საკ­მა­რი­სია ახ­სე­ნო თავ­დაც­ვის ქალი მი­ნის­ტრი სა­ქარ­თვე­ლო­ში და ძნე­ლი გა­მო­საც­ნო­ბი არ არის, ვის­ზეა ლა­პა­რა­კი. იმ პე­რი­ოდ­ში გა­და­წყვი­ტა იუ­რის­ტო­ბა, როცა მი­იჩ­ნევ­დნენ, რომ ეს პრო­ფე­სია ქა­ლის საქ­მე არ იყო და “გი­ჟა­დაც მთვლიდ­ნე­ნო, - ამ­ბობს. მერე ყველ­გან იყო - არა­სამ­თავ­რო­ბო­შიც, პარ­ტი­ა­შიც, პარ­ლა­მენ­ტშიც, საკ­რე­ბუ­ლო­შიც, სა­მი­ნის­ტრო­შიც... "არ ვიცი, რა­ტომ უნდა გი­ხა­რო­დეს მი­ნის­ტრო­ბა, მაგ­რამ თუ კი არ­სე­ბობს სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ში რა­ი­მე ყვე­ლა­ზე უფრო სა­პა­ტიო საქ­მე, ალ­ბათ ეს არის ემ­სა­ხუ­რო შენი ქვეყ­ნის ჯარს და უსაფრ­თხო­ე­ბას, ამი­ტომ ეს იყო ძა­ლი­ან დიდი პა­ტი­ვი ჩემ­თვის”, - გვე­უბ­ნე­ბა და წარ­მო­უდ­გენ­ლად არა­ფე­რი ეჩ­ვე­ნე­ბა - “კოს­მოს­ში გაფ­რე­ნაც კი”. აქვს ერთი კარ­გი თვი­სე­ბა, იცის სად დას­ვას წერ­ტი­ლი და და­ი­წყოს ახა­ლი ფურ­ცლი­დან. და­ნარ­ჩენ­ზე პო­ლი­ტი­კო­სი, ამ­ჟა­მად არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია “სა­მო­ქა­ლა­ქო იდეა”-ს თავ­მჯდო­მა­რე თინა ხი­და­შე­ლი თა­ვად გი­ამ­ბობთ.

• თინა და მისი რაზ­მი

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, 99-ე სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, ისან­ში. ძი­რი­თა­დად, ბურ­თით და ბი­ჭებ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ­დი. ახ­ტა­ჯა­ნა გოგო ვი­ყა­ვი და სკო­ლა­ში რამე თუ შავ­დე­ბო­და, თინა და მისი რაზ­მიო, - გა­მო­ძი­ე­ბა ასე იწყე­ბო­და. უფ­რო­სი ძმა მყავს, რო­მე­ლიც მოზ­რდი­ლო­ბა­ში გა­ვი­ცა­ნი, ერ­თად არ ვიზ­რდე­ბო­დით, ბავ­შვო­ბა არ მქო­ნია მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი... დღეს ნორ­მა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ვხე­დავთ ერ­თმა­ნეთს, წლე­ბი ისე გა­დის, ერ­თმა­ნეთს ვერ ვნა­ხუ­ლობთ...

დე­დი­სერ­თა ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა ყვე­ლაფ­რის უფ­ლე­ბა მქონ­და, ყო­ველ­გვა­რი შე­ზღუდ­ვე­ბი­სა და ბრძა­ნე­ბე­ბის გა­რე­შე გა­ვი­ზარ­დე. მშობ­ლე­ბი თა­ვი­დან­ვე იმის მომ­ხრე­ნი იყ­ვნენ, ბავ­შვო­ბი­დან­ვე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის აღე­ბა შემ­ძლე­ბო­და, არა­ფერს მიშ­ლიდ­ნენ, ოღონდ, იმ პი­რო­ბით, რომ შე­დე­გებ­ზე პა­სუხს მე ვა­გებ­დი. შე­სა­ბა­მი­სად, მერე ეს მა­ი­ძუ­ლებ­და ვიდ­რე რა­მეს ვი­ზამ­დი, ორ­ჯერ დავ­ფიქ­რე­ბუ­ლი­ყა­ვი, იმი­ტომ, რომ ზუს­ტად ვი­ცო­დი, ხელს ვე­რა­ვის­კენ გა­ვიშ­ვერ­დი და ვე­რა­ვის ვე­რა­ფერს და­ვაბ­რა­ლებ­დი. ეს იყო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ყვე­ლაფ­რის­თვის, რაც მერე მოხ­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში.

• რა გინ­და იუ­რი­დი­ულ­ზეო?

- ოჯახ­ში იუ­რის­ტი არა­ვინ მყო­ლია. პირ­ველ კურ­სზე ერთ-ერთ სა­განს გავ­დი­ო­დი და ერთ პრო­ფე­სორს ჰქონ­და ასე­თი სტი­ლი - რო­დე­საც გა­მოც­და­ზე შე­დი­ო­დი, გე­კი­თხე­ბო­და - მა­მა­შე­ნი პრო­კუ­რო­რია? მამა პო­ლი­ცი­ის უფ­რო­სია? დე­და­შე­ნი მო­სა­მარ­თლეა?.. აღ­მოჩ­ნდა ისე, რომ ჩემი არც ერთი არ იყო. მკი­თხა, აბა, აქ რა გინ­და, იუ­რი­დი­ულ­ზე რა­ტომ ჩა­ა­ბა­რეო. ვუ­პა­სუ­ხე, - იმი­ტომ, ჩემს შვი­ლებს რომ ჰკი­თხა­ვენ თქვენ­ნა­ი­რე­ბი, უპა­სუ­ხონ, დედა იუ­რის­ტი მყავ­სო. ამ პა­სუხზე ორი­ვემ ბევ­რი ვი­ცი­ნეთ და შემ­დეგ გაგ­რძელ­და გა­მოც­და. პრინ­ციპ­ში, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი იყო, როცა იუ­რი­დი­ულ­ზე იუ­რის­ტე­ბის შვი­ლე­ბი აბა­რებ­დნენ, სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე - ექი­მის შვი­ლე­ბი და მე­და­ლოს­ნე­ბი. მეც მე­და­ლო­სა­ნი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ექი­მო­ბა არას­დროს მდო­მე­ბია. კარ­გად მახ­სოვს მთე­ლი “ტრა­გე­დია”, რო­მე­ლიც ამ მოვ­ლე­ნის ირ­გვლივ გან­ვი­თარ­და. ჩემი ქი­მი­ის მას­წავ­ლე­ბელ­მა ჩემი ატეს­ტა­ტი და­მა­ლა, სკო­ლი­დან არ მა­ტან­და, თვლი­და, ქი­მია ისე ვი­ცო­დი, ეროვ­ნულ და­ნა­შა­უ­ლი იყო, იქ რომ არ ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა.

• "ორ­მო­ცი­ვემ რა­ღაც­ნა­ი­რად სა­კუ­თა­რი "დაღი" და­ას­ვა ამ ქვე­ყა­ნას”

- რო­გორც მე­და­ლო­სა­ნი, სა­მარ­თლის ფა­კულ­ტეტ­ზე ერთი გა­მოც­დით მო­ვე­წყვე. არ ვიცი, სა­ი­დან და­ვი­წყო... ჩვენს ჯგუფ­ში მო­მა­ვალ­ში სამი თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრი აღ­მოვ­ჩნდით - ალა­სა­ნია, ოქ­რუშ­ვი­ლი და მე. სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში იყო მო­მენ­ტი, რო­დე­საც ორი­ვე სა­სა­მარ­თლოს თავ­მჯდო­მა­რე - უზე­ნა­ე­სის და სა­კონ­სტი­ტუ­ცი­ო­სი ჩემი ჯგუ­ფე­ლი იყო - კუბ­ლაშ­ვი­ლი და პა­პუ­აშ­ვი­ლი. მათ შო­რის, პარ­ლა­მენ­ტის სხვა­დას­ხვა გა­მოშ­ვე­ბის 20-მდე წევ­რიც ჩემი ჯგუ­ფი­დან იყო, ამ­ჟა­მად პარ­ლა­მენ­ტში მხო­ლოდ გაგა კა­ხი­ა­ნია დარ­ჩე­ნი­ლი. ჩემი პარ­ლა­მენ­ტში ყოფ­ნის დროს, ექ­ვსნი ვი­ყა­ვით ჯგუ­ფე­ლე­ბი და გვა­შა­ყი­რებ­დნენ, ბა­რემ ფრაქ­ცია გა­ა­კე­თეთ და 95 და­არ­ქვი­თო (1995-ში და­ვამ­თავ­რეთ). ჩვე­ნი კურ­სი­დან ბევ­რი ელ­ჩიც იყო...

ჩვენ სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­მარ­თლის ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რეთ, რო­მე­ლიც იმ წელს გა­იხ­სნა, რო­დე­საც ჩვენ ჩა­ვა­ბა­რეთ, სულ 125-მა ჩა­ა­ბა­რა იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე და იქე­დან 40 კაცი ამოგ­ვარ­ჩი­ეს. გა­მო­ვი­და ისე, რომ ორ­მო­ცი­ვემ რა­ღაც­ნა­ი­რად სა­კუ­თა­რი "დაღი" და­ას­ვა ამ ქვე­ყა­ნას, ზოგ­მა კარ­გი, ზოგ­მა - ცუდი. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, მათი უმ­რავ­ლე­სო­ბა თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი ცხოვ­რე­ბის­თვის შე­უმ­ჩნე­ვე­ლი არ დარ­ჩა. მე რო­გო­რი დაღი და­ვას­ვი? - ალ­ბათ ის, რომ თავ­დაც­ვის პირ­ვე­ლი ქალი მი­ნის­ტრი დარ­ჩე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში. და­ნარ­ჩე­ნი ჩემი სათ­ქმე­ლი არ არის...

• “კი ვი­ცო­დით, არა­ნორ­მა­ლუ­რი რომ იყო, მაგ­რამ მთლად ასე­თი თუ იყო, არ გვე­გო­ნაო”

- ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე სა­ა­მა­ყო ფურ­ცლად იყო და დარ­ჩე­ბა “ახალ­გაზ­რდა იუ­რის­ტთა ასო­ცი­ა­ცია”, მისი შექ­მნა. დღემ­დე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მისი როლი და საკ­მა­ოდ ჯან­სა­ღი აღ­მოჩ­ნდა ის პირ­ვე­ლი მარ­ცვლე­ბი, რომ­ლე­ბიც სწო­რედ ამ ოჯა­ხის ორმა წევ­რმა ჩადო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის შექ­მნა­ში. ვფიქ­რობ, დღემ­დე ღირ­სე­უ­ლად მო­დის აქამ­დე, ამი­ტომ ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი ყო­ველ­თვის დარ­ჩე­ბა “საია”. ერ­თმნიშ­ვნე­ლოვ­ნად ემ­სა­ხუ­რო ქარ­თულ ჯარს, რა თქმა უნდა, ეს ყვე­ლა­ზე სა­პა­ტიო საქ­მეა, რაც მი­კე­თე­ბია. არ ვიცი, რა­ტომ უნდა გი­ხა­რო­დეს მი­ნის­ტრო­ბა, მაგ­რამ თუ კი არ­სე­ბობს სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ში რა­ი­მე ყვე­ლა­ზე უფრო სა­პა­ტიო საქ­მე, ალ­ბათ ეს არის ემ­სა­ხუ­რო შენი ქვეყ­ნის ჯარს და უსაფრ­თხო­ე­ბას, ამი­ტომ ეს იყო ძა­ლი­ან დიდი პა­ტი­ვი ჩემ­თვის. ძა­ლი­ან პო­ზი­ტი­უ­რი იყო ამ ხალ­ხის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჩემ­და­მი. არ მახ­სოვს წამი და წუთი, რო­დე­საც უარ­ყო­ფი­თი გან­ცდა ან ხინ­ჯი მქო­ნია, მაგ­რამ და­ნარ­ჩე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხრი­დან იყო უარ­ყო­ფი­თი გან­წყო­ბა.

რო­გორც ჩანს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჯერ კი­დევ ძა­ლი­ან უჭირთ შე­ე­გუ­ონ აქ­ტი­ურ, წარ­მა­ტე­ბულ ქალს, მით უმე­ტეს, როცა ეს ქალი იმ სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ობს, კა­ცე­ბი მათ საქ­მედ რომ მი­იჩ­ნე­ვენ... ჩემ­თვის ახა­ლი ამ­ბა­ვი არ იყო ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. როცა იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, მა­ში­ნაც ასე ით­ვლე­ბო­და, - გო­გოს რა უნდა იუ­რი­დი­ულ­ზეო. 120 კა­ცი­დან ჯგუფ­ში მხო­ლოდ 6 გოგო ვი­ყა­ვით. მე პი­რა­დად, ყვე­ლა გი­ჟად მი­მიჩ­ნევ­და, როცა გა­დავ­წყვი­ტე და გა­მო­ვა­ცხა­დე, იუ­რი­დი­ულ­ზე ვა­ბა­რებ-მეთ­ქი, ჩემი ახ­ლობ­ლე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი, მე­ზობ­ლე­ბი ალ­მა­ცე­რად მი­ყუ­რებ­დნენ, უთ­ქვამთ, კი ვი­ცო­დით, არა­ნორ­მა­ლუ­რი რომ იყო, მაგ­რამ მთლად ასე­თი თუ იყო, არ გვე­გო­ნაო. მას მერე 20 წელ­ზე მეტი გა­ვი­და და დღეს იუ­რის­ტი გო­გო­ნე­ბი ძა­ლი­ან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია და რო­გორც ვიცი, იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე გო­გო­ნე­ბი უმ­რავ­ლე­სო­ბა­შიც კი არი­ან. ჯარ­შიც და პო­ლი­ცი­ა­შიც თუ ასე­ვე იქ­ნე­ბა, ამ პრო­ცესს არა­ფე­რი შე­ა­ჩე­რებს, მაგ­რამ ვი­ღა­ცა უნდა იყოს ყი­ნულმჭრე­ლი და ვფიქ­რობ, ბევ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით და ბევ­რი თვალ­საზ­რი­სით, მე ეს როლი შე­ვას­რუ­ლე ამ ქვე­ყა­ნა­ში.

• "ჯერ კი­დევ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რომ შე­იძ­ლე­ბა კოს­მოს­ში გავფრინ­დე"

- იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის კა­ტე­გო­რი­ას ვე­კუთ­ვნი, რო­მელ­თაც წარ­მო­უდ­გენ­ლად არა­ფე­რი ეჩ­ვე­ნე­ბა. 47 წლის ვარ და ჯერ კი­დევ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რომ შე­იძ­ლე­ბა კოს­მოს­ში გავფრინ­დე. ამას არ ვგეგ­მავ, მაგ­რამ ასე­თი რამ რომ და­მე­მარ­თოს, არ გა­მიკ­ვირ­დე­ბა. კი­დევ, იმ კა­ტე­გო­რი­ას ვე­კუთ­ვნი, ვინც ყვე­ლა გა­მოწ­ვე­ვის­თვის მზად არის და მუდ­მი­ვად კმა­ყო­ფი­ლი ხვდე­ბა ახალ გა­მოწ­ვე­ვებს. უკი­დუ­რე­სად რის­კი­ა­ნი ვარ, მებ­რძო­ლი, მაგ­რამ ასე­ვე, ჩემი ხა­სი­ა­თის ერთ-ერთი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თვი­სე­ბა ის არის, რომ ვიცი დრო­ის და მო­მენ­ტის ფასი. ვიცი, რო­დის უნდა მორ­ჩეს ჩემი ცხოვ­რე­ბის რა­ღაც ეტა­პი და და­ი­წყოს ახა­ლი. არა­სო­დეს ამ ნა­წილ­ში ფუნ­და­მენ­ტუ­რი შეც­დო­მა არ და­მიშ­ვია, თო­რემ შეც­დო­მე­ბი რო­გორ არ და­მიშ­ვია. ზუს­ტად ვიცი, რომ რა­ღაც მორ­ჩა, ამი­ტომ გა­მო­კი­დე­ბა, ჩა­მო­კი­დე­ბა, ტი­რი­ლი და სხვა არ მჩვე­ვია. ცხოვ­რე­ბა­ში ოც­ნე­ბე­ბი არ მქო­ნია, ბავ­შვო­ბა­შიც კი და არც წარ­სულს მივ­ტი­რი, ვარ პრაგ­მა­ტუ­ლი და რა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი, მყა­რად ვდგა­ვარ მი­წა­ზე, ვმოძ­რა­ობ, არას­დროს ვჩერ­დე­ბი და მჯე­რა, რომ წარ­მა­ტე­ბა ამის თან­მდე­ვია.

• რო­გორ გა­ვი­ცა­ნი “უფ­რო­სი ბიჭი”

- ეგრე გა­მო­ვი­და, რომ ოჯახ­შიც თი­ნი­კო და მისი რაზ­მი ვართ, უფრო სწო­რად - თი­ნი­კო და მისი ბი­ჭე­ბი. რო­გორ გა­ვი­ცა­ნი უფ­რო­სი ბიჭი, ამა­ზე სხვა­დას­ხვა ვერ­სია არ­სე­ბობს. დათო სხვა ვერ­სი­ა­ზე სა­უბ­რობს, მე - სხვა­ზე და ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ შე­ვა­ჯე­რეთ ვერ­სი­ე­ბი. ის ამ­ტკი­ცებს, რომ ჩვენ გვას­წავ­ლი­და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, მე კი ვამ­ბობ, რომ ის­ტო­რი­ას აყალ­ბებს და არას­დროს ყო­ფი­ლა ჩემი მას­წავ­ლე­ბე­ლი. დათო რამ­დე­ნი­მე ლექ­ცი­ა­ზე შე­მო­ვი­და ჩვენ­თან ავთო დე­მეტ­რაშ­ვი­ლის ნაც­ვლად, მისი ას­პი­რან­ტი იყო. რად­გან ავთო სა­კონ­სტი­ტუ­ციო კო­მი­სი­ის თავ­მჯდო­მა­რე იყო, ხში­რად აც­დენ­და ლექ­ცი­ებს და მოკ­ლედ, გა­ირ­კვა, რომ მის ნაც­ვლად დათო შე­მო­ვი­და ლექ­ცი­ა­ზე. აი, აქ არის პრობ­ლე­მა, რომ მე არ მახ­სოვს ეს ამ­ბა­ვი... არას­დროს დავ­სწრე­ბი­ვარ და­თოს ლექ­ცი­ას და არა­ფე­რი მახ­სოვს... ჩემს პრო­ფე­სი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბას, დიდ­წი­ლად, სწო­რედ ავთო დე­მეტ­რაშ­ვილს ვუ­მად­ლი, რო­მელ­მაც, ფაქ­ტობ­რი­ვად, რო­გორც სა­კუ­თა­რი შვი­ლი, ისე გამ­ზარ­და, - რა თქმა უნდა, პრო­ფე­სი­უ­ლად. მას­თან ერ­თად ხში­რად ვეს­წრე­ბო­დი სა­კონ­სტი­ტუ­ციო კო­მი­სი­ის სხდო­მებს, როცა უცხო­ე­ლი სტუმ­რე­ბი ჰყავ­და, თარ­ჯიმ­ნად მივ­ყავ­დი, 1992-93 წლებ­ში მას­თან ერ­თად დავ­დი­ო­დი აფხა­ზებ­თან სა­ხელ­მწი­ფო მო­ლა­პა­რა­კე­ბებ­ზე... ავთო თუ არ იყო, პრინ­ციპ­ში, მეც არ ვი­ყა­ვი. მა­ღა­ლი ალ­ბა­თო­ბით, მე და დათო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში შევ­ხვდით იმი­ტომ, რომ მა­შინ ავ­თოს ჰქონ­და იდეა, რომ მისი სხვა­დას­ხვა დრო­ის აქ­ტი­უ­რი სტუ­დენ­ტე­ბი ერ­თმა­ნე­თის­თვის გა­ეც­ნო. იმ პე­რი­ოდ­ში გა­ვი­ცა­ნი გიგ­ლა აგუ­ლაშ­ვი­ლი, ლე­ვან ალა­ფიშ­ვი­ლი, ზუ­რაბ ადე­იშ­ვი­ლი, კობა და­ვი­თაშ­ვი­ლი... მოკ­ლედ, შეგ­ვკრი­ბა სტუ­დენ­ტე­ბი სხვა­დას­ხვა ჯგუ­ფი­დან, რომ­ლე­ბიც ავთო დე­მეტ­რაშ­ვი­ლის აზ­რით, აქ­ტი­უ­რე­ბი ვი­ყა­ვით და ჩათ­ვა­ლა, რომ ერ­თმა­ნეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, სხვა­დას­ხვა ტი­პის შეხ­ვედ­რე­ბი და სე­მი­ნა­რე­ბი წაგ­ვად­გე­ბო­და. წაგ­ვად­გა კი­დეც...

• "ასე­თი საყ­ვა­რე­ლი ის­ტო­რია გვქონ­და..."

- ალ­ბათ როცა ბუ­და­პეშ­ტში წა­ვე­დი სას­წავ­ლებ­ლად, ეს ერ­თწ­ლი­ა­ნი და­შო­რე­ბა გახ­და მო­ტი­ვა­ტო­რი მე და და­თოს და­ახ­ლო­ე­ბის იმი­ტომ, რომ როცა დავ­ბრუნ­დი, ძა­ლი­ან სწრა­ფად, რამ­დე­ნი­მე თვე­ში ვი­ქორ­წი­ნეთ. მერე თვი­თონ წა­ვი­და ამე­რი­კა­ში 2 წლით (იცი­ნის). ასე­თი საყ­ვა­რე­ლი ის­ტო­რია გვქონ­და... თუ თქვენ გჯე­რათ იმი­სი, რომ ქორ­წი­ნე­ბის გარ­კვე­ულ ეტაპ­ზე ორი ერთი ხდე­ბა, ეს ჩვენს შემ­თხვე­ვა­ში შეგ­ვიძ­ლია ვთქვათ - ჩვენ შო­რის ზღვა­რი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მოშ­ლი­ლია, გვაქვს სა­ერ­თო ინ­ტე­რე­სე­ბი, ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი, ხედ­ვე­ბი რო­გორც სა­ჯა­რო, ისე კერ­ძო ცხოვ­რე­ბა­ში, შვი­ლე­ბის აღ­ზრდას­თან და ქვეყ­ნის მო­მა­ვალ­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თაც. ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის წე­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, პან­დე­მი­ას თუ გა­მოვ­ტო­ვებთ, ძა­ლი­ან ცოტა დროს ვა­ტა­რებთ ერ­თად იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ქვე­ყა­ნა­ში ხში­რად არ ვართ ხან ერთი, ხან - მე­ო­რე. ამას წი­ნათ, ჩემ­მა უმ­ცროს­მა შვილ­მა პას­პორ­ტში ბეჭ­დე­ბი და­ით­ვა­ლა და მი­თხრა, სულ 35 ღამე გაქვს სახ­ლში გა­ტა­რე­ბუ­ლი, ეგ სახ­ლი აღარ არის, სას­ტუმ­როა და ფული გა­დაგ­ვი­ხა­დეო. ის, რომ ინ­ტე­რეს­თა თან­ხვედ­რა გვაქვს, ხში­რად ერ­თად ვართ, სუ­ლაც არ ნიშ­ნავს იმას, რომ 365 დღეს ერ­თად ვა­ტა­რებთ.

• "როცა ერ­თმა­ნე­თი ყვე­ლამ თა­ვი­დან აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ"

პან­დე­მია ჩვენს ოჯახს ძა­ლი­ან წა­ად­გა, ერ­თმა­ნე­თი ყვე­ლამ თა­ვი­დან აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ და ერ­თმა­ნეთს რეპ­ლი­კებს ვეს­ვრით, - ვა, შენ რე­ე­ბი გცოდ­ნია... ამ თვალ­საზ­რი­სით პან­დე­მია ძა­ლი­ან მოგ­ვე­წო­ნა. უფ­რო­სი შვი­ლი - სან­დრო 20 წლი­საა და კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ბიზ­ნეს-ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბას სწავ­ლობს. პა­ტა­რა სკო­ლა­შია, მე-9 კლას­ში სწავ­ლობს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი ხში­რად ჭო­რა­ობ­დნენ ჩვენს შვი­ლებ­ზე, რომ თით­ქოს უცხო­ეთ­ში გა­დავ­მა­ლეთ და სხვა, აგერ, გიგა ჩემი სახ­ლის წინ, ბახ­ტრი­ონ­ზე სწავ­ლობს და ამას გარ­და, არც ერთი დღე არ­სად უს­წავ­ლია.

ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­დე­ბა, სად­მე თუ წავა სას­წავ­ლებ­ლად, მაგ­რამ მი­ზა­ნი, რომ მა­ინც და მა­ინც სა­დღაც უნდა გა­ქან­დნენ, არ გვაქვს. ვნა­ხოთ, იმე­დი მაქვს, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად წავა იმი­ტომ, რომ ვფიქ­რობ, ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მისი პი­როვ­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის, და­მო­უ­კი­დე­ბელ ცხოვ­რე­ბას­თან შე­გუ­ე­ბის­თვის და ბევ­რი სხვა თვალ­საზ­რი­სით. გიგა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე აბა­რებს და ეს ერთი წე­ლია, აზრი შე­იც­ვა­ლა, ლა­პა­რა­კი კარ­გად გა­მომ­დის და იუ­რი­დი­ულ­ზე უნდა ჩა­ვა­ბა­როო - გა­მო­ა­ცხა­და. ასე­თია მისი ბოლო პო­ზი­ცია და ვნა­ხოთ... ჰგო­ნია, რომ იუ­რის­ტო­ბა კარ­გი ლა­პა­რა­კის ცოდ­ნაა...

• "სარ­კე­ში რომ ჩა­ვი­ხე­დავ..."

დათო ბოლო დროს აღა­რაა “ბუნ­ჩუ­ლა”, რო­გორც ჩანს ზღვა­რი აქვს ყვე­ლა­ფერს, მათ შო­რის მის ნერ­ვებ­საც, ამი­ტომ გა­და­წყვი­ტა ტაიმ-აუტი. მეც მგო­ნია, რომ სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ვად მო­აზ­როვ­ნე და კარ­გი პო­ლი­ტი­კო­სია, მას­ში ალ­ბათ ის თვი­სე­ბე­ბი მომ­წონს, რო­მე­ლიც მე არ მაქვს. და­თოს აქვს სა­ო­ცა­რი მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რი და ამ­ტა­ნო­ბა. მე ხან­და­ხან არ მყოფ­ნის ნერ­ვე­ბი, უც­ბად ვიცი გუ­ლის აც­რუ­ე­ბა და გა­გი­ჟე­ბა. ასეთ სას­წა­უ­ლად სტა­ბი­ლურ ადა­მი­ანს მე­ო­რეს არ ვიც­ნობ და ეს თვი­სე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მგო­ნია იმ პრო­ცეს­ში, რა­შიც ის მო­ნა­წი­ლე­ობს.

მე რაც შე­მე­ხე­ბა, რაც მინ­და, იმას ყო­ველ­თვის ვაღ­წევ და ვა­კე­თებ, დავ­დი­ვარ ყო­ველ­გვა­რი ნატ­ვრე­ბის და ოც­ნე­ბე­ბის გა­რე­შე. ჩემ­თვის არ არ­სე­ბობს ბა­რი­ე­რი, რო­მე­ლიც არ გა­და­მე­ლა­ხოს. მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, რო­მელ­მაც ყო­ველ­თვის იცის, რა უნდა. ჩემი ერ­თა­დერ­თი “ნაკ­ლი” ალ­ბათ ის არის, რომ არ შე­მიძ­ლია ადა­მი­ა­ნე­ბის თა­ვებ­ზე სი­ა­რუ­ლი, არა და, ამ ქვე­ყა­ნა­ში ასე თუ არ აკე­თებ, სუს­ტად ით­ვლე­ბი - ვინ­მეს თუ შე­უ­რა­ცხყო­ფას არ აყე­ნებ, პა­რა­ლე­ლუ­რად 1-2 მა­კომ­პრო­მე­ტი­რე­ბე­ლი მა­სა­ლა თუ არ გი­დევს ჯი­ბე­ში და ამით თუ არ ცხოვ­რობ, ით­ვლე­ბა, სუს­ტი ადა­მი­ა­ნი ხარ.

ჩემ­თვის ბევ­რჯერ უთ­ქვამთ, რო­გორ, თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრი იყა­ვი და იქე­დან არა­ფე­რი წა­მო­ი­ღეო? ეს აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მი­უ­ღე­ბე­ლი და გა­უ­გე­ბა­რი კონ­ცეფ­ცი­აა ჩემ­თვის და სწო­რედ ეს არის ჩემი ძლი­ე­რი მხა­რეც. ამის გა­რე­შე და უა­მი­სო­დაც არ არ­სე­ბობს ამო­ცა­ნა და­მე­სა­ხოს და არ მი­მეღ­წი­ოს. სა­ა­მი­სოდ სუ­ლაც არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ბინ­ძუ­რი წე­სე­ბით ცხოვ­რე­ბა. სარ­კე­ში რომ ჩა­ვი­ხე­დავ, მინ­და, იქი­დან რომ მი­ყუ­რებს, ის ადა­მი­ა­ნი არ მე­ზი­ზღე­ბო­დეს, ეს არის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. უნდა ვიყო თა­ვი­სუ­ფა­ლი ყო­ველ­გვა­რი გა­რი­გე­ბე­ბის, უსინ­დი­სო­ბის, ტყუ­ი­ლის, ღა­ლა­ტის და მსგავ­სი ტი­პის ამ­ბე­ბის­გან. ეს არის ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი. დე­და­მი­წის ზურ­გზე სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი მი­ღირს იმად, რომ ჩემს შვი­ლებს მის მშობ­ლებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ოდეს­მე ვინ­მემ რამე წა­მო­ა­ძა­ხოს. სუ­ლელ ადა­მი­ა­ნებს რა გა­მო­ლევს, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ამო­ცა­ნა ის არის, რომ არც ერთი ეს ამ­ბა­ვი სი­მარ­თლე არ იყოს..

• "ზუს­ტად ვიცი, სად და რო­დის დავ­სვა წერ­ტი­ლი"

ვერც კი წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რა უნდა მოხ­დეს, პო­ლი­ტი­კა­ში რომ დავ­ბრუნ­დე, იმი­ტომ, რომ წე­ღან გი­თხა­რით, ჩემი ერთ-ერთი კარ­გი თვი­სე­ბა ის არის, რომ ზუს­ტად ვიცი, სად და რო­დის დავ­სვა წერ­ტი­ლი და ახა­ლი ფურ­ცლით და­ვი­წყო. ამ ქვე­ყა­ნა­ში ბევ­რი რამ მოხ­და ისე­თი, რა­მაც მი­მა­ღე­ბი­ნა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, რომ სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურს, ხალ­ხის სამ­სა­ხურს უნდა და­ვუს­ვა წერ­ტი­ლი. ნამ­დვი­ლად აღარ მაქვს სურ­ვი­ლი, ამ­ხე­ლა უმა­დუ­რო­ბას და უკულ­ტუ­რო­ბას ვუ­ყუ­რო, რა­საც ყო­ველ­დღი­უ­რად ვა­წყდე­ბო­დი. დღეს სა­კუ­თარ თავს ვე­ღარ ვხე­დავ პო­ლი­ტი­კა­ში, თე­მა­ტუ­რად სრუ­ლი­ად ახა­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო საქ­მით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მი­ნი­მა­ლუ­რად, უფრო - უცხო­ეთ­ში. ძა­ლი­ან მომ­წონს ჩემი საქ­მე და ჩემი ცხოვ­რე­ბა.