"რა სიმ­შვი­დეა, ქალ­ბა­ტო­ნო!"... 24-სა­ა­თი­ა­ნი გი­ჟუ­რი მო­რი­გე­ო­ბი­დან შინ მი­მა­ვა­ლი ჩვე­ნი ექი­მე­ბი ასე ინარ­ჩუ­ნე­ბენ "სიმ­შვი­დეს"! გამ­ძლე­ო­ბა და შენი საქ­მის ასე­თი თავ­გა­და­დე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ნუ მო­გი­შა­ლოს ღმერ­თმა, დე!!!" - ეს გახ­ლავთ მუ­სი­კოს მა­ნა­ნა იმე­და­ძის პოს­ტი, რო­მელ­მაც თა­ვი­სი ექი­მი შვი­ლის ნამ­ღე­რი "ფე­ის­ბუ­ქის" მომ­ხმა­რებ­ლებს გა­უ­ზი­ა­რა.

ახალ­გაზ­რდა ექი­მის ამ­ბით AMBEBI.GE და­ინ­ტე­რეს­და. რო­გორც გა­ვარ­კვი­ეთ, ის 26 წლის გი­ორ­გი კვა­ტა­ში­ძეა, ამ ეტაპ­ზე "სას­წრა­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბის" უმ­ცრო­სი ექი­მია. ამ­ბობს, რომ ექი­მის ლი­ცენ­ზი­ამ­დე ჯერ ბევ­რი უკ­ლია, რად­გა­ნაც თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის რე­ზი­დენ­ტია და წინ დიდი გზა აქვს გა­სავ­ლე­ლი.

- ექი­მებს ამ ეტაპ­ზე ისე­თი შრო­მა გი­წევთ, რომ არ­ნა­ხულ მხარ­და­ჭე­რას იმ­სა­ხუ­რებთ. სა­ერ­თო­დაც, ხომ ასე იყო და ახლა, კო­რო­ნა­პან­დე­მი­ის პი­რო­ბებ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით...

- ახ­ლაც კი, ტეს­ტი­რე­ბის პა­სუხს ვე­ლო­დე­ბი და სულ ასეთ მო­ლო­დინ­ში ვართ, რო­დის დაგ­ვი­დას­ტურ­დე­ბა კო­რო­ნა­ვირუ­სი, რად­გან და­ინ­ფი­ცი­რე­ბულ პა­ცი­ენ­ტებ­თან გვი­წევს შე­ხე­ბა... ამას წი­ნათ ჩემს უფ­როს ექიმს ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ყო­ვე­ლი მო­რი­გე­ო­ბა თა­ვი­სი ხა­სი­ა­თით გან­სხვავ­დე­ბა. არ არ­სე­ბობს ერთი და იგი­ვე სი­ტუ­ა­ცია, ყო­ველ ჯერ­ზე გან­სხვა­ვე­ბულ შემ­თხვე­ვებს ვხვდე­ბით. შე­იძ­ლე­ბა, მთელ­მა დღემ მშვი­დად ჩა­ი­ა­როს, მაგ­რამ ერ­თმა მი­სა­მარ­თმა სა­ო­ცა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა შეგ­ძი­ნოს. მთა­ვა­რი ის არის, რომ პა­ცი­ენტს გვერ­დში დგო­მა სჭირ­დე­ბა. ზოგ­ჯერ მე­ცხრე სარ­თულ­ზე ცხოვ­რობს და ლიფ­ტი არ არის, მისი ხე­ლით ჩა­მოყ­ვა­ნა გვი­წევს... და უამ­რა­ვი მსგავ­სი ამ­ბა­ვია... თუ ძა­ლი­ან არ გიყ­ვარს ეს პრო­ფე­სია, ამის მუდ­მი­ვად კე­თე­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლია.

ასევე დაგაინტერესებთ

11:52 / 01-02-2021

"სალომეს გარდაცვალების შემდეგ, პირველი სიტყვა "დედა" თქვა, მე დამიძახა" - რას ყვება კომპოზიტორი, რომელიც 22 წლის რძლის დაღუპვის შემდეგ დაობლებულ შვილიშვილს ზრდის

