"ინ­ტერპრეს­ნი­უსს" 20 წელი შე­უს­რულ­და... სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­ა­გენ­ტო­ში და­არ­სე­ბის დღი­დან მუ­შა­ობს ჟურ­ნა­ლის­ტი კობა ბენ­დე­ლი­ა­ნი, რომ­ლის თვალ­წი­ნაც შე­იქ­მნა, ჩა­მო­ყა­ლიბ­და, გან­ვი­თარ­და და დღემ­დე წარ­მა­ტე­ბუ­ლად საქ­მი­ა­ნობს "ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სი", რო­მელ­მაც მკი­თხვე­ლის ნდო­ბა თა­ვი­დან­ვე მო­ი­პო­ვა.

კობა ბენ­დე­ლი­ა­ნის ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა გა­ცი­ლე­ბით ადრე, 1992 წელს შემ­თხვე­ვით, სო­ხუმ­ში სა­ო­მა­რი მოქ­მე­დე­ბე­ბი­სას და­ი­წყო... ამ სფე­რო­ში მა­შინ მო­ვი­და და დარ­ჩა. დღეს მის­თვის, ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა ცხოვ­რე­ბის წე­სია...

ბა­ტო­ნი კო­ბას ინ­ტერ­ვი­უ­ზე და­ყო­ლი­ე­ბა არც ისე მარ­ტი­ვი საქ­მე აღ­მოჩ­ნდა. თუმ­ცა, კო­ლე­გე­ბის ერ­თობ­ლი­ვი ძა­ლის­ხმე­ვით, მა­ინც გა­მოგ­ვი­ვი­და. დღეს ის AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რია და იხ­სე­ნებს სა­ა­გენ­ტო­ში გან­ვლილ წლებს და, გარ­კვე­ულ­წი­ლად, აფა­სებს კი­დეც მას.

"მა­შინ, როცა შო­რე­ულ 1999 წელს „ინ­ტერპრე­სი“ და­არ­სდა და ას­პა­რეზ­ზე გა­მო­ვი­და, მე­დი­ა­ბა­ზარ­ზე უკვე იყ­ვნენ აღი­ა­რე­ბუ­ლი, ავ­ტო­რი­ტე­ტუ­ლი და სან­დო­ო­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლი სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­ა­გენ­ტო­ე­ბი - „პრა­იმ­ნი­უ­სი“, „კავ­კასპრე­სი“, „ბი­ესპრე­სი“, „მე­დი­ა­ნი­უ­სი“, „ბი-ჯი-აი”, „იფ­რინ­და“ და ა.შ.

შე­სა­ბა­მი­სად, ქარ­თუ­ლი მე­დი­ა­სივ­რცის ამ სეგ­მენ­ტში თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბა არც ად­ვი­ლი გახ­ლდათ და არც იო­ლად მი­საღ­წე­ვი საქ­მე, ვი­ნა­ი­დან, ბევრ სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­ა­გენ­ტოს უკვე ჰქონ­და დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი თა­ვი­სი ად­გი­ლი და ბა­ზა­რი გა­ჯე­რე­ბუ­ლი იყო სხვა­დას­ხვა ტი­პი­სა თუ ხა­რის­ხის ინ­ფორ­მა­ცი­ით.

კარ­გად მახ­სოვს, თუ რო­გორ ჯი­უ­ტად არ იმ­ჩნევ­დნენ ქარ­თუ­ლი მე­დი­ა­სივ­რცის ლი­დე­რი გა­ზე­თე­ბი და ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბი „ინ­ტერპრე­სის“ გა­მო­ჩე­ნას. ყვე­ლა იღებ­და ჩვენს ინ­ფორ­მა­ცი­ას, მაგ­რამ არ ბეჭ­დავ­და, თუ ბეჭ­დავ­და, ისიც იშ­ვი­ა­თად.

რა თქმა უნდა, კარ­გად მახ­სოვს რო­გორ აი­ძუ­ლა ისი­ნი "ინ­ტერპრეს­მა", მის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა მი­ექ­ცი­ათ და ეღი­ა­რე­ბი­ნათ ყო­ველ­გვა­რი პრო­ტექ­ცი­ი­სა თუ ლო­ბი­რე­ბის გა­რე­შე

ახლა, თუნ­დაც 1999 წელ­თან შე­და­რე­ბით, სხვა დრო და ეპო­ქაა ინ­ფორ­მა­ცი­ის მო­პო­ვე­ბის, და­მუ­შა­ვე­ბი­სა თუ გავ­რცე­ლე­ბის თვალ­საზ­რი­სით. ამ­ჯე­რად, გა­ზე­თებ­ზე მე­ტად, ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ამა თუ იმ სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­შუ­ა­ლე­ბის მო­თხოვ­ნა­დო­ბის გან­სა­ზღვრა.

ამ თვალ­საზ­რი­სით რომ „ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სი“ ერთ-ერთი ლი­დე­რია, კარ­გა ხა­ნია, აღი­ა­რე­ბუ­ლი ფაქ­ტია. ამი­ტომ, ყვე­ლას, ვის­თვი­საც „ინ­ტერპრე­სი“ და „ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სი“ ძვირ­ფა­სია, კი­დევ ერთხელ ვუ­ლო­ცავ სა­ა­გენ­ტოს 20 წლის იუ­ბი­ლეს. გან­სა­კუთ­რე­ბით მათ, ვის­თა­ნაც მო­მი­წია ამ წლებ­ში მუ­შა­ო­ბამ. არ მინ­დამ ვინ­მე გა­მომ­რჩეს, ამი­ტომ ყვე­ლას ჩა­მოთ­ვლას არ და­ვი­წყებ" - გვე­უბ­ნე­ბა რეს­პონ­დენ­ტი.

