წელს, 26 წლის შემ­დეგ, უკვე მე­ო­რედ აღ­მოჩ­ნდა აფხა­ზეთ­ში, რი­თაც უბედ­ნი­ე­რე­სია, რად­გა­ნაც მო­ი­ნა­ხუ­ლა ად­გი­ლე­ბი, რო­მე­ლიც უზო­მოდ ენატ­რე­ბო­და, ნა­თე­სა­ვე­ბი და წი­ნა­პარ­თა საფ­ლა­ვე­ბი...

ექი­მი-რეპ­რო­დუქ­ტო­ლო­გი მა­ნა­ნა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლი აფხა­ზეთ­ში და­ბა­დე­ბულ-გაზ­რდი­ლია, მაგ­რამ ომმა, რო­გორც ბევ­რი ქარ­თვე­ლი, მშობ­ლი­ურ კუ­თხეს და­ა­შო­რა...

ქალ­ბა­ტონ­მა მა­ნა­ნამ ორი­ვე ვი­ზი­ტი­სას რე­პორ­ტი­ო­რის ფუნ­ქცი­აც მშვე­ნივ­რად შე­ი­თავ­სა და სო­ხუ­მი­დან პირ­და­პირ რე­პორ­ტა­ჟებს გვაწ­ვდი­და. AMBEBI.GE-ს ახლა უკვე სა­კუ­თარ გან­ცდებ­ზე უამ­ბობს...

- ამ­ჟა­მად ჩემი მთავ­რი მი­ზა­ნი იყო, დე­დის საფ­ლავ­ზე საფ­ლა­ვის ქვა ჩა­მე­ტა­ნა, რო­მელ­ზეც მისი სა­ხე­ლი და გვა­რი ეწე­რე­ბო­და... ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქვა არ ედო. თბი­ლის­ში და­ვამ­ზა­დე­ბი­ნე და აფ­ზა­ხურ-ქარ­თუ­ლად და­ვა­წე­რი­ნე. რაც ვნა­ხე, იქა­ურ საფ­ლა­ვებს, მხო­ლოდ რუ­სუ­ლად ეწე­რა. მე აფხა­ზურ-ქარ­თუ­ლი წარ­წე­რა მინ­დო­და, რომ ჰქო­ნო­და.

ასევე დაგაინტერესებთ

09:19 / 21-03-2019

აფხაზეთის მთავარი ფსიქიატრის ქალიშვილის ემოციური მოგზაურობა სოხუმში 26 წლის შემდეგ - რა ნახა ქართველმა ექიმმა მშობლიურ ქალაქში

18:38 / 05-11-2020

"ზუსტად ასეთი გაპარტახებული წარმომედგინა..." - ტყედ ქცეული ქართველთა საფლავები აფხაზეთში, რომელიც რუსი ბლოგერის ობიექტივში მოხვდა

12:06 / 24-04-2021

"ზემიკო და მამაჩემი საკუთარ ქუჩაზე ერთად დახვრიტეს" - რას წერს ცნობილი ექიმი სოხუმელ კაცზე, რომლის ნეშტიც აფხაზეთიდან წლების შემდეგ გადმოასვენეს

მა­ნამ­დე კი, მე და ჩემს და-ძმებს მო­ფიქ­რე­ბუ­ლი გვქო­და, დედა თბი­ლის­ში გად­მოგ­ვეს­ვე­ნე­ბი­ნა. ისე­ვე, რო­გორც სხვებ­მა გა­ა­კე­თეს, აფხა­ზე­თი­დან თა­ვი­სი მიც­ვა­ლე­ბუ­ლი გად­მო­ას­ვე­ნეს. 26 წელი საფ­ლა­ვი მი­ტო­ვე­ბუ­ლი იყო, მაგ­რამ როცა ჩა­ვე­დი და ვნა­ხე, იქა­უ­რო­ბას გა­დავ­ხე­დე, ყვე­ლა­ფე­რი ისე­თი მშობ­ლი­უ­რი და ბუ­ნებ­რი­ვი იყო, რომ თით­ქოს ეს 26 წელი არც ყო­ფი­ლა... საფ­ლა­ვი შე­მაღ­ლე­ბულ ად­გილ­ზეა და იქი­დან ზღვა ჩანს, ლა­მა­ზი ხე­დია და ვი­ფიქ­რე, დე­და­ჩე­მი აქ უნდა იყოს-მეთ­ქი... თან, ძი­რძვე­ლი სო­ხუ­მე­ლია, მისი წი­ნაპ­რე­ბიც იქ არი­ან და­ბა­დე­ბუ­ლი. ალ­ბათ თვი­თო­ნაც არ მო­უნ­დე­ბო­და, რომ აქეთ გად­მოგ­ვე­სე­ვე­ნე­ბი­ნა, რა­შიც ჩემი და-ძმე­ბიც და­მე­თან­ხმნენ.

