შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი თი­თო­ე­ულ მარ­თლმა­დი­დე­ბელ­ში სა­ო­ცარ ემო­ცი­ას იწ­ვევს. ადა­მი­ა­ნებს ამ დღის შეხ­ვედ­რის, აღ­ნიშ­ვნის ტრა­დი­ცი­ე­ბი აქვთ. რო­გორ ხვდე­ბი­ან და აღ­ნიშ­ნა­ვენ ქრის­ტეს შო­ბის დღე­სას­წა­ულს პო­პუ­ლა­რუ­ლი ქარ­თვე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბო­ბენ.

თა­თუ­ლი ედი­შე­რაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის მო­ლო­დი­ნი ჩემ­თვის სა­ა­ხალ­წლო მო­ლო­დი­ნის­გან უფრო ფა­ქი­ზია, რად­გა­ნაც ის უფრო გრან­დი­ო­ზუ­ლი და ხმა­უ­რი­ა­ნია. შო­ბის დღე­სა­წა­უ­ლის მო­ლო­დინს, ძა­ლი­ან ფრთხი­ლად ვე­კი­დე­ბი, რად­გა­ნაც ეს დღე ერთ-ერთი უდი­დე­სია. ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა თა­ვი­სით მო­დის. მოკ­რძა­ლე­ბულ გან­ცდა­ში უფრო მეტი სიყ­ვა­რუ­ლია... როცა ხარ დედა, შვი­ლი, მე­უღ­ლე, მე­გო­ბა­რი შო­ბის ჯა­დოს­ნურ ღა­მეს შენს ოჯახ­ზე, მათ ჯან­მრთე­ლო­ბა­სა და კე­თილ­დღე­ო­ბა­ზე ფიქ­რობ. გაქვს მო­ლო­დი­ნი და ყო­ველ­თვის ამარ­თლებს გუ­ლით ნა­ფიქ­რი, და­ლოც­ვი­ლი და წარ­მოთ­ქმუ­ლი ლოც­ვა... პარ­ტრი­არ­ქის­გან მო­ცე­მუ­ლი კურ­თხე­ვა, რომ ყვე­ლა სახ­ლის სარ­კმელ­ში ერთი სან­თე­ლი მა­ცხო­ვარს უნდა და­ვუნ­თოთ, ისეთ გან­წყო­ბას გვაძ­ლევს, რომ არ შე­იძ­ლე­ბა, იქ ამ პრო­ცეს­ში არ იყო ჩარ­თუ­ლი. სა­შო­ბაო ლი­ტურ­გი­ა­ზე, ჩემი ყო­ფი­თი საქ­მე­ე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ყო­ველ­თვის ვერ მივ­დი­ვარ. თუმ­ცა როცა ვყო­ფილ­ვარ, იქ კი­დევ სხვა რამ ხდე­ბა... მა­ინ­ტე­რე­სებს პატ­რი­არ­ქის სა­შო­ბაო ეპის­ტო­ლე, შე­საძ­ლოა იქი­დან ბევრ რა­მეს ვერ ვი­გებ, თან ადა­მი­ა­ნუ­რი ფაქ­ტო­რე­ბის გამო, ბო­ლომ­დე ვერ უს­მენ, მაგ­რამ წლი­დან წლამ­დე სულ ვე­ლო­დე­ბი. გუ­ლით თუ მო­უს­მენ ბევრ რა­მე­ში გეხ­მა­რე­ბა, იმის­თვის, რომ და­ფიქ­რდე, მო­მა­ვა­ლი სწო­რად და­გეგ­მო.

