წლე­ბის წინ ია და ეკა მა­ნი­ჟაშ­ვი­ლე­ბის დუ­ე­ტი, ჯგუ­ფი "ემი" ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო სა­ქარ­თვე­ლო­ში. დები ყო­ველ­დღი­უ­რად უამ­რავ კონ­ცერ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ. მათი სიმ­ღე­რე­ბი მარ­ტი­ვად ჰიტ­დე­ბო­და. ქარ­თულ შო­უ­ბიზ­ნეს­ში არ­სე­ბუ­ლი კრი­ზი­სის ფონ­ზე ჯგუ­ფი "ემიც“ იშ­ვი­ა­თად ჩნდე­ბო­და მე­დი­ა­ში. ეკამ სა­ბან­კო სფე­რო­ში გა­აგ­რძე­ლა საქ­მი­ა­ნო­ბა, ია კი თვლის, რომ სამ­შობ­ლო­ში სა­კუ­თა­რი თავი ვერ იპო­ვა.

ია მა­ნი­ჟაშ­ვილ­მა სა­ქარ­თვე­ლო 2013 წელს, მუ­სი­კოს მე­უღ­ლე, და­ვის­თან ერ­თად და­ტო­ვა. რო­გორ ცხოვ­რობს შტა­ტებ­ში და აის­რუ­ლა თუ არა ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბა, Ambebi.ge-სთან ინ­ტერ­ვი­უ­ში ისა­უბ­რა:

- ია, რო­დის მი­ი­ღეთ მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად სა­ქარ­თვე­ლოს და­ტო­ვე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა?

- ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა 2013 წელს, სპონ­ტა­ნუ­რად მო­ვი­და იმედ­გაც­რუ­ე­ბულ­ზე, მას შემ­დეგ რაც ჩემი მე­უღ­ლის კი­დევ ერთი სამ­სა­ხუ­რი და­ი­კე­ტა. იცით, სა­ქარ­თვე­ლო იმე­დე­ბის ქვე­ყა­ნაა, სულ რა­ღა­ცას ელო­დე­ბი, სულ რა­ღა­ცის იმე­დი გაქვს, სულ ცვლი­ლე­ბე­ბის მო­ლო­დინ­ში ხარ, მაგ­რამ რო­დე­საც 35 წლის ხდე­ბი და ხვდე­ბი რომ შენ შენს ქვე­ყა­ნა­ში სა­უ­კე­თე­სო გა­ნათ­ლე­ბა მი­ი­ღე, (ფი­ზი­კო­სი ვარ პრო­ფე­სი­ით, ჩემი მე­უღ­ლე მუ­სი­კო­სია, კონ­სერ­ვა­ტო­რია და ნი­ჭი­ერ­თა ათწლე­დი აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი) ასე­ვე სა­ა­ვი­ა­ციო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი (აე­რო­პორ­ტში მუ­შა­ობ­და 10 წელი) ცდი­ლობ შენს ქვე­ყა­ნას ემ­სა­ხუ­რო, მუდ­მი­ვად ცდი­ლობ შენი ქვეყ­ნის­თვის რა­ღაც აკე­თო და შე­დეგს ვერ ხე­დავ. სა­კუ­თა­რი ნი­ჭი­სა და პო­ტენ­ცი­ა­ლის რე­ა­ლი­ზე­ბას ვერ ახ­დენ, ხვდე­ბი, რომ გა­ცი­ლე­ბით მეტი შე­გიძ­ლია. შემ­დეგ იმედს კარ­გავ და ცდი­ლობ რა­ღაც შეც­ვა­ლო. ეს ცვლი­ლე­ბა და მო­მავ­ლის პერ­სპექ­ტი­ვა ჩვენ ემიგ­რა­ცი­ა­ში და­ვი­ნა­ხეთ.

- გზა თბი­ლი­სი­დან-ამე­რი­კამ­დე, რამ­დე­ნად რთუ­ლი იყო, რო­გორ მო­ერ­გეთ ამე­რი­კულ ცხოვ­რე­ბას?

