"რომ მცოდნოდა, რა დამემართებოდა, მაინც წავიდოდი მისიაში" - როგორ შეიცვალა 29 წლის კაპრალის ცხოვრება, რომელმაც ავღანეთში აფეთქებისას კიდურები დაკარგა

ფარიკაობაში საქართველოს სამგზის ჩემპიონი, მკლავჭიდში სამგზის ვიცე-ჩემპიონი, ევროპის მოქმედი ჩემპიონი, გინესის ორგზის რეკორდსმენი აზიდვებში - ეს თემურ დადიანის მიღწევების ჩამონათვალია. ყველა გამარჯვებას 29 წლის კაპრალმა 2011 წელს ნაღმზე აფეთქების შემდეგ მიაღწია. ავღანეთში თემური თვითნაკეთ ნაღმზე აფეთქდა და ორივე ქვედა კიდური დაკარგა.

- 2008 წლის აგვისტოს ომმა ჩემზე დიდი გავლენა იქონია, პატარა ბიჭი ვიყავი, სისხლი მიდუღდა და მსურდა მეც მემსახურა ჩემი ქვეყნისთვის. ყოველთვის მომწონდა სამხედრო ცხოვრება, მაგრამ უნივერსიტეტში ბიზნესის მართვის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. მალევე მივხვდი, რომ ეს ჩემი საქმე არ იყო და კრწანისის საკონტრაქტო სამსახურში შევიტანე საბუთები. იქ მივხვდი, რომ ოჯახში ვიყავი, თავს კომფორტულად ვგრძნობდი. გავაფორმე კონტრაქტი და ჩვენი დანაყოფი "ჩარლის ასეული" 2011 წელს ავღანეთის ჰილმენდის პროვინციაში გადაისროლეს. ბაზა ბოლომდე აშენებული არ იყო, თან ვიბრძოდით, თან ბაზას ვაშენებდით. ის მისია ჩემთვის გამოწვევა იყო, ჩვენი ქვეყანა იმ დროს რთულ ოპერაციებს ასრულებდა ავღანეთში.

ჩვენი დანაყოფი ერთ-ერთ სახლში წმენდას ატარებდა. მეთაურმა მიიღო ინფორმაცია სოფელში უცხო პირების ყოფნის შესახებ. სახლს გალავანი ჰქონდა. მე პერიმეტრს ვზვერავდი, ეზოში პირველი მეთაური უნდა შესულიყო, მაგრამ რაციაზე ბრძანება გადმოსცეს და ფეხი პირველმა მე შევდგი. შევედი თუ არა, რაღაცამ დაიწრიპინა და წამში სიჩუმემ და ნისლმა დაისადგურა. ყურები დამიგუბდა, აფეთქებამ ჰაერში ამისროლა და შემდგომ აღარაფერი მახსოვს. რომ გამოვფხიზლდი, უკვე გერმანიაში, ლანშტუნის ჰოსპიტალში ვიწექი. ჩემი მეცხრამეტე დაბადების დღე ჰოსპიტალში აღვნიშნე.

ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი იმისთვის, რომ ინვალიდის ეტლში ჩავმჯდარიყავი, მაგრამ ვიცოდი, რომ ძველებურად ცხოვრებას ვეღარ გავაგრძელებდი, ვეღარ მივაღწევდი იმას, რისი მიღწევაც სამხედრო საქმეში მინდოდა. გერმანიაში თვე-ნახევრის განმავლობაში 26 ოპერაცია გამიკეთდა, ყველაზე ხანმოკლე რვა საათს გაგრძელდა.

ძალიან ძნელი ასატანი იყო ფანტომური ტკივილი, ღამით მეღვიძებოდა და ტერფები მექავებოდა, რომლებიც აღარ მქონდა.ინტენსიური ვარჯიში ჰოსპიტალშივე დავიწყე. თავიდანვე ვცდილობდი მძიმე რეალობისთვის თვალის გასწორებას, რათა დეპრესია არ მომრეოდა. იმ დროს დაშავებულ ჯარისკაცებს ამერიკაში სარეაბილიტაციო კურსი უტარდებოდათ და 2012 წელს მეც გამგზავნეს. როდესაც დავინახე ამერიკელი სამხედროები, რომლებსაც ჩემსავით დაკარგული ჰქონდათ კიდურები, მაგრამ მაინც ვარჯიშობდნენ, მეც მომეცა სტიმული და ვიფიქრე, რატომაც არა, თუ მათ შეუძლიათ, მეც შევძლებ-მეთქი.

მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან დასუსტებული ვიყავი, კვირაში ხუთ დღეს ვვარჯიშობდი. უკვე ექვსი თვის შემდეგ ველორბოლაში, ფარიკაობაში, ცურვასა და სერფინგში ვმონაწილეობდი. რეაბილიტაციას წელიწადი და ორი თვე დასჭირდა და ეს დრო ტყუილად არ გამომიყენებია, საქართველოში ფიზიკურად უფრო მომზადებული ჩამოვედი.....წაიკითეთ სრულად