1995 წლის 18 აპ­რილს - გა­ზა­ფხუ­ლის მზით გამთბარ ორ­შა­ბათ დღეს და­ი­ბა­და გა­რეგ­ნუ­ლად და ში­ნა­არ­სით მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი გა­ზე­თი - "კვი­რის პა­ლიტ­რა“!

იმ დღი­დან 26 წე­ლი­წა­დი გა­ვი­და და მარ­თა­ლია, ერთი 16-გვერ­დი­ა­ნი გა­ზე­თი ახლა ვე­ე­ბერ­თე­ლა მე­დი­აჰოლ­დინ­გია - 6 მსხვი­ლი და 20-ზე მეტი შვი­ლო­ბი­ლი კომ­პა­ნი­ით, ჟურ­ნალ-გა­ზე­თე­ბით, რა­დი­ო­თი, ტე­ლე­ვი­ზი­ით, ვებ-პორ­ტა­ლე­ბით, გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L“-ით, "ელ­ვით“, "ბიბ­ლუ­სით“ და კი­დევ მრა­ვა­ლი სამ­სა­ხუ­რით, ჩემ­თვის იგი არც მხო­ლოდ ციფ­რე­ბია და არც მშრა­ლი ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი, არა­მედ - სახ­ლია, სა­დაც თავს მუ­დამ "შინ“ ვგრძნობ - ოჯახ­ში, სა­მე­გობ­რო­ში, სა­დაც ხან ეფე­რე­ბი, ხან ბრა­ზობ, ხან ეთან­ხმე­ბი, ხან კა­მა­თობ, ხან წარ­მა­ტე­ბაა, ხან იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, მაგ­რამ... აქ სიყ­ვა­რუ­ლია და ეს გა­ხა­რებს; აქ მკი­თხვე­ლია, მა­ყუ­რე­ბე­ლია, მსმე­ნე­ლია, რო­მე­ლიც შენ შე­მოგ­ყუ­რებს, გე­ლის, შენი სჯე­რა და ამით მუ­დამ იკ­რებ ძა­ლას... აქ თა­ო­ბე­ბის თა­ნა­ცხოვ­რე­ბაა - გა­მოწ­ვე­ვე­ბით და იმე­დით სავ­სე!

• ოღონდ ვიდ­რე "დღეს“ დად­გე­ბო­და, იყო ამ­ბა­ვი, ის­ტო­რია...

სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის ყვე­ლა­ზე მძი­მე წლე­ბი იდგა, ომე­ბის შემ­დგო­მი, მშფოთ­ვა­რე, მკვლე­ლო­ბე­ბი­თა და ყა­ჩა­ღო­ბით დამ­ძი­მე­ბუ­ლი. იმ­ხა­ნად უკვე სა­ქარ­თვე­ლოს ტე­ლე­რა­დი­ო­მა­უ­წყებ­ლო­ბის პირ­ველ არხზე ვმუ­შა­ობ­დი და მახ­სოვს, შავ-თეთრ, უფრო კი - რუხ გა­რე­მო­ში კად­რად ჩა­მე­ბეჭ­და სა­ტე­ლე­ვი­ზიო რეკ­ლა­მა, იმ პე­რი­ო­დის­თვის უჩ­ვე­უ­ლო - გა­ზე­თით ხელ­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვა­დას­ხვა სა­ფე­ხურ­ზე ის­ხდნენ და თვალს მჭრი­და ყვი­თელ ფონ­ზე წარ­წე­რა: "კვი­რის პა­ლიტ­რა“, რაც ახა­ლი გა­ზე­თის გა­მოს­ვლას გვა­უ­წყებ­და... შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი სი­ზუს­ტით ვერ აღვწე­რე ის სა­რეკ­ლა­მო რგო­ლი, მაგ­რამ რად­გან და­მა­მახ­სოვ­რდა, ეს ნიშ­ნავს, რომ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა.

აბა, რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ გა­ვი­დო­და ზუს­ტად ათი წელი, დავ­ტო­ვებ­დი რა­დი­ოს, ფაქ­ტობ­რი­ვად - ოჯახს, სა­დაც გა­ვი­ზარ­დე, სა­ავ­ტო­რო გა­და­ცე­მე­ბით სა­კუ­თა­რი ად­გი­ლი და­ვიმ­კვიდ­რე და...

