სა­კუ­თა­რი თავი უყ­ვარს, თუმ­ცა - არა ეგო­ის­ტუ­რად, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა თვით­გან­ვი­თა­რე­ბის­კენ ის­წრაფ­ვის, სა­კუ­თარ და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ში­ნი­დან "იპა­რე­ბა", ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლის ამ­ჟა­მინ­დელ ცოლ­თან მე­გობ­რობს, რაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლის გაკ­ვირ­ვე­ბას იწ­ვევს... ამ და სხვა "ქა­ლურ-დი­ა­სახ­ლი­სურ" თე­მებ­ზე მო­დე­ლი კრის­ტი ყიფ­ში­ძე გუ­ლახ­დი­ლად გვე­სა­უბ­რა.

- კრის­ტი, ოდეს­მე "სა­სო­წარ­კვე­თილ დი­ა­სახ­ლი­სად" გიგ­რძნი­ათ თავი?

- არა. თა­ვის­თა­ვად ამ სი­ტყვის - "სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი" მოს­მე­ნაც კი არ მსი­ა­მოვ­ნებს. მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ან­მა სა­კუ­თა­რი თავი სა­სო­წარ­კვე­თამ­დე არა­სო­დეს არ უნდა მი­იყ­ვა­ნო... დი­ა­სახ­ლი­სო­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, ვფიქ­რობ, ცუდი არ ვარ. სამ­ზა­რე­უ­ლოს და­ლა­გე­ბა უფრო მიყ­ვარს, ვიდ­რე - ოთა­ხის. მა­გა­ლი­თად, როცა სად­მე მივ­დი­ვარ, ვარ­ჩევ, რო­მე­ლი კაბა ჩა­ვიც­ვა, რამ­დენ­ჯერ­მე ვიც­ვლი... როცა გეჩ­ქა­რე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, ტან­საც­მე­ლი და­უ­დევ­რად და­ყა­რო და ისე წახ­ვი­დე. უწეს­რი­გოდ დაყ­რი­ლი სა­მო­სი ჭუ­ჭყი ხომ არ არის, არა? ჩემ­თვის მთა­ვა­რი სი­სუფ­თა­ვეა, რო­მე­ლიც პირ­ველ რიგ­ში, სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან იწყე­ბა, რად­გან ამ ად­გი­ლას ვჭამთ. აქ ყვე­ლა­ფე­რი სუფ­თა, დაწკრი­ა­ლე­ბუ­ლი, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი უნდა იყოს...

- ბავ­შვო­ბა­ში და მო­ზარ­დო­ბი­სას დე­დას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­დათ? ამ ურ­თი­ერ­თო­ბამ რა გას­წავ­ლათ, რაც შემ­დეგ თქვე­ნი შვი­ლის აღ­ზრდი­სას გა­მო­ი­ყე­ნეთ?

- დე­და­ჩე­მი­სა და ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან გან­სხვავ­დე­ბა ჩემი და ჩემი შვი­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბის­გან: დე­დას ჰგო­ნია, რომ ისევ პა­ტა­რა ვარ. ამას ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ, არ მა­ღი­ზი­ა­ნებს (იღი­მის). მას თა­ვი­სე­ბუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს: უნდა, იცო­დეს - ვინ რა ჭამა, ვინ რო­გორ არის, სად წა­ვი­და... ნა­ტა­ლი­ას თა­ვი­სუფ­ლად ვზრდი. ბევ­რი შე­კი­თხვი­თა და კონ­ტრო­ლით არას­დროს შე­მი­ზღუ­დავს; არ და­მი­რე­კავს - სად ხარ? მალე მოდი-მეთ­ქი!.. ჯერ ერთი, მას ვენ­დო­ბო­დი, თან - ჩე­მე­ბუ­რად მა­ინც ვა­კონ­ტრო­ლებ­დი.

მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი ასე უკეთ ვი­თარ­დე­ბა, იზ­რდე­ბა, მაგ­რამ გა­აჩ­ნია, რო­გო­რი ბუ­ნე­ბი­საა: კი, აღ­ზრდას, გა­რე­მოს დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, მაგ­რამ ადა­მი­ანს ვერ შე­უკ­ვე­თავ, რო­გო­რი იყოს, - მას თა­ვი­სი გე­ნე­ტი­კუ­რი კოდი, ხა­სი­ა­თის თვი­სე­ბე­ბი აქვს. თან, რა­ღაც­ნა­ი­რად, ჰო­როს­კო­პის მჯე­რა: სას­წო­რის ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნის ქვეშ ვარ და­ბა­დე­ბუ­ლი. ამ ნიშ­ნის და­ხა­სი­ა­თე­ბა ძა­ლი­ან ემ­თხვე­ვა: ცოტა არ იყოს, მერ­ყე­ვი ხა­სი­ა­თი მაქვს, რის გა­მოს­წო­რე­ბა­ზეც ვმუ­შა­ობ. ახლა 44 წლის ვარ და ვფიქ­რობ, იმის დრო აღარ არის, რომ მა­გა­ლი­თად, რეს­ტო­რან­ში კერ­ძის შეკ­ვე­თამ­დე დიდ­ხანს ვი­ფიქ­რო. თავს ძა­ლას ვა­ტან და ვე­უბ­ნე­ბი, - რა­საც პირ­ველს და­ი­ნა­ხავ, აიღე, კარ­გია და ბევ­რი აღარ იფიქ­რო-მეთ­ქი. იდე­ა­ლუ­რი არა­ვინ არაა. პრე­ტენ­ზი­აც არ მაქვს, რომ იდე­ა­ლუ­რი ვიყო. უბ­რა­ლოდ მინ­და, რომ ჩემი ხა­სი­ა­თის თვი­სე­ბებ­ში რა­ღა­ცე­ბი გა­მო­ვას­წო­რო. პა­ტა­რა ასაკ­ში ამას ვერ ახერ­ხებ ადა­მი­ა­ნი. დღეს უკვე შე­მიძ­ლია, რა­ღა­ცე­ბი გა­და­ვა­კე­თო...

- სი­ტყვა "ქა­ლუ­რი" რო­გორ გეს­მით? რო­გორ ქალ­თან ასო­ცირ­დე­ბა?

- ბავ­შვო­ბი­დან რო­მე­ლი­მე მსა­ხი­ო­ბი, მომ­ღე­რა­ლი ინ­სპი­რა­ცი­ის წყა­როდ მყავ­და. ვგუ­ლის­ხმობ, როცა ადა­მი­ანს უყუ­რებ და მოგ­წონს, მისი გავ­ლე­ნის ქვეშ ექ­ცე­ვი, მაგ­რამ არ ჰბა­ძავ. რო­გორც გი­თხა­რით, 44 წლის ვარ. ეს რი­ცხვი ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, რად­გან ორ 4-იანს შე­ი­ცავს. თან, 4-იან­თან რა­ღაც ჩემი სიყ­ვა­რუ­ლი მაქვს... მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, 44 წლის შეს­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ რო­გორi ვიქ­ნე­ბო­დი. სა­ერ­თოდ, ყო­ვე­ლი და­ბა­დე­ბის დღის შემ­დეგ რა­ღა­ცას ვგრძნობ - თით­ქოს ჩემ­ში რა­ღაც იც­ვლე­ბა. რე­ა­ლუ­რად არ ვიცი, რა შე­იც­ვა­ლა - შე­იძ­ლე­ბა, ისევ ისე­თი ბავ­შვუ­რად სუ­ლე­ლი ვარ, რა­ღა­ცე­ბის მჯე­რა... მა­გა­ლი­თად, სოფი ლო­რე­ნი, რო­მე­ლიც უკვე 85 წლის არის, შე­სა­ნიშ­ნა­ვად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა. ჩემ­თვის ერთ-ერთი იდე­ა­ლუ­რი ქალი გახ­ლავთ... ქა­ლუ­რო­ბის­თვის გა­რეგ­ნო­ბას მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს. ქალს აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ჰქონ­დეს ერ­თმა­ნეთ­თან შერ­წყმუ­ლი ქა­რიზ­მა, ხა­სი­ა­თი, ბუ­ნებ­რი­ო­ბა... თან, ნაზი უნდა იყოს, თან - იდუ­მა­ლი, რომ სულ გა­ინ­ტე­რე­სებ­დეს, "არ გყოფ­ნი­დეს"... სა­კუ­თარ თავ­ზე ვერ ვი­ლა­პა­რა­კებ, მაგ­რამ მი­ხა­რია, როცა ქა­ლუ­რო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ კომ­პლი­მენტს მე­უბ­ნე­ბი­ან.

