მო­დელ­მა კრის­ტი ყიფ­ში­ძემ პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა და­ი­წყო. ამ­ბობს, რომ ძა­ლი­ან მოს­წონს და ამ საქ­მე­ში დიდი ინ­ტე­რე­სით არის ჩარ­თუ­ლი. იმა­საც გვე­უბ­ნე­ბა, რომ ამ წე­ლი­წად­ში აშშ-ში უკვე ორ­ჯერ იმო­გა­ზუ­რა, სა­დაც ოპე­რა­ტო­რო­ბა და ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა ერ­თმა­ნეთს მშვე­ნივ­რად შე­უ­თავ­სა. რას ფიქ­რობს ახალ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე, თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­ზე, რომ­ლი­თაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ გა­იც­ნო და რო­გო­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბით დაბ­რუნ­და ამე­რი­კი­დან, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბობს.

„კო­რო­ნამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი არა მთელ დე­და­მი­წა­ზე შეც­ვა­ლა ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი, გან­წყო­ბა. ცუ­დია, რომ ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი დავ­კარ­გეთ. 2020 მძი­მე წელი იყო, მაგ­რამ წლის ბო­ლოს რომ გა­დავ­ხე­დე, იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რაც პან­დე­მი­ამ სამ­ყა­რო­ში მო­ახ­დი­ნა, პი­რა­დად ჩემ­თვის არც ისე ცუდი აღ­მოჩ­ნდა, არა­ერთ პრო­ექ­ტში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და არც ისე ცუდი შე­დე­გე­ბი მქონ­და... გარ­და ამი­სა, ამ პე­რი­დო­მა უფრო დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლე­ბი გაგ­ვხა­და, იმას, რა­საც ადრე ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ­დით, იმა­ზე ახლა მე­ტად ვფიქ­რობთ, უფრო ფთხი­ლე­ბი ვართ. მოკ­ლედ, რა­ღა­ცე­ბი ვის­წავ­ლეთ... ისე მოხ­და, რომ ამ პე­რი­ოდ­ში ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა და­ვი­წყე. თუმ­ცა ამის მცდე­ლო­ბა მა­ნამ­დეც არა­ერ­თხელ მქო­ნია, რა­დი­ო­ში გა­და­ცე­მა მქონ­და, ერთ-ერთ ჟურ­ნალ­შიც ვწერ­დი, მაგ­რამ ბოლო დროს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში აქ­ტი­უ­რად ჩა­ვერ­თე, რა­მაც გა­მი­ტა­ცა. პო­ლი­ტი­კის გარ­და თით­ქმის ყვე­ლა თე­მა­ზე ვმუ­შა­ობ,“ - გვე­უბ­ნე­ბა კრის­ტი.

- ე.ი. ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა მოგ­წონს...

- კი, დი­ლის გა­და­ცე­მა­ში „კრის­ტის ბლო­გი“ ასე­თი 5-წუ­თი­ა­ნი რუბ­რი­კა მო­ვი­ფიქ­რე, სა­დაც თვი­თონ ვარ ავ­ტო­რი, ჟურ­ნა­ლის­ტი, სცე­ნა­რის­ტი, წამ­ყვა­ნი, მონ­ტა­ჟის დრო­საც მე­მონ­ტა­ჟის გვერ­დით ვზი­ვარ. ამ ყვე­ლა­ფერს ოპე­რა­ტო­რო­ბაც და­ე­მა­ტა, რად­გა­ნაც რამ­დე­ნი­მე სი­უ­ჟე­ტი აშშ-ში გა­და­ვი­ღე.

- რო­გორც შე­ვი­ტყვე, ამ წე­ლი­წად­ში აშშ-ში უკვე ორ­ჯერ გიმოგ­ზა­უ­რია. მოგ­ვი­ყე­ვი იმა­ზე, კონ­კრე­ტუ­ლად სად იყა­ვი და უპ­რობ­ლე­მოდ გა­ემ­გზავ­რე?

