ამ­ბო­ბენ, არ­სე­ბო­ბენ მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბე­დის­წე­რამ წარ­მა­ტე­ბით თა­ვი­დან­ვე და­ა­სა­ჩუქ­რა. მათ შო­რი­საა, ქარ­თუ­ლი კი­ნოს და თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი, რო­მელ­მაც სა­ინ­ტე­რე­სო, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა გან­ვლო. მა­ყუ­რე­ბელს მისი ასო­ბით წარ­მა­ტე­ბუ­ლი როლი ახ­სოვს. გა­მორ­ჩე­უ­ლი და ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი ამ ქვეყ­ნი­დან 2008 წლის 2 მარტს წა­ვი­და... ამ თა­რიღს მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი, რე­ჟი­სო­რი დი­მიტ­რი ხვთი­სი­აშ­ვი­ლი გა­მო­ეხ­მა­უ­რა. მან "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე სტა­ტუ­სე­ბის სა­ხით და­წყე­ბულ სე­რი­ა­ში, რო­მე­ლიც ცნო­ბილ რე­ჟი­სო­რებ­სა და მსა­ხი­ო­ბებ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბის თხრო­ბას ეთ­მო­ბა, თბი­ლი მო­გო­ნე­ბა სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რელ­საც მი­უ­ძღვნა...

"13 წელი გა­ვი­და... 2008 წლის 2 მარტს წა­ვი­და... ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე გა­მორ­ჩე­უ­ლი, ყვე­ლა­ზე ნი­ჭი­ე­რი და მა­ყუ­რებ­ლი­სათ­ვის გა­მორ­ჩე­უ­ლად საყ­ვა­რე­ლი... სო­ფი­კო... რო­მელ­მაც და­ამ­სხვრია მითი, გე­ნი­ა­ლუ­რი მშობ­ლე­ბის შემ­დეგ შვი­ლებ­ზე ღმერ­თი ის­ვე­ნებ­სო... სო­ფი­კო... დიდი სახ­ლის შე­სა­ნიშ­ნა­ვი დი­ა­სახ­ლი­სი.... სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი, უკი­დე­გა­ნოდ ნი­ჭი­ე­რი ყვე­ლა იმ საქ­მე­ში, რა­საც ხელი შე­ავ­ლო... სახ­ლი, რო­მელ­შიც და­ი­ბა­და და რო­მელ­შიც გარ­და­იც­ვა­ლა, ფრთა­მო­ტე­ხი­ლი­ვით დგას კვლავ ფიქ­რის გო­რა­ზე - ან­ჯა­ფა­რი­ძის ქუჩა ნო­მე­რი 16... არა­და, რამ­დე­ნი რამ ახ­სოვს ამ კედ­ლებს...

მე, რო­მელ­მაც ერთი მსა­ხი­ო­ბის თე­ატ­რში მუ­შა­ო­ბის 4 წლის მან­ძილ­ზე იმ­დე­ნი რამ ვნა­ხე და სა­მუ­და­მოდ ჩა­ვი­ბეჭ­დე მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, თით­ქმის 100 წლის სახ­ლში რა ხდე­ბო­და? ვინ მას­პინ­ძლობ­და, ვინ სტუმ­რობ­და... რა ფო­ერ­ვერ­კე­ბით იყო დატ­ვირ­თუ­ლი მთე­ლი ის ეზო-კარი... რა­ტომ­ღაც ერთი კუ­რი­ო­ზუ­ლი ის­ტო­რია გა­მახ­სენ­და. 90-ია­ნე­ბის ბო­ლოს, ახა­ლი ხილი იყო ე.წ. კერ­ძო სას­ტუმ­რო­ე­ბის ბუმი და ქალ­ბა­ტონ­მა ნა­ტა­შა ჩხიკ­ვა­ძემ "ვილა ბე­რი­კა­ში" და სო­ფი­კომ სახლ-მუ­ზე­უ­მის ფა­სა­დის მხა­რის 2 ოთახ­ში გა­და­წყვი­ტეს სა­ო­ჯა­ხო სას­ტუმ­რო მო­ე­წყოთ. ეს არ იყო სტან­დარ­ტუ­ლი სას­ტუმ­რო-მომ­სა­ხუ­რე­ბა. ძი­რი­თა­დად აგ­ზავ­ნიდ­ნენ სხვა­დას­ხვა სა­ელ­ჩო­ე­ბი თითო-ორო­ლა სტუ­მარს. ეს იყო და ეს.

