მისი დე­ბი­უ­ტი ოპე­რის მომ­ღერ­ლის რან­გში 2010 წელს შედ­გა. უკვე 10 წელ­ზე მე­ტია, ამ სფე­რო­ში აქ­ტი­უ­რად მოღ­ვა­წე­ობს. მღე­რის მსოფ­ლი­ოს მას­შტა­ბით ცნო­ბი­ლი სა­ო­პე­რო თე­ატ­რე­ბის სცე­ნებ­ზე, თუმ­ცა 2020 წელს პან­დე­მი­ამ რო­გორც ყვე­ლა, სოპ­რა­ნო სო­ფიო გორ­დე­ლა­ძეც შე­ა­ფერ­ხა, რად­გან ყვე­ლა თე­ატ­რი და­ი­ხუ­რა.

სო­ფიო სა­ინ­ტე­რე­სოდ გვიყ­ვე­ბა სა­კუ­თარ გან­ვლილ ცხოვ­რე­ბა­ზე, კა­რი­ე­რა­სა და მუ­სი­კა­ზე, რო­მე­ლიც მის­თვის ყვე­ლა­ფე­რია. ჩვენ­თან სა­უ­ბარს კი ასე იწყებს:

"ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ბვე­რი რამ ოჯახ­მა გან­სა­ზღვრა - დედა პი­ა­ნის­ტია და ბავ­შვო­ბი­დან ჟღერ­და ჩვენს ოჯახ­ში კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კა, მამა ექი­მი იყო, მაგ­რამ მე­ლო­მა­ნი, მრა­ვალ­მხრი­ვი მუ­სი­კა­ლუ­რი ინ­ტე­რე­სის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი... 3 წლი­დან ვმღე­რი, დედა მომ­ღერ­ლებ­თან კონ­ცერ­ტმე­ის­ტე­რად მუ­შა­ობ­და და სიმ­ღე­რა მან მას­წავ­ლა, თუმ­ცა ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც ბუ­ნებ­რი­ვად მოხ­და. თა­ვი­დან ათწლედ­ში სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, მერე იმა­ვე გან­ხრით უკვე - კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში.

რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან მაკ­ლდა და პა­რა­ლე­ლუ­რად ქალ­ბა­ტო­ნი გუ­ლი­კო კა­რი­ა­უ­ლის კლას­ში ვო­კა­ლურ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. მა­შინ გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ეს იქ­ნე­ბო­და ჩემი ცხოვ­რე­ბის წამ­ყვა­ნი სფე­რო და არა პი­ა­ნის­ტო­ბა, თუმ­ცა სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო გა­ნათ­ლე­ბა დღეს ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. შე­მიძ­ლია ნა­წარ­მო­ე­ბი ჩე­მით გა­ვარ­ჩიო, და­ვუკ­რა და ვიმ­ღე­რო. კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის ბა­კა­ლავ­რის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ისე მოხ­და, რომ მი­ვი­ღე სტი­პენ­დია და იტა­ლი­ა­ში სას­წავ­ლებ­ლად გა­ვემ­გზავ­რე," - გვიყ­ვე­ბა სო­ფიო, რო­მე­ლიც რო­გორც გვე­უბ­ნე­ბა, იმ პე­რი­ოდ­ში უკვე ნამ­ყო­ფი იყო ორ მას­ტერკლას­ზე - ლე­გენ­და­რულ მომ­ღე­რალ­თან, ელი­ზა­ბეტ შვარცკო­პფ­თან და მის­თვის სა­თაყ­ვა­ნე­ბელ იტა­ლი­ელ მომ­ღე­რალ მი­რე­ლა ფრე­ნის­თან აკა­დე­მი­ა­ში.

- აკა­დე­მი­ა­ში მი­რე­ლა ფრე­ნიმ თა­ვად მი­გიწ­ვი­ათ?

- კი, მაგ­რამ ის სტი­პენ­დია რომ არ მო­ე­ნი­ჭე­ბი­ნათ ჩემ­თვის, ალ­ბათ წას­ვლას ვერ შევ­ძლებ­დი. ჩვე­ნი ოჯა­ხი ამას ვერ გას­წვდე­ბო­და - მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ექი­მი­სა და მუ­სი­კის პე­და­გო­გის ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა რო­გო­რია... ის 2 წელი ჩემ­თვის უდი­დე­სი სკო­ლა იყო, სა­დაც არა­ერ­თი მას­ტერკლა­სი გა­ვი­ა­რე ერ­თმა­ნეთ­ზე ცნო­ბილ მომ­ღერ­ლებ­თან, თუმ­ცა თბი­ლი­სის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მი­ღე­ბუ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი სა­ფუძ­ვე­ლი აღ­მოჩ­ნდა.

- სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­დით?

- დიახ, სწავ­ლის შემ­დეგ სე­რი­ო­ზუ­ლი ეტა­პი სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა იყო. 2009-2010 წლებ­ში იტა­ლი­ა­ში, ავ­სტრი­ა­სა და ეს­პა­ნეთ­ში ალ­ბათ 10 კონ­კურ­სი მა­ინც მექ­ნე­ბა მო­გე­ბუ­ლი. დე­ბი­უ­ტი ავ­სტრი­ა­ში ვი­ო­ლე­ტას პარ­ტი­ით შედ­გა ვერ­დის ოპე­რი­დან „ტრა­ვი­ა­ტა“. მა­ნამ­დე თბი­ლის­შიც უამ­რა­ვი კონ­ცერ­ტი იყო, რო­მელ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დი სიმ­ფო­ნი­ურ, კა­მე­რულ ორ­კესტრებ­თან. 2006 წელს ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეპი­ზო­დი გახ­ლდათ ის, როცა სა­ო­პე­რო თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე "კარ­მი­ნა ბუ­რა­ნა­ში" ევ­გე­ნი მი­ქე­ლა­ძის ეროვ­ნულ სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრთან ერ­თად ვიმ­ღე­რე და ეს იყო ჩემი დე­ბი­უ­ტი თბი­ლი­სის ოპე­რის სცე­ნა­ზე. მერე იყო ჩემი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა თბი­ლი­სის სა­ო­პე­რო თე­ატრთან - 2010-2011 წლებ­ში. სამ­წუ­ხა­როდ, შე­ნო­ბა რე­მონტზე იყო მა­შინ და­კე­ტი­ლი, მაგ­რამ ჩვენ ვმღე­რო­დით რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე. შემ­დგომ 2019 წელს ოპე­რის სცე­ნა­ზე "ტრა­ვი­ა­ტა­დან" ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ვი­ო­ლე­ტას პარ­ტია ვიმ­ღე­რე. ესეც ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი და ემო­ცი­უ­რი მო­მენ­ტი იყო, რო­მელ­მაც წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ი­ა­რა. უამ­რა­ვი ადა­მი­ნი და­ეს­წრო, გა­და­ჭე­დი­ლი იყო დარ­ბა­ზი.

- მოკ­ლედ, ევ­რო­პამ თქვენ­თვის ბევ­რი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი კარი გახ­სნა...

- კი, ასე მოხ­და... ყვე­ლა­ზე მე­ტად ეს "კარი" სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სე­ბის ეტა­პით გა­იხ­სნა, რად­გა­ნაც კონ­კურ­სებ­ზე ჟი­უ­რი­ში სა­ა­გენ­ტო­ე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ჩა­მო­დი­ან, ან სა­ო­პე­რო თე­ატ­რე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი, რო­მელ­ბიც გის­მე­ნენ. შე­იძ­ლე­ბა, კონ­კურ­სი ვერ მო­ი­გო, მაგ­რამ ისეთ­მა ადა­მი­ან­მა მო­გის­მი­ნოს, სა­ინ­ტე­რე­სო წი­ნა­ნა­დე­ბა შე­მოგ­თა­ვა­ზოს და კონ­ტრაქ­ტიც გა­გი­ფორ­მოს, რომ ვერც კი წარ­მო­იდ­გენ მა­ნამ­დე. ასე­თი რთუ­ლი კონ­კურ­სი გერ­მა­ნი­ა­ში Neue Stimmen (ნოიე შტი­მე­ნი) იყო, სა­დაც ფი­ნალ­ში ვერ გა­ვე­დი, მაგ­რამ იქ ჩი­კა­გოს სა­ო­პე­რო თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნელ­მა მო­მის­მი­ნა თუ არა, იქვე შოს­ტა­კო­ვი­ჩის ოპე­რა­ში ერთ-ერთ მთა­ვარ როლ­ზე კონ­ტრაქ­ტი გა­მი­ფორ­მა. ასე­ვე მო­მის­მი­ნა ტი­რო­ლის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლის ხელ­მძღვა­ნელ­მა - გუს­ტავ კუნ­მა, სა­ი­და­ნაც და­ი­წყო ჩვე­ნი მრა­ვალ­წლი­ა­ნი და ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ინ­ტენ­სი­უ­რი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა.

