"ამე­რი­კა­ში თა­ვი­დან გას­ტრო­ლე­ბით აღ­მოვ­ჩნდი. ძა­ლი­ან შე­მიყ­ვარ­და ეს ქვე­ყა­ნა. აქ ცხოვ­რე­ბა ყო­ველ­თვის მინ­დო­და... 2009 წლი­დან კი უკვე კარ­ნე­გი-ჰოლ­ში ჩემი პრო­ექ­ტე­ბი მქონ­და,“ - ამ­ბობს წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სა­ო­პე­რო მომ­ღე­რა­ლი - ბა­რი­ტო­ნი და­ვით ღვი­ნი­ა­ნი­ძე, რო­მე­ლიც ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს და საქ­მი­ა­ნობს.

ის საქ­ველ­მოქ­მე­დო ფონ­დის, "მსოფ­ლიო ტა­ლან­ტე­ბი“ დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი, პრე­ზი­დენ­ტი და სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლია. რო­გორც შე­ვი­ტყვეთ, მას­ვე და­უ­ფუძ­ნე­ბია მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სი - "გზა კარ­ნე­გი-ჰო­ლის­კენ“, რო­მელ­საც ასე­ვე ხელ­მძღვა­ნე­ლობს და "და­ვით ღვი­ნი­ა­ნი­ძის სა­ხე­ლო­ბის ვო­კა­ლუ­რი აკა­დე­მია“.

ბა­ტონ და­ვითს ამ­ჟა­მად ამე­რი­კა­ში მყო­ფი ბი­ჭუ­ნას, ალექ­სან­დრე ზა­ზა­რაშ­ვი­ლის წარ­მა­ტე­ბა­ში დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის, რა­საც ის ჩვენ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­შიც შე­ე­ხო.

"ქუ­თა­ის­ში და­ვი­ბა­დე და ბავ­შვო­ბაც იქვე გა­ვა­ტა­რე ექი­მი დე­დის, აკა­დე­მი­კო­სი მა­მი­სა და უმ­ცრო­სი დის გვერ­დით, რო­მე­ლიც დღეს კარ­დი­ო­ლო­გია... ხში­რად ბე­ბი­ას­თან, სო­ფელ როხ­შიც ვი­ყა­ვი ხოლ­მე. მან შე­მაყ­ვა­რა ბუ­ნე­ბას­თან და ცხო­ვე­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ბე­ბია-შვი­ლიშ­ვი­ლო­ბა გვქონ­და. მას დიდი წვი­ლი მი­უ­ძღვის ჩემს სუ­ლი­ერ, თუ გო­ნებ­რივ ფორ­მი­რე­ბა­ში.

ჩემ­თვის ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია და "ცალ­კე აკა­დე­მი­აა“. ვერ ვი­ტან გულ­გრილ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას, ასე­თი გა­რე­მო­დან გავ­დი­ვარ და ვრჩე­ბი იქ, სა­დაც ერ­თგუ­ლე­ბა, სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლია. მოკ­ლედ, ასე ცხოვ­რე­ბას დე­დამ და ბე­ბომ მი­მაჩ­ვი­ეს, რომ­ლე­ბიც სიყ­ვა­რუ­ლით მზრდიდ­ნენ“, - ასე და­ი­წყო და­ვით ღვი­ნი­ა­ნი­ძემ Ambebi.ge-სთან სა­უ­ბა­რი.

რო­გორც გვიყ­ვე­ბა, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ბავ­შვი ყო­ფი­ლა - მიხ­ვედ­რი­ლი და გო­ნი­ე­რი. "რაც მინ­დო­და, ყო­ველ­თვის ვის­რუ­ლებ­დი და ჩემი პრინ­ცი­პე­ბის გა­ტა­ნა მიყ­ვარ­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ახლა რბი­ლი და თბი­ლი ხა­სი­ა­თი მაქვს, ბავ­შვო­ბა­ში მტკი­ცე ვი­ყა­ვი. სა­ბავ­შვო ბაღ­ში 3 წლის შე­მიყ­ვა­ნეს და არ მომ­წონ­და იქ სი­ა­რუ­ლი. იმ­დე­ნი ვი­ტი­რე, ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბა და­მე­მარ­თა - ჩემი ასე გა­ვი­ტა­ნე და შინ დავ­რჩი“, - იხ­სე­ნებს რეს­პონ­დენ­ტი.

