57 წლის ქე­თე­ვან ხი­და­შე­ლი სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტი და ორ­გა­ნი­ზა­ცია "ქა­ლე­ბი რე­გი­ო­ნის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის" დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლია, თუმ­ცა 2 შვი­ლის დე­დას ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გა­და­საჭ­რე­ლად, ცოტა ხნის წინ ემიგ­რა­ცი­ა­ში წას­ვლა მო­უხ­და. მისი ემიგ­რა­ცი­ის პირ­ვე­ლი თვე­ე­ბი იტა­ლი­ა­ში COVID-19-ის აფეთ­ქე­ბას და­ემ­თხვა.

ბლოგ­ში, რო­მე­ლიც "ჰა­ინ­რიჰ ბი­ო­ლის ფონ­დის" თბი­ლი­სის ოფი­სის ფე­მი­ნის­ტურ სა­იტ­ზე გა­მოქ­ვეყ­ნდა, ქე­თე­ვან ხი­და­შე­ლი ემიგ­რა­ცი­ის სირ­თუ­ლე­ებ­ზე წერს, რო­მელ­საც სამ­შობ­ლო­დან შორს მყო­ფი თით­ქმის ყვე­ლა ქალი ერ­თნა­ი­რად გა­ნიც­დის:

"გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ღე­ბუ­ლია. არ ვიცი, რამ­დე­ნად სწო­რია, მაგ­რამ მი­ვი­ღე და უკვე მშვი­დად ვარ. ბი­ლე­თი ავი­ღე, ჯი­ბის ფუ­ლიც რა­ღაც­ნა­ი­რად მო­ვაგ­რო­ვე. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მარ­ტი­ვად არ მომ­ხდა­რა, ყო­ველ ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე დაბ­რკო­ლე­ბა მხვდე­ბო­და, მაგ­რამ და­ნე­ბე­ბა არ მჩვე­ვია და იტა­ლი­ა­ში ემიგ­რა­ცი­ის­თვის მო­ვემ­ზა­დე.

ბევ­რჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი ევ­რო­პის სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში, ყვე­ლა მგზავ­რო­ბი­სას ვღე­ლავ­დი, მაგ­რამ ეს გან­ცდა, როცა ემიგ­რა­ცი­ა­ში მი­დი­ხარ, სულ სხვა­ნა­ი­რი აღ­მოჩ­ნდა. არა­ვინ გა­ვი­ყო­ლე აე­რო­პორ­ტში, არ მინ­დო­და ზედ­მე­ტი ემო­ცი­ე­ბი. მარ­ტი­ვად გა­ვი­ა­რე რე­გის­ტრა­ცია, სა­პას­პორ­ტო შე­მოწ­მე­ბა.

თვითმფრი­ნავ­ში ჩავ­ჯე­ქი თუ არა, იქი­დან და­ი­წყო ჩემი, რო­გორც ემიგ­რან­ტის ფიქ­რე­ბი. რამ­დე­ნი ხანი უნდა დავ­რჩე, რამ­დე­ნი მე­ყო­ფა ჩემი პრობ­ლე­მე­ბის მო­საგ­ვა­რებ­ლად?

ასევე დაგაინტერესებთ

21:59 / 17-08-2020

"ვერ უძლებენ ასაკოვანი დედები აქაურ ურთულეს სამუშაოს... კეთილი ინებეთ, ახალგაზრდებო და თქვენ წამოდით" -  რას წერს რომში მოღვაწე არქიმანდრიტი

ღა­მის 2 სა­ათ­ზე უკვე ბერ­გა­მო­ში ვარ. ეს ის ქა­ლა­ქია, სა­დაც 1 თვის შემ­დეგ ყო­ველ­დღი­უ­რად ათა­სო­ბით ადა­მი­ა­ნი და­ი­ღუ­პე­ბა ჩOVID-19-ის ვირუ­სით. ტაქ­სის მძღოლ­თან შე­თან­ხმე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. შევ­ხვდით. ჩემ გარ­და კი­დევ 5 ქალი იყო, ჩავ­სხე­დით მან­ქა­ნა­ში და მი­ლა­ნი­სა­კენ გა­ვე­მარ­თეთ. ტაქ­სის მძღოლ­მა ყვე­ლა და­ა­რი­გა მი­სა­მარ­თებ­ზე. ბო­ლოს მეც მი­მიყ­ვა­ნა.

