"პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რი ბექა მშვილ­და­ძე მრა­ვალ­მხრი­ვი ნი­ჭით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. ისე­თი სა­ინ­ტე­რე­სო, რომ სურ­ვი­ლი გიჩ­ნდე­ბა, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტ ადა­მი­ანს გა­აც­ნო, მის ამა თუ იმ გა­ტა­ცე­ბა­ზე მო­უ­თხრო, ყო­ვე­ლი მათ­გა­ნი მის­თვის უკვე პრო­ფე­სი­ა­სა­ვით საყ­ვა­რე­ლია.

ისიც უნდა ვთქვათ, რომ 5-6 ივ­ლისს რუს­თა­ველ­ზე მე­დი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­ზე აგ­რე­სი­უ­ლი თავ­დას­ხმი­სას, ძა­ლა­დო­ბას ისიც ვერ გა­და­ურ­ჩა...

ambebi.ge ბექა მშვილ­და­ძეს, ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რე­ბის ტერ­მი­ნით რომ ვთქვათ, "მსხვი­ლი პლა­ნით" წარ­მო­გიდ­გეთ.

• ოჯა­ხი და რწმე­ნა

მორ­წმუ­ნე ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. მშობ­ლებს პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე დაჰ­ყავ­დათ ეკ­ლე­სი­ა­ში და ეზი­ა­რე­ბო­და.

"დედა ექიმ-ლა­ბო­რან­ტია, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე აღარ მუ­შა­ობს, თუმ­ცა დახ­მა­რე­ბა თუ ვინ­მეს სჭირ­დე­ბა, მათ არ ზარ­დე­ბა. მამა კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის სფე­რო­ში მუ­შა­ობს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი იყო, ვინც ინ­ტერ­ნე­ტი შე­მო­ი­ტა­ნა... მყავს უმ­ცრო­სი ძმა, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ოჯა­ხი აქვს. დედა ახლა უმე­ტე­სად ჩემი ძმის­შვი­ლე­ბის მოვ­ლი­თაა და­კა­ვე­ბუ­ლი", - გვე­უბ­ნე­ბა ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც გარ­და იმი­სა, რომ ბოლო 8 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რო­გორც ტე­ლე­ო­პე­რა­ტორს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არა­ერთ ცხელ წერ­ტილ­ში უმუ­შა­ვია, სტი­ქა­რო­სა­ნი­ცაა.

"ეკ­ლე­სი­ის წი­აღ­ში ბავ­შვო­ბი­დან ვარ, იქ გა­ვი­ზარ­დე და უნდა ვთქვა, რომ სწო­რად გამ­ზარ­დეს. საკ­მა­ოდ ბევ­რი რამ ვიცი და თუ სა­ჭი­რო გახ­და, ბევრ მო­ძღვარ­სა თუ მრევლს ვას­წავ­ლი კი­დეც... ქრის­ტი­ა­ნო­ბა არ არის ძა­ლა­დო­ბა. ჩვე­ნი სარ­წმუ­ნო­ე­ბა ყვე­ლა­ზე ტო­ლე­რან­ტუ­ლი რე­ლი­გი­აა. უნდა გვახ­სოვ­დეს, რომ ვართ უფ­ლის ხა­ტად და მსგავ­სად შექ­მნი­ლე­ბი. ამი­ტომ, ყვე­ლა­ნა­ი­რად უნდა ვე­ცა­დოთ, მი­ვემ­სგავ­სოთ, მივ­ბა­ძოთ მას...

გული იმა­ზე მწყდე­ბა და არ მომ­წონს, რომ დღეს ეს სა­ში­ნე­ლი აგ­რე­სია ეკ­ლე­სი­ას ბრალ­დე­ბა და ვი­ღა­ცე­ბი ამას ეკ­ლე­სი­ის სა­ხე­ლით სჩა­დი­ან. ეკ­ლე­სია არა­ფერ შუ­ა­შია! თუნ­დაც ქუ­ჩა­ში გა­მო­სუ­ლი 4-5 მღვდე­ლი ეკ­ლე­სი­ის სა­ერ­თო პო­ზი­ცი­ას არ გა­მო­ხა­ტავს", - გვე­უბ­ნე­ბა ბექა.