- მუ­სი­კა იმ პე­რი­ოდ­ში თუ გი­ტა­ცებ­დათ?

- პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე მი­ტა­ცებ­და. ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რომ ჩემი მო­მა­ვა­ლი მუ­სი­კის, სიმ­ღე­რი­სა და სცე­ნის გა­რე­შე წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იქ­ნე­ბო­და...

ვფიქ­რობ, ჩემი ბავ­შვო­ბა ზედ­მე­ტად დატ­ვირ­თუ­ლი იყო. მშობ­ლე­ბი არა­ფერს იშუ­რებ­დნენ, რათა მეტ სფე­რო­ში გა­მო­მევ­ლი­ნა ნიჭი და უნა­რი. ჩემი თა­ნა­ტო­ლე­ბი ქუ­ჩა­ში რომ თა­მა­შობ­დნენ, მე ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ებს ვკი­თხუ­ლობ­დი, სა­ავ­ტო­რო გა­და­ცე­მებს ვგეგ­მავ­დი და ხმის სა­ვარ­ჯი­შო­ებს ვას­რუ­ლებ­დი.

მერე კი, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­სუ­ლი სამ­შობ­ლო­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ჩა­მოვ­დი­ო­დი, მე­გობ­რე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - ნე­ტავ, ჩვენც შენ­სა­ვით გვემ­ღე­რა და გვე­ვარ­ჯი­შა, შე­ნის­თა­ნა წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვიქ­ნე­ბო­დი­თო. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რად­გან ჩემი გან­ვი­თა­რე­ბის პრო­ცესს დიდი დრო და­ვუთ­მე.

ბავ­შვო­ბი­დან ასე­ვე მი­ტა­ცებ­და ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა და წერა. ყო­ველ­თვის ვი­ყა­ვი ხელ­მძღვა­ნე­ლი, კა­პი­ტა­ნი, ლი­დე­რი - ამან გან­სა­ზღვრა კი­დეც ჩემი მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბა.

- უშუ­ა­ლოდ სიმ­ღე­რა რო­დის და­ი­წყეთ?

- ჩემ გარ­შე­მო პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მუ­სი­კო­სი არა­ვინ იყო, მაგ­რამ ბე­ბი­ა­ჩე­მი - მერი ჯა­ნე­ლი­ძე და მისი დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი (4 და და 2 ძმა) მი­ნი­ან­საბმლს ქმნიდ­ნენ და ფან­ტას­ტი­კუ­რად მღე­როდ­ნენ. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ვერ ვეს­წრე­ბო­დი ხოლ­მე მათ ერ­თად შეკ­რე­ბას და სიმ­ღე­რას, ამი­ტომ ბე­ბოს ვა­ი­ძუ­ლებ­დი, მისი მთა­ვა­რი ტრი­უ­კი შე­ეს­რუ­ლე­ბი­ნა - გი­ტა­რა თავ­სუ­კან და­ე­ჭი­რა და ისე და­ეკ­რა.

მამა აკორ­დე­ონ­ზე უკ­რავს, დო­ლიც არა­ერ­თი გვქონ­და სახ­ლში. მამა ყო­ველ­თვის მო­ქე­ი­ფე და თა­მა­და იყო. ყვე­ლას უყ­ვარს, სი­ტყვა, საქ­მე და ვაჟ­კა­ცო­ბა არ ეშ­ლე­ბა. გარ­და იმი­სა, რომ ლექ­სე­ბით თა­მა­დობს, ქე­იფს დო­ლი­თა და აკორ­დე­ო­ნით ას­რუ­ლებს. ეს ის ელ­ფე­რია, რა­საც ის სუფ­რას სძენს ხოლ­მე.

მშობ­ლე­ბი ჩემს პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვანს - მომ­ღერ­ლო­ბას, სე­რი­ო­ზუ­ლად არ აღიქ­ვამ­დნენ, ამი­ტომ მირ­ჩი­ეს და ასეც გა­მი­რიგ­დნენ - ძი­რი­თად პრო­ფე­სი­ად მეღ­ვი­ნე­ო­ბა, ან ექი­მო­ბა ამერ­ჩია, სიმ­ღე­რა კი გა­სარ­თო­ბად მეს­წავ­ლა. მარ­თლაც, პო­ლი­ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მეღ­ვი­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე და პა­რა­ლე­ლუ­რად, სწავ­ლა კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში და­ვი­წყე.

