"ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დაბ­რკო­ლე­ბის გა­რე­შე არა­ფერს ჩა­უვ­ლია" - ამ­ბობს წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პა­რა­მო­ფა­რი­კა­ვე, 18 ოქ­როს მფლო­ბე­ლი ირმა ხე­ცუ­რი­ა­ნი, რო­მელ­საც ყვე­ლა პრეს­ტი­ჟულ ას­პა­რე­ზო­ბა­ში წარ­მა­ტე­ბა აქვს მო­პო­ვე­ბუ­ლი. უკვე რვა წე­ლია ამ სპორ­ტშია და მი­აჩ­ნია, რომ ფა­რი­კა­ო­ბას­თან ჭი­და­ო­ბა აქვს გა­მარ­თუ­ლი. ფაქ­ტია, რომ ეს "ჭი­და­ო­ბა" ირ­მას სა­სარ­გებ­ლოდ მიმ­დი­ნა­რე­ობს.

"რო­გორც ჩემი დიდი მა­ესტრო, მალ­ხაზ მეს­ხი გაკ­ვე­თილ­ზე მე­უბ­ნე­ბა ხოლ­მე, ახლა მე გაკ­ვე­თი­ლი მაქვს მო­ფა­რი­კა­ვეს­თან და უზო­მოდ მი­ხა­რია. ე.ი. უკვე შევ­დე­ქი!“ - აღ­ნიშ­ნავს ირმა ხე­ცუ­რი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ამ­ჯე­რად AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რია და გვიყ­ვე­ბა მის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბით სავ­სე ცხოვ­რე­ბა­ზე და იმ გზა­ზე, რო­მელ­მაც წარ­მა­ტე­ბამ­დე მო­იყ­ვა­ნა...

• აფხა­ზე­თი

ის ოჩამ­ჩი­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ცა­გე­რა­ში და­ი­ბა­და. ცა­გე­რა ლე­ჩხუ­მე­ლე­ბის სო­ფე­ლი იყო, სა­დაც ლე­ჩხუ­მი­დან ჩა­სახ­ლე­ბუ­ლი ხალ­ხი ცხოვ­რობ­და. 7 წლის იყო, ომი რომ და­ი­წყო და პირ­ვე­ლი და­ბომბვის შემ­დეგ იქა­უ­რო­ბის და­ტო­ვე­ბა მო­უხ­და... მშობ­ლებ­თან და დას­თან ერ­თად ახ­ლაც იხ­სე­ნებს სოფ­ლის რა­ღაც ეპი­ზო­დებს, რაც მცი­რე ასა­კის გამო ბუნ­დოვ­ნად და კად­რე­ბად ახ­სოვს.

"ახლა იქ, სა­ვა­რა­უ­დოდ, რუ­სე­თის პო­ლი­გო­ნია, ან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ტყე, ყვე­ლა სახ­ლი, ერ­თის გარ­და, და­იწ­ვა... რო­გორც ამ­ბო­ბენ, იქ ახლა არა­ქარ­თვე­ლი ცხოვ­რობს. არა­და, პა­ტა­რა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ზღვის­პი­რა სო­ფე­ლი გვქონ­და, სა­დაც მდი­ნა­რეც იყო, ხალ­ხი მი­წას ამუ­შა­ვებ­და, მოჰ­ყავ­დათ სი­მინ­დი, ბოსტნე­უ­ლი, ხილი... ჩემს წარ­მოდ­გე­ნა­ში, რო­დე­საც სახ­ლს წარ­მო­ვიდ­გენ ხოლ­მე, ზუს­ტად ისე­თია, რო­გო­რიც იქ დავ­ტო­ვეთ და და­იწ­ვა... რო­დე­საც აფხა­ზეთ­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ, მა­შინ­ვე ის მახ­სენ­დე­ბა, რომ აფხა­ზე­თი ის ად­გი­ლია, სა­დაც ვერ მო­ვას­წა­რი გაზ­რდა, გან­ვი­თა­რე­ბა და წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა. იქ არის ჩემი ფეს­ვე­ბი... ამი­ტომ ცუ­დია ომი და ეს სრუ­ლი­ად პა­ტა­რამ სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­მოვ­ცა­დე. არა­ვის არც ერთ ასაკ­ში ვუ­სურ­ვებ მსგავს გა­მოც­დი­ლე­ბას.

