"თეატრი გაჩერდა, ყველა სამსახური დაგვეხურა... აგარაკზეც ვერ წავედით" - როგორ უმკლავდებიან პანდემიის სტრესს გოგა ბარბაქაძე და მაია დობორჯგინიძე

მაია დობორჯგინიძისა და გოგა ბარბაქაძის წყვილი, გარდა იმისა, რომ ცნობილი მსახიობები არიან, მოყვარული მებაღეებიც არიან, რაზეც ადრე ვწერდით კიდეც. მათ წელიწადის სხვადასხვა დროს საგურამოს მახლობლად, კოტორაანთკარში, აგარაკზე სამეურნეო საქმეების კეთება დიდ სიამოვნებას ანიჭებთ. ამ გაზაფხულზე, პანდემიის პირობებში, საგანგებო მდგომარეობის გამო, იქ წასვლა ვერ შეძლეს.

ამიტომ, როგორც ამბობენ, სხვა წლებისგან განსხვავებით, საკუთარი ხელით დარგულ-დათესილი ბოსტნეულისა თუ ბაღჩეულის მოსავალი არ ექნებათ. იმაზეც წუხან, რომ საგანგებო მდგომარეობამ ყველა სამსახური, სადაც კი საქმიანობდნენ, შეუჩერა და, პრაქტიკულად, სახლში გამოკეტა.

"ჩვენი სფერო - თეატრი ცუდ მდგომარეობაში აღმოჩნდა და როგორც ვატყობ, კიდევ დიდხანს გასტანს ეს მდგომარეობა. გაჩერებულები ვართ და სახლში გამოკეტილები, რადგანაც სხვა გზა არ გვაქვს. ყველა სამსახური დაგვეხურა. ბავშვთა სტუდიაში „თეა-ტრი,“ პატარებთან პრემიერა უნდა გვქონოდა და იმ პერიოდში კარანტინი გამოცხადდა.

გვეგონა, ცოტა ხანში განვაახლებდით საქმეს, მაგრამ ასე არ მოხდა. სტუდიაში ერთად რამდენიმე მსახიობი ვმუშაობთ - თამუნა ნიკოლაძე, მაია ხორნაული, გოგა ბარბაქაძე, სხვებიც არიან, აქტიური, დატვირთული ცხოვრება გვქონდა და ამის ასე მოულოდნელად შეწყეტა და გაჩერება, ძალიან გაგვიჭირდა. ამ ყველაფერთან შეგუება რთულია, მაგრამ კანონს ვემორჩილებით და ვართ სახლში“ - გვეუბნება მაია დობორჯგინიძე, რომელსაც მაყურებლების უმრავლესობა როგორც მსახიობს, ისე იცნობს, თუმცა ბოლო წლებია, მან მსახიობობაზე უარი თქვა და რეჟისორობა გადაწყვიტა.

მის ანგარიშზე „თავისუფალ თეატრში“ უკვე რამდენიმე საკმაოდ კარგი სპექტაკლიცაა რეპერტუარში. ახლა ყველაზე უფრო იმაზე დარდობს, რომ თეატრალურ უნივერსიტეტში, სადოქტორო ნამუშევარზე საქმიანობა შეუჩერდა - „ბერნარდა ალბას სახლს“ მესამეკურსელებთან დამოუკიდებლად დგამდა.

„რეჟისორ თემურ ჩხეიძესთან ასისტენტი ვარ, მყავს მესამე კურსი, ვაკეთებდი სპექტაკლს, ლილი ხურითი თამაშობდა ბერნარდა ალბას როლს, დანარჩენი, ახალბედა მსახიობები, ნიჭიერი სტუდენტები მონაწილეობენ. სამი რეპეტიციის შემდეგ, პანდემიის გამო, მუშაობა შევწყვიტეთ... ვიმეორებ, თეატრალური ცხოვრება გაჩერდა! ეს ჩვენთვის ფსიქოლოგიურად რთული დასაძლევია, რადგანაც სერიოზული სტრესია

სწორედ ამიტომ მე და ჩემს ქმარს, პირველი კვირა ძალიან გავიჭირდა, მესამე კვირას ნელ-ნელა შევეგუეთ, პროტესტი აღარ გვქონია, შინაგანად აღარ ვიბრძოდით, რადგანაც მივხვდით, სხვა გზა არ გვქონდა...

ახლა სხვა ეტაპი დაგვეწყო, - აღარ შეგვიძლია, ბოლო-ბოლო ჰაერზე გვინდა თავისუფლად გასვლა, გასეირნება... მოკლედ, ეს წნეხი სერიოზულად მოქმედებს იმასთან ერთად, რომ პერსპექტივა არ აქვს არც ერთი თეატრის გახსნას, ვითომ „თეატრალურში“ სტუდენტებთან ივნისში უნდა აღდგეს პრაქტიკული სამუშაოები, ვნახოთ... მანამდე სტუდენტებთან ონლაინლექციებს კი ვატარებთ“ - ამბობს მაია დობორჯგინიძე.

