თოვლიდან "თოლიამდე“ - ლეგენდა, რომელმაც "გაყინული კრემი“ შექმნა

არსებობს ვინმე, ვისაც ნაყინი არ უყვარს? – ამ შეკითხვაზე თითქმის ყოველთვის ერთსა და იმავე პასუხს ვიღებთ – ნაყინი უყვარს ყველას, განურჩევლად ასაკისა, სქესისა და ეროვნებისა. ალბათ, იმიტომ, რომ ეს ცივ-ცივი დესერტი ბავშვობის საუკეთესო მოგონებებსა და ყველაზე ბედნიერ შეგრძნებებს უკავშირდება. და მაინც, საიდან გაჩნდა ნაყინი?

ნაყინის წინაპარი ჯერ კიდევ სამი ათასწლეულის წინ, ჩინურ ოჯახში გაჩნდა, სადაც ყინულისა და თოვლის კომბინაციას გემოსთვის ბროწეული, ფორთოხალი და ლიმონი დაუმატეს. ამას მოჰყვა განსხვავებული რეცეპტები, რომლებიც იტალიაში, ეგვიპტეში, სირიასა და საფრანგეთში სხვადასხვა დროს გამოიგონეს. როგორც ამბობენ, ნაყინის პოპულარიზაცია მჭირდო კავშირშია მარკო პოლოს მოგზაურობასთან, რომელიც საყვარელ რეცეპტს ქვეყნიდან ქვეყანაში დაატარებდა.

დროთა განმავლობაში, ამ რეცეპტში ჯერ შოკოლადი, შემდეგ კი სხვადასხვა ხილი, ლიქიორი, თხილი და ყვავილიც კი გაჩნდა. ავსტრიელები ამტკიცებდნენ, რომ შოკოლადის ნაყინი ყველაზე გემრიელი იყო; ფრანგები და ამერიკელები კი თვლიდნენ, რომ ყველაზე ოპტიმალური გამოსავალი იყო ის, რასაც დღეს ესკიმოს სახელით ვიცნობთ.

რაც შეეხება საქართველოს „მენიუს“, აქ ნამდვილი ნაყინი მხოლოდ 90-იან წლებში გამოჩნდა, როცა ირგვლივ ჯერ კიდევ სიბნელე იყო. მისი დაგემოვნება პატარებისთვისაც და დიდებისთვისაც დღესასწაული იყო, მისი გამოჩენა კი მზიანი, თბილი და ბედნიერი დღეების მოახლოებას ნიშნავდა. ამ ნაყინს „თოლია“ ერქვა და უკეთესი მომავლის გემო ჰქონდა – გემო, რომელიც დღესაც ყველაზე ნაცნობი, უცვლელი და საყვარელია.

წინამორბედებისგან განსხვავებით, „თოლია“ წყლითა და ფხვნილით კი არა, რძითა და ნაღებით მზადდებოდა და ზედმიწევნით იმეორებდა პლომბირისა და ესკიმოს იმ გემოს, რომელიც წლებით ადრე, საფრანგეთსა და იტალიაში შეიქმნა.

მალე გამოჩნდა „თოლიას“ რბილი ნაყინიც, რომელიც 18 წლის განმავლობაში, 500-მდე ლოკაციაზე დასახლდა და 26 განსხვავებული ნაყინის სახლი გახდა. „თოლიას“ სანაყინეები, მრავალფეროვანი ინგრედიენტებითა და გემრიელი ფერებით, ზაფხულშიც და ზამთარშიც, სრულ მზადყოფნაში გვხვდებიან ყველგან, სადაც ბედნიერების დაგემოვნებას მოვინდომებთ – იქნება ეს ქუჩა, პარკი, პლაჟი, უბნის მაღაზია თუ გრძელი გზატკეცილი.

რაც მთავარია, „თოლიას“ ისტორია გრძელდება – გრძელდება ბევრი სიახლით, ახალი ქალაქებით, რეცეპტებით, ფერადი მოგონებებით, მზიანი დღეებით, ახალი ფურცლებითა და ძველი, კარგად ნაცნობი და ბედნიერი შეგრძნებით, რომელიც არასოდეს იცვლება.

(R)