• პრო­ფე­სია - ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რი

"ოპე­რა­ტო­რო­ბა პა­ტა­რა ასა­კი­დან მა­ინ­ტერ­სებ­და, მაგ­რამ სხვა სამ­სა­ხუ­რებ­ში ვმუ­შა­ობ­დი. მერე გა­მიჩ­ნდა შან­სი, "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ა­ში“ მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, სა­დაც არ­ჩე­ვა­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა მქონ­და, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სხვა­დას­ხვა საქ­მე მე­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ მივ­ხვდი, რომ "ნი­უ­სი“ ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო რამ იყო. ოპე­რა­ტო­რი­სა და ჟურ­ნა­ლის­ტის არც ერთი დღე არ ჰგავს ერ­თმა­ნეთს. ამი­ტომ, გა­დავ­წყვი­ტე, "ნი­უ­სის­თვის“ მეტი ყუ­რა­დღე­ბა და­მეთ­მო.

ეს პრო­ფე­სია დიდი გა­მოწ­ვე­ვაა, ცხოვ­რე­ბას თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე სრუ­ლი­ად სხვა კუ­თხით სწავ­ლობ. რაც მა­ნამ­დე გი­კე­თე­ბია, მას ხე­ლახ­ლა გა­დი­ხარ, ოღონდ, სამ­ყა­როს სხვაგ­ვა­რად, სხვა თვა­ლით უყუ­რებ, უკვე ოპე­რა­ტო­რის კა­მე­რი­დან.

თან შენი და­ნა­ხუ­ლი, სხვას ისე უნდა მი­ა­წო­დო, ტექ­სტი რომ არც და­ე­დოს, მა­ყუ­რე­ბე­ლი მიხ­ვდეს, საქ­მე რა­შია.

ეს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, მაგ­რამ ამ ყვე­ლა­ფერს კარ­გად რომ და­ე­უფ­ლე­ბი და პრო­ფე­სი­ას გა­ი­თა­ვი­სებ, საქ­მე ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია და მისი კე­თე­ბა გი­ხა­რია. ისე­თი პრო­ფე­სი­აა, თუ არ გიყ­ვარს, მას ვე­რა­ვინ გა­ი­ძუ­ლებს და ამ სფე­რო­ში დიდ­ხანს ვერც გა­ჩერ­დე­ბი...

გან­სა­ზღვრუ­ლი სა­მუ­შაო სა­ა­თე­ბი არ გვაქვს. გრა­ფი­კით არ ვმუ­შა­ობთ, პრაქ­ტი­კუ­ლად, ამა თუ იმ მოვ­ლე­ნა­ზე, ამ­ბავ­ზე ვართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. რო­დე­საც რა­ი­მე "ნი­უს­ზე“ ხარ, არ არ­სე­ბობს, თქვა, - სა­მუ­შაო სა­ა­თე­ბი ამო­ი­წუ­რა და სახ­ლში მივ­დი­ვარ. თან არც გინ­და, რომ სხვამ შეგცვა­ლოს, გინ­და, საქ­მე ბო­ლომ­დე მი­იყ­ვა­ნო".

• ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი წუ­თე­ბი

"ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე ბორ­ჯო­მის ტყის ხან­ძა­რი. და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი და რთუ­ლი გა­და­ღე­ბე­ბი იყო. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ორი კვი­რა იქ ვცხოვ­რობ­დი, რომ ჩა­ვე­დი, ვიდ­რე ხან­ძა­რი არ ჩა­აქ­რეს, თბი­ლის­ში არ ჩა­მოვ­სულ­ვარ. მძი­მე სა­ნა­ხა­ვი და გა­და­სა­ღე­ბი იყო, წიწ­ვო­ვან ხე­ებს ცე­ცხლი რო­გორ ეკი­და და ტკა­ცა-ტკუ­ცი რო­გორ გაჰ­ქონ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში მა­მა­ჩე­მი მო­სა­კი­თხად რომ მი­რე­კავ­და, ვერ ვპა­სუ­ხობ­დი, მე­ტი­რე­ბო­და. მე­გო­ნა, ცე­ცხლი მთელ ჩემს სამ­შობ­ლოს ეკი­და. მერე მუ­შა­ო­ბა აბას­თუ­მან­შიც მო­მი­წია. იმ ყვე­ლა­ფერ­ში იმ­დე­ნად ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი, რომ სიზ­მარ­შიც ხან­ძარს ვნა­ხუ­ლობ­დი. ერთ ღა­მეს და­მე­სიზ­მრა - სამი ვერ­ტმფრე­ნი ჩა­მო­ვარ­და და მას­ში მჯდო­მი სა­მი­ვე ადა­მი­ა­ნი გა­დარ­ჩა. ეს სიზ­მა­რი ჩემს ჟურ­ნა­ლისტ მე­გობ­რებს - ლექ­სო ნა­ბახ­ტე­ველს და თორ­ნი­კე კოშ­კა­ძეს მო­ვუ­ყე­ვი, ვუ­თხა­რი, - გული მიგ­რძნობს, ეს რე­ა­ლუ­რა­დაც შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს-მეთ­ქი, დამ­ცი­ნეს. მარ­თლაც რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში გა­ვი­გეთ, რომ ვერ­ტმფრე­ნი ჩა­მო­ვარ­და, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, არა­ვინ და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლა...