და­ი­წყო ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა. სახ­ლი, სა­დაც მი­ვე­დი, ჩემი მე­გობ­რი­საა, ერთი გო­გო­სი, რო­მე­ლიც უკვე 15 წე­ლია მი­ლან­ში ცხოვ­რობს, უკვე აე­წყო და ოჯა­ხიც აქ ჰყავს. ჩემ გარ­და ოთახ­ში კი­დევ 7 ქა­ლია, აქე­დან ნა­წი­ლი მუ­შა­ობს, ნა­წი­ლი კი სამ­სა­ხურს ელო­დე­ბა.

სა­ქარ­თვე­ლო­დან სა­ნამ წა­მო­ვი­დო­დი, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და­ვე­მა­ტე ჯგუ­ფებ­ში "იტა­ლი­ა­ში მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლო­ბა", "მი­ლა­ნის ქარ­თვე­ლო­ბა". აქ ქა­ლე­ბი წერ­დნენ. ერ­თმა­ნეთს ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ. ვფიქ­რობ­დი, არც მე გა­მი­ჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი. სახ­ლი­დან ემიგ­რა­ცი­ას და იქ მცხოვ­რე­ბი ქა­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბას ვარ­დის­ფე­რი სათ­ვა­ლით უყუ­რებს ბევ­რი და არც მე ვყო­ფილ­ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი. ნეტა რა არის სირ­თუ­ლე? იცი, რის­თვის მი­დი­ხარ, უნდა იმუ­შაო. კარ­გად გა­და­გიხ­დი­ან. ამა­ზე ფიქ­რობ და წარ­მოდ­გე­ნებ­ში ხა­ტავ შენი ემიგ­რა­ცი­ა­ში ცხოვ­რე­ბის სუ­რა­თებს.

პირ­ვე­ლი შიში: ხვდე­ბი ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­საც არ იც­ნობ. ახა­ლი სო­ცი­უ­მი ცო­ტა­თი გა­ში­ნებს და გთრგუ­ნავს. აქ არა­ვინ გიც­ნობს. უნდა და­ი­ვი­წყო შენი წინა ცხოვ­რე­ბა, ის, რაც კი აქამ­დე გი­კე­თე­ბია და სუფ­თა ფურ­ცლი­დან უნდა და­ი­წყო. ამის გა­აზ­რე­ბი­სას პირ­ვე­ლი ში­შიც და­მე­უფ­ლა. ვი­ყა­ვი ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში, ვა­კე­თებ­დი ჩემ­თვის საყ­ვა­რელ საქ­მეს, დავ­ტო­ვე ყვე­ლა­ფე­რი და იმის­თვის, რომ ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი და­მეძ­ლია, უნდა და­მე­წყო საქ­მის კე­თე­ბა, რო­მე­ლიც თით­ქოს ძა­ლი­ან ად­ვი­ლი, ძა­ლი­ან ადა­მი­ა­ნუ­რი და სა­ჭი­როა, მაგ­რამ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია და არც კი იცი, რო­გორ გა­ი­თა­ვი­სო.

მე­ო­რე შიში: გაქვს იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რომ­ლებ­საც არ ეს­მით შენი „ენა“, გინ­და, მათ გა­უ­გო, გა­გი­გონ, მაგ­რამ ამის­თვის დროა სა­ჭი­რო, სურ­ვი­ლიც. აქ თა­ვი­დან გა­ვი­აზ­რე, რო­გო­რი ენით ვსა­უბ­რობთ, რა­ტომ არ ეს­მით ხში­რად ჩვე­ნი მათ, ვი­საც ვე­სა­უბ­რე­ბით.

როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში სოფ­ლად მცხოვ­რებ ქა­ლებს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი, ვცდი­ლობ­დი, მათ ტყავ­ში შევმძვრა­ლი­ყა­ვი და იქი­დან მე­სა­უბ­რა მათ­თან. ნა­წი­ლობ­რივ ვა­ხერ­ხებ­დი. ხში­რად კი, ალ­ბათ, თავ­საც ვი­ტყუ­ებ­დი, რომ ჩემი ეს­მო­დათ. აქ, სრუ­ლი­ად უცხო მი­წა­ზე, მივ­ხვდი, რამ­დე­ნად დავ­ცილ­დით ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს, ერ­თმა­ნე­თის არ გვეს­მის. ნე­ტავ რო­გო­რია ის ენა, რომ­ლი­თაც ერ­თმა­ნეთს და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბით და გა­ვუ­გებთ?

