მსა­ხი­ო­ბი ვეკო ბუ­ჩუ­კუ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ წლე­ბის წინ რე­ა­ლი­თი შო­უ­დან "ჯე­ო­ბა­რი" გა­იც­ნო. შოუს დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მსა­ხი­ო­ბი აკე­თებ­და საყ­ვა­რელ საქ­მეს, და­ო­ჯახ­და, შე­ე­ძი­ნა შვი­ლი და მა­შინ, რო­დე­საც მის ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იყო, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ტკი­ვილ­მა შე­ა­წუ­ხა...

დი­აგ­ნო­ზი მძი­მე აღ­მოჩ­ნდა - ლე­ი­კე­მია, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბო­ლომ­დე ვერ და­ა­მარ­ცხა და სა­ში­ნელ სენ­თან საბ­რძოლ­ვე­ლად საფ­რან­გეთ­ში მო­უ­წია სა­მუ­და­მოდ გა­დას­ვლა.

AMBEBI.GE-სთან ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვეკო ბე­ჩუ­კუ­რი იმ მძი­მე პე­რი­ოდს იხ­სე­ნებს, რომ­ლის გა­და­ტა­ნაც და­ა­ვა­დე­ბის გამო მო­უხ­და, თუმ­ცა ამა­ზე ხმა­მაღ­ლა სა­უბ­რით, სურს სხვე­ბის­თვის კარგ მა­გა­ლი­თად იქ­ცეს:

"ყო­ველ ჯერ­ზე ვფიქ­რობ, ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კი ბო­ლოა-თქო, მაგ­რამ ვხვდე­ბი, რომ ამ ის­ტო­რი­ით ბევ­რს მივ­ცემ ძა­ლას, რომ სა­ნამ ცო­ცხა­ლი ხართ, არ გა­ბე­დოთ სიკ­ვდი­ლი! ჩემი ის­ტო­რია, ალ­ბათ, ფილ­მის სი­უ­ჟეტს უფრო ჰგავს, ვიდ­რე უბ­რა­ლოდ ამ­ბავს.

ასევე დაგაინტერესებთ

12:40 / 13-09-2019

"პროფესორს ვუთხარი: თუ საჭიროა კიდურებიც მომკვეთეთ, ჩემს შვილებს დედა სჭირდებათ-მეთქი" - 33 წლის ქალის საოცარი ისტორია, რომელმაც მე-3 სტადიის სიმსივნე დაამარცხა

2014 წლის მარ­ტში ძვლე­ბის ტკი­ვილ­მა შე­მა­წუ­ხა, ამას თან ერ­თვო­და სი­ცხე, სი­სუს­ტე და ყე­ლის ტკი­ვი­ლი, სიმპტო­მი იყო თით­ქოს გა­ცი­ე­ბუ­ლი ხარ. მა­შინ მსა­ხი­ო­ბო­ბის გარ­და, და­მა­ტე­ბით ცეკ­ვის ტრე­ნე­რად ვმუ­შა­ობ­დი. სი­სუს­ტის გამო ვი­ფიქ­რე, დრო­ე­ბით შევ­წყვეტ ვარ­ჯიშს და და­ვის­ვე­ნებ­მეთ­ქი, რა ვი­ცო­დი ჩემი დას­ვე­ნე­ბა დიდხ­ნი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდე­ბო­და...

ბევ­რი ანა­ლი­ზე­ბი­სა და ექი­მებ­თან ვი­ზი­ტის შემ­დგომ, მი­ვე­დი ჰე­მა­ტო­ლოგ­თან, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ექიმ­თან თა­მარ მა­კა­ლა­თი­ას­თან, რო­მელ­თა­ნაც დღემ­დე ვმე­გობ­რობ. სა­ბო­ლოო დი­აგ­ნო­ზი ოქ­ტომ­ბერ­ში და­ის­ვა. მახ­სოვს კად­რი, ფურ­ცე­ლი - ეკა­ტე­რი­ნე ბუ­ჩუ­კუ­რი 29 წლის, დი­აგ­ნო­ზი მწვა­ვე ლიმ­ფობ­ლას­ტუ­რი ლე­ი­კე­მია B2...

