"აქაურობა ჩემთვის სოხუმის სახლივით ძვირფასია" - რას იხსნებს "ინტერპრესნიუსის" 20 წლის იუბილეზე ჟურნალისტი, რომელიც სააგენტოში დაარსების დღიდან მუშაობს

"ინტერპრესნიუსს" 20 წელი შეუსრულდა... საინფორმაციო სააგენტოში დაარსების დღიდან მუშაობს ჟურნალისტი კობა ბენდელიანი, რომლის თვალწინაც შეიქმნა, ჩამოყალიბდა, განვითარდა და დღემდე წარმატებულად საქმიანობს "ინტერპრესნიუსი", რომელმაც მკითხველის ნდობა თავიდანვე მოიპოვა.

კობა ბენდელიანის ჟურნალისტობა გაცილებით ადრე, 1992 წელს შემთხვევით, სოხუმში საომარი მოქმედებებისას დაიწყო... ამ სფეროში მაშინ მოვიდა და დარჩა. დღეს მისთვის, ჟურნალისტური საქმიანობა ცხოვრების წესია...

ბატონი კობას ინტერვიუზე დაყოლიება არც ისე მარტივი საქმე აღმოჩნდა. თუმცა, კოლეგების ერთობლივი ძალისხმევით, მაინც გამოგვივიდა. დღეს ის AMBEBI.GE-ს სტუმარია და იხსენებს სააგენტოში განვლილ წლებს და, გარკვეულწილად, აფასებს კიდეც მას.

"მაშინ, როცა შორეულ 1999 წელს „ინტერპრესი“ დაარსდა და ასპარეზზე გამოვიდა, მედიაბაზარზე უკვე იყვნენ აღიარებული, ავტორიტეტული და სანდოობით გამორჩეული საინფორმაციო სააგენტოები - „პრაიმნიუსი“, „კავკასპრესი“, „ბიესპრესი“, „მედიანიუსი“, „ბი-ჯი-აი”, „იფრინდა“ და ა.შ.

შესაბამისად, ქართული მედიასივრცის ამ სეგმენტში თავის დამკვიდრება არც ადვილი გახლდათ და არც იოლად მისაღწევი საქმე, ვინაიდან, ბევრ საინფორმაციო სააგენტოს უკვე ჰქონდა დამკვიდრებული თავისი ადგილი და ბაზარი გაჯერებული იყო სხვადასხვა ტიპისა თუ ხარისხის ინფორმაციით.

კარგად მახსოვს, თუ როგორ ჯიუტად არ იმჩნევდნენ ქართული მედიასივრცის ლიდერი გაზეთები და ტელევიზიები „ინტერპრესის“ გამოჩენას. ყველა იღებდა ჩვენს ინფორმაციას, მაგრამ არ ბეჭდავდა, თუ ბეჭდავდა, ისიც იშვიათად.

რა თქმა უნდა, კარგად მახსოვს როგორ აიძულა ისინი "ინტერპრესმა", მისთვის ყურადღება მიექციათ და ეღიარებინათ ყოველგვარი პროტექციისა თუ ლობირების გარეშე

ახლა, თუნდაც 1999 წელთან შედარებით, სხვა დრო და ეპოქაა ინფორმაციის მოპოვების, დამუშავებისა თუ გავრცელების თვალსაზრისით. ამჯერად, გაზეთებზე მეტად, ინტერნეტსივრცეზეა დამოკიდებული ამა თუ იმ საინფორმაციო საშუალების მოთხოვნადობის განსაზღვრა.

ამ თვალსაზრისით რომ „ინტერპრესნიუსი“ ერთ-ერთი ლიდერია, კარგა ხანია, აღიარებული ფაქტია. ამიტომ, ყველას, ვისთვისაც „ინტერპრესი“ და „ინტერპრესნიუსი“ ძვირფასია, კიდევ ერთხელ ვულოცავ სააგენტოს 20 წლის იუბილეს. განსაკუთრებით მათ, ვისთანაც მომიწია ამ წლებში მუშაობამ. არ მინდამ ვინმე გამომრჩეს, ამიტომ ყველას ჩამოთვლას არ დავიწყებ" - გვეუბნება რესპონდენტი.

- რა არის თქვენთვის ეს 20 წელი?