• სა­შო­ბაო სუფ­რა

- სა­შო­ბაო სუფ­რა ახა­ლი წლის სუფ­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, უფრო მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლია, ამა­შიც მეტი პა­ტი­ვის­ცე­მა იგ­რძნო­ბა უფ­ლი­სად­მი და არა ის, რომ რა­ი­მეს გა­კე­თე­ბა გვე­ზა­რე­ბა. სა­შო­ბაო ღე­ზელს არ ვა­ცხობ იმი­ტომ, რომ ჩემი გე­ნე­ტი­კუ­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბის ნა­წი­ლი არ არის. ქარ­თლი­დან ვარ, სა­დაც სა­შო­ბაო ღვე­ზელს არ ვა­ცხობთ, მას და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, კერ­ძოდ, გუ­რუ­ლე­ბი აკე­თე­ბენ. ჩვენ­თან მარ­ხვის ხსნი­ლი სხვა ფორ­მით ხდე­ბა, მა­გა­ლი­თად, ღო­რის ხორ­ცი იხარ­შე­ბა... ყვე­ლა­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მა­ინც ის გულ­წრფე­ლი სურ­ვი­ლე­ბია, რაც მაგ დროს ადა­მი­ანს გაქვს, რად­გა­ნაც რა­ღაც ახა­ლი უნდა და­ი­ბა­დოს და რა­ღაც ახ­ლის ათ­ვლის წერ­ტი­ლი იწყე­ბა. ვინც ამ დროს გულ­წრფე­ლო­ბას ახერ­ხებს, ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეს არის...

წელს შო­ბას ვერ შევ­ხვდი სა­კუ­თარ ოჯახ­ში, თუმ­ცა ჩემს შვი­ლებ­თან ერ­თად და უახ­ლო­ეს მე­გო­ბარ­თან ერ­თად ზამ­თრის კუ­რორტზე ვართ. და­ხუ­რუ­ლია, მაგ­რამ ვე­ცა­დე, ბავ­შვე­ბი ქა­ლა­ქი­დან გა­მეყ­ვა­ნა და პირ­ვე­ლად შევ­ხვდი შო­ბას არა ჩემს სახ­ლში, არა­მედ სხვა­გან. შო­ბის ღა­მეს უნდა ისურ­ვო გარ­შე­მო სიმ­შვი­დე, ჯან­მრთე­ლო­ბა... წელს დარ­დებ­მა ისე მოგ­ვიც­ვა, რომ მხო­ლოდ შენი ოჯა­ხის მშვი­დად ყოფ­ნა და ჯან­მრთე­ლო­ბა არ ნიშ­ნავს კარ­გად ყოფ­ნას. სიმ­შვი­დე შე­უძ­ლე­ბე­ლია, როცა გარ­შე­მო პან­დე­მია ასე ბო­ბოქ­რობს...

• სა­შო­ბაო კერ­ძი

- რო­გორ ამ­ბო­ბენ, კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი ვარ. სა­შო­ბა­ოდ „ხა­ლა­დეცს“ (ლაბა) ვა­კე­თებ და მის რე­ცეპტს გა­გი­ზი­ა­რებთ. უბ­რა­ლოდ ღო­რის თავ-ფე­ხის გა­სუფ­თა­ვე­ბაა ცოტა რთუ­ლი პრო­ცე­დუ­რა, ამი­ტომ, ამა­ში მე­უღ­ლე მეხ­მა­რე­ბა. გულ­დას­მით ვა­მუ­შა­ვებთ და ვაკ­რი­ლებთ ამ ყვე­ლა­ფერს. შემ­დეგ ვხარ­შავ. შემ­დეგ ხორ­ცი წვრილ ნა­წი­ლად იკე­პე­ბა. ამა­სო­ბა­ში ცალ­კე ვაგ­რო­ვებ ხახვს, ნი­ორს, ოხ­რა­ხუშს, შავ სურ­ნე­ლო­ვან პილ­პი­ლის მარ­ცვლებს და წი­თელ და­ღერ­ღილ წი­წა­კას, ერ­თად რა­ღაც ბა­დე­ში ვა­თავ­სებ, ვდებ წა­მო­სა­დუ­ღებ­ლად დად­გმულ და­კე­პილ ხორ­ცში ისე, რომ ისე­ვე, ბა­დი­ა­ნად ამო­ვი­ღო. ამან თა­ვი­სი საქ­მე იქ არო­მა­ტის მი­მარ­თუ­ლე­ბით უნდა გა­ა­კე­თოს. მი­ღე­ბულ მა­სას შემ­დეგ ჭურ­ჭელ­ში გა­სა­ცი­ებ­ლად ვას­ხამ და ვა­ნა­წი­ლებ. ჩემი „ხა­ლა­დე­ცი“ მე­გობ­რებს ძა­ლი­ან მოს­წობნთ. არის ძა­ლი­ან გამჭვირ­ვა­ლე, თეთ­რი, ჟე­ლე­სებ­რი მასა, არა­ნა­ირ ჟე­ლა­ტინს არ ვუშ­ვე­ბი, ან ჩემს სა­ავ­ტო­როს არ ვა­მა­ტებ, არა­ნა­ირ ახალ გე­მოს არ ვრის­კავ, იმ­დე­ნი ძალა და დრო მი­აქვს, რომ რა­ღაც ისე რომ არ გა­მო­ვი­დეს და ეს შრო­მა წყალ­ში ჩა­ი­ყა­როს, ძა­ლი­ან და­მე­ნა­ნე­ბა. „ხა­ლა­დე­ცი“ რა თქმა უნდა, მდოგ­ვთან ერ­თად უნდა მი­ვირ­თვათ. მდოგ­ვის გარ­შე აზრი არ აქვს.

