­ვად ვშრო­მობ­დით... საქ­მის კე­თე­ბა არ მე­ზა­რე­ბა.

ასევე დაგაინტერესებთ

17:34 / 31-05-2019

"ალბიონელო გარეწრებო! შვილი მომიკალით" - ლაგოდეხში დაღუპული გოგონას დედის მიმართვა სკოლას და პასუხი ნანა კოსტავას

18:18 / 09-10-2020

"ვერ ვითამაშე ლოგინად ჩავარდნილი დედის როლი და ვერ მაპატიეს" - ამბავი ქველმოქმედ ქალზე, რომლის ქალიშვილი ექსკურსიაზე გარდაიცვალა

- სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი კორ­პუ­სის მიმ­დე­ბა­რე გა­რე­მო­ზე მარ­თლა გიზ­რუ­ნი­ათ და პა­ტარ-პა­ტა­რა ლა­მა­ზი "კუნ­ძუ­ლე­ბიც“ შე­გიქ­მნი­ათ...

- ჩემი შვი­ლის უბე­დუ­რე­ბის შემ­დეგ იმ ბი­ნი­დან, სა­დაც ვცხოვ­რობ­დი, წა­მო­ვე­დი და ეს შე­ვი­ძი­ნე. პირ­ვე­ლი სარ­თუ­ლია, რაც მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლია, რად­გან ძაღ­ლე­ბი მყავს და მათი გაყ­ვა­ნა-გა­სე­ირ­ნე­ბა უფრო ად­ვი­ლია. კუ­თხის ბი­ნაა და აქ და­ბი­ნა­ვე­ბის შემ­დეგ, ამ კუ­თხის გვერ­დით აღ­მო­ვა­ჩი­ნე დიდი ნა­გავ­საყ­რე­ლი , რო­მე­ლიც სამ­შე­ნებ­ლო თუ სახ­ლი­დან გა­მო­ტა­ნი­ლი ნარ­ჩე­ნე­ბით იყო სავ­სე. ეს ფან­ჯრი­დან გა­ხედ­ვი­სას დის­კომ­ფორ­ტს მიქ­მნი­და. მერე ისიც ვნა­ხე, რომ ბავ­შვე­ბის­თვის აქ არა­ფე­რი იყო, პა­ტა­რე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ და ნიჩ­ბე­ბით დატ­კეპ­ნილ მი­წას ფხეკ­დნენ. ვი­ფიქ­რე, სა­ქა­ნე­ლებს გა­ვა­კე­თებ-მეთ­ქი. წა­ვე­დი ლი­ლო­ში, ჩემი ხარ­ჯე­ბით, მო­ვი­ტა­ნე სა­ჭი­რო მა­სა­ლა და რო­გორც შევ­ძე­ლი, გა­ვა­კე­თე. ასე­ვე პა­ტა­რა ტრე­ნა­ჟო­რე­ბიც შევ­ქმე­ნი, რო­გორც ჩვი­ლე­ბის­თვის, ასე­ვე მოზ­რდი­ლე­ბის­თვის. ასე­ვე, სა­კუ­თა­რი სახ­სრე­ბით ტომ­რე­ბით ვი­ყი­დე ქვი­შა, მო­ვი­ტა­ნე და დავ­ყა­რე, რომ ეთა­მა­შათ. გული კი ერთ რა­მე­ზე დამ­წყდა, რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ან­მა იმ ქვი­შის გარ­კვე­უ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბა ვედ­რო­ებ­ში ჩა­ყა­რა და წა­ი­ღო. ეს საქ­ცი­ე­ლი ისე აღ­ვიქ­ვი, თით­ქოს მო­სახ­ლე­ო­ბა მი­იჩ­ნევს, რომ ვი­ღაც ვალ­დე­ბუ­ლია, გა­ა­კე­თოს მათ კი გა­კე­თე­ბუ­ლი უნდა გა­ა­ფუ­ჭონ...

- მოკ­ლედ, იმ ად­გი­ლის გა­სუფ­თა­ვე­ბა გა­და­წყვი­ტეთ...