სხვა­დას­ხვა ფე­ნის, სხვა­დას­ხვა გა­მოც­დი­ლე­ბის ადა­მი­ა­ნებს გვი­წევს ერთ სივ­რცე­ში ცხოვ­რე­ბა. ეს რო­გორც ცი­ხე­ში, ისე ხდე­ბა. იძუ­ლე­ბუ­ლი ხარ, შენი ემო­ცი­ე­ბი, შენი აზ­რე­ბი ჩა­ახ­შო. და­ცინ­ვის ობი­ექ­ტად არ იქცე. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში მა­ნამ­დე მა­ინც, სა­ნამ თავს სხვა ადა­მი­ა­ნებს არ გა­აც­ნობ

ემიგ­რა­ცი­ა­ში ყოფ­ნა გაძ­ლი­ე­რე­ბა­ცაა. მარ­ტო ხარ. მხო­ლოდ თა­ვად შე­გიძ­ლია გა­უმკლავ­დე დაბ­რკო­ლე­ბას, მო­ძებ­ნო ოპ­ტი­მა­ლუ­რი გზე­ბი, თუ რო­გორ გა­აგ­რძე­ლო ცხოვ­რე­ბა. ტვი­ნი უფრო აქ­ტი­უ­რად მუ­შა­ობს. თუმ­ცა ეს გაძ­ლი­ე­რე­ბა ჰგავს ნივ­თი­ე­რე­ბის მი­ღე­ბას, რო­მე­ლიც სწრა­ფად ააქ­ტი­უ­რებს ყვე­ლა რე­სურსს ორ­გა­ნიზ­მში. მერე კი ერ­თბა­შად გფი­ტავს და გა­ნად­გუ­რებს.

სა­ნამ წა­მო­ვი­დო­დი, და­ვი­წყე იმ ტექ­ნი­კე­ბის სწავ­ლა, რაც შე­იძ­ლე­ბა ხან­დაზ­მუ­ლის მოვ­ლის­თვის დამ­ჭირ­ვე­ბო­და. თუმ­ცა, არა­სო­დეს იცი, სად მოხ­ვდე­ბი, რა სა­ჭი­რო­ე­ბე­ბი ექ­ნე­ბა შენი ზრუნ­ვის ობი­ექტს - ჩა­წო­ლი­ლი იქ­ნე­ბა თუ არა, გო­ნებ­რი­ვი შე­ზღუდ­ვე­ბი ექ­ნე­ბა თუ ფი­ზი­კუ­რი. ეს მცი­რე ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია. როცა მომ­ვლე­ლად მუ­შა­ობ, მისი ცხოვ­რე­ბით უნდა იცხოვ­რო, სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის­თვის მხო­ლოდ ის წუ­თე­ბი გრჩე­ბა, როცა ან პი­რა­დი ჰი­გი­ე­ნით ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი, ან სა­დილს ამ­ზა­დებ. ისევ მე­ში­ნია.

ჯერ კი­დევ მა­შინ, როცა კო­რო­ნა­ვირუს­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია სა­გან­გა­შო არ იყო, ახალ­გაც­ნო­ბილ­მა ქარ­თველ­მა სამ­სა­ხუ­რი შე­მომ­თა­ვა­ზა, „მე სხვა­გან გა­დავ­დი­ვარ და ჩემს ბე­ბი­ას­თან მი­გიყ­ვა­ნო“. სი­ხა­რუ­ლით დავ­თან­ხმდი. ფუ­ლიც და­მიმ­თავ­რდა. მა­შინ ეს არ მა­ში­ნებ­და. იტა­ლი­ის წი­თელ ჯვარს ყვე­ლა მსურ­ვე­ლის­თვის ჰქონ­და დახ­მა­რე­ბა, მი­დი­ო­დი და არა­ვინ გე­კი­თხე­ბო­და, ვინ ხარო. არც სა­ბუთს გთხოვ­დნენ, არც პას­პორ­ტს. იღებ­დი დახ­მა­რე­ბას, მად­ლო­ბას აქეთ გიხ­დიდ­ნენ

შვე­ბაა, რომ არა­ვინ შიმ­ში­ლობს. ხან­და­ხან ფიქ­რობ, "საკ­ვე­ბი ხომ იქაც მქონ­და"

ის ინ­ფორ­მა­ცია, რა­საც ტრე­ნინ­გე­ბის (ხში­რად თა­ვად­ვე ვა­ტა­რებ­დი) და სა­კი­თხა­ვი მა­სა­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით ვეც­ნო­ბო­დი არა­ლე­გა­ლურ მიგ­რა­ცი­ა­ზე, თით­ქოს მე არ მე­ხე­ბო­და. ეს ცოდ­ნა სა­დღაც გაქ­რა, დავ­კარ­გე. სამ­სა­ხუ­რი და­ვი­წყე ისე, რომ არც მი­სა­მარ­თი ჩა­ვი­წე­რე, არც ტე­ლე­ფო­ნი მქონ­და.

74 წლის ბე­ბი­ას­თან და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. მა­დარ­დებ­და ენის არ­ცოდ­ნა. თან მქონ­და რვე­უ­ლე­ბი, სა­დაც სა­ჭი­რო სი­ტყვე­ბი მე­წე­რა. ოთხი დღე ვი­მუ­შა­ვე, კვი­რას და­ვის­ვე­ნე. ისე გა­ი­წე­ლა დრო, სა­უ­კუ­ნედ მეჩ­ვე­ნა. ბე­ბია, რო­მე­ლიც სამი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­ძი­ნე­ბამ­დე მე­ხუ­ტე­ბო­და და მკოც­ნი­და, მე­ო­თხე დღეს სხვა ადა­მი­ა­ნად გარ­და­იქ­მნა. ვერ ვე­რე­ო­დი, ხე­ლით მე­ხე­ბო­და. იქ ვე­ღარ დავ­რჩე­ბო­დი. ღა­მით მარ­ტომ დავ­ტო­ვე მისი სახ­ლი.

მხო­ლოდ გა­გო­ნი­ლი თუ მქონ­და, რას ნიშ­ნავ­და ალ­ცჰა­ი­მე­რის და­ა­ვა­დე­ბა. მე­რე­ღა და­ვი­წყე გაც­ნო­ბა, ინ­ფორ­მა­ცი­ის მო­ძი­ე­ბა. საკ­მა­ოდ ბევ­რი რამ გა­ვი­გე და ვი­ფიქ­რე, ადრე რომ მცოდ­ნო­და, იქ­ნებ სხვა გზე­ბი მე­ძებ­ნა და მას სხვა­ნა­ი­რად დავ­ხმა­რე­ბო­დი-მეთ­ქი.

მომ­ვლე­ლად მუ­შა­ო­ბის პირ­ვე­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა კრა­ხით დას­რულ­და. შიში გა­მიძ­ლი­ერ­და. ჩემს თავ­ზე ვბრა­ზობ­დი. რა­ტომ დავ­ტო­ვე საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე? ყო­ველ­დღე ვუს­ვამ­დი სა­კუ­თარ თავს ამ კი­თხვას. მერე ვიხ­სე­ნებ­დი, რომ 4-დღი­ან სა­მუ­შა­ო­ში იმ­დე­ნი ავი­ღე, რა­საც თვე­შიც ვერ გა­მო­ვი­მუ­შა­ვებ­დი ხელ­ფა­სის სა­ხით. პა­სუხს სწრა­ფად ვპო­უ­ლობ­დი - პრობ­ლე­მებს მო­ვაგ­ვა­რებ და და­ვუბ­რუნ­დე­ბი ჩემს ოჯახს-მეთ­ქი.

***

დღე­ე­ბი გა­დის. ადა­მი­ა­ნებს ვეც­ნო­ბი. ჩემ გვერ­დით სძი­ნავთ. მიყ­ვე­ბი­ან თა­ვი­ანთ ცხოვ­რე­ბა­ზე. წლე­ბია, უკვე აქ ცხოვ­რო­ბენ, მიყ­ვე­ბი­ან ყვე­ლა­ფერს და ჩემი მო­ლო­დი­ნე­ბი იმის შე­სა­ხებ, რომ ორ წე­ლი­წად­ში ყვე­ლა პრობ­ლე­მას მო­ვაგ­ვა­რებ და შინ დავ­ბრუნ­დე­ბი, ნელ-ნელა ქრე­ბა.

და­ი­წყო ვირუ­სის შე­მო­ტე­ვაც, ყო­ველ­დღი­უ­რად იზ­რდე­ბო­და გარ­დაც­ვლი­ლე­ბის რი­ცხვი, და ეს ხდე­ბო­და აქვე, მი­ლა­ნი­დან 60 კმ-ში, ბერ­გა­მოს სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. იმ ქა­ლაქ­ში, სა­დაც ჩა­მოვფრინ­დი.

ჩა­კე­ტილ სივ­რცე­ში ვართ, ათას­გვარ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვეც­ნო­ბით ინ­ტერ­ნე­ტით. ჩემი მე­გო­ბა­რი სამ­სა­ხუ­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის­თა­ნა­ვე შე­მო­დის და გვიყ­ვე­ბა, თუ რა სა­ში­ში ვირუ­სია გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი და რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი კვდე­ბა დღე­ში. თავი სა­ში­ნე­ლე­ბა­თა ფილმში მგო­ნია. იწყე­ბა კა­რან­ტი­ნი, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ გა­რეთ გას­ვლა, გარ­კვე­უ­ლი გა­და­უ­დე­ბე­ლი სა­ჭი­რო­ე­ბის გა­რე­შე, იკ­რძა­ლე­ბა. ქუ­ჩებ­ში გა­მოჩ­ნდნენ პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი, კა­რა­ბი­ნე­რე­ბი და სამ­ხედ­რო­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­და­ად­გი­ლე­ბას აკონ­ტრო­ლებ­დნენ.

წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი პრობ­ლე­მე­ბის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდით ყვე­ლა. და­საქ­მე­ბუ­ლე­ბი სამ­სა­ხუ­რებ­ში ვე­ღარ მი­დი­ან, რად­გან უმ­რავ­ლე­სო­ბას არ აქვს ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბა. ვერც მა­ღა­ზი­ებ­ში მივ­დი­ვართ საკ­ვე­ბის და წყლის მო­სა­ტა­ნად. ყვე­ლა­ზე მე­ტად იმის მე­ში­ნია, რო­მე­ლი­მე ცუ­დად არ გახ­დეს და სა­ა­ვად­მყო­ფო არ დას­ჭირ­დეს, ან წა­მა­ლი, რად­გა­ნაც ექი­მის და რე­ცეპ­ტის გა­რე­შე წა­მალს არა­ვინ მოგ­ცემს აფ­თი­აქ­ში. და­უც­ვე­ლო­ბა მა­ში­ნებს. შე­წყდა წი­თე­ლი ჯვრის დახ­მა­რე­ბე­ბიც. მი­ნი­მუმ რამ­დე­ნი­მე თვით სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნის ყვე­ლა­ნა­ი­რი პერ­სპექ­ტი­ვაც გაქ­რა.

ზოგს წნე­ვა აქვს, ზოგს ნერ­ვებ­მა უმტყუ­ნა. ვდარ­დობთ ბი­ნის ქი­რა­ზე. საჭ­მლის ფუ­ლიც ნელ-ნელა გვი­თავ­დე­ბა. არა­სო­დეს გამ­ჭირ­ვე­ბია რე­სურ­სე­ბის მო­ძი­ე­ბა და ამ­ჯე­რა­დაც მივ­მარ­თეთ ქარ­თველ­თა სათ­ვის­ტო­მოს, მან ჩვენ შე­სა­ხებ შე­ა­ტყო­ბი­ნა ად­გი­ლობ­რი­ვი ეკ­ლე­სი­ის მო­ძღვარს, რო­მელ­მაც ჩვე­ნი კო­მუ­ნა არა­ერ­თხელ უზ­რუნ­ველ­ყო პრო­დუქ­ტით. იცით, რა იყო უც­ნა­უ­რი? ვი­ნა­ი­დან დახ­მა­რე­ბა­ზე ეკ­ლე­სი­ის მრევ­ლი ზრუ­ნავ­და, არა­ვის გახ­სე­ნე­ბია, რომ უსახ­სროდ დარ­ჩე­ნილ ქა­ლებს შე­იძ­ლე­ბა დაგ­ვჭირ­ვე­ბო­და ჰი­გი­ე­ნუ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი: სა­ფე­ნე­ბი, სა­პო­ნი, კბი­ლის პას­ტა.

არა­ვინ იფიქ­როს, რომ უმა­დუ­რე­ბი ვართ. სა­ყიდ­ლებ­ზე ალ­ბათ მა­მა­კა­ცე­ბი გა­უშ­ვეს, რომ­ლებ­მაც, უბ­რა­ლოდ, ვერ მო­ი­ფიქ­რეს, რა სჭირ­დე­ბათ ქა­ლებს. მად­ლი­ე­რე­ბას­თან ერ­თად, მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლად აღ­ვნიშ­ნავ, რამ­დე­ნად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სა­ჭი­რო­ე­ბე­ბი გვაქვს ქა­ლებს და რამ­დე­ნად უხი­ლა­ვია ეს.

გა­მახ­სენ­და, რომ 2008 წლის ომის დროს, თბი­ლის­ში, 22-ე სკო­ლა­ში დევ­ნი­ლე­ბი შე­ა­სახ­ლეს. იქვე ჩემი ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობ­და. პირ­ვე­ლი, რაც გა­ა­კე­თა, ის იყო, რომ ქა­ლე­ბი ჯგუფ-ჯგუ­ფად აიყ­ვა­ნა სახ­ლში და და­ბა­ნა შეს­თა­ვა­ზა. ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა სკო­ლა­ში არ ჰქონ­დათ. დევ­ნი­ლე­ბის­თვის იძებ­ნე­ბო­და თავ­შე­სა­ფა­რი, საკ­ვე­ბი, საბ­ნე­ბი, ლე­ი­ბე­ბი, მაგ­რამ არა­ვის გა­ახ­სენ­და, თუ რა პირ­ვე­ლა­დი სა­ჭი­რო­ე­ბე­ბი ჰქონ­დათ ქა­ლებს. ჩემი ახ­ლობ­ლის სა­მო­თა­ხი­ან ბი­ნა­ში მთე­ლი დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქა­ლე­ბის ნა­კა­დი არ წყდე­ბო­და. მას არც არ­სად უხ­სე­ნე­ბია ეს ამ­ბა­ვი, ახლა კი გა­მახ­სენ­და და გული ამი­ჩუყ­და.

ზიმ­ბარ­დოს ექ­სპე­რი­მენ­ტის შე­სა­ხებ მქონ­და წა­კი­თხუ­ლი, ჩა­კე­ტილ სივ­რცე­ში ადა­მი­ა­ნებს ნერ­ვე­ბი ეძა­ბე­ბათ, ძა­ლა­უფ­ლე­ბის ხელ­ში აღე­ბის ცდუ­ნე­ბას კონ­ფლიქ­ტე­ბი მოს­დევს, რის გა­მოც ხში­რია უთან­ხმო­ე­ბა, იზ­რდე­ბა ძა­ლა­დო­ბის რის­კე­ბიო. პა­ტა­რა ოთახ­ში 6-8 ქალს ერ­თად გვი­წევს ცხოვ­რე­ბა.

ჩემს გა­მოც­დი­ლე­ბას მივ­მარ­თე - ყო­ველ­დღი­უ­რად ვუყ­ვე­ბო­დი მათ კონ­ფლიქ­ტე­ბის მარ­თვა­ზე, ოჯახ­ში ძა­ლა­დო­ბა­ზე, ქალ­თა ქო­ნებ­რივ უფ­ლე­ბებ­ზე, გენ­დერულ თა­ნას­წო­რო­ბა­ზე, გენ­დერულ იდენ­ტო­ბა­ზე. გა­ვაგ­რძე­ლე იმა­ზე მუ­შა­ო­ბა, რა­საც ამ­დე­ნი წელი ვა­კე­თებ­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ხში­რად "პრა­ფეს­ო­რა­საც" მე­ძახ­დნენ ამის გამო, თუმ­ცა ერთი რამ ნათ­ლად ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა ჩვენ, ადა­მი­ა­ნებს გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა და ცოდ­ნა გვქონ­დეს, მაგ­რამ არა­ვინ არის არა­ვის­ზე მეტი ან ნაკ­ლე­ბი, ყვე­ლა­ნი ერთ დიდ ნავ­ში ვსხედ­ვართ და უნდა ვის­წავ­ლოთ სინ­ქრო­ნუ­ლად ნიჩ­ბე­ბის მოს­მა, რომ არ და­ვი­ღუ­პოთ აღელ­ვე­ბულ ზღვა­ში. მე ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე მათ­გან, იმე­დია, ისი­ნიც სწავ­ლო­ბენ ჩემ­გან.

ტე­ლე­ფო­ნის ეკ­რა­ნი­დან დღე­ში ზოგ­ჯერ ათ­ჯერ ვხე­დავ შვი­ლებს. მინ­და, არ გა­მოვ­ტო­ვო, რა­საც ისი­ნი გა­ნიც­დი­ან - სი­ხა­რუ­ლი იქ­ნე­ბა თუ სევ­და. რთუ­ლია, როცა შვი­ლი გე­უბ­ნე­ბა, ჩა­მო­დი, ერ­თად დავძლევთ სირ­თუ­ლე­ებ­სო. შენ მა­ინც ჯი­უ­ტად პა­სუ­ხობ, რომ ცო­ტას კი­დევ მო­ით­მენ, იქ­ნებ უკან და­საბ­რუ­ნე­ბელ ბი­ლე­თის ფულ­თან ერ­თად ცოტა და­ნა­ზო­გის ჩა­მო­ტა­ნაც მო­ა­ხერ­ხო. თან გუ­ლის სიღ­რმე­ში იცი, რომ ამას წლე­ბი დას­ჭირ­დე­ბა

თვალს არი­დებ შვი­ლებს, რო­მელ­თაც ვერ შე­უქ­მე­ნი სწავ­ლის და ნორ­მა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბის პი­რო­ბე­ბი

აქ ერთი პა­ტა­რა ზურგჩან­თით ჩა­მო­ვე­დი. ვე­ლო­დი, რომ სწრა­ფად მო­ვაგ­ვა­რებ­დი ჩემს პრობ­ლე­მებს. ახლა კი ჩემს თავს და ემიგ­რა­ცი­ა­ზე მო­ფიქ­რალ ყვე­ლა ქალს ვე­უბ­ნე­ბი, რომ ეს არის, ალ­ბათ, ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი, გა­უ­მარ­თლე­ბე­ლი და და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი გზა. უკან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დე­გაც კი, შე­საძ­ლოა, ვერ გა­წყდეს მარ­ტო­ო­ბის და მო­ნატ­რე­ბის გრძე­ლი ჯაჭ­ვი - შე­საძ­ლოა ვე­ღა­რა­სო­დეს და­იბ­რუ­ნო ის ად­გი­ლი, რო­მე­ლიც ნამ­დვი­ლად შენი იყო. შე­საძ­ლოა, გა­უ­ცხო­ე­ბა იმ­დე­ნად ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი იყოს, რომ უკან დაბ­რუ­ნე­ბა გა­ფიქ­რე­ბი­ნოს იქ, სა­დაც არა­ვინ გე­ლო­დე­ბა.

ემიგ­რან­ტი ქალი. როცა ამ სი­ტყვა­თა­წყო­ბას გო­ოგ­ლე-ის სა­ძი­ე­ბო სის­ტე­მა­ში წერ, ფო­ტო­ებს გიგ­დებს. ძი­რი­თა­დად, ქალს ჩე­მოდ­ნით ხელ­ში. მარ­თა­ლი­ცაა. ერთ ჩე­მო­დან­ში ჩა­ტე­უ­ლი მო­სი­ა­რუ­ლე მარ­ტო­სუ­ლი ქალი ხდე­ბი, რო­მე­ლიც არც მი­წი­სა ხარ და არც ცის.

5 მა­ისს სამი თვე ხდე­ბა, რაც მი­ლან­ში ვარ და ვუ­ყუ­რებ რო­გორ იც­ვლე­ბა მსოფ­ლიო. შე­ვიც­ვა­ლე მეც. შე­იც­ვა­ლა ჩემი ფიქ­რე­ბი, სურ­ვი­ლე­ბი. ჩემი საქ­მის კე­თე­ბა მინ­და. მინ­და, ჩემს ეზო­ში, სა­ღა­მოს, დაღ­ლილს, ჰა­მაკ­ში წა­მო­წო­ლილს ჩა­მე­ძი­ნოს და საყ­ვა­რელ­მა ადა­მი­ან­მა თბი­ლი პლე­დი გა­და­მა­ფა­როს, განა დიდ რა­მეს ვი­თხოვ.

ასე მარ­ტივ­დე­ბა ჩვე­ნი ოც­ნე­ბე­ბი ემიგ­რა­ცი­ა­ში ყოფ­ნის დროს".

ბლო­გი გა­მოქ­ვეყ­ნდა "ჰა­ინ­რიჰ ბი­ო­ლის ფონ­დის" თბი­ლი­სის ოფი­სის ფე­მი­ნის­ტურ სა­იტ­ზე