პრო­ფე­სი­ით ფი­ლო­ლო­გი დარე ლა­ცუზ­ბა­ი­ას ცხოვ­რე­ბა მარ­ტი­ვი არ ყო­ფი­ლა. წლე­ბის წინ, აფხა­ზე­თის ომამ­დე, ახალ­გარზდა ქალი ბედ­ნი­ე­რად ცხოვ­რობ­და მშობ­ლი­ურ სო­ხუმ­ში და ად­გი­ლობ­რივ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ­და. ომმა კი ყვე­ლა­ფე­რი შეც­ვა­ლა - ჯერ იყო ლტოლ­ვი­ლო­ბის რთუ­ლი ხვედ­რი, შემ­დეგ მოს­კოვ­ში, ნოს­ტალ­გი­ა­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბი და სიმ­სივ­ნის დი­აგ­ნო­ზი, რო­მე­ლიც 12 წლის წინ გა­ნა­ჩე­ნად იქცა და სამ­შობ­ლო­ში და­აბ­რუ­ნა...

დარე ორი წე­ლია სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრის - ირი­ნა კუპ­რა­ვას როლს თა­მა­შობს. ახლა AMBEBI.GE-ს სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბა­ზე უყ­ვე­ბა, რო­მე­ლიც ერთი შე­ხედ­ვით კი­ნოს ჰგავს...

- სო­ხუ­მი­დან მოვ­დი­ვარ... მარ­თა­ლია, გალ­ში და­ვი­ბა­დე, რად­გან დედა იქ იყო სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვად გა­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი, მაგ­რამ იქ არ მი­ცხოვ­რია, მთე­ლი ჩემი შეგ­ნე­ბუ­ლი წლე­ბი სო­ხუმ­ში ვი­ცხოვ­რე. ქა­ლა­ქი 1993 წლის 18 სექ­ტემ­ბერს დავ­ტო­ვე. მა­შინ ფეხ­მძი­მედ ვი­ყა­ვი პირ­ველ შვილ­ზე.

- სო­ხუმ­ში და­ო­ჯახ­დით?

ასევე დაგაინტერესებთ

14:52 / 13-01-2020

"ლადოს მხრივ დიდი კომფორტი მაქვს, ყველაფერში მეხმარება" - როგორ მოხვდა "ჩცდ"-ში ირინა ონაშვილი და რას ყვება ოჯახურ ცხოვრებაზე

- ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და­ო­ჯა­ხე­ბის ის­ტო­რია მაქვს. აფხა­ზე­თის ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი, სა­ინ­ფორ­მა­ციო პროგ­რა­მე­ბის მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რის მო­ად­გი­ლე ვი­ყა­ვი. მა­სა­ლებს თბი­ლის­ში სა­რე­ლეო ხა­ზით ვგზავ­ნი­დით და რო­დე­საც ომის დროს ეს ხაზი აა­ფეთ­ქეს, სა­ი­დუმ­ლო მა­სა­ლე­ბი კა­სე­ტე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით თბი­ლის­ში მომ­ქონ­და თვითმფრი­ნა­ვით.

ერთ-ერთი ფრე­ნი­სას გა­ვი­ცა­ნი ჩემი მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც მებ­რძო­ლი და "შავი ავა­ზას" წევ­რი გახ­ლდათ. ის თა­ვის რაზმთან ერ­თად თბი­ლის­ში ბრუნ­დე­ბო­და. ეს იყო ომის დროს, 1992 წელს და ძა­ლი­ან მალე და­ვო­ჯახ­დით.

- ორ­სულ­მა და­ტო­ვეთ აფხა­ზე­თი?

- დიახ, რვა თვის ორ­სუ­ლი ვი­ყა­ვი. ბოლო შე­ტა­კე­ბე­ბი­სას სო­ხუმ­ში ვი­ყა­ვი. მა­ნამ­დე თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დი ცოტა ხანს, მაგ­რამ ნე­იტ­რა­ლუ­რი პე­რი­ო­დი იყო გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი და უკან დავ­ბრუნ­დი.

მე­გო­ნა ომი დამ­თავ­რდა და კარ­გად იქ­ნე­ბო­და ყვე­ლა­ფე­რი და ჩვენც მშვიდ ცხოვ­რე­ბას გა­ვაგ­რძე­ლებ­დით, მაგ­რამ ტყვარ­ჩე­ლი­დან მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­ი­წყო შე­ტა­კე­ბე­ბი და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ბოლო თვიმთმფრი­ნა­ვით დავ­ტო­ვე სო­ხუ­მი.