- ჩემი ხა­სი­ა­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვერ შე­ვე­გუ­ე­ბო­დი იმას, რომ ის ნა­გა­ვი იქ ისე გო­რე­ბად ყო­ფი­ლი­ყო. სკო­ლა­ში რომ ვმუ­შა­ობ­დი, სკო­ლის კედ­ლე­ბი და მერ­ხებს ვუვ­ლი­დი...აქა­უ­რო­ბას რო­გორ არ მო­ვუვ­ლი­დი? ამი­ტომ, მუ­შე­ბი, მან­ქა­ნა და­ვი­ქი­რა­ვე და ნა­გა­ვი იქი­დან გა­ვი­ტა­ნე... სა­ერ­თოდ ეს ად­გი­ლი გა­უ­ვალ ტყეს ჰგავ­და. ხე­ე­ბის ძირ­ში დიდი ტო­ტე­ბი იყო ამო­სუ­ლი, რო­მე­ლიც მოვ­ჭე­რი. არა­ვინ გა­მო­სუ­ლა, მხო­ლოდ გვერ­დით მე­ზო­ბე­ლი მო­მეხ­მა­რა. სხვებს ამ საქ­მე­ში ჩარ­თვის ინ­ტე­რე­სი არ გა­მო­უ­ხა­ტავთ. ამ გა­სუფ­თა­ვე­ბის შემ­დეგ ხეს ფეს­ვე­ბი გა­მო­უჩ­ნდა, გარ­შე­მო პა­ტა­რა ღობე გა­ვუ­კე­თე და მიწა ჩავ­ყა­რე, რომ მო­შიშ­ვლე­ბულ ფეს­ვებს კვე­ბა ჰქო­ნო­და.

გვერ­დით კორ­პუ­სი­დან მე­ზო­ბელ­მა მი­თხრა, - 18 წე­ლია, აქ ვცხოვ­რობ და ეს ნა­გა­ვი სულ ასე ეყა­რაო... თა­ვი­დან ამ ად­გი­ლის და­სუფ­თა­ვე­ბა მქონ­და გეგ­მა­ში რად­გა­ნაც რო­გორც გი­თხა­რით, იმ სი­ბინ­ძუ­რეს ვერ შე­ვე­გუ­ე­ბო­დი.

- რომ გა­სუფ­თავ­და, მაგ ად­გილს უკვე ნარ­გა­ვე­ბიც შე­მა­ტეთ, ხომ?

- რომ გა­ლა­მაზ­და, ვი­ფიქ­რე, რა­ტო­მაც არა, მცე­ნა­რე­ებ­საც დავრგავ-მეთ­ქი. ისევ სა­კუ­თა­რი ხარ­ჯე­ბით ვი­ყი­დე მა­რადმწვა­ნე მცე­ნა­რე­ე­ბი - სა­დღაც 800-დან 1000 ლა­რამ­დე და­მე­ხარ­ჯა. არ არის მზი­ა­ნი ად­გი­ლი, ჩრდი­ლია და ყვე­ლა­ფე­რი ვერ გა­ი­ხა­რებ­და. ამი­ტომ მცე­ნა­რე­ე­ბი ამის მი­ხედ­ვით შე­ვარ­ჩიე.

ჩავრგე ვა­ზიც, მუშ­მა­ლა და წელს უკვე პირ­ვე­ლი ნა­ყო­ფიც ჰქონ­და. მერე სა­მოძ­რა­ოდ პა­ტა­რა ბი­ლი­კე­ბი გა­ვა­კე­თე, მა­გი­დი­სა და სკა­მე­ბის იდე­აც გაჩ­ნდა... ეთ­ნოგ­რა­ფი­უ­ლი ელე­მენ­ტე­ბი შე­ვი­ტა­ნე ისე, რო­გორც ჩემს აგა­რაკ­ზე მაქვს. თი­ხის ჭურ­ჭე­ლი გან­ვა­ლა­გე, ბორ­ბა­ლი იმე­რეთ­ში ვი­ყი­დე, კა­ხეთ­ში 300 ლა­რად თონე შე­ვი­ძი­ნე, ბამ­ბუ­კის ხიდი დე­კო­რა­ტი­უ­ლი მიზ­ნით გა­ვა­კე­თე. აკ­ვა­ნი გუ­რი­ი­დან გა­მო­მიგ­ზავ­ნეს.

