ჩვენ გან­სა­კუთ­რე­ბით გვიყ­ვარს ის შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლის შე­სა­ხებ უნდა გი­ამ­ბოთ. დღეს სწო­რედ ეს შემ­თხვე­ვაა.

ნა­ნი­კო ქავ­თა­რა­ძის ამ­ბა­ვი ბრძო­ლი­სა და თავ­და­უ­ზო­გა­ვი შრო­მის ის­ტო­რი­აა კე­თი­ლი და­სას­რუ­ლით. თუ რო­გორ გა­ი­ა­რა პა­ტა­რა გო­გო­ნამ ძა­ლი­ან რთუ­ლი და გრძე­ლი გზა, ბე­ბი­ის და­ნა­ტო­ვა­რი სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნი­დან სა­კუ­თარ სა­წარ­მომ­დე.

კომ­პა­ნია „ნა­ნი­კო ქავ­თა­რა“, რო­მე­ლიც 2008 წელს შე­იქ­მნა, დღეს პუ­ფებს და რბილ ავეჯს ამ­ზა­დებს, უტა­რებს მათ რეს­ტავ­რა­ცი­ას, ასე­ვე ამ­ზა­დებს გარე ავეჯს, ჰა­მა­კებს, სა­რეკ­ლა­მო ჩან­თებს და ა.შ.

ყვე­ლა­ფე­რი ბავ­შვო­ბი­დან და­ი­წყო. თა­ვი­დან დი­ზა­ი­ნე­რი იყო და მის მიერ შე­კე­რი­ლი კა­ბე­ბის ჩვე­ნე­ბას სა­კუ­თა­რი სახ­ლის მე­ო­თხე სარ­თულ­ზე აწყობ­და. უფრო ადრე თო­ჯი­ნე­ბის­თვის კე­რავ­და ტან­საც­მელს.

მოკ­ლედ, ბევ­რი რამ მო­სინ­ჯა და სა­ბო­ლო­ოდ მი­ვი­და იქ, რა­ზეც დღეს თა­ვად უნდა მო­გიყ­ვეთ.

ნა­ნი­კო ქავ­თა­რა­ძე: ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც კერ­ვას ეხე­ბო­და. ბე­ბი­ა­ჩე­მი მკე­რა­ვი იყო და სახ­ლში ძა­ლი­ან ბევ­რი ნა­ჭე­რი გვქონ­და. თა­ვი­დან სა­თა­მა­შო­ე­ბის­თვის და­ვი­წყე ტან­საც­მლის შე­კერ­ვა, შემ­დეგ კი, ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის გა­ვაგ­რძე­ლე. ფა­სა­ნა­ურ­ში დიდი სახ­ლი გვაქვს, რო­მე­ლის მე­ო­თხე სარ­თულ­ზეც ჩემ მიერ შე­კე­რი­ლი ტან­საც­მლის ჩვე­ნე­ბებს ვა­წყობ­დი.

ამ საქ­მეს პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი შეს­წავ­ლა მა­შინ და­ვი­წყე, როცა 17 წლის ვი­ყა­ვი. თბი­ლის­ში დი­ზა­ი­ნერ მაია ბაქ­რა­ძეს­თან მე­ზობ­ლად მოვ­ხვდი. რად­გა­ნაც კერ­ვა ჩემი სფე­რო იყო, და­ვინ­ტე­რეს­დი და მის დამ­ხმა­რედ და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ეს საქ­მეც სწო­რედ მა­ი­ამ შე­მას­წავ­ლა. ქარ­გვა და თე­ქა­ზე მუ­შა­ო­ბაც მან მას­წავ­ლა. მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფერ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი.

შემ­დეგ აღ­მოვ­ჩნდი ისეთ გა­რე­მო­ში, სა­დაც ჩემი ახ­ლობ­ლე­ბი დივ­ნებ­სა და სა­ვარ­ძლებს ამ­ზა­დებ­დნენ. ამ საქ­მე­მაც და­მა­ინ­ტე­რე­სა და გა­დავ­წყვი­ტე, პუ­ფე­ბის დამ­ზა­დე­ბა და­მე­წყო. რად­გან სახ­სრე­ბი არ მქონ­და, რომ ბევ­რი მე­წარ­მო­ე­ბი­ნა, არც ხე­ლო­სა­ნი მყავ­და და არც მკე­რა­ვი, შე­სა­ბა­მი­სი სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნაც კი არ მქონ­და, გა­დავ­წყვი­ტე, პუ­ფე­ბის­თვის დერ­მა­ტი­ნი ბე­ბი­ის ძვე­ლი ხე­ლის სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნით შე­მე­კე­რა. იმის სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ მქონ­და, რომ მან­ქა­ნის­თვის ელექტროძ­რა­ვი შე­მე­ძი­ნა, რო­მე­ლიც 35 ლარი ღირ­და. ამი­ტომ, მე თა­ვად ვყი­დუ­ლობ­დი მა­სა­ლას და ხე­ლის სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნით ვკე­რავ­დი.