- ეს 20 წელიწადი ჩემთვის ჟურნალისტური ცხოვრების წესია... ჟურნალისტიკა არის სფერო, რომელიც ქვეყანაში მიმდინარე პროცესების მაჯისცემას კარგად გაგრძნობინებს.

ჩვენ სხვა მოქალაქეებისგან განსხვავებით, უპირატესობა გვაქვს, ახლოდან ვადევნოთ თვალი მიმდინარე პროცესებს, ეს ერთი მხრივ მნიშვნელოვანი მომენტია, მაგრამ მეორე მხრივ, როგორც ვთქვი, უკეთ გაგრძნობინებს მიმდინარე ამბების მაჯისცემას. ეს კი, ის დინამიკაა, რომელშიც სააგენტო ცხოვრობს. სხვაგვარად მისი არსებობა წარმოუდგენელია.

ჩვენს სააგენტოში კი არ კეთდება ახალი ამბები, არამედ ქვეყნის ახალი ამბების აღნუსხვა ხდება

ეს 20 წელი და საერთოდ, ბოლო 30 წელი საქართველოს ისტორიაში ძალიან მძიმე წლებია და ჟურნალისტიკამ ეს პერიოდი საზოგადოებასთან ერთად გაიარა. შესაბამისად, ჟურნალისტებს ბევრი რამ აქვთ გასახსენებელი, რაც ამ ეპოქას ახასიათებდა.

- პირველ ეტაპზე, რა ხასიათის თემებით გამოჩნდა სააგენტო ბაზარზე?

- როგორც გითხარით, ჩემს მიერ უკვე დასახელებული სააგენტოები გაწაფულნი იყვნენ ბევრ რამეში. მათ შორის, ისეთი სფეროების გაშუქებაში, რაც ეხებოდა პრეზიდენტის კანცელარიისა და პარლამენტის საქმიანობას, ასევე კრიმინალს, ეკონომიკას, ენერგეტიკას, სამხედრო სფეროს, საბანკო სექტორს. ყველა ამ თემებს ისინი საკმაოდ მაღალ დონეზე აშუქებდნენ და თავიდან, ძნელი იყო მათთან კონკურენციაში შესვლა.

შემდგომ ეტაპებზე, ჩემს მიერ უკვე ხსენებულ კონკურენტებს ამ სფეროების გაშუქებაში დავეწიეთ კიდეც, მაგრამ თავიდან ასე იყო.

არ მიყვარს ჩემზე საუბარი, მაგრამ ამჯერად მომიწევს იმის თქმა, რომ "ინტერპრესი" ბაზარზე კონფლიქტების თემით გამოჩნდა, კონფლიქტების თემატიკის სფერო კი მე მებარა. კონფლიქტის ზონებიდან რამდენადაც შესაძლებელი იყო, ვამზადებდი თემებს. მუდმივი კავშირი მქონდა სოხუმთან, ცხინვალთან, ნაწილობრივ რუსეთთანაც.

სააგენტო ამ ტიპის აქტივობით გამოჩნდა და თავიდანვე ჩვენი სამარკო ნიშანი კონფლიქტების თემა გახდა. მქონდა საშუალება დღეში რამდენჯერაც დასჭირდებოდა საქმეს, იმდენჯერ დავკავშირებოდი სოხუმს თუ ცხინვალს.

- 20 წლის წინ მოპოვებული ნდობის მანდატი სააგენტოს დღესაც მყარად უჭირავს, როგორ მოახერხა ეს?

- დღეს ჩვენთან ჟურნალისტების მეხუთე თაობა მუშაობს. სააგენტოში თაობათა ცვლა ბუნებრივი ამბავია. სააგენტომ შეძლო თაობათა ცვლა არ დატყობოდა ჩვენს საქმიანობას.

მიუხედავად იმისა, რომ ყველა თაობასთან საკმაოდ ნორმალური დამოკიდებულება მქონდა, უნდა ვაღიარო, რომ განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს პირველი-მეორე თაობის მიმართ, რომელმაც საკმაოდ მყარი საფუძველი ჩაუყარა სწორედ იმ ნდობის მოპოვებას, რაც ახლა გვაქვს. ეს კი დაუღალავი შრომის გარდა, დიდი მეგობრობის, ერთიანი გუნდის შეგრძნების, ერთმანეთისგან ბევრი რამის სწავლის, ერთამენეთის პროფესიული წარმატებისა თუ წარუმატებლობის გაზიარების შედეგი იყო.