• ხატ­ვის ნიჭი

- ბექა, ძა­ლი­ან ბევრ საქ­მეს­თან ერ­თად, აქ­ტი­უ­რად ხა­ტავ, რაც ბოლო პე­რი­ოდ­ში შენი ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­ტა­ცე­ბა გახ­და. რა ად­გი­ლი ეთ­მო­ბა მას შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ბავ­შვო­ბი­დან ვხა­ტავ, ოღონდ, ჩემ­თვის ვხა­ტავ­დი... იმ­დე­ნად ძვი­რი ღირს სა­ხა­ტა­ვი მა­სა­ლა, რომ ვიდ­რე ფი­ნან­სურ და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას არ მი­ვაღ­წიე, ასე აქ­ტი­უ­რად, რო­გორც ახლა, ხატ­ვა ვერ და­ვი­წყე. დღეს კი ზეთი, ტილო, იდეა და ამ პრო­ცეს­ში მთლი­ა­ნად ვი­ძი­რე­ბი...

ხატ­ვის პე­და­გოგ­თან არას­დროს მივ­ლია. ეს ნიჭი ჩემ­ში ღმერ­თმა შე­მო­ი­ტა­ნა და ვცდი­ლობ, გა­მო­ვი­ყე­ნო... რო­დე­საც თა­ვის დრო­ზე, უფალ­თან სამ­სჯავ­რო­ზე წარვდგე­ბი და მომ­თხოვს, - ის ნიჭი რომ მო­გე­ცი, სად წა­ი­ღეო? რომ ვუ­თხრა - აი, აქ-მეთ­ქი... ხატ­ვა რა­ღაც პე­რი­ო­დი ჩემ­თვის გარ­თო­ბა იყო. პრინ­ციპ­ში ახ­ლაც ასეა, დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა...

თუმ­ცა ბოლო ხანს შე­მო­სავ­ლის წყა­რო­დაც იქცა, ისე გა­მო­ვი­და, რომ ხალ­ხს ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი მოს­წონს. დავ­ხა­ტავ თუ არა, მა­შინ­ვე იყი­დე­ბა... ყო­ველ­თვის იმას ვცდი­ლობ, ხა­რის­ხი­ა­ნი ნა­მუ­შევ­რე­ბი შევ­ქმნა.

დღემ­დე ვერ მი­ვა­გე­ნი სტილს, თუმ­ცა ხალ­ხი მე­უბ­ნე­ბა, რომ ჩემი ხელ­წე­რა მაქვს. მინ­და, რომ თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვიყო და ამი­ტო­მაც არ ვის­წავ­ლე ხატ­ვა არა­სად და არა­ვის­თან, რომ ჩარ­ჩო­ში არ ჩავ­მჯდა­რი­ყა­ვი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ვფიქ­რობ, რომ ალ­ბათ, მა­ინც ფერ­წე­რაა...

- რო­დე­საც შენი ნა­მუ­შე­ვა­რი იყი­დე­ბა, გული არ გწყდე­ბა, რომ ნა­ხა­ტი შენ­გან მი­დის?