"ვა­ი­მე, რა ლა­მა­ზი ხარ!" - ეს ჩემ­თვის უინ­ტე­რე­სო, ბა­ნა­ლუ­რი ქა­თი­ნა­უ­რია. მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი სწო­რე­დაც ბუ­ნე­ბით უნდა იყოს ლა­მა­ზი, ჰუ­მა­ნუ­რი... მოკ­ლედ, ქა­ლუ­რო­ბას ბევ­რი თვი­სე­ბა ქმნის. ცხა­დია, ისიც უნდა იცო­დე, გა­რეგ­ნუ­ლად კარ­გად რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დე, რომ არ და­ჭკნე: შე­იძ­ლე­ბა 20 წლის გო­გო­ნა ულა­მა­ზე­სი იყოს, მაგ­რამ ორ­მო­ცი წლის ასაკ­ში სა­თა­ნა­დოდ ვე­ღარ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დეს. კარ­გია, რო­დე­საც სარ­კე­ში იყუ­რე­ბი და თით­ქოს ისე­თი­ვე ხარ, რო­გო­რიც წლე­ბის წინ იყა­ვი. რა თქმა უნდა, რა­ღა­ცე­ბი იც­ვლე­ბა, მა­გა­ლი­თად - სხე­უ­ლის ფორ­მე­ბი, მაგ­რამ მომ­წონს. სა­კუ­თა­რი თავი ყვე­ლამ უნდა შე­იყ­ვა­როს, ოღონდ - არა ეგო­ის­ტუ­რად. როცა სა­კუ­თა­რი თავი გიყ­ვარს და პა­ტივს სცემ, გარ­შე­მო მყო­ფი ხალ­ხი ამ ენერ­გე­ტი­კას გრძნობს. კი, თვითკრი­ტი­კუ­ლე­ბი უნდა ვი­ყოთ, რომ განვვი­თარ­დეთ, მაგ­რამ რო­დე­საც შენს თავ­თან ორ­გა­ნუ­ლად არ ხარ ადა­მი­ა­ნი და დის­კომ­ფორ­ტს გრძნობ, ამას გარ­შე­მო მყო­ფე­ბიც მა­შინ­ვე გრძნო­ბენ და ხალ­ხსაც აღარ აინ­ტე­რე­სებ...

- კრის­ტი, თქვენ­თვის თა­ვის მოვ­ლა დიდ ფი­ნან­სურ სახ­სრებს უკავ­შირ­დე­ბა?