მო­სახ­ლე­ო­ბა რომ ხე­დავ­და, აქა­უ­რო­ბა ლა­მაზ­დე­ბო­და, უც­ნობ ადა­მი­ა­ნებს სახ­ლე­ბი­დან სხვა­დას­ხვა ნივ­თე­ბი მოჰ­ქონ­დათ და დე­კო­რა­ცი­ე­ბად ვა­წყობ­დი. ცოტა ხნის წინ ვი­ღა­ცას ლა­მა­ზი დოქი და­ე­დო...

ერთ დღე­საც სახ­ლში მო­ვე­დი და ეზოს ბავ­შვე­ბი ჩემ­კენ გა­მო­იქ­ცნენ, - ლანა დე­ი­და, ვი­ღაც კაცს თქვე­ნი და­დე­ბუ­ლი დო­ქის წა­ღე­ბა უნ­დო­და. ჯო­ხით იღებ­და, მაგ­რამ გა­უ­ტყდაო. ძა­ლი­ან მე­წყი­ნა. მი­ვე­დი, ვნა­ხე და აღ­მოჩ­ნდა, რომ გა­ტე­ხი­ლი დოქი ჩემი არ იყო. რო­გორც ჩანს, იმ უცხო კაცს, პი­რი­ქით, თა­ვი­სი დო­ქის იქ და­დე­ბა უნ­დო­და და იმ პე­რი­ოდ­ში გა­უ­ტყდა. ეტყო­ბა, მე­ზობ­ლად ცხოვ­რობს, აქ გავ­ლა-გა­მოვ­ლა უწევს და უნ­დო­და, ბა­ღის გა­სამ­დიდ­რებ­ლად, რა­ღაც წვლი­ლი შე­ე­ტა­ნა. ამი­ტომ, გული რომ არ სტკე­ნო­და და მცდე­ლო­ბა წყალ­ში არ ჩაჰ­ყრო­და, ნამ­სხვრე­ვე­ბი შე­ვა­კო­წი­წე, და­ვა­წე­ბე და ასე დავ­დე. ამას წი­ნა­თაც დამ­ხვდა ვი­ღა­ცის მო­ტა­ნი­ლი თი­ხის ლა­მა­ზი საყ­ვა­ვი­ლე. მივ­ხვდი, ბაღ­ში უნ­დო­და მა­საც შე­ტა­ნა და შე­ვი­ტა­ნე. მწვა­ნე ნერ­გე­ბიც მო­უ­ტა­ნი­ათ, ბევ­რჯერ ყვა­ვი­ლე­ბიც იმის­თვის, რომ იქ და­მერ­გო. უმე­ტე­სად არ ვიცი ხოლ­მე, ვის მო­აქვს.

- მო­სახ­ლე­ო­ბის ასე­თი საქ­ცი­ე­ლი იმა­ზე მე­ტყვე­ლებს, რომ მათ თქვენ მიერ შექ­მნი­ლი ბაღი მოს­წონს...

- კი, გამ­ვლელ-გა­მომ­ვლე­ლი გა­ჩე­რე­ბუ­ლა, ფო­ტო­ე­ბი გა­და­უ­ღი­ათ, ვი­დე­ო­ებს წე­რენ. ყვე­ლა ამ­ბობს, - რა ლა­მა­ზია, იშ­ვი­ა­თად გვი­ნა­ხავს კორ­პუ­სებ­თან ასე­თი მოვ­ლი­ლი და მო­წყო­ბი­ლი კუ­თხე­ე­ბიო. მსი­ა­მოვ­ნებს, რო­დე­საც ამას ამ­ბო­ბენ.