- ისე, დრამის მსახიობმა რეჟისორობა გადაწყვიტე. რატომ გაგიჩნდა ასეთი სურვილი?

- თეატრალურ უნივერსიტეტში სამსახიობო ფაკულტეტზე ბატონ შალვა გაწერელიასთან ვსწავლობდი, ჩვენი პედაგოგი იყო და მისი რჩევით, მასთან ასისტენტად დავრჩი, დიდი ხანი ვედექი გვერდით. მერე ასპირანტურაში (მაშინ ასე ერქვა) ჩავაბარე, დავამთავრე, მაგრამ რაღაც მოხდა, ის პერიოდი არ ჩაგვეთვალა, სტატუსი იყო საჭირო, პედაგოგიური საქმიანობა უნდა გამეგრძელებინა და გავაგრძელე... მოკლედ, რეჟისორობისკენ ბატონმა შალვამ მიბიძგა.

მასთან გვერდით ყოფნით, მივიღე ეს გადაწყვეტილება და ასევე ისიც, რომ მსახიობობისთვის თავი დამენებებინა, რადგანაც ყველაფერი ერთად არ გამოდის. თან, რეჟისურა უფრო მაინტერესებდა, მეტის გაკეთება შემეძლო. მოკლედ, სიამოვნებით ჩავები და ჩავეფალი კიდეც - ერთ სპექტაკლს მეორე მოჰყვა, მესამე და მივხვდი, რომ ეს საქმე მომწონს.

- საინტერესო ხედვა გაქვს, შენს სპექტაკლებს დავსწრებივარ და ვიცი, რომ „თავისუფალ თეატრში“ მათ მაყურებელი ჰყავს.

- კი, მაყურებელი ჰყავს, რაც სასიამოვნოა. დიდი ხანია, ახალი სპექტაკლი აღარ დამიდგამს, რადგანაც საბავშვო სტუდიამ დიდი დრო წაიღო, ასევე სტუდენტებთან აქტიურად მუშაობამაც.

- რეჟისორის გადასახედიდან, როგორი აღმოჩნდა ეს „სამზარეულო“, რადგანაც სამსახიობო „სამზარეულო“ კარგად იცი...

- ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ყველა რეჟისორს ამ „სამზარეულოს“ გამოცდილება უნდა ჰქონდეს, რომ ნახოს როგორია მსახიობობა, სცენაზე ცხოვრება, რაც მუშაობისას სხვა ენერგიას განიჭებს, მსახიობებს სხვაგვარად უყურებ. ბევრი რეჟისორი ალბათ არც მიაქცევდა ყურადღებას, რა სურთ მსახიობებს... მე ვიცი მათი ტკივილი, სურვილები, რეჟისორისგან რას ითხოვენ. ამ ყველაფრის ცოდნა საქმეში მეხმარება...

ჩემთვის მსახიობებისთვის კომფორტის შექმნა მნიშვნელოვანია. ჩვენ შორის რომელიმეს უპირატესობა არ არის გამიჯნული, რადგანაც ყველანი საბოლოო შედეგზე ვართ ორიენტირებული... ამ საქმეში კიდევ ბევრი რამ მაქვს სასწავლი. ბატონ თემურთან ყოფნაც ძალიან მეხმარება, რითაც უბედნიერესი ვარ. ეს ფუფუნება ბევრს არ აქვს, მაგრამ ახლა ეს დრო რომ ასე მიცდება, როგორც უკვე ვთქვი, ძალიან განვიცდი.

- და თვითიზოლაციაში რაში გადის დრო?

- პანდემიის პერიოდში ბევრი კარგი ონლაინსპექტაკლი დაიდო როგორც უცხოელების, ისე ქართველების მიერ შექმნილი. მათი ნახვა საინტერესო აღმოჩნდა. მიხარია, რომ ამ რეჟისორებს, ვისაც არ ვიცნობდი, გავეცანი. ამ პერიოდში არც სტუდენტები მაძლევენ მოდუნების საშუალებას. ახლა რადგან პრაქტიკული სამუშაო არ გვაქვს, პიესებს განვიხილავთ, თუნდაც ნანახს, ვსაუბრობთ, ვაანალიზებთ. მე თვითონ ვკითხულობ, ინტერნეტში რაღაც მასალებს ვეძებ.

ასევე დიდი ყურადღებას ვუთმობ შვილებს. თან, ისეთები არიან, ყურადღების გარეშე ვერ გაძლებენ. მათთვის ეს მნიშვნელოვანია. გაბრიელის სწავლას უფრო მეტ დროს ვუთმობ და ამ პროცესში ჩართული ვარ. უმცროსთან ერთადაც ბევრ რაღაცას ვაკეთებ...

ეს ყველაფერი იმისთვის, რომ რთული დღეები მოსაწყენი და უსარგებლო არ იყოს. ამ ვირუსის დადებითი მხარე ალბათ ის არის, რომ მეტ დროს შინ შვილებს და მშობლებს უთმობ, მაგრამ ამის პარალელურად გონება მაინც იმაზე ფიქრობს, რომ რაღაც გაუკეთებელი გრჩება. ამიტომ, მგონია, რომ ერთი წელია, უსაქმოდ ვარ...

- როგორც მოყვარულმა მებაღეებმა, ამ გაზაფხულზე აგარაკზე რის გაკეთება მოასწარით?

- სამწუხაროდ, ვერაფერი შევძელით, რაზეც ძალიან გული გვწყდება. გზები რომ გაიხსნება და ზაფხულში იქ წავალთ, ბაღში არაფერი გვექნება ჩვენი ძველი ხეხილის - ვაშლის, ქლიავის გარდა. რას ვიზამთ? იმედია, მაგასაც გადავიტანთ... თუმცა აქ აივანზე ქოთნებით მცენარეები კი გვაქვს - ბუჩქოვანიც, ნეკერჩხალი, ნაძვი და სხვადასხვა ყვავილი, აგავამ რაღაც მოიწყინა და ძალიან განვიცდი. გოგამ ფოთლები შეაკვეცა, ვნახოთ, იქნებ მოღონიერდეს.

ბუჩქოვანი ნეკერჩხლის გადატანა აგარაკზე გვინდოდა, მაგრამ როგორც გითხარით, არ გამოვიდა. ვერ ვხვდები, ოჯახის წევრების აგარაკზე წასვლა რატომ არ შეიძლება და კიდევ იმას ვერ ვიგებ, მანქანაში ორი შვილი რომ ჩავსვა, ეს რატომ არ შეიძლება?! მაგრამ ხომ ვამბობ, ვემორჩილებით ამ წესებს და ვართ შინ. გარეთ ბავშვებსაც დიდად არ ვასეირნებ, აივანზე გავდივართ და ჰაერს ასე ვსუნთქავთ.

გოგა ბარბაქაძე:

- რუსთაველის თეატრში რობერტ სტურუას სპექტაკლის, „თამაშის დასასრულის“ პრემიერა გვქონდა, მხოლოდ სამჯერ ვითამაშეთ და თეატრებმა მუშაობა შეწყვიტა. არადა, სპექტაკლს კარგი გამოხმაურება მოჰყვა. დასანანია, რომ ამდენმა შრომამ ჯერჯერობით რაღაცნაირად ასე ჩაიარა. ბატონ რობერტთან სპექტაკლზე მოხვედრაც გამართლებაა, მაგრამ ამ ეტაპზე ასე უსაქმოდ დავრჩით.

ამ პანდემიის პირობებში ყველა რეკომენდაციას ვასრულებ, რთულია, მაგრამ ვექვემდებარები ყველაფერს. აბა, სხვანაირად როგორ იქნება?! ამით ჩემს თავსაც ვიცავ და სხვასაც. ასე უნდა იყოს ყველა...

ის ფენომენი ვერ ამოვხსენი, ხალხი კარანტინის დროს რომ იპარებოდა. ეს ჩვეულებრივი დანაშაულია, რადგანაც ასე შესაძლებელია, ადამიანს ვირუსი გადასდო და ის ამისგან, გარდაიცვალოს... გაუფრთხილებლობამ და დაუდევრობამ რამდენი კარგი ადამანი შეიწირა! მოკლედ, სახლში ვარ და ბავშვებთან ერთად ვკითხულობთ წიგნებს, ვუყურებთ ფილმებს, ვსაუბრობთ. აივანზე გავდივართ... აგარაკზე წასვლა წელს ვერ შევძელით და იქ ვერც ვერანაირი საქმის გაკეთება.

ნეტავ, იმ ადამიანებმა მაინც შეძლონ მიწის დამუშავება, ვისაც დიდი მეურნეობები აქვთ, მე არაფერს ვჩივი. საოცარი დრო დაუდგათ... ყველას ვუსურვებ გამძლეობას და გაგებით მოეკიდონ ამ ყველაფერს. შეზღუდვები გაიაზრონ, ყველაფერი ჩვენთვის კეთდება და არა სხვისთვის, სხვა გზა არ არის, ვისაც დაემართა ეს ვირუსი, რაღაცნაირად გამოძვრა და მდგომარეობას ნუ გავართულებთ.