- თა­ვი­დან არ მე­მე­ტე­ბო­და, მერე სახ­ლში ბევ­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი და­მიგ­როვ­და და გა­ყიდ­ვა უფრო ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე. რომ გავ­ყი­დე, მივ­ხვდი, ჩემი ნა­მუ­შევ­რის­თვის ეს მე­ო­რე სი­ცო­ცხლის მი­ნი­ჭე­ბა იყო. ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ნა­ხატ­ში თან­ხას იხ­დი­ან, ე.ი. უყ­ვართ და ყო­ველ დი­ლით რომ იღ­ვი­ძე­ბენ, სახ­ლში კე­დელ­ზე და­კი­დულ შენს ნა­ხე­ლავს უყუ­რე­ბენ. ამი­ტო­მა­ცაა ჩემი ნა­ხა­ტე­ბი ფე­რა­დი, რომ ისი­ნი გა­ა­ხა­ლი­სოს და მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბით დღე ბედ­ნი­ე­რად და­ი­წყონ...

ფრეს­კებ­ზეც მკი­თხეთ - მას­ზეც მი­მუ­შა­ვია და თუ სა­ჭი­როა, ვმუ­შა­ობ კი­დეც... ნა­ხა­ტის რეს­ტავ­რა­ცი­აც ჩა­მი­ტა­რე­ბია და არც ეს მის­წავ­ლია არ­სად.

• კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი გა­ტა­ცე­ბა

- ცნო­ბი­ლია ასე­ვე შენი კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი ვი­დე­ო­ე­ბი, რომ­ლებ­საც სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში დიდი ნახ­ვა აქვს ხოლ­მე. შენი რე­ცეპ­ტით კერ­ძი მეც მო­მიმ­ზა­დე­ბია... რო­გორც მხატ­ვრო­ბა ესეც ასეა?

- კი. მე­გობ­რებს მოს­წონთ ჩემი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბი, მაგ­რამ ვერ გე­ტყვით, რა­ტომ. ერ­თა­დერ­თი, რა­საც ვა­კე­თებ, ვიცი, რომ მათ­ში გულს ვდებ და ეს არის.

ხორ­ცის, თევ­ზის და­მუ­შა­ვე­ბა კარ­გად გა­მომ­დის. ცო­მე­ულ­თან ურ­თი­ე­რო­ბა არ მიყ­ვარს. სა­ერ­თოდ, რაც მა­ინ­ტე­რე­სებს, იმას ვამ­ზა­დებ. მთა­ვა­რი მონ­დო­მე­ბაა და ისიც - გიყ­ვარ­დეს ჭამა. ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ჭამა უყ­ვარს, გე­მო­ებ­საც კარ­გად შე­ა­ზა­ვებს - არც მა­რილს და­აკ­ლებს და არც ზედ­მე­ტი მო­უ­ვა.

მე­გობ­რე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, - კუ­ლი­ნა­რი­ულ შო­უ­ებ­ში რა­ტომ არ გა­დი­ხა­რო? ჯერ ერთი - არ მცა­ლია, უამ­რა­ვი სხვა საქ­მე მაქვს. მე­ო­რე - ვინც იქ გა­დის, უმ­რავ­ლე­სო­ბას შეფ-მზა­რე­უ­ლო­ბა უნდა, ან ამ სფე­რო­ში საქ­მი­ა­ნო­ბა. ჩემი მი­ზა­ნი ეს არ არის და ამის მიღ­წე­ვა­ში სხვას რა­ტომ უნდა შე­ვე­ცი­ლო?

ასე რომ, ყური არა­ვის და­უგ­დოთ და ვი­საც რა მოგ­წონთ, ის აკე­თეთ. ნუ იფიქ­რებთ იმა­ზე, სხვა რას იტყვის, მა­გა­ლი­თად, თქვენს დამ­წავრ მწვადსა თუ ზედ­მეტ მა­რილ­ზე. მთა­ვა­რია, არ და­კომ­პლექსდეთ - ერთხე­ლაც იქ­ნე­ბა, გა­მო­გი­ვათ. იმ­დენ რა­მეს ვა­კე­თებ და იმ­დენ საქ­მეს ვარ შე­ჭი­დე­ბუ­ლი, რომ დავ­კომ­პლექ­სე­ბუ­ლი­ყა­ვი, ვე­რა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი. ამი­ტომ, ოც­ნე­ბე­ბი აღარ მაქვს, მხო­ლოდ სურ­ვი­ლე­ბი და კი­დევ მონ­დო­მე­ბა.

- ხის დარ­გვას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, მგო­ნი, ასე­ვე სა­ინ­ტე­რე­სო ინი­ცი­ა­ტი­ვა გაქვს. გვი­ამ­ბე ამა­ზე.