მახ­სოვს, რო­გორ და­დი­ო­და მამა პო­ლი­ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ლექ­ტო­რებ­თან და აფრ­თხი­ლებ­და, ჩემ­თვის მა­ღა­ლი ნი­შა­ნი და­უმ­სა­ხუ­რებ­ლად არ და­ე­წე­რათ. ასე მი­წევ­და ბრძო­ლა ორ ფრონტზე – პო­ლი­ტექ­ნი­კურ სას­წავ­ლე­ბელ­სა და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში, რომ­ლე­ბიც "წი­თელ დიპ­ლომ­ზე“ და­ვამ­თავ­რე.

ერთხელ, მშობ­ლებ­მა ცეკ­ვის ან­სამ­ბლში მი­მიყ­ვა­ნეს. ცეკ­ვა ჩემ­თვის სუ­ლაც არ აღ­მოჩ­ნდა მარ­ტი­ვი. მას­წავ­ლე­ბე­ლი ყო­ველ­თვის შე­ნიშ­ვნას მაძ­ლევ­და – არას­წო­რად ცეკ­ვა­ვო. ერთ დღეს მო­ვე­დი სახ­ლში და დე­დას გა­მო­ვუ­ცხა­დე, - ცეკ­ვას თავს ვა­ნე­ბებ, ეს ჩემი საქ­მე არ არის-მეთ­ქი. რო­გორც ვთქვი, მშობ­ლე­ბი არა­ფერს მაკ­ლებ­დნენ - სპორტზეც მა­ტა­რებ­დნენ, თუმ­ცა მუ­სი­კი­სა და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სწავ­ლის გარ­და, არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და.

ყო­ველ­თვის მინ­დო­და, მშობ­ლე­ბის­თვის და­მემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ ნამ­დვი­ლი ხე­ლო­ვა­ნი ვი­ყა­ვი. კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის პირ­ველ კურ­სზე სწავ­ლი­სას ღა­მე­ებს ვა­თე­ნებ­დი და როცა ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებს ეძი­ნათ, აჭა­რის, ქუ­თა­ი­სის და პირ­ვე­ლი არ­ხის ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბის­თვის გა­და­ცე­მებს ვამ­ზა­დებ­დი. ერთ-ერთი გა­და­ცე­მა იყო "ტე­ნო­რი“, რომ­ლი­თაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ცნო­ბი­ე­რე­ბას ვზრდი­დი, რომ კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის შე­სა­ხებ მეტი გა­ე­გოთ.

ოჯახ­ში ერ­თა­დერ­თი ვაჟი გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლიც გახ­ლდით. ვა­მა­ყობ ჩემი მშობ­ლე­ბით, თუმ­ცა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს დე­დას­თან - ესაა მის მი­მართ უსა­ზღვრო სიყ­ვა­რუ­ლი...

ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­რი­ე­რა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ქუ­თა­ი­სის ჯაზ-რო­კან­სამ­ბლ "ალი­ო­ნის“ სო­ლის­ტო­ბით და­ი­წყო. ამ პე­რი­ოდ­ში უკვე ვგრძნობ­დი, მუ­სი­კის გა­რე­შე, ვერ ვი­არ­სე­ბებ­დი და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ო­პე­რო ხე­ლოვ­ნე­ბას და­ვუფ­ლე­ბო­დი, რად­გან ეს ყვე­ლა ჟან­რის სიმ­ღე­რის შეს­რუ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას მომ­ცემ­და.

- ვინ იყო თქვე­ნი მუ­სი­კის პე­და­გო­გი?

- მუ­სი­კის პე­და­გო­გის როლი გა­ნუ­სა­ზღვრე­ლია. ის აუ­ცი­ლებ­ლად სწო­რად უნდა შე­ირ­ჩეს. ახლა უკვე ჩემს "ვო­კა­ლურ აკა­დე­მი­ა­ში“ ხში­რად მიმ­დი­ნა­რე­ობს ლა­ივ­გაკ­ვე­თი­ლე­ბი და ყვე­ლა ხე­დავს, გაკ­ვე­თი­ლე­ბის ჩა­ტა­რე­ბი­სას რა მე­თო­დებს ვი­ყე­ნებ - უპირ­ვე­ლე­სად, ესაა მოს­წავ­ლე­ებ­თან სა­ჭი­რო მიდ­გო­მე­ბის უნა­რი.