„ინტერპრესის“ პირველი მთავარი რედაქტორი გახლდათ ქალბატონი ბაია ცანავა, სააგენტოს მთავარი კონსულტანტი კი ბატონი რამაზ ქართველიშვილი. ბატონმა რამაზმა სააგენტოს საქმე ზედმიწევნით კარგად იცოდა. პროფესიული თვალსაზრისით სწორედ მის ხელში დავაჟკაცდა "ინტერპრესის" პირველი-მეორე თაობა.

ნიუსის წერა არ არის ადვილი - მოკლე ტექსტში დიდი აზრის ჩატევა ერთი შეხედვით, ძალიან იოლია, მაგრამ ასე არ არის. ბატონი რამაზი „ინტერპრესის“ პირველი და მეორე თაობისაგან ნიუსის დაწერას, სწორედ მსოფლიოში მიღებული სტანდარტებით მოითხოვდა.

მე რომ მკითხოთ, ნიუსი "ჟურნალისტიკის დედოფალია" და მას წერისას ისეთი მოფერება და ზრუნვა სჭირდება, როგორც დედოფალს. "მოფერებაში" ვგულისხმობ ფაქტისა და აზრის სიზუსტის იმ კონდიციამდე მიყვანას, რომ ტექსტის წაკითხვისთანავე გასაგები იყოს, რაზეა საუბარი.

ქალბატონი ბაია, ბატონი რამაზი, ყველა რედაქტორი ცდას არ აკლებდნენ, რომ „ინტერპრესში“ დაუზუსტებელი ინფორმაცია არც დაწერილიყო და არც გავრცელებულიყო.

ამან შექმნა იმის წინაპირობა, რომ სააგენტოს თავიდანვე დაუმკვიდრდა ნდობის მაღალი რეპუტაციის მქონე სააგენტოს სახელი. ის, რომ „ინტერპრესნიუსი“ დღესაც ცოცხალია, ამას ბევრი სხვა მიზეზი აქვს, მაგრამ ერთ-ერთი ისიცაა, რომ ამ სააგენტოს დაუზუსტებელი და გადაუმოწმებელი ინფორმაცია არ გაუვრცელებია.

დარწმუნებული ვარ „ინტერპერსის“ პირველ და მეორე თაობებს არასდროს დაავიწყდებათ ბატონ რამაზის მოთხოვნა მასალაზე მუშაობისას თავიდანვე განსაზღვრულიყო - „ლიდი“ (ანუ მთავარი აზრი, რომელიც თავში იყო ასატანი), ნიუსს მაქსიმალურად გაეცა პასუხი უმარტივეს 3-5 კითხვაზე. სამზე აუცილებლად! თუ ხუთივეზე უკვე ცნობილი იყო პასუხი, მთლად სრულყოფილი ნიუსი გამოვიდოდა.

კითხვები კი ასეთი იყო და ასეთივე კითხვებად რჩება - რა? როდის? სად? ვინ? რატომ? სავარაუდოდ რისთვის? თითქოს მარტივია არა? კი, ნამდვილად მარტივია, მაგრამ იმ შემთხვევაში, თუ ნიუსის წერის დაწყებამდე, ამ კითხვებზე გაქვს პასუხები.

გარდა ამისა, ყველა ნიუსს უნდა ჰქონოდა ე.წ. ბეგრაუნდი. ის ნიუსს თუ აქვს, ეს უკვე ნიუსის დამწერის ჟურნალისტობის "ჰაი-კლასზე" მიუთითებს. თუ სასწრაფო ამბავი იყო გასაშვები, ნიუსი "ბეგრაუნდის" გარეშე კი გავიდოდა, მაგრამ მალევე მიემატებოდა ხოლმე.

- ეს 20 წელიწადი პირადად თქვენს ბიოგრაფიაში რა ადგილს იკავებს?

- ჩემი ჟურნალისტური საქმიანობა 1992 წლის აგვისტოს, სოხუმში, აფხაზეთში საომარი მოქმედებების მესამე დღეს დაიწყო. ალბათ გახსოვთ, რომ საომარი მოქმედებები 14 აგვისტოს დაიწყო.

ბევრი რამ მაქვს ნანახი, ბევრი ისეთიც, რასაც ახალგაზრდა კოლეგებს ნამდვილად არ ვუსურვებ. ძალიან ბევრ რედაქციაში მიმუშავია, ამიტომ ბევრი თვალსაზრისით, ჟურნალისტურ საქმიანობაში ჩემი რაიმეთი გაკვირვება იოლი არაა.

"ინტერპრესნიუსის" დღევანდელი მისამართი ჩემთვის კარგა ხანია მხოლოდ სამსახურის ადგილმდებარეობა არაა. იგი ჩემთვის ჩემი სოხუმური სახლივით ახლობელი და ძვირფასია. ცხოვრების დიდ ნაწილს აქ ვატარებ, ამიტომ „ინტერპრესნიუსი“ ჩემთვის მხოლოდ სამუშაო არაა...

სააგენტოში სულ ხმაურია, მაგრამ საქმიანი და შემოქმედებითი ხმაური. ამ ხმაურში უფრო კარგად გრძნობ ქვეყანაში მიმდინარე პროცესების მაჯისცემას. ასევე იმას, თუ რა ხდება მსოფლიოში.

შესაძლოა, ვინმემ თქვას, ან გაიფიქროს, ეს ხომ კომპიუტერთან ნებისმიერ მჯდომსაც შეუძლია შეიგრძნოს?! კი ასეა, მაგრამ სააგენტოში ამ ამბებზე რეაგირებისა და, შესაბამისად, შემდგომ რეაქციებზე ნიუსების კეთების პროცესი არა მარტო ადრენალინი, არამედ ცხოვრების წესია.

„ინტერპრესნიუსამდე“ მე ნიუსებზე ვმუშაობდი „ალიონი-ექსპრესში“, შემდეგ „მოამბე-ექსპრესში“, ასე რომ, საერთო ჯამში ნიუსების წერის მრავალწლიანი გამოცლილება მაქვს.

2007 წლიდან ფაქტის ჟურნალისტიკიდან აზრისა თუ მოსაზრებების ჟურნალისტიკაში ვმუშაობ. მესმის, რომ საქართველოში პოლიტიკური თვალსაზრისით სააზროვნო და საექსპერტო სივრცე იმაზე გაცილებით საინტერესო და დიდია, ვიდრე მე ვწვდები. მაგრამ, რაც გამოდის, როგორც ვიცი, საკმაოდ საინტერესოცაა და არც მკითხველი აკლია.

ამდენი ხანია „ინტერპრესნიუსში“ ვმუშაობ და შემიძლია ვთქვა, რომ აქ ხელშეწყობის მეტი არაფერი მქონია იმაში, რასაც ჩავთვლი საჭიროდ ვაკეთო. გარწმუნებთ, ჟურნალისტისთვის ეს დიდი ფუფუნებაა!

ამას წინათ, შემთხვევით გადავაწყდი ამერიკული ჟურნალისტიკის მამის, ჯოზეფ პულიცერის ჟურნალისტურ ანბანში პროფესიული კრედოს ასეთ განსაზღვრას - „არასოდეს გახდეთ მხარე; არასოდეს გახდეთ რომელიმე პარტიის წევრი; იბრძოლეთ დემაგოგების წინააღმდეგ; იყავით უაღრესად დამოუკიდებლები, მიუკერძოებლები; არასდროს დაკარგოთ თანაგრძნობა; არასდროს შეუშინდეთ ბრძოლას უკეთურობასთან. ამიტომ, კარგად იფიქრე, ვიდრე პროფესიას აირჩევდე, ხოლო თუ მაინც უკვე იქა ხარ და გაგიჭირდა, წასვლა ბევრად ნაკლები სირცხვილია“.

პულიცერის 7 შეგონება-გაფრთხილებიდან რომ ყველა მნიშვნელოვანია, ფაქტია. რამდენად შევძელი შვიდივეს გათვალისწინება, არ ვიცი, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ძალიან კი ვეცადე.

