ულტრა­თა­ნა­მედ­რო­ვე, ხა­რის­ხი­ა­ნი და სრუ­ლი­ად უფა­სოდ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ინ­ტე­რი­ე­რის დი­ზა­ი­ნი და შე­დე­გით გა­ო­ცე­ბუ­ლი ბედ­ნი­ე­რი სა­ხე­ე­ბი - ეს იმ გა­და­ცე­მის მოკ­ლე აღ­წე­რაა, რო­მელ­მაც უკვე უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის სახ­ლს ახა­ლი სი­ცო­ცხლე შეს­ძი­ნა.

გა­და­ცე­მა„რე­დი­ზა­ი­ნი“ ცოტა ხნის წინ TV პირ­ველ­ზე და­ი­წყო და ათა­სო­ბით ერ­თგუ­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი შე­ი­ძი­ნა. მისი მხი­ა­რუ­ლი წამ­ყვა­ნე­ბი ანა ქურ­თუ­ბა­ძე და ნო­დარ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი კი მა­ყუ­რებ­ლის ფა­ვო­რი­ტი დუ­ე­ტი გახ­და.

ანას და ნო­დოს ხა­ლი­სი­ა­ნი წაყ­ვა­ნის სტი­ლი და ერ­თმა­ნე­თით „უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა“ ფე­ის­ბუქ მომ­ხმა­რებ­ლე­ბის მხრი­დან გან­ხილ­ვის თემა ხში­რად ხდე­ბა ხოლ­მე. გა­დავ­წყვი­ტეთ, ამ სა­კი­თხზე ორი­ვე წამ­ყვა­ნი ჩაგ­ვე­წე­რა და ცოტა რამ ერ­თმა­ნეთ­ზეც გვე­კი­თხა:

ანა „რე­დი­ზა­ინ­ზე“ მუ­შა­ო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბას გვი­ზი­ა­რებს და გვი­ამ­ბობს, რომ ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო და ემო­ცი­უ­რია, როცა გა­ხა­რე­ბუ­ლი და აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ემო­ცი­ებს ხე­დავ და ამ ყვე­ლა­ფერ­ში წვლი­ლი თა­ვა­დაც მი­გი­ძღვის.

თა­ვის მხრივ, ნო­დომ აღ­ნიშ­ნა, რომ მი­უ­ხე­და­ვად გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნის წარ­სუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბი­სა, „რე­დი­ზა­ი­ნი“ მის­თვის ერ­თგვა­რი გა­მოწ­ვე­ვა აღ­მოჩ­ნდა, რად­გან გან­სხვა­ვე­ბულ ფორ­მატს ით­ვა­ლის­წი­ნებს და თან ემო­ცი­უ­რი ფონი ახ­ლავს.

კი­თხვა­ზე, რო­გო­რია ნო­დოს­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა, ანა გვპა­სუ­ხობს, რომ მას­თან ერ­თად გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნის პრო­ცე­სი „კარ­გი და სა­სი­ა­მოვ­ნოა“:

„ჩვე­ნი დუ­ე­ტი მა­ყუ­რებ­ლის­გან ხში­რად და­დე­ბით გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას იღებს. ხში­რად „ვმა­ი­მუ­ნობთ“, ვხუმ­რობთ, „ცუ­დად ვიქ­ცე­ვით“... პი­რა­დად ჩვენ მა­ყუ­რებ­ლე­ბი ბევრ და­დე­ბით შე­ფა­სე­ბას გვწე­რენ ხოლ­მე. ჩვე­ნი მი­ზა­ნიც სწო­რედ ეს არის, გა­ვარ­თოთ მა­ყუ­რე­ბე­ლი და კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­ვა­ყე­ნოთ. იმის ფონ­ზე, რომ ქვე­ყა­ნა­ში პან­დე­მი­უ­რი ვით­რე­ბაა და მო­წყე­ნის ბევ­რი მი­ზე­ზი არ­სე­ბობს, ვცდი­ლობთ, მხი­ა­რუ­ლი გა­და­ცე­მა შევ­ქმნათ და მა­ყუ­რე­ბელს უარ­ყო­ფი­თი ემო­ცი­ე­ბის­გან გან­ტვირ­თვის სა­შუ­ა­ლე­ბა მივ­ცეთ“, - აღ­ნიშ­ნა ანამ.

