მაია დო­ბორჯგი­ნი­ძი­სა და გოგა ბარ­ბა­ქა­ძის წყვი­ლი, გარ­და იმი­სა, რომ ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან, მოყ­ვა­რუ­ლი მე­ბა­ღე­ე­ბიც არი­ან, რა­ზეც ადრე ვწერ­დით კი­დეც. მათ წე­ლი­წა­დის სხვა­დას­ხვა დროს სა­გუ­რა­მოს მახ­ლობ­ლად, კო­ტო­რა­ანთკარ­ში, აგა­რაკ­ზე სა­მე­ურ­ნეო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას ანი­ჭებთ. ამ გა­ზა­ფხულ­ზე, პან­დე­მი­ის პი­რო­ბებ­ში, სა­გან­გე­ბო მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო, იქ წას­ვლა ვერ შეძ­ლეს.

ამი­ტომ, რო­გორც ამ­ბო­ბენ, სხვა წლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, სა­კუ­თა­რი ხე­ლით დარ­გულ-და­თე­სი­ლი ბოსტნე­უ­ლი­სა თუ ბა­ღჩე­უ­ლის მო­სა­ვა­ლი არ ექ­ნე­ბათ. იმა­ზეც წუ­ხან, რომ სა­გან­გე­ბო მდგო­მა­რე­ო­ბამ ყვე­ლა სამ­სა­ხუ­რი, სა­დაც კი საქ­მი­ა­ნობ­დნენ, შე­უ­ჩე­რა და, პრაქ­ტი­კუ­ლად, სახ­ლში გა­მო­კე­ტა.

"ჩვე­ნი სფე­რო - თე­ატ­რი ცუდ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდა და რო­გორც ვა­ტყობ, კი­დევ დიდ­ხანს გას­ტანს ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა. გა­ჩე­რე­ბუ­ლე­ბი ვართ და სახ­ლში გა­მო­კე­ტი­ლე­ბი, რად­გა­ნაც სხვა გზა არ გვაქვს. ყვე­ლა სამ­სა­ხუ­რი დაგ­ვე­ხუ­რა. ბავ­შვთა სტუ­დი­ა­ში „თეა-ტრი,“ პა­ტა­რებ­თან პრე­მი­ე­რა უნდა გვქო­ნო­და და იმ პე­რი­ოდ­ში კა­რან­ტი­ნი გა­მო­ცხად­და.

გვე­გო­ნა, ცოტა ხან­ში გან­ვა­ახ­ლებ­დით საქ­მეს, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და. სტუ­დი­ა­ში ერ­თად რამ­დე­ნი­მე მსა­ხი­ო­ბი ვმუ­შა­ობთ - თა­მუ­ნა ნი­კო­ლა­ძე, მაია ხორ­ნა­უ­ლი, გოგა ბარ­ბა­ქა­ძე, სხვე­ბიც არი­ან, აქ­ტი­უ­რი, დატ­ვირ­თუ­ლი ცხოვ­რე­ბა გვქონ­და და ამის ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად შე­წყე­ტა და გა­ჩე­რე­ბა, ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­და. ამ ყვე­ლა­ფერ­თან შე­გუ­ე­ბა რთუ­ლია, მაგ­რამ კა­ნონს ვე­მორ­ჩი­ლე­ბით და ვართ სახ­ლში“ - გვე­უბ­ნე­ბა მაია დო­ბორჯგი­ნი­ძე, რო­მელ­საც მა­ყუ­რებ­ლე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა რო­გორც მსა­ხი­ობს, ისე იც­ნობს, თუმ­ცა ბოლო წლე­ბია, მან მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე უარი თქვა და რე­ჟი­სო­რო­ბა გა­და­წყვი­ტა.

ასევე დაგაინტერესებთ

14:46 / 07-07-2020

"დღემდე ვერიდები მეგობრების ოჯახში მისვლას, დიდ სუფრაზე მოხვედრას" - თამუნა ნიკოლაძე პანდემიის პერიოდზე, "დიდი ოჯახის" გადაღებებსა და საზაფხულო გეგმებზე

09:40 / 17-09-2020

"ძალიან რთულ სიტუაციაში ვართ... თეატრებს არ გვახსნევინებენ და ამ დროს 1000-კაციანი კონცერტი ტარდება" - რას აპროტესტებენ მსახიობები?

