ქალი აგენ­ტი სა­ჯა­შუ­შო რო­მა­ნე­ბის საყ­ვა­რე­ლი თე­მაა. ჯა­შუ­შის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი იმა­ტებს, თუ იგი ცნო­ბი­ლი პი­როვ­ნე­ბაა. ასე­თი გახ­ლდათ ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია, ცნო­ბი­ლი რუსი მომ­ღე­რა­ლი, რო­მელ­საც "კურსკელ ბულ­ბულს" უწო­დებ­დნენ. იყო დრო, მას ფი­ო­დორ შა­ლი­ა­პი­ნის გვერ­დი­თაც კი აყე­ნებ­დნენ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მის სა­ხელს წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სსრ კავ­შირ­ში ტაბუ ედო.

• გლე­ხის ქალი და იმ­პე­რა­ტო­რი

ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია (ქა­ლიშ­ვი­ლო­ბის გვა­რი ვი­ნი­კო­ვა) 1884 წელს და­ი­ბა­და კურსკის მახ­ლობ­ლად, გლე­ხის ოჯახ­ში. პა­ტა­რა იყო, როცა მშობ­ლებ­მა მო­ნას­ტერ­ში მი­ა­ბა­რეს. ნა­დია იქი­დან გა­იქ­ცა. ერთხანს მდი­და­რი ვაჭ­რის მო­ახ­ლედ მუ­შა­ობ­და, შემ­დეგ ცირ­კის მსა­ხი­ო­ბო­ბა­საც აპი­რებ­და. გო­გო­ნას ცხოვ­რე­ბა­ში უდი­დე­სი როლი შე­ას­რუ­ლა ალექ­სან­დრა ლი­პი­ნამ, რო­მე­ლიც მომ­ღე­რალ­თა გუნდს ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და და ნა­დი­ას ტა­ლან­ტით მო­ი­ხიბ­ლა.

"ნა­დეჟ­დამ წერა-კი­თხვა ძლივს იცო­და. ნო­ტე­ბი­სა არა­ფე­რი გა­ე­გე­ბო­და. სა­მა­გი­ე­როდ, აბ­სო­ლუ­ტუ­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი სმე­ნა და გა­სა­ო­ცა­რი ხმა ჰქონ­და", - წერს საბ­ჭო­თა და რუსი მწე­რა­ლი ტე­ო­დორ გლად­კო­ვი. ლი­პი­ნა­მაც ნა­დია თა­ვის გუნდში აიყ­ვა­ნა. შემ­დგომ­ში გო­გო­ნა შეხ­ვდა ედ­მუნდ პლე­ვიც­კის, ვარ­შა­ვის თე­ატ­რის ბა­ლე­ტის ყო­ფილ სო­ლისტს, ცო­ლად გაჰ­ყვა და წე­სი­სა­მებრ, მის გვარ­ზე გა­და­ვი­და. ქმა­რი მა­რი­ფა­თი­ა­ნი კაცი იყო. მისი დახ­მა­რე­ბით ნა­დია ცნო­ბი­ლი მომ­ღე­რა­ლი გახ­და.

ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ი­ას კონ­ცერ­ტე­ბი ანშლა­გით მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, - წე­რენ თა­ნა­მედ­რო­ვე რუსი ის­ტო­რი­კო­სე­ბი ალექ­სან­დრ კოლ­პა­კი­დი და დმიტ­რი პრო­ხო­რო­ვი. პლე­ვიც­კა­ი­ა­ზე, რო­გორც დიდ მომ­ღე­რალ­ზე, მთე­ლი რუ­სე­თი ალა­პა­რაკ­და. მას მე­ო­რე შა­ლი­ა­პინ­საც უწო­დებ­დნენ. მომ­ღერ­ლის კა­რი­ე­რის­თვის გა­დამ­წყვე­ტი აღ­მოჩ­ნდა 1909 წელი, როცა ნი­ჟე­გო­რო­დის ბაზ­რო­ბა­ზე ერთ-ერთ რეს­ტო­რან­ში მას მო­უს­მი­ნა ლე­ო­ნიდ სო­ბი­ნოვ­მა, დიდ­მა რუს­მა სა­ო­პე­რო მომ­ღე­რალ­მა. მისი ხელ­შე­წყო­ბით პლე­ვიც­კა­ი­ამ მოს­კო­ვის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში იმ­ღე­რა. პლე­ვიც­კა­ია მე­გობ­რობ­და ფი­ო­დორ შა­ლი­ა­პინ­თან, ცნო­ბილ თე­ატ­რა­ლურ მსა­ხი­ო­ბებ­თან, გა­მო­დი­ო­და მე­ფის კარ­ზე. ერთხელ იმ­პე­რატ­რი­ცა ალექ­სან­დრა ფი­ო­დო­როვ­ნამ, შთა­მა­გო­ნე­ბე­ლი შეს­რუ­ლე­ბის­თვის, მომ­ღე­რალს ბრი­ლი­ან­ტე­ბი­ა­ნი გულ­საბ­ნე­ვი აჩუ­ქა. პლე­ვიც­კა­ი­ას ტა­ლან­ტის ყვე­ლა­ზე ცნო­ბი­ლი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი კი ნი­კო­ლოზ II იყო, რო­მე­ლიც თვითმხილ­ველ­თა თქმით, მისი მოს­მე­ნი­სას თავს დაბ­ლა ხრი­და და ტი­რო­და.

"ერთხე­ლაც, როცა პლე­ვიც­კა­ი­ას ხმამ იმ­პე­რა­ტო­რი ისე მო­ა­ჯა­დო­ვა, რომ ცრემ­ლე­ბი ვე­ღარ შე­ი­კა­ვა, მან მომ­ღე­რალ­თან სა­უ­ბა­რი ინე­ბა", - წერს გლად­კო­ვი. შე­კი­თხვა­ზე, სიმ­ღე­რას ვის­თან სწავ­ლობ­დი­თო, მომ­ღე­რალ­მა მი­უ­გო:

- არა­ვის­თან.

- გა­სა­გე­ბია, - ნი­კო­ლოზ II-მ გა­ი­ღი­მა, - ამი­ტო­მაც ხართ ასე­თი ბუ­ნებ­რი­ვი. იცით რა, ჩემი თხოვ­ნაა, არ ის­წავ­ლოთ სიმ­ღე­რა!..

- მა­პა­ტი­ეთ, ვერ გა­ვი­გე... - და­იბ­ნა მომ­ღე­რა­ლი.

- ნას­წავ­ლი ბულ­ბუ­ლე­ბის­თვის საკ­მა­რი­სად მო­მის­მე­ნია, - ნი­კო­ლოზ II წა­მით გა­ჩუმ­და, - თქვენ კი რა­ღაც­ნა­ი­რი სხვა­ნა­ი­რი ხართ, ბუ­ნებ­რი­ვი. ეს სხვე­ბის­გან გა­მო­გარ­ჩევთ. იმ­პე­რა­ტო­რი ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ი­ას ში­ნა­უ­რუ­ლად ელა­პა­რა­კე­ბო­და. ქალ­მა არ იცო­და, მე­ფეს­თან რო­გორ და­ე­ჭი­რა თავი. სა­უბ­რი­სას ზოგ­ჯერ ხმა­საც უწევ­და, ხე­ლებ­საც იქ­ნევ­და. ნი­კო­ლოზ II კი მხო­ლოდ იღიმoდა.