- სო­ხუმ­ში ყოფ­ნი­სას, „ფე­ის­ბუ­ქის“ სა­შუ­ა­ლე­ბით თვალს ვა­დევ­ნებ­დი თქვენს მოგ­ზა­უ­რო­ბას - ხში­რად რთავ­დით ამა თუ იმ ად­გი­ლი­დან „ლა­ივს“. სა­საფ­ლა­ო­ზე ყოფ­ნი­სას სხვა ქარ­თვე­ლე­ბის საფ­ლა­ვებ­საც უღებ­დით ფო­ტო­ებს...

- კი, სხვა, ჩემ­თვის უც­ნობ ქარ­თვე­ლე­ბის საფ­ლა­ვებ­საც ვუ­ღებ­დი სუ­რა­თებს, სან­თლე­ბი რო­გორც მეყო და შევ­ძე­ლი, ყვე­ლა მიც­ვა­ლე­ბულს და­ვუნ­თე. ბევ­რმა ფო­ტო­ებ­ზე თა­ვი­ან­თი წი­ნაპ­რე­ბის, ახ­ლობ­ლე­ბის საფ­ლა­ვე­ბი ამო­იც­ნო და ამ­დე­ნი წლის შემ­დეგ, ოჯა­ხის წევ­რის, მე­გობ­რის, ნა­თე­სა­ვის საფ­ლა­ვი პირ­ვე­ლად ნახა და ჩემი ატ­ვირ­თუ­ლი ფო­ტო­ე­ბის ქვე­მოთ მად­ლო­ბას იხ­დიდ­ნენ... ორი საფ­ლა­ვი გა­ვა­სუფ­თა­ვე­ბი­ნე კი­დეც, რად­გან სულ ეკ­ლებ­ში იყო გახ­ვე­უ­ლი.

- ამ­ჯე­რა­დაც ნა­თე­სა­ვებ­თან ჩახ­ვე­დით სტუმ­რად?

- კი და ბევრ ოჯახ­შიც მიწ­ვევ­დნენ, სუფ­რას მიშ­ლიდ­ნენ (სუფ­რის ტრა­დი­ცი­ე­ბი ჩვენ და აფხა­ზებს თით­ქმის ერ­თნა­ი­რი გვაქვს). მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან თბი­ლად შემ­ხვდნენ. ერ­თმა ქალ­მა მი­თხრა - შენ ჩვენ შო­რის მშვი­დო­ბის მტრე­დი­ვით ხარ, სა­ოც­რად კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი და ჩვენ სხვა­ნა­ი­რე­ბი ვერ ვიქ­ნე­ბით შენ მი­მარ­თო... 5 დღე ვი­ყა­ვი იქ და მარ­თლაც, ხომ ვამ­ბობ, სით­ბოს მეტი არა­ფე­რი მიგ­რძვნია. სა­უ­ბარ­ში ხში­რად ახ­სე­ნებ­დნენ - რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნის­გან გა­ვი­გე, რომ „კარგ ცხოვ­რე­ბა­ში ხომ ასე იყო“... „კარგ ცხოვ­რე­ბა­ში“ ომამ­დე პე­რი­ოდს გუ­ლის­ხმობ­დნენ, როცა ქარ­თვე­ლე­ბი და აფხა­ზე­ბი ერ­თად ვი­ყა­ვით. მოკ­ლედ, უბ­რა­ლო, ადა­მი­ა­ნურ სა­უბ­რებ­ში ასე იყო...

მა­ჩუ­ქეს 2 ბოთ­ლი ბიჭ­ვინ­თის ღვი­ნო და თან, იქ ქალ­ბა­ტო­ნი მიხ­სნი­და, - სა­ო­ცა­რი ღვი­ნოა, მერე მის­მა მე­უღ­ლემ უთხრა, - ამას ღვი­ნით რას გა­აკ­ვირ­ვებ, მა­გათ კა­ხუ­რი ღვი­ნო აქვთ, მაგ­რამ იმან და­ა­მა­ტა, რომ ეს მის­თვის მშობ­ლი­უ­რია და ძვირ­ფა­სი იქ­ნე­ბაო... ისი­ნიც ისე მი­იჩ­ნე­ვენ, რომ აფხა­ზეთ­ში ჩემ­თვის მშობ­ლი­უ­რია ყვე­ლა­ფე­რი და რომ ის ჩვე­ნი სამ­შობ­ლოა.