- ჩემ­თვის ცხოვ­რე­ბა რის­კია, თუ არ გა­რის­კე არც არა­სო­დეს გე­ცო­დი­ნე­ბა, გა­მო­გი­ვა თუ არა. ამ ქვე­ყა­ნამ მას­ზე ბევ­რად უკეთ მიგ­ვი­ღო, ვიდ­რე ოდეს­მე, ფან­ტა­ზი­ებ­ში წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. შრო­მის­მოყ­ვა­რე, კა­ნონ­მორ­ჩი­ლი, მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი, ნი­ჭი­ე­რი და მე­ოც­ნე­ბე ხალ­ხის ქვე­ყა­ნაა. აქ ყვე­ლა­ფე­რი შე­საძ­ლე­ბე­ლია, რა­საც მო­ინ­დო­მებ და მიზ­ნად და­ი­სა­ხავ.

- ჯერ კი­დევ მა­შინ, რო­დე­საც მთე­ლი თბი­ლი­სი შავი ტან­საც­მლით და­დი­ო­და, შენ ფე­რა­დი სა­მო­სი გეც­ვა... ახლა ამე­რი­კა­ში კი­დევ უფრო მეტი ფე­რია შენს ცხოვ­რე­ბა­ში...

- გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვარ, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნებს 15-20 წლის წინ რა მეც­ვა, ის ახ­სოვთ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, თუ ჩემი ჩაც­მის სტი­ლი და ფე­რე­ბი ასე­თი შთამ­ბეჭ­და­ვი იყო. ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ალ­ბათ მა­ინც ბავ­შვო­ბა ახ­დენს გავ­ლე­ნას, დედა გვაც­მევ­და ძა­ლი­ან ლა­მა­ზად, თა­ვად კე­რავ­და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად და ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო ფე­რად კა­ბებს და სა­მოსს ქმნი­და ჩვენ­თვის. მერე უკვე მე და ეკამ და­ვი­წყეთ ჩვე­ნი დი­ზა­ი­ნით ტან­საც­მლის და ფეხ­საც­მლის შეკ­ვე­თა და სას­ცე­ნოდ და ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­შიც თით­ქმის ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­ნი დი­ზა­ი­ნით გვეც­ვა.

- თქვენც და მე­უღ­ლეც სა­ქარ­თვე­ლო­ში მუ­სი­კას ემ­სა­ხუ­რე­ბო­დით, თუმ­ცა მე­უღ­ლე პა­რა­ლე­ლუ­რად მუ­შა­ობ­და, არ შედ­გა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მისი კა­რი­ე­რა?

- ეს ალ­ბათ ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე მტკივ­ნე­უ­ლი სა­კი­თხია ჩემ­თვი­საც და და­ვის­თვი­საც. ამ თე­მა­ზე უე­მო­ცი­ოდ ვერ ვსა­უბ­რობთ. დავი სა­კუ­თარ თავს და­წუ­ნე­ბულ ქარ­თველ მუ­სი­კოსს ეძა­ხის. მო­ნა­წი­ლე­ობ­და "ევ­რო­ვი­ზი­ის" ხუთ შე­სარ­ჩევ კონ­კურ­სში, "იქს-ფაქ­ტორ­ში", ფეს­ტი­ვალ­ზე open air და კი­დევ სხვა მრა­ვა­ლი, სა­დაც დავი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, ყველ­გან იწუ­ნებ­დნენ. სა­მა­გი­ე­როდ ამე­რი­კა­ში მის­თვის ყვე­ლა კარი მარ­ტი­ვად გა­იხ­სნა და ჩა­მოს­ვლი­დან ერთ თვე­ში კას­ტინ­გის შემ­დეგ ამე­რი­კუ­ლი როკ ბენ­დის ENDALL-ის სო­ლის­ტი გახ­და. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ამე­რი­კუ­ლი მუ­სი­კო­სე­ბით და­კომ­პლექ­ტე­ბუ­ლი როკ ბენ­დი და ქარ­თვე­ლი სო­ლის­ტი. ერთ წე­ლი­წად­ში 200 კონ­ცერ­ტი ჰქონ­და ამე­რი­კის სხვა­დას­ხვა შტატ­ში. ასე­ვე ჰქონ­და კონ­ტრაქ­ტი გრე­მის და პლა­ტი­ნის დის­კის მფლო­ბელ ჯგუფ Crazy Town-თან. კონ­ტრაქ­ტის თა­ნახ­მად მათ ყვე­ლა კონ­ცერტს ამე­რი­კა­ში დავი ხსნი­და. ასე­ვე ჰქონ­და კონ­ცერ­ტე­ბი Michael Gaves -თან. ყვე­ლა წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ სევ­და გვი­პყრობ­და და ვფიქ­რობ­დით, რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბო­და, ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­კუ­თარ ქვე­ყა­ნა­ში გვეგ­რძნო და გა­დაგ­ვხდე­ნო­და.