• დევ­ნი­ლო­ბა

შემ­დეგ წყალ­ტუ­ბო­ში გად­მო­ვე­დით, ბევ­რი მე­ზო­ბე­ლი, ნაც­ნო­ბი იყო იქ და გულ­მა იქით ამი­ტომ გაგ­ვი­წია. სკო­ლა იქ და­ვამ­თავ­რე. თა­ვი­დან, სა­ნამ ახალ ცხოვ­რე­ბას ალ­ღოს ავუ­ღებ­დით, არ იყო ად­ვი­ლი, მაგ­რამ იქა­უ­რო­ბას ნელ-ნელა მო­ვერ­გეთ. ერთი კი­დევ, რაც არც ისე სა­სი­ა­მოვ­ნოდ მახ­სოვს - "აფხა­ზე­თი­დან ჩა­მოთ­რე­უ­ლი"... ეს ძი­რი­თა­დად ბავ­შვებ­ში მი­უ­ღებ­ლო­ბა იყო... თუმ­ცა ეგეც და­რე­გუ­ლირ­და და ახლა ზრდას­რუ­ლებს ამა­ზე გვე­ცი­ნე­ბა... კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი. გარ­და იმი­სა, რომ ქვე­ყა­ნა­ში ზო­გა­დი გა­ჭირ­ვე­ბა იყო, ის პე­რი­ო­დი ცუ­დად არ მახ­სენ­დე­ბა.

• მო­უ­ლოდ­ნე­ლი დი­აგ­ნო­ზი

- და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, სტუ­დენ­ტი გო­გო­ნას ცხოვ­რე­ბა­ში, რთუ­ლი ეტა­პი დად­გა, და­ის­ვა დი­აგ­ნო­ზი, რო­მელ­მაც თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად შეც­ვა­ლა... რომ არა ის დი­აგ­ნო­ზი, დღეს ასე­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იქ­ნე­ბო­დით?

- არ ვიცი, სულ სხვა გეგ­მე­ბი მქონ­და, თუმ­ცა ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა. უდი­დე­სი გა­მოც­და გა­ვი­ა­რე ომით, შემ­დგო­მი დაბ­რკო­ლე­ბე­ბით, რაც მერე იმ დი­აგ­ნო­ზით დაგ­ვირ­გვინ­და, ძნე­ლი სათ­ქმე­ლია, რო­გო­რი იქ­ნე­ბო­და ჩემი ცხოვ­რე­ბა ამ ყვე­ლაფ­რის გა­რე­შე. ალ­ბათ ვიქ­ნე­ბო­დი ფეხ­ზე მო­სი­ა­რუ­ლე ირმა და არა ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე. წა­ვი­დო­დი თუ არა სპორ­ტის მი­მარ­თუ­ლე­ბით, არც ეს ვიცი. ისე, შრო­მის­მოყ­ვა­რე ვარ და შე­სა­ბა­მი­სად, რა სფე­რო­საც ავირ­ჩევ­დი, იმას გავ­ყვე­ბო­დი, მას­ში მაქ­სი­მუმს ჩავ­დებ­დი და წარ­მა­ტე­ბას მი­ვაღ­წევ­დი, მაგ­რამ აღი­ა­რე­ბას მო­ვი­პო­ვებ­დი თუ არა, ეს არ ვიცი.

- სად სწავ­ლობ­დით?

