"ბეტონზე ჩამოვსხედით, მუხლებზე დავიდეთ საქაღალდეები და შევუდექით ტექსტების დამუშავებას და მაკეტირებას" - გაზეთი, რომელიც ქვეყნის უახლესი ისტორიის მემატიანედ იქცა

1995 წლის 18 აპრილს - გაზაფხულის მზით გამთბარ ორშაბათ დღეს დაიბადა გარეგნულად და შინაარსით მრავალფეროვანი გაზეთი - "კვირის პალიტრა“!

იმ დღიდან 26 წელიწადი გავიდა და მართალია, ერთი 16-გვერდიანი გაზეთი ახლა ვეებერთელა მედიაჰოლდინგია - 6 მსხვილი და 20-ზე მეტი შვილობილი კომპანიით, ჟურნალ-გაზეთებით, რადიოთი, ტელევიზიით, ვებ-პორტალებით, გამომცემლობა "პალიტრა L“-ით, "ელვით“, "ბიბლუსით“ და კიდევ მრავალი სამსახურით, ჩემთვის იგი არც მხოლოდ ციფრებია და არც მშრალი ჩამონათვალი, არამედ - სახლია, სადაც თავს მუდამ "შინ“ ვგრძნობ - ოჯახში, სამეგობროში, სადაც ხან ეფერები, ხან ბრაზობ, ხან ეთანხმები, ხან კამათობ, ხან წარმატებაა, ხან იმედგაცრუება, მაგრამ... აქ სიყვარულია და ეს გახარებს; აქ მკითხველია, მაყურებელია, მსმენელია, რომელიც შენ შემოგყურებს, გელის, შენი სჯერა და ამით მუდამ იკრებ ძალას... აქ თაობების თანაცხოვრებაა - გამოწვევებით და იმედით სავსე!

• ოღონდ ვიდრე "დღეს“ დადგებოდა, იყო ამბავი, ისტორია...

საქართველოსთვის ყველაზე მძიმე წლები იდგა, ომების შემდგომი, მშფოთვარე, მკვლელობებითა და ყაჩაღობით დამძიმებული. იმხანად უკვე საქართველოს ტელერადიომაუწყებლობის პირველ არხზე ვმუშაობდი და მახსოვს, შავ-თეთრ, უფრო კი - რუხ გარემოში კადრად ჩამებეჭდა სატელევიზიო რეკლამა, იმ პერიოდისთვის უჩვეულო - გაზეთით ხელში ადამიანები სხვადასხვა საფეხურზე ისხდნენ და თვალს მჭრიდა ყვითელ ფონზე წარწერა: "კვირის პალიტრა“, რაც ახალი გაზეთის გამოსვლას გვაუწყებდა... შეიძლება მთელი სიზუსტით ვერ აღვწერე ის სარეკლამო რგოლი, მაგრამ რადგან დამამახსოვრდა, ეს ნიშნავს, რომ შთაბეჭდილება მოახდინა.

აბა, რას წარმოვიდგენდი, რომ გავიდოდა ზუსტად ათი წელი, დავტოვებდი რადიოს, ფაქტობრივად - ოჯახს, სადაც გავიზარდე, საავტორო გადაცემებით საკუთარი ადგილი დავიმკვიდრე და...

მალევე, 2005 წლის შემოდგომის ერთ დღეს კი აღმოვაჩინე ახალი ოჯახი, "სახლი“, რომელსაც სახელად "კვირის პალიტრა“ ერქვა - არასდროს დამავიწყდება აკურის ქუჩაზე, "კვირის პალიტრის“ იმჟამინდელ ოფისში მისვლა, მცირედი მღელვარება, დამფუძნებელთან, ბატონ ირაკლი თევდორაშვილთან შეხვედრა, მისი ღიმილიანი დახვედრა, გასაუბრება და... ჟურნალ "გზის“ მთავარ რედაქტორთან - ბატონ ზურაბ აბაშიძესთან (რომელსაც, აღმოჩნდა, რომ ტელევიზიიდან უკვე ვიცნობდი) ჩემი წარდგენა, შემდეგ "პალიტრის“ წიაღში ახალი გაზეთის დაბადება, რომლის პირველი თანამშრომლებიც მე და იმხანად "კვირის პალიტრის“ მედიასახლის დამკაბადონებელი გიო ასათიანი აღმოვჩნდით; გაზეთის რედაქტორად თამაზ ცერცვაძის მოსვლა და ახალი ცხოვრების დაწყება; გამომცემლობა "პალიტრა L“ უნიკალური პროექტებით - "ქართული პროზის საგანძური“ და "ჩემი რჩეული“, რომლის მენეჯერობაც მომანდეს და ეს იყო ჩემი ცხოვრების დაუვიწყარი პერიოდი... გზადაგზა კიდევ უამრავი რამ ხდებოდა და მადლობელი ვარ უფლის და იმ თითოეული "პალიტრელის“, ვინც კვლავ ის შემაგრძნობინა, რაც რადიოში მისვლით 17 წლის ასაკიდან შევიგრძენი. მე აქ დიდი ოჯახი და სამეგობრო შევიძინე - უკვე 16 წლის "პალიტრელი“ ვარ, მთელი გულით ვულოცავ ჩემს "პალიტრას“ დაბადების დღეს და უსასრულო სიცოცხლეს ვუსურვებ!

• "კვირის პალიტრის“ ამბავიც ოჯახით და მეგობრობით დაიწყო

იმხანად, 1990-იანებში, როდესაც საქართველოში ყველაფერი გადაშავებული იყო და ძალიან ბევრი ჟურნალ-გაზეთი გამოდიოდა, ირაკლი თევდორაშვილს გენიალური იდეა დაებადა - გამოეცა დაიჯესტის ტიპის გაზეთი, სადაც ადამიანები ერთად თავმოყრილ და თემებად დახარისხებულ უამრავ ინფორმაციას მიიღებდნენ. ეს იდეა მან დედას - ლალი გუნთაიშვილს გაუზიარა და დახმარება სთხოვა.

გაზეთის პირველი სარედაქციო ჯგუფის წევრმა და წლების განმავლობაში "კვირის პალიტრის“ მთავარი რედაქტორის მოადგილემ, ქალბატონმა ნუცა დუმბაძემ მიამბო:

- ერთ დღეს ჩემმა სტუდენტობის უახლოესმა მეგობარმა - ლალი გუნთაიშვილმა დამირეკა, აუცილებელი საქმე მაქვს და ჩემთან მოდიო. მივედი და თავისი ვაჟის, ირაკლის იდეა გამაცნო - გაზეთის გამოცემა უნდაო. ის ღამე მე და ლალიმ გავათენეთ, ვფიქრობდით და ვარიანტებს ვწერდით, რა და როგორ შეიძლებოდა გაგვეკეთებინა. გაზეთის სათაურისთვის 50 ვარიანტი მაინც ჩამოვწერეთ, მაგრამ ირაკლის საკუთარი ვერსია ჰქონდა - "კვირის პალიტრა“ უნდა დავარქვათო. თქვა და წერტილიც დაუსვა. თავიდანვე განისაზღვრა, რომ გაზეთი ყოველკვირეული იქნებოდა და ორშაბათობით გამოვიდოდა. 1995 წლის 18 აპრილიდან დღემდე ორშაბათი არ გათენებულა, "კვირის პალიტრა“ თავის დროზე რომ არ გამოსულიყო.