მა­ლე­ვე, 2005 წლის შე­მოდ­გო­მის ერთ დღეს კი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე ახა­ლი ოჯა­ხი, "სახ­ლი“, რო­მელ­საც სა­ხე­ლად "კვი­რის პა­ლიტ­რა“ ერ­ქვა - არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა აკუ­რის ქუ­ჩა­ზე, "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ იმ­ჟა­მინ­დელ ოფის­ში მის­ვლა, მცი­რე­დი მღელ­ვა­რე­ბა, დამ­ფუძ­ნე­ბელ­თან, ბა­ტონ ირაკ­ლი თევ­დო­რაშ­ვილ­თან შეხ­ვედ­რა, მისი ღი­მი­ლი­ა­ნი დახ­ვედ­რა, გა­სა­უბ­რე­ბა და... ჟურ­ნალ "გზის“ მთა­ვარ რე­დაქ­ტორ­თან - ბა­ტონ ზუ­რაბ აბა­ში­ძეს­თან (რო­მელ­საც, აღ­მოჩ­ნდა, რომ ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან უკვე ვიც­ნობ­დი) ჩემი წარ­დგე­ნა, შემ­დეგ "პა­ლიტ­რის“ წი­აღ­ში ახა­ლი გა­ზე­თის და­ბა­დე­ბა, რომ­ლის პირ­ვე­ლი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბიც მე და იმ­ხა­ნად "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ მე­დი­ა­სახ­ლის დამ­კა­ბა­დო­ნე­ბე­ლი გიო ასა­თი­ა­ნი აღ­მოვ­ჩნდით; გა­ზე­თის რე­დაქ­ტო­რად თა­მაზ ცერ­ცვა­ძის მოს­ვლა და ახა­ლი ცხოვ­რე­ბის და­წყე­ბა; გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L“ უნი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტე­ბით - "ქარ­თუ­ლი პრო­ზის სა­გან­ძუ­რი“ და "ჩემი რჩე­უ­ლი“, რომ­ლის მე­ნე­ჯე­რო­ბაც მო­მან­დეს და ეს იყო ჩემი ცხოვ­რე­ბის და­უ­ვი­წყა­რი პე­რი­ო­დი... გზა­დაგ­ზა კი­დევ უამ­რა­ვი რამ ხდე­ბო­და და მად­ლო­ბე­ლი ვარ უფ­ლის და იმ თი­თო­ე­უ­ლი "პა­ლიტ­რე­ლის“, ვინც კვლავ ის შე­მაგ­რძნო­ბი­ნა, რაც რა­დი­ო­ში მის­ვლით 17 წლის ასა­კი­დან შე­ვიგ­რძე­ნი. მე აქ დიდი ოჯა­ხი და სა­მე­გობ­რო შე­ვი­ძი­ნე - უკვე 16 წლის "პა­ლიტ­რე­ლი“ ვარ, მთე­ლი გუ­ლით ვუ­ლო­ცავ ჩემს "პა­ლიტ­რას“ და­ბა­დე­ბის დღეს და უსას­რუ­ლო სი­ცო­ცხლეს ვუ­სურ­ვებ!

• "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ ამ­ბა­ვიც ოჯა­ხით და მე­გობ­რო­ბით და­ი­წყო

იმ­ხა­ნად, 1990-ია­ნებ­ში, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა­ფე­რი გა­და­შა­ვე­ბუ­ლი იყო და ძა­ლი­ან ბევ­რი ჟურ­ნალ-გა­ზე­თი გა­მო­დი­ო­და, ირაკ­ლი თევ­დო­რაშ­ვილს გე­ნი­ა­ლუ­რი იდეა და­ე­ბა­და - გა­მო­ე­ცა და­ი­ჯეს­ტის ტი­პის გა­ზე­თი, სა­დაც ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თად თავ­მოყ­რილ და თე­მე­ბად და­ხა­რის­ხე­ბულ უამ­რავ ინ­ფორ­მა­ცი­ას მი­ი­ღებ­დნენ. ეს იდეა მან დე­დას - ლალი გუნ­თა­იშ­ვილს გა­უ­ზი­ა­რა და დახ­მა­რე­ბა სთხო­ვა.