მერე ნელ-ნელა სა­ა­გენ­ტო­ე­ბიც გა­ვი­ცა­ნი იტა­ლი­ა­ში, ავ­სტრი­ა­ში, ინ­გლის­ში... 2 წელი ჟე­ნე­ვა­ში ახალ­გაზ­რდულ სა­ო­პე­რო დას­ში ვმუ­შა­ობ­დი. სა­ინ­ტე­რე­სო წლე­ბი იყო, სა­ინ­ტე­რე­სო დი­რი­ჟო­რე­ბით, მოწ­ვე­უ­ლი სა­ო­ცა­რი მომ­ღერ­ლე­ბით. იქი­და­ნაც არა­ერ­თი კონ­ტაქ­ტი შე­ვი­ძი­ნე, სა­ი­და­ნაც კი­დევ სხვა­გან მი­მიწ­ვი­ეს. შემ­დეგ ვი­ცხოვ­რე ვე­ნა­ში, შვე­ი­ცა­რი­ა­ში...

- თუმ­ცა ბოლო ერთი წე­ლი­წა­დია, რაც უკვე სტა­ბი­ლუ­რად თბი­ლის­ში ხართ და ვერ­სად მი­დი­ხართ...

- სა­ერ­თოდ, მე­სა­მე წე­ლი­წა­დია, თა­ვი­სუ­ფა­ლი მომ­ღე­რა­ლი ვარ და მაქვს კონ­ტრაქ­ტე­ბი სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნის სა­ო­პე­რო თე­ატრთან. ასე მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლია, მეტ დროს ვა­ტა­რებ ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებ­თან, მე­გობ­რებ­თან. სა­შუ­ა­ლე­ბა მაქვს, რო­გორც მო­მე­სურ­ვე­ბა, ჩემს სახ­ლში ისე ვი­მე­ცა­დი­ნო.

მსოფ­ლიო პან­დე­მი­ამ ყვე­ლას შე­უქ­მნა პრობ­ლე­მე­ბი, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, რომ ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­რო­ში მა­ინც სა­ში­ნე­ლი კრი­ზი­სი შე­იქ­მნა, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ურ­კვე­ვე­ლი დრო­ით გა­უქ­მე­ბუ­ლი, გა­და­დე­ბუ­ლი და შე­ჩე­რე­ბუ­ლია. რთუ­ლია ეს ფსი­ქო­ლო­გი­ურ-ემო­ცი­უ­რი თვალ­საზ­რი­სი­თაც... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, მთე­ლი წელი მსა­ხი­ო­ბი სცე­ნა­ზე რომ არ გა­მო­ვა, რა სა­ო­ცა­რი რამ არის... თა­ვი­დან ფორ­მა­ში ჩად­გო­მას დრო დას­ჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ ოპ­ტი­მის­ტი ვარ, მთა­ვა­რია, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი და­ი­წყოს. ნელ-ნელა შე­ვალთ ფორ­მა­ში, გარ­და ამი­სა, ფი­ნან­სუ­რა­დაც ძა­ლი­ან რთუ­ლი პე­რი­ო­დია...

პი­რა­დად მე რაც შე­მე­ხე­ბა, ვცდი­ლობ, ფორ­მა­ში ვიყო. ბევ­რი ახა­ლი პარ­ტია მაქვს სას­წავ­ლი, რომ­ლებ­საც ზუს­ტად არ ვიცი, რო­დის ვიმ­ღე­რებ, მაგ­რამ იმედს ვი­ტო­ვებ, რომ მალე ჩვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბა გა­ნახ­ლდე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­ინც სის­ტე­მა­ტუ­რად ვცდი­ლობ, ვი­მუ­შაო, ვის­წვა­ლო, ვიმ­ღე­რო, ვი­მე­ცა­დი­ნო. შარ­შან ზა­ფხულ­ში დოქ­ტუ­რან­ტუ­რა­ში ჩა­ვა­ბა­რე, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის დოქ­ტო­რან­ტი გახ­ლა­ვართ. აქ­დან გა­მომ­დნა­რე, ბევ­რი სა­მუ­შაო მაქვს - ვწერ დი­სერ­ტა­ცი­ას, მაქვს პრაქ­ტი­კუ­ლი მა­სა­ლა, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ვიმ­ღე­რო. მინ­და, რომ ჩემს საქ­მე­ში მეტ-ნაკ­ლე­ბად ჩარ­თუ­ლი ვიყო და არ გავ­ჩერ­დე.

- რა არის ეს პრო­ფე­სია პი­რა­დად თქვენ­თვის?

