"ბედ­ნი­ე­რე­ბა მი­უღ­წე­ვე­ლი იქ­ნე­ბა იქამ­დე, სა­ნამ არ ის­წვა­ლით, იყოთ ბედ­ნი­ე­რე­ბი ახლა და ამ წუ­თას" - ეს გა­მო­ნათ­ქვა­მი წლე­ბია, ვიცი, მაგ­რამ მე­გო­ნა, რომ მა­ინც თა­ვის­თვის, სა­დღაც არ­სე­ბობ­და და რე­ა­ლო­ბას­თან სა­ერ­თო არა­ფე­რი ჰქონ­და. ასე არ აღ­მოჩ­ნდა, მარ­თლაც არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბედ­ნი­ე­რე­ბას კი არ ელო­დე­ბი­ან, ბედ­ნი­ე­რე­ბი აქ და ახლა ხდე­ბი­ან და მას სხვებ­საც უნა­წი­ლე­ბენ...

ამის თვალ­ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თი პრო­ფე­სო­რი, რეპ­რო­დუქ­ტო­ლო­გი არ­სენ გვე­ნე­ტა­ძეა. ადა­მი­ანს, რო­ემლსაც ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ერ­თი პრობ­ლე­ბა აქვს დაძ­ლე­უ­ლი, მათ შო­რის, კი­ბოც კი და დღემ­დე არა­ერ­თი გა­მოწ­ვე­ვის წი­ნა­შე უწევს პი­რის­პირ ყოფ­ნა, თავს ბედ­ნი­ერ ადა­მი­ა­ნად მი­იჩ­ნევს.

ამი­ტო­მაც მი­ა­ნი­ჭეს მას "ბედ­ნი­ე­რე­ბის ელ­ჩის" წო­დე­ბა. მას­ვე ეკუთ­ვნის თბი­ლის­ში "ბე­ნი­ე­რე­ბის მო­ნუ­მენ­ტის" დად­გმა, "ბედ­ნი­ე­რე­ბის სკვე­რის" გახ­სნა და "თა­ვი­სუ­ფა­ლი მო­ქა­ლა­ქის მო­ნუ­მენ­ტის" შექ­მნის იდე­აც...

"ვი­ღებ­დი პო­ზი­ტივს, ამას­ვე ვას­ხი­ვებ­დი, ასე იყო სულ," - ამ­ბობს ბა­ტო­ნი არ­სე­ნი, მაგ­რამ თუ რო­დის და­არ­ქვა ამ ყვე­ლა­ფერს ბედ­ნი­ე­რე­ბა, რო­დის და­უ­მე­გობ­რდა სა­კუ­თარ თავს, რო­დის იგ­რძნო თავი დე­და­მი­წის რი­გით მო­ქა­ლა­ქედ, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბობს:

ასევე დაგაინტერესებთ

10:40 / 12-06-2019

"პაციენტმა იკითხა: ჩემმა მოძღვარმა მითხრა, დარჩენილ ემბრიონებს ხომ არ კლავენო?" - რა უნდა იცოდეთ ინ ვიტრო განაყოფიერებაზე

- ამას წი­ნათ ერთი ფრა­ზა წა­ვი­კი­თხე - "შენს ცხოვ­რე­ბა­ში ორი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი თა­რი­ღია - ერთი, რო­დე­საც და­ი­ბა­დე, მე­ო­რე, რო­დე­საც გა­ი­გე, რის­თვის და­ი­ბა­დე". ორი­ვე ვიცი, და­ვი­ბა­დე - 1963 წლის 2 აგ­ვის­ტოს და მე­ო­რე - უკვე ბევ­რი წე­ლია, მი­ზა­ნიც გარ­კვე­უ­ლი მაქვს - ჩვე­ნი კლი­ნი­კა ხომ იმის­თვი­საა, რომ სა­დამ­დეც ხელი მიგ­ვიწ­ვდე­ბა, პრო­ფე­სი­უ­ლი და ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბით, დე­და­მი­წა უკე­თე­სი გავ­ხა­დოთ, ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ვა­ბედ­ნი­ე­როთ...

თუმ­ცა ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე ჩემი ცხოვ­რე­ბი­დან მა­ინც ორ თა­რიღს გა­მოვ­ყოფ­დი - 2005 წელს რო­მი­დან ევ­რო­პის კონ­გრე­სი­დან მოვ­დი­ო­დი, სა­დაც ევ­რო­პის გი­ნე­კო­ლოგ-ენ­დოს­კო­პის­თა ასო­ცი­ა­ცი­ა­ში სა­ქარ­თვე­ლოს პრე­ზი­დენ­ტის სტა­ტუ­სით გახ­ლდით. მოკ­ლედ, აე­რო­პორ­ტში ვი­ჯე­ქი და ვხე­დავ­დი ხალ­ხს, მოგ­ზა­უ­რებს, მზავ­რებს რო­გორ მოძ­რობ­დნენ (სა­ერ­თოდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს სხვადსხვა მიხვრა-მოხვრის, ჩაც­მუ­ლო­ბის მსოფ­ლიო მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის ხილ­ვა) და მა­შინ მივ­ხვდი, რომ არც ერთი მათ­გა­ნი ჩემ­ზე არც მეტი და არც ნაკ­ლე­ბი არაფ­რით იყო და მათ­თან ერ­თად, დე­და­მი­წის ერთ-ერთი თა­ვი­სუ­ფა­ლი მო­ქა­ლა­ქე მეც ვი­ყა­ვი.

იმის მერე, რო­დე­საც ლექ­ცი­ე­ბის კი­თხვა და­ვი­წყე, ამას სულ ვამ­ბობ­დი, რომ არა­ვი­თა­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს იმას, ამე­რი­კის პრე­ზი­დენ­ტი იქ­ნე­ბი, რო­მე­ლი­მე ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე, ნო­ბე­ლის პრე­მი­ის ლა­უ­რე­ა­ტი თუ რი­გი­თი მუშა, არა­ვის­ზე მეტი და არც ნაკ­ლე­ბი არ ვარ! შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ღა­ცას ჩემ­ზე მეტი საქ­მე აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი, მაგ­რამ თავ­სუ­ფა­ლი მო­ქა­ლა­ქის პრი­ცი­პი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მეც ისე­თი­ვე უფ­ლე­ბე­ბი მაქვს, ისე­ვე ვსუნ­თქავ, რო­გორც ის...

- მე­ო­რე თა­რი­ღად რას მი­იჩ­ნევთ?

- მე­ო­რე შემ­თხვე­ვა 2017 წელს იყო, რო­დე­საც ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნის სახლ-მუ­ზე­უ­მი­დან წა­მო­სულ­მა ვთქვი, რომ მეც, ჩემს ქვე­ყა­ნას, ადა­მი­ა­ნებს თა­ვი­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბის აღ­ქმი­სა და შე­მეც­ნე­ბის გარ­კვე­უ­ლი აქ­ტი­ვო­ბე­ბი გვჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი...

- ამის მერე მო­გე­ცათ "ბედ­ნი­ე­რე­ბის მო­ნუ­მენ­ტის" შექ­მნის იდე­აც?

- დიახ და ჩემს მე­გო­ბარს, სკულპტ­როს ლე­ვან ვარ­დო­სა­ნი­ძეს ვთხო­ვე, მას­ზე მუ­შა­ო­ბა და­ე­წყო. იცით, რომ "ბედ­ნი­ე­რე­ბის მო­ნუ­მენ­ტი" ამ ქა­ლაქ­ში წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, რაც დგას და იქვე არ­სე­ბობს "ბედ­ნი­ე­რე­ბის სკვე­რიც". მალე თბი­ლი­სის აე­რო­პორ­ტში "თა­ვი­სუ­ფა­ლი მო­ქა­ლა­ქის მო­ნუ­მენ­ტიც" გა­იხ­სნე­ბა. მსგავ­სი მო­ნუ­მენ­ტი კი­დევ სხვა­გან და­იდ­გმე­ბა, კი­დევ სხვა­გა­ნაც და ასე, ეს არის ცხოვ­რე­ბა...

- ე.ი. თქვე­ნი ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით სა­ბო­ლო­ოდ მიხ­ვე­დით ფორ­მუ­ლამ­დე - "თა­ვი­სუფ­ლე­ბა + ღირ­სე­ბა =ბედ­ნი­ე­რე­ბას?"

- თუ თავ­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნი ღირ­სე­ბას­თან და­მე­გობ­რდე­ბა, შან­სი იმის, რომ მან თავი ბედ­ნი­ე­რად იგ­რძნოს, დი­დია და ეს ფორ­მუ­ლით ასე გად­მო­ვე­ცი - "თა­ვი­სუფ­ლე­ბა + ღირ­სე­ბა = ბედ­ნი­ე­რე­ბას"... ეს ალ­ბათ ბევ­რის­თვის სა­კა­მა­თოა, მაგ­რამ ჩემ­თვის ასეა და კარ­გია!

- სხვე­ბი რა­ტომ ვერ მი­დი­ან აქამ­დე, მსგავ­სი გან­ცდა და ფიქ­რი რა­ტომ არ ეუფ­ლე­ბათ, რომ არი­ან დე­და­მი­წის რი­გი­თი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი? მე­ტიც, ბევ­რი თავს უბე­დუ­რად მი­იჩ­ნევს და ამა­ზე სა­უ­ბა­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბა­საც კი ანი­ჭებს...

- მე არ ვარ ფი­ლო­სო­ფო­სი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ავ­ხსნა, მაგ­რამ თუ მა­ინ­ცდა­მა­ინც უნდა გი­პა­სუ­ხოთ, გე­ტყვით - ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ სა­კუ­თარ თავ­თან ვერ მე­გობ­რო­ბენ. სულ ვი­ღა­ცის პრინ­ცი­პე­ბით, სხვი­სი აზ­რე­ბით ცხოვ­რო­ბენ... "ნუ იცხოვ­რებ სხვი­სი აზ­რე­ბით, ნუ გა­ებ­მე­ბი დოგ­მის მა­ხე­ში..." - ეს ჩემი ლექ­სია... რას იტყვის მე­ზო­ბე­ლი, თა­ნამ­შრო­მე­ლი, ნა­თე­სა­ვი, გამ­ვლე­ლი - ასე­თი ყოფა და­მა­ზი­ა­ნე­ბე­ლია. თუმ­ცა ადა­მი­ა­ნე­ბი უმე­ტე­სად ასე, ვი­ღა­ცის­თვის ცხოვ­რო­ბენ, რომ ხალ­ხმა მათ­ზე ცუდი არ თქვას. დიახ, ცხოვ­რო­ბენ სხვის­თვის და ამი­ტო­მაც გრძნო­ბენ თავს, რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, უბე­დუ­რად. არა­და, ვი­ღაც მის გვერ­დით, თუნ­დაც მე­ზობ­ლად სულ იქ­ნე­ბა, რო­მელ­საც მას­ზე უკე­თე­სად ასცვია, უკე­თე­სი მან­ქა­ნა აქვს - ესეც ადარ­დებთ და ამა­ზე ფიქ­რი მე­ტად ამ­ძი­მებთ...

- თქვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რა უნდა დაძ­ლი­ოს ადა­მი­ან­მა სა­კუ­თარ თავ­ში, რომ იფიქ­როს ისე, რო­გორც თქვენ?

- მა­გის მარ­ტი­ვი ფორ­მუ­ლე­ბი რომ არ­სე­ბობ­დეს, დავ­წერ­დი... ჩემი გა­გე­ბით, ლა­პა­რა­კია იმა­ზე, რომ ადა­მინ­მა სა­კუ­თარ თავ­თან უნდა იმე­გობ­როს! იყოს ის, ვინც არის და არ ითა­მა­შოს ცხოვ­რე­ბა­ში სხვი­სი როლი, რო­მე­ლიც რე­ა­ლუ­რად მისი არ არის. ამი­ტო­მა­ცაა, რომ ზოგ­ჯერ ბოღ­მა ახ­რჩობთ, შეჭ­მუხ­ნუ­ლე­ბი არი­ან და მუდ­მი­ვად რა­ღაც პრე­სის ქვეშ იმ­ყო­ფე­ბი­ან... ფეხი არ მი­ვარ­გა, თავი, მუ­ცე­ლი, ცხვი­რი, ლა­პა­რა­კი, სიმ­ღე­რა - ასე ფიქ­რი არ ვარ­გა. სულ არ ვმღე­რი და მერე რა? სულ არ ვხა­ტავ­დი 52 წლამ­დე და მერე, რა? ახლა უკვე 21 გა­მო­ფე­ნა მაქვს მსოფ­ლი­ო­ში მო­წყო­ბი­ლი... ეს ჩემი ში­ნა­გა­ნი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ვთქვი, რომ სულ არ მა­ინ­ტე­რეს­ბეს, სხვა რას იტყვის, მე მომ­წონს, ვხა­ტავ და გა­მო­მაქვს...

- ნე­ბის­მი­ერს შე­უძ­ლია სა­კუ­თარ თავ­თან მე­გობ­რო­ბა?

- რა თქმა უნდა. თუ გა­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბა სა­კუ­თა­რი თა­ვის მარ­წუ­ხე­ბის­გან, იქ­ნე­ბა თა­ვი­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნი.

- თქვით, რომ დი­ლას რო­დე­საც პირს ვი­ბან, სა­კუ­თარ თავს სარ­კე­ში ვუ­ღი­მი და ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი... შინ ამას რო­გორ აღიქ­ვა­მენ?

- თუ იქვე ვინ­მე ახ­ლოს არის, ხმა­მაღ­ლა არ ვლა­პა­რა­კობ, რომ ის ჩემ­მა ლა­პა­რაკ­მა არ შე­ა­წუ­ხოს. შენი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ხომ იქ უნდა დამ­თავ­რდეს, სა­დაც სხვი­სი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა იწყე­ბა. ის არ უნდა შე­ზღუ­დო და იმის იქით არ უნდა გა­უშ­ვა. ამი­ტომ, სხვა სივ­რცე­ში ვი­ნაც­ვლებ, სა­დაც რა­საც მინ­და, სა­კუ­თარ თავს იმას ვე­ლა­პა­რე­კე­ბი...

- უამ­რავ ადა­მი­ანს, პა­ცი­ენტს ხვდე­ბით... მათ შო­რის თუ არი­ან ისე­თე­ბი, ვინც თქვენ­სა­ვით აზ­როვ­ნე­ბენ?

- ვინც მე­თან­ხმე­ბა, ამ­ბობს ხოლ­მე: - უი, უი, რა მარ­თა­ლია, რომ ადა­მი­ა­ნუ­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბის დიდი პრო­ცენ­ტი (85%) ადა­მი­ა­ნურ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­შია. რომ სა­კუ­თა­რი თავი უნდა გიყ­ვარ­დეს, მაგ­რამ ეს ჯერ არ გა­მოს­დით, ან ამ­ბო­ბენ, - ასე რომ მო­ვიქ­ცე, ვი­ღაც იფიქ­რებს, რომ ნარ­ცი­სი ვარ... მაგ­რამ სა­კუ­თა­რი თავი, რომ არ ვი­ცით ადა­მი­ა­ნებ­მა და მას გა­ვურ­ბი­ვართ, ამა­შია საქ­მე!..

- რო­დე­საც "ბედ­ნი­ე­რე­ბის ქან­და­კე­ბა" დად­გით, მახ­სოვს, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას არა­ერ­თგვა­რო­ვა­ნი შე­ფა­სე­ბე­ბი ჰქონ­და. ზოგ­მა ვერ გა­ი­გო...

- კი, ასე იყო... რა დროს ეს არი­სო? ეს რა ფა­ლო­სი და­უდ­გამ­თო? - მა­ვა­ნი კი­თხუ­ლობ­და... ვპა­სუ­ხობ­დი, რომ ჩემ­თვის ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, როცა ადა­მი­ა­ნებს რაც უნ­დათ, იმას ამ­ბო­ბენ... რა სა­ვალ­დე­ბუ­ლოა, ყვე­ლას მოს­წონ­დე?! მერე "თა­ვი­სუ­ფა­ლი მო­ქა­ლა­ქის მო­ნუ­მენ­ტი" იდეა გა­მიჩ­ნდა, მერე "ღირ­სე­ბის"... მოკ­ლედ, მინ­და, ვიყო ბედ­ნი­ე­რი... ჩემი იდე­ე­ბი, რაც აქამ­დე გა­მიჩ­ნდა, უკვე გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი მაქვს...

- სხვებს რას ეტყვით?

- ვი­ყოთ ბედ­ნი­ე­რე­ბი... ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია. თუ ხარ სხარ­ტი და სწო­რად კი­თხუ­ლობ და არ ირ­თუ­ლებ მას ცოდ­ნა-უცო­დინ­რო­ბით, თა­ვი­სუფ­ლდე­ბი... და­მი­ჯე­რეთ ცხოვ­რე­ბა უმარ­ტი­ვე­სია, მას ჩვენ ვარ­თუ­ლებთ.

არ მო­ი­ტა­ნეს დრო­ზე რა­ღაც და ეს გა­წუ­ხებს? ან ის - რას იტყვის ხალ­ხი? რა მოხ­და მერე? ვი­ღა­ცას რა­ღაც არ მო­ე­წო­ნა ჩემი გა­კე­თე­ბუ­ლი და ამის გამო ემო­ცი­ებს ვერ თო­კავს? თვი­თონ უკე­თე­სი გა­ა­კე­თოს - რა­ტომ ბრა­ზობს?

მოკ­ლედ, ვინც მი­ზეზს ეძებს, ყო­ველ­თვის იპო­ვის, ვინც არა, თავს უკეთ იგ­რძნობს. მოკ­ლედ, ვი­ღა­ცის ბედ­ნი­ე­რე­ბა მი­ზე­ზის პოვ­ნაა, ჩემი - ნამ­დვი­ლად არა. ვი­მე­ო­რებ, მარ­ტი­ვია ცხოვ­რე­ბა, თუ მას არ გა­ვირ­თუ­ლებთ. იმ დღეს ერთი მე­უბ­ნე­ბო­და, - ძა­ლი­ან ვღე­ლავ იმა­ზე, კო­რო­ნა­ვირუ­სი რომ და­მე­მარ­თოს. ვკი­თხე - რა შე­გიძ­ლი­ათ, გა­ა­კე­თოთ იმის­თვის, რომ არ და­გე­მარ­თოთ? - წინ რო­გორ აღ­ვუდ­გეო... წი­ნას­წარ რომ ვიკ­ლავთ თავს ნერ­ვი­უ­ლო­ბით? იქ­ნებ არ გვე­მარ­თე­ბა?!

- თავი ხომ უნდა და­ვიც­ვათ?

- დიახ. შეგ­ვიძ­ლია ეს? თავი მის­გან მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა და­ვიც­ვათ. ვი­ღაც ამ­ბობს, - პირ­ბა­დით ვერ ვსუნ­თქავ, ვერ სუნ­თავ? მო­იხ­სე­ნი, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა მარ­ტი­ვია. ყო­ველ დრო­ში ამ­ბო­ბენ - მთავ­რო­ბა კარ­გად არ მოქ­მე­დებს. ვინ არის მთავ­რო­ბა? - ერთ-ერთი ჩვენ­თა­გა­ნი. რაც ერია, ის ბე­რია! ყვე­ლას ჰქო­ნია, იქ უნდა მო­ვი­დეს ისე­თი, რო­მე­ლიც სა­სა­უ­ლებს მო­ახ­დენს. არა­და, სა­ი­დან მოვა? გუ­შინ აქ, ჩვენ­თან არ იჯდა?! ასე რომ, უფრო მარ­ტი­ვად უნდა მი­ვუდ­გეთ სა­კი­თხებს...