არაპროფესიონალიზმი თუ მიზანმიმართული ბრძოლა პრესის წინააღმდეგ?..

ხელისუფლების წარმომადგენლები ან სულაც რიგითი მოქალაქეები ხშირად ლაპარაკობენ ჟურნალისტების არაპროფესიონალიზმზე, უფრო კონკრეტულად - მათი მხრიდან დაუზუსტებელი ინფორმაციის გავრცელებაზე. იმის შესახებ კი არავინ არაფერს ამბობს, თუ რა პირობებში უწევთ მათ მუშაობა და რის ფასად უჯდებათ თუნდაც საჯარო ინფორმაციის მოპოვება. სულ ცოტა ხნის წინ ქართულ მასმედიაში არსებული პრობლემებით ევროსაბჭოს საპარლამენტო ასამბლეის მონიტორინგის წარმომადგენლები დაინტერესდნენ და ვითარებაში გარკვევის შემდეგ საკმაოდ კრიტიკული დასკვნები გამოიტანეს. მათი აზრით, ამ სფეროში არსებული პრობლემების მოსაგვარებლად, სასწრაფოდაა გასატარებელი საკანონმდებლო ცვლილებები...

ია ანთაძე, რადიო "თავისუფლების" ჟურნალისტი:

- "ვარდების რევოლუციის" შემდეგ ქართულ მედიაში უამრავი პრობლემა შეიქმნა. ჩემი აზრით, ამ კუთხით უმთავრესი პრობლემა - ხელისუფლების მხრიდან საინფორმაციო პოლიტიკის კონტროლის სურვილია. ვერ უარვყოფთ - მედიაში ერთ-ერთ მნიშვნელოვან პრობლემას არაპროფესიონალიზმიც წარმოადგენს, მაგრამ ეს უმთავრესად ხელისუფლების ბრალია. ჟურნალისტი პროფესიონალად ვერასდროს ჩამოყალიბდება, თუ მას ცენზურის პირობებში უწევს მუშაობა. ტელეკომპანია "იმედში", "რუსთავი 2"-სა და "საზოგადოებრივ მაუწყებელში" ჟურნალისტი მხოლოდ იმას აკეთებს, რასაც პროდიუსერი ავალებს, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ მედიასივრცის დიდ ნაწილში პროფესიონალიზმზე მოთხოვნა არ არის.

ზოგიერთი იმასაც ამბობს, პროფესიონალიზმის დონე პრესაში უფრო დაბალია, ვიდრე ტელევიზიაშიო. ჩემი აზრით, ეს ძალიან მცდარი და უსაფუძვლო მოსაზრებაა. ვერ ვხვდები - "საზოგადოებრივი მაუწყებლის" ჟურნალისტი, რომელიც მხოლოდ თავისი პროდიუსერის მითითებებს ასრულებს, რით სჯობია გაზეთ "ასავალ-დასავლის" ჟურნალისტს, რომელიც სტატიას გადაუმოწმებელ ინფორმაციაზე დაყრდნობით წერს?! მე ორივე არაპროფესიონალად მიმაჩნია.

- თქვენი აზრით, რით არის განპირობებული ის ფაქტი, რომ ტელევიზიის ჟურნალისტისთვის გაცილებით იოლია ამა თუ იმ საჯარო უწყებიდან საჭირო ინფორმაციის მოპოვება, ვიდრე პრესის წარმომადგენლისთვის?

- მე მგონია, რომ ეს, მედიასაშუალების მფლობელზე უფროა დამოკიდებული. როდესაც "რეალ-ტივის" დასჭირდა ვახტანგ კომახიძეზე სიუჟეტის გაკეთება, ჟურნალისტებმა უპრობლემოდ მოაგროვეს მისი მაკომპრომეტირებელი მასალა. იგივე ინფორმაცია მე - რადიო "თავისუფლების" ჟურნალისტს რომ დამჭირვებოდა, ალბათ ვერასდროს მოვიპოვებდი. ჩვენში დიდ პრობლემას წარმოადგენს საჯარო ინფორმაციის მიღება. ალბათ იცით, რომ რეგიონულმა გაზეთებმა ამ პრობლემის გამო საპროტესტო აქციაც კი გამართეს: ყველა რეგიონულმა გაზეთმა პირველ გვერდზე მხოლოდ ერთი ფრაზა - "მოგვეცით საჯარო ინფორმაცია" დაბეჭდა. ამ მხრივ, ძალიან სერიოზულ პრობლემებს აწყდებიან ჩვენი კოლეგები, რომლებიც ჟურნალისტურ გამოძიებას აწარმოებენ.

ნინო ზურიაშვილი, სტუდია "მონიტორის" ჟურნალისტი:

- რეგიონული გაზეთების საპროტესტო აქციას ჩვენი სტუდიაც შეუერთდა. სახელმწიფო უწყებიდან საჯარო ინფორმაციის მიღება უკვე შეუძლებელია. ვინც ჟურნალისტურ გამოძიებას ვაწარმოებთ, აუტანელ პირობებში გვიწევს მუშაობა. განსაკუთრებულ სირთულეებს გვიქმნიან: თბილისის მერია, პროკურატურა და შინაგან საქმეთა სამინისტრო. არადა, ჩვენ ხომ მხოლოდ საჯარო ინფორმაციას ვითხოვთ და არა საიდუმლო მასალებს!..

- საჯარო ინფორმაციის მიღებას საჯარო უწყების რომელი სამსახური ეღობება ხოლმე?

- პრესცენტრი. ბოლო დროს, საჯარო უწყებების პრესცენტრებმა დაცვის ფუნქციაც კი შეითავსეს - ფიზიკურად გიშლიან ხელს, მინისტრს ან სხვა კომპეტენტურ პირს მიუახლოვდე და მისგან ინტერვიუ ან კომენტარი აიღო.

ეკა ასათიანი, გაზეთი "კვირის პალიტრის" ჟურნალისტი:

- სამინისტროს პრესსამსახურის თანამშრომლები ხშირ შემთხვევაში, ეთიკის ნორმებსაც კი არღვევენ. განსაკუთრებით ცუდი მდგომარეობაა ლტოლვითა და განსახლების სამინისტროში. ამ უწყებას სამჯერ მივმართე, საჯარო ინფორმაციის მოწოდების თხოვნით; ორჯერ არანაირი ყურადღება არ მომაქცია, მესამედ პრესცენტრის ხელმძღვანელთან კონფლიქტი მომივიდა: მოხელე, რომლის ერთ-ერთი მთავარი ფუნქცია ჟურნალისტებისთვის ინფორმაციის მიწოდება და სამინისტროს სხვადასხვა თანამშრომელთან ინტერვიუს შეთანხმებაა, ტელეფონის ზარს ჯერ საერთოდ არ პასუხობდა, მერე, როგორც იქნა, მიპასუხა, მაგრამ ვთხოვე თუ არა, ჩემთვის საჭირო ინფორმაცია მოეწოდებინა, მომიგო, - ახლა საინფორმაციო გამოშვებას ვუსმენ და სხვა დროს დამირეკეო.

ძალიან სერიოზული პრობლემა შემექმნა პრეზიდენტის ადმინისტრაციასთანაც: პრეზიდენტის ბრძანებულება - სანდრო გირგვლიანის მკვლელების შეწყალების შესახებ ვთხოვე. მიუხედავად იმისა, რომ ეს საჯარო ინფორმაციაა და კანონით, პასუხი მაქსიმუმ 10 დღეში უნდა მიმეღო, ერთი თვის შემდეგ მიპასუხეს, - შეწყალებულ პირთა იდენტიფიკაციის შემცველ ინფორმაციას ვერ მოგცემთო. იძულებული გავხდი, სტატია კულუარულ ინფორმაციაზე დაყრდნობით დამეწერა.

ხათუნა პაიჭაძე, გაზეთი "კვირის პალიტრის" ჟურნალისტი:

- თუ სასწაული მოხდა და სამინისტროს პრესცენტრმა სასურველი რესპონდენტი ინტერვიუზე დაგითანხმა, კითხვების წინასწარ გაგზავნას მოგთხოვს, რაც გვისპობს საშუალებას, დავსვათ კონტრშეკითხვები, შესაბამისად, ინტერვიუ არასრულყოფილი გამოდის. განსაკუთრებით რთულია ძალოვანი უწყებების პრესცენტრებიდან ინფორმაციის მიღება. მე ძირითადად კრიმინალზე ვწერ, ამიტომ ხშირად მჭირდება გამომძიებლის ან რომელიმე სხვა სამართალდამცველის კომენტარი. როდესაც მათ ვურეკავ, მეუბნებიან, - პრესსამსახურის გარეშე სიტყვის თქმის უფლებაც არა გვაქვსო; პრესსამსახურს კი 5 ან 6 დღე მაინც უნდა ურეკო, რომ ყურმილი აიღოს და ორი სიტყვა გაღირსოს, ეს ორი სიტყვა კი ასეთია: ვნახავ, დაგირეკავ...

მერე გადის კიდევ 5 ან 6 დღე და რომ არავინ გირეკავს, ისევ შენ ურეკავ. ეს კი იმით მთავრდება, რომ ტელეფონს საერთოდ, გათიშავს... უფრო მეტსაც გეტყვით - ხშირად, როდესაც ამა თუ იმ უწყების პრესცენტრის წარმომადგენელს ჩემთვის საინტერესო, საჯარო დოკუმენტს ვთხოვ, ის მეუბნება, რომ ასეთი რამ საერთოდ არ არის უწყებაში. არადა, ზუსტად მივუთითებ, თუ სად დევს დოკუმენტი და რა ნომრით არის დარეგისტრირებული. მხოლოდ ამის შემდეგ თუ შეასრულებს თავის მოვალეობას. არ ვიცი, საჯარო უწყებების პრესსამსახურებში არაპროფესიონალები მუშაობენ თუ შეგნებულად გვიქმნიან პრობლემებს, მაგრამ ცხადია, რომ პრესის წარმომადგენლებს სერიოზულად გვიშლიან ხელს პროფესიული მოვალეობის შესრულებაში. ხელისუფლების წარმომადგენლები მიზანმიმართულად ახორციელებენ პრესის დისკრედიტაციას. თან ხელს გვიშლიან მუშაობაში, თან საჯაროდ აცხადებენ, პრესაში არაპროფესიონალები მუშაობენ და თავად არ იციან, რას წერენო...

- კანონით, ჟურნალისტს შეუძლია ამა თუ იმ უწყებას, საჯარო ინფორმაციის გაუცემლობის გამო უჩივლოს...

ნინო ზურიაშვილი:

- კი ვცდილობთ, საკუთარი ინტერესები დავიცვათ და საჯარო ინფორმაციის მიუწვდომლობის გამო ამა თუ იმ უწყებას სასამართლოში ვუჩივლოთ, მაგრამ ჩვენს რესურსსაც საზღვარი აქვს. ბოლო დროს, სასამართლოში სარჩელის შეტანის ფასი გაზარდეს. ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის სამართლებრივი დახმარების ცენტრი უფასოდ გვეხმარება, მაგრამ სასამართლოს მაღალი ბაჟი მაინც სერიოზულ დაბრკოლებას გვიქმნის: პირველ ინსტანციაში სარჩელის შეტანა 100 ლარი ღირს, მეორეში - 200 ლარი, მესამეში - 300 ლარი.

- საჯარო ინფორმაციის გაუცემლობის გამო სასამართლო პროცესი თუ მოგიგიათ?

- არა, ასეთი რამ ჩემს პრაქტიკაში ჯერჯერობით არ მომხდარა. პირადად მე ხაშურის სასამართლოს ვუჩივლე, რადგან არქივში ჩადებული საქმე, რომელიც საჯარო სხდომაზე განიხილეს, არ მომცეს. პროცესი სამივე ინსტანციაში წავაგე, არადა, აშკარად მოსაგები საქმე იყო. იძულებული გავხდი, ეს საქმე სტრასბურგში გამესაჩივრებინა.