- აგ­რე­სი­უ­ლი ნა­წილ­თან არ გქო­ნი­ათ შე­ხე­ბა, რომ­ლე­ბიც არ გი­ღე­ბენ და მორ­ჩა?

- აგ­რე­სია არ­სად მიგ­რძვნია, ქუ­ჩა­ში მარ­ტო დავ­დი­ო­დი ვი­დე­ო­ლა­ი­ვებს რომ ვდებ­დი, თბი­ლი­სი­დან მეხ­მა­უ­რე­ბოდ­ნენ და მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ - არ გე­ში­ნი­აო? გან­სა­კუთ­რე­ბით უკ­ვირ­დათ ქარ­თუ­ლად რომ ვლა­პა­რა­კობ­დი. მინ­და ვთქვა, რომ არც მაქ­ცევ­დნენ ყუ­რა­დღე­ბას, მეც ამი­ტომ გავ­თა­მამ­დი და ქა­ლაქ­შიც მარ­ტო მხო­ლოდ ამი­ტომ დავ­დი­ო­დი.

- რო­გორც ვიცი, აფხა­ზი მხატ­ვა­რიც გა­ი­ცა­ნით...

- კი და იმ „ლა­ივს“ 20.000 ნახ­ვა ჰქონ­და... თა­ვი­დან შე­მე­შინ­და და მის­თვის არ მით­ქვამს, ქარ­თვე­ლი ვარ და თბი­ლი­სი­დან ჩა­მო­ვე­დი-მეთ­ქი. ვუ­თხა­რი, - სო­ხუ­მე­ლი ვარ, აქ და­ვი­ბა­დე, მოს­კოვ­ში ვცხოვ­რობ-მეთ­ქი. ცოტა ხან­ში კი მი­თხრა, - ქარ­თულ­ნა­რე­ვი აქ­ცენ­ტი გაქ­ვთო. მიხ­ვდა, რა­შიც იყო საქ­მე. მერე ვუ­პა­სუ­ხე - ჩვენს სა­უ­ბარ­სა და ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში და­ძა­ბუ­ლო­ბა რომ არ შე­მე­ტა­ნა, ასე ამი­ტომ გი­თხა­რით. დიახ, ქარ­თვე­ლი ვარ, თბი­ლის­ში ვცხოვ­რობ, თუმ­ცა სო­ხუმ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე-მეთ­ქი. რას ამ­ბობთ, მე მყავს ქარ­თვე­ლი მე­გობ­რე­ბიო... ბო­ლოს რო­გორც ხე­ლო­ვან­მა მხატ­ვრუ­ლად მი­თხრა კომ­პლი­მენ­ტე­ბი, ხელი ჩა­მო­მარ­თვა და და­მემ­შვი­დო­ბა... ასე­თი თბი­ლი შეხ­ვედ­რაც მქონ­და... ურ­თი­ერ­თო­ბებს რაც შე­ხე­ბა, ასეთ ეპი­ზოდსაც მოვ­ყვე­ბი - ენ­გუ­რის ხიდს რომ გად­მოვ­დი­ო­დი, უფ­როს­მა მე­სა­ზღვრემ, ეროვ­ნე­ბით აფხაზ­მა (ასა­კო­ვა­ნი იყო) მკი­თხა - ღა­მით მარ­ტო ხართ ქალი სა­ზღვარ­ზე? სად მი­დი­ხარ­თო? - თბი­ლის­ში-მეთ­ქი. სად იყა­ვით და ვინ ხარ­თო? ვუ­პა­სუ­ხე... ისიც თბი­ლად გა­ნე­წყო - გვი­ა­ნია, ავ­ტო­ბუ­სი აღარ არის, რომ გა­და­გიყ­ვა­ნოთ. - პი­რი­ქით, უკე­თე­სია, თუ ფე­ხით გა­და­ვალ-მეთ­ქი. იმ მი­წა­ზე ფე­ხით სი­ა­რუ­ლი მარ­თლა მი­ხა­რო­და, თან, ბევრ რა­ღა­ცას ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი. რომ გა­მო­მა­ცი­ლა მი­თხრა - ჩვენ­თან კი­დევ ჩა­მო­დიო.

იმ პე­რი­ოდ­ში და­ვი­ნა­ხე, ორი სას­წრა­ფოს მან­ქა­ნა, რო­მე­ლებ­საც აფხა­ზე­თი­დან, ენ­გუ­რის ხიდ­ზე მწო­ლი­ა­რე ავად­მყო­ფე­ბი გად­მოჰ­ყავ­და... ერთი ტაქ­სის­ტიც შემ­ხვდა, რო­მელ­მაც თქვა, რომ ოპე­რა­ცია თბი­ლის­ში ჰქონ­და გა­კე­თე­ბუ­ლი. ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და, რომ ქარ­თვე­ლი ვი­ყა­ვი. ცხოვ­რე­ბა­ში ორი ადა­მი­ა­ნი მყავს ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი - დე­და­ჩე­მი, ვინც გა­მა­ჩი­ნა და მე­ო­რე ქარ­თვე­ლი ექი­მი, გვა­რად ჩხო­ტუა, რო­მელ­მაც სი­ცო­ცხლე მე­ო­რედ მა­ჩუ­ქაო.

ასე­ვე ქუ­ჩა­ში ერთი კა­ციც შემ­ხვდა, რო­მე­ლიც ჩემ­თან მო­ვი­და, მო­მე­სალ­მა, გა­მი­ღი­მა და მი­თხრა - „ფე­ის­ბუ­ქი­დან“ გიც­ნობთ. მა­ნა­ნა არ ხართ? თბი­ლი­სი­დან ჩა­მოხ­ვე­დით და ვიცი, რომ აქ ხარ­თო. რო­გორც ჩანს, ჩემს ლა­ი­ვებს უყუ­რებ­და. მერე მი­თხრა, მა­მათ­ქვე­ნი ანა­ტო­მი­ას მას­წავ­ლი­და, ძა­ლი­ან კე­თი­ლი და რბი­ლი ლექ­ტო­რი იყოო. ჩემი ძმაც მო­ი­კი­თხა და თბი­ლად და­მემ­შვი­დო­ბა... ჰო, ოჯა­ხებ­ში პა­ცი­ენ­ტე­ბიც მი­ვი­ღე, კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბი გა­ვუ­წიე.

- რო­გორ ცხოვ­რობს დღეს სო­ხუ­მი?

- ქა­ლაქ­ში ზო­გა­დად სი­წყნა­რეა. ბევ­რი ხალ­ხი არ მოძ­რა­ობს, სა­ცო­ბე­ბი არ არის, არა­ნა­ი­რი მშე­ნებ­ლო­ბა იქ არ მი­ნა­ხავს, გარ­შე­მო სულ სიმწვა­ნეა. პარ­კე­ე­ბი ხე­ე­ბი­თაა სავ­სე, გა­ჩე­ხი­ლი თით­ქმის არა­ფე­რია, ეს ჩემს ლა­ი­ვებ­შიც ჩანს... რაც შე­ე­ხე­ბა სა­კუ­რორ­ტო სე­ზონს, - წელს კი იყ­ვნენ დამ­სვე­ნებ­ლე­ბი, მაგ­რამ რო­გორც იქა­უ­რებ­მა მი­თხრეს, შარ­შან­დელ­თან შე­და­რე­ბით, უფრო ნაკ­ლე­ბი... ტუ­რის­ტე­ბი ძი­რი­თა­დად რუ­სე­ბი არი­ან...

- ყვე­ლა­ზე ემო­ცი­უ­რი ამ ვი­ზი­ტი­სას პი­რა­დად თქვენ­თვის რა იყო?

- ეს მხო­ლოდ სო­ხუ­მე­ლებ­მა იცი­ან - იმ ად­გი­ლე­ბის, ქუ­ჩის ნა­წი­ლე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბა, სა­დაც მუდ­მი­ვად ბევ­რი ხალ­ხი ირე­ო­და, ვის­ხე­დით, ვიკ­რი­ბე­ბო­დით. რო­დე­საც „ლა­ი­ვებს“ ამ ად­გი­ლე­ბი­დან ვრთავ­დი, მა­ყუ­რე­ბე­ლი მა­ტუ­ლობ­და... ჩვენ­თვის ძვირ­ფას და სა­მახ­სოვ­რო ად­გი­ლებ­ში წლე­ბის შემ­დეგ სი­ა­რუ­ლი, ემო­ცი­უ­რი იყო. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი იყო გზა სო­ხუ­მი­დან ენ­გუ­რამ­დე... ერ­თმა აფხაზ­მა ბიჭ­მა წა­მო­მიყ­ვა­ნა და გზა­ზე მან­ქა­ნა­ში ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბი ჩა­მირ­თო. „ლა­ი­ვი“ მა­ში­ნაც ჩავ­რთე, რად­გა­ნაც ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი იყო.

კო­მან­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბამ არ­ნაკ­ლე­ბი ემო­ცი­ე­ბი გა­მო­იწ­ვია...

კო­მა­ნი სო­ხუ­მი­დან შორს არ არის, 30 კი­ლო­მეტრში იქ­ნე­ბა, მთებ­შია, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ბუ­ნე­ბაა, სა­დაც ასე­ვე მდი­ნა­რე გუ­მის­თა მი­ე­დი­ნე­ბა. გუ­მის­თას წყა­ლიც დავ­ლიე ისე, რო­გორც ამას წლე­ბის წინ, ბავ­შვო­ბა­ში ვა­კე­თებ­დი ხოლ­მე, უსუფ­თა­ვე­სია...

კო­მა­ნი წმინ­და ად­გი­ლია, იქ იო­ა­ნე ოქ­რო­პი­რი აღეს­რუ­ლა, მერე კონ­სტან­ტი­ნე­პოლ­ში გა­და­ას­ვე­ნეს, ხოლო სარ­კო­ფა­გი, სა­დაც იყო დას­ვე­ნე­ბუ­ლი, იქ ინა­ხე­ბა. ტა­ძა­რი უძ­ვე­ლე­სია - V-VI სა­უ­კუ­ნის. იქუ­რო­ბა ძა­ლი­ან მოვ­ლი­ლია.

ძი­რი­თა­დად რუ­სე­ბი მსა­ხუ­რე­ბენ (ბე­რე­ბი, მორ­ჩი­ლე­ბი). იქ­ვეა მამა ან­დრი­ას საფ­ლა­ვიც, რომ­ლე­ბიც აფხა­ზებ­მა დახ­ვრი­ტეს... საფ­ლავს სა­ხე­ლი და გვა­რი არ აქვს, მაგ­რამ რომ ვი­კი­თხე, მაჩ­ვე­ნეს, სა­დაც იყო. მისი საფ­ლა­ვიც მოვ­ლი­ლია. მო­ვი­ნა­ხუ­ლე წმინ­და ვა­სი­ლის­კოს საფ­ლა­ვიც, სა­დაც სას­წა­ულ­მოქ­მე­დი წყა­რო და პა­ტა­რა სამ­ლოც­ვე­ლოა. წმინ­და ვა­სი­ლის­კოს საფ­ლავ­ზე ქვე­ბი იდო და მას­ზე სულ რუ­სუ­ლად ეწე­რა ადა­მინ­თა სურ­ვი­ლე­ბი. მეც შე­მეძ­ლო ქვა­ზე და­წე­რა და ჩემი სურ­ვი­ლის იქ და­დე­ბა, ჩემი სურ­ვი­ლე­ბი ორ ქვა­ზე ქარ­თუ­ლად დავ­წე­რე და დავ­დე.

ამ­რა­ზეც გა­ვი­სე­ირ­ნე. იქ ასე­თი ეპი­ზო­დიც იყო - ერ­თმა აფხაზ­მა ბიჭ­მა დიდი სი­ხა­რუ­ლით მი­თხრა, რომ იქ სვა­ნუ­რი კოშ­კი­აო და მარ­თლაც და­ვი­ნა­ხე სვა­ნუ­რი კოშ­კი, რო­მე­ლიც უზარ­მა­ზა­რი და ლა­მა­ზია. ისიც მი­თხრეს, რომ სვა­ნი კა­ცის, არე­თა კვი­ცი­ა­ნის მიერ ყო­ფი­ლა აშე­ნე­ბუ­ლი... ამის „ფე­ის­ბუქ­ზე“ აღ­ნიშ­ვნის შემ­დეგ, არე­თას შვი­ლი და­მი­კავ­შირ­და და უზო­მოდ მად­ლი­ე­რი იყო... მოკ­ლედ, ამ­ჯე­რად ეს არის, რისი მო­ყო­ლაც თქვენ­თვის შევ­ძე­ლი.