"მისი ტანსაცმელი არ გავრეცხე: რომ ვერ დაბრუნდეს, ბოლოს ნაცვამი მაინც დამრჩება-მეთქი... ასეც მოხდა" - აგვისტოს ომის გმირი კაპრალის ამბავი

თემურს და მაიას ომის დაწყებამდე რამდენიმე თვით ადრე შეეძინათ შვილი. ჯარისკაცმა ბიჭუნას ალექსი დაარქვა. როცა მეუღლემ ჰკითხა: "რატომ მაინცდამაინც ალექსი?" ჯარისკაცი დაჰპირდა, რომ ბავშვის ნათლობისას გაუმხელდა, "რატომ მაინცდამაინც ალექსი"... შვილი 28 აგვისტოს უნდა მოენათლათ...

8 აგვისტოს 25 წლის კაპრალი თემურ ბოკუჩავა გმირულად დაეცა ცხინვალის მისადგომებთან და ეს საიდუმლო თან ჩაიტანა მიწაში, მიწაში, რომლის დაცვასაც შესწირა თავი...

თემურ ბოკუჩავა სოხუმელი იყო. 1983 წელს დაიბადა და ათი წლისაც არ იყო, მშობლიური ქალაქი რომ დაატოვებინა მტერმა. ოჯახი სენაკში გადავიდა საცხოვრებლად. სწავლობდა სენაკის მეშვიდე საშუალო სკოლაში, რომელიც ახლა მისი სახელობისაა...

მაია ცეცხლაძე, თემურ ბოკუჩავას მეუღლე:

„ძალიან კარგი მოსწავლე ყოფილა, ამასთანავე, ძალიან ცელქი... ბავშვობა დევნილობასა და ოცნებაში გაილია - სოხუმში დაბრუნებულიყო.

თემოზე შემიძლია დაუსრულებლად ვისაუბრო. ის ჩემი ცხოვრების ერთი დიდი ლამაზი ნაწილია. ჩემი სტიმულის მომცემი და დიდი სიყვარული. თემოს ძალიან დიდი გული ჰქონდა, ძალიან მოსიყვარულე მეუღლე და მამა იყო. ძალიან დიდი გეგმები ჰქონდა, უნდოდა საქართველოს ოფიცერი გამხდარიყო. თემო ოჯახს ეძახდა თავის სამსახურს. სოხუმში დაბრუნებაზე ოცნებობდა - სოხუმში დროშა მე უნდა ავაფრიალო პირველმაო - ამბობდა ხოლმე. მისთვის ყველაზე წმინდა სამშობლო და ოჯახი იყო.

როცა გაიგო შვილს ველოდებოდით, დღეებსა და საათებს ითვლიდა. როდესაც ბიჭი შეგვეძინა, მის ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა. სახელიც თვითონ შეურჩია - ალექსი. ალექსი ძალიან პატარა იყო, თუმცა თემო ბავშვის ასაკის მიუხედავად, მაინც აწყობდა გეგმებს მის განათლებაზე და მომავალზე. ოცნებობდა ალექსი ქირურგი გამხდარიყო, ამაყად იძახდა - სამედიცინო უნდა დაამთავროსო.

ახლა რომ ვიხსენებ ჩვენს ბედნიერ დღეებს, მაქვს განცდა თითქოს თემოს თითოეული სიტყვა ანდერძი იყო ჩემთვის. მის გარეშე ყოფნა ჩემთვის ძალიან ძნელია. თუმცა ზუსტად ვიცი, მისი ოცნებები რეალობად უნდა ვაქციო!

- თქვენთვის საკმაოდ რთულია იმ ტრაგიკული დღის გახსენება, თუმცა მაინც უნდა გთხოვოთ 2008 წლის თქვენი წილი სისხლიანი აგვისტოს შესახებ მოგვიყვეთ...

- იცით, ჩემთვის დრო 2008 წლის 8 აგვისტოს გაჩერდა... ჩემი თემო 2008 წლის 8 აგვისტოს დაიღუპა. ცხინვალის შესასვლელში, მაშინ, როცა რუსეთის თვითმფრინავებმა იერიში მიიტანეს ქართულ შენაერთებზე.

გაუთავებლად ვურეკავდი, მაგრამ ვერ ვუკავშირდებოდი... ბოლოს 8 აგვისტოს პირველ საათზე დამირეკა, მამშვიდებდა, ყველაფერი კარგად იქნება, შენ ნუ გეშინიაო. მთხოვდა, შენში ვაჟკაცი გოგო იმალება და ალექსის მიმიხედეო... ერთსა და იმავეს მიმეორებდა - ალექსის მიმიხედეო, ამან ამაფორიაქა ძალიან. მერე გავიგე, რომ 2 საათზე დაიღუპა ცხინვალის შესასვლელთან, დაბომბვების დროს...

11 აგვისტოს გადმოასვენეს, უამრავი ჭრილობა ჰქონდა... სულ ვეხვეწებოდი, თავს მიხედე-მეთქი. ერთხელ ისიც კი მივწერე, დაყარე იარაღი და გამოიქეცი-მეთქი, სასოწარკვეთილი ვიყავი და არ ვიცოდი, რას ვაკეთებდი... პასუხი მომწერა, ზურგში ნასროლი ტყვიით არ დავბრუნდებიო...

რაც დავოჯახდით, ავი წინათგრძნობა მქონდა, რომ ბოლომდე ერთად ვერ ვიქნებოდით... ერთხელ ვუთხარი კიდეც... დამამშვიდა, ნუ გეშინია, ჩვენ სიკვდილიც ვერ დაგვაშორებსო...

სახლიდან რომ გავიდა, აბაზანაში შევედი, სარეცხი უნდა გამერეცხა. მისი ტანსაცმელი - შარვალი და მაისური არ გავრეცხე, იქნებ ვერ დაბრუნდეს და მისი ბოლო ჩანაცვამი ტანსაცმელი დამრჩება-მეთქი... ასეც მოხდა...

დაღუპვამდე 10 დღით ადრე სიზმარში აბოდებდა: „ტანკები, ტანკები“, გავაღვიძე, არ დაიჯერა, რომ ბოდავდა, ტანკებს რა დამასიზმრებდა, მაშაყირებო. ხშირად ამბობდა, რომ მოვკვდე, არ მენანება, ბიჭი მაინც მყავსო...

- ალექსზე მოგვიყევით. როგორც ვიცით, ალექსი ყოველთვის იღებს მონაწილეობას თავდაცვის სამინისტროს მიერ ორგანიზებულ ღონისძიებებში.

- ალექსი მამიკოს ჰგავს. მასავით დიდი და კეთილი გული აქვს. ჩვენი შვილი მივსებს და მილამაზებს თემოს გარეშე დარჩენილ ჩემს ცხოვრებას. ჩემი იმედი და ძალაა, ძალიან ჭკვიანი და გონიერია. აქტიურობა უყვარს, ცოტა ზარმაციც არის, მაგრამ მაინც კარგად სწავლობს. ჩვენი შვილი თემოს სახელობის სკოლაში სწავლობს.

უფროსებთანაც მეგობრობს, მათ შორის, საქართველოს თავდაცვის მინისტრ ბატონ ლევან იზორიასთან და სამინისტროს თანამშრომლებთან, რომლებიც ალექსს გენერალს ეძახიან. ძალიან უხარია ხოლმე მათთან შეხვედრა, ძალიან უყვარს თითოეული მათგანი.

თავდაცვის სამინისტრო მუდამ ყურადღებიანია ჩვენ მიმართ. ყოველთვის ვგრძნობ მხარდაჭერას უწყების მხრიდან. ყოველთვის ახსოვთ გმირები, მათი ოჯახები, შვილები... ყოველთვის ინტერესდებიან ბავშვების ჯანმრთელობით, სწავლა-განათლებით, აქტივობით. სამინისტროს იმედი ყოველთვის მაქვს და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის და ჩემი შვილისთვის...

ალექსიც თემოს მსგავსად ოცნებობს სოხუმზე. ამბობს - აუცილებლად გავხდები გენერალიო!