ტრაპ­ზე ას­ვლი­სას, შემ­თხვე­ვით, ჩვე­ნი მებ­რძო­ლის ავ­ტო­მა­ტის კონ­და­ხი მომ­ხვდა მუ­ცელ­ში, ის სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხის წევ­რებს აცი­ლებ­და. ამან პრო­ცე­სი და­აჩ­ქა­რა და ჩა­მოს­ვლი­სას სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და­მაწ­ვი­ნეს ნა­ყო­ფის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ზე, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მალე რვა თვე­ზე ვიმ­შო­ბი­ა­რე.

- თქვე­ნი მე­უღ­ლე სად იყო ამ დროს?

- მე­უღ­ლე 21 წლის იყო, კოლ­ხი­და­ში იბ­რძო­და და გულ­ში დაჭ­რეს. რო­დე­საც ვტო­ვებ­დით სო­ხუმს, ჩემ­მა ძმამ სთხო­ვა, დაჭ­რი­ლი ხარ, მა­ინც სუს­ტად ხარ და წა­იყ­ვა­ნე თბი­ლის­ში ქა­ლე­ბი და ბავ­შვე­ბი და უკან დაბ­რუნ­დიო. მა­შინ ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დით რომ სო­ხუ­მი ჩა­ბარ­დე­ბო­და... რა თქმა უნდა, უკან ვე­ღარ დაბ­რუნ­და, რად­გან ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა, მაგ­რამ მა­ინც არ მაქვს ეს შეგ­რძნე­ბა და იმე­დი მაქვს, რომ ოდეს­მე დავ­ბრუნ­დე­ბით.

- თბი­ლის­მა რო­გორ მი­გი­ღოთ?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად... ჯერ კი­დევ, მა­შინ, რო­დე­საც გაგ­რა და­ე­ცა და ლტოლ­ვი­ლე­ბის პირ­ვე­ლი ნა­კა­დი ჩა­მო­ვი­და, ჩემი და გა­მო­ვა­ცი­ლე, რო­მელ­მაც მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლე­ბით ერთ-ერთ პუნ­ტქს შე­ა­ფა­რა თავი. ამ დროს მოხ­და სას­წა­უ­ლი ის­ტო­რია - ამ პუნ­ქტში მო­ვი­და ერთი თბი­ლი­სე­ლი ბიჭი, სოსო ხო­კე­რაშ­ვი­ლი და თქვა, რომ ერთ ბავ­შვე­ბი­ან ოჯახს თა­ვის­თან წა­იყ­ვან­და და შე­ი­ფა­რებ­და. ნა­ძა­ლა­დევ­ში, ზეს­ტა­ფო­ნის ქუ­ჩა­ზე ცხოვ­რობ­და. თა­ვი­სი სახ­ლის ნა­წი­ლი, ჩემ დას, მის შვი­ლებს და დე­და­ჩემს და­უთ­მო.

წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, სახ­ლში რომ მი­ვე­დით, მა­ცი­ვა­რი სავ­სე დაგ­ვახ­ვედ­რა, ბავ­შვე­ბის­თვი­საც კი გა­ემ­ზა­დე­ბი­ნა სა­თა­მა­შო­ე­ბი, მა­ნამ­დე ფიქ­რობ­და, რომ ბავ­შვი­ან ოჯახს მი­იყ­ვან­და სახ­ლში. ერთი წელი იცხოვ­რეს ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებ­მა მის ოჯახ­ში. ახლა ეს ადა­მი­ა­ნი სა­ზღვარ­გა­რეთ ცხოვ­რობს, სამ­წუ­ხა­როდ არ გვაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, მაგ­რამ აუ­ცი­ლებ­ლად მოვ­ძებ­ნი.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩვენს დაბ­რუ­ნე­ბას, ჩემი მე­უღ­ლე თბი­ლი­სე­ლია და მე ბი­ნის პრობ­ლე­მა არ მქო­ნია. პირ­და­პირ სახ­ლში დავ­ბრუნ­დით, მაგ­რამ არა­ფე­რი არ გვქონ­და, ცა­რი­ე­ლი იყო სახ­ლი, რად­გან მა­ნამ­დე გა­და­წყვე­ტი­ლი გვქონ­და, ჩემ­თან სო­ხუმ­ში გვე­ცხოვ­რა. მე­ზობ­ლე­ბი გვაწ­ვდიდ­ნენ შა­ქარს და პრო­დუქ­ტებს.

