სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 37 წლის თა­მუ­ნა გა­ხო­კი­ძეს თბი­ლი­სი­დან. ახალ­გაზ­რდა ქალს უმ­ძი­მე­სი წარ­სუ­ლი აქვს - 21 წლის ასაკ­ში და­ა­კა­ვეს მო­ძა­ლა­დე ქმრის მკვლე­ლო­ბის ბრალ­დე­ბით და ცი­ხე­ში 8 წელი გა­ა­ტა­რა. სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში გა­ი­გო მძი­მე დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხე­ბაც, რო­მელ­საც დღემ­დე ებ­რძვის. თუმ­ცა, ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად თა­მუ­ნამ ოც­ნე­ბა აის­რუ­ლა და დღეს მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დაა.

"მე ვარ ერ­თა­დერ­თი ქალი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რო­მე­ლიც ღიად აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი ვარ. 12 წე­ლია ამ დი­აგ­ნოზ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ. მყავს სამი სრუ­ლი­ად ჯან­მრთე­ლი შვი­ლი და ახლა მე­ო­თხე ბავ­შვს ვე­ლო­დე­ბი. ჩემი ოც­ნე­ბა იყო ყო­ველ­თვის, მყო­ლო­და ბევ­რი შვი­ლი და ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ეს ოც­ნე­ბა ავიხ­დი­ნე.

2008 წლის დე­კემ­ბერ­ში, სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში, და­კა­ვე­ბი­დან მე­ო­თხე წელს გა­ვი­გე, რომ აივ-ვირუ­სით ვი­ყა­ვი ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი.

მა­ნამ­დე, 2001 წელს, როცა პირ­ველ შვილ­ზე ვი­ყა­ვი ორ­სუ­ლად, ჩა­მი­ტარ­და ორ­სულ­თათ­ვის სა­ვალ­დე­ბუ­ლო აივ-ტეს­ტი და პა­სუ­ხი უარ­ყო­ფი­თი იყო. და­კა­ვე­ბის შემ­დეგ, ყო­ველ წელს მი­ტარ­დე­ბო­და ტეს­ტი­რე­ბა არა მარ­ტო აივ-ვირუს­ზე, არა­მედ B და C ჰე­პა­ტიტ­ზე და ყო­ველ ჯერ­ზე უარ­ყო­ფი­თი პა­სუ­ხი მო­დი­ო­და. მხო­ლოდ 2008 წლის ნო­ემ­ბერ­ში გა­კე­თე­ბულ­მა ტეს­ტმა და­ა­დას­ტუ­რა, რომ ვირუ­სით ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი.

ამ დი­აგ­ნო­ზის­თვის სულ ორი სა­რის­კო ქცე­ვა მქონ­და ცი­ხე­ში: ერთი, როცა ბრმა ნაწ­ლა­ვის ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თეს და "არა­მი­ან­ცის" კლი­ნი­კა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს და მე­ო­რე, როცა გარ­თუ­ლე­ბუ­ლი კბი­ლის ამო­სა­ღე­ბად ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა დამ­ჭირ­და და ცი­ხის „ერ­ბე­ში“ წა­მიყ­ვა­ნეს. მა­ინც მგო­ნია, რომ სწო­რედ აქ და­ვინ­ფი­ცირ­დი. ჩემს მიყ­ვა­ნამ­დე, სტო­მა­ტო­ლოგს ეჯდა პა­ცი­ენ­ტი - პა­ტი­მა­რი კაცი, რო­მე­ლიც ჩემი შე­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე საჩ­ქა­როდ გა­იყ­ვა­ნეს, რად­გან არ შე­იძ­ლე­ბო­და ქალი და კაცი პა­ტიმ­რე­ბის ერთ სივ­რცე­ში მოხ­ვედ­რა. ალ­ბათ, იქ მოხ­და შეც­დო­მა, შე­საძ­ლოა, ია­რა­ღე­ბი აე­რია ექიმს. ამ ამ­ბი­დან 1 წლის თავ­ზე გა­ვი­გე ჩემი დი­აგ­ნო­ზი.

იმ დროს 25 წლის ვი­ყა­ვი.

„თუ მკურ­ნა­ლო­ბას და­ი­წყებ და თავს კარ­გად მი­ხე­დავ, 10 წელი იცო­ცხლებ"; "ბავ­შვე­ბის გა­ჩე­ნა და­ი­ვი­წყე, ისი­ნიც შენ­ნა­ი­რად და­ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი გაჩ­ნდე­ბი­ან“ . „ისი­ნი მხო­ლოდ 3 წელი იცო­ცხლე­ბენ“. ამ მი­თე­ბით მა­ცხოვ­რეს ექი­მებ­მა სა­პა­ტიმ­რო­ში. მთე­ლი დღე­ე­ბი ეს „დარ­ჩე­ნი­ლი 10 წელი“ მიტ­რი­ა­ლებ­და თავ­ში. კად­რე­ბი­ვით გა­დი­ო­და წარ­სუ­ლი, თუ რა ვი­ცხოვ­რე და მო­მა­ვა­ლი, თუ რა დამ­რჩა, რას მო­ვას­წრებ. რად­გან და­მარ­წმუ­ნეს, რომ შვი­ლის გა­ჩე­ნას ვე­ღა­რას­დროს შევ­ძლებ­დი, ვფიქ­რობ­დი, როცა სა­პა­ტიმ­როს დავ­ტო­ვებ­დი, ბავ­შვს ვიშ­ვი­ლებ­დი. მაგ­რამ ჩემი ბი­ოგ­რა­ფი­ით ამას ვე­რას­დროს შევ­ძლებ­დი და ეს ოც­ნე­ბაც და­ვი­ვი­წყე.

და­ღა­მე­ბის მე­ში­ნო­და, მინ­დო­და, დიდი ხანი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი მღვი­ძა­რე. გა­თე­ნე­ბი­საც მე­ში­ნო­და იმი­ტომ, რომ ვფიქ­რობ­დი, ეგებ მე­ო­რედ აღარ და­ღა­მე­ბუ­ლი­ყო ჩემ­თვის. ასე ვი­ჯე­ქი გი­სო­სე­ბი­ან ფან­ჯა­რას­თან და ვუ­ყუ­რებ­დი, რო­გორ თენ­დე­ბო­და. მინ­დო­და, კი­დევ ბევ­რჯერ მო­მეს­წრო გა­თე­ნე­ბის ნახ­ვა. ფსი­ქოტ­რო­პუ­ლი წამ­ლე­ბი და­მი­ნიშ­ნეს, რომ არ შევრყე­უ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ ვგრძნობ­დი, რომ ეს მე­დი­კა­მენ­ტე­ბი უფრო მე­ტად და­მო­კი­დე­ბულს მხდი­და. ამი­ტომ, გა­დავ­წყვი­ტე, ჩემი თავი რა­მე­ნა­ი­რად ხელ­ში ამეყ­ვა­ნა და გავძლი­ე­რე­ბუ­ლი­ყა­ვი. ამის­თვის 3 თვე დამ­ჭირ­და.

გა­დავ­წყვი­ტე, ჩემი დი­აგ­ნო­ზი იმ ქა­ლე­ბის­თვის გა­მენ­დო, ვის­თა­ნაც შე­ხე­ბა მქონ­და. შე­მეძ­ლო სა­კუ­თა­რი კონ­ფი­დენ­ცი­ა­ლო­ბა და­მეც­ვა, მაგ­რამ არ მინ­დო­და, მათი ჯან­მრთე­ლო­ბა და­მე­ყე­ნე­ბი­ნა რის­კის ქვეშ. ვუ­თხა­რი, რომ არ მე­წყი­ნე­ბო­და, თუ მო­მე­რი­დე­ბოდ­ნენ. ზუს­ტად ნა­ხე­ვარ სა­ათ­ში მთელ­მა და­წე­სე­ბუ­ლე­ბამ იცო­და ჩემი დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ. უფრო მე­ტად ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის­გან იგ­რძნო­ბო­და არა­კე­თილ­გან­წყო­ბა. ესეც სტიგ­მის ბრა­ლია.

ადა­მი­ა­ნე­ბი დღემ­დე ტო­ლო­ბის ნი­შანს სვა­მენ შიდსის დი­აგ­ნოზ­სა და ე.წ. გარ­ყვნი­ლი ქმე­დე­ბის­გან მი­ღე­ბულ სას­ჯელს შო­რის. არა­ერ­თხელ უთ­ქვამთ დამ­ცი­ნა­ვად, წა­სუ­ლი­ყა­ვი აფ­თი­აქ­ში და და­გეც­ვა თა­ვიო

არა­და, ზუს­ტად მათ სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში და­ვინ­ფი­ცირ­დი მა­თი­ვე თა­ნამ­შრომ­ლის და­უ­დევ­რო­ბით, რის­გა­ნაც არა­ვი­ნაა და­ცუ­ლი. თუმ­ცა იყ­ვნენ ისე­თი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბიც, ვი­საც გულ­თან ახ­ლოს მიჰ­ქონ­და ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა და მამ­ხნე­ვებ­დნენ. თით­ქმის ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, იქ რომ მი­ვე­დი.

21 წლის და­მი­ჭი­რეს. არ ვიცი, რა გი­თხრათ. ალ­ბათ, სა­მარ­თლი­ა­ნი იყო პა­სუ­ხი მეგო იმის­თვის, უფ­ლის­გან ნა­ჩუ­ქა­რი სი­ცო­ცხლე ვი­ღა­ცას რომ წა­ვარ­თვი. მე, რო­გორც ადა­მი­ანს, არ მქონ­და ამის უფ­ლე­ბა. მე­ო­რეს მხრივ, რომ არა ის რა­ღაც „შამ­ფუ­რის­მაგ­ვა­რი რკი­ნა“, რო­გორც გა­ნა­ჩენ­შია მოხ­სე­ნე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც იქვე ეგდო, დღეს მე არ ვიქ­ნე­ბო­დი ცო­ცხა­ლი. თავი და­ვი­ცა­ვი იმ ადა­მი­ა­ნის­გან, რო­მე­ლიც წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სის­ტე­მა­ტუ­რად ძა­ლა­დობ­და ჩემ­ზე. ათგზის ტვი­ნის შერ­ყე­ვა, ხერ­ხემ­ლის და­ზი­ა­ნე­ბა, ყბის მო­ტე­ხი­ლო­ბა, სის­ხლჩაქ­ცე­ვე­ბი - ეს იმ და­ზი­ა­ნე­ბე­ბის ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია, რო­მე­ლიც ამ ძა­ლა­დო­ბის შე­დე­გად მქონ­და

ძა­ლა­დო­ბის­გან თავს ვერ ვი­ცავ­დი, რად­გან არა­ნა­ი­რი სა­კა­ნონ­მდებ­ლო მე­ქა­ნიზ­მი არ არ­სე­ბობ­და იმ დრო­ის­თვის და მეც ვით­მენ­დი ამ ყვე­ლა­ფერს, რომ ცო­ცხა­ლი მა­ინც დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი

გან­ზრახ მკვლე­ლო­ბის მუხ­ლით გა­მა­სა­მარ­თლეს. მე ჩემი ქმა­რი მოვ­კა­ლი. 6 წელი მო­მი­სა­ჯეს. წე­ლი­წად­ნა­ხე­ვა­რი მო­ბი­ლუ­რის პოვ­ნის­თვის და­მი­მა­ტეს. კი­დევ წე­ლი­წად­ნა­ხე­ვა­რი, 2009 წლის ე.წ. "ცი­ხის ბუნ­ტში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის­თვის.

ჩემი ოჯა­ხის, მშობ­ლე­ბის და ძმე­ბის მხარ­და­ჭე­რა მაძ­ლე­ბი­ნებ­და ცი­ხე­ში. ერ­თა­დერ­თი, რაც მი­ჭირ­და, ის იყო, რომ არ მქონ­და სა­შუ­ა­ლე­ბა, შვი­ლი მე­ნა­ხა. შუ­შის მიღ­მა კი შვი­ლის მო­ფე­რე­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლია. იმ დროს ბე­ბია-ბა­ბუ­აც ცო­ცხა­ლი მყავ­და. ბა­ბუა პენ­სი­ის ნა­ხე­ვარს მი­რი­ცხავ­და, რომ ცი­ხე­ში არა­ფე­რი მომ­კლე­ბო­და. თუმ­ცა ჩემი გა­მოს­ვლის­თვის არ­ცერ­თი დამ­ხვდა ცო­ცხა­ლი.

ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და ოჯა­ხი­სათ­ვის ჩემი დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ თქმა. ძა­ლი­ან და­ბა­ლი იყო მათი ცნო­ბი­ე­რე­ბა, მა­თაც მი­თე­ბის სჯე­რო­დათ, რომ თით­ქოს ეს დი­აგ­ნო­ზი მხო­ლოდ ნარ­კო­მომ­ხმა­რებ­ლებს და სექს-მუ­შა­კებს ჰქონ­დათ. ვი­ცო­დი, გა­უ­ჭირ­დე­ბო­დათ აღ­ქმა. ერთ დღეს, ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ას შიდსის შე­სა­ხებ ბრო­შუ­რე­ბი გა­მო­ვარ­თვი და მა­მას ვთხო­ვე ერთ-ერთ პა­ე­მან­ზე, სახ­ლში მის­ვლი­სას წა­ე­კი­თხა.

სა­ღა­მოს და­ვუ­რე­კე და მო­ვი­კი­თხე. წა­კი­თხვით კი წა­ე­კი­თხა, მაგ­რამ მა­ინც ვერ გა­ი­გო, ამით რისი თქმა მსურ­და. პირ­და­პირ ვუ­თხა­რი, რომ აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი მე თა­ვად ვი­ყა­ვი. გა­შეშ­და, ვე­ღარ ლა­პა­რა­კობ­და. დე­დას უფრო მძაფ­რი რე­აქ­ცია ჰქონ­და. პა­ე­მან­ზე ისე ტი­რო­და, სა­კუ­თარ პა­ნაშ­ვიდ­ზე მე­გო­ნა თავი. ასეთ დროს ხომ თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის რე­აქ­ცია გა­ნად­გუ­რებს. სა­ბო­ლო­ოდ, შე­ე­გუვ­ნენ ჩემს დი­აგ­ნოზს და მიხ­ვდნენ, რომ ეს არ არის სა­სიკ­ვდი­ლო გა­ნა­ჩე­ნი.

ცი­ხი­დან 2012 წლის 10 ნო­ემ­ბერს გა­მო­ვე­დი. გა­მო­ვე­დი ორ­მა­გი სტიგ­მით - ვი­ყა­ვი ნა­სა­მარ­თლე­ვი და აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მე­ო­რე დღეს­ვე და­ვი­წყე მკურ­ნა­ლო­ბა. მა­შინ­დე­ლი პრო­ტო­კო­ლით, მკურ­ნა­ლო­ბას მხო­ლოდ ის პა­ცი­ენ­ტე­ბი ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბოდ­ნენ, რომ­ლებ­საც იმუ­ნი­ტე­ტი 250-ზე და­ბა­ლი ჰქონ­დათ, ამი­ტომ ცი­ხე­ში მკურ­ნა­ლო­ბის რე­კო­მენ­და­ცია არა­ვის მო­უ­ცია. ახ­ლან­დე­ლი პრო­ტო­კო­ლით, მკურ­ნა­ლო­ბას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა ყვე­ლა, ვი­საც კი ეს დი­აგ­ნო­ზი და­უ­დას­ტურ­დე­ბა, რომ არ მოხ­დეს გარ­თუ­ლე­ბა და აივ-ინ­ფექ­ცი­ის უფრო მძი­მე სტა­დი­ა­ში, შიდსში გა­დას­ვლა.

მკურ­ნა­ლო­ბის და­სა­წყის­ში მქონ­და ინ­ფორ­მა­ცია გვერ­დი­თი მოვ­ლე­ნე­ბის შე­სა­ხებ, მაგ­რამ ეს ვერ გახ­დე­ბო­და მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე უა­რის თქმის მი­ზე­ზი. მე მინ­დო­და სი­ცო­ცხლე და მინ­დო­და სი­ცო­ცხლე კი­დევ სხვე­ბის­თვის მე­ჩუ­ქე­ბი­ნა. ხან­გრძლი­ვი მკურ­ნა­ლო­ბის შე­დე­გად, ჩემი ვირუ­სი სუპ­რე­სირ­და, ანუ გა­ნულ­და, იმუ­ნი­ტე­ტის დო­ნემ აი­წია. ამის შემ­დეგ კი­დევ 2 შვი­ლი გა­ვა­ჩი­ნე, ორი­ვე ჯან­მრთე­ლი. ახლა მე­ო­თხეს ვე­ლო­დე­ბი.

ყო­ვე­ლი მა­ი­სის ბოლო კვი­რა შიდსით გარ­დაც­ვა­ლე­ბულ­თა ხსე­ნე­ბის დღეა. ამ დღეს ასო­ცი­ა­ცია „ბრო­წე­ულ­თან“ ერ­თად აღ­ვნიშ­ნავთ. სიმ­ბო­ლუ­რად, ბრო­წე­უ­ლი სის­ხლის წვეთს გუ­ლის­ხმობს. გვინ­და, ხალ­ხმა გა­ი­გოს, რომ ჩვენ, აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლე­ბი არ ვართ გა­სა­რი­ყი ადა­მი­ა­ნე­ბი. ჩვე­ნი დი­აგ­ნო­ზი არ არის სა­სიკ­ვდი­ლო გა­ნა­ჩე­ნი და საფრ­თხის შემ­ცვე­ლი სხვე­ბის­თვის. ის ახლა მკურ­ნა­ლო­ბას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა და მას­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა, ისე­ვე რო­გორც სხვა ქრო­ნი­კულ და­ა­ვა­დე­ბას­თან, შე­საძ­ლე­ბე­ლია.

„არა­ვინ და­ტო­ვო სა­მე­დი­ცი­ნო სერ­ვი­სე­ბის მიღ­მა“ - ეს სლო­გა­ნი ჩვე­ნი კამ­პა­ნი­ის მთა­ვა­რი მო­წო­დე­ბაა. არ­სე­ბუ­ლი სტიგ­მის გამო, აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლებს ხში­რად უარს ეუბ­ნე­ბი­ან სა­მე­დი­ცი­ნო მომ­სა­ხუ­რე­ბა­ზე. ექი­მებ­შიც კი და­ბა­ლი ცნო­ბი­ე­რე­ბაა ამ ინ­ფექ­ცი­ის მი­მართ. ვირუს­ზე მკურ­ნა­ლო­ბას კი აფი­ნან­სებს სა­ხელ­მწი­ფო პროგ­რა­მე­ბი, მაგ­რამ თა­ვად შიდსის ცენ­ტრი სულ ოთხია ქვე­ყა­ნა­ში, არ არის საკ­მა­რი­სი.

ცენ­ტრში სამ­კურ­ნა­ლოდ მი­სუ­ლი პა­ცი­ენ­ტე­ბის კონ­ფი­დენ­ცი­ა­ლუ­რო­ბა ირ­ღვე­ვა, რად­გან წამ­ლის მი­სა­ღე­ბად რიგ­ში დგო­მი­სას, უამ­რა­ვი ნაც­ნო­ბი შე­იძ­ლე­ბა შეგ­ხვდეს და შენი დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია სწრა­ფად გავ­რცელ­დე­ბა. რე­გი­ო­ნებ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით მწვა­ვედ დგას ეს პრობ­ლე­მა და ამის გამო ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი წყვეტს მკურ­ნა­ლო­ბას. ასე­ვე, პრობ­ლე­მაა ის, რომ აღ­მო­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მხო­ლოდ თბი­ლის­შია ასე­თი ცენ­ტრი და რე­გი­ო­ნე­ბი­დან დიდი მან­ძი­ლის გავ­ლა უწევთ პა­ცი­ენ­ტებს.

ამი­ტომ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, მუ­ნი­ცი­პა­ლურ ამ­ბუ­ლა­ტო­რი­ებს ჰქონ­დეთ ტეს­ტი­რე­ბი­სა და მკურ­ნა­ლო­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. პა­ცი­ენ­ტებს უნდა ჰქონ­დეთ არ­ჩე­ვა­ნის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა - პო­ლიკ­ლი­ნი­კას მი­მარ­თოს თუ ინ­ფექ­ცი­ურ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბას. ახლა ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა არ არ­სე­ბობს. ძა­ლი­ან ცუდ მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია შიდსის ცენ­ტრი თბი­ლის­ში. ეს ცენ­ტრი ავერ­სის კლი­ნი­კის ბა­ზა­ზეა და ყუ­რა­დღე­ბას არა­ვინ აქ­ცევს. აქ ისე­თი ან­ტი­სა­ნი­ტა­რი­აა, რომ პრაქ­ტი­კუ­ლად, სტა­ცი­ო­ნა­რუ­ლი მკურ­ნა­ლო­ბა პა­ცი­ენ­ტე­ბის­თვის გა­უ­საძ­ლი­სია.

ჩვე­ნი კამ­პა­ნი­ის გზავ­ნი­ლიც ესაა სა­ხელ­მწი­ფოს­თვის, რომ ყუ­რა­დღე­ბა მი­აქ­ცი­ოს აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლებს და უზ­რუნ­ველ­ყოს მათ­თვის ღირ­სე­უ­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო სერ­ვი­სე­ბი და ამ სერ­ვი­სებ­ზე ხელ­მი­საწ­ვდო­მო­ბა მუ­ნი­ცი­პა­ლურ დო­ნე­ზე.

ჩემ­მა ახალ­მა ოჯახ­მა ჩემი დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ ყვე­ლა­ფე­რი იცის. ჩემი შვი­ლე­ბი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პა­ტა­რე­ბი არი­ან, ჩარ­თუ­ლი არი­ან ჩემი მკურ­ნა­ლო­ბის პრო­ცეს­ში. აივ-ინ­ფექ­ცი­ა­ზეც საკ­მა­ოდ ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია აქვთ და იცი­ან გა­და­დე­ბის გზე­ბი­სა და მკურ­ნა­ლო­ბის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბის შე­სა­ხებ. თა­ვა­დაც კი მეხ­მა­რე­ბი­ან, რომ წამ­ლის და­ლე­ვა არ და­მა­ვი­წყდეს და კი­დევ მრა­ვა­ლი წელი ვიყო მათ­თან ერ­თად".

ავ­ტო­რი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია

ფოტო: გედა დარ­ჩია

პრო­ექ­ტი ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფის „ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან“ (ავ­ტო­რე­ბი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია, იდა ბახ­ტუ­რი­ძე, ნინო გა­მი­სო­ნია, ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი: გედა დარ­ჩია, ნინო ბა­ი­და­უ­რი, სა­ლო­მე ცო­ფუ­რაშ­ვი­ლი, სოფო აფ­ცი­ა­უ­რი) მიერ.

პლატ­ფორ­მა შე­იქ­მნა ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტის (NDI) მხარ­და­ჭე­რით და შვე­დე­თის გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (SIDA) და­ფი­ნან­სე­ბით. ამ­ჟა­მად, ახა­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის ჩა­წე­რა და სტა­ტი­ე­ბის ნა­წი­ლის მომ­ზა­დე­ბა ხდე­ბა აღ­მო­სავ­ლეთ-და­სავ­ლე­თის მარ­თვის ინ­სტი­ტუ­ტის (EWMI) ACCESS-ის პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში, ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (USAID) და­ფი­ნან­სე­ბით.