რაც შეეხება პულიცერის ბოლო შეგონება-რჩევას - „თუ მაინც უკვე იქა ხარ (იგულისხმება ჟურნალისტიკა) და გაგიჭირდა, წასვლა ბევრად ნაკლები სირცხვილია“, ამაზეც ბევრი ვიფიქრე. რადგან გრიბოედოვ-ჩაცკის სიტყვები - Служить бы рад, прислуживаться тошно, კარგა ხანია გაცნობიერებული მაქვს და განსაკუთრებით მიყვარს, პულიცერის ბოლო რჩევა-შეგონებაზე ჩემი პასუხი ასეთია: შვიდივე შეგონების შესრულებაში ჯერ ისე არ მიჭირს, რომ მერვე შეგონებაზე, ანუ ჟურნალისტიკიდან წასვლაზე ვიფიქრო.

ამისთვის კი მადლობა „ინტერპრესნიუსსა“ და მედიაჰოლდინგ „პალიტრას“!

- უამრავი რამ გინახავთ სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებისას, ცხადია, ყველაფერს ახლა ვერ გაიხსენებთ, მაგრამ AMBEBI.GE-ს რას გაგვანდობდით?

- უამრავი ამბავი მომხდარა, რაც ჩვენი სააგენტოს ისტორია კი არა, უახლოესი საქართველოს კუთვნილებაა. როგორც ვთქვი, მუდამ ამ პროცესების ამსახველები ვიყავით, ახლოდან ვუყურებდით ხშირად დრამატულ მოვლენებს, რომლებიც ბოლო წლებში განვითარებულა. ასეთი ამბავი ბევრია, ზოგის გახსენება ძალიან მძიმეა. ოდესმე შევეცდები, ეს აღვწერო. ახლა საიუბილეოდ, ჯობს გავხალისდეთ...

გარდა იმისა, რომ ჩვენი მთავარი რედაქტორი ბაია ცანავა კარგი მთავარი რედაქტორი, საუკეთესო მედია-მენეჯერი და უკარგესი კოლეგა გახლდათ, ის ყოველთვის გამოირჩეოდა იმის ანალიზით, თუ როგორ განვითარდებოდა სავარაუდოდ, პროცესები.

2003 წლის ნოემბერია, როგორც იტყვიან, ქუჩაში რევოლუცია მძვინვარებს. პარლამენტის წინ მდებარე მოედანსა და აქციაზე ვარ. მირეკავს ბაია და მეუბნება - "ჩვენი გოგონები კანცელარიასთან დგანან, გადადი კანცელარიასთან, შენს პოზიციაზე გოგონები გადმოვლენ. თავს გაუფრთხილდი, ისე მიდის საქმე, შეიძლება დღეს კანცელარიაც აიღონ. მოკლედ, გადადი!"

როგორც იქნა, მივაღწიე კანცელარიას. უი, საოცრებავ, ცოტა ხანში რევოლუციონერებმა კანცელარიის „შტურმი“ მართლაც დაიწყეს. ინგოროყვას ქუჩიდან დაიწყო პროცესი. ანუ კანცელარიის ზედა შესასვლელთან ზედახორაა... ვგრძნობ დაილეწება აქაურობა. არადა, ამ შენობაში შესასვლელი საშვი 11 წელია მაქვს და მენანება აქაურობის მილეწ-მოლეწვა.

გავერიე ხალხში, ვთხოვ, არ დალეწონ არაფერი, არ დაამსხვრიონ და გააფუჭონ. ერთი კი შემომხედეს უცნაურად, მაგრამ რევოლუციონერებმა რატამღაც მაინც თავისიანად ჩამთვალეს.

სულ ცოტა ხანში კანცელარია გაივსო ხალხით. უზარმაზარი ხალხის ნაკადით გაივსო კორიდორები და კიბეები. როგორც იქნა, მეთერთმეტე სართულამდე ავედი. დაიწყო შევარდნაძის კაბინეტის დალუქვის პროცესი. ჟურნალისტებს შემოგვთავაზეს შევარდნაძის კაბინეტში შესვლა, მე არ შევსულვარ. ეტყობა იმიტომ არ მოვინდომე შესვლა, რომ მანამდე ამ კაბინეტში სულ ცოტა 5-ჯერ მაინც ვიყავი ნამყოფი.

მას შემდეგ, რაც შევარდნაძის კაბინეტი დაილუქა, გია ბარამიძე მოვძებნე, ვუთხარი, კიბეებზე იმდენი ხალხი დგას, შესაძლოა, ვერ გაუძლოს და რამე უბედურება რომ არ მოხდეს, იქნებ როგორმე დაიწყონ ქვემოთ ჩასვლა-თქო.

როგორც ჩანს, ბარამიძეს ჩემი ნათქვამი ჭკუაში დაუჯდა. მეგაფონით მიმართა ხალხს და სთხოვა, ქვემოთ ჩასულიყვნენ. როგორც ჩანს, იმის გამო, რომ შენობის მეთერთმეტე სართულის მისადგომებთან მეგრული ლაპარაკი ისმოდა, გია ბარამიძემ სამეგრელოდან ჩამოსულ ხალხს მიმართა - თქვენ მეშვიდე სართულზე უშიშროების საბჭო უნდა ჩაგაბაროთო.

ამის თქმა იყო, ისე სწრაფად ჩავედით მეშვიდე სართულზე, მეც კი გამიკვირდა. რევოლუციონერები ყველა სართულზე ტოვებდნენ 10-10 კაცს, საკმაოდ სწრაფად ჩავედით ვესტიბიულში, რომელშიც შესასვლელი ინგოროყვას ქუჩიდანაა.

"დალაშქრული" კანცელარიიდან კარგად ჩანს, რომ შენობის ირგვლივ უამრავი ხალხია. ხალხი აღფრთოვანებულია პრეზიდენტის კანცელარიის აღებით რევოლუციონერების მიერ.

კანცელარიის ვერსტიბიულში ასეთი სცენაა: რევოლუციონერი გოროზია (შემდგომში სამეგრელო-ზემო-სვანეთის ადმინისტრაციის ხელმძღვანელი) გია ბარამიძეს ეუბნება - ბატონო გია, ხალხი შევარდნაძის სკამს ითხოვს. გია ბარამიძე - რას სკამს, ადამიანო? გოროზია პასუხობს: "შევარდნაძის სკამის დაწვას ითხოვენ".

გია ბარამიძე დაფიქრდა, რა ქნას. გოროზია მიხვდა, რომ შევარდნაძის სკამი არავის ჩამოუტანია, ოთახი მხოლოდ დაილუქა და იწყებს სკამის ძებნას. ორიოდ წუთში მოაქვს საკმაოდ მშვენიერი სავარძელი, რომელიც შესასვლელში მდებარე გარდერობის მუშაკ ქალბატონს ეკუთვნოდა. გოროზია ამ სავარძელს ბარამიძეს აჩვენებს და თან ეკითხება - ივარგებს? ბარამიძე - "მშვენიერია. რას იზამ შეეწიროს რევოლუციას!!!"

კანცელარიის ფოიედან თვალს ვადევნებთ თუ როგორ გააქვთ „შევარდნაძის სკამი“. ხალხი ხმაურიანი ოვაციებით ხვდება ამ ამბავს. ცოტა ხანში კანცელარიის წინამდებარე მოედანზე ასეთი სურათია - ცეცხლმოკიდებული სკამი „რევოლუციურად“ იწვის. ასე შეეწირა 2003 წლის რევოლუციას პრეზიდენტის კანცელარიის მეგარდერობეს სავარძელი...

- კიდევ ხომ არ გაიხსენებდით რამეს?

- 2005 წლის გაზაფხულის ერთი ჩვეულებრივი დღეა. ვურეკავ სოხუმის ხელისუფლების საგარეო საქმეთა მინისტრ სერგეი შამბას. სოხუმში ახალი არჩეულია პრეზიდენტად სერგეი ბაღაფში. ალბათ გახსოვთ, თუ რა დაპირისპირება უძღოდა აფხაზეთში საპრეზიდენტო არჩევნებს არძინბას მიერ მხარდაჭერილ პრეზიდენტობის კანდიდატ რაულ ხაჯინბასა და სერგეი ბაღაფშს შორის.

საუბრის დაწყებამდე შამბა ისევ მსაყვედურობს, ქართველ კოლეგებს მისი მობილურის ნომერს რომ ვაძლევ. არაფერი მეთქმის, ბოდიშებს ვუხდი იმის გამოც, რომ თურმე ჩემი კოლეგები ვერ აგებინებენ, რა უნდათ და საერთოდ, რატომ ურეკავენ. ვებოდიშები და პირობას ვდებ, რომ მეტს არავის მივცემ მის მობილურს.

არ ვიცი, იმ დღეს სერგეი შამბა კარგ ხასიათზე იყო თუ რა, მაგრამ მეუბნება - ახალ ნომერს მოგცემ, იცოდე არავის უთხრა, ვნახავ ერთი, ახლა მაინც თუ შეასრულებ პირობას.

მეც ჩავიწერე მისი მობილურის ახალი ნომერი. საუბარს რომ მოვრჩი და ახლა ის დროა, ამ საუბრის შედეგი ნიუსად ვაქციო, ჩემი ყურადღება მიიპყრო შამბას ახალი მობილურის ბოლო ციფრმა.

თავში გამიელვა აზრმა - როგორც ჩანს, სოხუმის მთავრობის ახალ შემადგენლობას ახალი კორპორატიული ნომრები აქვთ. მას შემდეგ რაც, არჩევნებში დამარცხებულმა ხაჯიმბამ ვიცე-პრეზიდენტის პოსტი დაიკავა, აფხაზურ იერარქიაში, შამბა ახლა მეექვსე კაცია, შესაძლოა, - 06 ამიტომაა ბოლო ციფრი. აი, - 01 რომ ავკრიფო, სერგეი ბაღაფშის ხომ არ იქნება?!

უმწვავესი საპრეზიდენტო არჩევნების პერიოდში ბევრჯერ მისაუბრია "პრეზიდენტობის" კანდიდატ სერგეი ბაღაფშთან მისი საარჩევნო შტაბის ქალაქის ტელეფონზე.

ვიცი, საკმაოდ კარგად მიცნობს, იგი მე ჯერ კიდევ ომამდელი პერიოდიდან მიცნობდა, თან, საკმაოდ კარგადაც. ეს რომ გავიხსენე, მომემატა სითამამე და ინტერესიც. არც კი დავფიქრებულვარ, ისე ავკრიფე სავარაუდოდ „პრეზიდენტ“ სერგეი ბაღაფშის მობილურის ახალი ნომერი. და აი, საოცრებავ - ალო, სლუშაიუ! - მესმის სწორედ სერგეი ბაღაფშის ხმა.

კი გაუკვირდა ჩემი ზარი, მაგრამ იმ მომენტისათვის აქტუალურ თემაზე კომენტარზე უარი არ უთქვამს. მოკლედ, ასე აღმომაჩნდა სოხუმის ხელისუფლების მთავრობის მობილურები.

ამ შესაძლებლობას ხელიდან როგორ გავუშვებდი. ვითარების გამწვავების, ანაც საჭიროების შემთხვევაში, ნებისმიერ დროს ვუკავშირდებოდი სოხუმის მთავრობის ლამის მთელ შემადგენლობას.

ამჯერად, სერგეი შამბას დანაპირები შევუსრულე - არც მისი, არც ბაღაფშის და სხვათა ნომრები, არავისთვის მიმიცია.

ასეთი კავშირი მქონდა სოხუმთან და ცხინვალთან 2008 წლის აგვისტომდე. ნებისმიერ საკითხზე ვურეკავდი, მაშინ კავშირი იოლი იყო, 2008 წლის ომის შემდეგ სოხუმსა და ცხინვალთან სატელეფონო კავშირები გართულდა, რადგან მოსკოვმა აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონს რუსული კოდი მიანიჭა და სატელეფონო კავშირებიც უფრო რთული გახდა.

სულ ბოლოს, რითიც დავიწყე, ისევ იმით დავასრულებ - ვულოცავ „ინტერპრესნიუსის“ 20 წლის იუბილეს ყველას, ვისაც ცოტა ხანს მაინც უმუშავია ამ სააგენტოში. განსაკუთრებით მათ, ვინც სააგენტოს სათავეებთან იდგა და ამ სააგენტოს ფეხზე დადგომაში თავისი წვლილი შეიტანა.

ასევე მათაც, ვინც დღეს „ინტერპრესნიუსში“ ჟურნალისტთა მეხუთე თაობას წარმოადგენს და ამჟამად არ აკლებს მცდელობას ღირსეულად ატაროს „ინტერპრესნიუსელის“ სახელი და გააგრძელოს აქამდე მოტანილი ტრადიცია, რამაც ეს სააგენტო ქვეყნის ერთ-ერთ საინტერესო და გამორჩეულ საინფორმაციო მედიასაშუალებად აქცია.