- ორ შტატ­ში ვი­ყა­ვი - ფლო­რი­და­სა და კო­ლო­რა­დო­ში. ფლო­რი­დის შტატ­ში, კონ­კრე­ტუ­ლად მა­ი­მი­ში აპ­რილ­ში წა­ვე­დი, კო­ლო­რა­დო­ში - ივ­ნის­ში. რაც შე­ე­ხე­ბა გამ­გზავ­რე­ბი­სას გან­სა­კუთ­რე­ბულ შე­ზღუდ­ვას, არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა. მაქვს ამე­რი­კის ტუ­რის­ტუ­ლი ვიზა, ამას­თან, სა­ჭი­რო იყო „პი­სი­არ“ ტეს­ტის პა­სუ­ხი, ბი­ლე­თი და პას­პორ­ტი... მოკ­ლედ, სტუმ­რად ჩემს მე­გობ­რებ­თან ჩა­ვე­დი. სა­ერ­თოდ, მოგ­ზა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ამ დროს ბევრ სა­სარ­გებ­ლო რა­მეს აგ­რო­ვებ, ენერ­გე­ტი­კუ­ლად და­დე­ბი­თად იმუხ­ტე­ბი. ყო­ვე­ლი სა­ინ­ტე­რე­სო მოგ­ზა­უ­რო­ბა კარ­გი საქ­მე­ე­ბის სა­თა­ვეც შე­იძ­ლე­ბა, გახ­დეს. ადა­მა­ი­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას უარ­ყო­ფი­თის­გან იც­ლე­ბა, და­დე­ბი­თით ივ­სე­ბა, მშვიდ­დე­ბა, მე­ტად ვი­თარ­დე­ბა. რაც მთა­ვა­რია, იმას გრძნობს, რო­გორ იზ­რდე­ბა და იც­ვლე­ბა...

- ეპიდსი­ტუ­ა­ცი­ის კუ­თხით რა ხდე­ბა აშშ-ში?

- აპ­რილ­ში მა­ი­ა­მი­ში პირ­ბა­დე თით­ქმის არა­ვის ეკე­თა. და­ხუ­რულ სივ­რცე­ში, მა­გა­ლი­თად, რეს­ტო­რან­ში შეს­ვლი­სას უნდა გკე­თე­ბო­და და მერე რო­გორც ჩვენ­თა­ნაა, მა­გი­დას­თან იხ­სნი. პირ­ბა­დე, რა თქმა უნდა, ოფი­ცი­ან­ტებს ეკე­თათ... კო­ლო­რა­დო­ში ყოფ­ნი­სას კი და­მა­ვი­წყდა, რომ მსოფ­ლი­ო­ში პან­დე­მი­აა, და­ინ­ფი­ცი­რე­ბის მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი ნუ­ლი­აო, - ად­გი­ლობ­რი­ვებ­მა მი­თხრეს. ხალ­ხი ვაქ­ცი­ნი­რე­ბუ­ლი იყო (თე­ბერ­ვლი­დან და­ი­წყო) და პირ­ბა­დე არა­ვის ეკე­თა. ამ­ბობ­დნენ, რომ ვაქ­ცი­ნა­ცი­ის შემ­დეგ კარ­გი შე­დე­გე­ბი აქვთ. მეც ისე­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა დამ­რჩა, რომ იქ ვირუ­სი უკვე აღრ არის, რად­გა­ნაც ხალ­ხი ლა­ღია. აქე­დან აუც­რე­ლი წა­ვე­დი, მო­გე­ხა­ე­ნე­ბათ, ჩვენ­თან აცრა რო­გო­რი პრობ­ლე­მაა და ასე­თი რა გახ­და ჩვე­ნი ქვეყ­ნა, რომ ეს ჯერ ვერ მო­ა­ხერ­ხა?! ამი­ტომ, იქ „ჯონ­სო­ნით“ ავი­ცე­რი.

პა­რა­ლე­ლი რომ გა­ვავ­ლო ჩვენს მთა­სა და იქა­ურ მთას შო­რის, ის არის, რომ კო­ლო­რა­დოს აქა­უ­რი სული აკ­ლია და მეს­ტი­ას და ყაზ­ბეგს - იქა­უ­რი ინფრას­ტრუქ­ტუ­რა. იქ ყვე­ლა­ფე­რი ისეა, რო­გორც „კოს­მოს­ში“! სა­ქარ­თვე­ლო­ში მთის კუ­რორ­ტე­ბი ისე­ვე რომ გა­კეთ­დეს, თი­თო­ე­უ­ლი არა­ნორ­მა­ულ­რად სა­ო­ცა­რი კუ­რორ­ტი გახ­დე­ბა