- 200 ძირი კი­პა­რი­სის პა­ტა­რა ნერ­გე­ბი მაქვს სახ­ლში, რო­მელ­საც ვუვ­ლი. მინ­და, ისი­ნი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­სულ­მა ტუ­რის­ტებ­მა დარ­გონ. ამის­თვის კი მათ სერ­ტი­ფი­კა­ტე­ბი გა­დავ­ცეთ. სერ­ტი­ფი­კა­ტებ­საც უკვე შაბ­ლო­ნის სახე მი­ვე­ცი, სა­დაც ჩა­ი­წე­რე­ბა იმ პი­როვ­ნე­ბის სა­ხე­ლი და გვა­რი, ვინც დარ­გავს. შემ­დეგ კი მას თა­ვის ქვე­ყა­ნა­ში წა­ი­ღებს იმის ნიშ­ნად, რომ აქ ხე დარ­გო და მის სა­ხელ­ზე ხე ხა­რობს.

ნერ­გე­ბი არის ლა­გო­დე­ხის სათ­ბუ­რი­დან, სა­დაც ძმა­კა­ცე­ბი მუ­შა­ო­ბენ და შე­ღა­ვა­თი­ან ფას­ში ვყი­დუ­ლობ... მო­მა­ვალ­ში ამ ნერ­გებ­ში ტუ­რის­ტებ­მა შე­იძ­ლე­ბა, სიმ­ბო­ლუ­რი თან­ხაც გა­და­ი­ხა­დონ. მოკ­ლედ, ვნა­ხოთ.

ბე­ქას­თან სა­უ­ბა­რი მის სხვა­დას­ხვა საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე და­უს­რუ­ლე­ბად შე­იძ­ლე­ბა და ამ ყვე­ლა­ფერს ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვერც ჩა­ა­ტევ... ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, დი­ზა­ი­ნე­რიც არის, მისი ეს­კი­ზე­ბით ერთ-ერთ სა­ამ­ქრო­ში რკი­ნის­გან ქარ­თუ­ლი ორ­ნა­მენ­ტე­ბით ქმნი­ან კა­რებს, კი­ბე­ებს, ჭიშ­კრებს და სხვა­დას­ხვა ნა­მუ­შე­ვარს, რომ­ლე­ბიც შემ­დეგ სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით სხვა­დას­ხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით იფან­ტე­ბა.

"რაც მინ­და, იმას ვხა­ტავ, თუ კლი­ენტს მო­ე­წო­ნე­ბა, მერე სა­ამ­ქრო­ში მა­გა­რი ბი­ჭე­ბი ამას აკე­თე­ბენ", - გვე­უბ­ნე­ბა ბექა და წუხს იმა­ზე, რომ გა­ნათ­ლე­ბის სიმ­წი­რე ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მაა.

"10 სა­ინ­ტე­რე­სო წიგ­ნი მაქვს ნა­თარ­გმნი, მათ­გან სამი ცო­ცხალ წყალ­ზეა, შვი­დი - ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მო­ტი­ვა­ტო­რია. ისი­ნი ადა­მი­ანს ას­წავ­ლის იმას, რომ მიღ­წე­ულს არ დას­ჯერ­დეს და მეტი გა­ა­კე­თოს. ამ ლი­ტე­რა­ტუ­რით მინ­და, გა­ნათ­ლე­ბის დო­ნემ 10%-ით აი­წი­ოს. ჩემი აკ­ვა­დის­კე­ბით კი ადა­მი­ა­ნებს ის ავუხ­სნა, რომ ცო­ცხა­ლი წყლის სტრუქ­ტუ­რა რო­გორ ცვლის სი­ცო­ცხლის ხან­გრძლი­ვო­ბას. არ იქ­ნე­ბა ური­გო თუ 10%-ით სი­ცო­ცხლის ხან­გრძლი­ვო­ბაც გა­იზ­რდე­ბა.

ახლა ვმუ­შა­ობ წიგნ­ზე, რაც ტუ­რის­ტე­ბის­თვის საჩ­ქუ­რად იქ­ნე­ბა გან­კუთ­ვნი­ლი, რომ სა­ქარ­თვე­ლო კი­დევ უკეთ გა­იც­ნონ. ასე რომ, არ უნდა გავ­ჩერ­დეთ. ყვე­ლამ უნდა ვა­კე­თოთ ის, რაც შეგ­ვიძ­ლია", - აღ­ნიშ­ნავს ბექა.