ელისო ჩაფიძე, გაზეთ "რეზონანსის" წარმომადგენელი:

- რამდენიმე სარჩელი ჩვენც შევიტანეთ სასამართლოში. პირადად მე რამდენიმე დღის განმავლობაში ვატარებდი მონიტორინგს იმის შესახებ, თუ როგორ გასცემენ საჯარო ინფორმაციას სამინისტროები. სხვადასხვა ინფორმაციის მოთხოვნით, 7 სხვადასხვა სამინისტროს მივმართე. შეიძლება, არ დაიჯეროთ, მაგრამ პასუხი მხოლოდ ერთმა - პროკურატურამ გამცა და იმანაც მომწერა, რომ საქმე, რომელსაც მე ვითხოვდი, ძიებაში იყო და მასალებს ვერ გადმომცემდნენ. დანარჩენ უწყებებს პასუხიც კი არ გაუციათ. სულ ცოტა ხნის წინ სასამართლოში მერიისა და საქართველოს მთავრობის წინააღმდეგ შევიტანეთ სარჩელი იმის გამო, რომ "ენგურჰესთან" დაკავშირებით გაფორმებული მემორანდუმის გაცნობის საშუალება არ მოგვცეს.

- რატომ ვერ ვახერხებთ პრესის წარმომადგენლები ჩვენ წინაშე არსებული პრობლემების დასაძლევად გაერთიანებას?

ნინო ზურიაშვილი:

- ამის მიზეზი ის არის, რომ აქამდე არ არსებობდა გაერთიანება, სადაც ჟურნალისტები შევიკრიბებოდით და საერთო პრობლემებზე ვისაუბრებდით. ჩვენ სულ ახლახან შევქმენით მედიაკლუბი, ვნახოთ, რა გამოგვივა...

ელისო ჩაფიძე:

- მართლაც, ძალიან კარგი იქნება, თუ შევიკრიბებით ის ჟურნალისტები, რომლებსაც საჯარო ინფორმაციის მიღებისას ხშირად გვექმნება დაბრკოლება, და კონკრეტულ გადაწყვეტილებას მივიღებთ. "საქართველოს პრესის ასოციაცია" გამოვიდა ინიციატივით, შევიმუშაოთ საკანონმდებლო ნორმა საჯარო ინფორმაციის გაცემის საკითხზე, რომელიც ამ სფეროში არსებულ პრობლემებს დაარეგულირებს. ამ წინადადებით ევროსაბჭოსაც მივმართავთ. ხელისუფლებამ სხვა გზა არ დაგვიტოვა, ინფორმაციის გაუმჭვირვალობა მედიის თავისუფლების ერთ-ერთი წინა პირობაა.

იმისათვის, რათა მკითხველს არაობიექტურობაში არ დავედანაშაულებინეთ და პრესაში არსებული პრობლემები ჩვენი მხრიდან გაზვიადებულად არ მოსჩვენებოდა, ამ საკითხთან დაკავშირებით რამდენიმე კითხვა ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის ადვოკატს, თამარ კორძაიასა და არასამთავრობო ორგანიზაციის - "ინფორმაციის თავისუფლების განვითარების ინსტიტუტის" - წარმომადგენელს, ლევან ავალიშვილს დავუსვით.

- ქალბატონო თამარ, არის თუ არა ვალდებული საჯარო უწყების პრესცენტრი, ითანამშრომლოს მედიის წარმომადგენლებთან და დაეხმაროს მათ საჯარო ინფორმაციის მიღებაში?

- საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის თანახმად, საჯარო უწყების პრესცენტრი ვალდებულია, დაუყოვნებლივ გასცეს საჯარო ინფორმაცია, არა მხოლოდ ჟურნალისტის, არამედ რიგითი მოქალაქის მოთხოვნის საფუძველზეც კი. თუ ინფორმაცია ძალზე ვრცელი და დასამუშავებელია ან მასალა სხვა დასახლებული პუნქტიდანაა ჩამოსატანი, ასეთ შემთხვევაში საჯარო დაწესებულება ათდღიან ვადაში უნდა ჩაეტიოს.

- როგორც მედიის დაცვის სამართლებრივი ცენტრის წარმომადგენელს, ჟურნალისტები ძირითადად რა თხოვნით მოგმართავენ?

- ბოლო დროს ჟურნალისტებს ძალზე ხშირად ეშლებათ ხელი პროფესიულ საქმიანობაში იმის გამო, რომ საჯარო უწყებიდან ან საერთოდ ვერ იღებენ ინფორმაციასა და კითხვებზე პასუხებს, ან მათ არასრულყოფილ ინფორმაციასა და არაპირდაპირ პასუხებს აწვდიან. საჯარო ინფორმაციაზე უარის თქმის შემთხვევაში, მათ სასამართლოში სარჩელის შეტანაში, განცხადების ჩამოყალიბებაში ვეხმარებით...

- პატარა შანსი მაინც თუ აქვს ჟურნალისტს, რომ საჯარო უწყებას სასამართლოში საქმე მოუგოს?

- ეს იმაზეა დამოკიდებული, თუ როგორ არის დასაბუთებული სარჩელი და რა მოთხოვნაა მასში წამოყენებული.

- ჟურნალისტის მიერ მოგებული საქმის დასახელება თუ შეგიძლიათ?

- სიმართლე რომ გითხრათ, ასეთი სარჩელების 90% ჟურნალისტების წაგებით მთავრდება, არადა, ისინი უმთავრესად, მხოლოდ საჯარო ინფორმაციას ითხოვენ.

- თუ ჟურნალისტს გაუმართლა და საქმე მოიგო, საჯარო უწყებას სასამართლო რას დააკისრებს?

- ასეთ შემთხვევაში, სასამართლო ავალდებულებს საჯარო უწყებას, ჟურნალისტის მიერ მოთხოვნილი ინფორმაცია გასცეს.

- პროცესი ზოგჯერ წლობით მიმდინარეობს და ჟურნალისტს ძველი ინფორმაცია რაღაში გამოადგება?

- არაფერში, მაგრამ ჟურნალისტმა საჯარო ინფორმაციის დამალვის ფაქტი მაინც უნდა გაასაჩივროს - ეს ის ნაბიჯია, რომელიც სამომავლოდ გამოიღებს შედეგს.

ლევან ავალიშვილი:

- ინფორმაციის თავისუფლების მხრივ, საქართველოში ძალზე კრიტიკული მდგომარეობაა. ჩვენმა ორგანიზაციამ ჩაატარა კვლევა - 7 სხვადასხვა სამინისტროს 7 სხვადასხვაგვარი ინფორმაცია მოვთხოვეთ. პასუხი, თავდაცვის სამინისტროს გარდა, ყველამ გაგვცა. ერთი შეხედვით, საქმე არც ისე ცუდადაა, სინამდვილეში კი აი, რა მოხდა: "თავდაცვის" გარდა, ყველა სხვა სამინისტროს ძალიან მარტივი კითხვები გავუგზავნეთ, მაგალითად - რა პოლიტიკას აწარმოებს უწყება, რამდენი კაცი ჰყავს დასაქმებული, რამდენ ბრალდებულს დაუმტკიცდა ბრალდება და ასე შემდეგ. როგორც კი საქმე ბიუჯეტს შეეხო, პრობლემასაც მაშინვე წავაწყდით: თავდაცვის სამინისტროს, მინისტრისა და მისი მოადგილეების პრემიების ოდენობის დაზუსტება მოვთხოვეთ, რაზეც პასუხი ვერ მივიღეთ; ინფორმაციის მოწოდებაზე ოფიციალური უარი არ გვითხრეს, მაგრამ არც პასუხი გაგვცეს.