ბოლო დროს გა­ვი­გე, რომ დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი სიმ­ღე­რაა "მე ვოც­ნე­ბობ­დი“, რო­მელ­საც ნო­დი­კო ტა­ტიშ­ვი­ლი ას­რუ­ლებს. ეს სიმ­ღე­რა და­ვის და­წე­რი­ლია და ის ჩვენს სიყ­ვა­რულ­ზეა. სწო­რედ ეს სიმ­ღე­რა მა­ჩუ­ქა 2003 წელს და რა­დი­ოს ეთერ­ში სიყ­ვა­რუ­ლი ამიხ­სნა.

- რო­გო­რია პან­დე­მი­უ­რი ამე­რი­კა, ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი დღე­ე­ბი რომ გა­იხ­სე­ნოთ ემიგ­რან­ტო­ბის...

- პან­დე­მი­ამ რო­გორც მთელ მსოფ­ლი­ო­ზე, ჩვენ­ზეც მო­ახ­დი­ნა გავ­ლე­ნა. ნიუ-იორ­კი დღეს სულ სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბაა, ცა­რი­ე­ლია ცენ­ტრა­ლუ­რი ნა­წი­ლი მა­ნ­ჰე­ტე­ნი. ჩემი სამ­სა­ხუ­რიც ერთ-ერთი სკო­ლამ­დე­ლი აღ­ზრდის ცენ­ტრი იყო მა­ნ­ჰე­ტენ­ზე და და­ი­კე­ტა... 80% დის­ტან­ცი­ურ მუ­შა­ო­ბა­ზე გა­და­ვი­და, ამი­ტომ ხალ­ხმა ძვი­რა­დღი­რე­ბუ­ლი უბ­ნე­ბი­დან ქა­ლაქ­გა­რეთ ან სხვა შტა­ტებ­ში გა­და­ი­ნაც­ვლა. აქ ადა­მი­ა­ნე­ბი სა­ქარ­თვე­ლოს­გან გან­სხვა­ვე­ბით პან­დე­მი­ის დროს არ ფიქ­რო­ბენ რა ჩა­ეც­ვათ ან რა ეჭა­მათ, ყო­ფით პრობ­ლე­მებს სა­ხელ­მწი­ფო აგ­ვა­რებ­და და უდი­დე­სი კომ­პენ­სა­ცი­ე­ბი ერი­ცხე­ბო­დათ. უხ­დიდ­ნენ ქი­რას, ხელ­ფა­სის 40% + სამ­სა­ხუ­რის და­კარ­გვის კომ­პენ­სა­ცი­ას იღებ­და ყვე­ლა, ვინც პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში სამ­სა­ხუ­რი და­კარ­გა.