• სიყ­ვა­რუ­ლი სის­ხლის წვი­მებ­ში

რე­ვო­ლუ­ცი­ამ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გა­ა­უ­ბე­დუ­რა, მათ შო­რის პლე­ვიც­კა­ი­აც. 1917 წლის­თვის ის უკვე ცნო­ბილ მომ­ღერ­ლად ით­ვლე­ბო­და. რამ­დე­ნი­მე ფილმშიც გა­და­ი­ღეს 1915-1916 წლებ­ში. რე­ვო­ლუ­ცი­ას ნა­დია მტრუ­ლად შეხ­ვდა, თეთ­რე­ბის მოძ­რა­ო­ბა­შიც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. გა­იც­ნო ახალ­გაზ­რდა, ნი­ჭი­ე­რი ოფი­ცე­რი ნი­კო­ლაი სკობ­ლი­ნი და ცო­ლად გაჰ­ყვა (ედ­მუნდ პლე­ვიც­კი უკვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო, ხოლო სკობ­ლი­ნი მე­სა­მე ქმა­რი გახ­ლდათ). თეთრ არ­მი­ა­ში ოფი­ცერ­მა გე­ნერ­ლის ჩინს მი­აღ­წია. რუსი ის­ტო­რი­კო­სი რო­მან გული წერს, რომ სკობ­ლი­ნი სი­მა­მა­ცით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. ის პო­ზი­ცი­ა­ზე თა­ვად გა­დი­ო­და, მო­ნა­წი­ლე­ობ­და ხელ­ჩარ­თულ შე­ტა­კე­ბებ­შიც. სკობ­ლინს დი­დად აფა­სებ­და გე­ნე­რა­ლი ან­ტონ დე­ნი­კი­ნი. მან სკობ­ლინს გე­ნერ­ლის წო­დე­ბა მი­ა­ნი­ჭა, ეს­წრე­ბო­და სკობ­ლი­ნი­სა და პლე­ვიც­კა­ი­ას ქორ­წილ­საც. ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია სა­მო­ქა­ლა­ქო ომის ქარ­ცე­ცხლში ქმრის გვერ­დით იდგა, ჯა­რის­კა­ცე­ბის წი­ნა­შე კონ­ცერ­ტე­ბით გა­მო­დი­ო­და და სა­ლაშ­ქრო ცხოვ­რე­ბის მთელ სიმ­ძი­მე­საც იზი­ა­რებ­და. ანა­ტო­ლი რი­ბა­კო­ვის, რუსი საბ­ჭო­თა მწერ­ლის ცნო­ბით, პლე­ვიც­კა­ია მტკი­ცე მო­ნარ­ქის­ტი იყო. მას ბოლ­შე­ვი­კუ­რი რე­ჟი­მის­თვის ვერ ეპა­ტი­ე­ბი­ნა ნი­კო­ლოზ II-ის დახ­ვრე­ტა. ქალს მტკი­ცედ სწამ­და, რომ რუ­სეთ­ში მო­ნარ­ქია უნდა აღ­მდგა­რი­ყო, რად­გან სხვაგ­ვა­რად ქა­ო­სი არა­სო­დეს დამ­თავ­რდე­ბო­და.

- რუ­სეთ­ში წეს­რი­გი უნდა აღ­დგეს! ამი­სი გა­კე­თე­ბა კი მხო­ლოდ მი­რონ­ცხე­ბულ მე­ფეს ძა­ლუძს, - ამ­ბობ­და ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია. თეთ­რგვარ­დი­ე­ლე­ბი და­მარ­ცხდნენ და პლე­ვიც­კა­ია ქმარ­თან ერ­თად ემიგ­რა­ცი­ა­ში აღ­მოჩ­ნდა. ისი­ნი პა­რიზ­ში დამ­კვიდ­რდნენ. და­ი­წყო ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა, მთე­ლი თა­ვი­სი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი­თა და სი­დუ­ხ­ჭი­რით.

• გზა აგენ­ტო­ბის­კენ

ცნო­ბილ­მა მომ­ღე­რალ­მა პა­რი­ზის რუ­სულ რეს­ტორ­ნებ­ში და­ი­წყო სიმ­ღე­რა. მისი გა­მოს­ვლე­ბი ანშლა­გით მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი გა­ჭირ­ვე­ბა სულ უფრო აშ­კა­რად იჩენ­და თავს. სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ი­აც სპირ­ტი­ან სას­მე­ლებს მი­ე­ძა­ლა. ქმა­რი ცდი­ლობ­და, ცოლს თავი და­ე­ნე­ბე­ბი­ნა სმის­თვის, მაგ­რამ ამა­ოდ.