მყავს ზრდას­რუ­ლი და სა­ბავ­შვო ასა­კის მოს­წავ­ლე­ე­ბი, მათ უნდა შე­აყ­ვა­რო შენი სა­გა­ნი, ამა­ში დიდი როლი ფსი­ქო­ლო­გი­ას უკა­ვია. ბავ­შვს პე­და­გო­გის გა­რე­შე არ­სე­ბო­ბა არ უნდა შე­ეძ­ლოს და სწო­რედ მან უნდა შე­აყ­ვა­როს მოს­წავ­ლეს ეს პრო­ფე­სია.

ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში, თუ ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე არას­წო­რად და­ვუკ­რავ­დი, მუ­სი­კის გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე, მე­ცა­დი­ნე­ო­ბი­სას ხე­ლებ­ზე სა­ხა­ზა­ვიც და­ურ­ტყამთ... ბავ­შვო­ბა­ში მუ­სი­კა უფრო სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად რომ მეს­წავ­ლა, ეს ჩემი პრო­ფე­სი­ის და­უფ­ლე­ბა­ში მე­ტად და­მეხ­მა­რე­ბო­და. ამი­ტომ მშობ­ლებს ვურ­ჩევ, სწო­რად შე­არ­ჩი­ონ მუ­სი­კის პე­და­გო­გე­ბი.

სა­მა­გი­ე­როდ, ჯაზ-რო­კან­სამ­ბლ "ალი­ონ­ში“ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად მე­პყრო­ბოდ­ნენ, რაც სტი­მუ­ლით მავ­სებ­და.

- სა­ო­პე­რო გან­ხრით წას­ვლა ვინ გირ­ჩი­ათ და რა გა­ნათ­ლე­ბა გაქვთ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით მი­ღე­ბუ­ლი?

- სკო­ლას რომ ვამ­თავ­რებ­დი, ზუს­ტად ვი­ცო­დი, მუ­სი­კის გა­რე­შე ვერ ვი­ცხოვ­რებ­დი. ლო­გი­კუ­რად ასე­თი მა­თე­მა­ტი­კუ­რი ფორ­მუ­ლა შევ­ქმე­ნი, - კლა­სი­კურ მუ­სი­კას თუ და­ვე­უფ­ლე­ბო­დი, ეს ყვე­ლა ჟან­რის სიმ­ღე­რის შეს­რუ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას მომ­ცემ­და. ჩემ­თვის არა­ვის ურ­ჩე­ვია, რო­გორ უნდა მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი, თვი­თონ ვწყვე­ტი, რა უნდა ამერ­ჩია.

ამას­თან, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა, რო­მე­ლიც აგ­რეთ­ვე ჩემი პრო­ფე­სი­აა. დე­დამ, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი და ნი­ჭი­ე­რია, მირ­ჩია, როცა შენი ძი­რი­თა­დი პრო­ფე­სი­ით ფეხ­ზე მყა­რად დად­გე­ბი, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა ჰო­ბად აირ­ჩიე და შენს პრო­ფე­სი­ას და­უ­კავ­ში­რეო. მარ­თლაც ასე მოხ­და - იმ­დე­ნად მიყ­ვარ­და მუ­სი­კა­ლუ­რი ხე­ლოვ­ნე­ბა, სწო­რედ მის­გან გა­მო­დი­ნა­რე, შევ­ქმე­ნი ჩემი სა­ავ­ტო­რო გა­და­ცე­მე­ბი.

- კა­რი­ე­რუ­ლი სვა­ლა სა­ი­დან და­ი­წყეთ?

