ოც­და­ა­თამ­დე მო­თხრო­ბა და ორი რო­მა­ნი, მათ შო­რის „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“, რო­მე­ლიც სულ მალე გა­მო­ი­ცე­მა და მკი­თხველს ახა­ლი ქარ­თვე­ლი ავ­ტო­რის გაც­ნო­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ექ­ნე­ბა. ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რიშ­ვი­ლი სა­უ­ბარ­ში აღ­ნიშ­ნავს, რომ მის­თვის წერა თვით­გა­მო­ხატ­ვის ყვე­ლა­ზე უფრო მი­სა­ღე­ბი ფორ­მა აღ­მოჩ­ნდა და 3-4 წე­ლია აქ­ტი­უ­რად წერს. სწო­რედ ამ პე­რი­ოდ­ში შე­იქ­მნა მისი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბის უმე­ტე­სო­ბა, რო­მა­ნი „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ კი კონ­კურ­სის „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2020-ის“ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გახ­და.

ნი­კო­ლო­ზი ჯერ ეკო­ნო­მი­კი­სა და ბიზ­ნე­სის ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლობ­და, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი - ფი­ლო­სო­ფი­ის. ამ­ჟა­მად, დოქ­ტო­რან­ტუ­რის სა­ფე­ხურ­ზე სწავ­ლობს და ამავდრო­უ­ლად,მუ­შა­ობს დრო­ის მე­ტა­ფი­ზი­კის თე­მა­ზე, რო­მე­ლიც ეხე­ბა აინშტა­ი­ნის ფარ­დო­ბი­თო­ბის სპე­ცი­ა­ლურ თე­ო­რი­ას და დრო­ის ანრი ბერგსო­ნი­სე­ულ კონ­ცეფ­ცი­ას. ფი­ლო­სო­ფი­ას მის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში საკ­მა­ოდ დიდი როლი და დატ­ვირ­თვა აქვს.

ზო­გა­დად, თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში რა გახ­და ინ­სპი­რა­ცია, რომ წერა და­გე­წყოთ?

ადა­მი­ა­ნი ბუ­ნე­ბით შე­მოქ­მე­დია, მას ამის­თვის ინ­სპი­რა­ცია არ სჭირ­დე­ბა. მხო­ლოდ ის გზე­ბია გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი, რომ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბი­თაც,სა­კუ­თარ­თავს გა­მოვ­ხა­ტავთ. და მა­ინც, შე­იძ­ლე­ბა გა­მოვ­ყო რამ­დე­ნი­მე მი­ზე­ზი, რის გა­მოც წერა ჩემ­თვის თვით­გა­მო­ხატ­ვის ყვე­ლა­ზე უფრო მი­სა­ღე­ბი ფორ­მა აღ­მოჩ­ნდა. პირ­ვე­ლი მი­ზე­ზი ლი­ტე­რა­ტუ­რის სიყ­ვა­რუ­ლია, ბავ­შვო­ბი­დან შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ბევ­რს ვკი­თხუ­ლობ და შე­სა­ბა­მი­სად, შე­მოქ­მე­დე­ბის ეს ფორ­მა ჩემ­თვის ასე თუ ისე ნაც­ნო­ბია. მე­ო­რე მი­ზე­ზი ფი­ლო­სო­ფი­აა. ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი ტექ­სტე­ბის გაც­ნო­ბის შემ­დეგ,უფრო აქ­ტი­უ­რად და­ვი­წყე ფიქ­რი ისეთ­თე­მებ­ზე, რო­მელ­თა გად­მო­ცე­მაც მხატ­ვრულ ტექ­სტში მო­ვინ­დო­მე. ამის გამო, შე­საძ­ლოა, ზო­გი­ერ­თი პა­სა­ჟი ჩემი ნა­წარ­მო­ე­ბი­დან ბუნ­დო­ვა­ნი ჩან­დეს, მაგ­რამ სი­ნამ­დვი­ლე­ში არ არ­სე­ბობს ფი­ლო­სო­ფია და აზ­როვ­ნე­ბა ცხოვ­რე­ბის გა­რე­შე და ნე­ბის­მი­ე­რი, თუნ­დაც, ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი პრობ­ლე­მაც კი ჩვენს ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­ცხად­დე­ბა.

თქვენს რო­მანს „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბელს“,რო­მე­ლიც მალე გა­მო­ი­ცე­მა,კონ­კრე­ტუ­ლი ამ­ბა­ვი, ის­ტო­რია უდევს სა­ფუძ­ვლად?

სა­ერ­თოდ, ამ­ბე­ბის შე­სა­ხებ წერა მი­ჭირს. ეს ფრა­ზა მწერ­ლის­გან უც­ნა­უ­რად ჟღერს, მაგ­რამ იმას ვგუ­ლის­ხმობ, რომ ჩემი ინ­სპი­რა­ცი­ის ძი­რი­თა­დი წყა­რო რამე იდეა, აზრი, ფიქ­რი, გან­ცდა ან პერ­სო­ნა­ჟია. ამ­ბა­ვი არის ფორ­მა, რო­მელ­შიც ყო­ვე­ლი­ვე ეს ექ­ცე­ვა, რათა ჩვე­ნამ­დე მო­აღ­წი­ოს. ამ­გვა­რად, წე­რის პრო­ცეს­ში შე­მოქ­მედ­მა გა­ცი­ლე­ბით უფრო მეტი რამ შე­იძ­ლე­ბა ის­წავ­ლოს და აღ­მო­ა­ჩი­ნოს სა­კუ­თა­რი თა­ვის და ნა­წარ­მო­ე­ბის შე­სა­ხებ, ვიდ­რე თავ­და­პირ­ვე­ლად წარ­მო­ედ­გი­ნა. ნა­წარ­მო­ე­ბის წერა შე­მოდ­გო­მის ერთ წვი­მი­ან და ქა­რი­ან დღეს და­ვი­წყე, მა­შინ, რო­დე­საც შვე­ბუ­ლე­ბის დღე­ებს ქა­ლაქ­გა­რეთ ვა­ტა­რებ­დი. სხვა ყვე­ლა­ფე­რი იმ სა­ღა­მოს და­წე­რი­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა აღ­მოჩ­ნდა.

რა ჟან­რი­საა ნა­წარ­მო­ე­ბი და რო­გორ მკი­თხველს და­ა­ინ­ტე­რე­სებს ის?

ვერ ვი­ტყვი, რომ ნა­წარ­მო­ე­ბი ერთ რო­მე­ლი­მე ჟანრს გა­ნე­კუთ­ვნე­ბა. მას­ში გვხვდე­ბა სა­თავ­გა­და­სავ­ლო ელე­მენ­ტე­ბი, ხში­რად ვა­წყდე­ბით მთა­ვა­რი გმი­რის ში­ნა­გან მო­ნო­ლო­გებს და მო­გო­ნე­ბებს, ვხდე­ბით მისი აზ­რე­ბის, ფიქ­რე­ბის და ემო­ცი­ე­ბის თა­ნა­ზი­ა­რე­ბი და მას­თან ერ­თად ვი­ტან­ჯე­ბით, რად­გან გარ­დაქ­მნის ყო­ვე­ლი პრო­ცე­სი მტან­ჯვე­ლი და მტკივ­ნე­უ­ლია. წიგ­ნი არის ბრძო­ლა­ზე, სი­მა­მა­ცე­ზე, პი­როვ­ნე­ბის გარ­დაქ­მნა­ზე, შიშ­ზე, მტრო­ბა­ზე, რწმე­ნა­ზე, სიკ­ვდილ­ზე, ღმერ­თის ძი­ე­ბა­ზე, გაქ­ცე­ვა­სა და დევ­ნა­ზე. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ეს არის ერთი ძალ­ზე დიდი, ტან­ჯვით სავ­სე დევ­ნის ამ­ბა­ვი, რო­მე­ლიც სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლი შე­დე­გით სრულ­დე­ბა.

„ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ კონ­კურ­სის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გახ­და. რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა?

ვფიქ­რობ, ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­რო­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით რთუ­ლია პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბის გა­დად­გმა, მით უფრო ისეთ პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ში, რო­გო­რიც სა­ქარ­თვე­ლოა. კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა ორი მი­ზე­ზით გა­დავ­წყვი­ტე: პირ­ვე­ლი, ალ­ბათ, მჭირ­დე­ბო­და იმის დას­ტუ­რი, რომ რა­საც ვა­კე­თებ­დი, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, ესე იგი, მჭირ­დე­ბო­და შემ­ფა­სე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბის ხა­რისხს და­ა­დას­ტუ­რებ­და, რად­გან მწე­რალს ხში­რად უჭირს სა­კუ­თა­რი ნა­წარ­მო­ე­ბის შე­ფა­სე­ბა, მე­ო­რე მი­ზე­ზი კი ერ­თგვა­რი პლატ­ფორ­მის შექ­მნის სურ­ვი­ლი იყო. ცხა­დია, ჩემ­მა სა­მე­გობ­რო წრემ იცო­და, რომ ვწერ­დი, მაგ­რამ ისე­ვე რო­გორც ყვე­ლა შე­მოქ­მედს, მეც მსურ­და, ნაშ­რო­მე­ბი ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის წარ­მედ­გი­ნა. ამის­თვის, პრო­ექ­ტი „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“ და გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L” სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბაა. იმის­თვის, რომ ასე­თი სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცა, დიდი მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო კონ­კურ­სის ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რებს, ჟი­უ­რის წევ­რებს და გა­მომ­ცემ­ლო­ბას. რომ არა ეს კონ­კურ­სი, ალ­ბათ კი­დევ დიდ­ხანს ვერ გავ­ბე­დავ­დი ჩემი ნა­წარ­მო­ე­ბის რო­მე­ლი­მე გა­მომ­ცემ­ლო­ბის­თვის შე­თა­ვა­ზე­ბას. ამას­თან, კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ზა­ნი არ ყო­ფი­ლა მხო­ლოდ სა­კონ­კურ­სოდ წარ­დგე­ნი­ლი რო­მა­ნის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა, არა­მე­დი­სიც, რომ მო­მა­ვალ­შიც გან­ვაგ­რძო წერა და ამ საქ­მი­ა­ნო­ბას უფრო მეტი დრო და­ვუთ­მო. აქვე, მივ­მარ­თავ ყვე­ლა იმ ადა­მი­ანს, ვი­საც კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა უნდა და რამე მი­ზე­ზის გამო ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა უჭირს: თუკი წერა გსურთ, წე­რეთ რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი და გა­მო­ი­ყე­ნეთ ყვე­ლა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ თქვე­ნი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი უკე­თე­სი გახ­დეს, უფრო მეტ­მა ადა­მი­ან­მა გა­იც­ნოს. ეს კონ­კურ­სი დამ­წყე­ბი და უკვე შემ­დგა­რი მწერ­ლე­ბის­თვის სა­უ­კე­თე­სო შე­საძ­ლებ­ლო­ბაა თა­ვის გა­მო­სა­ჩე­ნად და შე­მოქ­მე­დე­ბის ახალ ეტაპ­ზე გა­და­სას­ვლე­ლად.

კონ­კურ­სში­გა­სულ წელ­საც მო­ნა­წი­ლე­ობ­დით, თუმ­ცა გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლებს შო­რის ვერ მოხ­ვდით. რა გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ი­ღეთ და ეს გა­მოც­დი­ლე­ბა წელს თუ და­გეხ­მა­რათ?

ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ხის მარ­ცხი და გა­მარ­ჯვე­ბა გა­მოც­დი­ლე­ბაა. ვინც ეს არ იცის, ის, შე­საძ­ლოა, და­ნებ­დეს. შარ­შან სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით გა­ვი­გე კონ­კურ­სის შე­სა­ხებ და ჩემი ერთ-ერთი რო­მა­ნი­დან ნა­წყვე­ტი გავ­გზავ­ნე. სამ­წუ­ხა­როდ, გა­მარ­ჯვე­ბა ვერც ხმე­ბით შევ­ძე­ლი და ვერც ჟი­უ­რის დახ­მა­რე­ბით. მი­ზე­ზე­ბის შე­სა­ხებ ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი. მო­მა­ვალ წელს უფრო მომ­ზა­დე­ბუ­ლი შევ­ხვდი და შევ­ძე­ლი კონ­კურ­სის­თვის უფრო შე­სა­ფე­რი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბის შერ­ჩე­ვა, რა­მაც, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, შე­დე­გი მო­ი­ტა­ნა და ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლი გავ­ხდი. მწე­რა­ლი ყო­ვე­ლი და­წე­რი­ლი მო­თხრო­ბის და ნო­ვე­ლის შემ­დეგ იზ­რდე­ბა. ცხა­დია, ჩვენ სხვე­ბის­თვის ვწერთ, მაგ­რამ შე­მოქ­მე­დე­ბის პრო­ცეს­ში თა­ვად გარ­და­ვიქ­მნე­ბით. სწო­რედ ამი­ტომ, შე­მოქ­მე­დე­ბა მუდ­მივ გან­ვი­თა­რე­ბას და თვით­შე­მეც­ნე­ბას გუ­ლის­ხმობს. ის, ვი­საც ეს არ შე­უძ­ლია, მხო­ლოდ ამ­ბებს ყვე­ბა, ხოლო მწე­რა­ლი აღ­წერს უფრო მეტს, ვიდ­რე უბ­რა­ლოდ ამ­ბა­ვია, იგი სამ­ყა­როს და ადა­მი­ა­ნის სიღ­რმე­ში ცდი­ლობს შეჭ­რას და ამ მცდე­ლო­ბი­სას სა­კუ­თარ თავს აღ­მო­ა­ჩენს.

ამ­ჯე­რად,რამ­დე­ნად ელო­დით გა­მარ­ჯვე­ბას და რას შეც­ვლის ეს გა­მარ­ჯვე­ბა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

სი­მარ­თლე რომ ვთქვა, გა­მარ­ჯვე­ბას არ ვე­ლო­დი. ცხა­დია, ბოლო წუ­თამ­დე მქონ­და მცი­რე იმე­დი, მაგ­რამ გა­მარ­ჯვე­ბულ­თა სი­ა­ში სა­კუ­თა­რი გვა­რის ამო­კი­თხვამ გულ­წრფე­ლად გა­მაკ­ვირ­ვა. შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ამ გა­მარ­ჯვე­ბამ ბევ­რი რამ შეც­ვა­ლოს ჩემ­თვის: შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მო­მე­ცეს, უფრო მეტი დრო და­ვუთ­მო ლი­ტე­რა­ტუ­რულ საქ­მი­ა­ნო­ბას და, რაც მთა­ვა­რია, მეტი თავ­და­ჯე­რე­ბით ვწე­რო. თუნ­დაც მხო­ლოდ ის ფაქ­ტი, რომ ერთი უცხო ადა­მი­ა­ნი მა­ინც წა­ი­კი­თხავს ჩემს ნა­წარ­მო­ებს, ძა­ლი­ან ბევ­რს ნიშ­ნავს. რო­გო­რი თვითმყო­ფა­დიც არ უნდა იყოს შე­მოქ­მე­დი, ის მა­ინც შემ­ფა­სე­ბელ­ზე, ხალ­ხზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემ­თვის დიდი პა­ტი­ვი და გა­მოც­დაა მას­შტა­ბე­ბის ასე­თი ზრდა.

რას ეტყვით იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც თქვე­ნი წიგ­ნის წა­კი­თხვას აპი­რებს?

ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ხის ლი­ტე­რა­ტუ­რა სა­ინ­ტე­რე­სოა, თუმ­ცა ნამ­დვილ შე­მოქ­მე­დე­ბას ორი უმ­თავ­რე­სი მი­ზა­ნი აქვს: შე­მეც­ნე­ბა და გარ­დაქ­მნა. ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც წიგნს იღებს ხელ­ში, საკ­მა­რი­სად მა­მა­ცი უნდა იყოს ახალ სამ­ყა­რო­ში სა­მოგ­ზა­უ­როდ და სა­კუ­თა­რი თა­ვის გარ­და­საქ­მნე­ლად. არა­ფერს, თვით უდი­დეს ნა­წარ­მო­ებ­საც კი არ შე­უძ­ლია ჩვე­ნი შეც­ვლა, ის მხო­ლოდ გვი­ბიძ­გებს რა­ღა­ცის­კენ, და­ნარ­ჩე­ნი კი ჩვენ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი: ან შე­ვებ­რძო­ლე­ბით ში­შებს, კომ­პლექ­სებს, ბო­რო­ტე­ბას და არას­რულ­ყო­ფი­ლე­ბას, რო­მე­ლიც გვაბ­რკო­ლებს, ან არას­დროს დავ­ტო­ვებთ კომ­ფორ­ტის ზო­ნას და მა­რად ერ­თნი დავ­რჩე­ბით. მწე­რალს არ შე­უძ­ლია თქვას, რამ­დე­ნად კარ­გია მისი ნა­წარ­მო­ე­ბი, სა­მა­გი­ე­როდ, მან შე­იძ­ლე­ბა გვი­თხრას, თუ რამ­დე­ნად უკე­თე­სი გახ­და მისი შექ­მნის პრო­ცეს­ში.რად­გან ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ, არ უნდა შეგ­ვე­შინ­დეს ჩვენს ში­ნა­გან სამ­ყა­როს­თან მარ­ტო დარ­ჩე­ნის და არა­უ­შავს, თუ გან­მარ­ტო­ვე­ბით მყოფ­ნი იმა­ზე უფრო სა­ზა­რელ არ­სე­ბებს წა­ვა­წყდე­ბით, ვიდ­რე წარ­მოგ­ვედ­გი­ნა, რად­გან ყო­ველ­თვის შეგ­ვიძ­ლია გა­მოვ­ნა­ხოთ სა­კუ­თარ თავ­ში ძალა, რომ ერთი სა­ფე­ხუ­რით ავ­მაღ­ლდეთ. რო­გორც უკვე ვთქვი, ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ბრძო­ლა ჩვენს ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს და მთა­ვა­რი სწო­რედ აქ გა­მარ­ჯვე­ბაა.