პოლიტიკა
მსოფლიო

6

მაისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

სამშაბათი, მთვარის მეათე დღე დაიწყება 14:10-ზე, მთვარე ქალწულშია თამამად წამოიწყეთ ახალი საქმეები. კარგი დღეა უძრავი ქონების შესაძენად, ფინანსური საკითხების მოსაგვარებლად, ვაჭრობისთვის. ცუდი დღეა კამათისა და სასამართლო საქმეებისთვის. სწავლა და გამოცდების ჩაბარება გაგიადვილდებათ. მოაგვარეთ საოჯახო კონფლიქტები. კარგია ნათესავებთან შეხვედრა და საუბარი. დღეს მომხდარი უსიამოვნებები მალევე დასრულდება. კარგი დღეა უფროსთან შესახვედრად და ახალი პროექტების განსახილველად. საქმიანობის, სამსახურის შესაცვლელად. მოერიდეთ მგზავრობასა და საცხოვრებელი მისამართის შეცვლას. მოერიდეთ ფიზიკურ დატვირთვას. გაგიადვილდებათ საოჯახო საქმეების, რემონტისა და მშენებლობის შესრულება. კარგი დღეა ქორწინებისა და ნიშნობისათვის, ინტიმური ურთიერთობისთვის. მოერიდეთ ოპერაციების ჩატარებას მუცლის ღრუს ორგანოებზე. მარტივ ოპერაციასაც კი შეიძლება გართულება მოჰყვეს.
საზოგადოება
სამხედრო
კულტურა/შოუბიზნესი
Faceამბები
მოზაიკა
მეცნიერება
სპორტი
წიგნები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"ყველა ამბობს, რომ მედიკოს ვგავარ... შვილებიდან დედას ყველაზე მეტად მამაჩემი  - თემური ჰგავს" " - როგორ დაიმსგავსა მედეა ჩახავამ პირველი შვილიშვილი პროფესიაშიც
"ყველა ამბობს, რომ მედიკოს ვგავარ... შვილებიდან დედას ყველაზე მეტად მამაჩემი  - თემური ჰგავს" " - როგორ დაიმსგავსა მედეა ჩახავამ პირველი შვილიშვილი პროფესიაშიც

"ვი­თომ?" - ასე­თი წარ­წე­რა გა­უ­კე­თა მსა­ხი­ობ­მა ეკა ჩხე­ი­ძემ ბე­ბი­ის, მსა­ხი­ობ მე­დეა ჩა­ხა­ვა­სა და თა­ვის ფო­ტო­ებს, რო­მე­ლიც "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე გა­მო­აქ­ვეყ­ნა. სა­ტა­ტუსს დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. ყვე­ლა ერ­თხმად აღ­ნიშ­ნავ­და, რომ მსგავ­სე­ბა ბე­ბი­ა­სა და შვი­ლიშ­ვილს შო­რის დი­დია.

ეკა ჩხა­ი­ძე მარ­თლაც ჰგავს ბე­ბი­ას, რაზე და­თან­ხმე­ბა თა­ვად უჭირს... აქვე ერთი ფო­ტოპ­რო­ექ­ტი მახ­სენ­დე­ბა, რო­მე­ლიც სწო­რედ ამ მსგავ­სე­ბის გამო წლე­ბის წინ გა­კეთ­და, სა­დაც ეს ყვე­ლა­ფე­რი უფრო მკა­ფი­ოდ გა­მოჩ­ნდა.

ამ­ჯე­რად ეკა ჩხე­ი­ძეს­თან სა­უ­ბა­რი სწო­რედ იმ ფო­ტოპ­რო­ექ­ტით და­ვი­წყეთ და აქვე დიდი მსა­ხი­ო­ბი და მისი დიდი, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ოჯა­ხი მას­თან ერ­თად გა­ვიხ­სე­ნეთ.

- რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრმა გა­ა­კე­თა პრო­ექ­ტი, რო­მელ­შიც მე­დი­კოს რო­ლე­ბი­დან ფო­ტო­ე­ბი იყო შექ­მნი­ლი და იმ რო­ლე­ბის ფო­ტო­გან­სა­ხი­ე­რე­ბა მის შთა­მო­მავ­ლებ­საც გვთხო­ვეს. მოკ­ლედ ყვე­ლამ - მა­მი­და­ჩემ­მა მაკა მა­ხა­რა­ძემ და მე­დი­კოს ყვე­ლა შვი­ლიშ­ვილ­მა მი­ვი­ღეთ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. გა­დაგ­ვი­ღეს იდენ­ტუ­რი ფო­ტო­ე­ბი - თი­თო­ე­უ­ლი მე­დი­კოს რო­მე­ლი­ღაც სპექ­ტაკ­ლი­დან მის ამა თუ იმ პერ­სო­ნაჟს კოს­ტი­უ­მით და გრი­მით ვი­ყა­ვით მიმსგავ­სე­ბუ­ლი...

რე­ა­ლუ­რად კი, თით­ქოს თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნი რა­ღა­ცით ჰგავს მე­დი­კოს - ზოგი ცხვი­რით, ზოგი ტუ­ჩით, ამ­ბო­ბენ, რომ მე ყვე­ლა­ზე მე­ტად ვგა­ვარ... ის ფოტო, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ჩემს "ფე­ის­ბუქგ­ვერ­დზე" ავ­ტვირ­თე, ნატო მურ­ვა­ნი­ძემ მო­მა­წო­და. მერე ჩემი ფო­ტო­ე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე ახ­ლოს რო­მე­ლიც იყო, გვერ­დით ის და­ვუ­დე...

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ერთი ამ­ბა­ვი ატყდა და ყვე­ლა ერ­თხმად ამ­ბობს, რომ ვგა­ვარ, თავს მა­ინ­ცდა­მა­ინც ვერ ვამ­სგავ­სებ. ის კი არა, ჩემს შვი­ლებ­ზეც იმა­ვეს მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ძა­ლი­ან მგვა­ნან, რა­საც ასე­ვე დი­დად არ ვე­თან­ხმე­ბი. ეტყო­ბა, სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბის გვერ­დი­დან და­ნახ­ვა და მიმსგავ­სე­ბა არ გა­მომ­დის. არა­და, ყო­ფი­ლა, რომ ჩემი და ჩემი შვი­ლის ფოტო ერ­თმა­ნეთ­ში არე­ვი­ათ... რო­გორც ჩანს, აქ იერს აქვს დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი ამის ბრა­ლია.

- ალ­ბათ უფრო გე­ნე­ტი­კას...

- შე­იძ­ლე­ბა... შვი­ლე­ბი­დან მე­დი­კოს ყვე­ლა­ზე მე­ტად თე­მუ­რი - მა­მა­ჩე­მი გავს და ალ­ბათ, ესეც გან­სა­ზღვრავს ამას. ისე, რა­ღაც პე­რი­ოდ­ში, გან­სა­კუთ­რე­ბით "თხუ­ნე­ლა­ში" თა­მა­ში­სას გა­რეგ­ნუ­ლად ძა­ლი­ან მომ­წონ­და, კარ­გად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და, თა­ვის გა­და­სა­რე­ვი ნაკ­ვთე­ბით.

- ხა­სი­ა­თით თუ გავ­ხართ ბე­ბი­ას?

- რაც შე­ე­ხე­ბა ჩვენს ხა­სი­ა­თებს, მე­დი­კოს ძა­ლი­ან რბი­ლი ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და, ად­ვი­ლი იყო მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, თბი­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. მე ცოტა უფრო ხის­ტი ვარ, ბუ­ტია და ზედ­მე­ტად ემო­ცი­უ­რი...

რა­საც მის სი­ცო­ცხლე­ში ვხე­დავ­დი და ვუ­ყუ­რებ­დი, რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ებს მუდ­მი­ვად ამარ­ტი­ვებ­და და ნაკ­ლე­ბად აპ­რობ­ლე­მებ­და. ეს თვი­სე­ბა ჯერ მას უად­ვი­ლებ­და ცხოვ­რე­ბას, ასე­ვე უმარ­ტი­ვებ­და შემ­დგომ იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას, ვის­გა­ნაც ეწყი­ნე­ბო­და რამე ან ვის­ზეც ბრა­ზობ­და.

რაც მის ცხოვ­რე­ბა­ში გარ­კვე­უ­ლი უსი­ა­მოვ­ნო ეპი­ზო­დე­ბი იყო, ყვე­ლა­ფე­რი ამ სა­ო­ცა­რი თვი­სე­ბის გამო, მეტ-ნაკ­ლე­ბად მარ­ტი­ვად გა­და­ი­ტა­ნა. ცხოვ­რე­ბამ რა სირ­თუ­ლეც მო­უ­ტა­ნა, იმ სირ­თუ­ლის სწრა­ფად გა­და­ხარ­შვა შეძ­ლო...

- რო­გო­რია შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის­თვის მის გა­რე­შე გავ­ლი­ლი წლე­ბი?

- მგო­ნია, რომ და­ირ­ღვა ჩვე­ნი ოჯა­ხუ­რი შეკ­რე­ბე­ბის ტრა­დი­ცია, რისი მო­თა­ვეც ის იყო. მუდ­მი­ვად გვქონ­და სა­ა­ხალ­წლო შეხ­ვედ­რე­ბი, მე­დი­კოს შთა­მო­მავ­ლე­ბი მას­თან ვიკ­რი­ბე­ბო­დით. რაც სა­ო­ცა­რი რამ იყო... მერე ეს ყვე­ლა­ფე­რი ნელ-ნელა და­ი­კარ­გა, გან­სა­კუთ­რე­ბით მას მერე, რაც ჩვე­ნი შვი­ლე­ბი გა­ი­ზარ­დნენ, მათ­გან ნა­წი­ლი სა­ზღვარ­გა­რეთ წა­ვი­და, მი­მო­ვი­ფან­ტეთ.

ახლა თით­ქოს მისი შვი­ლე­ბი ცდი­ლო­ბენ იმა­ვეს, მაგ­რამ რო­გორც ადრე, ისე­თი გამ­თლი­ა­ნე­ბა აღარ გა­მო­დის. შე­იძ­ლე­ბა, იმის ბრა­ლია, რომ ბავ­შვე­ბი გა­ი­ზარ­დნენ და ვე­ღარ ვი­მორ­ჩი­ლებთ. მაგ­რამ იმა­ზე ძვირ­ფა­სი არა­ფე­რია, როცა დიდი ოჯა­ხი შეკ­რუ­ლია... ალ­ბათ ყვე­ლა­ფერს თა­ვის დრო და ხიბ­ლი აქვს. ამ კო­ვიდ­მა ხომ კი­დევ მე­ტად გა­არ­თუ­ლა საქ­მე.

- მე­დეა ჩა­ხა­ვას რო­გორც არ­ტისტს და რო­გორც ბე­ბი­ას, რა როლი აქვს თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- პირ­ვე­ლი იყო, ვინც თქვა, - ძა­ლი­ან მინ­და, ეკა მსა­ხი­ო­ბი იყო­სო. არა­და, როცა ეს თქვა, პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, სკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დი და მო­მა­ვალ პრო­ფე­სი­ა­ზე ჯერ არც ვფიქ­რობ­დი. მერე გარ­შე­მო, ყვე­ლას­გან, მას­წავ­ლებ­ლე­ბის­გა­ნაც მეს­მო­და, - შენ მსა­ხი­ო­ბი იქ­ნე­ბიო! ეს ცოტა მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და, პრო­ტეს­ტი მქონ­და. ხან ხატ­ვა მინ­დო­და, ხან - ცეკ­ვა, ექი­მო­ბაც... მე­დი­კო კი ხში­რად იმე­ო­რებ­და, - მსა­ხი­ო­ბი უნდა გახ­დე, შენ სცე­ნა­ზე უნდა იდ­გეო...

ერთხელ მეშ­ვი­დე კლას­ში ვი­ყა­ვი და მი­თხრა - მინ­და, გა­და­ცე­მა­ში წა­მომ­ყვეო. იქ შვი­ლიშ­ვი­ლით არა­ვინ იყო მი­სუ­ლი. დღე­საც არ ვიცი, რა შუ­ა­ში ვი­ყა­ვი მე, მაგ­რამ, წავ­ყე­ვი. მახ­სოვს, იქ თქვა, - ეს ჩემი პირ­ვე­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლია და ჩემს გზას ეს გაყ­ვე­ბაო. ცოტა მე­წყი­ნა. მე არ მე­კი­თხე­ბა? რა­ტომ ამ­ბობს ჩემ მა­გივ­რად-მეთ­ქი?! მაგ­რამ ისე გა­მო­ვი­და, რომ თით­ქოს მსა­ხი­ო­ბო­ბა და­მა­ნათ­ლა და მო­მა­ვა­ლი პრო­ფე­სია გა­და­მი­წყვი­ტა. ეს ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო. მოკ­ლედ, რა­ღაც კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბა ალ­ბათ იყო... სა­ბო­ლო­ოდ, ისე მოხ­და, რომ მარ­თლა მსა­ხი­ო­ბი გავ­ხდი.

- მგო­ნი, სწო­რად მო­იქ­ცა და დიდ მსა­ხი­ობს არ შეშ­ლია...

- ეგ უკვე აღარ ვიცი... მაგ­რამ არც ის ვიცი, ცხოვ­რე­ბა­ში სხვა რამ რომ მე­კე­თე­ბი­ნა, რა იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ასე მოხ­და, რო­გორც მოხ­და...

ახლა კი ერთი წე­ლია, პე­სი­მის­ტუ­რად ვარ გან­წყო­ბი­ლი. ალ­ბათ კო­ვი­დის გამო ასეა მთე­ლი მსოფ­ლი­ოს გან­წყო­ბა. ცუ­დია, რომ ამ პან­დე­მი­ურ სამ­ყა­რო­ში პერ­სპექ­ტი­ვას ვე­ღარ ვხე­დავ. მგო­ნია, რომ თე­ატ­რი აღარც არა­ვის სჭირ­დე­ბა, თუმ­ცა რა­ღა­ცას გვპირ­დე­ბი­ან, უნდა გა­იხ­სნა­სო, ვნა­ხოთ...

მკითხველის კომენტარები / 22 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
წავიდა
6

თემური ისევ დიდ რუსეთშია ? თუ ეყო ნამუსი და დატოვა პუტინის მშობლიური კერა 

თბილისი
10

არაა,მედეა სულ სხვა იყო

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
იუსტიციის სამინისტრო გარდაცვლილ პატიმარ იოსებ გორგაძესთან დაკავშირებით ვიდეომასალებს ასაჯაროებს
ავტორი:

"ყველა ამბობს, რომ მედიკოს ვგავარ... შვილებიდან დედას ყველაზე მეტად მამაჩემი  - თემური ჰგავს" " - როგორ დაიმსგავსა მედეა ჩახავამ პირველი შვილიშვილი პროფესიაშიც

"ყველა ამბობს, რომ მედიკოს ვგავარ... შვილებიდან დედას ყველაზე მეტად მამაჩემი  - თემური ჰგავს" " - როგორ დაიმსგავსა მედეა ჩახავამ პირველი შვილიშვილი პროფესიაშიც

"ვითომ?" - ასეთი წარწერა გაუკეთა მსახიობმა ეკა ჩხეიძემ ბებიის, მსახიობ მედეა ჩახავასა და თავის ფოტოებს, რომელიც "ფეისბუქის" პირად გვერდზე გამოაქვეყნა. სატატუსს დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. ყველა ერთხმად აღნიშნავდა, რომ მსგავსება ბებიასა და შვილიშვილს შორის დიდია.

ეკა ჩხაიძე მართლაც ჰგავს ბებიას, რაზე დათანხმება თავად უჭირს... აქვე ერთი ფოტოპროექტი მახსენდება, რომელიც სწორედ ამ მსგავსების გამო წლების წინ გაკეთდა, სადაც ეს ყველაფერი უფრო მკაფიოდ გამოჩნდა.

ამჯერად ეკა ჩხეიძესთან საუბარი სწორედ იმ ფოტოპროექტით დავიწყეთ და აქვე დიდი მსახიობი და მისი დიდი, შემოქმედებითი ოჯახი მასთან ერთად გავიხსენეთ.

- რამდენიმე წლის წინ, რუსთაველის თეატრმა გააკეთა პროექტი, რომელშიც მედიკოს როლებიდან ფოტოები იყო შექმნილი და იმ როლების ფოტოგანსახიერება მის შთამომავლებსაც გვთხოვეს. მოკლედ ყველამ - მამიდაჩემმა მაკა მახარაძემ და მედიკოს ყველა შვილიშვილმა მივიღეთ მონაწილეობა. გადაგვიღეს იდენტური ფოტოები - თითოეული მედიკოს რომელიღაც სპექტაკლიდან მის ამა თუ იმ პერსონაჟს კოსტიუმით და გრიმით ვიყავით მიმსგავსებული...

რეალურად კი, თითქოს თითოეული ჩვენგანი რაღაცით ჰგავს მედიკოს - ზოგი ცხვირით, ზოგი ტუჩით, ამბობენ, რომ მე ყველაზე მეტად ვგავარ... ის ფოტო, რომელიც რამდენიმე დღის წინ ჩემს "ფეისბუქგვერდზე" ავტვირთე, ნატო მურვანიძემ მომაწოდა. მერე ჩემი ფოტოებიდან ყველაზე ახლოს რომელიც იყო, გვერდით ის დავუდე...

მიუხედავად იმისა, რომ ერთი ამბავი ატყდა და ყველა ერთხმად ამბობს, რომ ვგავარ, თავს მაინცდამაინც ვერ ვამსგავსებ. ის კი არა, ჩემს შვილებზეც იმავეს მეუბნებიან, რომ ძალიან მგვანან, რასაც ასევე დიდად არ ვეთანხმები. ეტყობა, საკუთარი გარეგნობის გვერდიდან დანახვა და მიმსგავსება არ გამომდის. არადა, ყოფილა, რომ ჩემი და ჩემი შვილის ფოტო ერთმანეთში არევიათ... როგორც ჩანს, აქ იერს აქვს დიდი მნიშვნელობა და ყველაფერი ამის ბრალია.

- ალბათ უფრო გენეტიკას...

- შეიძლება... შვილებიდან მედიკოს ყველაზე მეტად თემური - მამაჩემი გავს და ალბათ, ესეც განსაზღვრავს ამას. ისე, რაღაც პერიოდში, განსაკუთრებით "თხუნელაში" თამაშისას გარეგნულად ძალიან მომწონდა, კარგად გამოიყურებოდა, თავის გადასარევი ნაკვთებით.

- ხასიათით თუ გავხართ ბებიას?

- რაც შეეხება ჩვენს ხასიათებს, მედიკოს ძალიან რბილი ხასიათი ჰქონდა, ადვილი იყო მასთან ურთიერთობა, თბილი ადამიანი იყო. მე ცოტა უფრო ხისტი ვარ, ბუტია და ზედმეტად ემოციური...

რასაც მის სიცოცხლეში ვხედავდი და ვუყურებდი, რთულ სიტუაციებს მუდმივად ამარტივებდა და ნაკლებად აპრობლემებდა. ეს თვისება ჯერ მას უადვილებდა ცხოვრებას, ასევე უმარტივებდა შემდგომ იმ ადამიანებთან ურთიერთობას, ვისგანაც ეწყინებოდა რამე ან ვისზეც ბრაზობდა.

რაც მის ცხოვრებაში გარკვეული უსიამოვნო ეპიზოდები იყო, ყველაფერი ამ საოცარი თვისების გამო, მეტ-ნაკლებად მარტივად გადაიტანა. ცხოვრებამ რა სირთულეც მოუტანა, იმ სირთულის სწრაფად გადახარშვა შეძლო...

- როგორია შვილიშვილებისთვის მის გარეშე გავლილი წლები?

- მგონია, რომ დაირღვა ჩვენი ოჯახური შეკრებების ტრადიცია, რისი მოთავეც ის იყო. მუდმივად გვქონდა საახალწლო შეხვედრები, მედიკოს შთამომავლები მასთან ვიკრიბებოდით. რაც საოცარი რამ იყო... მერე ეს ყველაფერი ნელ-ნელა დაიკარგა, განსაკუთრებით მას მერე, რაც ჩვენი შვილები გაიზარდნენ, მათგან ნაწილი საზღვარგარეთ წავიდა, მიმოვიფანტეთ.

ახლა თითქოს მისი შვილები ცდილობენ იმავეს, მაგრამ როგორც ადრე, ისეთი გამთლიანება აღარ გამოდის. შეიძლება, იმის ბრალია, რომ ბავშვები გაიზარდნენ და ვეღარ ვიმორჩილებთ. მაგრამ იმაზე ძვირფასი არაფერია, როცა დიდი ოჯახი შეკრულია... ალბათ ყველაფერს თავის დრო და ხიბლი აქვს. ამ კოვიდმა ხომ კიდევ მეტად გაართულა საქმე.

- მედეა ჩახავას როგორც არტისტს და როგორც ბებიას, რა როლი აქვს თქვენს ცხოვრებაში?

- პირველი იყო, ვინც თქვა, - ძალიან მინდა, ეკა მსახიობი იყოსო. არადა, როცა ეს თქვა, პატარა ვიყავი, სკოლაში დავდიოდი და მომავალ პროფესიაზე ჯერ არც ვფიქრობდი. მერე გარშემო, ყველასგან, მასწავლებლებისგანაც მესმოდა, - შენ მსახიობი იქნებიო! ეს ცოტა მაღიზიანებდა, პროტესტი მქონდა. ხან ხატვა მინდოდა, ხან - ცეკვა, ექიმობაც... მედიკო კი ხშირად იმეორებდა, - მსახიობი უნდა გახდე, შენ სცენაზე უნდა იდგეო...

ერთხელ მეშვიდე კლასში ვიყავი და მითხრა - მინდა, გადაცემაში წამომყვეო. იქ შვილიშვილით არავინ იყო მისული. დღესაც არ ვიცი, რა შუაში ვიყავი მე, მაგრამ, წავყევი. მახსოვს, იქ თქვა, - ეს ჩემი პირველი შვილიშვილია და ჩემს გზას ეს გაყვებაო. ცოტა მეწყინა. მე არ მეკითხება? რატომ ამბობს ჩემ მაგივრად-მეთქი?! მაგრამ ისე გამოვიდა, რომ თითქოს მსახიობობა დამანათლა და მომავალი პროფესია გადამიწყვიტა. ეს ალბათ ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო. მოკლედ, რაღაც კანონზომიერება ალბათ იყო... საბოლოოდ, ისე მოხდა, რომ მართლა მსახიობი გავხდი.

- მგონი, სწორად მოიქცა და დიდ მსახიობს არ შეშლია...

- ეგ უკვე აღარ ვიცი... მაგრამ არც ის ვიცი, ცხოვრებაში სხვა რამ რომ მეკეთებინა, რა იქნებოდა, მაგრამ ასე მოხდა, როგორც მოხდა...

ახლა კი ერთი წელია, პესიმისტურად ვარ განწყობილი. ალბათ კოვიდის გამო ასეა მთელი მსოფლიოს განწყობა. ცუდია, რომ ამ პანდემიურ სამყაროში პერსპექტივას ვეღარ ვხედავ. მგონია, რომ თეატრი აღარც არავის სჭირდება, თუმცა რაღაცას გვპირდებიან, უნდა გაიხსნასო, ვნახოთ...