- ჩემი აზ­რით, დიდი კა­რი­ე­რუ­ლი სვლა ბა­თუ­მის ოპე­რის თე­ატ­რში მოღ­ვა­წე­ო­ბის დროს და­ვი­წყე. იქ სო­ლის­ტად ჩემ­მა უკა­ნას­კნელ­მა პე­და­გოგ­მა, კარ­გმა ადა­მი­ან­მა, მუ­სი­კოს­მა და კუ­რა­ტორ­მა ალექ­სან­დრე ხო­მე­რიკ­მა მი­მი­ღო. მა­შინ 20 წლის ვი­ყა­ვი. ბა­ტო­ნი ალექ­სნდრე მა­მე­ცა­დი­ნებ­და, ბინა მომ­ცა. მა­შინ აჭა­რის ავ­ტო­ნო­მი­უ­რი რეს­პუბ­ლი­კის მე­თა­უ­რი ას­ლან აბა­ში­ძე იყო. ის ძა­ლი­ან ამა­ყობ­და, რად­გან ბევრ წარ­მა­ტე­ბულ ხე­ლო­ვანს ეხ­მა­რე­ბო­და (ვსა­უბ­რობ მის როლ­ზე ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში, სხვა და­ნარ­ჩე­ნი, რაც მისი მმარ­თვე­ლო­ბის დროს აჭა­რა­ში მოხ­და, ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია. მარ­თა­ლია, მან ჩემ­თვის ბევ­რი კარ­გი საქ­მე გა­ა­კე­თა, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ მის პო­ლი­ტი­კას ვე­თან­ხმე­ბო­დი).

სწო­რედ ას­ლან აბა­ში­ძის დახ­მა­რე­ბით და­ვი­წყე აჭა­რის არხზე სა­ავ­ტო­რო გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა. ჩემი გა­და­ცე­მა იმ პე­რი­ოდ­ში 100 ლა­რად იყო შე­ფა­სე­ბუ­ლი, რაც იმ წლებ­ში ცოტა არ იყო.

ენი არ­სე­ნი­ძეს კი ჩემს მუ­სი­კა­ლურ "დე­დად“ და მე­გობ­რად მი­ვიჩ­ნევ. გვერ­დით და­მი­ყე­ნა და თა­ვი­სი კალ­თა გა­და­მაფ­რა... ენი არ­სე­ნი­ძე არა­ვის აძ­ლევ­და ჩემი და­ჩაგ­ვრის უფ­ლე­ბას. რო­გო­რი მებ­რძო­ლიც იყო (და სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის­თვის ცი­ხე­შიც იჯდა), ისე­თი­ვე ბრძო­ლით იდგა ჩემ გვერ­დით.

- თბი­ლი­სის ოპე­რის თე­ატ­რში მღე­რო­დით?

- არა­სო­დეს მიმ­ღე­რია, ბა­თუ­მის ოპე­რის თე­ატ­რის სო­ლის­ტი გახ­ლდით და სა­ქარ­თვე­ლო­დან 22 წლი­სა წა­ვე­დი.

- ამე­რი­კა­ში რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით?

- ამ ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბა ჩემი ოც­ნე­ბა იყო, რო­მელ­საც ვერ ვიხ­დენ­დი, რად­გან რუ­სეთ­ში უზარ­მა­ზა­რი ორ­გა­ნი­ზცია მქონ­და, რომ­ლის ეგი­დით, მსოფ­ლი­ოს გარ­შე­მო უამ­რავ კონ­ცერტსა და ფეს­ტი­ვალს ვმარ­თავ­დი. ამი­ტომ რთუ­ლი იყო, მი­მე­ტო­ვე­ბი­ნა ორ­გა­ნი­ზა­ცია, რო­მე­ლიც ბავ­შვი­ვით გავ­ზარ­დე...

მოკ­ლედ, 2009 წლი­დან ამე­რი­კა­ში კარ­ნე­გი-ჰოლ­ში უკვე ჩემი პრო­ექ­ტე­ბი მქონ­და, მაგ­რამ მას შემ­დეგ, რაც რუ­სეთ­მა უკ­რა­ი­ნა­ზე იძა­ლა­და და უკვე ისე­დაც ბევ­რი რამ არ მომ­წონ­და იქ, ამას ეკო­ნო­მი­კუ­რი კრი­ზი­სიც და­ე­მა­ტა და სა­ბო­ლო­ოდ მივ­ხვდი, ამე­რი­კა­ში უნდა გად­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ, ეს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ჭკვი­ა­ნუ­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო.

- რთუ­ლი არ იყო უცხო ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქის­თვის იქ პრო­ფე­სი­ით რე­ა­ლი­ზე­ბა?

