სა­აღ­დგო­მო ეპის­ტო­ლე სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტის ილია II -ის:

"ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ხე­ლი­სუ­ფალ­ნო, სა­ქარ­თვე­ლოს წმი­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის ყო­ველ­ნო წევ­რნო, მკვიდ­რნო ივე­რი­ი­სა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო: ქრის­ტე აღ­დგა! დღეს სა­სო­ე­ბა წვიმს ქვე­ყა­ნა­სა ზედა, ხა­რობს ეკ­ლე­სია და მისი შვილ­ნი... გა­მო­ვი­და სიძე ჯო­ჯო­ხე­თი­დან, მკვდრე­თით აღ­დგა ძლი­ე­რე­ბით შე­მო­სი­ლი, ტყვე­ნი ცოდ­ვი­სა­ნი გა­ნა­თა­ვი­სუფ­ლა და მა­ცხოვ­ნებ­ლად კაც­თა გა­მოჩ­ნდა,

- გი­ხა­რო­დეთ! მისი ძა­ლის და­ფარ­ვა სურ­დათ და ვერ შეძ­ლეს, მისი სი­მარ­თლის დამ­ცი­რე­ბა უნ­დო­დათ და ვერ მო­ა­ხერ­ხეს, ვე­რა­გო­ბა გა­ნიზ­რა­ხეს და ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის გა­მობრწყინ­ვე­ბით გაწ­ბილ­დნენ (წმ. იო­ა­ნე მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სი), რად­გან ქრის­ტე აღ­დგა! აქებ­დით მას მარ­თალ­ნი ქვე­ყა­ნი­სა­ნი, - მთა­ვარ­ნი და მსა­ჯულ­ნი, ჭა­ბუკ­ნი და ქალ­წულ­ნი, ძლი­ერ­ნი და უძ­ლურ­ნი, მო­ხუ­ცე­ბულ­ნი ყრმა­თა თანა... ყო­ვე­ლი სული აქებ­დით უფალ­სა (ფსალმ. 148,11-12; 150,6). - რა არის ამ სა­ყო­ველ­თაო სი­ხა­რუ­ლის მი­ზე­ზი?

- ვი­ცით, რომ შე­მოქ­მე­დი­სა­გან და სი­ცო­ცხლი­თა და სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე სა­მო­თხი­სა­გან ჩვენს პირ­ველმშო­ბელ­თა გან­დგო­მამ რო­გორც ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის, ისე მათ­და­მი, ღვთის გან­გე­ბით, დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბუ­ლი მთე­ლი ხი­ლუ­ლი სამ­ყა­რო­სათ­ვის, შე­დე­გად მო­ი­ტა­ნა ხრწნა­დო­ბა, რად­გან შე­მოხ­და სოფ­ლად ცოდ­ვა და მას­თან ერ­თად სიკ­ვდი­ლი. ცოდ­ვაც და სიკ­ვდი­ლიც ბო­რო­ტე­ბის გა­მოვ­ლი­ნე­ბაა და და­ცე­მის შე­დე­გი. მათი ბა­ტო­ნო­ბა ათას­წლე­ულ­თა მან­ძილ­ზე გაგ­რძელ­და, ვიდ­რე ამ­ქვეყ­ნად არ მო­ევ­ლი­ნა ძე ღვთი­სა, რო­მელ­მაც თა­ვის ადა­მი­ა­ნურ ბუ­ნე­ბა­ში და­ა­მარ­ცხა კაც­თა ყვე­ლა ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბა, ყვე­ლა ცოდ­ვის მი­ზე­ზი და პი­როვ­ნუ­ლი სრულ­ყო­ფი­ლე­ბით მოკ­ლა სიკ­ვდი­ლი; მან მთე­ლი ქვეყ­ნი­ე­რე­ბა სი­ცო­ცხლი­სა­კენ შე­მო­აბ­რუ­ნა და თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს გა­მო­უ­წო­და ხელი დახ­მა­რე­ბი­სა, რომ ჩვენც შევ­ძლოთ ჩვენს პი­როვ­ნულ ცოდ­ვა­თა დაძ­ლე­ვა, საღვთო მად­ლის შე­ძე­ნა და სიკ­ვდილ­ზე გა­მარ­ჯვე­ბის მო­პო­ვე­ბა.

ასევე დაგაინტერესებთ

23:39 / 18-04-2020

"ვირუსის პრობლემამ პლანეტის მოსახლეობის უდიდეს ნაწილში შიში დანერგა და მათი მზერა ღვთისკენ მიმართ" - პატრიარქი

23:52 / 18-04-2020

"საქართველო ძალიან მიყვარხარ" - პატრიარქი

მა­ცხო­ვარ­მა ჩვენს ყო­ფას სხვა აზრი მის­ცა. მა­ნამ­დე ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ ჯო­ჯო­ხეთ­ში მი­დი­ო­და, მათ შო­რის, ძვე­ლი აღ­თქმის წმინ­დან­ნიც. აღ­დგო­მის დღემ კი გა­მორ­ჩე­უ­ლი ბრწყინ­ვა­ლე­ბა შეს­ძი­ნა ჩვენს ყო­ველ სათ­ნო სი­ტყვა­სა და აზრს, ყო­ველ კე­თილ საქ­მე­სა და მოქ­მე­დე­ბას, სხვა სი­მაღ­ლე­ზე ავი­და სათ­ნო­ე­ბა­ნი და ყო­ვე­ლი­ვე ეს ჩვენს საგ­ზლად იქცა ღვთის წი­ნა­შე. ამი­ტო­მაც, ქრის­ტი­ა­ნი ამ­ქვეყ­ნი­ურ ცხოვ­რე­ბა­შიც კი იმ­ქვეყ­ნი­უ­რი მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლის მო­ლო­დი­ნი­თაა აღ­სავ­სე. ეს­წრაფ­ვის რა სიკ­ვდი­ლის და­მარ­ცხე­ბა­სა და ღმერ­თთან მა­რა­დი­ულ მყო­ფო­ბას, ცდი­ლობს, წუ­თი­სო­ფელ­ში დას­ძლი­ოს ყო­ვე­ლი­ვე ის, რა­მაც კაც­თა მოდ­გმა­ში ხრწნი­ლე­ბა და­თე­სა და წუ­თი­სო­ფე­ლი და­ამ­ძი­მა და და­ა­მა­ხინ­ჯა. ქრის­ტი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა არ არის სწორ­ხა­ზო­ვა­ნი.

ამ გზა­ზე ბევ­რია გან­საც­დე­ლი, შეც­დო­მა, და­ცე­მაც, მაგ­რამ თუ არის ჭეშ­მა­რი­ტი რწმე­ნა და მონ­დო­მე­ბა, სურ­ვი­ლი წინსვლი­სა და გან­წმენ­დი­სა, გა­მარ­ჯვე­ბა აუ­ცი­ლებ­ლად მი­იღ­წე­ვა. ამი­ტო­მაც ქრის­ტეს­თან, მე­ო­რე ადამ­თან, მე­ო­რედ შო­ბით (ნათ­ლო­ბით) და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა კვლა­ვაც სა­ჭი­რო­ებს ცოდ­ვა­თა­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას და სუ­ლი­ერ შე­წევ­ნას, რაც ეკ­ლე­სი­ა­ში ხორ­ცი­ელ­დე­ბა. ტა­ძა­რი რო­გორც ძველ, ისე ახალ აღ­თქმა­ში, არის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ად­გი­ლი ღვთის მყო­ფო­ბი­სა, ღვთის მე­უ­ფე­ბის ქა­და­გე­ბი­სა; ქრის­ტეს ეკ­ლე­სია კი, სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რებ­თან და მრევ­ლთან ერ­თად, ქრის­ტეს მის­ტი­უ­რი სხე­უ­ლია;

ეს ერთი მთლი­ა­ნო­ბაა, რომ­ლის თა­ვიც თვით უფა­ლია. აქ აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლი ყო­ვე­ლი ჟა­მის­წირ­ვა არის წარ­მო­ჩე­ნა მა­ცხოვ­რის ამ­ქვეყ­ნად შო­ბი­სა და ცხოვ­რე­ბი­სა, ჯვარ­ცმი­სა და აღ­დგო­მი­სა, ამაღ­ლე­ბი­სა და მე­ო­რედ მოს­ვლი­სა; უსის­ხლოდ ძღვნის შემ­წირ­ველ მო­ძღვრებ­თან ერ­თად მრევ­ლიც ყო­ველ ლი­ტურ­გი­ა­ზე ამ მოვ­ლე­ნე­ბის თა­ნა­ზი­ა­რი ხდე­ბა და ღმერ­თთან მი­ახ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა ეძ­ლე­ვა, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი, - წმინ­და ზი­ა­რე­ბით.

ჩვე­ნი გო­ნე­ბის­თვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი ეს უდი­დე­სი სა­ი­დუმ­ლო თვით მა­ცხო­ვარ­მა დაგ­ვიდ­გი­ნა ვნე­ბის ხუთ­შა­ბათს. წმინ­და ზი­ა­რე­ბა არის ზე­ცი­უ­რი საკ­ვე­ბი, არა წარ­მო­სახ­ვი­თი ან სიმ­ბო­ლუ­რი, არა­მედ ჭეშ­მა­რი­ტი ხორ­ცი და სის­ხლი ქრის­ტე­სი, რო­მე­ლიც მოგ­ვე­ცა ჩვე­ნი სუ­ლი­სა და ხორ­ცის გან­სა­კურ­ნებ­ლად. მისი უღირ­სად მიმ­ღებ­ნი სას­ჯელს გა­ნი­კუთ­ვნე­ბენ, ხოლო გულ­წრფე­ლად მო­ნა­ნულ­ნი და სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რის წი­ნა­შე თა­ვის უძ­ლუ­რე­ბა­თა და­უ­ფა­რა­ვად მა­ღი­ა­რე­ბელ­ნი აღივ­სე­ბი­ან მად­ლით, რო­მე­ლიც უჩ­ვე­უ­ლოდ ზრდის ჩვენს ში­ნა­გან სამ­ყა­როს, ჩვენს გულ­სა და გო­ნე­ბას და შე­ე­წე­ვა ფი­ზი­კურ ძა­ლებს. მისი წინა სახე ძველ აღ­თქმა­ში იყო ზე­ცი­უ­რი მა­ნა­ნა. რო­გორც ცნო­ბი­ლია, იგი ებ­რა­ელ­თა ერს, ეგ­ვიპ­ტი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ, რწმე­ნა­ში გან­სამ­ტკი­ცებ­ლად ღვთის­გან საკ­ვე­ბად ყო­ველ­დღი­უ­რად ეძ­ლე­ო­და;

რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო ზე­ცი­უ­რი მა­ნა­ნა, 40 წლის მან­ძილ­ზე ყა­მირ და მო­უ­სავ­ლი­ან გზებ­ზე მა­ვა­ლი ამ­დე­ნი ხალ­ხი ფი­ზი­კუ­რად ვერ გა­დარ­ჩე­ბო­და. რო­გორც მა­ნა­ნას გა­რე­შე რჩე­უ­ლი ერი წმინ­და მი­წამ­დე ვერ მი­აღ­წევ­და და იქ ვერ და­ემ­კვიდ­რე­ბო­და, ასე­ვე აღ­სა­რე­ბი­სა და წმინ­და ზი­ა­რე­ბის გა­რე­შე, ადა­მი­ა­ნი ცათა სა­სუ­ფე­ველს ვერ მი­აღ­წევს და ვერ და­იმ­კვიდ­რებს, რად­გან ცოდ­ვა­სა და სიკ­ვდილს მარ­ტო ვერ სძლევს და ვერც მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლის ნე­ტა­რე­ბით აღივ­სე­ბა.

ამი­ტო­მაც ბრძა­ნებს უფა­ლი: „მე ვარ პური სი­ცო­ცხლი­სა, თქვენ­მა მა­მებ­მა ჭა­მეს მა­ნა­ნა უდაბ­ნო­ში და მოკ­ვდნენ, ხოლო მე ვარ ცო­ცხა­ლი პური, რო­მე­ლიც ზე­ცი­დან გარ­და­მო­ვე­დი... პური რო­მელ­საც მე გავ­ცემ, ჩემი სხე­უ­ლია, რო­მელ­საც ქვეყ­ნი­ე­რე­ბის სი­ცო­ცხლის­თვის გავ­ცემ ... ჭეშ­მა­რი­ტად, ჭეშ­მა­რი­ტად, გე­უბ­ნე­ბით თქვენ, თუ არ შე­ჭამთ კა­ცის ძის ხორცს და არ შეს­ვამთ მის სის­ხლს, არ გექ­ნე­ბათ სი­ცო­ცხლე თქვენ­ში ... ჩემი ხორ­ცის მჭა­მე­ლი და ჩემი სის­ხლის შემსმე­ლი ჩემ­ში რჩე­ბა და მე მას­ში“ (ინ. 6. 48,58) ეს საკ­ვირ­ვე­ლი სი­ნამ­დვი­ლე ყო­ველ წირ­ვა­ზე აღეს­რუ­ლე­ბა და მა­ცხო­ვა­რი, რო­მელ­მაც „ერ­თგზის შეს­წი­რა თავი ჩვენ­თვის...

და მა­რა­დის და­იკ­ვლის განმწმენ­დე­ლად მიმ­ღე­ბელ­თა თვის­თა,“ რათა შთაჰ­ბე­როს სული ცხო­ვე­ლი ამა­ღორ­ძი­ნე­ბე­ლი და ზე­ცას­თან და­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი. იესო ქრის­ტეს ბრწყინ­ვა­ლე აღ­დგო­მის შემ­დეგ მარ­თალ­თათ­ვის სიკ­ვდი­ლის საკ­ვრელ­ნი აღარ არ­სე­ბობს. ამ დღეს მა­ცხო­ვარ­მა თა­ვად მო­ი­ხი­ლა ჯო­ჯო­ხე­თი და იქი­დან ამო­იყ­ვა­ნა ადა­მი და ევა, ასე­ვე სხვა­დას­ხვა დროს გარ­დაც­ვლილ ძვე­ლაღ­თქმი­სე­ულ მარ­თალ­თა სულ­ნი და ღვთის სა­უფ­ლო­ში და­ამ­კვიდ­რა ისი­ნი.

რაც შე­ე­ხე­ბა ახა­ლი აღ­თქმის მარ­თალთ, ანუ ღვთის­სათ­ნო ქრის­ტი­ა­ნებს, ისი­ნი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის­თა­ნა­ვე სრუ­ლი­ად ახალ, მად­ლი­თა და სი­ხა­რუ­ლით სავ­სე ცხოვ­რე­ბას იწყე­ბენ უფ­ლის სა­ვა­ნე­ებ­ში. „ჭეშ­მა­რი­ტად, ჭეშ­მა­რი­ტად, გე­უბ­ნე­ბით თქვენ: ვინც ის­მენს ჩემს სი­ტყვებს, და სწამს იგი, ვინც მო­მავ­ლი­ნა, აქვს სა­უ­კუ­ნო სი­ცო­ცხლე და არ წა­რუდ­გე­ბა სამ­სჯავ­როს, არა­მედ გარ­და­იც­ვა­ლე­ბა სიკ­ვდი­ლი­დან სი­ცო­ცხლე­ში“ (ინ.5,24),- ბრძა­ნებს მა­ცხო­ვა­რი. თუმ­ცა სრუ­ლი ნე­ტა­რე­ბის­თვის და და­ცე­მამ­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბის აღ­დგე­ნი­სათ­ვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია სულ­მა თა­ვი­სი სხე­უ­ლიც შე­ი­მო­სოს. ჩვენ ვი­ცით, რომ „რო­გორც ქრის­ტემ აღად­გი­ნა თა­ვი­სი თავი, ასე­ვე აღად­გენს ყვე­ლა მი­სი­ანს“ (I კო­რინ. 15,23), ოღონდ მე­ო­რედ მოს­ვლის შემ­დეგ და ეს ჟამი ყვე­ლას­თვის ერ­თდრო­უ­ლად დად­გე­ბა;

პირ­ველმშობ­ლე­ბის დრო­ი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ვიდ­რე ქვეყ­ნის აღ­სრუ­ლე­ბამ­დე მყოფ­ნი ღვთი­სასთნო სულ­ნი სუ­ლი­ერ სხე­ულს შე­ი­მო­სა­ვენ და სრუ­ლი სი­ხა­რუ­ლით ყვე­ლა ერ­თად გა­ნი­ხა­რებს (ებრ. 11,40); ცოდ­ვილ­ნიც შე­ი­მო­სა­ვენ უხრწნელ სხე­ულს, ოღონდ მა­რა­დი­უ­ლი ტან­ჯვის­თვის. სა­ყო­ველ­თაო აღ­დგო­მით, ვიბ­რუ­ნებთ რა უკ­ვდავ ცხოვ­რე­ბას, ვი­ძენთ სრულ­ყო­ფილ ერ­თო­ბას ჩვენს ახ­ლობ­ლებ­თა­ნაც, რო­მელ­თა­ნაც სიკ­ვდილ­მა გაგ­ვყა­რა, ვი­ძენთ სრულ­ყო­ფილ კავ­შირს ღმერ­თთან და წმინ­დან­თა დას­თან. ამი­ტო­მაც ბრძა­ნებს იესო ქრის­ტე „ჩემი ხორ­ცის მჭა­მელს და ჩემი სის­ხლის შემსმელს (ანუ ზი­ა­რე­ბით მად­ლის მიმ­ღებს) სა­უ­კუ­ნო სი­ცო­ცხლე აქვს და მე მას აღ­ვად­გენ უკა­ნას­კნელ დღეს ... და ამ პუ­რის მჭა­მე­ლი უკუ­ნი­სამ­დე იცო­ცხლებს“ (ინ. 6.56,58).

