"ყველამ ისე აღიქვა, თითქოს შვილის ხსოვნას მივუძღვენი " - ულამაზესი სივრცე ნაგავსაყრელის ადგილას: ექსკურსიაზე გარდაცვლილი მოზარდის დედამ ბაღი გააშენა
ინტერნეტმომხმარებელმა ლანა ბერძენიშვილმა სოციალურ ქსელში გამოაქვეყნა საკუთარი ხელით მოწყობილი ბაღის ფოტოები, რომლებიც ასე დაასათაურა - "შემოდგომა მინირანჩოში“. გაირკვა, რომ ეს "მინირანჩო“ თბილისის ერთ-ერთ საცხოვრებელ მასივშია...
ქალბატონი ლანა ფილოლოგია, მაგრამ როგორც ამბობს, შვილის ტრაგიკულად გარდაცვალების გამო (გოგონა, 16 წლის სოფი ნიკოლაიშვილი სკოლის ექსკურსიაზე მყოფი, ლაგოდეხის ნაკრძალში უბედურ შემთხვევას ემსხვერპლა) სკოლაში აღარ საქმიანობს, აქვს ყვავილების მაღაზია და ახლა ამით არის დაკავებული.
- "მინირანჩო“ რატომ ჰქვია ამ ადგილს?
- დიდი რანჩო ქართლში მაქვს, ჩემი აგარაკი, სადაც ასევე ბევრს ვშრომობ. შრომას ბავშვობიდან შევეჩვიე. სოფელში დავიბადე, სადაც ოჯახის ყველა წევრი ფიზიკურად მუდმივად ვშრომობდით... საქმის კეთება არ მეზარება.
- საცხოვრებელი კორპუსის მიმდებარე გარემოზე მართლა გიზრუნიათ და პატარ-პატარა ლამაზი "კუნძულებიც“ შეგიქმნიათ...
- ჩემი შვილის უბედურების შემდეგ იმ ბინიდან, სადაც ვცხოვრობდი, წამოვედი და ეს შევიძინე. პირველი სართულია, რაც მოსახერხებელია, რადგან ძაღლები მყავს და მათი გაყვანა-გასეირნება უფრო ადვილია. კუთხის ბინაა და აქ დაბინავების შემდეგ, ამ კუთხის გვერდით აღმოვაჩინე დიდი ნაგავსაყრელი , რომელიც სამშენებლო თუ სახლიდან გამოტანილი ნარჩენებით იყო სავსე. ეს ფანჯრიდან გახედვისას დისკომფორტს მიქმნიდა. მერე ისიც ვნახე, რომ ბავშვებისთვის აქ არაფერი იყო, პატარები მოდიოდნენ და ნიჩბებით დატკეპნილ მიწას ფხეკდნენ. ვიფიქრე, საქანელებს გავაკეთებ-მეთქი. წავედი ლილოში, ჩემი ხარჯებით, მოვიტანე საჭირო მასალა და როგორც შევძელი, გავაკეთე. ასევე პატარა ტრენაჟორებიც შევქმენი, როგორც ჩვილებისთვის, ასევე მოზრდილებისთვის. ასევე, საკუთარი სახსრებით ტომრებით ვიყიდე ქვიშა, მოვიტანე და დავყარე, რომ ეთამაშათ. გული კი ერთ რამეზე დამწყდა, რამდენიმე ადამიანმა იმ ქვიშის გარკვეული რაოდენობა ვედროებში ჩაყარა და წაიღო. ეს საქციელი ისე აღვიქვი, თითქოს მოსახლეობა მიიჩნევს, რომ ვიღაც ვალდებულია, გააკეთოს მათ კი გაკეთებული უნდა გააფუჭონ...
- მოკლედ, იმ ადგილის გასუფთავება გადაწყვიტეთ...
- ჩემი ხასიათიდან გამომდინარე, ვერ შევეგუებოდი იმას, რომ ის ნაგავი იქ ისე გორებად ყოფილიყო. სკოლაში რომ ვმუშაობდი, სკოლის კედლები და მერხებს ვუვლიდი...აქაურობას როგორ არ მოვუვლიდი? ამიტომ, მუშები, მანქანა დავიქირავე და ნაგავი იქიდან გავიტანე... საერთოდ ეს ადგილი გაუვალ ტყეს ჰგავდა. ხეების ძირში დიდი ტოტები იყო ამოსული, რომელიც მოვჭერი. არავინ გამოსულა, მხოლოდ გვერდით მეზობელი მომეხმარა. სხვებს ამ საქმეში ჩართვის ინტერესი არ გამოუხატავთ. ამ გასუფთავების შემდეგ ხეს ფესვები გამოუჩნდა, გარშემო პატარა ღობე გავუკეთე და მიწა ჩავყარე, რომ მოშიშვლებულ ფესვებს კვება ჰქონოდა.