• სა­შო­ბაო სურ­ვი­ლე­ბი

- თქვენს მკი­თხველს და ჩემს მა­ყუ­რე­ბელს, ყვე­ლას ვუ­სურ­ვებ - ჯან­მრთე­ლო­ბას, გო­ნე­ბის, ფი­ზი­კურ და სუ­ლი­ერ სი­ჯან­სა­ღეს, სი­ხა­რუ­ლის გან­ცდას, სიმ­შვი­დეს, მეტი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­ცე­მის უნარს, უფრო მე­ტის მი­ღე­ბას. სუ­ლაც არ არის რთუ­ლი და სირ­ცხვი­ლი, შენი გან­ცდე­ბი გა­მო­ხა­ტო და ვინც გიყ­ვარს, უთხრა, რომ გიყ­ვარს, ვინც გა­ხა­ლი­სებს, უთხრა, რომ გა­ხა­ლი­სებს, - ეს ემო­ცია უნდა გას­ცე, გულ­ში არ უნდა და­ი­ტო­ვო, მერე სხვა გან­ცდებ­ში რომ არ გა­და­ვი­დეს. ამ პან­დე­მი­ამ ადა­მი­ა­ნე­ბი ძა­ლი­ან დათ­რგუ­ნა, ამი­ტომ, ყვე­ლას კე­თილ­დღე­ო­ბას ვუ­სურ­ვებ. არა­ვის გას­ჭირ­ვე­ბო­დეს, რთუ­ლი წარ­მო­სად­გე­ნია, როცა ვი­ღა­ცის შვილს საჭ­მე­ლი ენატ­რე­ბა. ეს უკვე წი­თე­ლი ხა­ზია, რომ­ლის იქით არა­ფე­რი ხდე­ბა. ჯან­მრთე­ლო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი სიმ­შვი­დე ჰქონ­დეს თი­თო­ე­ულს!

გვან­ცა და­რა­სე­ლია, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი:

- სა­შო­ბაო ტრა­დი­ცი­ე­ბი ალ­ბათ ყვე­ლას მსგავ­სი აქვს. სა­შო­ბა­ოდ ვცდი­ლობ, რომ პა­ტა­რა სუფ­რა გვქონ­დეს, ერ­თა­დერ­თი უც­ვლე­ლი ტრა­დი­ცია, რაც მაქვს და ისე­ვე, რო­გორც ბევრ ადა­მი­ანს, ფან­ჯა­რა­ში სან­თლის დან­თე­ბაა. ეს მარ­თლაც ჯა­დოს­ნუ­რი მო­მენ­ტია, მიყ­ვარს და მჯე­რა ამის. ამი­ტომ, სა­დაც უნდა ვიყო, ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ ეს რი­ტუ­ა­ლი შე­ვას­რუ­ლო ბავ­შვებ­თან ერ­თად... შო­ბას რამ­დენ­ჯერ­მე ეკ­ლე­სი­ა­შიც შევ­ხვედ­რი­ვარ, მაგ­რამ ახლა, რაც პა­ტა­რე­ბი გვყავს, უკვე არა.

• სა­შო­ბაო ღვე­ზე­ლი?

- შარ­შან დაწ­ნუ­ლი პური გა­მო­ვა­ცხე, რი­ტუ­ა­ლუ­რი პუ­რი­ვით იყო, ლა­მა­ზიც გა­მო­ვი­და და რა­ღაც­ნა­ი­რად სუფ­რას უხ­დე­ბო­და... სა­შო­ბაო ღე­ზე­ლი ჯერ არ გა­მო­მი­ცხვია, დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა­ში ცომი ჩემი სუს­ტი წერ­ტი­ლია, ჯერ­ჯე­რო­ბით, და­ნარ­ჩენს ვუმკლავ­დე­ბი. რე­ცეპ­ტი რო­მელ­საც ახლა გა­გიმ­ხელთ, სა­დღე­სას­წა­უ­ლოდ არ მაქვს, მაგ­რამ როცა რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვაა ხოლ­მე, თან, კარ­გად გა­მომ­დის და დიდი ჭურ­ჭლით იტა­ლი­ურ ლა­ზა­ნი­ას მე­გობ­რე­ბის­თვის, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის ვამ­ზა­დებ, - ყვე­ლას გვიყ­ვარს. ლა­ზა­ნი­ას ფირ­ფი­ტებს წი­ნას­წარ ვყი­დუ­ლობ, რად­გან მის გა­მო­ცხო­ბას დიდი დრო უნდა. მოკ­ლედ, მის სამ ფე­ნას შიგ­თავსს ვურ­თავ. პირ­ვე­ლი ფენა არის სა­ქონ­ლის ხორ­ცი­თა და პო­მიდვ­რით, რო­მელ­საც სხვა­დას­ხვა სა­ნე­ლებ­ლე­ბით ვა­ზა­ვებ, შემ­დე­გი ფენა ყვე­ლის დ ნა­დუ­ღის მიქ­სია, მე­სა­მე - სო­კოს და ის­პა­ნა­ხის მო­თუ­შუ­ლი მიქ­სი. ზე­მო­დან, რა თქმა უნდა, ბევრ პარ­მე­ზა­ნის ყველს ვუშ­ვე­ბი და ღუ­მელ­ში ვა­ცხობ. თუმ­ცა მა­ნამ­დე ფორ­ფი­ტებს ადუ­ღე­ბულ წყალ­ში ცო­ტას მოვ­ხარ­შავ ხოლ­მე და შემ­დეგ უკვე მისი ღუ­მელ­ში ყოფ­ნა 30-40 წუთი სრუ­ლად საკ­მა­რი­სია.

• სა­შო­ბაო სურ­ვი­ლე­ბი

- ბევ­რი კარ­გი ამ­ბა­ვი მინ­და ვუ­სურ­ვო ყვე­ლა ოჯახს, ჯან­მრთე­ლო­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მხნე­ო­ბა, გა­სულ­მა წელ­მა დიდი სირ­თუ­ლე­ე­ბი მოგ­ვი­ტა­ნა. ყვე­ლას ას­რუ­ლე­ბო­დეს კე­თი­ლი სურ­ვი­ლი, რა­საც ჩა­ი­ფიქ­რებს. 2021 წელს ადა­მი­ა­ნებ­მა მეტი სი­კე­თე, შვე­ბა იგ­რძნონ, და­დე­ბი­თი მო­მენ­ტე­ბი მეტი ჰქონ­დეთ.

ხა­ტია შა­მუ­გია, „ისი-პა­რის“ პი­არ­მე­ნე­ჯე­რი:

- ამ დღეს მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, რომ სახ­ლში ვიყო, პან­დე­მი­ის პი­რო­ბებ­ში მით უმე­ტეს, ყვე­ლა­ნი სახ­ლში ვართ. სახ­ლში ყოფ­ნას უფრო იმი­ტომ ვცდი­ლობ, რომ ფან­ჯა­რა­ში სან­თე­ლი და­ვან­თო. პატ­რი­არ­ქის ეს მო­წო­დე­ბა ძა­ლი­ან მომ­წონს და შო­ბის ღა­მეს სან­თელს ფან­ჯა­რა­ში სულ ვან­თებ. მგო­ნია, რომ ამით უფალს ყვე­ლაფ­რის­თვის მად­ლო­ბას უხდი. როცა უფალს ეხ­მი­ა­ნე­ბი და მას­თან მი­დი­ხარ, სურ­ვი­ლი ყო­ველ­თვის ერთი და უც­ვლე­ლია - სთხოვ მფარ­ვე­ლო­ბას, გინ­და, სულ შენ­თან იყოს!

• სა­შო­ბაო სუფ­რა

- არ არის გა­მორ­ჩე­უ­ლი, რად­გან მარ­ხვა­ზე არ ვარ, ეს სუფ­რა მათ­თვის არის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი, ვინც, სა­შო­ბაო მარ­ხვას ინა­ხავს, რად­გა­ნაც შო­ბას ხსნი­ლია (სა­შო­ბაო მარ­ხვას რომ ვერ ვი­ცავ, სა­მა­გი­როდ, ოთხშა­ბათს და პა­რას­კევს ვმარ­ხუ­ლობ)... დედა სა­ნამ ცო­ცხა­ლი იყო, ძა­ლი­ან ტრა­დი­ცი­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ და ყო­ველ­თვის ჩვენს ოჯახ­ში სა­შო­ბაო „ხა­ლა­დე­ცი“ კეთ­დე­ბო­და, თან, სა­ოც­რად სუფ­თად, სა­ერ­თოდ აკუ­რა­ტუ­ლად უყ­ვარ­და სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სი. ღო­რის თავს ერთი კვი­რით ადრე ყი­დუ­ლობ­და და მის გა­სუფ­თა­ვე­ბას იწყებ­და. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ მხო­ლოდ კი არ რე­ცხავ­და, მა­ნამ­დე კბი­ლებს ჯაგ­რი­სით უსუფ­თა­ვებ­და... მერე რამ­დე­ნი­მე დღე გამ­დი­ნა­რე წყალ­ში დებ­და. ბე­დო­ბას, შო­ბას მო­დი­ოდ­ნენ ჩემი მე­გობ­რე­ბი, რო­მელ­თაც გუ­ლით უმას­პინ­ძლდე­ბო­და. წელს სა­ა­ხალ­წლოდ კერ­ძე­ბი ერთ-ერთ რეს­ტო­რანს შე­ვუკ­ვე­თე და იქი­დან ჩემი სა­დარ­ბა­ზოს ცუგა „ჯე­კაც“ კი გემ­რი­ე­ლად და­პურ­და, რო­მელ­ზეც მე­ურ­ვე­ო­ბა მაქვს აღე­ბუ­ლი. ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ, სა­დარ­ბა­ზო­ში თუ მე არ ვუ­თხა­რი, რომ „ჯეკა, ჩე­მია“ - ჩემ­თან არა­ვის უშ­ვებს. მოკ­ლედ, მას ჰქონ­და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ახა­ლი წელი - სა­ცი­ვი, კუჭ­მა­ჭი, გო­ჭის ხორ­ცი - არა­ფე­რი დაკ­ლე­ბია. ამ დღე­ებ­ში ძა­ლი­ან მიყ­ვარს გო­ზი­ნა­ყი, ჩურ­ჩხე­ლა და უზო­მო რა­ო­დე­ნო­ბის ჩურ­ჩე­ლას და გო­ზი­ნაყს მი­ვირ­თმევ ხოლ­მე.

- ტრა­დი­ცი­უ­ლი კერ­ძი, ან საყ­ვა­რე­ლი, რო­მელ­საც ხში­რად აკე­თებ და შო­ბა­საც შე­იძ­ლე­ბა მისი მომ­ზა­დე­ბა, რო­მე­ლია?

- ბოსტნე­უ­ლი დი­დად არ მიყ­ვარს, უფრო ხორ­ცი, მაგ­რამ მხო­ლოდ ქათ­მის და ხბოს ხორცს მი­ვირ­თმევ. ამი­ტომ, ხში­რად ვამ­ზა­დებ ქათ­მის ფი­ლეს, სო­კოს­თან ნა­ღე­ბით. ვი­ღებთ ქათ­მის ფი­ლეს, ვჭრით კუ­ბი­კე­ბად, სო­კო­საც ასე­ვე ან შუ­ა­ზეც შე­იძ­ლე­ბა და მთლი­ა­ნა­დაც. ქათ­მის ფი­ლეს უნდა მო­ას­ხათ სო­ი­ოს სო­უ­სი, მა­რი­ლი და შავი პილ­პი­ლი მო­ა­ყა­როთ და ცოტა ხანს ასე გა­ა­ჩე­როთ. ამ დროს ტაფა უნდა გა­ა­ცხე­ლოთ, და­ა­ყა­როთ წვრი­ლად დაჭ­რი­ლი ხახ­ვი, სოკო და ქათ­მის ფილე და ცხიმ­თან ერ­თად მო­შუ­შოთ. 7-10 წუთი რომ დარ­ჩე­ბა ცე­ცხლი­დან გად­მოდ­გმამ­დე, მა­შინ 2 კბი­ლი ნი­ო­რი უნდა ჩა­ჭყლი­ტოთ და ცოტა ხანს ტა­ფას თავ­ზე და­ვა­ხუ­როთ. მერე ზოგი ზე­მო­დან ბულ­გა­რულ წი­წა­კას და­აჭ­რის, ბო­ლოს კი ამ ყვე­ლა­ფერს ნა­ღებს ვას­ხამ, წა­მო­დუღ­დე­ბა და გა­მოვ­რთავ. ამ კერძს სხვა­დას­ხვა ვა­რი­ა­ცი­ით ვა­კე­თებ...

• სა­შო­ბაო სურ­ვი­ლე­ბი

- ალ­ბათ ძა­ლი­ან ბა­ნა­ლუ­რი სურ­ვი­ლი იქ­ნე­ბა, რომ ჯან­მრთე­ლე­ბი ვი­ყოთ მსოფ­ლი­ო­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი, მაგ­რამ პან­დე­მი­ამ გვაჩ­ვე­ნა, რომ ესაა ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი რამ, ბევ­რი რამ გა­დაგ­ვა­ფა­სე­ბი­ნა. ახლა რომ ვიხ­სე­ნებ, ისეთ სი­სუ­ლე­ლე­ებ­ზე გვეშ­ლე­ბო­და ნერ­ვე­ბი. ამ პე­რი­ოდ­ში ადა­მი­ა­ნებ­მა გვერ­დში დგო­მა მე­ტად ვის­წავ­ლეთ. გა­სუ­ლი წლის ყვე­ლა­ზე დიდი ტკი­ვი­ლი ის იყო, რომ პან­დე­მი­ამ ადა­მი­ა­ნე­ბი შე­ი­წი­რა... ყვე­ლას ვუ­სურ­ვებ კო­რო­ნა­ვირუ­სის გან­დევ­ნას, მთელ მსოფ­ლი­ოს ახლა ერთი სატ­კი­ვა­რი გვა­ერ­თი­ა­ნებს და ვი­სურ­ვებ­დი, ეს უხი­ლა­ვი მტე­რი ყვე­ლას ერ­თად დაგ­ვე­მარ­ცხე­ბი­ნოს, ჯან­მრთე­ლე­ბი ვი­ყოთ და გა­ვუძ­ლოთ ამ უდი­დეს გან­საც­დელს, მგო­ნია, რომ უფ­ლის ნე­ბით, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა.