"მამაჩემი ცოტა ხანს არ მელაპარაკებოდა" - ურთიერთობა მშობლებთან და თანატოლებთან: როგორ ცხოვრობს თინეიჯერების ფავორიტი რუსკა ქარქაშაძე

რუსკა ქარქაშაძე 12 წლის იყო, როცა ტელემაყურებელმა სერიალიდან - "ხელოვნური სუნთქვა" გაიცნო. ახლა უკვე 17 წლისაა და კიდევ უფრო აქტიურად მუშაობს. შესაბამისად, გარეგნობაზეც იმაზე მეტად ზრუნავს, ვიდრე მისი თანატოლების უმრავლესობა...

- შეიძლება, ვიღაცებისთვის გემოვნებიანი ადამიანი ვიყო, ვიღაცებს კი ასე არ მიაჩნდეთ. საერთოდ, ამ საკითხს ძალიან სუბიექტური გაგება აქვს. პირადად მე, როგორც უფრო კომფორტულად ვგრძნობ თავს, ყველაფერს ისე ვაკეთებ.

- ყველაზე ხშირად, რჩევებს რასთან დაკავშირებით გეკითხებიან?

- სხვათა შორის, "ინსტაგრამზე" სრულიად უცხო ადამიანები საკუთარი პირადი ცხოვრების შესახებ რჩევებს მეკითხებიან. მაგალითად - ბიჭი ძალიან მომწონს, მაგრამ ვერ ვეუბნები. როგორ მოვიქცეო? რაღაცებს ვურჩევ, ვესაუბრები... არ ვიცი, რატომ გადაწყვიტეს, რომ ასეთი რაღაცები მკითხონ, რადგან ამ საკითხში თავი ძალიან კომპეტენტური არა მგონია. მაგრამ ფაქტია, რომ მათგან დადებითი პასუხები მსიამოვნებს - დიდი მადლობა, რჩევებით ძალიან დაგვეხმარეო."ხმამაღალი" ნათქვამი გამომდის, მაგრამ მართლა ბევრს ვეხმარები: მეც და ჩემს მეგობრებსაც გვიკვირს, როცა შეტყობინებებს პირად ცხოვრებასთან დაკავშირებით მიგზავნიან - ჩემი აზრი აინტერესებთ, თუ რას ვურჩევ ამა თუ იმ სიტუაციაში...

- თავად შენთვის პირად საკითხებში ვინ არის მრჩეველი?

- მშობლები. მათ ჩემ შესახებ აბსოლუტურად ყველაფერი იციან. ასევე დავასახელებ ჩემს დას და ახლო მეგობრებს. სხვათა შორის, სულ 2 ძალიან ახლო მეგობარი მყავს, ვისაც შემიძლია, ნებისმიერ საკითხზე რჩევა ვკითხო.

- ახლო მეგობრებს შორის რომელიმეს შენგან რადიკალურად განსხვავებული იმიჯი, ცხოვრების სტილი აქვს?

- საერთოდ, მეგობრები მაშინ ხართ, როცა საერთო ინტერესები გაქვთ, ერთმანეთისგან დიდად არ განსხვავდებით. მე და ჩემი ძალიან ახლო მეგობრები "ერთ ტალღაზე" ვართ. შესაბამისად, რადიკალურად არ განვსხვავდებით. თუმცა ცხადია, ხასიათი ყველას ერთნაირი ვერ გვექნება. შეიძლება, ზოგჯერ გემოვნების საკითხშიც განსხვავებული აზრი გვქონდეს... ასევე, მყავს ისეთი მეგობრები და ნაცნობები, რომლებსაც ჩემგან რადიკალურად განსხვავებული ცხოვრების სტილი აქვთ. ამაში უცნაური არაფერია: რამდენი ადამიანიც არის, იმდენნაირი გემოვნება და აზრი არსებობს.

- როგორ ფიქრობ, თანატოლებისგან მკვეთრად რა განგასხვავებს?

- არ მიმაჩნია, რომ ვინმესგან განვსხვავდები. ისეთივე მოზარდი ვარ, როგორიც ჩემი თანატოლები არიან. ალბათ, პროფესიის გამო, დროზე ადრე გაზრდამ მომიწია. ეს ჩემი ბრალი არაა, ასე მოხდა. მაგალითად, 12 წლიდან გადაღებებში აქტიურად ვმონაწილეობ. დღე და ღამე ვმუშაობდი, როცა ჩემი და და ახლო მეგობრები ერთობოდნენ - შეიძლება, თანატოლებისგან მხოლოდ ამით განვსხვავდები.

- გინანია "ნაადრევად გაზრდა"? გიფიქრია - ნეტავ, ბავშვობა გამეხანგრძლივებინაო?

- არა. ხშირად ჰგონიათ და "ინსტაგრამზეც" მწერენ, - ადრე გაიზარდე, ბავშვობა არ გქონიაო. რეალურად, "ადრე გაზრდაში" იმას ვგულისხმობ, რომ უბრალოდ, ნაკლები დრო მქონდა იმისთვის, რასაც ჩემი თანატოლები აკეთებდნენ. ბავშვობის დიდი ნაწილი მეც გამოვიარე - ეზოშიც ვთამაშობდი (იღიმის). უბრალოდ, 12-13 წლის მერე, ჩემს საქმიანობაში "გადავვარდი". იყო პერიოდი, როცა მიჭირდა, რადგან მეგობრებთან ერთად გართობა და თამაში მეც მინდოდა. ამაში გადაღებები ხელს მიშლიდა, მაგრამ რეალურად, არ მიმაჩნია, რომ ეს ყველაფერი ცუდია: ბევრი ახალი რაღაც პატარა ასაკიდანვე ვისწავლე, რაც მაგალითად, ჩემმა დამ მოგვიანებით ისწავლა... "ინსტაგრამზე" ხშირად მწერენ ზუსტად ამ წინადადებას: "შეირგე ბავშვობა". რეალურად, ეს ყველაფერი დამეხმარა, რომ ბავშვობა უკეთ შემერგო - საყვარელი საქმე მქონდა...

- მოზარდებს ტატუები, პირსინგები განსაკუთრებულად იზიდავთ. შენს შემთხვევაში, ამ მხრივ, როგორ არის საქმე?

- 4 ტატუ და ჭიპზე 1 პირსინგი მაქვს. 16 წლის ვხდებოდი, როცა პირველი ტატუ გავიკეთე, ბოლო კი დაახლოებით, 2 თვის წინ. ძალიან მომწონს, მაგრამ ისეთ ადგილებზე მაქვს, რომ დიდად თვალში საცემი არ იყოს. უბრალოდ, ტატუებით სხეულს არ ვიტვრითავ, რადგან ჩემს პროფესიას ძალიან ვუფრთხილდები. ისე, კიდევ რამდენიმეს გაკეთებას ვგეგმავ. თუ ამოვიჩემე - ეს ტატუ მინდა-მეთქი, ამაზე 1 კვირა ვფიქრობ, შემდეგ კი ტატუარტისტთან მივდივარ და ვიკეთებ - არ ვმერყეობ.

- მშობლებს როგორი რეაქცია აქვთ?

- პირველად ჭიპის პირსინგი გავიკეთე, რადგან ვცეკვავდი და თითქმის ყველა მოცეკვავეს აქვს. ლამაზია, გოგოს ძალიან უხდება... როცა ჭიპის პირსინგის გაკეთება ავიჩემე, მშობლები მეუბნებოდნენ, - რად გინდა? ჯერ მოიცადე, მერე გაიკეთეო, მაგრამ ასეთი ხასიათი მაქვს, თუ რაღაც ამოვიჩემე, არ არსებობს, ის საქმე ბოლომდე არ მივიყვანო... სხვათა შორის, მამაჩემი ცოტა ხანს (ალბათ - 2 საათი) არ მელაპარაკებოდა. შემდეგ მიხვდა, რომ ამის გამო, ერთმანეთის წყენინება არ ღირდა და შევრიგდით.

მერე, როცა ტატუს გაკეთება მომინდა, მშობლებს ესეც გავუმხილე. ჩემი მშობლები მკაცრები არ არიან. უბრალოდ, მირჩევენ, რომ დავფიქრდე, ნამდვილად მინდა თუ არა. ამაში ასაკრძალი რა არის?! ასაკის მიუხედავად, ყველა ადამიანს პირადი ცხოვრება აქვს. შესაბამისად, თუ ძალიან მინდა ტატუს გაკეთება, ჩემს მშობლებს ეს ტრაგედიად არ მიაჩნიათ. თავად მათ ტატუები არ აქვთ. სხვათა შორის, ბოლო ტატუ რომ გავიკეთე, მამაჩემმა მითხრა: - ტატუს გაკეთება მომინდა. შემდეგს რომ გაიკეთებ, ერთად წავიდეთ, ორივემ გავიკეთოთო...განაგრძეთ კითხვა