თა­ვის თა­ნა­წამ­ყვან­ზე სულ სხვა რა­მეს გვე­უბ­ნე­ბა ნოდო. რო­გორც თა­ვად გვი­ამ­ბობს, ანას­თან მუ­შა­ო­ბა „რთუ­ლი“ და ხან­და­ხან აუ­ტა­ნე­ლია, თუმ­ცა ისი­ნი უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი არი­ან.

„ანას­თან მუ­შა­ო­ბა არის ძა­ლი­ან რთუ­ლი, აუ­ტა­ნე­ლი, თან მე­ცი­ნე­ბა ამას რომ ვამ­ბობ. მთე­ლი ეს პრო­ცე­სი ემო­ცი­ებ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ჩვენ დიდი ხა­ნია, ვმე­გობ­რობთ, თუმ­ცა გა­და­ცე­მა­ში კი­დევ უფრო სხვა­ნა­ი­რად გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი და კადრს მიღ­მა კი­დევ უფრო და­ვახ­ლოვ­დით. ალ­ბათ ეს სირ­თუ­ლეც ერთ-ერთი გა­მოწ­ვე­ვაა და ალ­ბათ ამა­საც ორი­ვე ვუმკლავ­დე­ბით. კადრში არ ჩანს, რომ ჩვენ „მტრუ­ლად“ ვმუ­შა­ობთ ერ­თმა­ნეთ­თან, რად­გან ზოგ­ჯერ სხვა­დას­ხვა ინ­ტე­რე­სი გვაქვს ხოლ­მე“, - გან­გვი­მარ­ტა ნო­დომ.

კი­თხვა­ზე, ასე­თი სირ­თუ­ლე­ე­ბის გამო რო­გორ ურ­თი­ერ­თო­ბას ინარ­ჩუ­ნე­ბენ წამ­ყვა­ნე­ბი, ნოდო აღ­ნიშ­ნავს, რომ ბევ­რი რამ ეკ­რა­ნებ­ზე არ ჩანს.

„თუკი სკო­ლის ასაკ­ში თქვენ­თვის თმა მო­უ­წიწ­კნი­ათ, უფრო მსგავ­სია ჩემი და ანას ურ­თი­ერ­თო­ბა, რად­გან გა­და­ცე­მა­ში ყვე­ლა­ფე­რი არ ჩანს და ალ­ბათ არც უნდა ჩან­დეს, ამა­ზე ალ­ბათ შემ­დეგ ვი­სა­უბ­რებთ, რო­დე­საც პირ­ვე­ლი გა­და­ღე­ბე­ბი დას­რულ­დე­ბა. მა­ნამ­დე მე ჩემ­სა და ანას ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე კო­მენ­ტარს არ გა­ვა­კე­თებ. მე და ანა ადრე ძა­ლი­ან ახლო მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით და ახლა კი­დევ უფრო ახლო მე­გობ­რე­ბი ვართ“, - აღ­ნიშ­ნა ნო­დომ.

ერ­თმა­ნეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გარ­და, წამ­ყვა­ნე­ბი „რე­დი­ზა­ი­ნის“ გუნდთან მუ­შა­ო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა­საც გვი­ზი­ა­რე­ბენ. მათი თქმით, „მი­ჰა­უ­სის“ დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი და ხე­ლოს­ნე­ბი მთე­ლი თა­ვი­ან­თი რე­სურ­სით არი­ან გა­და­ცე­მა­ში ჩარ­თუ­ლე­ბი და ცდი­ლო­ბენ, მაქ­სი­მა­ლუ­რი შე­დე­გი და­დონ.