გა­ზე­თის პირ­ვე­ლი სა­რე­დაქ­ციო ჯგუ­ფის წევ­რმა და წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რის მო­ად­გი­ლემ, ქალ­ბა­ტონ­მა ნუცა დუმ­ბა­ძემ მი­ამ­ბო:

- ერთ დღეს ჩემ­მა სტუ­დენ­ტო­ბის უახ­ლო­ეს­მა მე­გო­ბარ­მა - ლალი გუნ­თა­იშ­ვილ­მა და­მი­რე­კა, აუ­ცი­ლე­ბე­ლი საქ­მე მაქვს და ჩემ­თან მო­დიო. მი­ვე­დი და თა­ვი­სი ვა­ჟის, ირაკ­ლის იდეა გა­მაც­ნო - გა­ზე­თის გა­მო­ცე­მა უნ­დაო. ის ღამე მე და ლა­ლიმ გა­ვა­თე­ნეთ, ვფიქ­რობ­დით და ვა­რი­ან­ტებს ვწერ­დით, რა და რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა. გა­ზე­თის სა­თა­უ­რის­თვის 50 ვა­რი­ან­ტი მა­ინც ჩა­მოვ­წე­რეთ, მაგ­რამ ირაკ­ლის სა­კუ­თა­რი ვერ­სია ჰქონ­და - "კვი­რის პა­ლიტ­რა“ უნდა და­ვარ­ქვა­თო. თქვა და წერ­ტი­ლიც და­უს­ვა. თა­ვი­დან­ვე გა­ნი­სა­ზღვრა, რომ გა­ზე­თი ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი იქ­ნე­ბო­და და ორ­შა­ბა­თო­ბით გა­მო­ვი­დო­და. 1995 წლის 18 აპ­რი­ლი­დან დღემ­დე ორ­შა­ბა­თი არ გა­თე­ნე­ბუ­ლა, "კვი­რის პა­ლიტ­რა“ თა­ვის დრო­ზე რომ არ გა­მო­სუ­ლი­ყო.

იმა­ვე ღა­მეს ლა­ლის­თან ერ­თად გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ გა­ზე­თის სა­რე­დაქ­ციო ჯგუ­ფი ჩვე­ნი­ვე სა­მე­გობ­რო წრი­დან შეგ­ვერ­ჩია და მე­ო­რე დღეს­ვე და­ვუ­რე­კეთ ნანა ილუ­რი­ძე­სა და სა­ლო­მე ნი­კო­ლე­იშ­ვილს. თი­თო­ე­ულს გარ­კვე­უ­ლი სა­გა­მომ­ცემ­ლო, სა­რე­დაქ­ციო, სას­ტამ­ბო გა­მოც­დი­ლე­ბა გვქონ­და. ძა­ლი­ან მალე შე­მოგ­ვი­ერ­თდნენ ჩვე­ნი­ვე მე­გობ­რე­ბი მა­ნა­ნა ჯა­ნე­ლი­ძე და დოდო თო­ფუ­რია. ჯგუ­ფის სა­თა­ვე­ში იყო ლალი - გა­ზე­თის პირ­ვე­ლი მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი.

16-გვერ­დი­ან გა­ზეთს თავ­და­პირ­ვე­ლად და­ი­ჯეს­ტის სახე ჰქონ­და, მას­ში სა­ავ­ტო­როს ვე­რა­ფერს ნა­ხავ­დით, მაგ­რამ ბევ­რი სა­კი­თხა­ვი იყო და ძა­ლი­ან მალე გახ­და პო­პუ­ლა­რუ­ლი. აქ თავ­მოყ­რი­ლი იყო სა­ა­გენ­ტო­ე­ბი­დან მი­ღე­ბუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბიც და გა­ზე­თე­ბი­დან ამო­ნა­რი­დე­ბიც, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, იმ გა­მო­ცე­მე­ბის მი­თი­თე­ბით, რი­თიც ვსარ­გებ­ლობ­დით. მე მგო­ნი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში სხვა, მსგავ­სი გა­ზე­თი არც ყო­ფი­ლა.