იმ წუ­თას მთელ­მა ჩემ­მა ცხოვ­რე­ბამ კად­რე­ბად ჩა­ი­ა­რა, გაქ­ცე­ვა მინ­დო­და სხვა სამ­ყა­რო­ში, სა­დაც ჩემი ის­ტო­რი­ის ეს ნა­წი­ლი სხვა­ნა­ი­რად და­ი­წე­რე­ბო­და. ჩემი მე­გობ­რე­ბის, ახ­ლობ­ლე­ბის, მე­ზობ­ლე­ბის თვა­ლებ­ში შიშს ვხე­დავ­დი, აი, რომ გი­ყუ­რე­ბენ და ეცო­დე­ბი იმი­ტომ, რომ გან­წი­რუ­ლი გო­ნი­ხარ ყვე­ლას, ჩუ­მად გა­მი­გია კი­დეც ლა­პა­რა­კი - "აუ, რა ცო­დოა, ჯერ ახალ­გაზ­რდაა"...

- ძა­ლი­ან მძი­მე იქ­ნე­ბო­და ამის გა­და­ტა­ნა ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად...

- იმ მო­მენ­ტში ყვე­ლა­ფერ­მა ფასი და­კარ­გა მხო­ლოდ სი­ცო­ცხლის წყურ­ვი­ლი მახ­რჩობ­და და ჩემს შვილ­ზე ფიქ­რი. რა მოხ­დე­ბა მე რომ მოვ­კვდე? ვფიქ­რობ­დი ჩემს გან­ვლილ გზა­ზე, არ მინ­დო­და ვინ­მეს შევ­ცო­დე­ბო­დი, არ მინ­დო­და ვინ­მეს ვეგლო­ვე, თავი ფილ­მის გმი­რი მე­გო­ნა, სა­დაც ბრძო­ლა­ში გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი აუ­ცი­ლებ­ლად მე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

ამ ფიქ­რებ­ში პირ­ვე­ლი ქი­მი­ის კურ­სიც მო­ახ­ლოვ­და, რო­მე­ლიც ზურ­გის ტვინ­ში გა­კეთ­და. "ეს დაც­ვი­თია"- მი­თხრა ექიმ­მა, რომ ძვლის ტვი­ნი­დან სიმ­სივ­ნე უკან არ გა­და­სუ­ლი­ყო. ტი­რილ­ში ვა­თე­ნებ­დი, მინ­დო­და დიდ­ხანს მე­ყუ­რე­ბი­ნა ჩემი შვი­ლის­თვის, რო­მე­ლიც მა­შინ 1,7 წლის იყო.

ერთ დღეს ჩა­ვი­ხე­დე სარ­კე­ში და ვთქვი: ვეკო შენ გა­ი­მარ­ჯვებ, შენ ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი ხარ, შენ ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ხარ, პრედ­ლი­ზო­ლო­ნი? ქი­მია? არა­ფე­რია ესეც ხომ უნდა გე­ცა­და... და და­ი­წყო მკურ­ნა­ლო­ბის გრძე­ლი გზა

თვე­ში ერთხელ ქი­მია, ქი­მი­ის მერე აპ­ლა­ზია და ისევ სა­ა­ვად­მყო­ფო... გული მე­კუმ­შე­ბო­და იქა­უ­რო­ბის სუნ­ზე, სა­წოლ­ზე. გა­რეგ­ნუ­ლად რამ­დე­ნი­მე თვე­ში ძა­ლი­ან შე­ვიც­ვა­ლე, თმა გამ­ცვივ­და, სახე და მუ­ცე­ლი და­მი­სივ­და. რომ ვუ­ყუ­რებ­დი ჩემს თავს, სხვა მე­გო­ნა, ამან ახა­ლი დეპ­რე­სი­ის ტალ­ღა წა­მო­ი­ღო, სახ­ლი­დან აღარ მინ­დო­და გას­ვლა.

- სა­ქარ­თვე­ლო­დან საფ­რან­გეთ­ში რო­გორ მოხ­ვდი?

- ზუს­ტად არ მახ­სოვს რამ­დე­ნი ხანი ვიმ­კურ­ნა­ლე სა­ქარ­თვე­ლო­ში, 1,5 წელი ალ­ბათ, შე­დე­გი კარ­გი იყო. იყო სრუ­ლი რე­მი­სია. უარი ვთქვი ქი­მი­ის და­ნარ­ჩენ კურ­სზე და შევ­წყვი­ტე, უბ­რა­ლოდ აღარ შე­მეძ­ლო. ვი­ფიქ­რე, მორ­ჩა ეს მე შევ­ძე­ლი, თუმ­ცა ექიმ­მა გა­მაფრ­თხი­ლა, რომ და­ა­ვა­დე­ბა შე­იძ­ლე­ბა დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო და შემ­დეგ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და ძვლის ტვი­ნის გა­და­ნერგვა.