- შემ­დეგ რო­გორ გა­აგ­რძე­ლეთ ცხოვ­რე­ბა თბი­ლის­ში?

- ძა­ლი­ან მალე წა­ვე­დით მოს­კოვ­ში, რო­გორც მა­შინ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი. ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­და, პა­ტა­რა ბავ­შვი გვყავ­და. ჩემი მე­უღ­ლე მა­ნამ­დე რუ­სეთ­ში სწავ­ლობ­და, მისი დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბიც იქ ცხოვ­რობ­დნენ და ჰქონ­და კავ­ში­რე­ბი. 1994 წლის იან­ვრი­დან 2006 წლამ­დე ვი­ცხოვ­რეთ იქ. მე­ო­რე ბავ­შვი რუ­სეთ­ში შე­მე­ძი­ნა.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ?

- შემ­თხვე­ვით აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ მკერ­დზე კვან­ძი მქონ­და. ექიმ­თან კონ­სულ­ტა­ცი­ის შემ­დეგ მე­ო­რე სტა­დი­ის სიმ­სივ­ნე აღ­მოჩ­ნდა. გა­ვი­კე­თე ოპე­რა­ცია და ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ი­ის პე­რი­ოდ­ში პა­ტა­რა შვი­ლი თბი­ლის­ში გა­მო­ვუშ­ვი დე­დას­თან, რად­გან მე ვერ მო­ვუვ­ლი­დი. შემ­დეგ მეც დავ­ბრუნ­დი, ვერ გავ­ძე­ლი.

მკურ­ნა­ლო­ბის შემ­დეგ, 5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში სკრი­ნინგს ვი­კე­თებ­დი და მშვი­დო­ბა იყო. ამა­სო­ბა­ში გა­ვი­და ათი წელი. 2018 წლის აგ­ვის­ტო­ში წე­ლის ტკი­ვილ­მა შე­მა­წუ­ხა, გა­მოკ­ვლე­ვებ­ში არა­ფე­რი ჩან­და. ბო­ლოს ჩემი ინი­ცი­ა­ტი­ვით გა­ვი­კე­თე კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი ტო­მოგ­რა­ფია და აღ­მოჩ­ნდა, რომ ძვლებ­ში იყო მე­ო­რა­დი მე­ტას­ტა­ზე­ბი გა­სუ­ლი და და­მიდ­გი­ნეს მე­ო­რე ხა­რის­ხის ძვლის კიბო, კარ­ცე­ნო­მა. ეს იყო რე­ცი­დი­ვი, რო­მე­ლიც მკერ­დი­დად მო­დი­ო­და.

ყო­ველ­თვის მზად ვი­ყა­ვი იმის­თვის, რომ რა­ღაც მოხ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ერ­თა­დერ­თი ის მა­ფერ­ხებს, რომ ორი ვაჟი მყავს და მათ სჭირ­დე­ბათ დედა, თო­რემ სა­კუ­თარ თავ­ზე ნაკ­ლე­ბად ვფიქ­რობ

მე­გობ­რე­ბი გვერ­დში და­მიდ­გნენ და თურ­ქეთ­ში გა­დავფრინ­დი, იქაც იგი­ვე დი­აგ­ნო­ზი მი­თხრეს რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მდგო­მა­რე­ო­ბა ისე­თი მაქვს, რომ გან­კურ­ნებ­დია, მაგ­რამ უფრო ადრე რომ მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, შე­იძ­ლე­ბა უკე­თე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბა მქო­ნო­და. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში არ უთ­ქვამთ, რომ ერთ და ორ თვე­ში მოვ­კვდე­ბი...

- სად მკურ­ნა­ლობთ თბი­ლის­ში თუ თურ­ქეთ­ში?

- თურ­ქეთ­ში გა­მი­წე­რა ექიმ­მა სქე­მა, რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც თბი­ლის­ში ვმკურ­ნა­ლობ. ოთხი კურ­სი ჩა­ვი­ტა­რე და შემ­დეგ მე­ო­თხე თა­ო­ბის პრე­პა­რა­ტე­ბით 18 ინექ­ცია გა­ვი­კე­თე. ერთი წელი სულ მკურ­ნა­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვი. ახლა ჰორ­მონ­ზე ვარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და მუდ­მი­ვად გა­მოკ­ვლე­ვებს ვი­კე­თებ.