ჩემ მიერ დამ­ზა­დე­ბუ­ლი პუ­ფე­ბის ჩა­ბა­რე­ბა „სა­ბა­ში“ და­ვი­წყე. ძა­ლი­ან მინ­დო­და, ამ საქ­მე­ში მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა შე­მო­მე­ტა­ნა, მაგ­რამ რად­გან, რო­გორც უკვე გი­თხა­რით, სახ­სრე­ბი არ გა­მაჩ­ნდა, თი­თო­ე­ულ მა­სა­ლა­სა და თი­თო­ე­ულ დე­ტალს ვი­ყე­ნებ­დი. მო­ვი­გო­ნე ჭრე­ლი დი­ზა­ი­ნი, რა­მაც ძა­ლი­ან გა­ა­მარ­თლა და გა­ყიდ­ვე­ბი საკ­მა­ოდ აქ­ტი­უ­რად მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. უბ­რა­ლოდ, ყვე­ლაფ­რის მარ­ტო კე­თე­ბა მიხ­დე­ბო­და, რაც ძა­ლი­ან დიდ დროს მო­ი­თხოვ­და. არც იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა მქონ­და, რომ დას­რუ­ლე­ბუ­ლი პუფი მა­ღა­ზი­ა­ში ტაქ­სით წა­მე­ღო, ამი­ტომ ავ­ტო­ბუსს ვე­ლო­დე­ბო­დი და ხე­ლით დამ­ქონ­და.

-რამ­დე­ნად რთუ­ლი იყო ასეთ პი­რო­ბებ­ში მუ­შა­ო­ბა?

-ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. ორ­სუ­ლად რომ ვი­ყა­ვი, 9 თვის მან­ძილ­ზე გა­უ­ჩე­რებ­ლად ვმუ­შა­ობ­დი, რად­გან ვი­ცო­დი, ვე­რა­ვინ შე­მი­ნა­ხავ­და და ბავ­შვის­თვის ბევ­რი რამ მჭირ­დე­ბო­და. მთე­ლი ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მხო­ლოდ 1 დღე და­ვის­ვე­ნე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. ისიც მა­შინ, როცა უკვე ბავ­შვი უნდა გა­მე­ჩი­ნა.

შემ­დეგ ჩემ­მა დამ კარ­გი სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნა მა­ჩუ­ქა/ ცალი ფეხი სა­კე­რავ მან­ქა­ნა­ზე მქონ­და, ცა­ლით - ბავ­შვს ვარ­წევ­დი. კლი­ენ­ტე­ბი სახ­ლში მო­დი­ოდ­ნენ და სხვა­დას­ხვა შეკ­ვე­თა­ზე ვმუ­შა­ობ­დი. რად­გან დი­ლე­ტან­ტი და გა­მო­უც­დე­ლი ვი­ყა­ვი, არც ფა­სე­ბი ვი­ცო­დი, თუ რა უნდა შე­მე­თა­ვა­ზე­ბი­ნა კლე­ი­ენ­ტე­ბის­თვის. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან და­ბალ ფასს ვე­უბ­ნე­ბო­დი. ვინც ხე­დავ­და, თუ რო­გორ ვწვა­ლობ­დი, ძა­ლი­ან ხში­რად იმა­ზე მეტ თან­ხას იხ­დიდ­ნენ, ვიდ­რე მე ვე­უბ­ნე­ბო­დი.

-რო­გორ გგო­ნია, რისი წყა­ლო­ბით მო­ა­ხერ­ხა პა­ტა­რა, გა­მო­უც­დელ­მა ნა­ნი­კომ აქამ­დე მოს­ვლა და იმ კონ­კუ­რენ­ცი­ის დაძ­ლე­ვა, რო­მე­ლიც ბა­ზარ­ზე არ­სე­ბობ­და?