- მოკ­ლედ, ჯერ შრო­მით იღებთ სი­ა­მოვ­ნე­ბას, მერე თქვენს ნა­ხე­ლავს რომ უყუ­რებთ და ბო­ლოს ამ ყვე­ლა­ფერს სხვა რომ აფა­სებს...

- რა თქმა უნდა, ამას გა­კე­თე­ბა ჩემ­თვის არა­ვის და­უ­ძა­ლე­ბია და ვერც მა­ი­ძუ­ლებ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი შე­იძ­ლე­ბა სხვე­ბის­თვის მა­გა­ლი­თის მი­ცე­მაც იყოს. ყვე­ლას შე­უძ­ლია პა­ტარ-პა­ტა­რა სი­ლა­მა­ზე­ე­ბის შექ­მნა და ამის ნახ­ვის შემ­დეგ, ვინ­მეს იქ­ნებ იდეა მო­უ­ვი­დეს და თვი­თო­ნაც გა­ა­კე­თოს. არ მინ­და, ცუ­დად გა­მო­მი­ვი­დეს, მაგ­რამ ამ ქა­ლაქ­ში ბევრ რა­მეს არ აქ­ცე­ვენ ყუ­რა­დღე­ბას, იმ დღეს მე­ე­ზო­ვე, ეზოს გვი­და და ვკი­თხე, - თქვენს კომ­პე­ტენ­ცი­ა­ში რა შე­დის-მეთ­ქი - მხო­ლოდ ას­ფალ­ტის დაგ­ვაო, გა­მიკ­ვირ­და. მწვა­ნე ბა­ლახ­ზე ნა­გა­ვი რომ ეგ­დოს, რა­ტომ არ უნდა აი­ღონ?! ამ კუ­თხით ქა­ლა­ქი მო­უვ­ლე­ლია. ამის გარ­და, ეს მე­ე­ზო­ვე­ე­ბიც ყვე­ლა­ფერს ვერ და­ა­ლა­გე­ბენ. თი­თო­ე­ულ ადა­მი­ანს უნდა ჰქონ­დეს იმის შეგ­რძნე­ბა, ჯერ არ უნდა და­აგ­დოს, მერე არ უნდა ეუ­ხერ­ხუ­ლე­ბო­დეს, რომ გზად უშ­ნოდ დაგ­დე­ბულ ნა­გავს თუ გა­და­ა­წყდე­ბა, აი­ღოს და სა­ნაგ­ვე ურ­ნა­ში ჩა­აგ­დოს. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ასე­თი მა­გა­ლი­თე­ბი ბავ­შვებს სჭირ­დე­ბათ.

- ზე­ვით სარ­თუ­ლე­ბი­დან, ბა­ღის მი­მარ­თუ­ლე­ბით ნა­გავს ხომ არ ყრი­ან?

- მარ­თა­ლია, ნაგ­ვის ურ­ნე­ბი ცოტა შორს გა­და­ი­ტა­ნეს, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ნა­გა­ვი ფან­ჯრი­დან მო­ის­რო­ლონ. ამას მა­სობ­რი­ვი სახე არ აქვს, თუმ­ცა ზა­ფხულ­ში გვი­ან ღა­მეს, ერთხელ სა­ზამ­თროს ნარ­ჩე­ნე­ბი გად­მო­ის­რო­ლეს... რა­ტომ­ღაც ბევ­რი ფიქ­რობს, რომ ფან­ჯრი­დან გა­დაყ­რი­ლი ნა­გა­ვი არა­ფე­რია. მთა­ვა­რია, არ დაგ­ვი­ნა­ხონ და მა­შინ გა­ვა­კე­თოთ... პი­რი­ქით მგო­ნია, - როცა არა­ვინ გვხე­დავს, ადა­მი­ა­ნუ­რად მა­შინ უნდა მო­ვიქ­ცეთ.