მოკ­ლედ, 112-ში სამ­სა­ხურ­მა ისე­თი რამ შე­იძ­ლე­ბა შეს­ძი­ნოს ექიმს, რომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ად­გეს. ერთი მი­სა­მარ­თი­დან მე­ო­რე­ზე მი­დი­ხარ, არის შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა თით­ქოს ადა­მი­ა­ნა­დაც არ გთვლი­ან, რად­გან სხვა­დას­ხვა­ნა­ირ პა­ცი­ენ­ტთან გვი­წევს კონ­ტაქ­ტი. ამით მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­საც სწავ­ლობ, უც­ნა­ურ­საც ხვდე­ბი, ბო­როტ­საც, კე­თილ­საც, მაგ­რამ როცა მო­წო­დე­ბით ექი­მი ხარ და სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­როს წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, მთა­ვა­რი ერ­თია, ის შენი პა­ცი­ენ­ტია, მას შენი დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბა და უნდა უშ­ვე­ლო. აქ მთავ­რდე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი! ამი­ტომ ვამ­ბობ, რომ თუ პრო­ფე­სია და ადა­მი­ა­ნი არ გვიყ­ვარს, არა­ფე­რი გა­მო­ვა.

- ექი­მო­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ?

- ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ასაკ­ში, ჯერ კი­დევ სკო­ლის მო­საწვლე ვი­ყა­ვი, ექი­მო­ბა რომ მო­მინ­და. ექი­მი დე­ი­და მყავს და ძა­ლი­ან მომ­წონ­და მისი თავ­და­დე­ბუ­ლი შრო­მა - ამი­ტომ ის ჩემ­თვის მი­სა­ბა­ძი ადა­მი­ა­ნი იყო. თან, რა­ღაც­ნა­ი­რად ვგრძნობ­დი, რომ ეს პრო­ფე­სია "ჩემი" იყო და მის გა­რე­შე არა­ფე­რი ვიქ­ნე­ბო­დი... მაგ­რამ ლი­ცენ­ზი­ამ­დე ჯერ კი­დევ დიდი გზა მაქვს გა­სავ­ლე­ლი, თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის რე­ზი­დენ­ტი ვარ, პირ­ველ­კურ­სე­ლი. ამი­ტომ, ყვე­ლას ვე­უბ­ნე­ბი, თუ ძა­ლი­ან არ უნ­დათ, ამ პრო­ფე­სი­ას ხელი არ უნდა მოჰ­კი­დონ, რად­გან ბევ­რი რამ შე­იძ­ლე­ბა უკე­თე­სად გა­მო­უ­ვი­დეთ.

- ჯერ კი­დევ სტუ­დენტს და­გი­წყი­ათ საქ­მი­ა­ნო­ბა... "სას­წრა­ფო" თქვე­ნი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რია?

- ჩემს პრო­ფე­სი­ულ წინსვლას ხელი შე­უ­წყო იმან, რომ ძა­ლი­ან კარგ კლი­ნი­კა­ში - "თბი­ლი­სის გუ­ლის ცენ­ტრში" მოვ­ხვდი. კარ­დი­ო­ლო­გი­ა­ში ჩემი პირ­ვე­ლი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი იქა­უ­რი მედ­პერ­სო­ნა­ლი აღ­მოჩ­ნდნენ. მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გა­რე­შე გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. ამ კო­ლექ­ტივ­მა მას­წავ­ლა ის, რომ უპირ­ვე­ლე­სად ადა­მი­ა­ნი უნდა იყო. ჩვე­ნი უფ­რო­სი არ­ჩი­ლი ჭუხ­რუ­კი­ძე კად­რებს გუ­ლის­ყუ­რით არ­ჩევ­და და ყვე­ლას გვე­უბ­ნე­ბო­და - იყა­ვით ადა­მი­ა­ნუ­რე­ბი, პა­ცი­ენტს გა­უ­ღი­მეთ, რად­გა­ნაც მისი მკურ­ნა­ლო­ბა ზუს­ტად აქე­დან იწყე­ბა... მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ექი­მი პა­ცი­ენ­ტის მი­მართ რო­გორ გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბას იჩენს.

- ე.ი. იმ კლი­ნი­კის შემ­დეგ აღ­მოჩ­ნდით "სას­წრა­ფო­ში"...

- დიახ, გა­სა­უბ­რე­ბით მოვ­ხვდი სა­გან­გე­ბო სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბის სამ­სა­ხურ­ში და გავ­ხდი "სას­წრა­ფოს" თა­ნამ­შრო­მე­ლი... რო­გორც წინა სამ­სა­ხურ­ში, აქაც ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, - სა­ო­ცარ კო­ლექ­ტივ­ში მოვ­ხვდი. "სას­წრა­ფო­ში" მუ­შა­ო­ბა სულ სხვა სპე­ცი­ფი­კაა. აქ სამ­სა­ხუ­რი იმი­ტომ მინ­დო­და, რომ ეს პრაქ­ტი­კუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბაც, მი­მაჩ­ნია, რომ ყვე­ლა ექი­მის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. "სას­წრა­ფოს სკო­ლა" არა­ერთ კვა­ლი­ფი­ცი­ურ და ცნო­ბილ ექიმ­საც აქვს გავ­ლი­ლი... აქ იმ­დენ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას ხვდე­ბი, ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ის მერე ცხოვ­რე­ბა­შიც გად­გე­ბა და პრაქ­ტი­კა­ში ხომ სა­ერ­თოდ.

- ახლა მთე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა თით­ქმის კო­ვი­დინ­ფექ­ცი­ა­ზეა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი და თით­ქოს ადა­მი­ა­ნებს სხვა პრობ­ლე­მე­ბი აღარ აქვთ. რე­ა­ლუ­რად კო­ვიდ­პა­ცი­ენ­ტე­ბის გარ­და, რა სუ­რა­თია შექ­მნი­ლი?

- ურ­თი­ერ­თო­ბა გვი­წევს რო­გორც კო­ვიდ­და­დას­ტუ­რე­ბუ­ლებ­თან, ისე არა­და­დას­ტუ­რე­ბუ­ლებ­თან და მათი შე­ფა­სე­ბა გვი­წევს, სტა­ცი­ო­ნარ­ში გა­დაყ­ვა­ნა, მაგ­რამ ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ცხა­დია, არის სხვა უამ­რა­ვი და­ა­ვა­დე­ბა, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნებს აწუ­ხებთ, რომ­ლებ­საც ასე­ვე სჭირ­დე­ბათ გა­და­უ­დე­ბე­ლი დახ­მა­რე­ბა, გვერ­დში დგო­მა. ბევ­რი ისე­თი და­ა­ვა­დე­ბაა, თუ "სას­წრა­ფო" დრო­უ­ლად არ გა­მოჩ­ნდა, შე­საძ­ლოა, ცუდი შე­დე­გი მოჰ­ყვეს, მაგ­რამ რად­გა­ნაც უმე­ტე­სად კო­ვიდ­და­დას­ტუ­რე­ბულ­თან მე­ტად გვი­წევს ყოფ­ნა, ამი­ტომ, ასეთ დროს ხდე­ბა ცოტა დაგ­ვი­ა­ნე­ბე­ბიც.

- "სას­წრა­ფოს" დაგ­ვი­ა­ნე­ბას ბევ­რი უჩი­ვის...

- მო­სახ­ლე­ო­ბის დიდი ნა­წი­ლი ამას გა­გე­ბით ხვდე­ბა და მარ­თლაც შე­დის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში - გვე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ გვეს­მის დღე­ვან­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა და გა­სა­გე­ბია, მაგ­რამ ბევ­რს არ ეს­მის და უკ­მა­ყო­ფი­ლოა... არა­და, მთე­ლი 24 სა­ა­თი ჩარ­თუ­ლე­ბი ვართ, საკ­მა­ოდ ბევ­რია სე­ზო­ნუ­რი გრი­პე­ბიც და დღე-ღა­მე­ში 30 მი­სა­მარ­თამ­დე გვი­წევს გას­ვლა, ფი­ლი­ალ­ში შეს­ვლა­საც ვერ ვას­წრებთ. დი­ლის 10 სა­ა­თი­დან ღა­მის 12 სა­ა­თამ­დე კო­რო­ნა­ვირუ­სი­ან პა­ცი­ენ­ტებ­თან გა­მო­ძა­ხე­ბა­ზე დავ­დი­ვართ, ან შე­იძ­ლე­ბა, პა­ცი­ენტს ტემ­პე­რა­ტუ­რა ჰქონ­დეს და გვი­წევს მისი ტეს­ტი­რე­ბა­ზე გა­დაყ­ვა­ნა და შემ­დეგ უკან წა­მოყ­ვა­ნა. ღა­მის თორ­მე­ტი­დან დი­ლამ­დე კო­ვიდ­პა­ცი­ენ­ტე­ბი ნაკ­ლე­ბად გვყავს.

- ე.ი. და­ინ­ფი­ცი­რე­ბის­გან და­ცუ­ლე­ბი მაქ­სი­მა­ლუ­რად არ ხართ...

- ამ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ბო­ლომ­დე და­ცუ­ლი ვერ იქ­ნე­ბი, კი პა­ცი­ენ­ტთან, რო­მელ­საც კო­ვი­დი აქვს, მთე­ლი ეკი­პი­რე­ბით, აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბით მი­დი­ხარ, მაგ­რამ რო­დე­საც რი­გით პა­ცი­ენ­ტთან ხარ, რო­მე­ლიც გი­ძა­ხებს არ­ტე­რი­უ­ლი ჰი­პერ­ტენ­ზი­ით, ან ინ­ფარ­ქტის ნიშ­ნე­ბით, შე­იძ­ლე­ბა აღ­მოჩ­ნდეს, რომ ტემ­პე­რა­ტუ­რაც აქვს, რა დრო­საც და­ინ­ფი­ცი­რე­ბის რის­კე­ბი იზ­რდე­ბა, რად­გან ეკი­პი­რე­ბუ­ლი არ ვართ. ამი­ტომ, არა მხო­ლოდ სა­მე­დი­ცი­ნო პერ­სო­ნა­ლის­თვის, ნიღ­ბის ტა­რე­ბა აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა და უმ­თავ­რე­სი პრე­ვენ­ცი­აა, ამას­თან, ხე­ლე­ბის ხში­რი და­ბა­ნა. თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნი თუ თვით­შეგ­ნე­ბით არ მი­უდ­გა ამ სა­კითხს, ეს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა არ გა­ი­აზ­რა, ამ პრობ­ლე­მას მარ­თლა არა­ფე­რი ეშ­ვე­ლე­ბა. ჩვენს ქცე­ვა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ეს ვირუ­სი რო­გორ გავ­რცელ­დე­ბა. სამ­წუ­ხა­როდ, არის შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა ვირუსს მა­ლა­ვენ და სულ სხვა მი­ზე­ზით გვი­ძა­ხე­ბენ, არ გვე­რი­დე­ბი­ან. თუ სა­კუ­თა­რი თავი არ აინ­ტე­რე­სებთ, სხვას რას ერ­ჩი­ან?! ერ­თმა­ნეთს ხელი უნდა შე­ვუ­წყოთ და გა­ვუფრ­თხილ­დეთ... არი­ან პა­ცი­ენ­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც ყო­ველ­დღე რე­კა­ვენ, სა­ხელს და გვარს, მი­სა­მართს რომ დავ­ხე­დავთ, ვხდე­ბით, რომ "ჩვე­ნებ­თან" (ასე ვე­ძა­ხით) მივ­დი­ვართ. თვი­თო­ნაც გვცნო­ბენ. გვიყ­ვარს ეს ხალ­ხი, მა­თაც ვუყ­ვარ­ვართ. მიხ­ვალ, ყვე­ლა სა­სი­ცო­ცხლო პა­რა­მეტ­რი ნორ­მა­ში აქვს, მაგ­რამ ჩვე­ნი ქრო­ნი­კუ­ლი პა­ცი­ენ­ტე­ბი არი­ან, ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს, ვე­ფე­რე­ბით, ვე­სიყ­ვა­რუ­ლე­ბით, ვუ­ღი­მით.

- კო­ვიდ­პა­ცი­ენ­ტებ­ში რა ასა­კის ადა­მი­ა­ნე­ბი ჭარ­ბო­ბენ?

- ყვე­ლა ასა­კის... უბ­რა­ლოდ, სიმ­ძი­მეს აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა. 50 წელს ზე­მოთ ინ­ფექ­ცია შე­და­რე­ბით რთუ­ლად მი­დის, 10-დან 30 წლამ­დე ადა­მი­ა­ნებ­ში მარ­ტი­ვად, ჩვი­ლებ­ში კი­დევ უფრო მარ­ტი­ვად - ჩემი პრაქ­ტი­კი­დან, რა­საც ვუ­ყუ­რებ, ასეა. გან­სა­კუთ­რე­ბით რთუ­ლა­დაა საქ­მე ხან­ში­შე­სუ­ლებ­თან, ვი­საც ქრო­ნი­კუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბე­ბი აწუ­ხებთ.

- რო­გორც გა­ირ­კვა, კარ­გად მღე­რით, ამის დას­ტუ­რი ის ვი­დე­ოა, რო­მე­ლიც დე­დამ, ქალ­ბა­ტონ­მა მა­ნა­ნა იმე­და­ძემ გა­ავ­რცე­ლა სა­კუ­თა­რი ფე­ის­ბუქგ­ვერ­დის სა­შუ­ა­ლე­ბით. დედა მუ­სი­კო­სია და ალ­ბათ მისი გავ­ლე­ნაა ის, რომ ასე­თი მუ­სი­კა­ლუ­რი ხარ...

- ჩემი ხე­ლოვ­ნე­ბი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი ალ­ბათ ჯერ კი­დევ მუც­ლად­ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში და­ი­წყო, როცა და­ბა­დე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვი, რად­გან ჩემს ირ­გვლივ ყვე­ლა - ბე­ბი­ე­ბი, ბა­ბუ­ე­ბი, ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან და­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი ხალ­ხია, მუ­სი­კაც ჩვენ­თან სულ ის­მო­და. ამი­ტომ სიმ­ღე­რის სიყ­ვა­რუ­ლი ოჯა­ხი­დან მაქვს. ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნე­ბის­მი­ერ მო­მენტს - ურ­თი­ერ­თო­ბას მე­გობ­რებ­თან, კო­ლე­გებ­თან, შვილ­თან, ძმიშ­ვილ­თან, ჩემი ხე­ლოვ­ნე­ბი­სად­მი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის უნა­რიც სხვაგ­ვა­რად გან­სა­ზღვრავს. ყვე­ლა­ფერს მას­თან ვა­კავ­ში­რებ. ხე­ლოვ­ნე­ბის დარ­გე­ბის გა­რე­შე არა­ფე­რი არ­სე­ბობ­და, ეს არის ჩვე­ნი მა­ცო­ცხლე­ბე­ლი ძალა, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემ­თვის ასეა. როცა დაღ­ლი­ლი, გა­დატ­ვირ­თუ­ლი ვარ, რა­ღაც­ნა­ი­რად სიმ­ღე­რა მინ­დე­ბა. ზოგი მაგ დროს ცეკ­ვავს, უკ­რავს, ხა­ტავს, ლექსს კი­თხუ­ლობს... იმ ვი­დე­ოს, რო­მე­ლიც ახ­სე­ნეთ, დე­და­ჩე­მი თუ და­დებ­და, არ მე­გო­ნა, ასე ვუგ­ზავ­ნი ჩემს ნამ­ღერს, რომ შე­მი­ფა­სოს, დედა ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლი შემ­ფა­სე­ბე­ლია. თან, სულ ვაფრ­თხი­ლებ, რომ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში არ გა­მო­ა­ჩი­ნოს, რად­გან სა­კუ­თა­რი თა­ვის აფი­ში­რე­ბა არ მინ­და, უხერ­ხუ­ლად ვგრძნობ ხოლ­მე თავს. ამ­ჯე­რად თხოვ­ნა არ შე­მის­რუ­ლა.

- ძა­ლი­ან კარ­გი - მშვე­ნივ­რად მღე­რით...

- მან­ქა­ნა­ში სულ მაქვს მი­ნუს ფო­ნოგ­რა­მა და მიყ­ვარს ასე სიმ­ღე­რა. გარ­და ამ გან­ტვირ­თვი­სა, ჩემ­თვის სა­უ­კე­თე­სო გან­ტვირ­თვაა შვილ­თან, გე­გას­თან, ძმიშ­ვილ­თან, ელე­ნეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, ასე­ვე სა­მე­გობ­რო­ში ყოფ­ნა...

- რო­გორც ექი­მი, რა რჩე­ვებს მის­ცემ­დით ჩვენს მკი­თხველს?

- მაქ­სი­მა­ლუ­რად შე­ვიყ­ვა­როთ ერ­თმა­ნე­თი, ერ­თმა­ნე­თის ჯან­მრთე­ლო­ბას გა­ვუფრ­თხილ­დეთ, რად­გან ერ­თმა­ნეთ­ზე ძვირ­ფა­სი არა­ვინ გვყავს. ბევ­რი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა შეგ­ვხვდე­ბა, თავ­გა­და­სა­ვა­ლიც, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნებ­მა პა­ტი­ვის­ცე­მის უნა­რი, სიყ­ვა­რუ­ლი არ უნდა დავ­კარ­გოთ. მი­მაჩ­ნია, რომ ცხოვ­რე­ბას სხვა­ნა­ი­რად აზრი აღარ ექ­ნე­ბა. ყვე­ლა თა­ვის საქ­მე სიყ­ვა­რუ­ლით უნდა მო­ე­კი­დოს და ასე ყვე­ლა­ფერს ეშ­ვე­ლე­ბა.