პრესცენტრების ასეთი მუშაობა იმის შედეგია, რომ ჩვენს ქვეყანაში მათზე ზემოქმედების ბერკეტი არ არსებობს, კანონი მათ დაჯარიმებასაც კი არ ითვალისწინებს. რუსეთშიც კი, საჯარო უწყება, რომელიც ინფორმაციას კანონით დადგენილ ვადაში არ გასცემს, გარკვეული თანხით ჯარიმდება. სხვათა შორის, ჩვენ საჯარო უწყებების ვებგვერდების მონიტორინგიც ჩავატარეთ. მინდა გითხრათ, რომ საქმე არც ამ მხრივ არის კარგად. "ინტერნეტდემოკრატიისა" და "ელექტრონული მთავრობის" ინსტიტუტი დღეს ყველა ცივილიზებულ ქვეყანაშია განვითარებული. ყველგან, საჯარო უწყება ყველა სიახლეს, რომელიც საჯარო ინფორმაციად მიიჩნევა, დაუყოვნებლივ აქვეყნებს ვებგვერდზე იმისათვის, რომ ადამიანს - ჟურნალისტი იქნება ეს თუ სხვა დაინტერესებული პირი - საჭირო ინფორმაციის ძიებაში დრო არ დაეკარგოს.

ახლახან განახლდა პრეზიდენტის ვებგვერდი, რომელიც ვიზუალურად ძალიან ლამაზია, მაგრამ იქ პრეზიდენტის განკარგულებებსა და ბრძანებულებებს საერთოდ ვერ ნახავთ. ერთ-ერთი სააგენტოს ჟურნალისტმა კანცელარიის წარმომადგენელს ამის გამო შენიშვნაც მისცა, მან კი უპასუხა, - წერილი მოგვწერეთ და ინფორმაციას მის პასუხად მიიღებთო. ასეთი დამოკიდებულება დაბალ კულტურასა და არაცივილიზებულობაზე მეტყველებს. წერილის გაგზავნაში, შემდეგ პასუხის მიღების მოლოდინში საკმაოდ ბევრი დრო და ნერვები იხარჯება.

აშკარაა, რომ დღეს არსებული პრესცენტრები მათზე დაკისრებულ ფუნქციას თავს ვერ ართმევენ. ამ მხრივ მხოლოდ ქონების მართვის სააგენტოშია სიტუაცია მოწესრიგებული. თუ ამ უწყების ვებგვერდზე შეხვალთ, ყველა საჭირო ინფორმაციას მოიძიებთ. დანარჩენი უწყებების ვებგვერდებზე მხოლოდ ის შეგიძლიათ ნახოთ, თუ რომელ ოფიციალურ ვიზიტებში მიიღეს მონაწილეობა უწყების ხელმძღვანელებმა. ბიუჯეტი და ვაკანსიები ძალიან ცუდად ან საერთოდ არა აქვთ წარმოდგენილი.

თუ რას ფიქრობენ ევროპელები საქართველოს მედიასივრცეში არსებულ ვითარებაზე და პრობლემების მოგვარების რა პერსპექტივა გვაქვს ქართველ ჟურნალისტებს, ამის შესახებ მედიაექსპერტი, ზვიად ქორიძე გვესაუბრება.

- ბატონო ზვიად, თქვენ ერთ-ერთი იმათგანი ხართ, ვინც ევროსაბჭოს მონიტორინგის ჯგუფის წევრებს შეხვდა. მათთან საჯარო ინფორმაციის გაუმჭვირვალობის შესახებ თუ ისაუბრეთ?

- რა თქმა უნდა, ვისაუბრეთ, ეს ერთ-ერთი მთავარი პრობლემაა, რომლის წინაშეც ქვეყანა დგას. ჟურნალისტის მთავარი ფუნქცია - ინფორმაციის გავრცელებაა, ამიტომ როდესაც საჯარო უწყება ან რომელიმე ჩინოვნიკი ამას წინ ეღობება, ის მოქალაქეს ართმევს უფლებას, მიიღოს ინფორმაცია. სხვათა შორის, მინდა აღვნიშნო, რომ ინფორმაცია თავისი საკუთრება ჰგონია როგორც ქართველ ჩინოვნიკს, ასევე ჟურნალისტსაც. ჩინოვნიკი ფიქრობს, რომ ინფორმაცია მისია და უნდა - გასცემს, არ უნდა - არ გასცემს, ჟურნალისტს კი მიაჩნია, რომ ინფორმაცია მან მოიპოვა და უნდა - გაავრცელებს, არ უნდა - არ გაავრცელებს; საბოლოო ჯამში, ორივე არღვევს მოქალაქის უფლებას. ამ პრობლემის გარდა, მონიტორინგის კომიტეტის მომხსენებლებს ჩვენ გაუმჭვირვალე სასამართლოზეც ვესაუბრეთ. ერთი პრობლემაა, როდესაც ჟურნალისტი ვერ მოიპოვებს საჯარო ინფორმაციას თვით სასამართლოში, მაგრამ არის კიდევ სხვა პრობლემაც - ჟურნალისტი ვერ მოიპოვებს სამართალს სასამართლოში, როდესაც ის ასაჩივრებს საჯარო ინფორმაციის დამალვას.

- რამდენად შესაძლებელია, რომ ევროსაბჭოს მონიტორინგის ჯგუფის წევრებმა შუამავლის მისია იკისრონ ქართულ მედიასა და ხელისუფლებას შორის?

- ჩვენ არ უნდა შევიქმნათ ცრუმოლოდინი იმისა, რომ ევროსაბჭო რაიმეს აიძულებს ჩვენს ხელისუფლებას - ეს ორგანიზაცია უბრალოდ, რეკომენდაციებს მოამზადებს იმისთვის, რომ საქართველოში შეიცვალოს ვითარება, როგორც საკანონმდებლო დონეზე, ისე კონკრეტული ფაქტების გამომზეურების მიმართულებით. კონკრეტული ნაბიჯები ჩვენ უნდა გადავდგათ, თავადვე უნდა ვიაქტიუროთ.

- საამისოდ რა ბერკეტები გვაქვს ხელთ?

- მხოლოდ დაუღალავი ბრძოლა და ერთმანეთის თანადგომა. მივესალმები გაზეთ "რეზონანსის" ნაბიჯს, რომელმაც მთავრობის წინააღმდეგ სარჩელი შეიტანა სასამართლოში. "ენგურჰესთან" დაკავშირებით გაფორმებული მემორანდუმი საჯარო ინფორმაციაა, ჟურნალისტებს ამისთვის ნამდვილად უნდა ებრძოლათ. კარგი იქნება, თუ ჟურნალისტები ასეთ საქმეებში ერთმანეთის გვერდით დავდგებით.

P.S. სულ ცოტა ხნის წინ პრეზიდენტმა სააკაშვილმა საჯაროდ დადო პირობა, რომ ხელისუფლება მაღალ ხელფასს აღარ გადაუხდიდა სამინისტროს თანამშრომლებს, რომლებიც ყავის სმით, საქმის კეთებისთვის თავის არიდებითა და გადასაჭრელი საკითხების გვერდზე გადადებით არიან დაკავებული. მაშინ ბატონი პრეზიდენტი ეკონომიკის ყოფილი მინისტრის ყოფილი მოადგილის საქციელის გამო ცხარობდა... ის უკვე ყოფილია, სამინისტროებში კი დღესაც უამრავი ადამიანია დაკავებული მხოლოდ ყავის სმით, საქმის კეთებისთვის თავის არიდებითა და გადასაჭრელი საკითხების გვერდზე გადადებით. დღეს საჯარო უწყებების პრესცენტრის თანამშრომლების უმრავლესობა სრულიად არაფრის კეთებაში იღებს ხელფასს. ან იქნებ ტყუილად სულაც არ იღებენ მაღალ ხელფასებს და, როგორც ჩემი კოლეგები ირწმუნებიან, მართლაც, მიზანმიმართულად ცდილობენ მედიის წარმომადგენლებისთვის ხელის შეშლას?..

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)