მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნელ­მა, რე­ჟი­სორ­მა დი­მიტ­რი ხვთი­სი­აშ­ვილ­მა ცოტა ხნის წინ "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე სტა­ტუ­სე­ბის სა­ხით ცნო­ბილ რე­ჟი­სო­რებ­სა თუ მსა­ხი­ო­ბებ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბის თხრო­ბა და­ი­წყო. ზო­გი­ერ­თი ამა თუ იმ თა­რი­ღის (და­ბა­დე­ბი­სა თუ გარ­დაც­ვა­ლე­ბის) გა­მო­ძა­ხი­ლია, ზო­გიც ისე, უბ­რა­ლოდ, სი­ტუ­ა­ცი­უ­რად ახ­სენ­დე­ბა. რაც მთა­ვა­რია, თი­თო­ე­უ­ლი ამ­ბა­ვი მკი­თხვე­ლის ინ­ტე­რესს იწ­ვევს და მათ­ში გარ­კვე­ულ მო­ლო­დინ­საც აჩენს, - მო­რიგ ჯერ­ზე ამ­ბავს ვის მი­უ­ძღვნის ბა­ტო­ნი დიმა.

რამ გა­და­ა­წყვე­ტი­ნა რე­ჟი­სორს ეს, რა აძ­ლევს ამის­თვის მუხტს და ეს ამ­ბე­ბი სა­ბო­ლო­ოდ წიგ­ნად აი­კინ­ძე­ბა თუ არა? - ამ შე­კი­თხვე­ბით თა­ვად დი­მიტ­რი ხვთი­სი­აშ­ვილს მივ­მარ­თეთ...

"სა­ერ­თოდ, წერა მიყ­ვარს - 30 წე­ლია, ვწერ და ვაქ­ვეყ­ნებ წე­რი­ლებს. 90-ია­ნებ­ში "ივე­რია ექ­სპრე­სის" ხე­ლოვ­ნე­ბის გვერ­დის რე­დაქ­ტო­რი ვი­ყა­ვი, დიდ­ხანს ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დი ჟურ­ნალ­თან "თე­ატ­რი და ცხოვ­რე­ბა", გა­ზეთ­თან "ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის დღე", მაგ­რამ რა­ზეც ახლა მე­კი­თხე­ბით, ეს სპონ­ტა­ნუ­რად და­ი­წყო. 26 იან­ვარს ერო­სი მან­ჯგა­ლა­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღე იყო და მო­მინ­და, გა­მეხ­სე­ნე­ბი­ნა დღე, რო­დე­საც მე, დე­დას­თან ერ­თად, სწო­რედ ამ ტრა­გი­კულ დღეს რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში და­ვეს­წა­რი "რი­ჩარდ მე­სა­მეს"...

ამ სტა­ტუსს გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა, მერე ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძის და ვასო გო­ძი­აშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის თა­რი­ღი მო­დი­ო­და. ამა­საც ჩემი მო­გო­ნე­ბით გა­მო­ვეხ­მა­უ­რე, მერე რაკი ბევ­რი და­მიგ­როვ­და ბლო­გიც შევ­ქმე­ნი", - გვიყ­ვე­ბა რე­ჟი­სო­რი.

ასევე დაგაინტერესებთ

19:45 / 06-05-2021

"ლექსების ზეპირად წარმოთქმა შეშინებია... ყველაფერი კონცერტის წინ გაირკვა" - რას უმალავდა კოლეგებს პირადი ტრაგედიის შემდეგ სცენაზე გასული მედეა ჯაფარიძე?

- წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა­ზეც ხომ არ ფიქ­რობთ?

- თუ ბევრ ამ­ბავს მო­ვუ­ყა­რე თავი, შე­იძ­ლე­ბა წიგ­ნა­დაც ვაქ­ციო. ოღონდ, იმ ტექ­სტებ­ში უკვე გარ­კვე­ულ ცვლი­ლე­ბას შე­ვი­ტან. სხვა­ნა­ი­რად არ გა­მო­ვა, რად­გა­ნაც "ფე­ის­ბუქპოს­ტი" სხვა რა­მაა და წიგ­ნი - სხვა. გა­სუფ­თავ­დე­ბა, გას­წორ­დე­ბა და ტექ­სტე­ბი სხვა სა­ხეს მი­ი­ღებს.