ფიქ­რის გო­რა­ზე ბევ­რმა იცის კი­დეც სახლ-მუ­ზე­უ­მის სას­ტუმ­რო ოთახ­ში გან­თავ­სე­ბუ­ლი იყო ერთი მსა­ხი­ო­ბის თე­ატ­რის სცე­ნა და მა­ყუ­რე­ბელ­თა დარ­ბა­ზი. ეზოს მხრი­დან შე­მო­სას­ვლე­ლი, ე.წ. ჰოლი და იქვე ქალ­ბა­ტო­ნი ვე­რი­კოს მე­მო­რი­ა­ლუ­რი ოთა­ხი. ქუ­ჩის მხა­რეს 2 სა­ძი­ნე­ბე­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი შე­სას­ვლე­ლე­ბი­თა და სვე­ლი წერ­ტი­ლე­ბით „სას­ტუმ­რო“ იყო.

ასევე დაგაინტერესებთ

09:52 / 21-05-2020

რატომ თქვა უარი სოფიკო ჭიაურელმა "მონანიებაში" მონაწილეობაზე - ორი საინტერესო ეპიზოდი მსახიობის ცხოვრებიდან

თე­ატ­რი თა­ვი­სი რე­პერ­ტუ­ა­რი­თა და გან­რი­გით მუ­შა­ობ­და, თუმ­ცა იმ "სას­ტუმ­როს" იშ­ვი­ათ სტუ­მარ­თა მყუდ­რო­ე­ბას ის კა­მე­რუ­ლი სპექ­ტაკ­ლე­ბი, რაც ამ თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე იმარ­თე­ბო­და, ნამ­დვი­ლად არ არ­ღვევ­და.

ერთ მშვე­ნი­ერ დღე­საც სახ­ლს ფიქ­რის გო­რა­ზე სტუმ­რობ­და არც მეტი, არც ნაკ­ლე­ბი მსტის­ლავ რას­ტრა­პო­ვი­ჩი. ქარ­თუ­ლი ინ­ტე­ლი­გენ­ცი­ის მე­გობ­რუ­ლი შეხ­ვედ­რა იყო გე­ნი­ა­ლურ ვი­ო­ლონ­ჩე­ლის­ტთან. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, იყო კი­თხვა-პა­სუ­ხი, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ორა­ტო­რი გახ­ლდათ ბა­ტო­ნი მსტის­ლა­ვი. კოტე მა­ხა­რა­ძემ წი­ნას­წარ იზ­რუ­ნა და ვე­რი­კოს ცნო­ბილ ხვე­ულ კი­ბეს­თან სტუ­მარს ვი­ო­ლონ­ჩე­ლიც და­ახ­ვედ­რა.

შეხ­ვედ­რა იმ­დე­ნად არა­ო­ფი­ცი­ა­ლურ და მე­გობ­რულ ვი­თა­რე­ბა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, რომ ბა­ტონ­მა რას­ტრა­პო­ვიჩ­მა არ იუ­ა­რა და­ეკ­რა. იქვე სა­ხელ­და­ხე­ლოდ აა­წყო ინ­სტრუ­მენ­ტი, თან ხუმ­რობ­და, რა­ღაც მსგავს ის­ტო­რი­ებს ყვე­ბო­და მისი ცხოვ­რე­ბი­დან. უცებ ყვე­ლა­ფე­რი მი­ჩუმ­და და მთე­ლი სი­დი­ა­დი­თა და ჟღე­რა­დო­ბით გა­ის­მა ვი­ო­ლონ­ჩე­ლის ხმა... სტუ­მა­რი თავ­და­ვი­წყე­ბით უკ­რავ­და შნიტ­კე­სა და პენ­დერეც­კის ნა­წარ­მო­ე­ბებს. ეს სა­ხელ­და­ხე­ლო კონ­ცერ­ტიც და­ახ­ლო­ვე­ბით 40-45 წუთს გაგ­რძელ­და.