გა­ზეთ­ზე მუ­შა­ო­ბა რომ ძა­ლი­ან რთუ­ლი საქ­მეა, ყვე­ლამ იცის, ვი­საც მსგავ­სი საქ­მე უკე­თე­ბია, მაგ­რამ ამას ემა­ტე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს 1990-იანი წლე­ბის მძი­მე ცხოვ­რე­ბა და სა­მუ­შაო პი­რო­ბე­ბი. დენი ან არ იყო, ან უცებ გა­ი­თი­შე­ბო­და და ხში­რად გა­ზე­თის აწყო­ბი­ლი, გამ­ზა­დე­ბუ­ლი გვერ­დე­ბიც გვე­კარ­გე­ბო­და. რა თქმა უნდა, მარ­ტო ჩვენ არ ვი­ყა­ვით ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, მაგ­რამ ბევ­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ჩვენ არ გვქონ­და თავ­შე­სა­ფა­რი. დი­დუ­ბე­ში მდე­ბა­რე აბ­რე­შუ­მის მუ­ზე­უმ­ში, რო­მე­ლიც იმ პე­რი­ოდ­ში არ მუ­შა­ობ­და, პირ­ვე­ლი სარ­თუ­ლის პა­ტა­რა დარ­ბა­ზი ერთ რე­დაქ­ცი­ას ჰქონ­და ნა­ქი­რა­ვე­ბი. ერთხე­ლაც იქ არა­ვინ იყო და ჩვენ შე­ვე­დით - სა­მუ­შაო გვქონ­და და მა­გი­და და სკა­მე­ბი გვჭირ­დე­ბო­და. იქვე, ვი­ღა­ცას ვკი­თხეთ, შე­იძ­ლე­ბა, აქ დავ­სხდეთ-თქო და ისიც დაგ­ვე­თან­ხმა. ამ დროს მო­ვიდ­ნენ იმ რე­დაქ­ცი­ის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი და მა­შინ­ვე გა­მოგ­ვყა­რეს. გა­მო­ვე­დით გა­რეთ და არ ვი­ცო­დით, სად წავ­სუ­ლი­ყა­ვით. იქვე, ორ-სამ­სა­ფე­ხუ­რი­ან ბე­ტონ­ზე ჩა­მოვ­სხე­დით, მუხ­ლებ­ზე და­ვი­დეთ სა­ქა­ღალ­დე­ე­ბი და შე­ვუ­დე­ქით კო­რექ­ტუ­რას, ტექ­სტე­ბის და­მუ­შა­ვე­ბას და მა­კე­ტი­რე­ბას.