„რე­მონ­ტის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ როცა ვნა­ხუ­ლობ გა­ნახ­ლე­ბულ ოთახს და შემ­დეგ ძველს ვიხ­სე­ნებ, ვხვდე­ბი, რამ­ხე­ლა საქ­მე გა­ა­კე­თეს „მი­ჰა­უ­სის“ დი­ზა­ი­ნე­რებ­მა და მინ­და, ამ ყვე­ლაფ­რის­თვის მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო კომ­პა­ნი­ებს და მთელს გუნდს, რო­მე­ლიც პრო­ექ­ტზე მუ­შა­ობს. რაც მთა­ვა­რია, ის ბედ­ნი­ე­რი სა­ხე­ე­ბი, რო­მელ­საც ბი­ნის ჩა­ბა­რე­ბი­სას ვუ­ყუ­რებ, ალ­ბათ ცხოვ­რე­ბის ბო­ლომ­დე არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, რად­გან ეს არის ჩვე­ნი პრო­ექ­ტის მი­ზა­ნი - ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­ბედ­ნი­ე­რე­ბა, მათ­თვის რა­ი­მე სა­სი­კე­თოს გა­კე­თე­ბა. როცა ფე­ის­ბუქ გვერ­დზე უამ­რა­ვი მად­ლო­ბის წე­რი­ლი შე­მოგ­ვდის, ვხვდე­ბით, რომ პრო­ექ­ტი შედ­გა და ყვე­ლა­ფე­რი სწო­რად და კარ­გა­დაა გა­კე­თე­ბუ­ლი“, - აღ­ნიშ­ნავს ნოდო.

„შე­იძ­ლე­ბა, ცოტა ბა­ნა­ლუ­რად ჟღერ­დეს, მაგ­რამ ერთი ოჯა­ხი­ვით ვართ, ნამ­დვი­ლად ასეა, არ მაქვს შეგ­რძნე­ბა, რომ სამ­სა­ხურ­ში მივ­დი­ვარ. ჩემს საყ­ვა­რელ საქ­მეს ვა­კე­თებ და სამ­სა­ხურს ვერ ვარ­ქმევ, იმ­დე­ნად ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მოა და ერ­თმა­ნეთ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­აც ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. რე­მონ­ტის შე­სა­ხებ ბევ­რი რამ არ ვი­ცო­დი, მაგ­რამ დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი­სა და მთე­ლი იმ გუნ­დის დახ­მა­რე­ბით, რო­მე­ლიც პრო­ექ­ტზე მუ­შა­ობს, ბევ­რი სი­ახ­ლე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, ალ­ბათ ასეა ჩვე­ნი მა­ყუ­რებ­ლის შემ­თხვე­ვა­შიც.

თუ გსურთ, „რე­დი­ზა­ი­ნის“ მხი­ა­რუ­ლი წამ­ყვა­ნე­ბი თქვენ­თა­ნაც მო­ვიდ­ნენ, ამი­სათ­ვის გა­სა­რე­მონ­ტე­ბე­ლი ოთა­ხის ფო­ტო­ე­ბი და წე­რი­ლი გა­და­ცე­მის ფე­ის­ბუქ გვერდს შე­ტყო­ბი­ნე­ბის სა­ხით უნდა გა­უგ­ზავ­ნოთ. შერ­ჩე­ვის შემ­დეგ კი ისი­ნი პი­რა­დად გეს­ტუმ­რე­ბი­ან და „მი­ჰა­უ­სის“ დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი და ხე­ლოს­ნე­ბი სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ებს და­ი­წყე­ბენ.

რა ემო­ცი­ებ­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა?

ანა ქურ­თუ­ბა­ძე: ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა პრო­ექ­ტზე მუ­შა­ო­ბა, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ პირ­ვე­ლად შე­ვე­ჩე­ხე რე­მონ­ტის თე­მას, აქამ­დე სა­ერ­თოდ არ ვი­ყა­ვი რა რო­გორ უნდა გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო და მეც ძა­ლი­ან ბევ­რს ვსწავ­ლობ. რაც მთა­ვა­რია, ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო და ემო­ცი­უ­რია, როცა ვხე­დავთ ადა­მი­ა­ნე­ბის ბედ­ნი­ერ სა­ხე­ებს, როცა მათ­თან მივ­დი­ვართ და მე და ნოდო ვუ­კა­კუ­ნებთ კარ­ზე და ვხე­დავთ მათ ბედ­ნი­ერ სა­ხე­ებს. ბო­ლოს შე­დე­გიც რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა გა­ო­ცე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით შე­დი­ან ხოლ­მე გა­ნახ­ლე­ბულ ოთახ­ში და ვე­ღარ ცნო­ბენ მას.

ნო­დოს­თან მუ­შა­ო­ბა რო­გო­რია?

ეს ჩვენ­თვის პირ­ვე­ლი პრო­ექ­ტი არ არის, შუა დღე­შიც ერ­თად ვართ და ვმე­გობ­რობთ, მაგ­რამ აქ უშუ­ა­ლო პარტნი­ო­რო­ბა მოგ­ვი­წია და გა­და­ცე­მა­ში ვხუმ­რობთ ხოლ­მე, რომ ერ­თმა­ნეთს ვი­თომ ვერ ვი­ტანთ და ჩემ­ზე ამ­ბობს ხოლ­მე „ძა­ლი­ან მძი­მე­აო“, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად, ჩვენ ძა­ლი­ან ახლო მე­გობ­რე­ბი ვართ და ძა­ლი­ან კარ­გია მას­თან მუ­შა­ო­ბა, კარ­გი პარტნი­ო­რე­ბია რაც მთა­ვა­რია. მე მა­ინც მსა­ხი­ო­ბი ვარ და უფრო პრო­ფე­სი­უ­ლი კუ­თხით ვუ­ყუ­რებ, სცე­ნა­ზე ვა­ფა­სებ პარტნი­ორს გვერ­დით, ასე­ვე ვა­ფა­სებ გა­და­ცე­მა­შიც და ძა­ლი­ან კარ­გი პარტნი­ო­რია.

ჩვე­ნი დუ­ე­ტი მა­ყუ­რებ­ლის­გან ყო­ველ­თვის და­დე­ბით გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას იღებს. ჩვენ ხში­რად ვმა­ი­მუ­ნობთ და შემ­დე­გი გა­და­ცე­მე­ბი რაც ჩავ­წე­რეთ, იქაც „ცუ­დად ვიქ­ცე­ვით“. ძი­რი­თა­დად, სულ და­დე­ბი­თი შე­ფა­სე­ბაა, რაც მო­უ­წე­რი­ათ პი­რა­დად ჩვენ­თვის, რაც და­უ­წე­რი­ათ რე­დი­ზა­ი­ნის ფე­ის­ბუქ გვერ­დზე და ერ­თო­ბი­ან. ჩვე­ნი მი­ზა­ნიც სწო­რედ ეს არის, რომ გა­ვარ­თოთ მა­ყუ­რე­ბე­ლი, კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­ვა­ყე­ნოთ, თან იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ახლა ქვე­ყა­ნა­ში ასე­თი ვი­თა­რე­ბაა, რა­ღაც­ნა­ი­რად ვცდი­ლობთ, მხი­ა­რუ­ლი გა­და­ცე­მა შევ­ქმნათ, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი გა­ნიტ­ვირ­თოს ამ ცუდი ემო­ცი­ე­ბის­გან.

ჩვენ შემ­თხვე­ვა­ში, შე­იძ­ლე­ბა, ცოტა ბა­ნა­ლუ­რად ჟღერ­დეს, მაგ­რამ ერთი ოჯა­ხი­ვით ვართ, ნამ­დვი­ლად ასეა, არ მაქვს მე შეგ­რძნე­ბა, რომ სამ­სა­ხურ­ში მივ­დი­ვარ, მაქვს შეგძნე­ბა, რომ ჩემს საყ­ვა­რელ საქ­მეს ვა­კე­თებ და სამ­სა­ხურს ვერ ვარ­ქმევ, იმ­დე­ნად ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მოა და ერ­თმა­ნეთ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­აც ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა.

წი­ნას­წარ გაქვთ თუ არა ტექ­სტი და­წე­რი­ლი?

არა, წი­ნას­წარ არა­ფე­რი არ არის გან­სა­ზღვრუ­ლი. წი­ნას­წარ გან­სა­ზღვრუ­ლი გვაქვს მხო­ლოდ ის, რომ პრო­დუ­სე­რებ­თან ვა­თან­ხმებთ ტექსტს.

რო­გო­რი გა­მოც­დი­ლე­ბაა თქვენ­თვის რე­დი­ზა­ი­ნის წაყ­ვა­ნა?

ნოდო ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი: ჩემ­თვის გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა ახა­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ არის და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, უცხო არ არის, რად­გან მა­ნამ­დეც ვყო­ფილ­ვარ წამ­ყვა­ნის ამ­პლუ­ა­ში და სა­ინ­ტე­რე­სოა, სხვა­ნა­ი­რია და ის, რა­საც ვნა­ხუ­ლობთ და შემ­დე რა­საც აკე­თე­ბენ „მი­ჰა­უ­სის“ დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი ხომ სა­ერ­თოდ ენით აღუ­წე­რე­ლია ალ­ბათ რად­გან რე­ა­ლუ­რად ამ საქ­მე­ში იმ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნია ჩარ­თუ­ლი და პრო­დუ­სე­რე­ბის გუნ­დი, კომ­პა­ნი­ე­ბი, დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი და მარ­თლაც რომ უს­წრა­ფეს ვა­და­ში კეთ­დე­ბა სას­წა­უ­ლი. იმ მო­მენ­ტში, როცა შე­დი­ხარ, შე­იძ­ლე­ბა, ვერ აღიქ­ვა, მაგ­რამ დრო რომ გა­დის შემ­დეგ უფრო ხვდე­ბი, რამ­ხე­ლა რა­ღაც გა­ა­კე­თა ამ გუნ­დმა და რაც მთა­ვა­რია, ის ბედ­ნი­ე­რი სა­ხე­ე­ბი, რო­მელ­საც ბი­ნის ჩა­ბა­რე­ბი­სას ვუ­ყუ­რებ, ალ­ბათ ცხოვ­რე­ბის ბო­ლომ­დე არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, რად­გან ეს არის ყვე­ლა­ფე­რი, რად­გან ეს ნიშ­ნავს, რომ პრო­ექ­ტი შედ­გა, მო­დის უამ­რა­ვი წე­რი­ლი და ის მად­ლო­ბის სი­ტყვე­ბი და ის ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ხდე­ბა ნიშ­ნავს იმას, რომ პრო­ექ­ტი სწო­რად და კარ­გა­დაა გა­კე­თე­ბუ­ლი, რის­თვი­საც მე დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი გუნ­დის თი­თო­ე­ულ წევ­რს, რო­მე­ლიც ამ პრო­ექ­ტზე მუ­შა­ობს.

რო­გო­რია თქვენს თა­ნა­წამ­ყვან­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა?

ანას­თან მუ­შა­ო­ბა არის ძა­ლი­ან რთუ­ლი. აუ­ტა­ნე­ლი, ოღონდ სა­ერ­თოდ არ მე­ცი­ნე­ბა. ძა­ლი­ან რთუ­ლია იმი­ტომ, რომ ემო­ცი­ებ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი მთლი­ა­ნად და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ცოტა რთუ­ლია, რად­გან აქამ­დეც ვმე­გობ­რობ­დით, თუმ­ცა გა­და­ცე­მა­ში კი­დევ სხვა­ნა­ი­რად გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი და კადრს მიღ­მა კი­დევ უფრო კარ­გად გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი და ზოგ­ჯერ გა­და­ღე­ბის დროს ისე­თი მო­მენ­ტე­ბია მას­თან ერ­თად რა­ღა­ცე­ბის გა­კე­თე­ბა, მაგ­რამ ესეც ერთ-ერთი გა­მოწ­ვე­ვაა და ალ­ბათ ამ გა­მოწ­ვე­ვა­საც ორი­ვე ვუმკლავ­დე­ბით და კადრში არ ჩანს, რომ ჩვენ „მტრუ­ლად“ ვმუ­შა­ობთ ერ­თმა­ნეთ­თან, იმი­ტომ რომ სხვა­დას­ხვა ინ­ტე­რე­სე­ბი გვაქვს ხში­რად, ზოგ­ჯერ არა.

სირ­თუ­ლე­ში ვგუ­ლის­ხმობ იმას, რომ ხში­რად გა­და­ღე­ბის დრო­ებ­ზე ვერ ვთან­ხმდე­ბით, სირ­თუ­ლე­ე­ბი გვაქვს ტექ­სტის გა­ნა­წი­ლე­ბის დროს, იმას რომ მა­გა­ლი­თად, სხვა­დას­ხვა იდეა მოგ­ვდის და კარ­გია, რომ დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი არი­ან ჩარ­თუ­ლე­ბი, თო­რემ ეს პრო­ექ­ტი რთუ­ლად გან­ვი­თარ­დე­ბო­და, იმას, რომ მა­გა­ლი­თად, მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით მე და ანა და ახ­ლაც მე­გობ­რე­ბი ვართ.

თუკი სკო­ლის ასაკ­ში თქვენ­თვის თმა მო­უ­წიწკვნი­ათ, უფრო ეგე­თი თე­მაა ჩემი და ანას ურ­თი­ერ­თო­ბა, რად­გან გა­და­ცე­მა­ში ყვე­ლა­ფე­რი არ ჩანს და ალ­ბათ არც უნდა ჩან­დეს, ამა­ზე ალ­ბათ გა­და­ცე­მის შემ­დეგ ვი­სა­უბ­რებთ, რო­დე­საც მორ­ჩე­ბა პირ­ვე­ლი გა­და­ღე­ბე­ბი, მა­ნამ­დე მე ვფიქ­რობ, რომ ჩემ­სა და ანას ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე კო­მენ­ტარს არ გა­ვა­კე­თებ. მე და ანა ადრე ძა­ლი­ან ახლო მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით და ახლა კი­დევ უფრო ახლო მე­გობ­რე­ბი ვართ.

ჩვენ­თან რომ შე­მო­დის წე­რი­ლე­ბი, იბეჭ­დე­ბა, შემ­დეგ გუნ­დი ვსხდე­ბით და ვარ­ჩევთ ხოლ­მე ერთ-ერთს. ტექ­სტი, კი­ბე­ზე არ­ბე­ნა, რეპ­ლი­კა, ყვე­ლა­ფე­რი ხდე­ბა იმ მო­მენ­ტში, არა­ფე­რი არაა დად­გმუ­ლი. ყვე­ლა გა­და­ცე­მა, რაც კი არის ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში, არ­ცერ­თი არ კეთ­დე­ბა წი­ნას­წარ და­წე­რი­ლი ტექ­სტით, მა­გი­ტომ ვამ­ბობ, რომ ეს არის სხვა­ნა­ი­რი გა­და­ცე­მა და არის ქარ­თუ­ლი­სა და ამე­რი­კუ­ლის ნა­ზა­ვი რე­ა­ლუ­რად, რად­გან ხე­ლოვ­ნუ­რად არ ხდე­ბა ეს ყვე­ლა­ფე­რი.

მე ვფიქ­რობ, რომ გუნ­დი არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და ისეთ გუნდთან ერ­თად ვმუ­შა­ობ, რო­გორ­თან ერ­თა­დაც მინ­დო­და მუ­შა­ო­ბა და მი­ხა­რია და გა­და­ღე­ბა­ზე რომ მივ­დი­ვარ, ვხვდე­ბი, რომ ძა­ლი­ან კარ­გი რა­ღაც მოხ­დე­ბა, იმი­ტომ რომ ოპე­რა­ტო­რე­ბი­ან და­წყე­ბუ­ლი პრო­დუ­სე­რე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი არის ძა­ლი­ან კარ­გი გა­რე­მო.

ეს პრო­ექ­ტი გაგ­რძელ­დე­ბა ალ­ბათ სე­ზო­ნის ბო­ლომ­დე და მა­ნამ­დე ყვე­ლას აქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ გად­მო­აგ­ზავ­ნოს წე­რი­ლი და ყვე­ლამ ერ­თად და­ვუ­კა­კუ­ნოთ კარ­ზე გა­ვა­ხა­როთ ადა­მი­ა­ნე­ბი.

ახა­ლი სე­ზო­ნი იქ­ნე­ბა თუ არა, ალ­ბათ სექ­ტემ­ბრი­დან გა­ვი­გებთ.

R