- უცხო ენა-ინ­ფორ­მა­ტი­კას ვე­უფ­ლე­ბო­დი, ჭკვი­ა­ნი გოგო ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ისე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მოხ­და ის, რაც მოხ­და, რომ სწავ­ლის დამ­თავ­რე­ბა ვერ მო­ვა­ხერ­ხე. ახლა გეგ­მა­ში მაქვს, ეს საქ­მეც ბო­ლომ­დე მი­ვიყ­ვა­ნო. ოღონდ, სპორ­ტის და მე­ნე­ჯმენ­ტის მი­მარ­თუ­ლე­ბით უნდა გან­ვაგ­რძო. სპორ­ტს თავს რომ და­ვა­ნე­ბებ, სამ­წვრთნე­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბის­თვის ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა, რა­საც ჩემი პრაქ­ტი­კუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბაც და­ე­მა­ტე­ბა. ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თვის, რომ ბავ­შვებს სა­კუ­თა­რი ცოდ­ნა და გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­დავ­ცე და გა­ვუ­ზი­ა­რო.

• ეტ­ლი­დან და­ნა­ხუ­ლი ცხოვ­რე­ბა

- ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ხართ. ეტ­ლით უდი­დეს წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წი­ეთ... რო­გო­რია ეტ­ლი­დან და­ნა­ხუ­ლი სამ­ყა­რო?

- არ ვიცი. მა­შინ, როცა ეტ­ლში ჩაჯ­დო­მა მო­მი­წია, მა­შინ რამ­დე­ნად ვი­ყა­ვი ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი. ყვე­ლა­ფე­რი მერე ვის­წავ­ლე, სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბამ ბევ­რი რამ მომ­ცა. რაც უფრო მეტ დაბ­რკო­ლე­ბას დაძ­ლევ, მე­ტად ბრძო­ლი­სუ­ნა­რი­ა­ნი ხდე­ბი. ჩემი პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი საკ­მა­ოდ რთუ­ლი იყო, ყვე­ლა­ფერს სხვა­ნა­ი­რად ვხე­დავ­დი და ცხოვ­რე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სოდ არ მეჩ­ვე­ნე­ბო­და. როცა დი­აგ­ნო­ზის პა­სუ­ხი მო­ვის­მი­ნე, არ ვი­ცო­დი, მო­მა­ვალ­ში რა იქ­ნე­ბო­და, წარ­მოდ­გე­ნა არ მქონ­და, ამ მდგო­მა­რე­ო­ბით ცხოვ­რე­ბა რო­გორ უნდა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა.

ამას­თან, იმ პე­რი­ოდ­ში არა­ნა­ი­რი ტერ­მი­ნო­ლო­გი­აც არ ვი­ცო­დი, არც ჩემი უფ­ლე­ბე­ბის შე­სა­ხებ მქონ­და ინ­ფორ­მა­ცია. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ახლა უკან არის... დაბ­რკო­ლე­ბამ მომ­ცა ბრძო­ლი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა და სტი­მუ­ლი. ამით ჩემს გარ­შე­მო ადა­მი­ა­ნებ­საც და­ვეხ­მა­რე ჩემ­თან ერ­თად ებ­რძო­ლათ და გა­მომ­ყო­ლოდ­ნენ. ეტ­ლი­დან და­ნა­ხუ­ლი ცხოვ­რე­ბა გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია, მაგ­რამ სწო­რედ მან მას­წავ­ლა, ვიყო ძლი­ე­რი და ცხოვ­რე­ბის ნე­ბის­მი­ერ გა­მოწ­ვე­ვას მედგრად და ღირ­სე­უ­ლად შევ­ხვდე... დიახ, ეტ­ლმა უში­შა­რი ცხოვ­რე­ბა მას­წავ­ლა, თან, სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­დე­საც სირ­თუ­ლე­ებს ნელ-ნელა ლა­ხავ, არ ჩერ­დე­ბი. მთა­ვა­რი ეს არის.

წარ­მა­ტე­ბის ფორ­მუ­ლა

წარ­მა­ტე­ბის ფორ­მუ­ლა ყვე­ლას ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი აქვს და არას­დროს მი­ფიქ­რია, რა არის ჩემი წარ­მა­ტე­ბის ფორ­მუ­ლა. წარ­სუ­ლის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს მო­მა­ვა­ლი, ის, რაც გა­მო­ვი­ა­რე, სა­ძირ­კვე­ლია იმი­სა, რაც დღეს მაქვს. ასე რომ, ყვე­ლაფ­რის მი­ზე­ზი და სა­თა­ვე ჩემი გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბაა, რო­მე­ლიც ჩემ­თან ერ­თად ასე მო­დის და რა­მაც სა­კუ­თა­რი თავი უკეთ გა­მაც­ნო.

• სპორ­ტი თა­ვი­სით მო­ვი­და

- სპორ­ტის სა­ხე­ო­ბაც თა­ვად აირ­ჩი­ეთ, თუ ის თქვენ­თან თა­ვი­სით მო­ვი­და? "ხმა­ლი", რომ­ლი­თაც ას­პა­რე­ზობთ, რა არის თქვენ­თვის?

- ჩემ­თვის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი პრო­ფე­სი­აა. დი­ლით რომ გა­ვიღ­ვი­ძებ, ვიცი, რომ სამ­სა­ხურ­ში, ანუ ვარ­ჯიშ­ზე უნდა წა­ვი­დე, შე­ჯიბ­რზე წას­ვლას კი მივ­ლი­ნე­ბას ვე­ძა­ხი. შე­ჯიბ­რი დიდი სტრე­სია, მაგ­რამ რომ იას­პა­რე­ზებ, ან მო­ი­გებ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გეხ­სნე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა სპორ­ტის სა­ხე­ო­ბას, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ თა­ვი­სით მო­ვი­და, ურ­თუ­ლე­სი სპორ­ტია და მხო­ლოდ სა­ხე­ო­ბა არ არის. ფა­რი­კა­ო­ბამ კი­დევ სხვა პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­მა­ყა­ლი­ბა, უკე­თეს ადა­მი­ა­ნად და შე­მიც­ვა­ლა მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა, და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა.

ჩვე­ნი სპორ­ტი ხე­ლოვ­ნე­ბას­თა­ნაც ახ­ლოა... ინ­ტე­ლექ­ტიც გჭირ­დე­ბა. ძა­ლის­მი­ე­რი სა­ხე­ო­ბა არ არის, რაც უფრო გამ­ჭრი­ა­ხი ხარ, უკე­თე­სად გა­მოგ­დის. მთე­ლი სპორ­ტი იმა­ზეა აგე­ბუ­ლი, რო­გორ მი­უხ­ვდე მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს, რას აპი­რებს, რა მოძ­რა­ო­ბას შე­მოგ­თა­ვა­ზებს და მო­გა­ტყუ­ებს. შენ სწრა­ფად უნდა გა­მო­იც­ნო. მომ­წონს, რომ ცხოვ­რე­ბამ შე­მაჩ­ვია ყვე­ლა­ფერს რთულს. ყო­ველ­დღე ახალ-ახა­ლი შტრი­ხე­ბის ათ­ვი­სე­ბა მი­წევს. სა­კუ­თა­რი საქ­მის სცე­ნა­რის­ტიც ვარ და რე­ჟი­სო­რიც... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ხა­სი­ა­თი და გარ­დე­რო­ბიც კი შე­მიც­ვა­ლა, კლა­სი­კურ სა­მოსს ვე­ღარ ვე­გუ­ე­ბი.

- რას ეტყო­დით ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­საც გარ­კვე­უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი აქვთ ჯან­მრთე­ლო­ბის კუ­თხით, ან ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე­ე­ბი არი­ან და ამის გამო დეპ­რე­სი­აც აწუ­ხებთ?