ხან­და­ხან სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო ნა­გავს მა­ინც ვი­ღებ ხოლ­მე ამ ად­გი­ლი­დან. ამას იმით ვხსნი, რომ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ეს ად­გი­ლი გა­უ­ვა­ლი რომ იყო, ნა­გა­ვი აქეთ მოჰ­ქონ­დათ და ამას ზო­გი­ერ­თი, სხვა კორ­პუ­სე­ბი­დან , ძვე­ლი ინერ­ცი­ით ისევ აკე­თებს.

- რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, - ბევ­რს ჰგო­ნია, რომ ბაღი გარ­დაც­ვლილ შვილს მი­ვუ­ძღვე­ნიო...

- წი­ნას­წარ გა­მიზ­ნუ­ლად შვი­ლის სა­ხელ­ზე არა­ფე­რი და­მი­წყია და გა­მი­კე­თე­ბია. რო­გორც გი­თხა­რით, ვერ შე­ვე­გუე ჩემი კედ­ლის გვერ­დით უსუფ­თა­ო­ბას. პირ­ვე­ლი სარ­თუ­ლია და ისე­თი და­ბა­ლი, ადა­მი­ან­მა რომ გა­ი­ა­როს, შე­უძ­ლია, სახ­ლში თა­ვი­სუფ­ლად შე­მო­ი­ხე­დოს... მერე ფან­ჯა­რა იმის­თვი­საა, რომ გა­მო­ა­ღო და ჟანგბა­დი შე­მო­უშ­ვა, ხე­დით დატ­კბე...

აქა­ურ­მა მე­ზობ­ლებ­მა რომ გა­ი­გეს, ვინ ვი­ყა­ვი და დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ვმუ­შა­ობ­დი, რა­ღა­ცებს ვქმნი­დი, რა­ტომ­ღაც ასე აღიქ­ვეს, რომ ბაღს შვი­ლის ხსოვ­ნას ვუ­ძღვნი­დი. თა­ვი­დან ჩემ­თან მო­ახ­ლო­ე­ბაც უჭირ­დათ, რა­ღაც მო­რი­დე­ბუ­ლად რომ იქ­ცე­ვი­ან ხოლ­მე ადა­მი­ა­ნე­ბი შვილმკვდა­რი დე­დის მი­მართ, ასე იყო. თუ ადა­მი­ა­ნებ­თან ვკონ­ტაქ­ტობ­დი, არ ეგო­ნათ...

- ამ ყვე­ლა­ფერ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ის არის, გა­რე­მოს მო­წყო­ბა­ზე სა­კუ­თა­რი ხარ­ჯე­ბით რომ გიზ­რუ­ნი­ათ. ნა­გა­ვი ურ­ნა­ში მხო­ლოდ კი არ ჩა­ყა­რეთ, იზ­რუ­ნეთ, რომ ბა­გა­ვი გა­ე­ტა­ნათ და ად­გი­ლი გა­სუფ­თა­ვე­ბუ­ლი­ყო, ამა­ში სა­კუ­თა­რი თან­ხა გა­და­ი­ხა­დეთ…

- სხვა­თა შო­რის, აქე­დან რომ მიწა გა­ვა­ტა­ნი­ნე, იმ ად­გი­ლას, სა­დაც მე­ზობ­ლე­ბი მან­ქა­ნებს ვერ აყე­ნებ­დნენ, რად­გა­ნაც ორმო იყო, მი­წის ნა­წი­ლი იქ ჩა­ი­ყა­რა. ასე გაჩ­ნდა ავ­ტო­სად­გო­მიც...

- გა­მო­დის, მაგ ად­გილს ასე­თი სი­კე­თე­ე­ბის­თვის მო­ევ­ლი­ნეთ...

- სხვა კორ­პუ­სე­ბის მცხოვ­რებ­ლე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, ნე­ტავ, ბინა ჩვენ­თან გე­ყი­დაო. საქ­მის კე­თე­ბა ყვე­ლას შე­უძ­ლია, მთა­ვა­რია, ადა­მი­ან­მა შრო­მა არ და­ი­ზა­როს...