თავს უკე­თე­სად ვგრძნობ, ტკი­ვი­ლებ­მა იკლო, მაგ­რამ თით­ქოს დო­ზი­მეტ­რი მი­ყე­ნია ორ­გა­ნიზ­მში, ისე ვგრძობ ამინ­დის ცვლი­ლე­ბას. თან თავი არ მო­მიხ­რია, იუ­მო­რით ვუ­ყუ­რებ­დი ჩემს ავად­მყო­ფო­ბას, ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი, ვე­ხუმ­რე­ბო­დი. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ახლა ბრძო­ლის პე­რი­ოდ­ში ვარ, ჯერ­ჯე­რო­ბით კარ­გი დი­ნა­მი­კა მაქვს, მზად ვარ, გა­ვუმკლავ­დე­ბი.

- სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" რო­გორ მოხ­ვდით?

- მსა­ხი­ო­ბი არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ, თუმ­ცა ბავ­შვო­ბა­ში წრე­ებ­ზე დავ­დი­ო­დი, ვმღე­რო­დი ან­სამ­ბლში. ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ მი­მიწ­ვია კას­ტინგზე და და­მამ­ტკი­ცეს. სას­წა­უ­ლი აუ­რაა გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე. მე კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრის როლს ვთა­მა­შობ და ჩემი მე­გობ­რე­ბი არი­ან - მი­ნის­ტრე­ბი, პრე­ზი­დენ­ტი, პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი. გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე დიდი ჟრი­ა­მუ­ლი გვაქვს, ყვე­ლას ნახ­ვა მი­ხა­რია.

პრე­ზი­დენ­ტის რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი კახა გო­გი­ძე სას­წა­უ­ლი ადა­მი­ა­ნია, მღე­რის, ცეკ­ვავს, ლექ­სე­ბით გვარ­თობს ხოლ­მე. რო­დე­საც ჩემი ავად­მყო­ფო­ბის შე­სა­ხებ გახ­და ცნო­ბი­ლი, მე­გობ­რებ­მა - ნანა ცინ­ცა­ძემ და ეკა კვა­ლი­აშ­ვილ­მა საქ­ველ­მოქ­მე­დო კონ­ცერ­ტი ჩა­ა­ტა­რეს და ყვე­ლა გვერ­დში და­მიდ­გა. არ მე­გო­ნა თუ ამ­დენ ადა­მი­ანს ვუყ­ვარ­დი! მე­გობ­რებს ვე­უბ­ნე­ბო­დი თუ არ გინ­დათ რომ მოვ­კვდე, აღარ მოვ­კვდე­ბი-მეთ­ქი.

- ამ დროს ყვე­ლა­ზე დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა გან­წყო­ბას აქვს?

- რა თქმა უნდა, კიბო არ არის გა­ნა­ჩე­ნი, ოპ­ტი­მიზ­მი არ უნდა და­კარ­გოს ადა­მი­ან­მა! შე­იძ­ლე­ბა გა­მო­რი­ცხვი­თი მე­თო­დე­ბით და­ირ­ღვეს სა­მე­დი­ცი­ნო შაბ­ლო­ნი და მოხ­დეს სას­წა­უ­ლი. მე­ო­თხე სტა­დი­აც კი და­უ­მარ­ცხე­ბი­ათ ადა­მი­ა­ნებს.

ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ში­ნა­გან გან­წყო­ბას, ლოც­ვას და ამ ლოც­ვის დროს ვი­ზუ­ა­ლი­ზა­ცი­ას.

მოს­კოვ­ში ყოფ­ნი­სას, რო­დე­საც ქი­მი­ებს ვი­კე­თებ­დი, თვა­ლებს რომ დავ­ხუ­ჭავ­დი თვალ­წინ მედ­გა ახა­ლი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის ტე­რი­ტო­რია. მახ­სოვს, ბავ­შვო­ბა­ში სო­ხუ­მი­დან თბი­ლის­ში რომ ჩა­მოვ­დი­ო­დით, მანდ ვცხოვ­რობ­დით ახ­ლო­ბელ­თან. ვფიქ­რობ­დი, რომ თუ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დე­ბო­დი და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის მო­ე­დან­ზე გა­ვივ­ლი­დი, აუ­ცი­ლებ­ლად მოვ­რჩე­ბო­დი. მოს­კო­ვი­დან რომ ჩა­მოვფრინ­დი, მე­ო­რე დღეს­ვე გა­ვი­ა­რე და მა­შინ ვთქვი, რომ აი, ნამ­დვი­ლად და­ვა­მარ­ცხე სიმ­სივ­ნე!