თურ­მე ამ დროს „სას­ტუმ­როს“ ერთ-ერთ ნო­მერ­ში იმ­ყო­ფე­ბა იტა­ლი­ე­ლი სტუ­მა­რი - გიჟი მე­ლო­მა­ნი. მუ­სი­კის ჰანგს გა­მოჰ­ყვა და მისი ნომ­რი­დან სას­ტუმ­რო ოთახ­ში ამოჰ­ყო თავი. რას­ტრა­პო­ვი­ჩი იცნო, ყბა ჩა­მო­უ­ვარ­და... გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი იყუ­რე­ბო­და აქეთ-იქით... თავი ალ­ბათ სიზ­მარ­ში ეგო­ნა. დას­რულ­და იმპრო­ვი­ზი­რე­ბუ­ლი კონ­ცერ­ტი, იგ­რი­ა­ლა ტაშ­მა, ყვე­ლა­ზე მხნედ სტუმ­რის აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბი გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და, იქვე ბრა­ვა-ბრა­ვას ძა­ხი­ლით ყელი ჩა­იხ­ლი­ჩა და ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად ყუ­რა­დღე­ბაც მი­იქ­ცია. სო­ფი­კომ წამ­სვე აუღო ალღო მის გა­ოგ­ნე­ბას, იქვე და­თოს და­უ­ძა­ხა - თე­ატ­რის ად­მი­ნის­ტრა­ტორს და უთხრა, ახლა ამას გა­და­უ­თარ­გმნე - ხე­დავთ, რა დო­ნის სას­ტუმ­რო­ში მოხ­ვდი, მომ­სა­ხუ­რე­ბის სერ­ვის­ში რას­ტრა­პო­ვი­ჩიც შე­დი­სო. სტუ­მა­რი წას­ვლი­სას ად­მი­ნის­ტრა­ტორს ეკი­თხე­ბო­და, კონ­ცერ­ტის რამ­დე­ნი უნდა გა­და­ვი­ხა­დოო, და­თოც არ გა­ტყდა და დი­ა­სახ­ლი­სის ხუმ­რო­ბა ბო­ლომ­დე გა­ი­ტა­ნა, ეგ ფას­ში იყო შე­სუ­ლიო. ასე­თი გან­ცვიფ­რე­ბუ­ლი და­ტო­ვა იტა­ლი­ე­ლი სტუ­მა­რი "სას­ტუმ­როს დი­ა­სახ­ლის­მა".

ერთხელ "ნე­ა­პო­ლი მი­ლი­ო­ნერ­თა ქა­ლაქს" ვთა­მა­შობ­დით გას­ვლით სპექ­ტაკ­ლად რუს­თა­ვის რა­ღაც კლუბ­ში, თე­ატ­რი რე­მონტზე იყო, კლუ­ბის სცე­ნა კი იმ­დე­ნად პა­ტა­რა, რომ სო­ფი­კო ხუმ­რობ­და, გი­ვის სა­წოლს და მა­გი­დას რომ დად­გამთ, მე კუ­ლი­სე­ბი­დან უნდა ვი­თა­მა­შო, სცე­ნა­ზე ვე­ღარ და­ვე­ტე­ვიო. მერე ჩვენ, „მა­სოვ­კას“ გვა­შა­ყი­რებ­და. ჩვე­ნი რო­ლე­ბი აივ­ნებ­ზე გად­მოდ­გო­მა­სა და სა­ერ­თო მხი­ა­რუ­ლე­ბის შექ­მნა­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და… სად იყო აივ­ნე­ბი, მთა­ვა­რი რო­ლე­ბი თვი­თონ ძლივს ეტე­ოდ­ნენ. ჩვენ შე­ვე­გუ­ეთ, რომ ტყუ­ი­ლად ვი­ყა­ვით წა­სუ­ლე­ბი და კუ­ლი­სებ­ში მო­ვე­წყვეთ, "შუ­მე­ბის" შე­საქ­მნე­ლად.

სო­ფი­კომ გა­აფრ­თხი­ლა გივი, ნუ გა­ჭი­მავთ რა, კო­ტემ უნდა მო­მა­კი­თხოს და სას­წრა­ფო საქ­მე­ზე უნდა წა­ვი­დეო... მერე კი ხუმ­რობ­და თვი­თონ, რამ მათ­ქმე­ვი­ნა, არ ვი­ცო­დი, ესე­ნი რა "შტუ­კა­საც" მი­ზამ­დნე­ნო, მაგ­რამ მთლად ისე არ მო­ე­ლო­და, რომ მოვ­ლე­ნე­ბი გან­ვი­თარ­დე­ბო­და. მოკ­ლედ, აქეთ გივი ბე­რი­კამ, იქეთ მალ­ხაზ გორ­გი­ლა­ძემ ჭი­მეს და ჭი­მეს სპექ­ტაკ­ლი, ამა­სო­ბა­ში ბა­ტო­ნი კო­ტეც ჩა­მო­ვი­და, მაგ­რამ რას იზამ­და, ჯერ შუ­ა­წელ­ში იყ­ვნენ.

მე­ო­რე მოქ­მე­დე­ბის და­სა­წყის­ში ერი­კოს და­ბა­დე­ბის დღის ეპი­ზოდ­ში, ცეკ­ვა იყო... ცეკ­ვავ­დნენ სო­ფი­კო და მალ­ხა­ზი, გივი კი მათ­ზე ეჭ­ვი­ა­ნობ­და. ამ დროს ხა­თუ­ნა ხო­ბუ­ას­თან და ნინო ზა­უ­ტაშ­ვილ­თან ერ­თად, ცეკ­ვა-ცეკ­ვით არც მეტი, არც ნაკ­ლე­ბი, თა­ვად ბა­ტო­ნი კოტე შე­მო­ვი­და სცე­ნა­ზე. მე­რაბ თა­ბუ­კაშ­ვილს რა­ღაც შლა­პა აარ­თვა, დათო დვა­ლიშ­ვილს მო­სას­ხა­მი და „მა­სოვ­კა­ში“ ცეკ­ვა-ცეკ­ვით შე­მო­ი­პა­რა. ხალ­ხმა იცნო და უცებ იგ­რი­ა­ლა ტაშ­მა... სა­ხალ­ხო არ­ტისტს შეხ­ვდნენ...

თან, ცოტა გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლე­ბიც... ასე­თი ცნო­ბი­ლი კაცი თუ თა­მა­შობ­და, აფი­შა­ზე რა­ტომ არ ეწე­რაო? უცებ ბა­ტო­ნი კო­ტეს ხმა - ამა­ლია, რა დროს ცეკ­ვაა, არ გახ­სოვს, რომ გვეჩ­ქა­რე­ბა? და ეს იყო გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლი შეც­დო­მა. გივი ბე­რი­კაშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც სო­ფი­კოს პერ­სო­ნა­ჟის - ამა­ლი­ას ქმარს თა­მა­შობ­და, პრაქ­ტი­კუ­ლად, ოტე­ლოს ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის სცე­ნა გა­ი­თა­მა­შა იმპრო­ვი­ზი­რე­ბუ­ლად. ვი­ღას ახ­სოვ­და სა­წყა­ლი დე ფი­ლი­პო. გე­ნი­ა­ლუ­რი არ­ტის­ტე­ბი ახალ ნა­წარ­მო­ებს ქმნიდ­ნენ იქვე მა­ყუ­რებ­ლის თან­დას­წრე­ბით. იყო დიდი სი­ცილ-ხარ­ხა­რი.

გა­ვერ­თეთ ყვე­ლა მო­ნა­წი­ლე, არც მა­ყუ­რე­ბელ­მა და­აკ­ლო გარ­თო­ბა, რად­გან სცე­ნა­ზე პი­ე­სას აც­დე­ნი­ლი, თუმ­ცა ნი­ჭი­ე­რე­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. ყვე­ლა­ზე ხმა­მაღ­ლა კუ­ლი­სებ­ში გოგი თო­და­ძე - სპექ­ტაკ­ლის რე­ჟი­სო­რი, იცი­ნო­და. მოკ­ლედ, სტუმ­რად ისე და­აგ­ვი­ა­ნეს, რომ სპექ­ტაკ­ლი 2-ის ნაც­ვლად 3 სა­ათ­ზე მეტ­ხანს გაგ­რძელ­და. ზოგ­ჯერ ასე­თი „ხუ­ლიგ­ნო­ბე­ბიც“ ხდე­ბა ხოლ­მე სცე­ნა­ზე, რაც მა­ყუ­რე­ბელ­საც ახა­ლი­სებს და თე­ატ­რის კუ­რი­ო­ზე­ბის ის­ტო­რი­ა­შიც რჩე­ბა.

რა და­სა­ნა­ნია სო­ფი­კოს ასე უდ­როო წას­ვლა... თხე­მით ტერ­ფამ­დე ნი­ჭი­ე­რი­აო, რომ იტყოდ­ნენ ხოლ­მე... სწო­რედ სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რელს მი­ე­სა­და­გე­ბო­და ეს სი­ტყვე­ბი. სა­ო­ცა­რი ლი­რიზ­მი, ამავდრო­უ­ლად ცე­ტუ­რი ახ­ტა­ჯა­ნო­ბა, ფე­ნო­მე­ნა­ლუ­რი პლას­ტი­კა, მუ­სი­კა­ლუ­რო­ბა, არ­ტის­ტიზ­მი, ამ სი­ტყვის ყვე­ლა­ზე აღ­მა­ტე­ბუ­ლი გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბით... ამავდრო­უ­ლად სა­ნა­ქე­ბო დი­ა­სახ­ლი­სი, მკე­რა­ვი, კუ­ლი­ნა­რი... ბოლო წლებ­ში "პრა­რა­ბი". მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე მო­უ­ხელ­თე­ბე­ლი მძღო­ლი...

და კი­დევ და­უ­ზა­რე­ლი ნე­ბის­მი­ერ გან­საც­დელ­ში "ჭირ­სა" თუ "ლხინ­ში" გვერ­დში დგო­მის­თვის, გამ­ხნე­ვე­ბის­თვის... სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბის ზე­ხა­რის­ხი... არც მახ­სენ­დე­ბა ისე­თი დღე მათ­თან, სტუმ­რის გა­რე­შე... ოჰ, მოხ­ვე­დი კუ­კუშ... შენც გე­ნაც­ვა­ლე... იტყო­და და მერე იწყე­ბო­და "მოგ­ზა­უ­რო­ბა სა­ოც­რე­ბა­თა სამ­ყა­რო­ში". იმ კედ­ლებ­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი არ­ცერ­თი დღე ერ­თმა­ნეთს არ ჰგავ­და, ისე­ვე რო­გორც ამ კედ­ლე­ბის ბი­ნა­დარ­ნიც სა­ოც­რად გან­სხვა­ვე­ბულ­ნი და ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლურ­ნი იყ­ვნენ. ერთი დიდი რამ კი უდა­ვოდ აერ­თი­ა­ნებ­დათ - უკი­დე­გა­ნო ნი­ჭი­ე­რე­ბა!!! 2 მარტს 13 წელი შეს­რულ­და რაც სო­ფი­კომ ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა და­ტო­ვა და შე­უ­ერ­თდა გე­ნი­ა­ლურ თე­ატ­რა­ლურ და კი­ნო­ხე­ლოვ­ნე­ბას ზე­ცი­ურ სა­ქარ­თვე­ლო­ში".