ორი წელი "ვი­გუ­ლა­ვე". ჩავ­დე­ქი ისევ ფორ­მა­ში, და­ვი­კე­ლი წო­ნა­ში, მი­ვე­დი ფიტ­ნეს დარ­ბაზ­ში, და­ვი­წყე აქ­ტი­უ­რად ვარ­ჯი­ში. მოკ­ლედ, ამა­ყი ვი­ყა­ვი ჩემი თა­ვით, რომ იმან ვერ გა­ი­მარ­ჯვა ჩემ­ზე, მაგ­რამ გულ­ში სულ რა­ღაც მი­ღი­ტი­ნებ­და, ვგრძნობ­დი რომ რა­ღაც მქონ­და წინ...

2018 წლის მარ­ტში გა­მიჩ­ნდა სის­ხლჩაქ­ცე­ვე­ბი სხე­ულ­ზე, უკვე მივ­ხვდი რაც იყო, მაგ­რამ არ მინ­დო­და ამის და­ჯე­რე­ბა. მი­ვე­დი ისევ თა­მარ მა­კა­ლა­თი­ას­თან, გა­ვი­კე­თე ძვლის ტვი­ნის ბი­ოფ­სია და ტე­ლე­ფონ­მა და­რე­კა - ექი­მის ხმა: "ვეკო, ლიმ­ფო­ცი­ტო­ზია და­წყე­ბუ­ლი, მოდი და­ვი­ლა­პა­რა­კოთ..."

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძვლის ტვი­ნის გა­და­ნერგვა არ კეთ­დე­ბა... გავ­რცელ­და ისევ სტა­ტი­ე­ბი, ფო­ტო­ე­ბი, და­ვეხ­მა­როთ ვეკო ბუ­ჩუ­კურს. გული მე­კუმ­შე­ბო­და ამას რომ ვხე­დავ­დი... ეთო გუ­გა­ვამ, რო­მე­ლიც ჩემი ნათ­ლი­აა, დადო პოს­ტი თა­ვის გვერ­დზე. ამის შემ­დეგ გა­მოჩ­ნდა ეთოს მე­გო­ბა­რი, რო­მე­ლიც ცხოვ­რობ­და საფ­რან­გეთ­ში და ახლა ჩემი მე­გო­ბა­რი­ცაა. მან მირ­ჩია რომ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მირ­ჩია კი არა, და­მა­ძა­ლა - რომ არა გი­გას და ნა­ტა­ლი­ას ლა­პა­რა­კი, მე ალ­ბათ აქ არ ჩა­მო­ვი­დო­დი.

სა­ბო­ლო­ოდ გა­და­წყდა და 16.04.2018-ში 14:40 წუთ­ზე თვითმფრი­ნა­ვი დაფ­რინ­და შარლ დე გო­ლის აე­რო­პორ­ტში. ჩა­მო­ვე­დი სულ მარ­ტო, არა­ვინ არც ოჯა­ხის წევ­რი, არც მე­გო­ბა­რი, არა­ვინ არ მყავ­და აქ. მხო­ლოდ მა­მა­ჩე­მის მე­გო­ბა­რი მა­ნუ­ჩარ ოშ­ხა­რე­ლი დამ­ხვდა, ვინც და­მეხ­მა­რა ყვე­ლაფრ­ში, რის­თვი­საც დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი მას და მის ოჯახს.

- საფ­რან­გეთ­ში რო­გორ მი­გი­ღეს?

- მე­ო­რე დი­ლით მოვხდი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. ანა­ლი­ზე­ბი ძა­ლი­ან ცუდი იყო ბლას­ტი (სიმ­სივ­ნუ­რი უჯრე­დი) 90% იყო სის­ხლში, სა­ა­ვად­მყო­ფომ აღარ გა­მო­მიშ­ვა, იწყე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის სა­ერ­თოდ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ეტა­პი, მაგ­რამ მე არ მე­გო­ნა, რომ აქ ცხოვ­რე­ბა მო­მი­წევ­და, ვამ­ბობ­დი, გა­და­ვი­ნერ­გავ და წა­ვალ.

10-დღი­ა­ნი ანა­ლი­ზე­ბის და გა­მოკ­ვლე­ვის შემ­დეგ, ექიმ­მა მი­თხრა, რომ გა­დარ­ჩე­ნის 20% არ­სე­ბობ­და, თუმ­ცა მხო­ლოდ იმას ამ­ბობ­დნენ, რომ გა­და­ნერგვა ჩემ­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, იმი­ტომ რომ აუ­ცი­ლებ­ლად დაბ­რუნ­დე­ბო­და ბლას­ტო­მა.

