"ახლა აღარ ვიცი, რომ გამიჭირდება, ვის დაველაპარაკო..." - როგორ ცხოვრობს ნინი შერმადინი ამერიკაში, მშობლების გარდაცვალების შემდეგ

2020 წელი უმძიმესი აღმოჩნდა ნინი შერმადინის ცხოვრებაში. მომღერალს აპრილში მამა დაეღუპა, დეკემბერში დედა. შერმადინი წლებია, რაც ამერიკაში ცხოვრობს. მისი გოგონა, მარიამი ბებია-ბაბუასთან იზრდებოდა. მამის გარდაცვალება პირველ ჩაკეტვას დაემთხვა, მაშინ ქვეყნებს შორის ფრენაც კი აკრძალული იყო... დედა რომ დაეღუპა, საღამოს უკვე სამშობლოში მოფრინავდა.

ახლა ნინის იმედი აქვს, რომ თავის ერთადერთ ქალიშვილს მალე წაიყვანს ამერიკაში. უმძიმესი დღეების გადატანის მიუხედავად კი ამბობს, რომ არ გაბოროტებულა და მადლიერია, რომ მძიმე დღეებში უამრავი ადამიანი დაუდგა გვერდით.

- ნინი, ბოლო თვეებში უმძიმესი დღეები გადაიტანეთ. მოგვიყევით მამაზე, რომელიც გაზაფხულზე დაიღუპა, მაშინ თუ მოახერხეთ ჩამოსვლა საქართველოში?

- დიდი მადლობა, ვერ წარმოიდგენთ მე როგორი დღეები გადავიტანე. ღმერთმა არ გამოაცდევინოს არავის. მამაჩემი ნოდარ შერმადინი ყველაზე კეთილი და მოსიყვარულე კაცი იყო, ვისაც კი დედამიწაზე ვიცნობ. მსგავსი სულიერად სუფთა ადამიანები არ არსებობენ. ბოლომდე ბავშვი ცხოვრობდა მასში. ყველაფერი გამოსდიოდა - ეს იყო მიწასთან მუშაობა, მშენებლობა, მანქანის მართვა, კულინარია და რაც მთავარია., ძალიან მაგარი მამობა შეეძლო. ყველა ასაკში ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო. მაღაზიაშიც კი არ დავდიოდი მის გარეშე. როდესაც ვეტყოდი, მამა, წამოდი, წავიდეთ, სიტყვა დასრულებული არ მქონდა, რომ უკვე მზად იყო და მანქანაში იჯდა. ბავშვივით უხაროდა რამეს რომ ვთხოვდი.

მამაჩემი ჩემი შვილისთვის მამაც იყო, ბაბუაც, დედაც და ძმაკაციც. მისი დიაგნოზის შესახებ თებერვალში გავიგეთ. თურქეთში გადავაფრინეთ და ექვსი თვე მოგვცეს დრო. ვუყურებდი რენტგენის სურათს და არ მჯეროდა, რასაც ვხედავდი. მამას დიაგნოზი ფილტვის ავთვისებიანი სიმსივნე იყო, მეოთხე სტადიაში. აპრილში წაიყვანა უფალმა თავისთან. ეზიარა და მისი ბოლო სიტყვები იყო - სადიდებლად უფლისა. ვნების კვირაში წაიყვანა უფალმა თავისთან... მონატრება ძალიან მტკივნეულია, მაგრამ ვიცი, რომ იქ უკეთეს ადგილას არის.

სამწუხაროდ, მე ვერ მოვახერხე მაშინ ჩამოსვლა. საზღვრები დაკეტილი იყო და ფრენები აკრძალული, უკვე პანდემია იყო გამოცხადებული. ასე შორიდან ვიტირე მამა, მაგრამ არ მინდოდა, რომ დედას ენახა როგორ განვიცდიდი. პირიქით, ვამშვიდებდი, იქ უკეთესადაა და ყველა იქ წავალთ-თქო. დედას ვამხიარულებდი, ვაცინებდი, ბევრს ვეჭორავებოდი, ვიხსენებდით მამიკოს, რომელსაც სასწაული იუმორი ჰქონდა, კახური და მთიულიური ერთად. ასე მეგონა მარჯვენა ხელი მომაჭრეს, მაგრამ თავს ვიმშვიდებდი, რომ დედიკო ცოცხალი მყავდა.

- თუმცა რამდენიმე თვეში დედა კორონავირუსის შედეგად გარდაიცვალა, წარმომიდგენია როგორი მძიმე იყო ეს დღეები თქვენთვის...

- ნოემბერში მე, დედას, ჩემს შვილს და ნელი ბებოს ერთად შეგვხვდა კოვიდი. ამ დროს ბავშვი სკოლიდან და ცეკვიდან გამოვიყვანეთ, დედაჩემი ეუბნებოდა, ბებო, რამე არ მომიტანოო, ხომ იცი, რისკ-ჯგუფს მივეკუთვნებიო და მაინც შეხვდა. როდესაც ტელეფონზე მითხრა, რომ კორონავირუსი ჰქონდა, ძალიან შემეშინდა, მაგრამ მაინც ვიფიქრე, რომ ადვილად გადაიტანდა. აქედან რჩევებს ვაძლევდი, რა და როგორ უნდა ექნა, დღემდე ცუდად ვხდები, რომ მახსენდება. თან მეც ცუდად ვიყავი, საუბრის თავიც კი არ მქონდა.

ბოლოს რომ ველაპარაკე საავადმყოფოში მიჰყავდათ, ვკითხე, ხომ არ გეშინია-მეთქი და არა, კარგად ვიქნებიო. ვეხვეწებოდი მაინც არ წახვიდე საავადმყოფოში, იქ უარესია, უფრო მეტი ბაქტერიაა-თქო, მაგრამ ექიმი იყო და და მედიცინას ბოლომდე ენდობოდა. "ამტელ ჰოსპიტალში" იწვა, ბოლოს ჩემს ძმას რომ ესაუბრა ეუბნებოდა, ჟანგბადის აპარატში წყალი არ არის და მომიტანეო. შემდეგ ტელეფონი ჩამოართეს, რეანიმაციაში და მეც ახლობლისგან, ლიზი მორისგან ვიგებდი ამბებს. ბოლოს რომ მითხრა, აძინებენ და შეშუპებული მომეჩვენაო, ღმერთს ვეხვეწებოდი, არავისთვის არაფერი წამირთმევია და დედიკო არ წამართვა-მეთქი. მაინც ბოლომდე მჯეროდა რომ გამოძვრებოდა.

მთავარი ექიმი ბატონი გიორგი ძალიან ყურადღებიანი იყო. ბოლომდე იბრძოლა, რომ ჩემთვის დედა გადაერჩინა. ასევე მინდა ძალიან დიდი მადლობა გადავუხადო ზურაბ გურულს, რომელიც საუკეთესო ექიმი და ადამიანი აღმოჩნდა. ძალიან გულთან მიიტანა ჩემი ამბავი ასევე ძალიან დამეხმარნენ მაკუნა გამცემლიძე, ბექა ოდიშარია, შორენა ძიძიგური, მამუქა ჩოქური და დათო გონიაშვილი, როგორც საკუთარ დედაზე ისე ნერვიულობდნენ, ამისთის მადლობა მათ.

მე და ჩემმა ძმებმა ბოლომდე ვიბრძოლეთ, მაგრამ ვერ გადავარჩინეთ ჩემი დედიკო, ჩემი ყველაზე ახლო დაქალი. როდესაც ყველაზე მეტად მიჭირდა, ვურეკავდი და მარიგებდა ხოლმე. მისი დარიგების შემდეგ მეგონა მთებს გადავდგამდი. ახლა აღარ ვიცი, რომ გამიჭირდება ვის დაველაპარაკო, ვინ მომეფერება. დედა პატარა ბავშვივით დამყავდა კონცერტებზე. მისი დამსახურებაა, რომ მე დღეს მომღერალი მქვია. ჩემზე მეტად სჯეროდა ჩემი და უხაროდა სცენაზე რომ ვიდექი. ის მაინც მოვახერხე რომ სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ჩემი იმედი ჰქონდა და ვეამაყებოდი.

- ნინი, რატომ დამძიმდა ასე დედას მდგომარეობა?

- ასაკი, წონა და დიაბეტი ჰქონდა. ალბათ უფლის ნებაც ასე იყო. არ ვიცი, ვერავის დავადანაშაულებ უყურადღებობაში. ყველას მადლობელი ვარ. ექიმმა გიორგი დონდუამ ყველაფერი გააკეთა დედას გადასარჩენად. 22 დეკემბერს გარდაიცვალა დედა და იმავე დღეს გავთავისუფლდი სამსახურიდან და საქართველოში გამოვფირნდი. უცნობი, ნაცნობი ადამიანები მირიცხავდნენ ანგარიშზე ფულს. თურმე რამდენ ადამიანს ვყავრებივარ და ყვარებიათ ჩემი მშობლები. ყველასთვის სიკეთით გადამეხადოს.

- ულამაზესი შვილი გყავთ რომელიც ძალიან გგავთ, მარიამი თქვენს მშობლებთან ცხოვრობდა, ახლა ვისთან არის, ალბათ ვერ ახერხებთ ჯერ წაყვანას

- მარიამი ბებოს ჰგავს ძალიან. კარგი ბავშვია, ძალიან კარგად გაზარდეს. რამდენიმე წელი ველოდებოდი როდის დაუნიშნავდნენ ბავშვს გასაუბრებას, რომ ჩემთან ჩამოვიყვანო. ამ სიტუაციის გამო ყველა შევაწუხე. დიდი მადლობა დიანა ჟღენტს, საქართველოს კონსულს ამერიკაში, საგარეო საქმეთა სამინისტროს ბატონ დავით ზალკანიანს და ქალბატონ მაკა ბართაიას. დიდი მადლობა ამერიკის კონსულს და ჩემს ადვოკატს ლევან ნათალიშვილს. იმას მივაღწიეთ, რომ 10 თებერვალს მარიამს გასაუბრება აქვს და მალე წამოვა ჩემთან. კიდევ დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო სალომე ბაკურაძეს და მის მეუღლეს ლაშა ბასლანძეს, თავად იციან რატომაც.

- როგორია თქვენი ამერიკული ცხოვრება, რა შეიცვალა პანდემიის შემდეგ, რამდენად ახერხებთ თავის გატანას

- Bank of America-ში ვმუშაობ. როგორც relationship banker-ი. სტაბილური სამსახური მაქვს ამ პანდემიის დროს. თან ძალიან ბევრი ბენეფიტი აქვთ, ძალიან მაგარი კომპანიაა, გამიმართლა. აქ ბევრი ქართველი ვართ და ძალიან ვუდგავართ ერთმანეთს მხარში. ქართული ემიგრაციისგან ყოველთვის დიდ სიყვარულს ვგრძნობდი. პანდემიის დაწყებისას 1200 დოლარიანი ჩეკები დაურიგდა ყველას, შემდეგ 600 დოლარიანი და ახლა 1400 დოლარიან ჩეკებს ელოდება ხალხი.

ძალიან რთული პერიოდი გადავიტანე. ვეზიარე, ვიმარხულე, ვილოცე. რაც შეიძლება მეტი სიკეთე უნდა აკეთო ადამიანმა, რისი შესაძლებლობაც გაქვს, ტკივილმა არ უნდა გაგაბოროტოს. წინასწარ არასოდეს იცი როდის გაგიყვანს ღმერთი ამ წუთისოფლიდან, ამიტომ რაც მიგყვება და რასაც ვტოვებთ სიყვარული და კეთილი საქმეებია. მთავარია გვიყვარდეს ერთმანეთი და გადავრჩებით.

გურამ შალუტაშვილს განსაკუთრებული მადლობა და გიორგი წერეთელს, რომელმაც უკრაინა მოიარა რომ დედასთვის რემდესივირი გამოეგზავნა. მარიამ ძიძგურს, ეკა მგალობლიშვილს, ვერიკო ტურაშვილს, ნოდიკო ტატიშვილს ნიკა ხაჩიძეს, მაკა საჯაიას, ზურა ბაქრაძეს, ყველას ვინც გვერდით მედექით ჩემთვის ყველაზე მძიმე წუთებში და ჩემ ტუტანა ფარცვანიას ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის. მიყვარხართ ყველა და სულ კარგად მყავდეთ.