- ამე­რი­კა­ში ემიგ­რან­ტი­ვით არ ჩა­მოვ­სულ­ვარ. პირ­ვე­ლი ემიგ­რა­ცია რუ­სეთ­ში გა­ვი­ა­რე, რაც არ იყო მარ­ტი­ვი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან მქონ­და სამ­სა­ხუ­რი და ვი­ყა­ვი ოპე­რის სო­ლის­ტი, რუ­სეთ­ში იმ დროს ძა­ლი­ან და­ბა­ლი ხელ­ფა­სე­ბი იყო - თვე­ში - 100 დო­ლა­რი მა­შინ, როცა 60 დო­ლა­რი ბი­ნის ქი­რას უნ­დო­და. ამი­ტომ, თა­ვის შე­ნახ­ვა მი­წევ­და, ვიდ­რე ჩემი პირ­ვე­ლი მოს­წავ­ლე­ბი არ გა­მოჩ­დნენ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ თავი გა­ვარ­თვი ემიგ­რა­ცი­ულ პრობ­ლე­მებს და რეს­ტორ­ნის მომ­ღერ­ლო­ბა არ გავ­რის­კე. ორი არ­ჩე­ვა­ნი მქონ­და - ან მოს­წავ­ლე­ე­ბი უნდა ამეყ­ვა­ნა, ან რეს­ტო­რან­ში მემ­ღე­რა. რეს­ტო­რან­ში სიმ­ღე­რა აკა­დე­მი­უ­რი ვო­კა­ლის­ტის­თვის და­მამ­ცი­რე­ბე­ლია. ეს "შავ ლა­ქად“ რჩე­ბა ოპე­რის მომ­ღერ­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში. ჩვე­ნი ად­გი­ლი სცე­ნა­ზეა და არა რეს­ტორ­ნებ­ში. დი­მიტ­რი ვდო­ვე­ნი, ჩემი პე­და­გო­გი და მე­გო­ბა­რი, მირ­ჩევ­და, არას­დროს არ მემ­ღე­რა რეს­ტო­რან­ში.

ამე­რი­კამ იქ ჩას­ვლის დღი­დან, რო­გორც ცნო­ბილ მომ­ღე­რალს, რუ­სე­თი­დან ტრამ­პლი­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცა.

- რა სი­ახ­ლე­ე­ბია ახლა თქვენ ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ახლო მო­მა­ვალ­ში მას­შტა­ბურ ბიზ­ნესპრო­ექ­ტებს და­ვა­ა­ნონ­სებ. მათ შო­რის, მას­შტა­ბურ პრო­ექტს ვგეგ­მავ ფი­ლა­დელ­ფი­ა­ში, მის უნი­კა­ლურ ზო­ნა­ში, რო­მელ­საც გარ­შე­მო ექ­ნე­ბა დიდი სივ­რცე, სა­დაც მო­ე­წყო­ბა ულა­მა­ზე­სი ბაღი და სა­პარ­კინ­გე ად­გი­ლი 200 მან­ქა­ნის­თვის...ეს იქ­ნე­ბა უნი­კა­ლუ­რი სივ­რცე ხე­ლო­ვა­ნე­ბის­თვის.

ერთი სი­ტყვით, უზარ­მა­ზარ შე­ნო­ბა­ში "და­ვით ღვი­ნი­ა­ნი­ძის მუ­სი­კი­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბის ცენ­ტრი“ გა­იხ­სნე­ბა, სა­დაც 2000-კა­ცი­ა­ნი სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბა­ზი მო­ე­წყო­ბა. ამ ად­გი­ლას ბევ­რი მუ­სი­კო­სი შეძ­ლებს თა­ვი­სი ხე­ლოვ­ნე­ბის დე­მონ­სტრი­რე­ბას. სხვა­თა შო­რის, ეს ცენ­ტრი უნდა იქ­ცეს ბო­ჰე­მუ­რი თავ­შეყ­რის ად­გი­ლა­დაც მხატ­ვრე­ბის­თვის, მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბის­თვის და ყვე­ლა ხე­ლო­ვა­ნის­თვის. უნდა აღ­ვნიშ­ნო, რომ ასე­თი ცენ­ტრი მხო­ლოდ ფი­ლა­დელ­ფი­ა­ში არ გა­იხ­სნე­ბა, მო­მა­ვალ წლებ­ში მისი გახ­სნა იგეგ­მე­ბა ბოს­ტონ­ში, ნიუ-ჯერ­სი­ში, ნიუ-იორკში, მა­ი­ამ­სა და კი­დევ სხვა­გან. ასე­თი გახ­ლავთ ჩემი გლო­ბა­ლუ­რი და მას­შტა­ბუ­რი გეგ­მა შემ­დე­გი ათწლე­უ­ლის­თვის. ეს ხე­ლოვ­ნე­ბის ოა­ზი­სე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემს სა­ხელს და­უ­კავ­შირ­დე­ბა, ბედ­ნი­ერს მხდის. ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას კი ეს ქვე­ყა­ნა მაძ­ლევს...