- დეპ­რე­სი­ის­თვის დრო არ გვაქვს, დრო ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია და მისი სა­სარ­გებ­ლოდ არ­გა­მო­ყე­ნე­ბა, და­უშ­ვე­ბე­ლია. ის ნა­ყო­ფი­ე­რად უნდა გა­მო­ვი­ყე­ნოთ. ამის გა­რე­შე არა­ფე­რი გა­მო­ვა. შე­იძ­ლე­ბა სათ­ქმე­ლად მარ­ტი­ვია, გა­სა­კე­თებ­ლად რთუ­ლი, მაგ­რამ უნდა შევ­ძლოთ. სა­კუ­თა­რი თავი არ უნდა შეგ­ვე­ცო­დოს, სა­ნამ ეს არ გვე­ცო­დი­ნე­ბა, მა­ნამ­დე გა­მოწ­ვე­ვე­ბის­თვის მზად ვერ ვიქ­ნე­ბით. მერე რა, რომ ცხოვ­რე­ბა ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში გამ­ყო­ფებს?! მერე რა რომ ფეხ­ზე ვერ დავ­დი­ვართ, ფეხ­ზე მო­სი­ა­რუ­ლე­ებს თა­ვის პრობ­ლე­მე­ბი აქვთ. ნუ მივ­ცემთ სა­კუ­თარ თავს ჩა­კეტვის უფ­ლე­ბას. ერთ წრე­ზე ტრი­ა­ლი არაფ­რის მომ­ცე­მია. მე დავძლიე დეპ­რე­სია და ვთქვი, რომ ჩემს არ­სე­ბო­ბას აზრი აქვს.

მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, არ დაგთრგუ­ნოთ ვი­ღა­ცის სი­ტყვებ­მა, ცრემ­ლებ­მა, რო­დე­საც თქვე­ნი და­ნახ­ვი­სას უჩ­ნდე­ბათ. იცო­დეთ, რომ ეს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნუ­რი, ბუ­ნებ­რი­ვი ემო­ცი­აა. და­გი­ნა­ხავს ახალ­გაზ­რდას ეტ­ლით და ეცო­დე­ბი, უკ­ვირს. მი­უ­ხე­და­ვად ამ­დე­ნი ინ­ფორ­მა­ცი­ი­სა, რო­მელ­ზეც სულ ვსა­უბ­რობთ, ასე­თი მა­გა­ლი­თე­ბი მა­ინც არ­სე­ბობს. მეტი მო­ბი­ლი­ზე­ბა და კონ­ცენ­ტრა­ცია საქ­მე­ზე და მი­ზან­ზე, რის მიღ­წე­ვას თუ გა­კე­თე­ბას აპი­რებთ. ნუ მივ­ცემთ ადა­მი­ა­ნებს სა­შუ­ა­ლე­ბას, სა­კუ­თა­რი თა­ნაგ­რძნო­ბით დაგ­ვჩაგ­რონ. მათ თა­ვი­სი საქ­მე აკე­თონ, ჩვენ - ჩვე­ნი.

შეგ­ვიძ­ლია სო­ცი­უ­მის ღირ­სე­უ­ლი წევ­რე­ბი გავ­ხდეთ. ნუ დავ­კარ­გავთ ამ სა­შუ­ა­ლე­ბას. ტი­რი­ლი, ქვი­თი­ნი, გო­დე­ბა, დეპ­რე­სია სა­კუ­თა­რი თა­ვის გამო, იგი­ვე ემო­ცი­ე­ბად დაგ­ვიბ­რუნ­დე­ბა. ვე­ცა­დოთ, ნე­გა­ტი­ვის­გან გა­ვი­თა­ვი­სუფ­ლოთ თავი. და­ვი­სა­ხოთ კონ­კრე­ტუ­ლი მი­ზა­ნი, რომ­ლის მიღ­წე­ვაც შე­იძ­ლე­ბა. იცხოვ­რეთ, გან­ვი­თარ­დით, ისი­ა­მოვ­ნეთ და და გა­უ­ზი­ა­რეთ სხვებს სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა.