"ძალიან მიხარია, რომ შოთა, ჩემი შვილი ნახევრად ქართველი და ნახევრად იაპონელია - ქართველ ხალხს უამრავი ღირსება აქვს" - იაპონელი მთარგმნელი, რომელიც საქართველოს მეორე სამშობლოდ მიიჩნევს

საქართველოს შესახებ შორეულ იაპონიაში გაიგო. დამწერლობით დაინტერესდა და საქმემ ისე გაიტაცა, ამომავალი მზის ქვეყნიდან საქართველოში ჩამოვიდა. დღეს იაპონელი მთარგმნელი იასუჰირო კოჯიმა საქართველოს მეორე სამშობლოდ მიიჩნევს.

- 90-იან წლებში უნივერსიტეტში მსოფლიო ენების ისტორიას ვსწავლობდი და კავკასიური ენების შესწავლისას აღმოვაჩინე ქართული, რომელიც ხმოვანებით თუ დამწერლობით, სხვა, განსაკუთრებით აღმოსავლურ და აზიურ ენებს არაფრით ჰგავდა. ქართულ-ინგლისური გრამატიკის წიგნი ვიპოვე და ქართულის შესწავლა დავიწყე. ეს იყო 1998 წელს... მაშინ ინტერნეტი ასე გავრცელებული არ იყო, საზღვრებიც არ იყოს ასე გახსნილი.ამიტომ გადავწყვიტე იაპონიაში ქართველი მეპოვა და ხანგრძლივი ძებნის შემდეგ ტოკიოს ახლოს ქართული ოჯახი ვიპოვე - ცოლ-ქმარი სამ შვილთან ერთად ცხოვრობდა. წელიწად-ნახევრის განმავლობაში მათთან კვირაში ერთხელ დავდიოდი, რათა როგორც ჩემი ქართველი მეგობრები ამბობენ, "ენის გატეხა" არ გამჭირვებოდა.

1999 წელს ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტში უცხოელებისთვის საზაფხულო სკოლა გაიმართა. ამ შესაძლებლობას ხელიდან ვერ გავუშვებდი, თბილისში ჩამოვედი და ბაგების სტუდქალაქში დავბინავდი. საცხოვრებლად ცუდი პირობები იყო, მაგრამ ის პრობლემებიც კი საინტერესოდ მეჩვენებოდა, რადგან ეს ის წლები იყო, როცა საქართველო საბჭოთა კავშირიდან გამოსვლის საფასურს იხდიდა, დამოუკიდებლობის რთულ გზას ადგა და ძალას იკრებდა. ორი თვის შემდეგ იაპონიაში წავედი, მაგრამ 2000 წელს დიდი ხნით დავბრუნდი - ორ წელიწადი ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. სწორედ მაშინ გავიცანი ჩემი მომავალი მეუღლე. დროთა განმავლობაში უფრო ახლოს გავიცანი ეს ქვეყანა, მისი ტრადიციები, ცხოვრების წესი, კულტურა და რაც დრო გადის, ვხვდები, რომ უშრეტი განძია. ენის შესწავლის კვალდაკვალ მის წარსულს, ისტორიას, მწერლობას და კინემატოგრაფიას ვსწავლობდი.

2002 წელს მეუღლესთან ერთად იაპონიაში დავბრუნდი, მაგრამ საქართველოსთან კავშირი არასდროს გამიწყვეტია, რამდენჯერმე მომიწია ჩამოსვლამ, კონფერენციებსა და სხვა ოფიციალურ შეხვედრებზე. 2013 წელს კი საქართველოში იაპონიის საელჩოში სამუშაოდ ჩამოვედი, სადაც ხუთ წელს ვიმუშავე.

- ყველაზე ძნელი რასთან შეგუება იყო?

- იაპონელები ძალზე პუნქტუალური ხალხია, ყველა წუთი გათვლილი აქვთ, დაგვიანება, ფაქტობრივად, წარმოუდგენელია, ჩვენი ქართველებიც დროის ფასს თანდათან იგებენ, წლების წინ კი დაგვიანებაში პრობლემას ვერ ხედავდნენ... განსხვავების გადალახვაში ძალიან დამეხმარა და დღემდე მეხმარება ჩემი მეუღლე. ქართველ ხალხს უამრავი ღირსება აქვს: საოცარი თვისებები, სტუმართმოყვარეობა, კაცთმოყვარეობა, ცხოვრების საოცარი ხალისი, ემოციებს ძალიან ღიად გამოხატავენ, რაც მათთან ურთიერთობასა და მეგობრობას მიადვილებს. ძალიან მიხარია, რომ შოთა, ჩემი შვილი ნახევრად ქართველი და ნახევრად იაპონელია. ორივე ქვეყანაში გაიზრდება და ორივე ქვეყნის კულტურას ეზიარება.

როცა დრო გვაქვს, მთელი ოჯახი ქვეყნის სხვადასხვა კუთხეში ვმოგზაურობთ. ამა თუ იმ ადგილის, კურორტის, ისტორიული ძეგლის შესახებ ინფორმაციას წინასწარ ვეძებ, თუმცა ადგილობრივების მონაყოლი უფრო საინტერესოა. ძალიან უხარიათ, როდესაც იგებენ, რომ ქართულად ვსაუბრობ და საქართველოზე ბევრი რამ ვიცი.

- მეუღლე რა პროფესიის არის?

- მეუღლე იაპონურის სპეციალისტია. მასაც ისე იზიდავს იაპონია, როგორც მე საქართველო. წაიკითხეთ სრულად