გვერდით კორპუსიდან მეზობელმა მითხრა, - 18 წელია, აქ ვცხოვრობ და ეს ნაგავი სულ ასე ეყარაო... თავიდან ამ ადგილის დასუფთავება მქონდა გეგმაში რადგანაც როგორც გითხარით, იმ სიბინძურეს ვერ შევეგუებოდი.
- რომ გასუფთავდა, მაგ ადგილს უკვე ნარგავებიც შემატეთ, ხომ?
- რომ გალამაზდა, ვიფიქრე, რატომაც არა, მცენარეებსაც დავრგავ-მეთქი. ისევ საკუთარი ხარჯებით ვიყიდე მარადმწვანე მცენარეები - სადღაც 800-დან 1000 ლარამდე დამეხარჯა. არ არის მზიანი ადგილი, ჩრდილია და ყველაფერი ვერ გაიხარებდა. ამიტომ მცენარეები ამის მიხედვით შევარჩიე.
ჩავრგე ვაზიც, მუშმალა და წელს უკვე პირველი ნაყოფიც ჰქონდა. მერე სამოძრაოდ პატარა ბილიკები გავაკეთე, მაგიდისა და სკამების იდეაც გაჩნდა... ეთნოგრაფიული ელემენტები შევიტანე ისე, როგორც ჩემს აგარაკზე მაქვს. თიხის ჭურჭელი განვალაგე, ბორბალი იმერეთში ვიყიდე, კახეთში 300 ლარად თონე შევიძინე, ბამბუკის ხიდი დეკორატიული მიზნით გავაკეთე. აკვანი გურიიდან გამომიგზავნეს.
მოსახლეობა რომ ხედავდა, აქაურობა ლამაზდებოდა, უცნობ ადამიანებს სახლებიდან სხვადასხვა ნივთები მოჰქონდათ და დეკორაციებად ვაწყობდი. ცოტა ხნის წინ ვიღაცას ლამაზი დოქი დაედო...
ერთ დღესაც სახლში მოვედი და ეზოს ბავშვები ჩემკენ გამოიქცნენ, - ლანა დეიდა, ვიღაც კაცს თქვენი დადებული დოქის წაღება უნდოდა. ჯოხით იღებდა, მაგრამ გაუტყდაო. ძალიან მეწყინა. მივედი, ვნახე და აღმოჩნდა, რომ გატეხილი დოქი ჩემი არ იყო. როგორც ჩანს, იმ უცხო კაცს, პირიქით, თავისი დოქის იქ დადება უნდოდა და იმ პერიოდში გაუტყდა. ეტყობა, მეზობლად ცხოვრობს, აქ გავლა-გამოვლა უწევს და უნდოდა, ბაღის გასამდიდრებლად, რაღაც წვლილი შეეტანა. ამიტომ, გული რომ არ სტკენოდა და მცდელობა წყალში არ ჩაჰყროდა, ნამსხვრევები შევაკოწიწე, დავაწებე და ასე დავდე. ამას წინათაც დამხვდა ვიღაცის მოტანილი თიხის ლამაზი საყვავილე. მივხვდი, ბაღში უნდოდა მასაც შეტანა და შევიტანე. მწვანე ნერგებიც მოუტანიათ, ბევრჯერ ყვავილებიც იმისთვის, რომ იქ დამერგო. უმეტესად არ ვიცი ხოლმე, ვის მოაქვს.
- მოსახლეობის ასეთი საქციელი იმაზე მეტყველებს, რომ მათ თქვენ მიერ შექმნილი ბაღი მოსწონს...
- კი, გამვლელ-გამომვლელი გაჩერებულა, ფოტოები გადაუღიათ, ვიდეოებს წერენ. ყველა ამბობს, - რა ლამაზია, იშვიათად გვინახავს კორპუსებთან ასეთი მოვლილი და მოწყობილი კუთხეებიო. მსიამოვნებს, როდესაც ამას ამბობენ.
- მოკლედ, ჯერ შრომით იღებთ სიამოვნებას, მერე თქვენს ნახელავს რომ უყურებთ და ბოლოს ამ ყველაფერს სხვა რომ აფასებს...
- რა თქმა უნდა, ამას გაკეთება ჩემთვის არავის დაუძალებია და ვერც მაიძულებდა. ეს ყველაფერი შეიძლება სხვებისთვის მაგალითის მიცემაც იყოს. ყველას შეუძლია პატარ-პატარა სილამაზეების შექმნა და ამის ნახვის შემდეგ, ვინმეს იქნებ იდეა მოუვიდეს და თვითონაც გააკეთოს. არ მინდა, ცუდად გამომივიდეს, მაგრამ ამ ქალაქში ბევრ რამეს არ აქცევენ ყურადღებას, იმ დღეს მეეზოვე, ეზოს გვიდა და ვკითხე, - თქვენს კომპეტენციაში რა შედის-მეთქი - მხოლოდ ასფალტის დაგვაო, გამიკვირდა. მწვანე ბალახზე ნაგავი რომ ეგდოს, რატომ არ უნდა აიღონ?! ამ კუთხით ქალაქი მოუვლელია. ამის გარდა, ეს მეეზოვეებიც ყველაფერს ვერ დაალაგებენ. თითოეულ ადამიანს უნდა ჰქონდეს იმის შეგრძნება, ჯერ არ უნდა დააგდოს, მერე არ უნდა ეუხერხულებოდეს, რომ გზად უშნოდ დაგდებულ ნაგავს თუ გადააწყდება, აიღოს და სანაგვე ურნაში ჩააგდოს. ყველაზე მეტად ასეთი მაგალითები ბავშვებს სჭირდებათ.
- ზევით სართულებიდან, ბაღის მიმართულებით ნაგავს ხომ არ ყრიან?
- მართალია, ნაგვის ურნები ცოტა შორს გადაიტანეს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ნაგავი ფანჯრიდან მოისროლონ. ამას მასობრივი სახე არ აქვს, თუმცა ზაფხულში გვიან ღამეს, ერთხელ საზამთროს ნარჩენები გადმოისროლეს... რატომღაც ბევრი ფიქრობს, რომ ფანჯრიდან გადაყრილი ნაგავი არაფერია. მთავარია, არ დაგვინახონ და მაშინ გავაკეთოთ... პირიქით მგონია, - როცა არავინ გვხედავს, ადამიანურად მაშინ უნდა მოვიქცეთ.
ხანდახან საყოფაცხოვრებო ნაგავს მაინც ვიღებ ხოლმე ამ ადგილიდან. ამას იმით ვხსნი, რომ წლების განმავლობაში ეს ადგილი გაუვალი რომ იყო, ნაგავი აქეთ მოჰქონდათ და ამას ზოგიერთი, სხვა კორპუსებიდან , ძველი ინერციით ისევ აკეთებს.
- როგორც აღნიშნეთ, - ბევრს ჰგონია, რომ ბაღი გარდაცვლილ შვილს მივუძღვენიო...
- წინასწარ გამიზნულად შვილის სახელზე არაფერი დამიწყია და გამიკეთებია. როგორც გითხარით, ვერ შევეგუე ჩემი კედლის გვერდით უსუფთაობას. პირველი სართულია და ისეთი დაბალი, ადამიანმა რომ გაიაროს, შეუძლია, სახლში თავისუფლად შემოიხედოს... მერე ფანჯარა იმისთვისაა, რომ გამოაღო და ჟანგბადი შემოუშვა, ხედით დატკბე...
აქაურმა მეზობლებმა რომ გაიგეს, ვინ ვიყავი და დილიდან საღამომდე ვმუშაობდი, რაღაცებს ვქმნიდი, რატომღაც ასე აღიქვეს, რომ ბაღს შვილის ხსოვნას ვუძღვნიდი. თავიდან ჩემთან მოახლოებაც უჭირდათ, რაღაც მორიდებულად რომ იქცევიან ხოლმე ადამიანები შვილმკვდარი დედის მიმართ, ასე იყო. თუ ადამიანებთან ვკონტაქტობდი, არ ეგონათ...
- ამ ყველაფერში მნიშვნელოვანი ის არის, გარემოს მოწყობაზე საკუთარი ხარჯებით რომ გიზრუნიათ. ნაგავი ურნაში მხოლოდ კი არ ჩაყარეთ, იზრუნეთ, რომ ბაგავი გაეტანათ და ადგილი გასუფთავებულიყო, ამაში საკუთარი თანხა გადაიხადეთ…
- სხვათა შორის, აქედან რომ მიწა გავატანინე, იმ ადგილას, სადაც მეზობლები მანქანებს ვერ აყენებდნენ, რადგანაც ორმო იყო, მიწის ნაწილი იქ ჩაიყარა. ასე გაჩნდა ავტოსადგომიც...
- გამოდის, მაგ ადგილს ასეთი სიკეთეებისთვის მოევლინეთ...
- სხვა კორპუსების მცხოვრებლები მეუბნებიან, ნეტავ, ბინა ჩვენთან გეყიდაო. საქმის კეთება ყველას შეუძლია, მთავარია, ადამიანმა შრომა არ დაიზაროს...