სამ დღე­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს სტე­რი­ლურ ოთახ­ში. ავ­დი­ვარ მე­სა­მე სარ­თულ­ზე, ჰე­მა­ტო­ლო­გი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, ყვე­ლა შე­ფუ­თუ­ლი მხვდე­ბა, კარ­თან დუში იყო, გა­ვი­ხა­დე და და­ვი­ბა­ნე და მომ­ცეს სტე­რი­ლუ­რი პი­ჟა­მო­ე­ბი, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს სა­კონ­ცენ­ტრა­ციო ბა­ნაკ­ში შევ­დი­ო­დი. და­მე­წყო ის­ტე­რი­კუ­ლი ტი­რი­ლი. მივ­ხვდი, რომ თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნა იყო, ჩემი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და წიგ­ნე­ბის კი­თხვა. შეჭ­მუ­ლი მყავ­და მე­გობ­რე­ბი, ხან ვის ვუ­რე­კავ­დი, ხან ვის.

მერე და­ვი­წყე ლა­ი­ვე­ბის ჩა­წე­რა, აქ­ტი­უ­რი გავ­ხდი "ფე­ის­ბუქ­ზე" რომ დრო გა­მეყ­ვა­ნა, მაგ­რამ დღე­ე­ბი უსას­რუ­ლოდ იწე­ლე­ბო­და. არ შე­იძ­ლე­ბო­და და­ბა­ნა, მწმენ­დნენ, ვიც­ვლი­დი ყო­ველ­დღე პი­ჟა­მოს. იყო ძა­ლი­ან დი­ე­ტუ­რი კვე­ბა. პირ­ვე­ლი ქი­მი­ის კურ­სი რომ ჩა­ვამ­თავ­რე, ექიმ­მა მი­თხრა - გი­ლო­ცავ, რე­მი­სი­ა­ში ხარო. აღარ იყო სიმ­სივ­ნუ­რი უჯრე­დი ორ­გა­ნიზ­მში, მაგ­რამ გა­და­სა­ნერ­გად დო­ნორს ვერ შო­უ­ლობ­დნენ.

- რთუ­ლი პრო­ცე­დუ­რაა ძვლის ტვი­ნის გა­და­ნერგვა

- დიახ, 2018 წლის ივ­ლი­სის ბო­ლომ­დე ქი­მი­ე­ბი მი­კე­თეს და შემ­დეგ ოთხი დო­ნო­რი მი­პო­ვეს. ხალ­ხი წლე­ბი ელო­დე­ბა დო­ნორს... ოპე­რა­ცი­ის­თვის სხვა ქა­ლაქ­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. იქ დამ­ხვდა ერთი ქარ­თვე­ლი გოგო - ლალი თე­დი­აშ­ვი­ლი და ის დღეს ჩემს გვერ­დით არის რო­გორც დედა, და, ღმერ­თმა გა­მო­მიგ­ზავ­ნა და მას ყო­ველ­თვის მად­ლო­ბას გა­და­ვუხ­დი!

2018 6 სექ­ტემ­ბერს გა­და­მი­ნერ­გეს, ჩემი დო­ნო­რი 30 წლის ამე­რი­კე­ლი ბი­ჭია. 15-20 წუთი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და პრო­ცე­დუ­რა და რომ დამ­თავ­რდა გა­ვი­თი­შე - ერთი კვი­რა მე­ძი­ნა. იმ დღე­ებ­ში მხო­ლოდ დე­და­ზე ვფიქ­რობ­დი, რო­მე­ლიც რვა წლის წინ და­ი­ღუ­პა, ასე­ვე ჩემ შვილ­ზე, რომ­ლის­თვი­საც უნდა მე­ცო­ცხლა.

15 ოქ­ტომ­ბრამ­დე სტე­რი­ლურ ოთახ­ში ვი­ყა­ვი, ბავ­შვი უნდა ჩა­მო­მეყ­ვა­ნა, მაგ­რამ რომ მე­გო­ნა ამის მერე კარ­გად ვიქ­ნე­ბო­დი, პი­რი­ქით, ყვე­ლა­ზე მძი­მე პე­რი­ო­დი იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. სრუ­ლი­ად უმოქ­მე­დო ვი­ყა­ვი. გა­რეგ­ნუ­ლად სა­შინ­ლად ვი­ყა­ვი შეც­ვლი­ლი, 13 ნო­ემ­ბერს ჩემი შვი­ლი ჩა­მო­ვი­და და ბავ­შვი რომ ჩა­მო­ვი­და, ვერ მიც­ნო, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ ეს რამ­ხე­ლა ტკი­ვი­ლი იყო? მი­ჭირ­და სი­ა­რუ­ლი, დაჯ­დო­მა, ად­გო­მა, ვერ ვბა­ნა­ობ­დი.

სახ­ლში რომ გა­მომ­წე­რეს, 50 მეტრსაც ვერ გავ­დი­ო­დი. სულ წოლა მინ­დო­და. საფ­რან­გე­თის მთავ­რო­ბამ გა­მო­მი­ყო დამ­ლა­გე­ბე­ლი, კვი­რა­ში ორ­ჯერ მო­დი­ო­და და სახ­ლს მი­ლა­გებ­და. რომ არა ჩემი შვი­ლი, უფრო გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. სა­ბო­ლო­ოდ მივ­ხვდი, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ვარ მარ­ტო, ღმერ­თთან ერ­თად. არა­ვინ მყავს, დედა გარ­და­იც­ვა­ლა, მა­მას თა­ვი­სი ოჯა­ხი აქვს და ჰყავს ძა­ლი­ან კარ­გი ცოლი.

სან­დრო მა­ნამ­დე ბე­ბი­ას­თან იყო, ჩემს ყო­ფილ დე­დამ­თილ­თან. შვი­დი თვის მან­ძილ­ზე იქ ცხოვ­რობ­და. მე დ ჩემ­მა ქმარ­მა ვერ გა­ვუ­გეთ ერ­თმა­ნეთს და არ ვართ ახლა ერ­თად. ჯო­ბია ასე ვი­ყოთ და შო­რი­დან მო­ვი­კი­თხოთ ერ­თმა­ნე­თი...

- ვეკო, შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა დამ­რჩა, რომ მი­ტო­ვე­ბუ­ლად გრძნობ­დი თავს საფ­რან­გეთ­ში მკურ­ნა­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში.

- მე­გობ­რე­ბის­გან ეს არა­სო­დეს მიგ­რძვნია, დღემ­დე აქ­ტი­უ­რად ჩემს გვერ­დით არი­ან, მაგ­რამ იყო გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი და დღემ­დე გრძელ­დე­ბა. სამ­წუ­ხა­როდ, ზოგი ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი ამას ვერ ხვდე­ბა. რა­ტომ­ღაც ფიქ­რობს, რომ არა­ფე­რიც არ მჭირს, თავს "მო­ნე­ბად" გრძნო­ბენ, რო­დე­საც შენ მათი დახ­მა­რე­ბა გჭირ­დე­ბა და კარს კე­ტა­ვენ, ბოქ­ლომს ადე­ბენ და გარ­ბი­ან შენი ცხოვ­რე­ბი­დან, რომ კი­დევ რა­ი­მე დახ­მა­რე­ბა არ სთხო­ვო. შენ ისევ მარ­ტო რჩე­ბი შენს ფიქ­რებ­თან, ეს სამ­წუ­ხა­რო რე­ა­ლო­ბაა...

- ახლა რა სტა­ტუ­სით ცხოვ­რობ საფ­რან­გეთ­ში?

- ვე­ლო­დე­ბი სა­მე­დი­ცი­ნო სა­ბუთს, ამის შემ­დეგ შე­მიძ­ლია ყველ­გან წა­ვი­დე, მაგ­რამ საფ­რან­გეთ­ში მკურ­ნა­ლო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მაქვს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას აღარ ვა­პი­რებ, იმ­დე­ნად ეკ­ლი­ა­ნი გზა გა­ვი­ა­რე, რომ არ მინ­და... ვსწვა­ლობ ფრან­გულს, გეგ­მე­ბი მაქვს ჩემი პრო­ფე­სი­ით და ვნა­ხოთ თუ გა­მო­მი­ვა.

ჩემი მი­ზა­ნია, რომ ჯან­მრთე­ლი ვიყო, ჩემს შვილს ჰყავ­დეს დედა და ქარ­თვე­ლებს ჰყავ­დეთ კი­დევ ერთი გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნი, იმი­ტომ რომ ძა­ლი­ან ბევ­რი მათ­გა­ნი და­მეხ­მა­რა!