ემიგ­რან­ტო­ბის რთუ­ლი დღე­ე­ბი ალ­ბათ მა­ინც ნოს­ტალ­გი­ას და ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის დე­ფი­ციტს უკავ­შირ­დე­ბა, ყვე­ლა­ზე ძნე­ლია 35 წლის ასაკ­ში ახ­ლი­დან უცხო ქვე­ყა­ნა­ში მე­გობ­რე­ბის და შენი წრის შე­ძე­ნა. მახ­სოვს ერთხელ სამ­სა­ხუ­რი­დან სა­შინ­ლად დაღ­ლი­ლი გა­მო­ვე­დი, საკ­მა­ოდ რთუ­ლი დღე მქონ­და, ბოლო სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყვე­ლას ქარ­თუ­ლად ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი, რო­გორც ჩანს, ტვი­ნი ვე­ღარ თარ­გმნი­და. ქუ­ჩა­ში გა­მო­ვე­დი და ბროდ­ვე­ი­ზე ქარ­თუ­ლი წარ­წე­რე­ბი და­ვი­ნა­ხე. სრუ­ლი შოკი მქონ­და. ყვე­ლა­ზე მკა­ფი­ოდ მახ­სოვს შე­ნო­ბა სამ­სა­ხუ­რის წინ, რო­მელ­საც და­ნამ­დვი­ლე­ბით ვი­ცო­დი, Brooks Brothers ეწე­რა და მე "სუ­ხიშ­ვი­ლებს" ვკი­თხუ­ლობ­დი. მა­შინ მიხ­ვდი, რომ ეს ალ­ბათ ჰა­ლუ­ცი­ნა­ცია იყო, უდი­დე­სი მო­ნატ­რე­ბის და ნოს­ტალ­გი­ის ფონ­ზე, რაც დღემ­დე აუხ­სნე­ლია ჩემ­თვის.

- რო­გო­რია ახლა თქვე­ნი ამე­რი­კულ-პან­დე­მი­უ­რი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა?

- პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში ბევ­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო გა­მოგ­ვიჩ­ნდა, ამი­ტომ დიდი ხნის და­გეგ­მი­ლი გეგ­მე­ბი გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლეთ. გა­ვა­კე­თეთ კომ­პა­ნია DAVI MC PRODUCTION, სა­დაც აუ­დიო-ვი­დეო პრო­დუქ­ცია იქ­მნე­ბა. ჩემ­მა მე­უღ­ლემ პირ­ვე­ლი ვი­დეო სწო­რედ ჩემ­ზე და­ტეს­ტა და ლი­ლი­კო ნემ­სა­ძის სიმ­ღე­რა­ზე გა­და­ვი­ღეთ კლი­პი. გა­მო­ვუშ­ვით ჩემი პირ­ვე­ლი სოლო სინ­გლი "ნახ­ვამ­დის“, ქარ­თუ­ლი სა­ხელ­წო­დე­ბით და წარ­წე­რით. მე­ო­რე პრო­დუქ­ტი იყო ჯგუ­ფი THE PANDEMIC. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ კი სა­სი­ხა­რუ­ლო ამ­ბა­ვი შე­ვი­ტყვეთ და­ვის და აქ ამე­რი­კა­ში მოღ­ვა­წე მომ­ღერ­ლის ამი­რან ლო­მიშ­ვი­ლის ერ­თობ­ლი­ვი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­დუქ­ტი ამე­რი­კუ­ლი ფილ­მი THE MOB KING -ის სა­უნ­დტრე­კად და­ამ­ტკი­ცეს.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს საქ­მი­ა­ნო­ბას ბოლო ერთი წლის მან­ძილ­ზე უძ­რა­ვი ქო­ნე­ბის ყიდ­ვა- გა­ყიდ­ვით და­ვინ­ტე­რეს­დი, ნიუ-იორ­კის შტა­ტის ლი­ცენ­ზი­აც მო­ვი­პო­ვე და ამ სფე­რო­ში მაქვს დიდი გეგ­მე­ბი.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ეს არის ქვე­ყა­ნა, სა­დაც სი­ბე­რემ­დე დარ­ჩე­ბით?

- ამა­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მა ყვე­ლა­ზე რთუ­ლია. დღე­საც რომ მკი­თხოთ, ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში მერ­ჩივ­ნა ყვე­ლაფ­რის კე­თე­ბა, მაგ­რამ ერ­თა­დერ­თი ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი მუ­სი­კო­სე­ბის­თვის რაც იყო, მუ­სი­კა­ლუ­რი არხი "მა­ესტრო" და­ი­ხუ­რა. ეს იყო ჩვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის, ყვე­ლა მომ­ღერ­ლის და მუ­სი­კო­სის რე­ა­ლი­ზე­ბის არე­ა­ლი. იყო ძა­ლი­ან ჯან­სა­ღი სტი­მუ­ლის მომ­ცე­მი კონ­კუ­რენ­ცია, სიმ­ღე­რე­ბი, კლი­პე­ბის, ათე­უ­ლე­ბი, კონ­ცერ­ტე­ბი, ივ­სე­ბო­და სპორ­ტის სა­სახ­ლე­ე­ბი...და მერე უცებ ყვე­ლა­ფე­რი მოკ­ვდა. ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვა­კე­თებთ და გა­ვა­კე­თებთ ჩემი ქვეყ­ნის სა­ხე­ლით და სიყ­ვა­რუ­ლით, უამ­რავ უცხო­ელს გა­ვა­ცა­ნით და შე­ვაყ­ვა­რეთ ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა. ერთ-ერთ კომ­პა­ნი­ა­ში ვი­მუ­შა­ვე 3 თვე და პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი ვი­ყა­ვი, წლე­ბის შემ­დეგ მე­ნე­ჯე­რი შემ­ხვდა ქუ­ჩა­ში და მი­თხრა, დღეს 8 ქარ­თვე­ლი მუ­შა­ობს ჩვენ­თან, ისე შეგ­ვაყ­ვა­რე ქარ­თვე­ლე­ბიო. მაგ­რამ დავ­ბრუნ­დე­ბი თუ არა, ამა­ზე მი­ჭირს დღეს პა­სუ­ხის გა­ცე­მა. დღეს იქ ვართ, სა­დაც უფრო მე­ტად ვახ­დენთ სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბას.

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბის მო­ნატ­რე­ბას რო­გორ უმკლავ­დე­ბით?

- ოთხი დედ­მა­მიშ­ვი­ლი ვართ. თეა, ჩემი პა­ტა­რა და ამე­რი­კა­ში გა­თხოვ­და და აქ ზრდის პა­ტა­რა უი­ლი­ამს. გი­ორ­გი ჩვე­ნი ყვე­ლა­ზე უმ­ცრო­სი ძმა სა­ქარ­თველ­ში ცხოვ­რობს და მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ 29 წლის ასაკ­ში ხუთი შვი­ლის მა­მაა. ეკას რაც შე­ე­ხე­ბა, ეკას მო­ნატ­რე­ბას ვე­რა­ფე­რი აღ­წერს. ცდი­ლობს ყვე­ლა შვე­ბუ­ლე­ბა ჩემ­თან გა­ა­ტა­როს, მაგ­რამ ის 2-3 კვი­რა არა­ფე­რია. ჩვენ ერთი მთლი­ა­ნი ვი­ყა­ვით. ეკას­თან სიმ­ღე­რა, ჩა­ხუ­ტე­ბა და სა­უ­ბა­რია ის, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მაკ­ლია და მე­ნატ­რე­ბა. ჩემი გულ­წრფე­ლი ოც­ნე­ბაა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ფას­დეს ადა­მი­ა­ნე­ბის ნიჭი და შრო­მა. უამ­რა­ვი ჩვე­ნი მე­გობ­რე­ბი, სხვა­დას­ხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩა­მო­დი­ან ამე­რი­კა­ში და თა­ვის ნი­ჭ­სა და რე­სურსს უცხო ქვე­ყა­ნას ახ­მარს, როცა ჩვე­ნი გვაქვს ასა­შე­ნე­ბე­ლი. ამე­რი­კა ცდი­ლობს ყვე­ლა აქ ჩა­მო­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნის ნიჭი და რე­სურ­სი შე­ის­რუ­ტოს და თა­ვი­სი ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის და წინსვლის­თვის გა­მო­ი­ყე­ნოს, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში სამ­წუ­ხა­როდ არ ხდე­ბა.