- პრო­ფე­სი­ა­ზე ბევ­რად მე­ტია - ჩემი ცხოვ­რე­ბის დიდი ნა­წი­ლია. თუ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია ხე­ლოვ­ნე­ბის, მუ­სი­კის გა­რე­შე იცხოვ­როს, მა­შინ ალ­ბათ ჯო­ბია, სხვა რამ აკე­თოს. ჩემ­თვის ეს მო­თხოვ­ნი­ლე­ბაა, რომ­ლის გა­რე­შეც დიდ­ხანს ყოფ­ნა არ შე­მიძ­ლია. ვი­მე­ო­რებ, ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბაა, პრო­ფე­სი­ა­ზე ბევ­რად მე­ტია, ეს არის სამ­ყა­რო, რო­მელ­საც უდი­დე­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბა მო­აქვს. რო­დე­საც ოთა­ხის კარს მი­ვი­ხუ­რავ და ინ­სტრუ­მენ­ტთან დავ­ჯდე­ბი ნა­წარ­მო­ე­ბის სას­წავ­ლად, სხვა და­ნარ­ჩე­ნი, რაც გარ­შე­მოა, ჩემ­თვის მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი ხდე­ბა. ასე რომ, ჩემი პრო­ფე­სი­ით ძა­ლი­ან სა­ინ­ტერ­სო ცხოვ­რე­ბა მაქვს. ამას­თან ერ­თად, ამ ყვე­ლა­ფერს ბევ­რი მოგ­ზა­უ­რო­ბა ახ­ლავს მსოფ­ლი­ოს გარ­შე­მო... ბევ­რი ბედ­ნი­ე­რი წუთი სცე­ნა­ზე, დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა, შეხ­ვედ­რა და თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა არა­ერთ სა­ინ­ტე­რე­სო მუ­სი­კოს­თან, მომ­ღე­რალ­თან... იყო დიდი სირ­თუ­ლე­ე­ბის დაძ­ლე­ვის პე­რი­ო­დიც, რა­შიც ასე­ვე არის სი­ა­მოვ­ნე­ბა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოც­დი­ლე­ბას­თან ერ­თად, რა­ღაც პე­რი­ო­დის მერე ერ­თად გროვ­დე­ბა და გაძ­ლევს სიმ­ტკი­ცეს, გიძ­ლი­ე­რებს თვითრწმე­ნას, წარ­მა­ტე­ბა დიდი და მუხლჩა­უხ­რე­ლი შრო­მის შე­დე­გად მო­დის.

- ახალ­გაზ­რდებს, ვი­საც სა­ო­პე­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბით უნდა წას­ვლა, რას ურ­ჩევ­დით?

- ეს არ არის პრო­ფე­სია, რო­მელ­შიც დიდი ფუ­ლის შოვ­ნის, გამ­დიდ­რე­ბის, ან პო­პუ­ლა­რო­ბის მო­პო­ვე­ბის იმე­დით უნდა წახ­ვი­დე. ეს საქ­მე უნდა აკე­თო მხო­ლოდ იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ ძა­ლი­ან გიყ­ვარს...

- რო­გო­რია თქვე­ნი უახ­ლო­ე­სი გეგ­მე­ბი?

- ერთი სა­სი­ხა­რუ­ლო ინ­ფორ­მა­ცია მაქვს - 11 აპ­რილს მო­ცარ­ტის „რექ­ვი­ემ­ში“ შე­ვას­რუ­ლებ სოპ­რა­ნოს პარ­ტი­ას თბი­ლი­სის სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრთან და მა­ესტრო ვახ­ტანგ კა­ხი­ძეს­თან ერ­თად. აგ­რეთ­ვე ირ­ლან­დი­ა­ში ვექსფორ­დის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­ო­პე­რო ფეს­ტი­ვა­ლი უნდა ჩა­ტარ­დეს, სა­დაც სექ­ტემ­ბერ-ოქ­ტომ­ბერ­ში ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ახა­ლი პარ­ტია უნდა შე­ვას­რუ­ლო. იმე­დი მაქვს, რომ იმ პრი­ო­დის­თვის სი­ტუ­ა­ცია პან­დე­მი­უ­რი თვალ­საზ­რი­სით, დას­ტა­ბი­ლურ­დე­ბა, მით უფრო, რომ ვაქ­ცი­ნაც არ­სე­ბობს და ნელ-ნელა ფი­ნი­შის­კენ წავა ვირუ­სი. ყვე­ლა­ფე­რი აღ­დგე­ბა და ჩად­გე­ბა თა­ვის კა­ლა­პოტ­ში. შე­იძ­ლე­ბა, თა­ვი­დან რა­ღაც ფი­ნან­სუ­რი სირ­თუ­ლე­ე­ბი იყოს, მაგ­რამ ალ­ბათ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ესეც და­საძ­ლე­ვი გახ­დე­ბა...