იმავე ღამეს ლალისთან ერთად გადავწყვიტეთ, რომ გაზეთის სარედაქციო ჯგუფი ჩვენივე სამეგობრო წრიდან შეგვერჩია და მეორე დღესვე დავურეკეთ ნანა ილურიძესა და სალომე ნიკოლეიშვილს. თითოეულს გარკვეული საგამომცემლო, სარედაქციო, სასტამბო გამოცდილება გვქონდა. ძალიან მალე შემოგვიერთდნენ ჩვენივე მეგობრები მანანა ჯანელიძე და დოდო თოფურია. ჯგუფის სათავეში იყო ლალი - გაზეთის პირველი მთავარი რედაქტორი.

16-გვერდიან გაზეთს თავდაპირველად დაიჯესტის სახე ჰქონდა, მასში საავტოროს ვერაფერს ნახავდით, მაგრამ ბევრი საკითხავი იყო და ძალიან მალე გახდა პოპულარული. აქ თავმოყრილი იყო სააგენტოებიდან მიღებული ინფორმაციებიც და გაზეთებიდან ამონარიდებიც, რასაკვირველია, იმ გამოცემების მითითებით, რითიც ვსარგებლობდით. მე მგონი, საქართველოში სხვა, მსგავსი გაზეთი არც ყოფილა.

გაზეთზე მუშაობა რომ ძალიან რთული საქმეა, ყველამ იცის, ვისაც მსგავსი საქმე უკეთებია, მაგრამ ამას ემატებოდა საქართველოს 1990-იანი წლების მძიმე ცხოვრება და სამუშაო პირობები. დენი ან არ იყო, ან უცებ გაითიშებოდა და ხშირად გაზეთის აწყობილი, გამზადებული გვერდებიც გვეკარგებოდა. რა თქმა უნდა, მარტო ჩვენ არ ვიყავით ამ მდგომარეობაში, მაგრამ ბევრისგან განსხვავებით, ჩვენ არ გვქონდა თავშესაფარი. დიდუბეში მდებარე აბრეშუმის მუზეუმში, რომელიც იმ პერიოდში არ მუშაობდა, პირველი სართულის პატარა დარბაზი ერთ რედაქციას ჰქონდა ნაქირავები. ერთხელაც იქ არავინ იყო და ჩვენ შევედით - სამუშაო გვქონდა და მაგიდა და სკამები გვჭირდებოდა. იქვე, ვიღაცას ვკითხეთ, შეიძლება, აქ დავსხდეთ-თქო და ისიც დაგვეთანხმა. ამ დროს მოვიდნენ იმ რედაქციის თანამშრომლები და მაშინვე გამოგვყარეს. გამოვედით გარეთ და არ ვიცოდით, სად წავსულიყავით. იქვე, ორ-სამსაფეხურიან ბეტონზე ჩამოვსხედით, მუხლებზე დავიდეთ საქაღალდეები და შევუდექით კორექტურას, ტექსტების დამუშავებას და მაკეტირებას.