თე­ატ­რის ის­ტო­რი­ის ფურ­ცლებ­ში ჩა­კარ­გუ­ლი ბევ­რი მი­ვი­წყე­ბუ­ლი სა­ხე­ლი და გვა­რი მინ­და, რომ გა­ვიხ­სე­ნო, ყვე­ლას ვერ გავ­წვდე­ბი, მაგ­რამ ვის­თა­ნაც რა­ღაც ტი­პის შე­ხე­ბა მქო­ნია და პი­რა­დი ნაც­ნო­ბო­ბაც მა­კავ­ში­რებ­და, მათ­ზე დავ­წერ, რა­ტო­მაც არა.

მოკ­ლედ, თუ წიგ­ნად ჩა­მო­ყა­ლიბ­და, რუბ­რი­კე­ბი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა, ასე მი­მობ­ნე­ვა არ გა­მო­ვა და მერე უკვე და­ი­ყო­ფა - ციკ­ლი­დან "მი­ვი­წყე­ბუ­ლი სა­ხე­ლე­ბი", "სევ­დი­ა­ნი მო­გო­ნე­ბე­ბი" და ა.შ. ვნა­ხოთ, რა გა­მო­მი­ვა, შევ­ხე­დავ, ავ­წონ-დავ­წო­ნი რა შე­იძ­ლე­ბა და­ი­წე­როს და რა - არა...

- რა არის თქვენ­თვის ემო­ცი­უ­რად ამ ყვე­ლაფ­რის წერა?

- მი­ხა­რია, რომ ბევ­რი კარ­გი ამ­ბის მომსწრე ვარ, რომ ბევრ ადა­მი­ან­თან მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა... მა­გა­ლი­თად, ჩემი პირ­ვე­ლი მან­ქა­ნა "ზა­პო­რო­ჟე­ცი" იყო და ეს იმ დროს, როცა ბენ­ზი­ნი ძა­ლი­ან ჭირ­და. მცი­რე­ლიტ­რა­ჟი­ა­ნი გახ­ლდათ და გარ­კვე­უ­ლი შე­ღა­ვა­თი მქონ­და. მაგ­რამ რაც იმ მან­ქა­ნა­ში ვარ­სკვლა­ვე­ბი მსხდა­რან, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თით­ქოს არა­კომ­ფორ­ტუ­ლი იყო, ვერც და­ვით­ვლი... უცებ ვინც გა­მახ­სენ­და ჩა­მო­გით­ვლით: გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი, ელე­ნე ყიფ­ში­ძე, ირაკ­ლი უჩა­ნე­იშ­ვი­ლი, მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე, კოტე თო­ლო­რა­ია, სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი, ჟან­რი ლო­ლაშ­ვი­ლი, დოდო ჭი­ჭი­ნა­ძე, გოგი გე­ლო­ვა­ნი, თა­მარ სხირტლა­ძე, ლეო ან­თა­ძე... ხომ შთამ­ბეჭ­და­ვია?

მარ­ტში ნო­და­რი მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის თა­რი­ღია, თან, სა­ი­უ­ბი­ლეო წე­ლიც არის, 90 წლის გახ­დე­ბო­და. იყო ასე­თი შემ­თხვე­ვა:

ნო­დარს მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­და­ღე­ბებ­ზე სა­ზღვარ­გა­რეთ მო­უ­წია წას­ვლა. თე­ატ­რის დი­რექ­ტო­რი ბა­ტო­ნი გა­ი­ოზ კან­დე­ლა­კი გა­აფრ­თხი­ლა, - გავფრინ­დე­ბი, კვი­რამ­დე სპექ­ტაკ­ლი არ მაქვს და შა­ბათ ღა­მეს ჩა­მო­ვა­ლო. ბა­ტონ­მა გა­ი­ოზ­მა ჩა­ხე­და სპექ­ტაკ­ლე­ბის გრა­ფიკს, ნამ­დვი­ლად არ ჰქონ­და სპექ­ტაკ­ლი ბა­ტონ ნო­დარს. ოღონდ, დი­რექ­ტო­რი რას წარ­მო­იდ­გენ­და, რომ იმ სა­ღა­მოს და­ნიშ­ნუ­ლი სპექ­ტაკ­ლი მას არ ახ­სოვ­და. მოკ­ლედ, სა­ღა­მოს სპექ­ტაკლზე არ მო­ვი­და, რად­გან, დი­რექ­ტო­რის კა­ბი­ნე­ტი­დან პირ­და­პირ აე­რო­პორ­ტში წა­სუ­ლა. მოკ­ლედ, ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად სპექ­ტაკლში მე შე­მაგ­დეს. ეს იყო "ბედი მდე­ვა­რი" მი­ხე­ილ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის "ლამ­ბა­ლო და ყა­შას" მი­ხედ­ვით, სა­დაც ბა­ტო­ნი ნო­და­რი ეპის­კო­პო­სი პავ­ლეს უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნეს როლს ას­რუ­ლებ­და.

- ამ­ბობთ, რომ თქვენ უბ­რა­ლოდ, ამ­ბებს ჰყვე­ბით და ეს არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ არის კრი­ტი­კუ­ლი შე­ფა­სე­ბე­ბი, რად­გან ეს თე­ატრმ­ცოდ­ნე­ე­ბის საქ­მეა...

- კი, ეს მათი საქ­მეა... რო­დე­საც რე­ჟი­სორ ან­ზორ ქუ­თა­თე­ლა­ძე­ზე დავ­წე­რე, იქ მი­ნიშ­ნე­ბაც არ გა­ვა­კე­თე, ვინ იყო ან­ზორ ქუ­თა­თე­ლა­ძე. ამ შემ­თხვე­ვა­ში ამ­ბა­ვი უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ადა­მი­ან­მა ასე იცხოვ­რა და სიკ­ვდი­ლის წინა დღეს საყ­ვა­რელ მე­უღ­ლეს ასე­თი პა­ე­მა­ნი მო­უ­წყო...

მა­გა­ლი­თად გივი ბე­რი­კაშ­ვილ­თან, კახი კავ­სა­ძეს­თან, თენ­გიზ არჩვა­ძეს­თან და თა­მა­რა სხირტლა­ძეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით, რა ამ­ბა­ვი გა­მო­ვარ­ჩიო, არც ვიცი, კარ­გად უნდა დავ­ფიქ­რდე, რად­გან ძა­ლი­ან ში­ნა­უ­რე­ბი არი­ან. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, თა­მა­რას მეჯ­ვა­რე ვარ. გვი­ან და­ი­წე­რეს ჯვა­რი, რად­გან კოტე თო­ლო­რა­ია მო­ნათ­ლუ­ლი არ იყო. როცა გა­და­წყვი­ტა, რომ მო­ნათ­ლუ­ლი­ყო, გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი აირ­ჩია ნათ­ლი­ად. თუ ვნათ­ლავთ, მა­შინ ჯვა­რიც და­ი­წე­რო­ნო, - მათი შვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი თაზო თო­ლო­რა­ია ცო­ცხა­ლი იყო, მგო­ნი, 2001 წელი გახ­ლდათ. ქა­შუ­ე­თის ტა­ძარ­ში მო­ი­ნათ­ლა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა იქ­ნე­ბო­და, ამ­ხნის კაცი რომ ინათ­ლე­ბო­და. ხუმ­რობ­დნენ, იუ­მორ­ში მა­მა­ოც აჰ­ყვა... ნათ­ლო­ბის დას­რუ­ლე­ბის­თა­ნა­ვე ჯვრის­წე­რის­თვის ქა­შუ­ე­თის პირ­ველ სარ­თულ­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლეთ. ნე­ფეს სურ­ვი­ლით, თა­მა­რას მეჯ­ვა­რე მე ვი­ყა­ვი... მისი, რო­გორც თვი­თონ ამ­ბობ­და, ხე­ლის­მომ­კი­დე კი სოსო გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი... მღვდელ­მა პა­ტარ­ძა­ლი თა­მა­რა რომ და­ი­ნა­ხა - ახალ­გაზ­რდა კაცს ეს და­კუ­ჭუ­ლი ქალი რად გინ­დო­დაო?! - გა­ი­ხუმ­რა. იქ ისე­თი მოხ­და, თა­მა­რამ კი­ნა­ღამ "ან­დერ­ძი აუგო" მღვდელს... ასე­თი უამ­რა­ვი ამ­ბა­ვი, კუ­რი­ო­ზი და მო­გო­ნე­ბაა.

თუმ­ცა მათ­გან ისეთ ეპი­ზო­დებს ვარ­ჩევ, სა­დაც მინ­და, ესა თუ ის ადა­მი­ა­ნი სხვა კუ­თხით წარ­მო­ვა­ჩი­ნო, ან მოვ­ყვე აქამ­დე უც­ნო­ბი ის­ტო­რია.

ჩვენ ბა­ტო­ნი დი­მას მო­ყო­ლი­ლი ამ­ბე­ბი­დან მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძეს­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი რამ­დე­ნი­მე ის­ტო­რია შე­ვარ­ჩი­ეთ, რო­მელ­საც ახლა გთა­ვა­ზობთ.

ღვთა­ებ­რი­ვი მშვე­ნი­ე­რე­ბა

ამ­ბა­ვი 1

ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, და­მი­რე­კა ქალ­ბა­ტონ­მა ლენა ყიფ­ში­ძემ და მთხო­ვა, - თუ დრო გაქვს იქ­ნებ სო­ლო­ლაკ­ში წა­მიყ­ვა­ნო, იქ ცნო­ბი­ლი ექ­სტრა­სენ­სი იზა ცხოვ­რობს, იმას­თან ჩა­ვე­წე­რე, მისი სე­ან­სე­ბი ძა­ლი­ან მშვე­ლი­სო. უარს რო­გორ ვე­ტყო­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემი ცის­ფე­რი "ზა­პო­რო­ჟე­ცი" ერ­თობ პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო თე­ატ­რში... და­ნიშ­ნულ დროს მი­ვე­დი "შან­ხა­ი­ში" ქალ­ბა­ტონ ლე­ნას­თან, ის უკვე ეზო­ში მიც­დი­და და წა­ვე­დით სო­ლო­ლაკ­ში, და­ვი­თაშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე. მი­ვე­დით ერთ-ერთ სახ­ლთან. ქალ­ბა­ტო­ნი ლენა გად­მო­ვი­და მან­ქა­ნი­დან, მეც მთხო­ვა გად­მოს­ვლა, რათა გაგ­ვე­გო, რამ­დენ ხან­ში მი­მე­კი­თხა მის­თვის. გზა­ში­ვე შე­ვუ­თან­ხმდი, არ მო­გე­რი­დოთ, სახ­ლშიც მე წა­გიყ­ვანთ-მეთ­ქი.

დავ­რე­კეთ ზარი, გაგ­ვი­ღო კარი ექ­სტრა­სენ­სმა იზამ, რო­მე­ლიც რო­მე­ლი­ღაც ვო­დე­ვი­ლის სა­სა­ცი­ლო პერ­სო­ნაჟს წა­ა­გავ­და, მიხვრა-მოხვრი­თა თუ ლექ­სი­კით მთლად დიდი მკურ­ნა­ლის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ვერ ტო­ვებ­და, თუმ­ცა ლა­პა­რა­კობ­და ძა­ლი­ან ბევ­რს და ეტყო­ბა, ამით მო­მა­ვალ "მსხვერ­პლს" "ავერ­ბოვ­კებ­და" და აჯე­რებ­და, რომ მისი სე­ან­სე­ბი მო­არ­ჩენ­და.

იზა გაგ­ვი­ძღვა კო­რი­დო­რუ­ლი პრინ­ცი­პით გან­ლა­გე­ბულ ბი­ნა­ში ლო­ჯი­ის­კენ. გზა­ზე ყველ­გან რა­ღაც გა­უხ­სნე­ლი ფუ­თე­ბი იყო. რო­გორც მერე და­ვად­გი­ნე, ჩვე­ნი იზა შე­თავ­სე­ბით გა­დამ­ყიდ­ვე­ლობ­და კი­დეც. შევ­დი­ვართ ლო­ჯში და რას ვხე­დავთ... პა­ცი­ენ­ტის­თვის სპე­ცი­ა­ლუ­რად მომ­ზა­დე­ბულ სა­ვარ­ძელ­ში ზის ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე. მა­საც ეტყო­ბა, ურ­ჩი­ეს იზას­თან ვი­ზი­ტი. ჩვენ რომ დაგ­ვი­ნა­ხა, ცოტა შეც­ბა, თუმ­ცა უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში რომ არ ჩა­ვეგ­დე, გან­სა­კუთ­რე­ბით მე, არ შე­იმ­ჩნია. არა­და, სულ არ მინ­დო­და იქ შეს­ვლა, მთა­ვა­რი იყო, ეთ­ქვა იზას რამ­დენ ხან­ში მი­მე­კი­თხა ქალ­ბა­ტო­ნი ლე­ნას­თვის. სწო­რედ ეს სას­წრა­ფოდ ვი­კი­თხე და უფრო სწრა­ფად გა­ვე­ცა­ლე იქა­უ­რო­ბას, რათა ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დე­ას დის­კომ­ფორ­ტი დიდ­ხანს არ გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო. დათ­ქმულ დროს მივ­ბრუნ­დი იზას­თან. ლე­ნას სე­ან­სიც დამ­თავ­რე­ბუ­ლი იყო, არც მე­დეა აღარ გა­უშ­ვი­ათ, ბა­რემ დი­მუ­ლია (ასე მე­ძახ­და ლენა ყიფ­ში­ძე) მიგ­ვიყ­ვან­სო. ამა­სო­ბა­ში ყა­ვაც გა­უმ­ზა­დე­ბი­ათ, სა­პა­ტიო სტუმ­რე­ბის მო­ლო­დინ­ში იზამ ნამ­ცხვრე­ბიც "გა­ჩი­თა" და მეც იძუ­ლე­ბი­თი მოლ­ხე­ნა გა­მო­მი­ვი­და ექ­სტრა­სენსთან და ორ ქალღმერ­თთან ერ­თად.

უცებ ირე­კე­ბა ზარი. იზა გა­ვი­და და ორი­ოდ წუთ­ში შე­მოჰ­ყავს არც მეტი, არც ნაკ­ლე­ბი დოდო ჭი­ჭი­ნა­ძე, თა­ვი­სი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი შლი­ა­პი­თა და ვუ­ა­ლით. ვი­ფიქ­რე, მეჩ­ვე­ნე­ბა-მეთ­ქი - ქალღმერ­თე­ბი გა­სამ­დნენ... ჩვენ უკვე სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გა­და­ვი­ნაც­ვლეთ, დო­დომ სე­ან­სი ჩა­ი­ტა­რა და იქ გა­ვი­ხუმ­რე, ვიდ­რე ლია ელი­ა­ვა ან ლე­ი­ლა აბა­ში­ძე არ დაგ­ვად­გე­ბა დრო­ზე, გა­ვე­ცა­ლოთ აქა­უ­რო­ბას-მეთ­ქი და ორი­ოდ წუთ­ში ჩემს "ზა­პო­რო­ჟეც­ში" სამი ლე­გენ­და­რუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი იჯდა, მე კი ამა­ყად მი­ვე­რე­კე­ბო­დი თბი­ლი­სის ქუ­ჩებ­ში.

გზა­ში გა­ირ­კვა, რომ ეს ვი­თომ ექ­სტრა­სენ­სი თე­ატ­რის ქა­ლე­ბის ჩამცმე­ლის ახ­ლო­ბე­ლი ყო­ფი­ლა და მას ჩა­უ­წყვია "ვარ­სკვლა­ვე­ბის" ვი­ზი­ტი სო­ლო­ლაკ­ში, თა­ნაც ისე, რომ ყვე­ლას­თან ცალ-ცალ­კე იმუ­შა­ვა და იქ შემ­თხვე­ვით შეხ­ვდნენ ერ­თმა­ნეთს. იქვე ჩემს მან­ქა­ნა­ში ლე­ნამ სთხო­ვა ქალ­ბა­ტონ მე­დე­ას, ვო­დე­ვი­ლე­ბი რომ აღ­ვად­გი­ნე, არ გი­ნა­ხავს, აგერ დი­მუ­ლი­აც თა­მა­შობ­სო, შო­თი­კო (მშვე­ნი­ე­რა­ძეს გუ­ლის­ხმობ­და) ხომ უნდა ნახო, მოდი, ხვალ სპექ­ტაკლზე და იქე­და­ნაც სახ­ლში ჩვენ წა­გიყ­ვან­თო... ასე დას­რულ­და ერთი სა­ო­ცა­რი დღე სამი ღვთა­ებ­რი­ვი ვარ­სკვლა­ვის გა­რე­მოც­ვა­ში.

ამ­ბა­ვი 2

მე­ო­რე დღეს ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დეა ნამ­დვი­ლად მობ­რძან­და სპექ­ტაკლზე, ძა­ლი­ან ბევ­რი კომ­პლი­მენ­ტი გვი­თხრა თი­თო­ე­ულ მსა­ხი­ობს, იყო სა­ოც­რად ბედ­ნი­ე­რი, გან­სა­კუთ­რე­ბით ახალ­გაზ­რდე­ბით. შე­ა­ქო შო­თი­კო, ჩა­ი­ხუ­ტა ლენა და პი­რო­ბი­სა­მებრ, წა­მო­ვიყ­ვა­ნე სახ­ლში. მან­ქა­ნი­დან გად­მოს­ვლის წინ, რა­ღაც უხერ­ხუ­ლად გად­მომ­ხე­და, შემ­დეგ ჩან­თა გახ­სნა და დარ­ცხვე­ნი­ლად ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა: მე­რი­დე­ბა ძა­ლი­ან, რა­ღა­ცით მინ­დო­და, აღ­მე­ნიშ­ნა თქვე­ნი წარ­მა­ტე­ბა, სხვა ვე­რა­ფე­რი უცებ ვერ მო­ვი­ფიქ­რე და თუ არ გა­მი­ნა­წყენ­დე­ბით, რე­ზოს ნა­ქო­ნი ჰალ­სტუ­ხი მინ­და, გა­ჩუ­ქო­თო... მე რა და­მე­მარ­თე­ბო­და, იმე­დია, გა­მო­იც­ნობთ. ის ჰალ­სტუ­ხი დღემ­დე უძ­ვირ­ფა­სე­სი სა­ჩუ­ქა­რია ჩემ­თვის.

ამ­ბა­ვი 3

1994 წლის 31 მარტს ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დეა გარ­და­იც­ვა­ლა. ორ­წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის მეტი ვერ გაძ­ლო რე­ზოს გა­რე­შე. მა­შინ რამ­ხე­ლა გვეჩ­ვე­ნე­ბო­და. არა­და, სულ რა­ღაც 71 წლის იყო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ იმ წლებ­ში უამ­რა­ვი ახალ­გაზ­რდა იღუ­პე­ბო­და, ყო­ველ­დღე და თით­ქოს სიკ­ვდი­ლი გა­უ­ფა­სურ­და, ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დე­ას დაკ­რძალ­ვა­ზე ისე­თი ჭყლე­ტა იყო, რომ პო­ლი­ცი­ის დიდი ჯგუ­ფე­ბის და­მა­ტე­ბა დაგ­ვჭირ­და. და ერთი დე­ტა­ლი არ მა­ვი­წყდე­ბა და არც არ­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა ალ­ბათ... თე­ატ­რი­დან ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დეა მის­მა კო­ლე­გებ­მა გა­მო­ას­ვე­ნეს, მათ შო­რის, ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცეს­მა.

მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის მო­ედ­ნამ­დე გარ­დაც­ვლი­ლი ხე­ლით უნდა მი­ებ­რძა­ნე­ბი­ნათ, შემ­დეგ კი აღ­მა­შე­ნებ­ლის გამ­ზი­რით დი­დუ­ბის პან­თე­ო­ნამ­დე. უცებ მო­ე­დან­თან მი­ახ­ლო­ვე­ბი­სას ბა­ტონ­მა ოთარ­მა ჩუ­მად თქვა კო­ლე­გებ­თან - ბო­ლომ­დე ხე­ლით მი­ვაბ­რძა­ნო­თო, რა­ზეც მყი­სი­ე­რი თან­ხმო­ბა მი­ი­ღო და იქვე უკვე ხალ­ხშიც გა­ის­მა აქა-იქ შე­ძა­ხი­ლე­ბი ხე­ლით... ხე­ლით... აი, რო­გორც იდგა იმ ოთხ ადა­მი­ანს შო­რის ბა­ტო­ნი ოთა­რი ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დე­ას სა­სახ­ლეს­თან მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი­დან გა­მოს­ვე­ნე­ბი­სას, ასე შე­უც­ვლე­ლად ბო­ლომ­დე თვი­თონ მი­აბ­რძა­ნა ქალ­ბა­ტო­ნი დი­დუ­ბის პან­თე­ო­ნამ­დე!!! ის მე­დეა იყო!!! მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე!!! ის ყვე­ლა­ნა­ირ და­ფა­სე­ბას, პა­ტი­ვის­ცე­მა­სა და სიყ­ვა­რულს იმ­სა­ხუ­რებ­და!!!

20 თე­ბერ­ვალს 98 წლის შეს­რულ­დე­ბო­და!