მის ან­გა­რიშ­ზე „თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში“ უკვე რამ­დე­ნი­მე საკ­მა­ოდ კარ­გი სპექ­ტაკ­ლი­ცაა რე­პერ­ტუ­არ­ში. ახლა ყვე­ლა­ზე უფრო იმა­ზე დარ­დობს, რომ თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­დოქ­ტო­რო ნა­მუ­შე­ვარ­ზე საქ­მი­ა­ნო­ბა შე­უ­ჩერ­და - „ბერ­ნარ­და ალ­ბას სახ­ლს“ მე­სა­მე­კურ­სე­ლებ­თან და­მო­უ­კი­დებ­ლად დგამ­და.

„რე­ჟი­სორ თე­მურ ჩხე­ი­ძეს­თან ასის­ტენ­ტი ვარ, მყავს მე­სა­მე კურ­სი, ვა­კე­თებ­დი სპექ­ტაკლს, ლილი ხუ­რი­თი თა­მა­შობ­და ბერ­ნარ­და ალ­ბას როლს, და­ნარ­ჩე­ნი, ახალ­ბე­და მსა­ხი­ო­ბე­ბი, ნი­ჭი­ე­რი სტუ­დენ­ტე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ. სამი რე­პე­ტი­ცი­ის შემ­დეგ, პან­დე­მი­ის გამო, მუ­შა­ო­ბა შევ­წყვი­ტეთ... ვი­მე­ო­რებ, თე­ატ­რა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბა გა­ჩერ­და! ეს ჩვენ­თვის ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად რთუ­ლი და­საძ­ლე­ვია, რად­გა­ნაც სე­რი­ო­ზუ­ლი სტრე­სია

სწო­რედ ამი­ტომ მე და ჩემს ქმარს, პირ­ვე­ლი კვი­რა ძა­ლი­ან გა­ვი­ჭირ­და, მე­სა­მე კვი­რას ნელ-ნელა შე­ვე­გუ­ეთ, პრო­ტეს­ტი აღარ გვქო­ნია, ში­ნა­გა­ნად აღარ ვიბ­რძო­დით, რად­გა­ნაც მივ­ხვდით, სხვა გზა არ გვქონ­და...

ახლა სხვა ეტა­პი დაგ­ვე­წყო, - აღარ შეგ­ვიძ­ლია, ბოლო-ბოლო ჰა­ერ­ზე გვინ­და თა­ვი­სუფ­ლად გას­ვლა, გა­სე­ირ­ნე­ბა... მოკ­ლედ, ეს წნე­ხი სე­რი­ო­ზუ­ლად მოქ­მე­დებს იმას­თან ერ­თად, რომ პერ­სპექ­ტი­ვა არ აქვს არც ერთი თე­ატ­რის გახ­სნას, ვი­თომ „თე­ატ­რა­ლურ­ში“ სტუ­დენ­ტებ­თან ივ­ნის­ში უნდა აღ­დგეს პრაქ­ტი­კუ­ლი სა­მუ­შა­ო­ე­ბი, ვნა­ხოთ... მა­ნამ­დე სტუ­დენ­ტებ­თან ონ­ლა­ინ­ლექ­ცი­ებს კი ვა­ტა­რებთ“ - ამ­ბობს მაია დო­ბორჯგი­ნი­ძე.

- ისე, დრა­მის მსა­ხი­ობ­მა რე­ჟი­სო­რო­ბა გა­და­წყვი­ტე. რა­ტომ გა­გიჩ­ნდა ასე­თი სურ­ვი­ლი?

- თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ბა­ტონ შალ­ვა გა­წე­რე­ლი­ას­თან ვსწავ­ლობ­დი, ჩვე­ნი პე­და­გო­გი იყო და მისი რჩე­ვით, მას­თან ასის­ტენ­ტად დავ­რჩი, დიდი ხანი ვე­დე­ქი გვერ­დით. მერე ას­პი­რან­ტუ­რა­ში (მა­შინ ასე ერ­ქვა) ჩა­ვა­ბა­რე, და­ვამ­თავ­რე, მაგ­რამ რა­ღაც მოხ­და, ის პე­რი­ო­დი არ ჩაგ­ვეთ­ვა­ლა, სტა­ტუ­სი იყო სა­ჭი­რო, პე­და­გო­გი­უ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა უნდა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა და გა­ვაგ­რძე­ლე... მოკ­ლედ, რე­ჟი­სო­რო­ბის­კენ ბა­ტონ­მა შალ­ვამ მი­ბიძ­გა.

მას­თან გვერ­დით ყოფ­ნით, მი­ვი­ღე ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და ასე­ვე ისიც, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბის­თვის თავი და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა, რად­გა­ნაც ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად არ გა­მო­დის. თან, რე­ჟი­სუ­რა უფრო მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, მე­ტის გა­კე­თე­ბა შე­მეძ­ლო. მოკ­ლედ, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ჩა­ვე­ბი და ჩა­ვე­ფა­ლი კი­დეც - ერთ სპექ­ტაკლს მე­ო­რე მოჰ­ყვა, მე­სა­მე და მივ­ხვდი, რომ ეს საქ­მე მომ­წონს.

- სა­ინ­ტე­რე­სო ხედ­ვა გაქვს, შენს სპექ­ტაკ­ლებს დავ­სწრე­ბი­ვარ და ვიცი, რომ „თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში“ მათ მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჰყავს.

- კი, მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჰყავს, რაც სა­სი­ა­მოვ­ნოა. დიდი ხა­ნია, ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლი აღარ და­მიდ­გამს, რად­გა­ნაც სა­ბავ­შვო სტუ­დი­ამ დიდი დრო წა­ი­ღო, ასე­ვე სტუ­დენ­ტებ­თან აქ­ტი­უ­რად მუ­შა­ო­ბა­მაც.

- რე­ჟი­სო­რის გა­და­სა­ხე­დი­დან, რო­გო­რი აღ­მოჩ­ნდა ეს „სამ­ზა­რე­უ­ლო“, რად­გა­ნაც სამ­სა­ხი­ო­ბო „სამ­ზა­რე­უ­ლო“ კარ­გად იცი...

- ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა რე­ჟი­სორს ამ „სამ­ზა­რე­უ­ლოს“ გა­მოც­დი­ლე­ბა უნდა ჰქონ­დეს, რომ ნა­ხოს რო­გო­რია მსა­ხი­ო­ბო­ბა, სცე­ნა­ზე ცხოვ­რე­ბა, რაც მუ­შა­ო­ბი­სას სხვა ენერ­გი­ას გა­ნი­ჭებს, მსა­ხი­ო­ბებს სხვაგ­ვა­რად უყუ­რებ. ბევ­რი რე­ჟი­სო­რი ალ­ბათ არც მი­აქ­ცევ­და ყუ­რა­დღე­ბას, რა სურთ მსა­ხი­ო­ბებს... მე ვიცი მათი ტკი­ვი­ლი, სურ­ვი­ლე­ბი, რე­ჟი­სო­რის­გან რას ითხო­ვენ. ამ ყვე­ლაფ­რის ცოდ­ნა საქ­მე­ში მეხ­მა­რე­ბა...

ჩემ­თვის მსა­ხი­ო­ბე­ბის­თვის კომ­ფორ­ტის შექ­მნა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ჩვენ შო­რის რო­მე­ლი­მეს უპი­რა­ტე­სო­ბა არ არის გა­მიჯ­ნუ­ლი, რად­გა­ნაც ყვე­ლა­ნი სა­ბო­ლოო შე­დეგ­ზე ვართ ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი... ამ საქ­მე­ში კი­დევ ბევ­რი რამ მაქვს სას­წავ­ლი. ბა­ტონ თე­მურ­თან ყოფ­ნაც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა, რი­თაც უბედ­ნი­ე­რე­სი ვარ. ეს ფუ­ფუ­ნე­ბა ბევ­რს არ აქვს, მაგ­რამ ახლა ეს დრო რომ ასე მიც­დე­ბა, რო­გორც უკვე ვთქვი, ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი.

- და თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ა­ში რაში გა­დის დრო?

- პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში ბევ­რი კარ­გი ონ­ლა­ინ­სპექ­ტაკ­ლი და­ი­დო რო­გორც უცხო­ე­ლე­ბის, ისე ქარ­თვე­ლე­ბის მიერ შექ­მნი­ლი. მათი ნახ­ვა სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდა. მი­ხა­რია, რომ ამ რე­ჟი­სო­რებს, ვი­საც არ ვიც­ნობ­დი, გა­ვე­ცა­ნი. ამ პე­რი­ოდ­ში არც სტუ­დენ­ტე­ბი მაძ­ლე­ვენ მო­დუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას. ახლა რად­გან პრაქ­ტი­კუ­ლი სა­მუ­შაო არ გვაქვს, პი­ე­სებს გან­ვი­ხი­ლავთ, თუნ­დაც ნა­ნახს, ვსა­უბ­რობთ, ვა­ა­ნა­ლი­ზებთ. მე თვი­თონ ვკი­თხუ­ლობ, ინ­ტერ­ნეტ­ში რა­ღაც მა­სა­ლებს ვე­ძებ.

ასე­ვე დიდი ყუ­რა­დღე­ბას ვუთ­მობ შვი­ლებს. თან, ისე­თე­ბი არი­ან, ყუ­რა­დღე­ბის გა­რე­შე ვერ გაძ­ლე­ბენ. მათ­თვის ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. გაბ­რი­ე­ლის სწავ­ლას უფრო მეტ დროს ვუთ­მობ და ამ პრო­ცეს­ში ჩარ­თუ­ლი ვარ. უმ­ცროს­თან ერ­თა­დაც ბევრ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ...

ეს ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თვის, რომ რთუ­ლი დღე­ე­ბი მო­სა­წყე­ნი და უსარ­გებ­ლო არ იყოს. ამ ვირუ­სის და­დე­ბი­თი მხა­რე ალ­ბათ ის არის, რომ მეტ დროს შინ შვი­ლებს და მშობ­ლებს უთ­მობ, მაგ­რამ ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად გო­ნე­ბა მა­ინც იმა­ზე ფიქ­რობს, რომ რა­ღაც გა­უ­კე­თე­ბე­ლი გრჩე­ბა. ამი­ტომ, მგო­ნია, რომ ერთი წე­ლია, უსაქ­მოდ ვარ...

- რო­გორც მოყ­ვა­რულ­მა მე­ბა­ღე­ებ­მა, ამ გა­ზა­ფხულ­ზე აგა­რაკ­ზე რის გა­კე­თე­ბა მო­ას­წა­რით?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ვე­რა­ფე­რი შევ­ძე­ლით, რა­ზეც ძა­ლი­ან გული გვწყდე­ბა. გზე­ბი რომ გა­იხ­სნე­ბა და ზა­ფხულ­ში იქ წა­ვალთ, ბაღ­ში არა­ფე­რი გვექ­ნე­ბა ჩვე­ნი ძვე­ლი ხე­ხი­ლის - ვაშ­ლის, ქლი­ა­ვის გარ­და. რას ვი­ზამთ? იმე­დია, მა­გა­საც გა­და­ვი­ტანთ... თუმ­ცა აქ აი­ვან­ზე ქოთ­ნე­ბით მცე­ნა­რე­ე­ბი კი გვაქვს - ბუჩ­ქო­ვა­ნიც, ნე­კერ­ჩხა­ლი, ნაძ­ვი და სხვა­დას­ხვა ყვა­ვი­ლი, აგა­ვამ რა­ღაც მო­ი­წყი­ნა და ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი. გო­გამ ფოთ­ლე­ბი შე­აკ­ვე­ცა, ვნა­ხოთ, იქ­ნებ მო­ღო­ნი­ერ­დეს.

ბუჩ­ქო­ვა­ნი ნე­კერ­ჩხლის გა­და­ტა­ნა აგა­რაკ­ზე გვინ­დო­და, მაგ­რამ რო­გორც გი­თხა­რით, არ გა­მო­ვი­და. ვერ ვხვდე­ბი, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის აგა­რაკ­ზე წას­ვლა რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა და კი­დევ იმას ვერ ვი­გებ, მან­ქა­ნა­ში ორი შვი­ლი რომ ჩავ­სვა, ეს რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა?! მაგ­რამ ხომ ვამ­ბობ, ვე­მორ­ჩი­ლე­ბით ამ წე­სებს და ვართ შინ. გა­რეთ ბავ­შვებ­საც დი­დად არ ვა­სე­ირ­ნებ, აი­ვან­ზე გავ­დი­ვართ და ჰა­ერს ასე ვსუნ­თქავთ.

გოგა ბარ­ბა­ქა­ძე:

- რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში რო­ბერტ სტუ­რუ­ას სპექ­ტაკ­ლის, „თა­მა­შის და­სას­რუ­ლის“ პრე­მი­ე­რა გვქონ­და, მხო­ლოდ სამ­ჯერ ვი­თა­მა­შეთ და თე­ატ­რებ­მა მუ­შა­ო­ბა შე­წყვი­ტა. არა­და, სპექ­ტაკლს კარ­გი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. და­სა­ნა­ნია, რომ ამ­დენ­მა შრო­მამ ჯერ­ჯე­რო­ბით რა­ღაც­ნა­ი­რად ასე ჩა­ი­ა­რა. ბა­ტონ რო­ბერტთან სპექ­ტაკლზე მოხ­ვედ­რაც გა­მარ­თლე­ბაა, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე ასე უსაქ­მოდ დავ­რჩით.

ამ პან­დე­მი­ის პი­რო­ბებ­ში ყვე­ლა რე­კო­მენ­და­ცი­ას ვას­რუ­ლებ, რთუ­ლია, მაგ­რამ ვექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბი ყვე­ლა­ფერს. აბა, სხვა­ნა­ი­რად რო­გორ იქ­ნე­ბა?! ამით ჩემს თავ­საც ვი­ცავ და სხვა­საც. ასე უნდა იყოს ყვე­ლა...

ის ფე­ნო­მე­ნი ვერ ამოვხსე­ნი, ხალ­ხი კა­რან­ტი­ნის დროს რომ იპა­რე­ბო­და. ეს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი და­ნა­შა­უ­ლია, რად­გა­ნაც ასე შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ადა­მი­ანს ვირუ­სი გა­დას­დო და ის ამის­გან, გარ­და­იც­ვა­ლოს... გა­უფრ­თხი­ლებ­ლო­ბამ და და­უ­დევ­რო­ბამ რამ­დე­ნი კარ­გი ადა­მა­ნი შე­ი­წი­რა! მოკ­ლედ, სახ­ლში ვარ და ბავ­შვებ­თან ერ­თად ვკი­თხუ­ლობთ წიგ­ნებს, ვუ­ყუ­რებთ ფილ­მებს, ვსა­უბ­რობთ. აი­ვან­ზე გავ­დი­ვართ... აგა­რაკ­ზე წას­ვლა წელს ვერ შევ­ძე­ლით და იქ ვერც ვე­რა­ნა­ი­რი საქ­მის გა­კე­თე­ბა.

ნე­ტავ, იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა მა­ინც შეძ­ლონ მი­წის და­მუ­შა­ვე­ბა, ვი­საც დიდი მე­ურ­ნე­ო­ბე­ბი აქვთ, მე არა­ფერს ვჩი­ვი. სა­ო­ცა­რი დრო და­უდ­გათ... ყვე­ლას ვუ­სურ­ვებ გამ­ძლე­ო­ბას და გა­გე­ბით მო­ე­კი­დონ ამ ყვე­ლა­ფერს. შე­ზღუდ­ვე­ბი გა­ი­აზ­რონ, ყვე­ლა­ფე­რი ჩვენ­თვის კეთ­დე­ბა და არა სხვის­თვის, სხვა გზა არ არის, ვი­საც და­ე­მარ­თა ეს ვირუ­სი, რა­ღაც­ნა­ი­რად გა­მოძ­ვრა და მდგო­მა­რე­ო­ბას ნუ გა­ვარ­თუ­ლებთ.