"პირ­ვე­ლად ბა­ღის 15-წლი­ა­ნი არ­სე­ბო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ზა­ფხულ­ზე სტუმ­რე­ბის მი­ღე­ბის უფ­ლე­ბა არ მქონ­და", - გვე­უბ­ნე­ბა ცნო­ბი­ლი მე­ბა­ღე ზურა შე­ვარ­დნა­ძე, რო­მელ­მაც გა­ზა­ფხუ­ლი, მე­ბა­ღის­თვის სა­ნუკ­ვა­რი პე­რი­ო­დი, სა­კუ­თარ ბაღ­ში უჩ­ვე­უ­ლოდ გა­ა­ტა­რა. მას რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ვეწ­ვი­ეთ და ვთხო­ვეთ პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში გან­ვლი­ლი დღე­ე­ბის შე­სა­ხებ ესა­უბ­რა.

- ბავ­შვე­ბი არ მო­დი­ოდ­ნენ "მწვა­ნე გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე", არა­და, ისი­ნი ძა­ლი­ან აჟ­რი­ა­მუ­ლე­ბენ აქა­უ­რო­ბას. ეს ჩვე­ნი ერთ-ერთი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პრო­ექ­ტია, რად­გან ბავ­შვებ­ში ჩა­დე­ბუ­ლი თი­თო­ე­უ­ლი მარ­ცვა­ლი პა­ტა­რა ემო­ცია, დიდ ნა­ყოფს აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მო­ი­ღებს. პირ­ვე­ლად ხდე­ბა ისიც, რომ სტუმ­რებს ჩვენს კა­ფე­ში ვერ ვმას­პინ­ძლობთ - ჩვე­ნი ოთა­ხე­ბი, სა­დაც სტუმ­რებს უცხო­ე­თი­დან ვი­ღებ­დით, ცა­რი­ე­ლია და იქ თვი­თონ ვცხოვ­რობთ. პირ­ვე­ლად არა გვაქვს ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი, ვახ­შმე­ბი. ადა­მი­ა­ნებს არ შე­უძ­ლი­ათ აქ ლა­ღად მოს­ვლა, მცე­ნა­რე­ე­ბის შერ­ჩე­ვა და თა­ვი­ან­თი ბა­ღე­ბის გა­ლა­მა­ზე­ბა­ზე ზრუნ­ვა. შე­სა­ბა­მი­სად, არც შე­სა­ფე­რი­სი გან­წყო­ბაა. ჩვენ­თვის ეს დიდი შე­ზან­ზა­რე­ბა აღ­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი საქ­მით ვართ და­კა­ვე­ბუ­ლი, უქ­მად მა­ინც არ ვის­ხე­დით.

ბაღს ხომ ვერ გა­ვახ­მობთ, მოვ­ლა სჭირ­დე­ბა, მუდ­მი­ვი ზრუნ­ვა - ეს იგი­ვეა, გქონ­დეს ფერ­მა და არ იზ­რუ­ნო იმ ცხო­ვე­ლებ­ზე, რომ­ლე­ბიც ფერ­მა­ში ცხოვ­რო­ბენ.

გვაქვს სათ­ბუ­რე­ბი, სა­ჩი­თი­ლე­ე­ბი, დიდი მე­ურ­ნე­ო­ბა, არი­ან თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც აქ მუ­შა­ო­ბენ... რა ვქნათ, სად უნდა გა­ვუშ­ვა ეს 34 ნა­ლო­ლი­ა­ვე­ბი, ნა­ფე­რე­ბი, გა­მოწრთო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი? რომც გა­ვუშ­ვა, სახ­ლში რა ქნან? რო­გორ გა­აგ­რძე­ლონ ცხოვ­რე­ბა? სხვა საქ­მე არ იცი­ან. ვინც ჩემ­თან მუ­შა­ობს, გუ­ლით, სუ­ლით ემ­სა­ხუ­რე­ბა ბაღს, რო­მე­ლიც ყვე­ლამ ერ­თად შევ­ქმე­ნით.

ასევე დაგაინტერესებთ

14:46 / 07-07-2020

"დღემდე ვერიდები მეგობრების ოჯახში მისვლას, დიდ სუფრაზე მოხვედრას" - თამუნა ნიკოლაძე პანდემიის პერიოდზე, "დიდი ოჯახის" გადაღებებსა და საზაფხულო გეგმებზე

თა­ვი­დან სამი დღე გა­მი­ჭირ­და, მერე კი ავუ­ღე ალღო, მივ­ხვდი, რომ მუ­შა­ო­ბა და­კე­ტი­ლი ჭიშ­კრი­დან უნდა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. წლე­ულს ბოსტნე­უ­ლის ბევ­რი ჩი­თი­ლი გა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ, ყვა­ვი­ლე­ბი - ნაკ­ლე­ბად. ამი­ტომ ავ­დე­ქი და თვი­თონ დავ­ჯე­ქი ფან­ჯა­რას­თან, სა­ი­და­ნაც ადა­მი­ა­ნებს, ბოსტნე­უ­ლის ჩი­თი­ლებ­თან ერ­თად, ბევრ რჩე­ვა-და­რი­გე­ბას ვა­ტან­დი. ჩვენს ჭიშ­კარ­თან რი­გე­ბი იდგა. ამ რთულ პე­რი­ოდ­ში მო­სახ­ლე­ო­ბამ დიდი ინ­ტე­რე­სი გა­მო­ი­ჩი­ნა.