მას შემ­დეგ ხან იქ ვის­ხე­დით, ხან მუ­ზე­უ­მის უკა­ნა ეზოს კი­ბე­ებ­ზე და ამ ფორ­მით მუ­შა­ო­ბა კარ­გა ხანს გაგ­რძელ­და. ძა­ლი­ან გაგ­ვი­მარ­თლა, რომ ზამ­თა­რი არ იყო. იმა­ვე შე­ნო­ბის ერთ პა­ტა­რა ოთახ­ში იყო კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი ცენ­ტრი "მა­ლუ­ლა“ და იქ ძა­ლი­ან კარ­გი გოგო-ბი­ჭე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ. ხან­და­ხან ისი­ნი გვიშ­ვებ­დნენ ხოლ­მე თა­ვის ოთახ­ში. იქ დიდ­ხანს ვერ გავ­ჩერ­დე­ბო­დით და აკუ­რის ქუ­ჩა­ზე, ძვე­ლი შე­ნო­ბის პირ­ველ სარ­თულ­ზე ორი ოთა­ხი და­ვი­ქი­რა­ვეთ. საკ­მა­რი­სი არც სკა­მი იყო და არც მა­გი­და. ერთი ძვე­ლი კომ­პი­უ­ტე­რი იდგა და შემ­დეგ მე­ო­რე შე­მო­ა­მა­ტეს. ერთი ძვე­ლი, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი დი­ვა­ნიც გვქონ­და და ვინც ას­წრებ­და ოთახ­ში შეს­ვლას, ის ჯდე­ბო­და. მე­ო­რე სარ­თულ­ზე ავი­ღეთ რამ­დე­ნი­მე ოთა­ხი და იქ უფრო თა­ვი­სუფ­ლად ვი­ყა­ვით. რა­ღაც ხნის შემ­დეგ იმ კომ­პი­უ­ტე­რე­ბის ცენ­ტრის ახალ­გაზ­რდე­ბი­დან ერთი ბიჭი ჩვენ­თან მო­ვი­და და დამ­კა­ბა­დო­ნებ­ლად და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა. გვი­ა­ნო­ბამ­დე ვმუ­შა­ობ­დით ხოლ­მე და ყვე­ლას ერთი მან­ქა­ნა გვემ­სა­ხუ­რე­ბო­და. მახ­სოვს, ერთხელ, გვი­ა­ნო­ბამ­დე რომ შე­მოვ­რჩით, ის დამ­კა­ბა­დო­ნე­ბე­ლი ბიჭი გა­ნერ­ვი­ულ­და, შინ რო­გორ უნდა წა­ვი­დეო. ლა­ლიმ და­ამ­შვი­და, - მე ახ­ლოს ვცხოვ­რობ და ჩემ­თან წა­გიყ­ვან, ოღონდ სახ­ლში და­რე­კე და გა­აფრ­თხი­ლეო. მე­ო­რე დღეს ეს ბიჭი მო­ვი­და და მე­უბ­ნე­ბა, - ლალი დე­ი­და რა კარ­გი ქა­ლია - მი­ვე­დით სახ­ლში და დამ­სვა, საჭ­მე­ლი გა­მო­მი­ღო და გა­მი­მას­პინ­ძლდა. რა­ღაც ხნის შემ­დეგ გოგა მო­ვი­და, იმა­საც აჭა­მა, მერე ირაკ­ლი მო­ვი­და და ისიც და­ა­პუ­რა, მერე ყვე­ლას გაგ­ვი­შა­ლა ლო­გი­ნი და დაგ­ვა­ძი­ნა. რო­გო­რი ქა­ლია - ყვე­ლა შინ მიჰ­ყავს და ყვე­ლას აპუ­რებ­სო. ამ ბიჭ­მა არ იცო­და, რომ გოგა და ირაკ­ლი, ვი­საც რე­დაქ­ცი­ა­ში ხე­დავ­და, ლა­ლის შვი­ლე­ბი იყ­ვნენ. კარ­გა ხანს ვი­ცი­ნო­დით ამ ამ­ბავ­ზე...

• პირ­ვე­ლი მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი - ლალი გუნ­თა­იშ­ვი­ლი

- ლალი ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი გოგო იყო. ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და პო­ე­ზია, ლი­ტე­რა­ტუ­რა, პა­ტარ-პა­ტა­რა ლექ­სებს თვი­თო­ნაც წერ­და. ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოდ მღე­რო­და. უყ­ვარ­და მთა და ერ­თად სად არ დავ­ხე­ტი­ა­ლობ­დით. სი­ლა­მა­ზის სა­ო­ცა­რი აღ­ქმა ჰქონ­და. ერთხელ ნა­კა­დუ­ლის პი­რას ვის­ხე­დით. პა­ტა­რა ყვა­ვი­ლი შე­ნიშ­ნა, წყლის წვე­თი დას­ცე­მო­და და მზის სხივ­მა გა­აბრ­წყი­ნა... - შე­ხე­დე, რა სი­ლა­მა­ზე­აო! - შე­ეძ­ლო, ამით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო და - ბედ­ნი­ე­რი. ხში­რად დავ­დი­ო­დით ექ­სპე­დი­ცი­ებ­ში, ალ­პი­ნი­ა­დებ­ზე და არას­დროს ვიმ­ჩნევ­დით, რომ, ვთქვათ, მყინ­ვარ­ზე ან სად­მე ას­ვლა გაგ­ვიჭრ­და. სხვა­თა შო­რის, ლა­ლიმ თა­ვი­სი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე - ვა­სი­კო თევ­დო­რაშ­ვი­ლიც იქ გა­იც­ნო....

ლალი ძა­ლი­ან კარ­გი დედა იყო. მარ­ტო დე­დაც არ იყო - შვი­ლებ­თან მე­გობ­რობ­და, მუ­დამ მხარ­ში ედგა. ძა­ლი­ან კარ­გი ნა­თე­სა­ვი და მე­გო­ბა­რი იყო. ძა­ლი­ან მორ­წმუ­ნე იყო, - რა­საც მარ­თლა მორ­წმუ­ნე­ო­ბა ჰქვია და არა - საჩ­ვე­ნებ­ლად. არც არას­დროს გახ­ვევ­და თავს თა­ვის მორ­წმუ­ნე­ო­ბას.

ყვე­ლა­ფერს ას­წრებ­და - "პა­ლიტ­რა­ზე“, ხომ, თავ­და­უ­ზო­გა­ვად მუ­შა­ობ­და, ამა­ვე დროს, ლალი იყო ჩვე­ნი გა­მომ­კვე­ბა­ვიც - ხან რა საჭ­მე­ლი მოჰ­ქონ­და ში­ნი­დან, ხან - რა. მკაც­რიც იყო. რო­გორც თვი­თონ მუ­შა­ობ­და, ბო­ლომ­დე იხარ­ჯე­ბო­და, ამას მო­ი­თხოვ­და ყვე­ლას­გან. გა­ჯავ­რე­ბა თუ ზედ­მე­ტად მო­უ­ვი­დო­და, ცოტა ხნის შემ­დეგ მო­ვი­დო­და, ხელს გა­დაგ­ხვევ­და და და­ა­ყო­ლებ­და, შე სუ­ლე­ლო, შე­ნაო... თვი­თონ­ვე გა­ნიც­დი­და. არაფ­რით გა­აღ­რმა­ვებ­და პრობ­ლე­მას, პი­რი­ქით - მა­შინ­ვე მო­აგ­ვა­რებ­და. მის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო მკი­თხვე­ლი და, იცი, რო­გორ მო­იხ­სე­ნი­ებ­და? - პა­ტივ­ცე­მუ­ლი მკი­თხვე­ლი!

ლალი რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, რე­დაქ­ცი­ა­ში ერთი გო­გო­ნას წე­რი­ლი მოგ­ვი­ვი­და. წერ­და, ოჯახ­ში ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა მქონ­და, დედა ავად­მყო­ფი მყავ­და. წამ­ლის ფული ძლივს მო­ვაგ­რო­ვე და აფ­თი­აქ­ში რომ შე­ვე­დი, ფული აღარ აღ­მო­მაჩ­ნდა, ალ­ბათ ამო­მი­ვარ­დაო. ტი­რი­ლით გა­მო­ვე­დი გა­რეთ და უცებ ვი­ღა­ცამ მხარ­ზე და­მა­დო ხელი. ავ­ხე­დე, სი­პა­თი­უ­რი ქალ­ბა­ტო­ნი იყო. ჩემი ტი­რი­ლის მი­ზე­ზი გა­მომ­კი­თხა, და­მამ­შვი­და, არ ინერ­ვი­უ­ლოო, ჩან­თი­დან ფული ამო­ი­ღო, მომ­ცა და გა­მე­ცა­ლა. ახლა გა­დავ­შა­ლე "კვი­რის პა­ლიტ­რა“ და მისი ფოტო ვნა­ხე, ვი­ცა­ნი, მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის ამ­ბავს იუ­წყე­ბო­და და არ შე­მეძ­ლო, თქვენ­თვის ეს ამ­ბა­ვი არ მო­მე­ყო­ლაო.

ლა­ლის­თან დახ­მა­რე­ბის სა­თხოვ­ნე­ლად მო­სუ­ლი ხალ­ხის რიგი იდგა და ყვე­ლას ხელს უმარ­თავ­და. ძა­ლი­ან ბევ­რი სი­კე­თე გა­ა­კე­თა, თუმ­ცა მის ოჯახს ნამ­დვი­ლად არ გა­დას­დი­ო­და ფული. რო­დე­საც "პა­ლიტ­რა“ გა­ი­ზარ­და და მას­თან ერ­თად - შე­მო­სა­ვა­ლიც, ვერ წარ­მო­იდ­გენ, რა უშურ­ვე­ლად გას­ცემ­და ფულს. ესეც ხომ ადა­მი­ა­ნის მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლია!

• სი­მარ­თლის მსა­ხურ­ნი

დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ზე­თის რუბ­რი­კებ­მა იბარ­ტყა და და­მო­უ­კი­დე­ბელ ჟურ­ნა­ლე­ბად გა­და­იქ­ცა, თი­თო­ე­ულ­მა სა­კუ­თა­რი მკი­თხვე­ლი შე­ი­ძი­ნა და, რაც მთა­ვა­რია, სა­ხელ­წო­დე­ბა "პა­ლიტ­რამ“, რო­მე­ლიც "მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბას“ ნიშ­ნავს, სრუ­ლი­ად გა­ა­მარ­თლა თა­ვი­სი ში­ნა­არ­სიც და მი­ზა­ნიც - ემ­სა­ხუ­რა სი­მარ­თლის­თვის. არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ მე­დი­ა­სახ­ლის 15 წლის იუ­ბი­ლე­ზე რა სი­ა­მა­ყით ვმღე­რო­დით ერ­თხმად "პა­ლიტ­რის“ ჰიმნს - ჯან­სუღ ჩარ­კვი­ა­ნის სა­გან­გე­ბოდ ჩვენ­თვის და­წე­რილ ლექსზე მა­მუ­კა ჩარ­კვი­ა­ნის სიმ­ღე­რას - "ჩვე­ნი საქ­მე უც­ვლე­ლია - ვემ­სა­ხუ­როთ სი­მარ­თლეს!“ დღეს პა­ლიტ­რა ძა­ლი­ან დი­დია, მაგ­რამ მის თი­თო­ე­ულ სეგ­მენ­ტში ოჯა­ხი მა­ინც იგ­რძნო­ბა. და რად­გან ოჯა­ხია, მას არც სა­კუ­თა­რი პრინ­ცი­პი და­უ­კარ­გავს. ამის საყ­რდე­ნი, ბურ­ჯი კი გა­ზე­თის სა­თა­ვი­დან მო­დის.

ნუცა დუმ­ბა­ძე:

- ლა­ლის უფ­რო­სი ვაჟი - გი­ორ­გი (გოგა) თევ­დო­რაშ­ვი­ლი თავ­და­პირ­ვე­ლად სხვა­გან მუ­შა­ობ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში ლა­ლის მო­ად­გი­ლე მე ვი­ყა­ვი. გა­ზეთ­ში გოგა რომ მო­ვი­და, ლა­ლის პირ­ვე­ლი მო­ად­გი­ლე ის გახ­და. რა­ღაც ხნის შემ­დეგ გა­ზე­თის ფორ­მა შევ­ცვა­ლეთ და ბევრ სა­კი­თხავ­თან ერ­თად ნა­წი­ლი უკვე სა­ავ­ტო­რო მა­სა­ლებს და­ვუთ­მეთ. ჩემი აზ­რით, სა­წყის პე­რი­ოდ­ში მა­ინც, სწო­რედ ყვე­ლა გე­მოვ­ნე­ბის ადა­მი­ა­ნის­თვის შერ­ჩე­ულ­მა სა­კი­თხავ­მა - ის­ტო­რი­ულ­მა ან მიმ­დი­ნა­რე გახ­მა­უ­რე­ბულ­მა ამ­ბებ­მა, კრი­მი­ნა­ლურ­მა ქრო­ნი­კამ, გამ­ჟღავ­ნე­ბულ­მა სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბებ­მა, რჩე­ვებ­მა, ქალ­თა გვერდმა თუ ბავ­შვე­ბის გვერდმა და ა.შ. გა­ხა­და "კვი­რის პა­ლიტ­რა“ ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი. ნელ-ნელა გვე­მა­ტე­ბოდ­ნენ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი და ასე ივ­სე­ბო­და "პა­ლიტ­რა“. აქ ძა­ლი­ან ბევ­რმა ადა­მი­ან­მა ჩა­ი­ა­რა - მახ­სოვს, პირ­ვე­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ზუ­რაბ მჭედ­ლიშ­ვი­ლი და ირაკ­ლი ალა­დაშ­ვი­ლი იყ­ვნენ. 26-წლი­ა­ნი ის­ტო­რი­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევ­რი შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ჟურ­ნა­ლის­ტი მო­ვი­და, გა­ი­ზარ­და, დარ­ჩა, წა­ვი­და, სამ­წუ­ხა­როდ, ყვე­ლას ვერ ჩა­მოვ­თვლი, ამი­ტომ ვინ­მეს რომ არ ვა­წყე­ნი­ნო, მხო­ლოდ პირ­ვე­ლე­ბი და­ვა­სა­ხე­ლე. მთლი­ა­ნად მკი­თხველ­ზე ვი­ყა­ვით ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი - გა­ზე­თით სწო­რედ მას უნდა მი­ე­ღო სი­ა­მოვ­ნე­ბა და თუნ­დაც გა­ნათ­ლე­ბა, შე­მეც­ნე­ბა გა­ემ­დიდ­რე­ბი­ნა. ძა­ლი­ან გვა­ხა­რებ­და, მად­ლო­ბებს რომ გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ და ჩვენც მუ­დამ მად­ლო­ბით ვპა­სუ­ხობ­დით.

ლა­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ გა­ზე­თის მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი გოგა გახ­და. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე მისი მო­ად­გი­ლე ვი­ყა­ვი. გა­ზე­თიც, ცხა­დია, შე­იც­ვა­ლა, განა ცუდი გახ­და? არა, უბ­რა­ლოდ - უკვე სხვა. ეს ასეც იქ­ნე­ბო­და, რად­გან სა­თა­ვე­ში უკვე სხვა თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნი მო­ვი­და. წლე­ბის შემ­დეგ მე­დი­ა­სახ­ლი­დან პირ­ვე­ლი თა­ო­ბის "პა­ლიტ­რე­ლე­ბი“ წა­მო­ვე­დით. პირ­ველ ხა­ნებ­ში გა­მი­ჭირ­და, თუმ­ცა მის­მა დამ­ფუძ­ნე­ბელ­მა ირაკ­ლი თევ­დო­რაშ­ვილ­მა სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შაო მოგ­ვან­დო - ვი­მუ­შა­ვეთ გა­ზე­თის არ­ქი­ვი­დან ამო­ნა­რი­დე­ბით მო­ყო­ლი­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს 20-წლი­ა­ნი ის­ტო­რი­ის 5-ტო­მე­ულ­ზე, რო­მელ­საც სა­ხე­ლად - "ჩვე­ნი ეპო­ქა“ ეწო­და. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა დღე­საც გრძელ­დე­ბა და ში­გა­და­შიგ მუ­დამ მაქვს "პა­ლიტ­რის­თვის“ სა­მუ­შაო. ამი­ტომ ჩემ­თვის გა­ზე­თი­დან წას­ვლა მტკივ­ნე­უ­ლი არ ყო­ფი­ლა.

ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ჩემი ცხოვ­რე­ბის მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი გა­ვა­ტა­რე ამ­დენ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ, ნი­ჭი­ერ და სა­სი­ა­მოვ­ნო ადა­მი­ან­თან ერ­თად. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, ირაკ­ლის და ლა­ლის ოჯა­ხის ასე­თი წარ­მა­ტე­ბა და მთელ "პა­ლიტ­რას“, "პა­ლიტ­რე­ლებს“, მკი­თხველს, მსმე­ნელს, მა­ყუ­რე­ბელს - გი­ლო­ცავთ და­ბა­დე­ბის დღეს!

და­სას­რულ, მინ­და, ჩვენს მკი­თხველს ერთი ამ­ბა­ვი შე­ვახ­სე­ნო - 2000 წელს "პა­ლიტ­რა მე­დი­ამ“ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ექ­ტი წა­მო­ი­წყო - "გზავ­ნი­ლი მო­მა­ვალ­ში“. ამით ადა­მი­ა­ნებს სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცათ, ახ­ლობ­ლე­ბის­თვის გა­ეგ­ზავ­ნათ წე­რი­ლე­ბი, რო­მელ­საც ისი­ნი 5, 10, 15, 20, 25, 50 და 100 წლის შემ­დეგ მი­ი­ღებ­დნენ. სკივ­რე­ბი ეროვ­ნუ­ლი არ­ქი­ვის სა­ცავ­ში ინა­ხე­ბა. სკივ­რში, რო­მელ­საც 100 წელი აწე­რია, მე მგო­ნი, ერ­თა­დერ­თი წე­რი­ლი არის შე­ნა­ხუ­ლი - "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ პირ­ვე­ლი რე­დაქ­ტო­რის - ქალ­ბა­ტო­ნი ლალი გუნ­თა­იშ­ვი­ლის გზავ­ნი­ლი მო­მა­ვალ­ში და მას გახ­სნის ის, ვინც გა­ზე­თის სა­ი­უ­ბი­ლეო - მე-100 წელს იქ­ნე­ბა "კვი­რის პა­ლიტ­რის“ მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე