23 წლის გოგონა, რომელიც პანდემიის დროს სოფელში გადასახლდა და ცხვრებს, ძროხებს და ქათმებს ბებოსთან ერთად უვლის

"ვფიქრობ ხოლმე, რამდენი ადამიანი ცხოვრობს სოფელში, ისინი თუ აკეთებენ ამ ყველაფერს, მე რატომ ვერ უნდა გავაკეთო?!" - გვეუბნება 23 წლის თამთა ტრაპაიძე, რომელიც პანდემიის დროს რუსთავიდან სოფელ ზემო ქედში გადასახლდა. გოგონას სჯერა, რომ მისი მაგალითით ბევრს მოანდომებს სოფელში ცხოვრებას. მის ყოველდღიურობას კი "ინსტაგრამზე" ბლოგში აღწერს.

- რას საქმიანობდით პანდემიამდე?

- მოგზაურობა, ბუნებასთან სიახლოვე და აქტიური ცხოვრება ყოველთვის მიყვარდა, ამიტომ გიდად მუშაობა გადავწყვიტე და 3 წელი ტურისტებთან ერთად საქართველოს სხვადასხვა ადგილას ვმოგზაურობდი. თავისუფალ დროს მეგობრებთან ერთად ვატარებდი და თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი.

- სოფელში გადასვლის გადაწყვეტილება როგორ მიიღეთ?

სანამ პირველი კარანტინი დაიწყებოდა, აპრილში, მთელი ოჯახი სოფელში წავედით ბებიასთან (ოჯახში ვგულისხმობ ჩემს დასა და მამას, დედა ემიგრანტია). ის დრო მშვენივრად გავატარე, ვიყავი ბუნებასთან ახლოს და არა ოთხ კედელში გამომწყვდეული. სუფთა ჰაერი, გემრიელი საჭმელი და თავისუფლება, მეტი რა უნდა მენატრა ასეთ დროს?!

კარანტინი რომ დამთავრდა, ზაფხულში მეგობრებთან ერთად დავიწყე მოგზაურობა. ერთ საღამოს მე და ჩემი მეგობრები ზღვის პირას მზის ჩასვლას ვუყურებდით და მომავალზე ვლაპარაკობდით; ერთმანეთს ვუზიარებდით, თუ როგორ გავაგრძელებდით ცხოვრებას პანდემიის შემდეგ. ყოველთვის მინდოდა გარკვეულ ასაკში სოფელში ჩასვლა და იქ ცხოვრება, ჰოდა, ამ საუბრის შემდეგ მივხვდი, რომ სწორედ ახლა მქონდა შანსი, დრო გამომეყენებინა და სოფელში ცხოვრება გამომეცადა. ამიტომ ავდექი და წამოვედი.

- რა იყო მთავარი სირთულეები და როგორ გაუმკლავდით?

- ნელ-ნელა მოვიყვანეთ ყველაფერი. ჯერ ცხვრები, მერე ქათმები, ძროხები და ა. შ. მე, მამა და ბებია ვუვლიდით ამ ყველაფერს. მამას ყველაზე მნიშვნელოვანი როლი ჰქონდა - საქონლის მოვლა.

ახალი ცხოვრების დაწყება ნამდვილად არაა ძნელი, განსაკუთრებით ქალაქიდან სოფელში გადმოსვლა. შრომა ჩემთვის უცხო არ ყოფილა, ზაფხულობით სულ სოფელში ვატარებდით დროს მე და ჩემი და, რა თქმა უნდა, ბებიას ეზოში სულ ვეხმარებოდით. არ შემიძლია მთელი დღე სახლში ვიჯდე და არაფერი ვაკეთო. მოკლედ, თავიდან ყველაფერი ძალიან კარგად იყო; დიდი არაფერი სირთულეები არ შემხვედრია... იქამდე, სანამ მამაც არ წავიდოდა დედასთან.

მთავარი სირთულე მარტო დარჩენა იყო, თითქოს სახლი დაცარიელდა, ისეთი შეგრძნება მქონდა. პირველ ღამეს ღორი გამომექცა, სავარაუდოდ, საჭმელი არ ეყო და დარბოდა მთელ ეზოში. დილით ადრე გაღვიძება და ყველა შინაური ცხოველის მოვლაც ცოტა ძნელი იყო. თუმცა, ახლა მივეჩვიე უკვე ყველაფერს, იმიტომ რომ ჩემი თავის მჯერა და შეუძლებელი არაფერია.

- როგორია თქვენი მეურნეობა. რა გყავთ და როგორ უვლით?

- მყავს 4 ძროხა, ყველასგან მატებას ველით, ერთი სადაცაა მოიგებს. 3 ცხვარუკა მყავს, 1 ორსული მსუნაგი ღორი, სულ ჭამა უნდა და როგორც კი დამინახავს, ეგრევე ხმაურს ტეხს, აბა თავის დროზე არ აჭამო, მთელ სახლს გადადგამს! ორი ბაჭიაც მყავს, მეზობელმა მაჩუქა და ნელ-ნელა ვსწავლობ ბაჭიების მოვლასაც. ქათმებიც მყავს, დაახლოებით ოცდაათამდე. სახლის მთავარი მცველი - ჩემი უსაყვარლესი და მოუსვენარი ცუგა - მარკიზა და ორი ფისო - კალიფსო და შიკამარუ (ზედმეტსახელად ძუნგლა).

ბოსტანიც მაქვს, გაზაფხულზე სულ უნდა გადავავსო, იმდენი რაღაც დავთესო და დავრგო. მიწასთან მუშაობა ძალიან მიყვარს, განტვირთვის ყველაზე კარგი საშუალებაა ჩემთვის. ნელ-ნელა ვსწავლობ ამ ყველაფრის მოვლას, ხან ვის ვეკითხები რჩევას, ხან ვის.

ბებოსთან ვცხოვრობ, უკვე მოხუცია, 76 წლის. შეძლებისდაგვარად მეხმარება და არ ჩერდება, თუმცა უმეტესწილად ამ ყველაფერს მე ვუვლი.

დილით ადრე ვიღვიძებ, დაახლოებით 8-დან 9-ის ნახევრამდე. საქონელს უფრო ადრე ვერ გამოვუშვებ, იმიტომ რომ ცივა და ცოდოები არიან. პირველ რიგში, ვაჭმევ ქათმებს, შემდეგ ღორს, რომელიც თავგანწირვით ჭყმუტუნებს და მსაყვედურობს, პირველი მაგასთან რატომ არ მივედი. ამის მერე მივდივარ ძროხებთან და ცხვრებთან, გამოვუშვებ ეზოში, სადაც თივა და ბიბინა ბალახია, ცოტას მოვეფერები, ცოტას დაველაპარაკები და წამოვალ. უკვე დროა კატებს და ძაღლსაც ვაჭამო. შემდეგ ვიწესრიგებ თავს, ეზოდან სულ ტალახში ამოგუნგლული გამოვდივარ ხოლმე განაგრძეთ კითხვა