- რო­გორც მახ­სოვს, ეს მა­შინ ხდე­ბო­და, როცა ქუ­ჩა­ში ტრან­სპორ­ტის მოძ­რა­ო­ბა აკ­რძა­ლუ­ლი იყო.

- ადა­მი­ა­ნე­ბი ფე­ხი­თა და ვე­ლო­სი­პე­დე­ბით მო­დი­ოდ­ნენ. გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვარ, უსა­ზღვროდ ბევ­რი და­ინ­ტე­რეს­და ბოსტნე­უ­ლის ჩი­თი­ლით, თეს­ლით, გა­უჩ­ნდა დარ­გვი­სა და მოყ­ვა­ნის, ეზოს მო­წეს­რი­გე­ბის სურ­ვი­ლი, არა­და, აქამ­დე ეს საქ­მე აზ­რა­დაც არ გა­ევ­ლოთ... ეს ძა­ლი­ან კარ­გი ამ­ბა­ვია!

- ალ­ბათ, სი­ტუ­ა­ცი­ით დაბ­ნე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც მო­დი­ოდ­ნენ.

- კი, ეს არ იყო მხო­ლოდ ჩი­თი­ლე­ბის გა­და­ცე­მა, მხარ­და­ჭე­რაც იყო, მათ გამ­ხნე­ვე­ბას ვცდი­ლობ­დი. ასეთ დროს სჭირ­დე­ბა ადა­მი­ანს მხარ­და­ჭე­რა და შე­მო­ძა­ხე­ბა, მე თუ გა­მო­მი­ვი­და, შენც გა­მო­გი­ვა-მეთ­ქი. თუმ­ცა მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, მი­მაქვს, მაგ­რამ გა­ვა­ხა­რე­ბო? გა­ა­ხა­რეთ, რა გიშ­ლით ხელს-მეთ­ქი, ვპა­სუ­ხობ­დი ყვე­ლას. მოკ­ლედ, ფან­ჯა­რას­თან 40 დღე გა­ვა­ტა­რე და ჩემი კა­რან­ტი­ნიც ასე გა­ვი­და.

- ე.ი. ნე­ბის­მი­ე­რი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან არ­სე­ბობს გა­მო­სა­ვა­ლი...

- ყვე­ლა­ფე­რი გან­წყო­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. თუკი შეძ­ლებ ემო­ცი­ის მო­მარ­თვას, შე­უძ­ლე­ბე­ლი არა­ფე­რია. ვერ ვი­ტყვი, რომ ამ მძი­მე დღე­ებ­ში არა­ფე­რი და­მაკ­ლდა და არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა ჩვე­ნი ბა­ღის ცხოვ­რე­ბა­ში - რო­გორ არა, ისეთ ვი­თა­რე­ბა­ში აღ­მოვ­ჩნდით, რაც არას­დროს გვქო­ნია, ჭიშ­კა­რი დავ­კე­ტეთ და იქ დაც­ვის თა­ნამ­შრო­მე­ლი და­ვა­ყე­ნეთ, მაგ­რამ ეს არ ნიშ­ნავს, რომ ცხოვ­რე­ბა არ გრძელ­დე­ბა, რომ ახა­ლი იდე­ე­ბი არა მაქვს. პი­რი­ქით, სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცა აზ­რე­ბი უკ­ვეთ და­ვა­ლა­გო, და­ვი­ნა­ხო, რა უფრო სწო­რად გა­მომ­დის. ბე­ბია ამ­ბობ­და, აკე­თეთ ის, რაც კარ­გად გა­მოგ­დით, იმი­ტომ რომ რაც კარ­გად გა­მოგ­დის, ის საქ­მე გიყ­ვარ­დე­ბაო. ყვე­ლას ყვე­ლა­ფე­რი ხომ არ გა­მოს­დის? ხში­რად ვე­პო­ტი­ნე­ბით იმას, რაც არ გა­მო­დის. მეც ხში­რად მქო­ნია მსგავ­სი შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა რა­ღაც არ გა­მო­სუ­ლა. თუმ­ცა რომ ცდი, ესეც კარ­გია, შე­საძ­ლებ­ლო­ბებ­ში რწმუნ­დე­ბი.

- ისე, წლე­ულს ბევ­რმა მი­ხე­და ბოს­ტანს და ბოსტნე­უ­ლის მოყ­ვა­ნას აპი­რებს...

- ბევ­რი მოყ­ვა­რუ­ლი მე­ბოსტნე გა­მოჩ­ნდა. მათ­გან იმ­დე­ნი ისე­თი ახალ­გაზ­რდაა, ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი, კულ­ტუ­რუ­ლი, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, ადრე ვერც იფიქ­რებ­დი, რომ ბოსტნით და­ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და, იზი­ა­რე­ბენ რჩე­ვებს, გიყ­ვე­ბი­ან ბოსტნის გა­შე­ნე­ბის ამ­ბავს, სუ­რა­თებს გაჩ­ვე­ნე­ბენ, რო­გორ გა­ა­ხა­რეს პა­მი­დო­რი, კიტ­რი; რო­გორ უდ­გა­მენ სა­რებს თუ ჭი­გო­ებს. ეს ამ­ბე­ბი უსაშ­ვე­ლოდ მი­ხა­რია. მეც არ ვზარ­დე­ბი და ბოს­ტან­სა თუ ჩი­თი­ლებ­ზე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი.

- მა­ინც სა­ი­დან უნდა და­ი­წყოს ადა­მი­ან­მა ბოსტნის გა­შე­ნე­ბა?

- ეს ჯერ თავ­ში უნდა მომ­წიფ­დეს, ადა­მი­ან­მა უნდა გა­და­წყვი­ტოს და იმე­დი ჰქონ­დეს, რომ გა­მო­უ­ვა. სამ­წუ­ხა­როდ, ხში­რად მო­სა­ლოდ­ნე­ლი გაწ­ბი­ლე­ბი­სა და მარ­ცხის ეში­ნი­ათ. არა­და, შიში უნდა გა­და­ლა­ხონ, სცა­დონ. თუ არ გა­მო­ვა, გა­ი­სად მეტი გა­მოც­დი­ლე­ბა ექ­ნე­ბათ. მთა­ვა­რია, მი­წას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და­ი­წყონ.

- რა მო­აქვს შენი ხე­ლით გა­შე­ნე­ბულ ბოს­ტანს?

- სა­კუ­თა­რი თა­ვის რწმე­ნა, რომ არა ხარ სუ­პერ­მარ­კეტ­ში თურ­ქე­თი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი კიტ­რი­სა და პა­მიდვ­რის იმე­დად. ვი­მე­ო­რებ, შე­იძ­ლე­ბა პირ­ველ ჯერ­ზე ვერ მი­ი­ღონ ის მო­სა­ვა­ლი, რა­საც ელო­დე­ბი­ან, მაგ­რამ ცდა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია.

- აგა­რა­კებ­ზე, თბი­ლის­ში სა­კუ­თარ ეზო­ებ­ში, მათ შო­რის, სახ­ლის აივ­ნებ­სა და ფან­ჯრის რა­ფებ­ზეც აწყო­ბენ ბოსტნებს... ვფიქ­რობ, ისი­ნი პა­ტი­ვის­ცე­მას იმ­სა­ხუ­რე­ბენ...

- კი, ამას ბევ­რი ცდი­ლობს. ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი მო­დის აქ რჩე­ვის მი­სა­ღე­ბად, რო­გორ გა­ა­შე­ნოს აი­ვან­სა და ფან­ჯრის რა­ფა­ზე ბოს­ტა­ნი. თე­სა­ვენ მწვა­ნილს, ქოთ­ნის პა­მი­დორ "ჩე­რის", მერე მიგ­ზავ­ნი­ან ფო­ტო­ებს, რო­გორ მო­ის­ხა ქო­თან­ში დარ­გულ­მა ნა­ყო­ფი. კარ­გი გან­ცდაა.ამ პან­დე­მი­ი­სას ბევ­რი უფუნ­ქცი­ოდ დარ­ჩა, მე კი სა­წუ­წუ­ნო არა­ფე­რი მაქვს. ამ­ხე­ლა საქ­მე, სივ­რცე, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა და საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე მაქვს. ირ­გვლივ არი­ან მე­ზობ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემ­თან ერ­თად შრო­მო­ბენ. არა­ვი­თა­რი უფ­ლე­ბა არა მაქვს რამე ვთქვა, თან 9 ივ­ნისს ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ვიხ­სნე­ბით, გავ­ხსნით ჭიშ­კარს და მი­ვი­ღებთ დამ­თვა­ლი­ე­რებ­ლებს, სტუმ­რებს. ინ­ფორ­მა­ცია ჩი­თი­ლის შე­სა­ხებ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მა­გა­ლი­თის ძალა, ემო­ცია, რომ­ლი­თაც აქე­დან დატ­ვირ­თუ­ლი წავა, როცა ჩემს დარ­გულს და­ი­ნა­ხავს, თვი­თო­ნაც გა­უჩ­ნდე­ბა ამის სურ­ვი­ლი.

- შე­ვი­ტყვე, ჩაის კულ­ტუ­რის­თვი­საც მო­გი­კი­დი­ათ ხელი.

- ორი დღის წინ გუ­რი­ი­დან დავ­ბრუნ­დი. იქ ჩაის პლან­ტა­ცია მაქვს და მხო­ლოდ ახლა მო­მე­ცა სა­შუ­ა­ლე­ბა იქა­უ­რო­ბა­საც მივ­ხე­დო. სო­ფელ ბახვში (დე­დუ­ლე­თი) ჩემი ბე­ბი­ის პლან­ტა­ცი­აა, სულ 2 ჰექ­ტა­რი, რაც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დროს კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის ნაკ­ვე­თი იყო, მერე პრი­ვა­ტი­ზა­ცია გა­უ­კეთ­და. რამ­დე­ნი­მე ნაკ­ვე­თი მე­ზობ­ლე­ბის­გა­ნაც შე­ვის­ყი­დე, ტე­რი­ტო­რია შე­მოვ­ღო­ბე და ახლა იმ ნაკ­ვეთს ვუვ­ლით, სა­ი­და­ნაც ვი­ღებთ გემ­რი­ელ, უსა­სუ­ქო, ჯან­საღ, ნამ­დვილ ქარ­თულ ჩაის. ჩემს მოყვრებს ას­კა­ნა­ში სა­ო­ჯა­ხო მე­ურ­ნე­ო­ბა აქვთ, მი­ნი­ფაბ­რი­კა, სა­დაც ნედ­ლი პრო­დუქ­ტი შრე­ბა და ჩაი მზად­დე­ბა, რა­საც მერე ჩემს კა­ფე­ში მო­სულ სტუმ­რებს ვას­მევთ. ეს საქ­მე სა­სი­ა­მოვ­ნოც არის, სა­სარ­გებ­ლოც, არო­მა­ტუ­ლიც და რამ­დე­ნი­მე კა­ციც და­საქ­მე­ბუ­ლია ჩაის მოვ­ლით და მცი­რე შე­მო­სა­ვა­ლიც აქვთ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი დიდი ბიზ­ნე­სი არ არის, ერთი პა­ტა­რა სა­სი­ა­მოვ­ნო ამ­ბა­ვია და ჩემს საქ­მე­ებს შო­რის სა­სი­ა­მოვ­ნო მი­მარ­თუ­ლე­ბა, ასე­ვე მი­ზე­ზი, რომ გუ­რი­ა­ში ჩა­ვი­დე.

- გუ­რი­ის ეზო-კა­რიც ასე­თი აბაღ­ნა­რე­ბუ­ლია, რო­გორც "გარ­დე­ნი­აა"?

- ამ დო­ზით და ასე არა, მაგ­რამ ეზო მოვ­ლი­ლია, კარ­გი სახლ-კარი გვაქვს, ლა­მა­ზი ოდა­სახ­ლი. ნე­ბის­მი­ერ წუთს შე­მიძ­ლია ჩა­ვი­დე, გა­ვა­ღო მისი კარი და მი­ვი­ღო სტუ­მა­რი. ჩე­მე­ბი - დედა, მამა და ძმა იქ არი­ან, ოღონდ ეს სახლ-კარი ას­კა­ნა­შია, სა­დაც გა­ვი­ზარ­დე.

- ზურა შე­ვარ­დნა­ძის­გან რჩე­ვა ინ­ტერ­ვი­უს ბო­ლოს რა იქ­ნე­ბა?

- მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა ვი­ყოთ ჩვენს თავ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, უნდა ვიზ­რუ­ნოთ ერ­თმა­ნეთ­ზე, ოჯა­ხებ­სა და სა­კუ­თარ თავ­ზე. ახლა თავი უნდა გა­და­ვირ­ჩი­ნოთ. თუ თავს მივ­ხე­დავთ, მერე უკეთ მო­ვუვ­ლით ოჯა­ხის წევ­რსაც, ნა­თე­სავს, გვერ­დით მყოფს, ახ­ლო­ბელს. ახლა დიდი მო­რა­ლუ­რი მხარ­და­ჭე­რის პე­რი­ო­დია, ისე­თი მო­რა­ლუ­რი მხარ­და­ჭე­რაა სა­ჭი­რო, რო­გო­რიც არას­დროს. ასე­ვე ცოტა მეტი ფიქ­რიც, ვიდ­რე მა­ნამ­დე, ახა­ლი გზე­ბია მო­სა­ძებ­ნი და მუ­შა­ო­ბაც არ უნდა დაგ­ვე­ზა­როს.