- არა. თა­ვის მოვ­ლას ძა­ლი­ან გა­და­ყო­ლი­ლიც არ ვარ. ამ სა­კი­თხის მი­მართ ცო­ტა­თი სხვაგ­ვა­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს: რო­გორ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი, იმა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, თუ რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ვარ. ცუდ გან­წყო­ბა­ზე მყო­ფი სარ­კე­ში ჩა­ხედ­ვი­სას სა­კუ­თარ თავს ვერ ვცნობ - არ მომ­წონს, თუმ­ცა ეს ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა. კარ­გი ემო­ცი­ე­ბით და­მუხ­ტუ­ლი უნდა ვიყო, თო­რემ ნე­გა­ტი­უ­რი ენერ­გია მა­შინ­ვე ჩემს ხა­სი­ათ­სა და თვა­ლებ­ზე აი­სა­ხე­ბა. ჰი­გი­ე­ნას რაც შე­ე­ხე­ბა, მა­გა­ლი­თად, პე­დი­კი­ურს და მა­ნი­კი­ურს, თვე­ში ორ­ჯერ ვი­კე­თებ. არც გრძე­ლი ფრჩხი­ლე­ბი მიყ­ვარს და არც ფრჩხი­ლის ლაქი. ლაქს მხო­ლოდ იშ­ვი­ა­თად ვის­ვამ, თუ გა­და­ღე­ბის­თვი­საა სა­ჭი­რო. ბუ­ნებ­რი­ვი ვარ­ცხნი­ლო­ბა მაქვს: თმას ვი­ბან, ვიშ­რობ და რო­გო­რი ვარ­ცხნი­ლო­ბაც დგე­ბა, ისე ვტო­ვებ. სა­ლონ­ში ვი­ღე­ბავ, ოღონდ - მხო­ლოდ თმის ძი­რებს. მი­მაჩ­ნია, რომ საკ­მა­ოდ ბევ­რი ექ­სპე­რი­მენ­ტი ჩა­ვი­ტა­რე: ხან თმა გა­და­ვი­პარ­სე, ხან ქერა ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი უბ­რა­ლოდ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მერე მივ­ხვდი, მა­ინც თმის ბუ­ნებ­რი­ვი ფე­რით და ვარ­ცხნი­ლო­ბით ვარ "მე".

მხო­ლოდ ჩემს უსაყ­ვარ­ლეს სტი­ლისტს - ლენ­კას ვენ­დო­ბი, რო­მე­ლიც თვე­ში ერთხელ თმას ცო­ტა­თი მაჭ­რის და მი­ღე­ბავს... ჯან­სა­ღად ვიკ­ვე­ბე­ბი: დი­ლით პირ­ველ რიგ­ში წყალს ვსვამ, ფან­ჯა­რას ვხსნი და სუფ­თა ჰა­ერს ჩა­ვი­სუნ­თქავ. შემ­დეგ უკვე ჩემს საყ­ვა­რელ ყა­ვას ვსვამ, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ფილტრუ­ლი უნდა იყოს. ჩემ­თვის კვე­ბის რა­ცი­ო­ნი თა­ვად მო­ვი­ფიქ­რე: ჩემ­ზე კარ­გად არა­ვინ იცის, რო­მე­ლი საკ­ვე­ბი პრო­დუქ­ტი ახ­დენს ჩემს ორ­გა­ნიზ­მზე და­დე­ბით ზე­გავ­ლე­ნას და რო­მე­ლი ცუ­დად მხდის. და­მი­ჯე­რეთ, კვე­ბის რა­ცი­ონ­ზე ბევ­რი რა­მაა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი... სპორტდარ­ბაზ­ში არ დავ­დი­ვარ. ფე­ხით ბევ­რი სი­ა­რუ­ლი და სახ­ლში ცეკ­ვა მიყ­ვარს. ცეკ­ვა ვარ­ჯი­შიც არის და თან, კარგ ხა­სი­ათ­ზეც ვდგე­ბი (იღი­მის)... ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ხა­რის­ხი­ა­ნი სა­ცხე­ბი გა­მო­ვი­ყე­ნო. ჩემი პრო­ფე­სი­ის და "ინფლუ­ენ­სე­რო­ბის" გამო, სა­ხის მოვ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბებს ხში­რად სა­ჩუქ­რად მიგ­ზავ­ნი­ან. "ვტეს­ტავ" და თუ კარ­გია, მათ გა­მო­ყე­ნე­ბას ვაგ­რძე­ლებ.

- თქვე­ნი ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლის - გი­ორ­გი ყიფ­ში­ძის ამ­ჟა­მინ­დელ ცოლ­თან, ენი გა­სი­ე­ვას­თან ერ­თად გა­და­ღე­ბულ­მა თქვენ­მა ფო­ტომ ინ­ტერ­ნეტ­ში დიდი აჟი­ო­ტა­ჟი გა­მო­იწ­ვია. ზოგ­მა შე­გა­ქოთ - ყო­ჩაღ, მე ამას ვერ შევ­ძლებ­დიო... რას ფიქ­რობთ ხალ­ხის ასეთ რე­აქ­ცი­ა­ზე?

- ჩემი და გი­ორ­გის და­შო­რე­ბის მი­ზე­ზი ეს გო­გო­ნა რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ჩვე­ნი სა­ერ­თო ფოტო, ცოტა არ იყოს, მარ­თლა უც­ნა­უ­რი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ჩვე­ნი და­შო­რე­ბი­დან 17 წელი გა­ვი­და. მას მერე გი­ორ­გის სხვა ცო­ლიც ჰყავ­და, მე­ო­რე შვი­ლიც შე­ე­ძი­ნა... ენის­თან 2 შვი­ლი ჰყავს. სულ 4 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი არი­ან. რამ­დენ­ჯე­რაც გა­ვი­გე, რომ ნა­ტა­ლი­ას და ან ძმა ეყო­ლე­ბო­და, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. ჩემი შვი­ლი 3 წლი­საც არ იყო, როცა მე და გი­ორ­გი დავ­შორ­დით. როცა მშობ­ლე­ბი შორ­დე­ბი­ან, ბავ­შვმა ვერ უნდა იგ­რძნოს, რომ დედ-მა­მას შო­რის რა­ღაც კონ­ფლიქ­ტი მოხ­და. თუ შენი შვი­ლის მა­მას­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა აღარ გინ­და, ეს ხომ არ ნიშ­ნავს, რომ მტრად უნდა გყავ­დეს, არა? ბავ­შვი დე­დისa და მა­მის­გა­ნაც თა­ნა­ბარ ყუ­რა­დღე­ბას უნდა გრძნობ­დეს. ჩემი და გი­ორ­გის მშობ­ლებ­საც ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ. თით­ქოს ყვე­ლა­ნი უფრო გა­ვერ­თი­ან­დით, რომ ნა­ტა­ლი­ას ჩვე­ნი ოჯა­ხის დან­გრე­ვა არ ეგ­რძნო.

გი­ორ­გის­თან კარგ ურ­თი­ერ­თო­ბას ვაგ­რძე­ლებ­დით. დღე­საც ასეა... ენი ძა­ლი­ან კარ­გი, ნი­ჭი­ე­რი გო­გოა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ის ფო­ტოგ­რა­ფია, მე - მო­დე­ლი. ბევ­რი სა­ერ­თოც გვაქვს... ინ­ტერ­ნეტ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ ფო­ტოს რაც შე­ე­ხე­ბა, იმ დღეს ნა­ტა­ლი­ას თა­ვი­სი და ეს­ტუმ­რა, რო­მელ­საც მისი მშობ­ლე­ბიც თან ახ­ლდნენ, რა თქმა უნდა... სხვა­თა შო­რის, "სთო­რი­ზე" ჩვენს ფო­ტოს რომ ვაქ­ვეყ­ნებ­დი, თა­ვად­ვე ვთქვი, - ნა­ხეთ, რა ამ­ბა­ვი ატყდე­ბა-მეთ­ქი (იცი­ნის)...

ენის ჩემი გა­და­ღე­ბა სურ­და. ამი­ტომ მე­ო­რე დღეს ისევ გვეს­ტუმ­რა. გა­და­ღე­ბის დროს, "ინ­სტაგ­რა­მის" "ლა­ივ­ში" ნა­ტა­ლი­ას ჩა­ვერ­თეთ: ერთ მხა­რეს ნა­ტა­ლია იყო, მე­ო­რე­ზე - მისი დე­დი­ნაც­ვა­ლი და მე (იცი­ნის). რა თქმა უნდა. ისევ დიდი ამ­ბა­ვი ატყდა... მოკ­ლედ, მარ­თლა არ მეს­მის, ხალ­ხს ასე­თი რე­აქ­ცია რა­ტომ ჰქონ­და...წა­ი­კი­თხეთ სრუ­ლად