-დღეს ყველ­გან ძა­ლი­ან დიდი კონ­კუ­რენ­ცი­აა, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ჩემს სფე­რო­ში. ვინც დივ­ნებ­სა და სა­ვარ­ძლებს ამ­ზა­დებს, იმის­თვის პუფი ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია. საკ­მა­ოდ ხში­რი იყო ჩემ­თვის მო­ბაძ­ვის ან ფა­სე­ბის ხე­ლოვ­ნუ­რად დაგ­დე­ბის შემ­თხვე­ვა, თუმ­ცა, ჩემი აზ­რით, ყვე­ლა­ფერს იმი­ტომ გა­ვუმკლავ­დი, რომ რთულ შეკ­ვე­თებს ვი­ღებ­დი. ისე­თებს, რომ­ლებ­ზეც სხვე­ბი უარს ამ­ბობ­დნენ და თავს არ იწუ­ხებ­დნენ. მა­გა­ლი­თად, ვი­ღა­ცას სურ­და, არა მრგვა­ლი ან ოთხკუ­თხე­დი, არა­მედ სხვა ფორ­მი­სა და დი­ზა­ი­ნის პუფი. ასე­ვე, ვამ­ზა­დებ­დი სხვა­დას­ხვა ტი­პის რბილ ავეჯს. არას­დროს ვუ­შინ­დე­ბო­დი იმ სირ­თუ­ლე­ებს, რო­მელ­თა წი­ნა­შეც ვდგე­ბო­დი.

https://www.facebook.com/nanikokavtara/

-მე­ო­რე მხრივ, სირ­თუ­ლე­ე­ბის გა­და­ლახ­ვა ადა­მი­ანს უფრო მეტ ძა­ლა­სა და გა­მოც­დი­ლე­ბას აძ­ლევს. თქვენ რა მოგ­ცათ ამ ყვე­ლა­ფერ­მა?

-მე სწო­რედ ამან გა­და­მარ­ჩი­ნა. არა თუ კონ­კუ­რენ­ტებ­მა ჩამ­ძი­რეს, არა­მედ უფრო მე­ტად გავძლი­ერ­დი. ახლა ისეთ შეკ­ვე­თებს ვას­რუ­ლებ და იმ­დე­ნი კლი­ენ­ტი მყავს, რომ რო­გორც არ უნდა შე­მი­შა­ლონ ხელი, მე მა­ინც თა­მაშ­ში ვიქ­ნე­ბი. დღეს ძა­ლი­ან მყა­რად ვდგა­ვარ. იმ­დე­ნად, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­საც კი ვა­მა­რა­გებთ ჩვე­ნი პრო­დუქ­ცი­ით.

-მას შემ­დეგ 10 წელ­ზე მეტი გა­ვი­და. დღეს უკვე სა­კუ­თა­რი სა­წარ­მო გაქვთ, თუმ­ცა კომ­პა­ნი­ის მარ­თვის გარ­და, არც იმ ფი­ზი­კურ სა­მუ­შა­ო­ზე ამ­ბობთ უარს, რი­თიც ერთ დროს ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­წყო. რო­გორც ვი­ცით, ავე­ჯის დამ­ზა­დე­ბის პრო­ცეს­ში უშუ­ა­ლოდ ხართ ჩარ­თუ­ლი...

-რა თქმა უნდა, მე ყო­ველ­თვის ვმუ­შა­ობ იმ შეკ­ვე­თა­ზე, რომ­ლის მო­სას­წრე­ბა­დაც ჩემს გუნდს და­მა­ტე­ბი­თი ძალა სჭირ­დე­ბა. უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა არ მიყ­ვარს, ამი­ტომ თუ ადა­მი­ანს შევ­პირ­დე­ბი, რომ მისი შეკ­ვე­თა მზად იქ­ნე­ბა, ღა­მის გა­თე­ნე­ბაც რომ მო­მი­წი­ოს, ჩემი ხე­ლით მი­ვიყ­ვან საქ­მეს ბო­ლომ­დე. ამის გამო, მომ­ხმა­რებ­ლე­ბი პა­ტი­ვის­ცე­მით მე­პყრო­ბი­ან. ალ­ბათ, ამ ხა­სი­ათ­მაც შე­მი­ნარ­ჩუ­ნა ძა­ლი­ან ბევ­რი კლი­ენ­ტი.

-დღე­ის მდგო­მა­რე­ო­ბით, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი ხართ კომ­პა­ნი­ა­ში და სად მდე­ბა­რე­ობს თქვე­ნი სა­წარ­მო?

-ახლა 13 ადა­მი­ა­ნი ვართ. სა­წარ­მო ფე­იქ­რებ­ზე მაქვს, რო­მე­ლიც სეს­ხით ვი­ყი­დე. დიდი ხა­ნია, მი­შე­ნე­ბა მინ­და, რათა გავ­ფარ­თოვ­დე და დივ­ნე­ბი­სა და სა­ვარ­ძლე­ბის წარ­მო­ე­ბაც და­ვი­წყო, თუმ­ცა ნე­ბარ­თვას არ მაძ­ლე­ვენ. ირ­გვლივ ყვე­ლას აქვს მი­შე­ნე­ბა. 60 კვ.მ. მიწა მაქვს და მინ­და, ეს ად­გი­ლი გა­მო­ვი­ყე­ნო. გარ­და იმი­სა, რომ ეს ტე­რი­ტო­რია უფრო მოვ­ლი­ლი და ლა­მა­ზი იქ­ნე­ბა, გა­ფარ­თო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, სხვა ადა­მი­ა­ნებ­საც ხომ და­ვა­საქ­მებ... 3 წე­ლია, ვი­თხოვ ამის უფ­ლე­ბას დე­და­ქა­ლა­ქის მე­რი­ის­გან.

სა­წარ­მოს გარ­და, სა­კუ­თა­რი მა­ღა­ზია მაქვს სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრ „სა­ბა­ში“, სა­დაც ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია მი­ვი­დეს და რო­გორც სა­ცა­ლოდ, ასე­ვე, სა­ბი­თუ­მოდ იყი­დოს ჩვე­ნი პრო­დუქ­ცია.

-ვინც ად­გილ­ზე მის­ვლას ვერ ახერ­ხებს, გაქვთ თუ არა მათ­თვის მი­ტა­ნის სერ­ვი­სი ან სხვა და­მა­ტე­ბი­თი მომ­სა­ხუ­რე­ბა?

-დიახ, მი­ტა­ნის სერ­ვი­სი გვაქვს, მაგ­რამ, ამას­თან ერ­თად, მომ­ხმა­რე­ბელს უკვე ერთ გან­სხვა­ვე­ბულ და სა­ჭი­რო მომ­სა­ხუ­რე­ბა­საც ვთა­ვა­ზობთ. ახ­ლა­ხან ავიყ­ვა­ნეთ ინ­ტე­რი­ე­რის დი­ზა­ი­ნე­რი, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნებს ეხ­მა­რე­ბა, ზუს­ტად აირ­ჩი­ონ ისე­თი ავე­ჯი, რო­მე­ლიც მათ სახ­ლს მო­უხ­დე­ბა. ხში­რად მათ არ იცი­ან, თუ რა ფე­რის, სტი­ლი­სა და ზო­მის ავე­ჯი იქ­ნე­ბა მათ შემ­თხვე­ვა­ში უკე­თე­სი და ჩვენ გვთხო­ვენ დახ­მა­რე­ბას.

-რა მა­სა­ლებს იყე­ნებთ მუ­შა­ო­ბი­სას?

-ვცდი­ლობთ, ყო­ველ­თვის მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის და შე­სა­ბა­მი­სად, შე­და­რე­ბით მა­ღალ­ფა­სი­ა­ნი მა­სა­ლა გა­მო­ვი­ყე­ნოთ, მაგ­რამ მო­თხოვ­ნი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, და­ბალ­ფა­სი­ა­ნი არ­ჩე­ვა­ნიც გვაქვს. ნე­ბის­მი­ე­რი კლი­ენ­ტის მო­თხოვ­ნას ვაკ­მა­ყო­ფი­ლებთ.

-რამ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სოა ის საქ­მე, რო­მელ­საც აკე­თებთ?

-სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ეს საქ­მე ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პრო­ცე­სია, რო­მე­ლიც ყო­ველ­დღი­ურ თვით­გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე მუ­შა­ო­ბას გუ­ლის­ხმობს. ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­მუდ­მე­ბით სი­ახ­ლეს ითხო­ვენ და თა­ვი­დან გვი­წევს იმა­ზე ფიქ­რი, თუ რო­გორ უნდა გა­კეთ­დეს ყვე­ლა­ფე­რი. ჯერ კონ­სტრუქ­ცია უნდა მო­ი­ფიქ­რო, შემ­დეგ დარ­ბი­ლე­ბა­ზე იმუ­შაო და ტყა­ვი ისე გა­და­ჭი­მო, რომ ზუს­ტად კლი­ენ­ტის­თვის სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გი მი­ი­ღო.

-დივ­ნე­ბი­სა და სა­ვარ­ძლე­ბის დამ­ზა­დე­ბის კუ­თხით, სა­წარ­მოს გა­ფარ­თო­ე­ბის გარ­და, რა სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი გაქვთ?

-ახალ­ხან და­ვი­წყე ნა­ტუ­რა­ლურ ტყავ­ზე მუ­შა­ო­ბა და ვცდი­ლობ, ეს საქ­მე კარ­გად შე­ვის­წავ­ლო. ვა­პი­რებ, ტყა­ვის აქ­სე­სუ­ა­რე­ბის აქ­ტი­უ­რი წარ­მო­ე­ბაც და­ვი­წყო და ჩემი კომ­პა­ნია ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც გა­ვა­ფარ­თოო.

NS