მას შემდეგ ხან იქ ვისხედით, ხან მუზეუმის უკანა ეზოს კიბეებზე და ამ ფორმით მუშაობა კარგა ხანს გაგრძელდა. ძალიან გაგვიმართლა, რომ ზამთარი არ იყო. იმავე შენობის ერთ პატარა ოთახში იყო კომპიუტერული ცენტრი "მალულა“ და იქ ძალიან კარგი გოგო-ბიჭები მუშაობდნენ. ხანდახან ისინი გვიშვებდნენ ხოლმე თავის ოთახში. იქ დიდხანს ვერ გავჩერდებოდით და აკურის ქუჩაზე, ძველი შენობის პირველ სართულზე ორი ოთახი დავიქირავეთ. საკმარისი არც სკამი იყო და არც მაგიდა. ერთი ძველი კომპიუტერი იდგა და შემდეგ მეორე შემოამატეს. ერთი ძველი, გაუბედურებული დივანიც გვქონდა და ვინც ასწრებდა ოთახში შესვლას, ის ჯდებოდა. მეორე სართულზე ავიღეთ რამდენიმე ოთახი და იქ უფრო თავისუფლად ვიყავით. რაღაც ხნის შემდეგ იმ კომპიუტერების ცენტრის ახალგაზრდებიდან ერთი ბიჭი ჩვენთან მოვიდა და დამკაბადონებლად დაიწყო მუშაობა. გვიანობამდე ვმუშაობდით ხოლმე და ყველას ერთი მანქანა გვემსახურებოდა. მახსოვს, ერთხელ, გვიანობამდე რომ შემოვრჩით, ის დამკაბადონებელი ბიჭი განერვიულდა, შინ როგორ უნდა წავიდეო. ლალიმ დაამშვიდა, - მე ახლოს ვცხოვრობ და ჩემთან წაგიყვან, ოღონდ სახლში დარეკე და გააფრთხილეო. მეორე დღეს ეს ბიჭი მოვიდა და მეუბნება, - ლალი დეიდა რა კარგი ქალია - მივედით სახლში და დამსვა, საჭმელი გამომიღო და გამიმასპინძლდა. რაღაც ხნის შემდეგ გოგა მოვიდა, იმასაც აჭამა, მერე ირაკლი მოვიდა და ისიც დააპურა, მერე ყველას გაგვიშალა ლოგინი და დაგვაძინა. როგორი ქალია - ყველა შინ მიჰყავს და ყველას აპურებსო. ამ ბიჭმა არ იცოდა, რომ გოგა და ირაკლი, ვისაც რედაქციაში ხედავდა, ლალის შვილები იყვნენ. კარგა ხანს ვიცინოდით ამ ამბავზე...

• პირველი მთავარი რედაქტორი - ლალი გუნთაიშვილი

- ლალი ძალიან ნიჭიერი გოგო იყო. ძალიან უყვარდა პოეზია, ლიტერატურა, პატარ-პატარა ლექსებს თვითონაც წერდა. ძალიან სასიამოვნოდ მღეროდა. უყვარდა მთა და ერთად სად არ დავხეტიალობდით. სილამაზის საოცარი აღქმა ჰქონდა. ერთხელ ნაკადულის პირას ვისხედით. პატარა ყვავილი შენიშნა, წყლის წვეთი დასცემოდა და მზის სხივმა გააბრწყინა... - შეხედე, რა სილამაზეაო! - შეეძლო, ამით აღფრთოვანებული ყოფილიყო და - ბედნიერი. ხშირად დავდიოდით ექსპედიციებში, ალპინიადებზე და არასდროს ვიმჩნევდით, რომ, ვთქვათ, მყინვარზე ან სადმე ასვლა გაგვიჭრდა. სხვათა შორის, ლალიმ თავისი მომავალი მეუღლე - ვასიკო თევდორაშვილიც იქ გაიცნო....

ლალი ძალიან კარგი დედა იყო. მარტო დედაც არ იყო - შვილებთან მეგობრობდა, მუდამ მხარში ედგა. ძალიან კარგი ნათესავი და მეგობარი იყო. ძალიან მორწმუნე იყო, - რასაც მართლა მორწმუნეობა ჰქვია და არა - საჩვენებლად. არც არასდროს გახვევდა თავს თავის მორწმუნეობას.

ყველაფერს ასწრებდა - "პალიტრაზე“, ხომ, თავდაუზოგავად მუშაობდა, ამავე დროს, ლალი იყო ჩვენი გამომკვებავიც - ხან რა საჭმელი მოჰქონდა შინიდან, ხან - რა. მკაცრიც იყო. როგორც თვითონ მუშაობდა, ბოლომდე იხარჯებოდა, ამას მოითხოვდა ყველასგან. გაჯავრება თუ ზედმეტად მოუვიდოდა, ცოტა ხნის შემდეგ მოვიდოდა, ხელს გადაგხვევდა და დააყოლებდა, შე სულელო, შენაო... თვითონვე განიცდიდა. არაფრით გააღრმავებდა პრობლემას, პირიქით - მაშინვე მოაგვარებდა. მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო მკითხველი და, იცი, როგორ მოიხსენიებდა? - პატივცემული მკითხველი!

ლალი რომ გარდაიცვალა, რედაქციაში ერთი გოგონას წერილი მოგვივიდა. წერდა, ოჯახში ძალიან მძიმე მდგომარეობა მქონდა, დედა ავადმყოფი მყავდა. წამლის ფული ძლივს მოვაგროვე და აფთიაქში რომ შევედი, ფული აღარ აღმომაჩნდა, ალბათ ამომივარდაო. ტირილით გამოვედი გარეთ და უცებ ვიღაცამ მხარზე დამადო ხელი. ავხედე, სიპათიური ქალბატონი იყო. ჩემი ტირილის მიზეზი გამომკითხა, დამამშვიდა, არ ინერვიულოო, ჩანთიდან ფული ამოიღო, მომცა და გამეცალა. ახლა გადავშალე "კვირის პალიტრა“ და მისი ფოტო ვნახე, ვიცანი, მისი გარდაცვალების ამბავს იუწყებოდა და არ შემეძლო, თქვენთვის ეს ამბავი არ მომეყოლაო.

ლალისთან დახმარების სათხოვნელად მოსული ხალხის რიგი იდგა და ყველას ხელს უმართავდა. ძალიან ბევრი სიკეთე გააკეთა, თუმცა მის ოჯახს ნამდვილად არ გადასდიოდა ფული. როდესაც "პალიტრა“ გაიზარდა და მასთან ერთად - შემოსავალიც, ვერ წარმოიდგენ, რა უშურველად გასცემდა ფულს. ესეც ხომ ადამიანის მახასიათებელია!

• სიმართლის მსახურნი

დროთა განმავლობაში გაზეთის რუბრიკებმა იბარტყა და დამოუკიდებელ ჟურნალებად გადაიქცა, თითოეულმა საკუთარი მკითხველი შეიძინა და, რაც მთავარია, სახელწოდება "პალიტრამ“, რომელიც "მრავალფეროვნებას“ ნიშნავს, სრულიად გაამართლა თავისი შინაარსიც და მიზანიც - ემსახურა სიმართლისთვის. არ დამავიწყდება, "კვირის პალიტრის“ მედიასახლის 15 წლის იუბილეზე რა სიამაყით ვმღეროდით ერთხმად "პალიტრის“ ჰიმნს - ჯანსუღ ჩარკვიანის საგანგებოდ ჩვენთვის დაწერილ ლექსზე მამუკა ჩარკვიანის სიმღერას - "ჩვენი საქმე უცვლელია - ვემსახუროთ სიმართლეს!“ დღეს პალიტრა ძალიან დიდია, მაგრამ მის თითოეულ სეგმენტში ოჯახი მაინც იგრძნობა. და რადგან ოჯახია, მას არც საკუთარი პრინციპი დაუკარგავს. ამის საყრდენი, ბურჯი კი გაზეთის სათავიდან მოდის.

ნუცა დუმბაძე:

- ლალის უფროსი ვაჟი - გიორგი (გოგა) თევდორაშვილი თავდაპირველად სხვაგან მუშაობდა. იმ პერიოდში ლალის მოადგილე მე ვიყავი. გაზეთში გოგა რომ მოვიდა, ლალის პირველი მოადგილე ის გახდა. რაღაც ხნის შემდეგ გაზეთის ფორმა შევცვალეთ და ბევრ საკითხავთან ერთად ნაწილი უკვე საავტორო მასალებს დავუთმეთ. ჩემი აზრით, საწყის პერიოდში მაინც, სწორედ ყველა გემოვნების ადამიანისთვის შერჩეულმა საკითხავმა - ისტორიულმა ან მიმდინარე გახმაურებულმა ამბებმა, კრიმინალურმა ქრონიკამ, გამჟღავნებულმა საიდუმლოებებმა, რჩევებმა, ქალთა გვერდმა თუ ბავშვების გვერდმა და ა.შ. გახადა "კვირის პალიტრა“ ძალიან პოპულარული. ნელ-ნელა გვემატებოდნენ პროფესიონალები და ასე ივსებოდა "პალიტრა“. აქ ძალიან ბევრმა ადამიანმა ჩაიარა - მახსოვს, პირველი ჟურნალისტები ზურაბ მჭედლიშვილი და ირაკლი ალადაშვილი იყვნენ. 26-წლიანი ისტორიის განმავლობაში ბევრი შესანიშნავი ჟურნალისტი მოვიდა, გაიზარდა, დარჩა, წავიდა, სამწუხაროდ, ყველას ვერ ჩამოვთვლი, ამიტომ ვინმეს რომ არ ვაწყენინო, მხოლოდ პირველები დავასახელე. მთლიანად მკითხველზე ვიყავით ორიენტირებული - გაზეთით სწორედ მას უნდა მიეღო სიამოვნება და თუნდაც განათლება, შემეცნება გაემდიდრებინა. ძალიან გვახარებდა, მადლობებს რომ გვეუბნებოდნენ და ჩვენც მუდამ მადლობით ვპასუხობდით.

ლალის გარდაცვალების შემდეგ გაზეთის მთავარი რედაქტორი გოგა გახდა. წლების განმავლობაში მე მისი მოადგილე ვიყავი. გაზეთიც, ცხადია, შეიცვალა, განა ცუდი გახდა? არა, უბრალოდ - უკვე სხვა. ეს ასეც იქნებოდა, რადგან სათავეში უკვე სხვა თაობის ადამიანი მოვიდა. წლების შემდეგ მედიასახლიდან პირველი თაობის "პალიტრელები“ წამოვედით. პირველ ხანებში გამიჭირდა, თუმცა მისმა დამფუძნებელმა ირაკლი თევდორაშვილმა საინტერესო სამუშაო მოგვანდო - ვიმუშავეთ გაზეთის არქივიდან ამონარიდებით მოყოლილი საქართველოს 20-წლიანი ისტორიის 5-ტომეულზე, რომელსაც სახელად - "ჩვენი ეპოქა“ ეწოდა. ჩვენი ურთიერთობა დღესაც გრძელდება და შიგადაშიგ მუდამ მაქვს "პალიტრისთვის“ სამუშაო. ამიტომ ჩემთვის გაზეთიდან წასვლა მტკივნეული არ ყოფილა.

ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ჩემი ცხოვრების მეორე ნახევარი გავატარე ამდენ არაჩვეულებრივ, ნიჭიერ და სასიამოვნო ადამიანთან ერთად. ძალიან მიხარია, ირაკლის და ლალის ოჯახის ასეთი წარმატება და მთელ "პალიტრას“, "პალიტრელებს“, მკითხველს, მსმენელს, მაყურებელს - გილოცავთ დაბადების დღეს!

დასასრულ, მინდა, ჩვენს მკითხველს ერთი ამბავი შევახსენო - 2000 წელს "პალიტრა მედიამ“ ძალიან საინტერესო პროექტი წამოიწყო - "გზავნილი მომავალში“. ამით ადამიანებს საშუალება მიეცათ, ახლობლებისთვის გაეგზავნათ წერილები, რომელსაც ისინი 5, 10, 15, 20, 25, 50 და 100 წლის შემდეგ მიიღებდნენ. სკივრები ეროვნული არქივის საცავში ინახება. სკივრში, რომელსაც 100 წელი აწერია, მე მგონი, ერთადერთი წერილი არის შენახული - "კვირის პალიტრის“ პირველი რედაქტორის - ქალბატონი ლალი გუნთაიშვილის გზავნილი მომავალში და მას გახსნის ის, ვინც გაზეთის საიუბილეო - მე-100 წელს იქნება "კვირის პალიტრის“ მთავარი რედაქტორი.

ავტორი: ირმა ხარშილაძე