- პლე­ვიც­კა­ია სა­სო­წარ­კვე­თამ შე­ი­პყრო. ის გა­მუდ­მე­ბით იმე­ო­რებ­და, რომ სამ­შობ­ლო­ში ვე­ღა­რა­სო­დეს დაბ­რუნ­დე­ბა, - წერს რუსი საბ­ჭო­თა მწე­რა­ლი იუ­ლი­ან სე­მი­ო­ნო­ვი.ცო­ცხა­ლი ადა­მი­ა­ნი რამე გა­მო­სა­ვალს ყო­ველ­თვის აგ­ნებს. პლე­ვიც­კა­ი­აც 1930 წლი­დან სუკ-ის (საბ­ჭო­თა უშიშ­რო­ე­ბის) აგენ­ტი გახ­და. მას მი­ე­ნი­ჭა მეტ­სა­ხე­ლი "ფერ­მერ­შა". სუკ-ის აგენ­ტი გახ­და მისი ქმა­რი გე­ნე­რა­ლი სკობ­ლი­ნიც. რომ­ლის ფსევ­დო­ნი­მი იყო "ფერ­მე­რი".

- დღემ­დე უც­ნო­ბია, პლე­ვიც­კა­ია სკობ­ლინ­მა გა­და­ი­ბი­რა თუ პი­რი­ქით, - წერს იუ­ლი­ან სე­მი­ო­ნო­ვი .გე­ნე­რა­ლი სკობ­ლი­ნი ახალ­გაზ­რდა, ენერ­გი­უ­ლი და პა­ტივ­მოყ­ვა­რე კაცი იყო. ის მხარს უჭერ­და როვს-ის ლი­დერს (რუ­სე­თის სა­ერ­თო სამ­ხედ­რო კავ­ში­რი, თეთ­რი ემიგ­რა­ცი­ის ორ­გა­ნი­ზა­ცია), გე­ნე­რალ ალექ­სან­დრ კუ­ტე­პოვს. როცა ეს უკა­ნას­კნე­ლი ჩე­კის­ტებ­მა პა­რი­ზი­დან მო­ი­ტა­ცეს, სკობ­ლინს იმე­დი ჰქონ­და, რომ როვს-ს სა­თა­ვე­ში თა­ვად ჩა­უდ­გე­ბო­და. ამ ოც­ნე­ბას აღ­სრუ­ლე­ბა არ ეწე­რა. როვს-ის ლი­დე­რი გახ­და ხან­შე­სუ­ლი გე­ნე­რა­ლი ევ­გე­ნი მი­ლე­რი. სკობ­ლი­ნი გაწ­ბი­ლე­ბუ­ლი დარ­ჩა. მან სა­კუ­თა­რი თა­მა­ში წა­მო­ი­წყო, რომ­ლის მი­ზან­საც როვს-ის სა­თა­ვე­ში მოს­ვლა წარ­მო­ად­გენ­და.პო­ლი­ტი­კა­ში სკობ­ლი­ნი საკ­მა­ოდ კარ­გად ერ­კვე­ო­და. ამი­ტომ ის ხე­დავ­და, რომ დე­მოკ­რა­ტი­ულ ქვეყ­ნებს (საფ­რან­გე­თი, ინ­გლი­სი) რუ­სე­თის­თვის არ ეცა­ლათ, გერ­მა­ნია კი სულ უფრო ძლი­ერ­დე­ბო­და. სკობ­ლინ­მაც კონ­ტაქ­ტე­ბი და­ამ­ყა­რა გერ­მა­ნულ დაზ­ვერ­ვას­თან, პა­რა­ლე­ლუ­რად კი სუკ-ის (საბ­ჭო­თა უშიშ­რო­ე­ბის) აგენ­ტიც გახ­და. გე­ნე­რა­ლი იმე­დოვ­ნებ­და, რომ რო­გორც რუ­სე­ბის, ასე­ვე გერ­მა­ნე­ლე­ბის მეშ­ვე­ო­ბით როვს-ის სა­თა­ვე­ში მო­ექ­ცე­ო­და. - ჩვე­ნი მო­კავ­ში­რე შე­იძ­ლე­ბა იყოს მხო­ლოდ გერ­მა­ნია! ინ­გლის­სა და საფ­რან­გეთს სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მე­ბი აქვთ, გერ­მა­ნი­ა­ში კი ან­ტი­კო­მუ­ნიზ­მი ძლი­ერ­დე­ბა. ეს ადრე თუ გვი­ან ბოლ­შე­ვი­კურ რუ­სეთ­თან ომით დამ­თავ­რდე­ბა, - ამ­ბობ­და სკობ­ლი­ნი. როვს-ის ახალ­გაზ­რდუ­ლი ფრთა ამას ეთან­ხმე­ბო­და. ხან­ში შე­სუ­ლი ლი­დე­რე­ბი კი მი­ლე­რის გარ­შე­მო და­ი­რაზმნენ, ისი­ნი თა­ვი­ანთ მო­კავ­ში­რედ საფ­რან­გეთს მი­იჩ­ნევ­დნენ. სკობ­ლინ­მაც მი­ლე­რის მო­შო­რე­ბა გა­და­წყვი­ტა. სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბით ამი­სი გა­კე­თე­ბა არ შე­ეძ­ლო, ამი­ტო­მაც იმე­დი ბოლ­შე­ვი­კე­ბის მხარ­და­ჭე­რა­ზე და­ამ­ყა­რა.

• სამმხრი­ვი შპი­ო­ნა­ჟი

ნი­კო­ლაი სკობ­ლი­ნი სა­ერ­თა­შო­რი­სო კლა­სის ავან­ტი­უ­რის­ტი გახ­ლდათ. რო­გორც კი გერ­მა­ნი­ის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის სა­თავ­ში ადოლფ ჰიტ­ლე­რი მო­ვი­და, სკობ­ლინ­მა კავ­ში­რი და­ამ­ყა­რა SD-სთა­ნაც (შშ-ის რა­იხსფი­უ­რე­რის უსაფრ­თხო­ე­ბის სამ­სა­ხუ­რი). სკობ­ლი­ნი სა­კუ­თარ თა­მაშს თა­მა­შობ­და და კონ­ტაქ­ტე­ბი სუკ-თან, აბ­ვერ­სა (სამ­ხედ­რო დაზ­ვერ­ვა და კონ­ტრდაზ­ვერ­ვა) და SD-სთან ამ თა­მა­შის შე­მად­გე­ნე­ლი ნა­წი­ლი იყო. მოს­კოვ­ში, ისე­ვე რო­გორც ბერ­ლინ­ში, გე­ნერ­ლის მის­წრა­ფე­ბებს კარ­გად იც­ნობ­დნენ. სკობ­ლინს იყე­ნებ­და რო­გორ სუკ-ი, ასე­ვე აბ­ვე­რი და SD. გე­ნე­რალ­მა მათი არა­ერ­თი ბინ­ძუ­რი და­ვა­ლე­ბა შე­ას­რუ­ლა. სწო­რედ სკობ­ლინ­მა გა­დას­ცა სუკ-ს კომ­პრო­მა­ტი საბ­ჭო­თა მარ­შალ მი­ხა­ილ ტუ­ხა­ჩევ­სკი­ზე, რო­მე­ლიც SD-სგან მი­ი­ღო. ამის შემ­დეგ ტუ­ხა­ჩევ­სკი და­ა­პა­ტიმ­რეს და დახ­ვრი­ტეს. შემ­დგომ­ში საფ­რან­გე­თის კონ­ტრდაზ­ვერ­ვამ და­ად­გი­ნა, რომ პლე­ვიც­კა­ია ქმარ­თან ერ­თად აქ­ტი­უ­რად მო­ნა­წი­ლე­ობ­და ჯა­შუ­შურ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში.

...თავ­და­პირ­ვე­ლად ქალი ყოყ­მა­ნობ­და. რა­ტომ აკე­თებს ამას სკობ­ლი­ნი? პლე­ვიც­კა­ია ფიქ­რობ­და, რომ ქმარს მხო­ლოდ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი გა­მორ­ჩე­ნა ამოძ­რა­ვებ­და. სკობ­ლი­ნი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი სამ­ხედ­რო გახ­ლდათ, მაგ­რამ საფ­რან­გეთ­ში სა­კუ­თა­რი სამ­ხედ­რო­ე­ბი ჰყავ­დათ და სკობ­ლი­ნი არა­ვის სჭირ­დე­ბო­და. სა­ხე­ლო­ვა­ნი გე­ნე­რა­ლიც უმუ­შე­ვა­რი იყო და იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, ცო­ლის კმა­ყო­ფა­ზე ეცხოვ­რა. პლე­ვიც­კა­ია ცდი­ლობ­და ქმრის­თვის არა­ფე­რი ეგ­რძნო­ბი­ნე­ბი­ნა. მხო­ლოდ მას შემ­დეგ, რაც ქმარ­მა თა­ვი­სი ჯა­შუ­შუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბის გამო პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი მო­ი­ტა­ნა, ჰკი­თხა: - რა­ტომ აკე­თებ ამა­სო? - ბოლ­შე­ვი­კე­ბის დამ­ხო­ბა მხო­ლოდ ჰიტ­ლერს შე­უძ­ლია! ფი­უ­რე­რი ერ­თა­დერ­თი ძა­ლაა, რო­მე­ლიც ახლა შე­იძ­ლე­ბა იყოს ჩვე­ნი მო­კავ­ში­რე, - უპა­სუ­ხა ქმარ­მა.

• გე­ნერ­ლის მო­ტა­ცე­ბა

მარ­შალ ტუ­ხა­ჩევ­სკი­ზე კომ­პრო­მატს არა მხო­ლოდ მარშლის, არა­მედ მას­თან და­ახ­ლო­ე­ბულ პირ­თა ლიკ­ვი­და­ცია მოჰ­ყვა. იე­რო­ნიმ უბო­რე­ვი­ჩი, იან გა­მარ­ნი­კი, რო­ბერტ ეი­დე­მა­ნი, ვი­ტა­ლი პრი­მა­კო­ვი - ყვე­ლა­ნი ჩე­კის­ტე­ბის ხე­ლით და­ი­ღუპ­ნენ. ამის შემ­დეგ გე­ნე­რალ მი­ლე­რის ჯერი დად­გა. ჩე­კის­ტე­ბი მას კარ­გა ხანს უთ­ვალ­თვა­ლებ­დნენ. გე­ნერ­ლის გარ­შე­მო ნელა, მე­თო­დუ­რად იკვრე­ბო­და ალყა.1937 წლის 22 სექ­ტემ­ბერს პა­რიზ­ში ევ­გე­ნი მი­ლე­რი გა­ი­ტა­ცეს. ოპე­რა­ცი­ა­ში აქ­ტი­უ­რად მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ გე­ნე­რა­ლი სკობ­ლი­ნი, მისი მე­უღ­ლე ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია, სუკ-ის აგენ­ტი ტრე­ტი­ა­კო­ვი და სხვე­ბი. ჩე­კის­ტებ­მა მი­ლე­რი ხა­ფან­გში შე­ი­ტყუ­ეს, გა­აბ­რუ­ეს, ხელ-ფეხ­შეკ­რუ­ლი ყუთ­ში ჩა­ტე­ნეს და გე­მით სსრ კავ­შირ­ში ჩა­იყ­ვა­ნეს. ის 1939 წელს დახ­ვრი­ტეს. რო­გორც ჩანს, გე­ნე­რა­ლი მი­ლე­რი გრძნობ­და, რომ საფრ­თხე ემუქ­რე­ბო­და. მან თა­ვის თა­ნამ­შრომ­ლებს წე­რი­ლი და­უ­ტო­ვა, სა­დაც წერ­და, რომ თუ რა­ი­მე შე­ემ­თხვე­ო­და, ეს გე­ნე­რალ სკობ­ლი­ნი­სა და მისი მე­უღ­ლის გამო მოხ­დე­ბო­და. რო­გორც კი მი­ლე­რი პა­რი­ზი­დან გაქ­რა, მის­მა თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა წე­რი­ლი საფ­რან­გე­თის კონ­ტრდაზ­ვერ­ვას გა­დას­ცეს. ამ­რი­გად, გე­ნე­რა­ლი სკობ­ლი­ნი და ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია ეჭვქვეშ აღ­მოჩ­ნდნენ. სკობ­ლი­ნის ოც­ნე­ბას, როვს-ის სა­თა­ვე­ში მოქ­ცე­უ­ლი­ყო, აღ­სრუ­ლე­ბა არ ეწე­რა. გე­ნერ­ლით საფ­რან­გე­თის კონ­ტრდაზ­ვერ­ვა და­ინ­ტე­რეს­და. და­ი­წყო თვალ­თვა­ლი. ფრან­გმა კონ­ტრმზვე­რა­ვებ­მა გე­ნერ­ლის მთე­ლი ნაც­ნობ-მე­გობ­რე­ბის გა­ცხრილ­ვა და­ი­წყეს. სკობ­ლინ­მა შე­ნიშ­ნა, რომ კონ­ტრდაზ­ვერ­ვა კვალ­ში ჩა­უდ­გა და გა­იქ­ცა.

- ის პა­რი­ზი­დან გაქ­რა, - წერს გლად­კო­ვი. რა ბედი ეწია სკობ­ლინს, ეს და­ნამ­დვი­ლე­ბით დღემ­დე უც­ნო­ბია. ერ­თნი ამ­ტკი­ცე­ბენ, რომ ის საბ­ჭო­თა აგენ­ტებ­მა მოკ­ლეს და გვა­მი ზღვა­ში გა­და­აგ­დეს; მე­ო­რე­ნი თვლი­ან, რომ სკობ­ლინ­მა ბარ­სე­ლო­ნამ­დე ჩა­აღ­წია. ეს­პა­ნეთ­ში იმ­ხა­ნად სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი მძვინ­ვა­რებ­და. ამ­ბო­ბენ, რომ გე­ნე­რა­ლი და­ბომბვის ქვეშ მოჰ­ყვა და და­ი­ღუ­პა. - სკობ­ლი­ნი აგენ­ტი იყო, ასე­თე­ბი კი ცუ­დად ამ­თავ­რე­ბენ, - წერს იუ­ლი­ან სე­მი­ო­ნო­ვი.

* * *ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია და­ა­პა­ტიმ­რეს. ცნო­ბი­ლი მომ­ღე­რა­ლი საფ­რან­გე­თის სა­სა­მარ­თლოს წი­ნა­შე წარ­დგა. ქალს 20 წლით კა­ტორ­ღა მი­ე­სა­ჯა. ფრან­გი ინ­ტე­ლი­გენ­ცია (ლუი არა­გო­ნი, რო­მენ რო­ლა­ნი და სხვ.) მის და­სახ­სნე­ლად ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და. მათ თვით საფ­რან­გე­თის პრე­ზი­დენტ ალ­ბერ ლებ­რანს მი­მარ­თეს შე­წყა­ლე­ბის თხოვ­ნით. მაგ­რამ პრე­ზი­დენ­ტმა პლე­ვიც­კა­ი­ას შე­წყა­ლე­ბა­ზე უარი გა­ნა­ცხა­და. პლე­ვიც­კა­ია-სკობ­ლი­ნის საქ­მე კარ­გა ხანს არ ჩა­მო­დი­ო­და ევ­რო­პის გა­ზე­თე­ბის პირ­ვე­ლი გვერ­დე­ბი­დან, თუმ­ცა მალე ისე­თი ბო­ბო­ქა­რი მოვ­ლე­ნე­ბი დატ­რი­ალ­და, რომ ისი­ნი ყვე­ლას და­ა­ვი­წყდა. 1939 წელს 1-ლ სექ­ტემ­ბერს მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომი და­ი­წყო. ერთი წლის შემ­დეგ ვერ­მახ­ტი საფ­რან­გე­თის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე შე­იჭ­რა. გერ­მა­ნუ­ლი არ­მია ტრი­უმ­ფით შე­ვი­და პა­რიზ­ში. 1940 წლის 1 -ლ ოქ­ტომ­ბერს ნა­დეჟ­და პლე­ვიც­კა­ია რე­ნეს ქალ­თა ცი­ხე­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ამ დრო­ის­თვის საფ­რან­გე­თი უკვე ოკუ­პი­რე­ბუ­ლი იყო ჰიტ­ლე­რელ­თა მიერ...

• ეს და სხვა არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო სტა­ტია წა­ი­კი­თხეთ ის­ტო­რი­ულ-შე­მეც­ნე­ბი­თი ჟურ­ნა­ლის, “ის­ტო­რი­ა­ნის“ ოქ­ტომ­ბერ-დე­კემ­ბრის ნო­მერ­ში, რომ­ლის მთა­ვა­რი თე­მე­ბის ნახ­ვაც შე­გიძ­ლია აქ.

ავ­ტო­რი: ნიკა თევ­ზა­ძე, ის­ტო­რი­ის დოქ­ტო­რი