ასე­თი ენით გა­მო­უთ­ქმე­ლი საღვთო სი­ხა­რუ­ლი მოგ­ვა­ნი­ჭა აღ­დგო­მის დღემ და იქცა იგი ჩვენ­თვის დღე­სას­წა­ულ­თა დღე­სას­წა­უ­ლად, ზე­იმ­თა ზე­ი­მად; ყო­ვე­ლი კვი­რა დღეც მის სი­ხა­რულს ატა­რებს და ცის­კრის ჟამ­ზე მო­ნაც­ვლე­ო­ბით იკი­თხე­ბა აღ­დგო­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი 11 ამო­ნა­რი­დი ოთხი სა­ხა­რე­ბი­დან. ამას­თან, აღ­დგო­მის ზე­ი­მის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლო­ბა გან­სა­ზღვრავს მთე­ლი წლის მოძ­რა­ვი სა­ეკ­ლე­სიო დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის ციკლს. გა­ნახ­ლე­ბი­სა და გა­დარ­ჩე­ნის, სი­ცო­ცხლი­სა და სი­ხა­რუ­ლის, იმე­დი­სა და ღმერ­თთან მშვი­დო­ბის მომ­ტან ამ დი­დე­ბულ დღეს, რა თქმა უნდა, უფე­რულ­დე­ბა ის გან­საც­დე­ლიც, ამ­ჟა­მად ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა და მსოფ­ლიო რომ მო­უ­ცავს და ყვე­ლას ასე აშ­ფო­თებს.

უც­ნა­უ­რი ვი­თა­რე­ბა შე­იქ­მნა, ადა­მი­ა­ნე­ბი, ერთი მხრივ, გა­ერ­თი­ან­დნენ სი­ცო­ცხლის­თვის სა­ში­ში სა­ერ­თო საფრ­თხის წი­ნა­აღ­მდეგ და ამა­ვე დროს, ჩა­ი­კეტ­ნენ თა­ვის ქვე­ყა­ნა­ში, თა­ვის ქა­ლაქ­სა თუ სო­ფელ­ში, თა­ვის სახ­ლში.

მათ და­ფიქ­რე­ბის სა­შუ­ლე­ბა მი­ე­ცათ და აღ­მო­ა­ჩი­ნეს ის რე­ა­ლო­ბა, რომ აზრი და­კარ­გა ბევ­რმა რა­მემ, რაც გუ­შინ დი­დად მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად მი­აჩ­ნდათ. სა­მა­გი­ე­როდ წინა პლან­ზე წა­მო­ი­წია ისეთ­მა მი­მარ­თუ­ლე­ბებ­მა, რა­საც ადრე ნაკ­ლე­ბი ყუ­რა­დღე­ბა ექ­ცე­ო­და. ამას­თან, სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­მა თვი­თუზ­რუნ­ველ­ყო­ფის სა­ჭი­რო­ე­ბა და­ი­ნა­ხეს და სხვა­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა წამ­გე­ბი­ა­ნი გახ­და. ყვე­ლა ქვეყ­ნის­თვის, და მათ შო­რის სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის, პირ­ვე­ლი რი­გის ამო­ცა­ნად იქცა ად­გი­ლობ­რი­ვი წარ­მო­ე­ბი­სა და სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის აღორ­ძი­ნე­ბა. უნდა ით­ქვას ისიც, რომ ახა­ლი ვირუ­სის პრობ­ლე­მამ პლა­ნე­ტის მო­სახ­ლე­ო­ბის უდი­დეს ნა­წილ­ში დიდი შიში და­ნერ­გა და მათი მზე­რა ღვთის­კენ მი­მარ­თა. ჩვენ არ უნდა შეგ­ვე­შინ­დეს გან­საც­დე­ლის, ქრის­ტი­ა­ნი პრობ­ლე­მებს მად­ლი­ე­რე­ბით იღებს და ყვე­ლა­ფერ­ში ღვთის ხელს ხე­დავს, მას­ზე სა­სო­ებს, მი­სით ხა­რობს და, ამას­თან, ცდი­ლობს გა­მო­ძებ­ნოს სწო­რი გა­მო­სა­ვა­ლი არ­სე­ბულ ვი­თა­რე­ბა­ში.

