"მხედველობა ბავშვობაში დავკარგე... ვფიქრობდი, თუ ვინმე შემიყვარდებოდა, მისი ოჯახის წევრები არ მიმიღებდნენ, მაგრამ..."

ვინც თბილისის მერიაში ერთხელ მაინც ყოფილა, მისაღებში აუცილებლად შენიშნავდა სიმპათიურ, ახალგაზრდა ქალს, რომელიც ყველა სტუმარს თავაზიანად ეგებება და უღიმის. ეს ნანა ბრეგვაძეა - ქალბატონი, რომელმაც უამრავი ტკივილი და დაბრკოლება გადალახა, მაგრამ მაინც არ გატყდა და ბედს არ შეურიგდა. მისი ამბავი რაღაცით ნოდარ დუმბაძის ცნობილი პერსონაჟის - ხატიას თავგადასავალს წააგავს. ნანამ თავის ცხოვრებაზე, მიღწევებსა და წარმატებებზე გულახდილად გვიამბო.

სევდიანი ბავშვობა

- მხედველობა ბავშვობაში დავკარგე, არასწორი მკურნალობის შედეგად - მაშინ მხოლოდ თვეებისა ვიყავი. ბავშვობა ჩემთვის რთულიც იყო და მარტივიც: ყველა ჩემზე ზრუნავდა, თუმცა ძალიან ბევრი გულისტკივილიც მახსენდება. რაღაცას რომ ვერ ვხედავდი, ვერ ვაკეთებდი ან ისე ვერ ვთამაშობდი, როგორც სხვა ბავშვები, ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი... იმის გამო, რომ ვერ ვხედავდი, ყველასგან გამორჩეული ცხოვრება მქონდა და ამას განვიცდიდი. საბავშვო ბაღში სამტრედიაში მიმიყვანეს, 3 წლის ყველასთან ვმეგობრობდი და ყველას ვეკონტაქტებოდი, მაგრამ ბევრჯერ მიტირია იმის გამო, რომ სხვებს არ ვგავდი; ბევრჯერ მიფიქრია - რაღა მაინცდამაინც მე დამემართა ასეთი რამ-მეთქი! უნდა ვთქვა, რომ ამ სირთულეებმა უფრო მეტად გამაძლიერა: მივხვდი, ჯარისკაცივით უნდა ვყოფილიყავი და ჩემი თავი კბილებით დამეცვა. ალბათ, ამიტომ არ მოვდუნდი და დეპრესიას თავი არ დავუხარე. შემდეგ თბილისში გადმოვედი, უსინათლოთა სკოლაში ვსწავლობდი. 7 წლის ასაკში დედას დავშორდი და ეს ჩემთვის კიდევ ერთი დიდი ტკივილი იყო. დედა პერიოდულად ჩამოდიოდა, მაგრამ არდადეგებიდან არდადეგებამდე ოჯახს მოწყვეტილი ვიყავი და ჩემს დარდს კარგი სწავლით ვებრძოდი. წარმატებული და აქტიური მოსწავლე ვიყავი, საკმაოდ კარგი განათლებაც მივიღე. ყველაფრის მიუხედავად, დღემდე მიმაჩნია, რომ უსინათლოთა სკოლა-ინტერნატმა დამოუკიდებელ ადამიანად ჩამომაყალიბა და სირთულეებთან ბრძოლა მასწავლა.

წარმატებული ოპერაცია

- სკოლის შემდეგ იყო ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტი, სადაც უცხო ენების ფაკულტეტი დავამთავრე, მერე კი თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი და მაგისტრატურა - საერთაშორისო ურთიერთობების განხრით. სტუდენტობის პერიოდში, როგორღაც ჩემს თავში დავიკარგე და ვფიქრობდი, რომ ამ სამყაროში ადგილს ვერასოდეს ვიპოვიდი. ძველი კომპლექსებიც მაწუხებდა, მაგრამ როცა დავაკვირდი, რამხელა ტკივილს ატარებდნენ სხვები, შშმ პირები, რომლებსაც ჩემზე მძიმე მდგომარეობა ჰქონდათ, გულს ვიმშვიდებდი და უფალს მადლობას ვწირავდი. თანდათან ჩემი კომპლექსებიც დავამარცხე. წარჩინებული სტუდენტი ვიყავი და მომწონდა, როცა ჩემი კურსელები რაღაცას მეკითხებოდნენ, ჩემს აზრს ანგარიშს უწევდნენ. იმ პერიოდში ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი მოვლენა იყო ოპერაცია, რომელიც ისრაელში გამიკეთეს: რქოვანები გადამინერგეს. ოპერაცია წარმატებული აღმოჩნდა, მხედველობა მომემატა და დამოუკიდებლად გადაადგილებაც შევძელი. ის ოპერაცია წინა პრეზიდენტმა - მიხეილ სააკაშვილმა დამიფინანსა, ამჟამად კი, თურქეთში ვაგრძელებ მკურნალობას და ამასაც სახელმწიფოს დახმარებით: თანხა ჯანდაცვის სამინისტრომ და თბილისის მერიამ გამომიყო.

მიხარია, დამოუკიდებლად გადაადგილება ჩემთვის სირთულეს რომ აღარ წარმოადგენს. ადამიანები, რომლებსაც სრულყოფილი მხედველობა აქვთ, ამას არ აფასებენ, ჩემთვის კი თითოეული ახალი ფერი, რომელსაც მკურნალობის შემდეგ ვამჩნევ, სიცოცხლის ტოლფასია.

როგორ შეიქმნა უსინათლოთა ანსამბლი "რელიკვია"

- ამჟამად თბილისის მერიაში ვმუშაობ და სრულფასოვანი, აქტიური ცხოვრება მაქვს. მყავს უსინათლო მუსიკოსების ჯგუფი "რელიკვია" და მესამე წელია, მათი პროდიუსერი ვარ. ბოლოს იტალიაში ვიყავით, ქალაქ რეჯო კალაბრიაში წარმატებული კონცერტი გავმართეთ, რომელსაც ქართველი ემიგრანტებიც ესწრებოდნენ და ამ ქალაქის მკვიდრებიც. ძალიან მინდა, ეს ჯგუფი უფრო პოპულარული გახდეს და მეტს მიაღწიოს. პარალელურად ვმუშაობ საქართველოს უსინათლოთა კავშირში, სადაც კულტურის, განათლებისა და სპორტის ცენტრის პიარ-მენეჯერი ვარ. მიმაჩნია, რომ მაქსიმუმს ვაკეთებ და ეს ყველაფერი ძალიან დიდი შრომის ფასად მოვიპოვე. წარმატება ჩემთვის ლანგრით არავის მოურთმევია, ყველაფერი დიდი ბრძოლისა და წვალების ფასად მოვიპოვე, რაც კიდევ უფრო მეტ სტიმულს მაძლევს - მიღწეულით არასოდეს ვარ კმაყოფილი. წაიკითხეთ სრულად