- "და­ვით ღვი­ნი­ა­ნის სა­ხე­ლო­ბის ვო­კა­ლუ­რი აკა­დე­მია“ რას ემ­სა­ხუ­რე­ბა?

- აკა­დე­მია 2021 წელს და­ვა­არ­სე. გაკ­ვე­თი­ლე­ბი მსოფ­ლი­ოს მას­შტა­ბით ონ­ლა­ინ­ფორ­მატ­შიც მიმ­დი­ნა­რე­ობს. აქ უკვე ბევ­რი მოს­წავ­ლე სწავ­ლობს. აკა­დე­მია მომ­ღერ­ლის ხმის ფორ­მი­რე­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა. ვო­კა­ლურ-სა­შემ­სრუ­ლებ­ლო ხე­ლოვ­ნე­ბის ოს­ტა­ტო­ბას უწყობს ხელს. ბედ­ნი­ე­რი ვარ იმით, რომ აქ არა მხო­ლოდ ბევ­რი ახალ­გაზ­რდა ნი­ჭი­ე­რი შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი მო­ვი­და სას­წავ­ლებ­ლად, არა­მედ ჩემ­ზე 10-20 წლით უფ­რო­სი კო­ლე­გე­ბიც მო­ვიდ­ნენ.

ამა­ვე დროს, ჩემი სა­ბავ­შვო მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "გზა კარ­ნე­გი ჰო­ლის­კენ“, რო­მელ­მაც მომ­ღე­რალ ალექ­სან­დრე ზა­ზა­რაშ­ვილს უკ­რა­ი­ნულ სა­ბავ­შვო "ვო­ის­ში“ გა­მარ­ჯვე­ბა მო­უ­ტა­ნა, მინ­და, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გახ­დეს და ყვე­ლა ნი­ჭი­ერ ბავ­შვს მი­ე­ცეს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბი­სა და კა­რი­ე­რის მო­წყო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა.

რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ექ­ტებს, რომ­ლე­ბიც ჩემი ფონ­დის "მსოფ­ლიო ტა­ლან­ტე­ბის“ და­ფი­ნან­სე­ბით პან­დე­მი­ამ­დე ხორ­ცი­ელდბო­და, გაგ­რძელ­დე­ბა, მათ შო­რის, "ქუ­თა­ი­სის ოპე­რის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლიც“.

- რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, ახალ­გაზ­რდა მომ­ღე­რალს ალექ­სან­დრე ზა­ზა­რაშ­ვილს გზის გაკ­ვალ­ვა­ში თქვენ დახ­მა­რე­ბი­ხართ. მოგ­ვი­ყე­ვით ამის შე­სა­ხებ.

- უკ­რა­ი­ნულ სა­ბავ­შვო ვო­ი­სამ­დე ალექ­სან­დრე ზა­ზა­რაშ­ვილ­მა ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "გზა კარ­ნე­გიჰო­ლი­კენ“ გა­ი­ა­რა და გახ­და „მსოფ­ლიო ტა­ლან­ტე­ბის“ კონ­კურ­სის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი, რის გა­მოც მას კარ­ნე­გი-ჰოლ­ში გა­მოს­ვლის მან­და­ტი მი­ე­ცა.

ვფიქ­რობ, მისი წარ­მა­ტე­ბა სწო­რედ ამ კონ­კურ­სით და­ი­წყო. ამის შემ­დეგ მოხ­ვდა უკ­რა­ი­ნულ სა­ბავ­შვო "ვო­ის­ში“, სა­დაც თავი მაქ­სი­მა­ლუ­რად წარ­მო­ა­ჩი­ნა, მაგ­რამ მისი დღე­ვან­დე­ლი ამე­რი­კუ­ლი ცხოვ­რე­ბა კი ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტის "გზა კარ­ნე­გი-ჰო­ლის­კენ“ - ამის შე­დე­გია და არა რო­მე­ლი­მე ვო­ის­კონ­კურ­სის.

ალექ­სან­დრე ზა­ზა­რაშ­ვი­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში მე და ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სი რომ არა, ის ვერ იცხოვ­რებ­და ამე­რი­კა­ში. მის­თვის შექ­მნი­ლი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ხელ­საყ­რე­ლი პი­რო­ბე­ბი, სწავ­ლის­თვის ხელ­შემ­წყო­ბი გა­რე­მო, ლე­გა­ლუ­რი დო­კუ­მენ­ტა­ცია, პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა, ად­ვო­კა­ტის მომ­სა­ხუ­რე­ბა თუ ვო­კა­ლუ­რი გაკ­ვე­თი­ლე­ბი გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლია და უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლია ჩემი მხარ­და­ჭე­რით. დღემ­დე ვარ მისი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­დი­უ­სე­რი და გრძელ­ვა­დი­ა­ნი კონ­ტრაქ­ტი გვა­კავ­ში­რებს. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მის მიერ ამე­რი­კა­ში გა­დად­გმულ თი­თო­ე­ულ ნა­ბიჯ­ზე ვარ პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი და ამე­რი­კა­ში მისი კა­რი­ე­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის პერ­სპექ­ტი­ვა უკავ­შირ­დე­ბა ჩემს სა­ხელს და ფონდ "მსოფ­ლიო ტა­ლან­ტებს“, რომ­ლის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი და პრე­ზი­დენ­ტიც მე ვარ. ალექ­სან­დრე დღემ­დე ჩემი სა­ხე­ლი­თა და ძა­ლის­ხმე­ვით სარ­გებ­ლობს და იტო­ვებს ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რე­ბი­სა და მოღ­ვა­წე­ო­ბის უფ­ლე­ბას.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას არ აპი­რებთ და რო­გო­რია ამ კუ­თხით თქვე­ნი გეგ­მე­ბი?

- სა­ქარ­თვე­ლო ჩემი საყ­ვა­რე­ლი სამ­შობ­ლოა. სა­ზღვარ­გა­რეთ მოღ­ვა­წე­ო­ბით მი­ღე­ბულ წარ­მა­ტე­ბას, ანუ, იმას, რა­საც სა­ქარ­თვე­ლო­დან შორს მი­ვაღ­წიე, დი­ვი­დენ­დად ვუბ­რუ­ნებ ჩემს სამ­შობ­ლოს. გა­დავ­წყვი­ტე, მას­შტა­ბუ­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სე­ბი და ფე­ტი­ვა­ლე­ბი ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში უფრო ხში­რად გავ­მარ­თო.

ჩემი კა­რი­ე­რის მო­წყო­ბა კი პრო­ფე­სი­ამ გა­ნა­პი­რო­ბა – სა­ო­პე­რო კა­რი­ე­რა დიდ სცე­ნებს მო­ი­თხოვს.

შთამ­ბეჭ­და­ვი მო­გო­ნე­ბე­ბი ქუ­თა­ის­საც უკავ­შირ­დე­ბა. მა­გა­ლი­თად, 18 წლის ასაკ­ში ლადო მეს­ხიშ­ვი­ლის დრა­მა­ტულ სცე­ნა­ზე ჩემი პირ­ვე­ლი სა­ო­პე­რო გა­მოს­ვლა, რო­მელ­საც წარ­მა­ტე­ბით გა­ვარ­თვი თავი. აგ­რეთ­ვე, ჩემ მიერ და­არ­სე­ბუ­ლი "ქუ­თა­ი­სის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­ო­პე­რო ფეს­ტი­ვა­ლის“ ფარ­გლებ­ში ქუ­თა­ისს არა­ერ­თი ცნო­ბი­ლი სა­ო­პე­რო მომ­ღე­რა­ლი ეწ­ვია. ვცდი­ლობ, ხელი შე­ვუ­წყო ქუ­თა­ი­სის სა­ო­პე­რო ქა­ლა­ქად აღორ­ძი­ნე­ბას.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვლას უახ­ლო­ეს პე­რი­ოდ­ში ვგეგ­მავ, ეს მას­შტა­ბურ პრო­ექ­ტებ­საც უკავ­შირ­დე­ბა. ჩემი ქვეყ­ნის მიწა-წყა­ლი და ხალ­ხი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია ჩემ­თვის. ჩემი მშობ­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რო­ბენ და მათ­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი ყო­ვე­ლი წუთი ძვირ­ფა­სია.