გა­ვიხ­სე­ნოთ წმ. გრი­გოლ პა­ლა­მას სი­ტყვე­ბი მრევ­ლი­სად­მი: ამის წინ, მრა­ვა­ლი სა­შიშ­რო­ე­ბა შეგ­ვემ­თხვა, მერე გაგ­ვა­სახ­ლეს და თავს დაგ­ვა­ტყდა სე­ნიც, ყვე­ლა სა­ში­ნე­ლე­ბა­ზე უფრო სა­ში­ნე­ლი; ქრის­ტეს მშვი­დო­ბით აღვსილ­ნი მა­ში­ნაც მხო­ლოდ ჩვენ ვზე­ი­მობ­დით ყვე­ლას­გან დევ­ნილ­ნი... და ტაჯ­ვა-წა­მე­ბის თი­თო­ე­უ­ლი ად­გი­ლი ჩვენ­თვის იქცა სა­დღე­სას­წა­უ­ლო სივ­რცედ. ჩვე­ნი ძმე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა, ზე­აღ­მა­ტე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და ძმათ­მოყ­ვა­რე­ო­ბის გამო, თავს არ ზო­გავ­და, უშიშ­რად ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და სნე­უ­ლებს. მრა­ვა­ლი მათ­გა­ნი, ვინც ავად­მყო­ფებს უვ­ლი­და და სხვებს გა­ნამ­ტკი­ცებ­და, თვი­თო­ნაც დას­ნე­ულ­და და გარ­და­იც­ვა­ლა. ამ­გვა­რად ტო­ვებ­დნენ მი­წი­ერ ცხოვ­რე­ბას ჩვენს შო­რის სა­უ­კე­თე­სო­ნი. ღვთის­მო­სა­ო­ბი­სა და რწმე­ნის გამო ასე­თი აღ­სას­რუ­ლი მო­წა­მე­ო­ბა­ზე ნაკ­ლე­ბი რო­დია“ (გვ.314-315).

ამ­გვა­რი სუ­ლის­კვე­თე­ბა ქრის­ტი­ა­ნი­სათ­ვის ახ­ლო­ბე­ლია; თუმ­ცა, რა თქმა უნდა, სიფრ­თხი­ლეც გვმარ­თებს, რომ არ გან­ვცა­დოთ უფა­ლი; ამას­თან ისიც უნდა გვახ­სოვ­დეს, რომ მისი ნე­ბის გა­რე­შე ჩვე­ნი თმის ერთი ღე­რიც არ და­ვარ­დე­ბა, მი­თუ­მე­ტეს, ჩვე­ნი სი­ცოხ­ლეც და გარ­დაც­ვა­ლე­ბაც უფ­ლის ხელ­შია. მთა­ვა­რია, შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ ზო­მი­ე­რე­ბა, სუ­ლის სიმ­შვი­დე და ღმერ­თთან სი­ახ­ლო­ვის სი­ხა­რუ­ლი. ეს კი ლოც­ვით და, რაც ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია, ღმერ­თთან სწო­რი პი­როვ­ნუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით,- ანუ რწმე­ნით მი­იღ­წე­ვა. რწმე­ნა ქვა­კუ­თხე­დია ჩვე­ნი არ­სო­ბი­სა და გან­სა­ზღვრავს ჩვე­ნი აზ­როვ­ნე­ბი­სა და ცხოვ­რე­ბის წესს იგი ღვთით უნდა მოგ­ვე­ცეს და მოგ­ვე­ცე­მა კი­დეც, თუ მო­ვინ­დო­მებთ და ვიღ­ვა­წებთ.

შევ­ნიშ­ნავთ იმა­საც, რომ არ არის სწო­რი, მორ­წმუ­ნე ნა­წილ­მა ურ­წმუ­ნო­ნი (ან მცი­რედ­მორ­წუ­ნე­ნი) და­ა­და­ნა­შა­უ­ლოს და პი­რი­ქით. რწმე­ნას უდი­დე­სი ძალა აქვს და სულ სხვა შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს ავ­ლენს ადა­მი­ან­ში; გა­ვიხ­სე­ნოთ სა­ხა­რე­ბა, რო­დე­საც გა­ლი­ლე­ის ზღვა­ზე იესო გა­მო­ე­ცხა­და მო­ცი­ქუ­ლებს, უფ­ლის მო­წო­დე­ბა­ზე,- მას­თან მი­სუ­ლი­ყო, პეტ­რეს ისე­თი რწმე­ნა და­ე­უფ­ლა, რომ წყალ­ზე, რო­გორც ხმე­ლეთ­ზე, ისე გა­ი­ა­რა, მაგ­რამ რო­გორც კი ეჭვი შე­ე­პა­რა თა­ვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბებ­ში და შე­შინ­და, მა­შინ­ვე დან­თქმა და­ი­წყო, თუმ­ცა, თხოვ­ნის გამო, უფალ­მა იგი ისევ შე­ი­წყა­ლა და რწმე­ნა­ში გა­აძ­ლი­ე­რა. გა­ვიხ­სე­ნოთ ისიც, გან­კურ­ნე­ბის მთხოვ­ნელს უფა­ლი ეკი­თხე­ბა:

სწამს თუ არა, რომ შე­საძ­ლე­ბე­ლია იმის აღ­სრუ­ლე­ბა ღვთის­გან, რა­საც ითხოვს და როცა იღებს და­დე­ბით პა­სუხს, დას­ძენს: „სარ­წმუ­ნო­ე­ბა­მან შენ­მან გა­ცხოვ­ნა შენ“. ამი­ტო­მაც გვა­რი­გებს მო­ცი­ქუ­ლი: „ყვე­ლა­ფერს, რა­საც ლოც­ვა­ში რწმე­ნით ითხოვთ, მი­ი­ღებთ“ (მთ. 21,22). მთე­ლი წმინ­და წე­რი­ლი რწმე­ნა­ზეა და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი და აქ აღ­წე­რი­ლი ამ­ბე­ბიც ურ­წმუ­ნო­ე­ბა­ზე რწმე­ნის გა­მარ­ჯვე­ბას გვამ­ცნობს, ოღონდ „ქრის­ტე­ში ძალა აქვს სიყ­ვა­რუ­ლით მოქ­მედ რწმენს“ (გა­ლატ.5,6); და მკვდა­რია რწმე­ნა საქ­მე­თა გა­რე­შე ისე­ვე, რო­გორც სხე­უ­ლი სუ­ლის გა­რე­შე (იაკ. 2,26). „ჩვენ ღირ­სე­ბით უნდა ვიდ­გეთ რწმე­ნა­ში, სიყ­ვა­რულ­სა და მშვი­დო­ბა­ში გო­ნი­ე­რე­ბით“ (I ტიმ.2.,15) და ვე­ცა­დოთ, შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ „სუ­ლის ერ­თო­ბა მშვი­დო­ბის საკ­ვრე­ლით“ (ეფეს.4,3);

ამას­თან არ უნდა შევ­შინ­დეთ და „ყვე­ლა­ფერ­ში ავი­ღოთ სარ­წმუ­ნო­ე­ბის ფარი, რი­თაც შევ­ძლებთ ბო­რო­ტე­ბის გა­ხუ­რე­ბულ ისარ­თა დაშ­რე­ტას“ (ეფეს.6,16) „სარ­წუ­ნო­ე­ბის გა­რე­შე კი შე­უძ­ლე­ბე­ლია ღმერ­თს სათ­ნო ვე­ყოთ“ (ებრ.11,6) მად­ლო­ბა უფალს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მრევ­ლთან ერ­თად ტაძ­რებ­ში წირ­ვა-ლოც­ვა არ შე­ჩე­რე­ბუ­ლა, არც აღ­დგო­მის ღა­მეს. ღვთის შე­წევ­ნით, ექი­მე­ბის დახ­მა­რე­ბით, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ქმე­დე­ბე­ბით და მო­სახ­ლე­ო­ბის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით პან­დე­მი­ას ჩვენ­თან დიდი პრობ­ლე­მე­ბი არ მოჰ­ყო­ლია. ინე­ბოს ღმერ­თმა, სირ­თუ­ლე­ე­ბი არც შემ­დგომ­ში შე­იქ­მნას და სა­ქარ­თვე­ლოც და მსოფ­ლი­ოც იხ­სნას ამ გან­საც­დე­ლის­გან.

არ შე­მიძ­ლია მად­ლო­ბა არ გა­და­ვუ­ხა­დო ჩვენს მრევლს, რო­მე­ლიც წეს­რი­გის გა­მორ­ჩე­უ­ლი დაც­ვით და რე­კო­მენ­დი­რე­ბუ­ლი ნორ­მე­ბით სი­ცი­ვე­ში, ქარ­ში, წვი­მა­ში არ ერი­დე­ბო­და მსა­ხუ­რე­ბა­ზე ღია ცის ქვეშ სა­ა­თო­ბით დგო­მას.

აღ­დგო­მილ­მა მა­ცხო­ვარ­მა დაგ­ლო­ცოთ და გა­გა­ხა­როთ, ღმერ­თმა და­ლო­ცოს თქვე­ნი ოჯა­ხე­ბი. მინ­და ასე­ვე დავ­ლო­ცო ის მორ­წმუ­ნე­ნი, ხან­დაზ­მულ­ნი და უძ­ლუ­რე­ბა­ში მყოფ­ნი, რო­მელ­ნიც სახ­ლე­ბი­დან ჩვენ­თან ერ­თად ლო­ცუ­ლობ­დნენ და ლო­ცუ­ლო­ბენ. ვლო­ცავთ აფხა­ზე­თი­სა და ცხინ­ვა­ლის რე­გი­ო­ნის მო­სახ­ლე­ო­ბას. ვლო­ცავთ უცხო­ეთ­ში მყოფ ჩვენს სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რებ­სა და თა­ნა­მე­მა­უ­ლეთ, იცო­დეთ, მან­ძი­ლის სი­დი­დე და სა­ზღვრე­ბი ჩვენ ვერ დაგ­ვა­შო­რებს, ჩვენ ვლო­ცუ­ლობთ თქვენ­თვის, თქვენ ლო­ცუ­ლობთ ჩვენ­თვის და ჩვენ ერ­თად ვართ. ქრის­ტეს აღ­დგო­მის ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­ულს ასე­ვე ვუ­ლო­ცავთ ბერ­ძნებს, უკ­რა­ი­ნე­ლებს, რუ­სებს, სომ­ხებს, ებ­რა­ე­ლებს, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლებს, უდი­ნებს, იე­ზი­დებს, ქურ­თებს, ინ­გუ­შებს, ჩერ­ქე­ზებს, ჩეჩ­ნებს, ლე­კებს, ყო­ველ მკვიდრს სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და ჩვენს სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ თა­ნა­მე­მა­მუ­ლეთ.

ვუ­ლო­ცავთ ყვე­ლა ქრის­ტი­ანს და ქრის­ტეს ყვე­ლა მა­დი­დე­ბელს. ვი­ხა­რებ­დეთ უფ­ლი­სა მი­მართ და ვიშ­ვებ­დეთ ერნო, გუ­ლის კარი გა­ვუ­ღოთ უფ­ლის­მი­ერ ბედ­ნი­ე­რე­ბას და უშიშ­რად ვი­ქა­დო­დეთ უძ­ლურ­ნი ძლი­ე­რე­ბა­სა მის­სა, მდა­ბალ­ნი,- მის მიერ ამაღ­ლე­ბა­სა, ჩაგ­რულ­ნი, - სა­მარ­თალ­სა, მოკ­ვდავ­ნი, - უკ­ვდა­ვე­ბა­სა. დღეს ამ­ქვეყ­ნად მყოფ­ნი მორ­წუ­ნე­ნი და მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბის მკვიდ­რნი მარ­თლა­ნი ერ­თად ვხა­რობთ და ვმად­ლობთ და­უ­სა­ბა­მო­სა მა­მა­სა ღმერ­თსა, თა­ნა­და­უ­სა­ბა­მო­სა სი­ტყვა­სა ძესა და სულ­სა წმინ­და­სა;

ვმად­ლობთ ყოვ­ლად­წ­მინ­და­სა ღვთის­მშო­ბელ­სა და ვღღა­დებთ: ქრის­ტე აღ­დგა! ჭეშ­მა­რი­ტად აღ­დგა! სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი, ილია II სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი 18 აპ­რი­ლი, 2020 წ.