თა­ვად კო­ლო­რა­დო, რო­გორც მთი­ა­ნი რე­გი­ო­ნი ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. მიყ­ვარს მთა და ამი­ტომ, ჩვენ­თან ყაზ­ბეგს, მეს­ტი­ას ხში­რად ვსტუმ­რობ ხოლ­მე. მი­მაჩ­ნია, რომ მთა­ში რა­ღაც მის­ტი­კუ­რი ნამ­დვი­ლად არის. სხვა სული ტრი­ა­ლებს. ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მაქვს, რომ იქ ტვი­ნიც კი სხვა­ნა­ი­რად მუ­შა­ობს. ვერც კი გად­მოგ­ცემთ, კო­ლო­რა­დო­ში რო­გო­რი გა­სა­ო­ცა­რი ბუ­ნე­ბაა - შვლე­ბი დახ­ტი­ან... ამის შემ­ყუ­რე ცხო­ვე­ლე­ბის დიდ მოყ­ვა­რულს, ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, რა და­მე­მარ­თე­ბო­და. იქ ყოფ­ნა პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით მი­ხა­რო­და. პა­რა­ლე­ლი რომ გა­ვავ­ლო ჩვენს მთა­სა და იქა­ურ მთას შო­რის, ის არის, რომ კო­ლო­რა­დოს აქა­უ­რი სული აკ­ლია და მეს­ტი­ას და ყაზ­ბეგს - იქა­უ­რი ინფრას­ტრუქ­ტუ­რა. იქ ყვე­ლა­ფე­რი ისეა, რო­გორც „კოს­მოს­ში“! სა­ქარ­თვე­ლო­ში მთის კუ­რორ­ტე­ბი ისე­ვე რომ გა­კეთ­დეს, თი­თო­ე­უ­ლი არა­ნორ­მა­ულ­რად სა­ო­ცა­რი კუ­რორ­ტი გახ­დე­ბა.

სამი დღე ბა­ჰა­მის კუნძლებ­ზეც ვი­ყა­ვი, სა­დაც კა­ტე­რით გა­და­ვე­დით. პან­დე­მია იქაც არ იგ­რძნო­ბო­და, მაგ­რამ სა­ნამ იქამ­დე მი­ვე­დით, ჩვენ პირ­ბა­დე მა­ინც გვე­კე­თა. მოკ­ლედ, თუ ჭკვი­ა­ნუ­რად მო­ვიქ­ცე­ვით, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა და გა­დავ­რჩე­ბით.

- ამე­რი­კა­ში ყოფ­ნი­სას ბევ­რი ვი­დე­ო­მა­სა­ლა გა­და­ი­ღე და მშვე­ნი­ე­რი ჩა­ნა­ხა­ტე­ბი გაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი...

- მიყ­ვარს გა­და­ღე­ბა და იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ გა­და­ღე­ბუ­ლის და­მონ­ტა­ჟე­ბა­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ, ეს სი­ახ­ლე არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ამ მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას რო­გორც გავ­ბე­დე, გა­და­ვი­ღე და მერე ის ტე­ლე­ვი­ზი­ი­თაც გა­ვი­და, ასე­თი რამ პირ­ვე­ლად მოხ­და. იმ ყვე­ლაფ­რის ნახ­ვი­სას დიდი ემო­ცია მქონ­და და ბევ­რი ვი­დეო და­ვაგ­რო­ვე. მერე აქ კომ­პი­უ­ტერ­ში რომ შევ­ყა­რე, პრო­დი­უ­სერს ვთხო­ვე, შე­ე­ფა­სე­ბი­ნა. მო­მი­წო­ნეს. კო­ლო­რა­დო­ში გა­რე­მომ თვი­თონ მი­ბიძ­გა, რომ გა­და­მე­ღო. მთა­ვარ როლ­ში მე­გობ­რის ძაღ­ლი გა­მო­ვი­ყე­ნე, რო­მე­ლიც იმ ყვე­ლა­ფერს ძა­ლი­ან კარ­გად მო­ერ­გო. თუ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბას გა­ვაგ­რძე­ლებ, შე­მე­დეგ­ში კარ­გი მოგ­ზა­უ­რო­ბე­ბი უნდა დავ­გეგ­მო...

- სა­მო­დე­ლო სფე­რო­ში რა ხდე­ბა?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვე­ნე­ბე­ბი არ იმარ­თე­ბა, ჩვენს სფე­რო­ში რა­ღა­ცე­ბი მა­ინც ხდე­ბა. თუმ­ცა სამ­წუ­ხა­როა, რომ ისე­თი ჩვე­ნე­ბე­ბი, რო­გო­რიც მიყ­ვარ­და და მიყ­ვარს, პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში აღარ იმარ­თე­ბა. ისე, ონ­ლა­ინ­ფე­შენ­ვი­კი კი იყო - სოფო ჭყო­ნი­ამ 2-ჯერ ჩა­ა­ტა­რა. კარ­გია, რომ არ გა­ჩერ­დნენ. თუმ­ცა სულ სხვა რამ არის, როცა ჩვე­ნე­ბას ხალ­ხი ეს­წრე­ბა, მო­დე­ლი პო­დი­უმ­ზე გა­მო­დის, - ამ ყვე­ლა­ფერს სხვა ენერ­გე­ტი­კა ახ­ლავს და მას არა­ფე­რი ცვლის... ამას­თან, რო­გორც მო­დელს არა­ერ­თი გა­და­ღე­ბაც მქონ­და. არის კო­მერ­ცი­უ­ლი შეკ­ვე­თე­ბი „ინ­სტაგ­რამ­ზე“... ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, წა­ვალ და და­ვას­რუ­ლებ სა­მო­დე­ლო კა­რი­ე­რას, მაგ­რამ ეს პრო­ფე­სია თვი­თონ არ მიშ­ვებს და ვხდე­ბი, რომ ის ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია. ასაკს მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, ნო­ემ­ბერ­ში 27 წელი გახ­დე­ბა, რაც მო­დე­ლი ვარ. ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა 1994 წელს (წინა სა­უ­კუ­ნე) და­ვი­წყე. პო­დი­უმ­მა ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა. ტექ­მნი­კა, რო­მელ­საც ვფლობ, არ ვიცი, რო­გორ ვის­წავ­ლე, მაგ­რამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­მოც­დი­ლე­ბით, ამ სფე­რო­ში მი­ღე­ბუ­ლი ცოდ­ნით დაგ­როვ­და. არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქა­უ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა იქ­ნე­ბა თუ უცხო­უ­რი, აუ­დი­ტო­რი­ის „აყ­ვა­ნა“ შე­მიძ­ლია. თან, ისე, რომ ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი ჩემ­კენ იყოს მო­მარ­თუ­ლი. ეს თვი­სე­ბად მექ­ცა და ცხოვ­რე­ბა­შიც მად­გე­ბა. ცოტა უხერ­ხუ­ლია ჩემ­გან ამის თქმა, მაგ­რამ ასეა - შე­იძ­ლე­ბა, ლა­მა­ზი კაბა გეც­ვას, მაგ­რამ მო­დე­ლის ში­ნა­გა­ნი ენერ­გე­ტი­კის გა­რე­შე, კა­ბას არა­ვინ შე­ხე­დავს. ეს ასეა. პო­დი­უმ­ზე რომ გავ­დი­ვარ, ვგრძნობ, რომ აუ­დი­ტო­რია „ხელ­ში მი­ჭი­რავს“. ენე­გი­ას ბო­ლომ­დე გავ­ცემ და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა იქ მყოფს ვუ­ნა­წი­ლებ. თით­ქოს ხე­ლე­ბით და თი­თე­ბით ვე­ხე­ბი და იქვე ვგრძნობ მათ აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბას, ზღვა ენერ­გი­ას.

ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, წა­ვალ და და­ვას­რუ­ლებ სა­მო­დე­ლო კა­რი­ე­რას, მაგ­რამ ეს პრო­ფე­სია თვი­თონ არ მიშ­ვებს და ვხდე­ბი, რომ ის ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია. ასაკს მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, ნო­ემ­ბერ­ში 27 წელი გახ­დე­ბა, რაც მო­დე­ლი ვარ

- ეს და­დე­ბი­თი ენერ­გი­ე­ბის გაც­ვლაა...

- კი და ყვე­ლა­ფე­რი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ნელ-ნელა მო­ვი­და. ბოლო დროს ტრან­სცენ­დენ­ტუ­ლი მე­დი­ტა­ცი­ის მიმ­დე­ვა­რი გავ­ხდი. რე­ლი­გია არ გე­გო­ნოთ. ამ ყვე­ლაფ­რის ამი­ერ­კავ­კა­სი­ის ცენ­ტრი თბი­ლის­შია, სა­დაც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი მუ­შა­ო­ბენ, რომ­ლე­ბიც იმა­ში გვეხ­მა­რე­ბი­ან, რომ სა­კუ­თა­რი თავი შე­ვის­წავ­ლოთ და ვი­ყოთ მშვი­დე­ბი. ამ სა­უ­კუ­ნე­ში ბვე­რი ნე­გა­ტი­უ­რი ინ­ფორ­მა­ცია გვიგ­როვ­დე­ბა, რაც ნებ­სით, თუ უნებ­ლი­ედ, ჩვე­ნამ­დე სხვა­დას­ხვა გზით აღ­წევს. ამი­ტომ, უნდა გა­ფილტროთ, მე­ტად შე­ვიც­ნოთ ჩვე­ნი თავი და შე­ვიყ­ვა­როთ. ოღონდ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის შეყ­ვა­რე­ბა ეგო­ის­ტურ სიყ­ვა­რულს არ გუ­ლის­ხმობს. ეგო­იზ­მი კომ­პლექ­სე­ბის გრო­ვაა და ცუ­დია. მოკ­ლედ, რო­გორც კი სა­კუ­თა­რი თა­ვის შეც­ნო­ბას შევ­ძლებთ, ხალ­ხიც, გა­რე­მოც სხვა­ნა­ი­რად შე­იც­ვლე­ბა და ცხოვ­რე­ბაც უფრო იოლი გახ­დე­ბა.