- რა არის თქვენ­თვის ეს 20 წელი?

- ეს 20 წე­ლი­წა­დი ჩემ­თვის ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი ცხოვ­რე­ბის წე­სია... ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა არის სფე­რო, რო­მე­ლიც ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბის მა­ჯის­ცე­მას კარ­გად გაგ­რძნო­ბი­ნებს.

ჩვენ სხვა მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, უპი­რა­ტე­სო­ბა გვაქვს, ახ­ლო­დან ვა­დევ­ნოთ თვა­ლი მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებს, ეს ერთი მხრივ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მო­მენ­ტია, მაგ­რამ მე­ო­რე მხრივ, რო­გორც ვთქვი, უკეთ გაგ­რძნო­ბი­ნებს მიმ­დი­ნა­რე ამ­ბე­ბის მა­ჯის­ცე­მას. ეს კი, ის დი­ნა­მი­კაა, რო­მელ­შიც სა­ა­გენ­ტო ცხოვ­რობს. სხვაგ­ვა­რად მისი არ­სე­ბო­ბა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია.

ჩვენს სა­ა­გენ­ტო­ში კი არ კეთ­დე­ბა ახა­ლი ამ­ბე­ბი, არა­მედ ქვეყ­ნის ახა­ლი ამ­ბე­ბის აღ­ნუს­ხვა ხდე­ბა

ეს 20 წელი და სა­ერ­თოდ, ბოლო 30 წელი სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში ძა­ლი­ან მძი­მე წლე­ბია და ჟურ­ნა­ლის­ტი­კამ ეს პე­რი­ო­დი სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ერ­თად გა­ი­ა­რა. შე­სა­ბა­მი­სად, ჟურ­ნა­ლის­ტებს ბევ­რი რამ აქვთ გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლი, რაც ამ ეპო­ქას ახა­სი­ა­თებ­და.

- პირ­ველ ეტაპ­ზე, რა ხა­სი­ა­თის თე­მე­ბით გა­მოჩ­ნდა სა­ა­გენ­ტო ბა­ზარ­ზე?

- რო­გორც გი­თხა­რით, ჩემს მიერ უკვე და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი სა­ა­გენ­ტო­ე­ბი გა­წა­ფულ­ნი იყ­ვნენ ბევრ რა­მე­ში. მათ შო­რის, ისე­თი სფე­რო­ე­ბის გა­შუ­ქე­ბა­ში, რაც ეხე­ბო­და პრე­ზი­დენ­ტის კან­ცე­ლა­რი­ი­სა და პარ­ლა­მენ­ტის საქ­მი­ა­ნო­ბას, ასე­ვე კრი­მი­ნალს, ეკო­ნო­მი­კას, ენერ­გე­ტი­კას, სამ­ხედ­რო სფე­როს, სა­ბან­კო სექ­ტორს. ყვე­ლა ამ თე­მებს ისი­ნი საკ­მა­ოდ მა­ღალ დო­ნე­ზე აშუ­ქებ­დნენ და თა­ვი­დან, ძნე­ლი იყო მათ­თან კონ­კუ­რენ­ცი­ა­ში შეს­ვლა.

შემ­დგომ ეტა­პებ­ზე, ჩემს მიერ უკვე ხსე­ნე­ბულ კონ­კუ­რენ­ტებს ამ სფე­რო­ე­ბის გა­შუ­ქე­ბა­ში და­ვე­წი­ეთ კი­დეც, მაგ­რამ თა­ვი­დან ასე იყო.

არ მიყ­ვარს ჩემ­ზე სა­უ­ბა­რი, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად მო­მი­წევს იმის თქმა, რომ "ინ­ტერპრე­სი" ბა­ზარ­ზე კონ­ფლიქ­ტე­ბის თე­მით გა­მოჩ­ნდა, კონ­ფლიქ­ტე­ბის თე­მა­ტი­კის სფე­რო კი მე მე­ბა­რა. კონ­ფლიქ­ტის ზო­ნე­ბი­დან რამ­დე­ნა­დაც შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო, ვამ­ზა­დებ­დი თე­მებს. მუდ­მი­ვი კავ­ში­რი მქონ­და სო­ხუმ­თან, ცხინ­ვალ­თან, ნა­წი­ლობ­რივ რუ­სეთ­თა­ნაც.

სა­ა­გენ­ტო ამ ტი­პის აქ­ტი­ვო­ბით გა­მოჩ­ნდა და თა­ვი­დან­ვე ჩვე­ნი სა­მარ­კო ნი­შა­ნი კონ­ფლიქ­ტე­ბის თემა გახ­და. მქონ­და სა­შუ­ა­ლე­ბა დღე­ში რამ­დენ­ჯე­რაც დას­ჭირ­დე­ბო­და საქ­მეს, იმ­დენ­ჯერ დავ­კავ­ში­რე­ბო­დი სო­ხუმს თუ ცხინ­ვალს.

- 20 წლის წინ მო­პო­ვე­ბუ­ლი ნდო­ბის მან­და­ტი სა­ა­გენ­ტოს დღე­საც მყა­რად უჭი­რავს, რო­გორ მო­ა­ხერ­ხა ეს?

- დღეს ჩვენ­თან ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის მე­ხუ­თე თა­ო­ბა მუ­შა­ობს. სა­ა­გენ­ტო­ში თა­ო­ბა­თა ცვლა ბუ­ნებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია. სა­ა­გენ­ტომ შეძ­ლო თა­ო­ბა­თა ცვლა არ და­ტყო­ბო­და ჩვენს საქ­მი­ა­ნო­ბას.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყვე­ლა თა­ო­ბას­თან საკ­მა­ოდ ნორ­მა­ლუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მქონ­და, უნდა ვა­ღი­ა­რო, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს პირ­ვე­ლი-მე­ო­რე თა­ო­ბის მი­მართ, რო­მელ­მაც საკ­მა­ოდ მყა­რი სა­ფუძ­ვე­ლი ჩა­უ­ყა­რა სწო­რედ იმ ნდო­ბის მო­პო­ვე­ბას, რაც ახლა გვაქვს. ეს კი და­უ­ღა­ლა­ვი შრო­მის გარ­და, დიდი მე­გობ­რო­ბის, ერ­თი­ა­ნი გუნ­დის შეგ­რძნე­ბის, ერ­თმა­ნე­თის­გან ბევ­რი რა­მის სწავ­ლის, ერ­თა­მე­ნე­თის პრო­ფე­სი­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბი­სა თუ წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბის გა­ზი­ა­რე­ბის შე­დე­გი იყო.

„ინ­ტერპრე­სის“ პირ­ვე­ლი მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი გახ­ლდათ ქალ­ბა­ტო­ნი ბაია ცა­ნა­ვა, სა­ა­გენ­ტოს მთა­ვა­რი კონ­სულ­ტან­ტი კი ბა­ტო­ნი რა­მაზ ქარ­თვე­ლიშ­ვი­ლი. ბა­ტონ­მა რა­მაზ­მა სა­ა­გენ­ტოს საქ­მე ზედ­მი­წევ­ნით კარ­გად იცო­და. პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით სწო­რედ მის ხელ­ში და­ვაჟ­კაც­და "ინ­ტერპრე­სის" პირ­ვე­ლი-მე­ო­რე თა­ო­ბა.

ნი­უ­სის წერა არ არის ად­ვი­ლი - მოკ­ლე ტექ­სტში დიდი აზ­რის ჩა­ტე­ვა ერთი შე­ხედ­ვით, ძა­ლი­ან იო­ლია, მაგ­რამ ასე არ არის. ბა­ტო­ნი რა­მა­ზი „ინ­ტერპრე­სის“ პირ­ვე­ლი და მე­ო­რე თა­ო­ბი­სა­გან ნი­უ­სის და­წე­რას, სწო­რედ მსოფ­ლი­ო­ში მი­ღე­ბუ­ლი სტან­დარ­ტე­ბით მო­ი­თხოვ­და.

მე რომ მკი­თხოთ, ნი­უ­სი "ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის დე­დო­ფა­ლია" და მას წე­რი­სას ისე­თი მო­ფე­რე­ბა და ზრუნ­ვა სჭირ­დე­ბა, რო­გორც დე­დო­ფალს. "მო­ფე­რე­ბა­ში" ვგუ­ლის­ხმობ ფაქ­ტი­სა და აზ­რის სი­ზუს­ტის იმ კონ­დი­ცი­ამ­დე მიყ­ვა­ნას, რომ ტექ­სტის წა­კი­თხვის­თა­ნა­ვე გა­სა­გე­ბი იყოს, რა­ზეა სა­უ­ბა­რი.

ქალ­ბა­ტო­ნი ბაია, ბა­ტო­ნი რა­მა­ზი, ყვე­ლა რე­დაქ­ტო­რი ცდას არ აკ­ლებ­დნენ, რომ „ინ­ტერპრეს­ში“ და­უ­ზუს­ტე­ბე­ლი ინ­ფორ­მა­ცია არც და­წე­რი­ლი­ყო და არც გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი­ყო.

ამან შექ­მნა იმის წი­ნა­პი­რო­ბა, რომ სა­ა­გენ­ტოს თა­ვი­დან­ვე და­უმ­კვიდ­რდა ნდო­ბის მა­ღა­ლი რე­პუ­ტა­ცი­ის მქო­ნე სა­ა­გენ­ტოს სა­ხე­ლი. ის, რომ „ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სი“ დღე­საც ცო­ცხა­ლია, ამას ბევ­რი სხვა მი­ზე­ზი აქვს, მაგ­რამ ერთ-ერთი ისი­ცაა, რომ ამ სა­ა­გენ­ტოს და­უ­ზუს­ტე­ბე­ლი და გა­და­უ­მოწ­მე­ბე­ლი ინ­ფორ­მა­ცია არ გა­უვრცე­ლე­ბია.

დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ „ინ­ტერ­პერ­სის“ პირ­ველ და მე­ო­რე თა­ო­ბებს არას­დროს და­ა­ვი­წყდე­ბათ ბა­ტონ რა­მა­ზის მო­თხოვ­ნა მა­სა­ლა­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას თა­ვი­დან­ვე გან­სა­ზღვრუ­ლი­ყო - „ლიდი“ (ანუ მთა­ვა­რი აზრი, რო­მე­ლიც თავ­ში იყო ასა­ტა­ნი), ნი­უსს მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­ე­ცა პა­სუ­ხი უმარ­ტი­ვეს 3-5 კი­თხვა­ზე. სამ­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად! თუ ხუ­თი­ვე­ზე უკვე ცნო­ბი­ლი იყო პა­სუ­ხი, მთლად სრულ­ყო­ფი­ლი ნი­უ­სი გა­მო­ვი­დო­და.

კი­თხვე­ბი კი ასე­თი იყო და ასე­თი­ვე კი­თხვე­ბად რჩე­ბა - რა? რო­დის? სად? ვინ? რა­ტომ? სა­ვა­რა­უ­დოდ რის­თვის? თით­ქოს მარ­ტი­ვია არა? კი, ნამ­დვი­ლად მარ­ტი­ვია, მაგ­რამ იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ ნი­უ­სის წე­რის და­წყე­ბამ­დე, ამ კი­თხვებ­ზე გაქვს პა­სუ­ხე­ბი.

გარ­და ამი­სა, ყვე­ლა ნი­უსს უნდა ჰქო­ნო­და ე.წ. ბეგ­რა­უნ­დი. ის ნი­უსს თუ აქვს, ეს უკვე ნი­უ­სის დამ­წე­რის ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბის "ჰაი-კლას­ზე" მი­უ­თი­თებს. თუ სას­წრა­ფო ამ­ბა­ვი იყო გა­საშ­ვე­ბი, ნი­უ­სი "ბეგ­რა­უნ­დის" გა­რე­შე კი გა­ვი­დო­და, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მი­ე­მა­ტე­ბო­და ხოლ­მე.

- ეს 20 წე­ლი­წა­დი პი­რა­დად თქვენს ბი­ოგ­რა­ფი­ა­ში რა ად­გილს იკა­ვებს?

- ჩემი ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა 1992 წლის აგ­ვის­ტოს, სო­ხუმ­ში, აფხა­ზეთ­ში სა­ო­მა­რი მოქ­მე­დე­ბე­ბის მე­სა­მე დღეს და­ი­წყო. ალ­ბათ გახ­სოვთ, რომ სა­ო­მა­რი მოქ­მე­დე­ბე­ბი 14 აგ­ვის­ტოს და­ი­წყო.

ბევ­რი რამ მაქვს ნა­ნა­ხი, ბევ­რი ისე­თიც, რა­საც ახალ­გაზ­რდა კო­ლე­გებს ნამ­დვი­ლად არ ვუ­სურ­ვებ. ძა­ლი­ან ბევრ რე­დაქ­ცი­ა­ში მი­მუ­შა­ვია, ამი­ტომ ბევ­რი თვალ­საზ­რი­სით, ჟურ­ნა­ლის­ტურ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ჩემი რა­ი­მე­თი გაკ­ვირ­ვე­ბა იოლი არაა.

"ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სის" დღე­ვან­დე­ლი მი­სა­მარ­თი ჩემ­თვის კარ­გა ხა­ნია მხო­ლოდ სამ­სა­ხუ­რის ად­გილმდე­ბა­რე­ო­ბა არაა. იგი ჩემ­თვის ჩემი სო­ხუ­მუ­რი სახ­ლი­ვით ახ­ლო­ბე­ლი და ძვირ­ფა­სია. ცხოვ­რე­ბის დიდ ნა­წილს აქ ვა­ტა­რებ, ამი­ტომ „ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სი“ ჩემ­თვის მხო­ლოდ სა­მუ­შაო არაა...

სა­ა­გენ­ტო­ში სულ ხმა­უ­რია, მაგ­რამ საქ­მი­ა­ნი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ხმა­უ­რი. ამ ხმა­ურ­ში უფრო კარ­გად გრძნობ ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბის მა­ჯის­ცე­მას. ასე­ვე იმას, თუ რა ხდე­ბა მსოფ­ლი­ო­ში.

შე­საძ­ლოა, ვინ­მემ თქვას, ან გა­ი­ფიქ­როს, ეს ხომ კომ­პი­უ­ტერ­თან ნე­ბის­მი­ერ მჯდომ­საც შე­უძ­ლია შე­იგ­რძნოს?! კი ასეა, მაგ­რამ სა­ა­გენ­ტო­ში ამ ამ­ბებ­ზე რე­ა­გი­რე­ბი­სა და, შე­სა­ბა­მი­სად, შემ­დგომ რე­აქ­ცი­ებ­ზე ნი­უ­სე­ბის კე­თე­ბის პრო­ცე­სი არა მარ­ტო ად­რე­ნა­ლი­ნი, არა­მედ ცხოვ­რე­ბის წე­სია.

„ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სამ­დე“ მე ნი­უ­სებ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი „ალი­ო­ნი-ექ­სპრეს­ში“, შემ­დეგ „მო­ამ­ბე-ექ­სპრეს­ში“, ასე რომ, სა­ერ­თო ჯამ­ში ნი­უ­სე­ბის წე­რის მრა­ვალ­წლი­ა­ნი გა­მოც­ლი­ლე­ბა მაქვს.

2007 წლი­დან ფაქ­ტის ჟურ­ნა­ლის­ტი­კი­დან აზ­რი­სა თუ მო­საზ­რე­ბე­ბის ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში ვმუ­შა­ობ. მეს­მის, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში პო­ლი­ტი­კუ­რი თვალ­საზ­რი­სით სა­აზ­როვ­ნო და სა­ექ­სპერ­ტო სივ­რცე იმა­ზე გა­ცი­ლე­ბით სა­ინ­ტე­რე­სო და დი­დია, ვიდ­რე მე ვწვდე­ბი. მაგ­რამ, რაც გა­მო­დის, რო­გორც ვიცი, საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო­ცაა და არც მკი­თხვე­ლი აკ­ლია.

ამ­დე­ნი ხა­ნია „ინ­ტერპრეს­ნი­უს­ში“ ვმუ­შა­ობ და შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ აქ ხელ­შე­წყო­ბის მეტი არა­ფე­რი მქო­ნია იმა­ში, რა­საც ჩავ­თვლი სა­ჭი­როდ ვა­კე­თო. გარ­წმუ­ნებთ, ჟურ­ნა­ლის­ტის­თვის ეს დიდი ფუ­ფუ­ნე­ბაა!

ამას წი­ნათ, შემ­თხვე­ვით გა­და­ვა­წყდი ამე­რი­კუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის მა­მის, ჯო­ზეფ პუ­ლი­ცე­რის ჟურ­ნა­ლის­ტურ ან­ბან­ში პრო­ფე­სი­უ­ლი კრე­დოს ასეთ გან­სა­ზღვრას - „არა­სო­დეს გახ­დეთ მხა­რე; არა­სო­დეს გახ­დეთ რო­მე­ლი­მე პარ­ტი­ის წევ­რი; იბ­რძო­ლეთ დე­მა­გო­გე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ; იყა­ვით უაღ­რე­სად და­მო­უ­კი­დებ­ლე­ბი, მი­უ­კერ­ძო­ებ­ლე­ბი; არას­დროს და­კარ­გოთ თა­ნაგ­რძნო­ბა; არას­დროს შე­უ­შინ­დეთ ბრძო­ლას უკე­თუ­რო­ბას­თან. ამი­ტომ, კარ­გად იფიქ­რე, ვიდ­რე პრო­ფე­სი­ას აირ­ჩევ­დე, ხოლო თუ მა­ინც უკვე იქა ხარ და გა­გი­ჭირ­და, წას­ვლა ბევ­რად ნაკ­ლე­ბი სირ­ცხვი­ლია“.

პუ­ლი­ცე­რის 7 შე­გო­ნე­ბა-გაფრ­თხი­ლე­ბი­დან რომ ყვე­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ფაქ­ტია. რამ­დე­ნად შევ­ძე­ლი შვი­დი­ვეს გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბა, არ ვიცი, მაგ­რამ ზუს­ტად ვიცი, რომ ძა­ლი­ან კი ვე­ცა­დე.

რაც შე­ე­ხე­ბა პუ­ლი­ცე­რის ბოლო შე­გო­ნე­ბა-რჩე­ვას - „თუ მა­ინც უკვე იქა ხარ (იგუ­ლის­ხმე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა) და გა­გი­ჭირ­და, წას­ვლა ბევ­რად ნაკ­ლე­ბი სირ­ცხვი­ლია“, ამა­ზეც ბევ­რი ვი­ფიქ­რე. რად­გან გრი­ბო­ე­დოვ-ჩაც­კის სი­ტყვე­ბი - Служить бы рад, прислуживаться тошно, კარ­გა ხა­ნია გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი მაქვს და გან­სა­კუთ­რე­ბით მიყ­ვარს, პუ­ლი­ცე­რის ბოლო რჩე­ვა-შე­გო­ნე­ბა­ზე ჩემი პა­სუ­ხი ასე­თია: შვი­დი­ვე შე­გო­ნე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა­ში ჯერ ისე არ მი­ჭირს, რომ მერ­ვე შე­გო­ნე­ბა­ზე, ანუ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კი­დან წას­ვლა­ზე ვი­ფიქ­რო.

ამის­თვის კი მად­ლო­ბა „ინ­ტერპრეს­ნი­უს­სა“ და მე­დი­აჰოლ­დინგ „პა­ლიტ­რას“!

- უამ­რა­ვი რამ გი­ნა­ხავთ სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი მო­ვა­ლე­ო­ბის შეს­რუ­ლე­ბი­სას, ცხა­დია, ყვე­ლა­ფერს ახლა ვერ გა­იხ­სე­ნებთ, მაგ­რამ AMBEBI.GE-ს რას გაგ­ვან­დობ­დით?

- უამ­რა­ვი ამ­ბა­ვი მომ­ხდა­რა, რაც ჩვე­ნი სა­ა­გენ­ტოს ის­ტო­რია კი არა, უახ­ლო­ე­სი სა­ქარ­თვე­ლოს კუთ­ვნი­ლე­ბაა. რო­გორც ვთქვი, მუ­დამ ამ პრო­ცე­სე­ბის ამ­სახ­ვე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, ახ­ლო­დან ვუ­ყუ­რებ­დით ხში­რად დრა­მა­ტულ მოვ­ლე­ნებს, რომ­ლე­ბიც ბოლო წლებ­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლა. ასე­თი ამ­ბა­ვი ბევ­რია, ზო­გის გახ­სე­ნე­ბა ძა­ლი­ან მძი­მეა. ოდეს­მე შე­ვეც­დე­ბი, ეს აღვწე­რო. ახლა სა­ი­უ­ბი­ლე­ოდ, ჯობს გავ­ხა­ლის­დეთ...

გარ­და იმი­სა, რომ ჩვე­ნი მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი ბაია ცა­ნა­ვა კარ­გი მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი, სა­უ­კე­თე­სო მე­დია-მე­ნე­ჯე­რი და უკარ­გე­სი კო­ლე­გა გახ­ლდათ, ის ყო­ველ­თვის გა­მო­ირ­ჩე­ო­და იმის ანა­ლი­ზით, თუ რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბო­და სა­ვა­რა­უ­დოდ, პრო­ცე­სე­ბი.

2003 წლის ნო­ემ­ბე­რია, რო­გორც იტყვი­ან, ქუ­ჩა­ში რე­ვო­ლუ­ცია მძვინ­ვა­რებს. პარ­ლა­მენ­ტის წინ მდე­ბა­რე მო­ე­დან­სა და აქ­ცი­ა­ზე ვარ. მი­რე­კავს ბაია და მე­უბ­ნე­ბა - "ჩვე­ნი გო­გო­ნე­ბი კან­ცე­ლა­რი­ას­თან დგა­ნან, გა­და­დი კან­ცე­ლა­რი­ას­თან, შენს პო­ზი­ცი­ა­ზე გო­გო­ნე­ბი გად­მოვ­ლენ. თავს გა­უფრ­თხილ­დი, ისე მი­დის საქ­მე, შე­იძ­ლე­ბა დღეს კან­ცე­ლა­რი­აც აი­ღონ. მოკ­ლედ, გა­და­დი!"

რო­გორც იქნა, მი­ვაღ­წიე კან­ცე­ლა­რი­ას. უი, სა­ოც­რე­ბავ, ცოტა ხან­ში რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რებ­მა კან­ცე­ლა­რი­ის „შტურ­მი“ მარ­თლაც და­ი­წყეს. ინ­გო­როყ­ვას ქუ­ჩი­დან და­ი­წყო პრო­ცე­სი. ანუ კან­ცე­ლა­რი­ის ზედა შე­სას­ვლელ­თან ზე­და­ხო­რაა... ვგრძნობ და­ი­ლე­წე­ბა აქა­უ­რო­ბა. არა­და, ამ შე­ნო­ბა­ში შე­სას­ვლე­ლი საშ­ვი 11 წე­ლია მაქვს და მე­ნა­ნე­ბა აქა­უ­რო­ბის მი­ლეწ-მო­ლეწ­ვა.

გა­ვე­რიე ხალ­ხში, ვთხოვ, არ და­ლე­წონ არა­ფე­რი, არ და­ამ­სხვრი­ონ და გა­ა­ფუ­ჭონ. ერთი კი შე­მომ­ხე­დეს უც­ნა­უ­რად, მაგ­რამ რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რებ­მა რა­ტამ­ღაც მა­ინც თა­ვი­სი­ა­ნად ჩამ­თვა­ლეს.

სულ ცოტა ხან­ში კან­ცე­ლა­რია გა­ივ­სო ხალ­ხით. უზარ­მა­ზა­რი ხალ­ხის ნა­კა­დით გა­ივ­სო კო­რი­დო­რე­ბი და კი­ბე­ე­ბი. რო­გორც იქნა, მე­თერ­თმე­ტე სარ­თუ­ლამ­დე ავე­დი. და­ი­წყო შე­ვარ­დნა­ძის კა­ბი­ნე­ტის და­ლუქ­ვის პრო­ცე­სი. ჟურ­ნა­ლის­ტებს შე­მოგ­ვთა­ვა­ზეს შე­ვარ­დნა­ძის კა­ბი­ნეტ­ში შეს­ვლა, მე არ შევ­სულ­ვარ. ეტყო­ბა იმი­ტომ არ მო­ვინ­დო­მე შეს­ვლა, რომ მა­ნამ­დე ამ კა­ბი­ნეტ­ში სულ ცოტა 5-ჯერ მა­ინც ვი­ყა­ვი ნამ­ყო­ფი.

მას შემ­დეგ, რაც შე­ვარ­დნა­ძის კა­ბი­ნე­ტი და­ი­ლუ­ქა, გია ბა­რა­მი­ძე მოვ­ძებ­ნე, ვუ­თხა­რი, კი­ბე­ებ­ზე იმ­დე­ნი ხალ­ხი დგას, შე­საძ­ლოა, ვერ გა­უძ­ლოს და რამე უბე­დუ­რე­ბა რომ არ მოხ­დეს, იქ­ნებ რო­გორ­მე და­ი­წყონ ქვე­მოთ ჩას­ვლა-თქო.

რო­გორც ჩანს, ბა­რა­მი­ძეს ჩემი ნათ­ქვა­მი ჭკუ­ა­ში და­უჯ­და. მე­გა­ფო­ნით მი­მარ­თა ხალ­ხს და სთხო­ვა, ქვე­მოთ ჩა­სუ­ლიყ­ვნენ. რო­გორც ჩანს, იმის გამო, რომ შე­ნო­ბის მე­თერ­თმე­ტე სარ­თუ­ლის მი­სად­გო­მებ­თან მეგ­რუ­ლი ლა­პა­რა­კი ის­მო­და, გია ბა­რა­მი­ძემ სა­მეგ­რე­ლო­დან ჩა­მო­სულ ხალ­ხს მი­მარ­თა - თქვენ მეშ­ვი­დე სარ­თულ­ზე უშიშ­რო­ე­ბის საბ­ჭო უნდა ჩა­გა­ბა­რო­თო.

ამის თქმა იყო, ისე სწრა­ფად ჩა­ვე­დით მეშ­ვი­დე სარ­თულ­ზე, მეც კი გა­მიკ­ვირ­და. რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რე­ბი ყვე­ლა სარ­თულ­ზე ტო­ვებ­დნენ 10-10 კაცს, საკ­მა­ოდ სწრა­ფად ჩა­ვე­დით ვეს­ტი­ბი­ულ­ში, რო­მელ­შიც შე­სას­ვლე­ლი ინ­გო­როყ­ვას ქუ­ჩი­და­ნაა.

"და­ლაშ­ქრუ­ლი" კან­ცე­ლა­რი­ი­დან კარ­გად ჩანს, რომ შე­ნო­ბის ირ­გვლივ უამ­რა­ვი ხალ­ხია. ხალ­ხი აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლია პრე­ზი­დენ­ტის კან­ცე­ლა­რი­ის აღე­ბით რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რე­ბის მიერ.

კან­ცე­ლა­რი­ის ვერ­სტი­ბი­ულ­ში ასე­თი სცე­ნაა: რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რი გო­რო­ზია (შემ­დგომ­ში სა­მეგ­რე­ლო-ზემო-სვა­ნე­თის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი) გია ბა­რა­მი­ძეს ეუბ­ნე­ბა - ბა­ტო­ნო გია, ხალ­ხი შე­ვარ­დნა­ძის სკამს ითხოვს. გია ბა­რა­მი­ძე - რას სკამს, ადა­მი­ა­ნო? გო­რო­ზია პა­სუ­ხობს: "შე­ვარ­დნა­ძის სკა­მის დაწ­ვას ითხო­ვენ".

გია ბა­რა­მი­ძე და­ფიქ­რდა, რა ქნას. გო­რო­ზია მიხ­ვდა, რომ შე­ვარ­დნა­ძის სკა­მი არა­ვის ჩა­მო­უ­ტა­ნია, ოთა­ხი მხო­ლოდ და­ი­ლუ­ქა და იწყებს სკა­მის ძებ­ნას. ორი­ოდ წუთ­ში მო­აქვს საკ­მა­ოდ მშვე­ნი­ე­რი სა­ვარ­ძე­ლი, რო­მე­ლიც შე­სას­ვლელ­ში მდე­ბა­რე გარ­დე­რო­ბის მუ­შაკ ქალ­ბა­ტონს ეკუთ­ვნო­და. გო­რო­ზია ამ სა­ვარ­ძელს ბა­რა­მი­ძეს აჩ­ვე­ნებს და თან ეკი­თხე­ბა - ივარ­გებს? ბა­რა­მი­ძე - "მშვე­ნი­ე­რია. რას იზამ შე­ე­წი­როს რე­ვო­ლუ­ცი­ას!!!"

კან­ცე­ლა­რი­ის ფო­ი­ე­დან თვალს ვა­დევ­ნებთ თუ რო­გორ გა­აქვთ „შე­ვარ­დნა­ძის სკა­მი“. ხალ­ხი ხმა­უ­რი­ა­ნი ოვა­ცი­ე­ბით ხვდე­ბა ამ ამ­ბავს. ცოტა ხან­ში კან­ცე­ლა­რი­ის წი­ნამ­დე­ბა­რე მო­ე­დან­ზე ასე­თი სუ­რა­თია - ცე­ცხლმო­კი­დე­ბუ­ლი სკა­მი „რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რად“ იწ­ვის. ასე შე­ე­წი­რა 2003 წლის რე­ვო­ლუ­ცი­ას პრე­ზი­დენ­ტის კან­ცე­ლა­რი­ის მე­გარ­დე­რო­ბეს სა­ვარ­ძე­ლი...

- კი­დევ ხომ არ გა­იხ­სე­ნებ­დით რა­მეს?

- 2005 წლის გა­ზა­ფხუ­ლის ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი დღეა. ვუ­რე­კავ სო­ხუ­მის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის სა­გა­რეო საქ­მე­თა მი­ნის­ტრ სერ­გეი შამ­ბას. სო­ხუმ­ში ახა­ლი არ­ჩე­უ­ლია პრე­ზი­დენ­ტად სერ­გეი ბა­ღაფ­ში. ალ­ბათ გახ­სოვთ, თუ რა და­პი­რის­პი­რე­ბა უძღო­და აფხა­ზეთ­ში საპ­რე­ზი­დენ­ტო არ­ჩევ­ნებს არ­ძინ­ბას მიერ მხარ­და­ჭე­რილ პრე­ზი­დენ­ტო­ბის კან­დი­დატ რაულ ხა­ჯინ­ბა­სა და სერ­გეი ბა­ღაფშს შო­რის.

სა­უბ­რის და­წყე­ბამ­დე შამ­ბა ისევ მსაყ­ვე­დუ­რობს, ქარ­თველ კო­ლე­გებს მისი მო­ბი­ლუ­რის ნო­მერს რომ ვაძ­ლევ. არა­ფე­რი მეთ­ქმის, ბო­დი­შებს ვუხ­დი იმის გა­მოც, რომ თურ­მე ჩემი კო­ლე­გე­ბი ვერ აგე­ბი­ნე­ბენ, რა უნ­დათ და სა­ერ­თოდ, რა­ტომ ურე­კა­ვენ. ვე­ბო­დი­შე­ბი და პი­რო­ბას ვდებ, რომ მეტს არა­ვის მივ­ცემ მის მო­ბი­ლურს.

არ ვიცი, იმ დღეს სერ­გეი შამ­ბა კარგ ხა­სი­ათ­ზე იყო თუ რა, მაგ­რამ მე­უბ­ნე­ბა - ახალ ნო­მერს მოგ­ცემ, იცო­დე არა­ვის უთხრა, ვნა­ხავ ერთი, ახლა მა­ინც თუ შე­ას­რუ­ლებ პი­რო­ბას.

მეც ჩა­ვი­წე­რე მისი მო­ბი­ლუ­რის ახა­ლი ნო­მე­რი. სა­უ­ბარს რომ მოვ­რჩი და ახლა ის დროა, ამ სა­უბ­რის შე­დე­გი ნი­უ­სად ვაქ­ციო, ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა მი­ი­პყრო შამ­ბას ახა­ლი მო­ბი­ლუ­რის ბოლო ციფრ­მა.

თავ­ში გა­მი­ელ­ვა აზ­რმა - რო­გორც ჩანს, სო­ხუ­მის მთავ­რო­ბის ახალ შე­მად­გენ­ლო­ბას ახა­ლი კორ­პო­რა­ტი­უ­ლი ნომ­რე­ბი აქვთ. მას შემ­დეგ რაც, არ­ჩევ­ნებ­ში და­მარ­ცხე­ბულ­მა ხა­ჯიმ­ბამ ვიცე-პრე­ზი­დენ­ტის პოს­ტი და­ი­კა­ვა, აფხა­ზურ იერ­არ­ქი­ა­ში, შამ­ბა ახლა მე­ექ­ვსე კა­ცია, შე­საძ­ლოა, - 06 ამი­ტო­მაა ბოლო ციფ­რი. აი, - 01 რომ ავ­კრი­ფო, სერ­გეი ბა­ღაფ­შის ხომ არ იქ­ნე­ბა?!

უმწვა­ვე­სი საპ­რე­ზი­დენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბის პე­რი­ოდ­ში ბევ­რჯერ მი­სა­უბ­რია "პრე­ზი­დენ­ტო­ბის" კან­დი­დატ სერ­გეი ბა­ღაფშთან მისი სა­არ­ჩევ­ნო შტა­ბის ქა­ლა­ქის ტე­ლე­ფონ­ზე.

ვიცი, საკ­მა­ოდ კარ­გად მიც­ნობს, იგი მე ჯერ კი­დევ ომამ­დე­ლი პე­რი­ო­დი­დან მიც­ნობ­და, თან, საკ­მა­ოდ კარ­გა­დაც. ეს რომ გა­ვიხ­სე­ნე, მო­მე­მა­ტა სი­თა­მა­მე და ინ­ტე­რე­სიც. არც კი დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ, ისე ავ­კრი­ფე სა­ვა­რა­უ­დოდ „პრე­ზი­დენტ“ სერ­გეი ბა­ღაფ­შის მო­ბი­ლუ­რის ახა­ლი ნო­მე­რი. და აი, სა­ოც­რე­ბავ - ალო, სლუ­შა­იუ! - მეს­მის სწო­რედ სერ­გეი ბა­ღაფ­შის ხმა.

კი გა­უკ­ვირ­და ჩემი ზარი, მაგ­რამ იმ მო­მენ­ტი­სათ­ვის აქ­ტუ­ა­ლურ თე­მა­ზე კო­მენ­ტარ­ზე უარი არ უთ­ქვამს. მოკ­ლედ, ასე აღ­მო­მაჩ­ნდა სო­ხუ­მის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მთავ­რო­ბის მო­ბი­ლუ­რე­ბი.

ამ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას ხე­ლი­დან რო­გორ გა­ვუშ­ვებ­დი. ვი­თა­რე­ბის გამ­წვა­ვე­ბის, ანაც სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ნე­ბის­მი­ერ დროს ვუ­კავ­შირ­დე­ბო­დი სო­ხუ­მის მთავ­რო­ბის ლა­მის მთელ შე­მად­გენ­ლო­ბას.

ამ­ჯე­რად, სერ­გეი შამ­ბას და­ნა­პი­რე­ბი შე­ვუს­რუ­ლე - არც მისი, არც ბა­ღაფ­შის და სხვა­თა ნომ­რე­ბი, არა­ვის­თვის მი­მი­ცია.

ასე­თი კავ­ში­რი მქონ­და სო­ხუმ­თან და ცხინ­ვალ­თან 2008 წლის აგ­ვის­ტომ­დე. ნე­ბის­მი­ერ სა­კი­თხზე ვუ­რე­კავ­დი, მა­შინ კავ­ში­რი იოლი იყო, 2008 წლის ომის შემ­დეგ სო­ხუმ­სა და ცხინ­ვალ­თან სა­ტე­ლე­ფო­ნო კავ­ში­რე­ბი გარ­თულ­და, რად­გან მოს­კოვ­მა აფხა­ზეთ­სა და ცხინ­ვა­ლის რე­გი­ონს რუ­სუ­ლი კოდი მი­ა­ნი­ჭა და სა­ტე­ლე­ფო­ნო კავ­ში­რე­ბიც უფრო რთუ­ლი გახ­და.

სულ ბო­ლოს, რი­თიც და­ვი­წყე, ისევ იმით და­ვას­რუ­ლებ - ვუ­ლო­ცავ „ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სის“ 20 წლის იუ­ბი­ლეს ყვე­ლას, ვი­საც ცოტა ხანს მა­ინც უმუ­შა­ვია ამ სა­ა­გენ­ტო­ში. გან­სა­კუთ­რე­ბით მათ, ვინც სა­ა­გენ­ტოს სა­თა­ვე­ებ­თან იდგა და ამ სა­ა­გენ­ტოს ფეხ­ზე დად­გო­მა­ში თა­ვი­სი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა.

ასე­ვე მა­თაც, ვინც დღეს „ინ­ტერპრეს­ნი­უს­ში“ ჟურ­ნა­ლის­ტთა მე­ხუ­თე თა­ო­ბას წარ­მო­ად­გენს და ამ­ჟა­მად არ აკ­ლებს მცდე­ლო­ბას ღირ­სე­უ­ლად ატა­როს „ინ­ტერპრეს­ნი­უ­სე­ლის“ სა­ხე­ლი და გა­აგ­რძე­ლოს აქამ­დე მო­ტა­ნი­ლი ტრა­დი­ცია, რა­მაც ეს სა­ა­გენ­ტო ქვეყ­ნის ერთ-ერთ სა­ინ­ტე­რე­სო და გა­მორ­ჩე­ულ სა­ინ­ფორ­მა­ციო მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბად აქ­ცია.