"ყვე­ლამ კარ­გად ვი­ცით: სიკ­ვდი­ლი - ეს სი­ცო­ცხლის გაგ­რძე­ლე­ბა და მისი ერთ-ერთი ფა­ზაა", - ასე გვპა­სუ­ხობს ბავ­შვთა ჰოს­პი­სის "ცი­ცი­ნა­თე­ლე­ბის ქვეყ­ნის" უფ­რო­სი ექთა­ნი მა­ნა­ნა ქო­მე­თი­ა­ნი კი­თხვა­ზე, რამ­დე­ნად რთუ­ლია პა­ლი­ა­ტი­უ­რი მზრუნ­ვე­ლო­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბის მქო­ნე ბავ­შვებ­თან მუ­შა­ო­ბა...

ცოტა ხნის წინ "ფე­ის­ბუქ­ზე" გავ­რცე­ლე­ბულ­მა ფო­ტომ, რო­მელ­ზეც მძი­მე სა­მუ­შაო ღა­მის შემ­დეგ, დე­რე­ფან­ში ჩა­ძი­ნე­ბუ­ლი ორი ექთა­ნია ასა­ხუ­ლი, ინ­ტერ­ნეტ­მომ­ხმა­რებ­ლე­ბი აა­ლა­პა­რა­კა. რო­გორც მა­ნა­ნა ქო­მე­თი­ან­მა AMBEBI.GE-ს უამ­ბო, ის ღამე მათ­თვის ერთ-ერთი მძი­მე სა­ნა­ხა­ვი იყო. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და ნა­თე­სა­ვე­ბი ბავ­შვთან იყ­ვნენ ოთახ­ში, ექთ­ნე­ბი კი მთე­ლი ღა­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­რეთ ფხიზ­ლობ­დნენ...

ჰოს­პი­სის პერ­სო­ნალ­მა ასე­თი მძი­მე ღამე, შე­ნო­ბის გახ­სნი­დან არა­ერ­თხელ გა­მო­ი­ა­რა. აქ ექი­მი, ექთ­ნე­ბი და ჰოს­პი­სის მთე­ლი გუნ­დი, ქრო­ნი­კუ­ლი და უკურ­ნე­ბე­ლი სე­ნით და­ა­ვა­დე­ბულ პა­ტა­რებს ეხ­მა­რე­ბი­ან, რომ დარ­ჩე­ნი­ლი დღე­ე­ბი მშვიდ, ლა­მაზ, ზღაპ­რე­ბით სავ­სე გა­რე­მო­ში გა­ა­ტა­რონ...

ჰოს­პი­სი ორი წე­ლია გა­იხ­სნა სო­ფელ დი­ღომ­ში და დო­ნა­ცი­ით ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებს. "ცი­ცი­ნა­თე­ლე­ბის ქვე­ყა­ნა" პა­ლი­ა­ტი­უ­რი სა­ჭი­რო­ე­ბის მქო­ნე ბავ­შვე­ბის ოჯა­ხებს სამ სერ­ვისს სთა­ვა­ზობს: შინ ზრუნ­ვა, 24-სა­ა­თი­ა­ნი სტა­ცი­ო­ნა­რუ­ლი მომ­სა­ხუ­რე­ბა და დღის ცენ­ტრი. აქ ყვე­ლა მომ­სა­ხუ­რე­ბა უფა­სოა.

ასევე დაგაინტერესებთ

22:49 / 18-09-2019

ამერიკელი ხალხის დახმარება საქართველოსთვის - თბილისში ბავშვთა ონკოლოგიური ცენტრი აშენდება

09:41 / 07-10-2019

"ექიმები პაციენტებს ხშირად ეუბნებიან, რომ მოითმინონ ტკივილი" - პალიატიური ზრუნვის პრობლემები საქართველოში

"ცი­ცი­ნა­თე­ლე­ბის ქვე­ყა­ნა­ში" მი­სუ­ლებს, მა­ნა­ნა ქო­მე­თი­ა­ნი შე­ნო­ბას გვათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნებს 4 თვის ბი­ჭუ­ნას­თან ერ­თად, რო­მე­ლიც ჰოს­პი­სის ბი­ნა­და­რი ცოტა ხნის წინ გახ­და... ჩვი­ლი სტა­ცი­ო­ნა­რი­დან ჰოს­პის­ში ცოტა ხნის წინ გა­და­იყ­ვა­ნეს - მას სას­მე­ნი ორ­გა­ნოს პრობ­ლე­მა და ჰიდ­რო­ცე­ფა­ლია აქვს. მშობ­ლე­ბი ახლა ბი­ჭუ­ნას მოვ­ლას სწავ­ლო­ბენ, რათა სახ­ლში წაყ­ვა­ნა და მოვ­ლა თა­ვად შეძ­ლონ...

სამ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი შე­ნო­ბის კედ­ლე­ბი ზღა­პარ "სა­ლა­მუ­რას თავ­გა­და­სავ­ლის" გმი­რე­ბით არის მო­ხა­ტუ­ლი. ეს გა­რე­მო სა­ა­ვად­მყო­ფოს­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვავ­დე­ბა და სა­ბავ­შვო ბაღს უფრო მო­გა­გო­ნებთ. მხო­ლოდ ერთი - მა­ნი­პუ­ლა­ცი­ე­ბის ოთა­ხი თუ შე­გახ­სე­ნებთ, რომ აქ პა­ლი­ა­ტი­უ­რი მზუნ­ვე­ლო­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბის მქო­ნე ბავ­შვე­ბი ცხოვ­რო­ბენ.

ჰოს­პისს აქვს დიდი მი­სა­ღე­ბი, ტე­ლე­ვი­ზო­რი­თა და სამ­ზა­რე­უ­ლო­თი. აქ ყო­ველ­დღე იკ­რი­ბე­ბი­ან ექთ­ნე­ბი, ექი­მი, ბავ­შვე­ბი, მათი მშობ­ლე­ბი და "ცი­ცი­ნა­თე­ლე­ბის ქვეყ­ნის" მთე­ლი გუნ­დი, აქვთ სხვა­დას­ხვა აქ­ტი­ვო­ბა.

პე­რი­ო­დუ­ლად, ჰოს­პისს ექი­მი-ჯამ­ბა­ზი სტუმ­რობს და ბავ­შვებ­თან ერ­თად, სა­ხა­ლი­სო წარ­მოდ­გე­ნას მარ­თავს.

იმის­თვის, რომ პა­ტა­რა პა­ცი­ენ­ტებ­მა თავი ნამ­დვილ ზღა­პარ­ში იგ­რძნონ, შე­ნო­ბის პირ­ველ სარ­თულ­ზე მულ­ტი­სენ­სო­რუ­ლი „ჯა­დოს­ნუ­რი ოთა­ხია“ მო­წყო­ბი­ლი. ეს ოთა­ხი „სა­ლა­მუ­რას თავ­და­გა­და­სავ­ლი­დან“ ნამ­დვილ ცი­ცი­ნა­თე­ლე­ბის ქვე­ყა­ნას ჰგავს. მისი ფუნ­ქცი­ო­ნი­რე­ბის მი­ზა­ნია ბავ­შვე­ბის დამ­შვი­დე­ბა, რე­ლაქ­სა­ცია, ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში სტი­მუ­ლა­ცია და გა­აქ­ტი­უ­რე­ბა.

უფრო კონ­კრე­ტუ­ლად, „ცი­ცი­ნა­თე­ლე­ბის ქვეყ­ნის“ შე­სა­ხებ, ჰოს­პი­სის მთა­ვა­რი ექთა­ნი მა­ნა­ნა ქო­მე­თი­ა­ნი უყ­ვე­ბა AMBEBI.GE-ს:

- რა სა­ხის დახ­მა­რე­ბას უწევთ გა­ნუ­კურ­ნე­ბე­ლი, მძი­მე სე­ნით და­ა­ვა­დე­ბულ ბავ­შვებს ჰოს­პის­ში?

- 2015 წლი­დან პა­ლი­ა­ტი­უ­რი მზრუნ­ვე­ლო­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბის მქო­ნე ბავ­შვე­ბის­თვის შინ ზრუნ­ვის სამ­სა­ხუ­რი და­ვი­წყეთ. დავ­დი­ო­დით ბი­ნა­ზე და ბავ­შვებს ვუ­წევ­დით დახ­მა­რე­ბას.

ჰოს­პი­სი ეს არის სახ­ლი, სა­დაც ქრო­ნი­კუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბის მქო­ნე 0-18 წლამ­დე ბავ­შვე­ბი იღე­ბენ პა­ლი­ა­ტი­ურ დახ­მა­რე­ბას. პა­ლი­ა­ტი­უ­რი მზრუნ­ვე­ლო­ბის დროს აქ­ცენ­ტი გა­და­ტა­ნი­ლია არა მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე, არა­მედ გა­ნუ­კურ­ნე­ბე­ლი და­ა­ვა­დე­ბით გა­მოწ­ვე­უ­ლი ტკი­ვი­ლის მოხ­სნა­ზე, დის­კომ­ფორ­ტის შემ­სუ­ბუ­ქე­ბა­ზე, ფსი­ქო­ლო­გი­ურ და სუ­ლი­ერ თა­ნად­გო­მა­ზე, პა­ცი­ენ­ტის სურ­ვი­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა­ზე და ა.შ.

პა­ლი­ა­ტი­უ­რი მზრუნ­ვე­ლო­ბა მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად ვერ გა­ა­ხან­გრძლი­ვებს სი­ცო­ცხლეს, მაგ­რამ ის სრუ­ლი­ად ცვლის პა­ცი­ენ­ტის და მისი ოჯა­ხის მდგო­მა­რე­ო­ბას.

- „ცი­ცი­ნა­თე­ლე­ბის ქვე­ყა­ნა­ში“ მცხოვ­რებ ბავ­შვებს შო­რის, ძი­რი­თა­დად, რა და­ა­ვა­დე­ბე­ბი ჭარ­ბობს?

- და­ა­ვა­დე­ბე­ბი ძა­ლი­ან ბევ­რია. 800-ზე მეტი დი­აგ­ნო­ზია. ხში­რია ონ­კო­ლო­გია, გულ­სის­ხლძარ­ღვთა და­ა­ვა­დე­ბე­ბი, გუ­ლის და თირკმლის უკ­მა­რი­სო­ბა, ამ ჩა­მო­ნათ­ვალ­ში შე­დის გე­ნე­ტი­კუ­რი პა­თო­ლო­გი­ე­ბი და ნევ­რო­ლო­გი­უ­რი და­ა­ვა­დე­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც პროგ­რე­სი­რე­ბა­დია.

- არის თუ არა შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა ჰოს­პი­სის ბავ­შვე­ბი უკურ­ნე­ბე­ლი სე­ნით ცხოვ­რე­ბას აგ­რძე­ლე­ბენ და ზრუნ­ვის შე­დე­გად, ყვე­ლა ფა­ტა­ლურ შე­დე­გამ­დე არ მი­დის?

- ადრე თუ გვი­ან, ყვე­ლა­ნი მაგ შე­დე­გამ­დე მივ­დი­ვართ, უბ­რა­ლოდ, დრო არ არის გან­სა­ზღვრუ­ლი - ზო­გის­თვის შე­იძ­ლე­ბა, ეს დრო იყოს 1 კვი­რა, 1 თვე, ზო­გის­თვის კი ასე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა წლე­ბი გაგ­რძელ­დეს. თა­ვის­თა­ვად, და­ა­ვა­დე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს მოვ­ლას, ზრუნ­ვას.

18 წლის მერე, როცა სრულ­წლო­ვა­ნე­ბი ხდე­ბი­ან, ჰოს­პი­სის და­ტო­ვე­ბა უწევთ. ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბიც გვქო­ნია, რომ ოჯა­ხე­ბი­სა და ჩვე­ნი ზრუნ­ვის შე­დე­გად, 18 წლის ასა­კის 3 ახალ­გაზ­რდას პროგ­რა­მა და­უ­ტო­ვე­ბი­ათ.

- რამ­დე­ნად ემო­ცი­უ­რია თქვენ­თვის ამ­დე­ნი ხნის გა­ტა­რე­ბის, მე­გობ­რო­ბი­სა და მზრუნ­ვე­ლო­ბის შემ­დეგ, უკურ­ნე­ბე­ლი სე­ნის მქო­ნე ბავ­შვებ­თან გა­მომ­შვი­დო­ბე­ბა? რო­გორ არ­თმევთ თავს ასეთ სამ­წუ­ხა­რო შემ­თხვე­ვებს?

- ვე­რას­დროს ვე­რა­ვინ ვერ იტყვის და არ მგო­ნია სწო­რად გა­მო­ნათ­ქვა­მი - „შე­ვეჩ­ვიე“. არ არ­სე­ბობს ამის შეჩ­ვე­ვა. ჩემ­თვის ასე­თი ცნე­ბა - „შეჩ­ვე­ვა“ არ არ­სე­ბობს. ვერ ეჩ­ვე­ვი. უბ­რა­ლოდ, ამას იღებ ისე, რო­გორც არის. რე­ა­ლო­ბაა და ყვე­ლამ კარ­გად ვი­ცით, რომ სიკ­ვდი­ლი - ეს სი­ცო­ცხლის გაგ­რძე­ლე­ბა და მისი ერთ-ერთი ფა­ზაა, ამი­ტომ ეს გარ­და­უ­ვა­ლია. ყვე­ლას დაგ­ვიდ­გე­ბა ეს პე­რი­ო­დი, უბ­რა­ლოდ, არა­ვინ არ ვი­ცით, რო­დის იქ­ნე­ბა...

- ალ­ბათ, ბავ­შვებ­თან ბევ­რი მძი­მე და ემო­ცი­უ­რი ის­ტო­რია გა­კავ­ში­რებთ. გვი­ამ­ბეთ მათ შე­სა­ხებ...

- არც ერთი ბავ­შვი არ მა­ვი­წყდე­ბა და არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, ზუს­ტად ვიცი. როცა მე­კი­თხე­ბი­ან, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად რო­მელ შემ­თხვე­ვას გა­ვიხ­სე­ნებ, ვპა­სუ­ხობ, რომ ვერც ერთს, რად­გან ყვე­ლა დღე­ვან­დე­ლი დღე­სა­ვით მახ­სოვს და ყვე­ლა ერ­თნა­ი­რად მტკივ­ნე­უ­ლი იყო ჩემ­თვის.

ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ბავ­შვე­ბი ჩვენ­თან უკვე ბოლო პე­რი­ოდ­ში მოჰ­ყავთ, ძი­რი­თა­დად, ონ­კო­ლო­გი­უ­რი და­ა­ვა­დე­ბე­ბით. მათი ჰოს­პის­ში ყოფ­ნის ხან­გრძლი­ვო­ბა რამ­დე­ნი­მე თვეა. ონ­კო­ლო­გი­ის გარ­და, იყო სხვა შემ­თხვე­ვე­ბიც - თან­და­ყო­ლი­ლი ანო­მა­ლი­ე­ბი, ორ­გა­ნუ­ლი უკ­მა­რი­სო­ბე­ბი... იყო ჰიდ­რო­ცე­ფა­ლი­ის შემ­თხვე­ვაც, რო­მე­ლიც ლე­ტა­ლუ­რად დას­რულ­და.

საკ­მა­ოდ მძი­მეა, როცა სი­ცო­ცხლის ბოლო პე­რი­ოდ­ში ასე­თი სერ­ვი­სის გა­წე­ვა გვი­წევს ბავ­შვე­ბის­თვის, ფაქ­ტობ­რი­ვად, 24 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში მის გვერ­დით ხარ, არც ერთი წუ­თით არ სცილ­დე­ბი...

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, ექთ­ნე­ბის, ექი­მე­ბი­სა და ბავ­შვე­ბის ურ­თი­ერ­თდა­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. რო­გორ გეჩ­ვე­ვი­ან, რო­გორ შე­მო­დი­ან თქვენ­თან კონ­ტაქ­ტში?

- ეს ბავ­შვე­ბი დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს ძი­რი­თა­დად, სახ­ლში ატა­რე­ბენ, ამი­ტომ თა­ნა­ტო­ლებ­თან შეხ­ვედ­რის და მათ­თან ყოფ­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ აქვთ. მძი­მე კონ­ტი­გენ­ტია, გარ­კვე­უ­ლი ჩა­მორ­ჩე­ნაა რო­გორც ფსი­ქი­კუ­რი, ისე მო­ტო­რუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის მხრივ და შე­სა­ბა­მი­სად, ბაღ­სა და სკო­ლა­ში ვერ და­დი­ან, ამი­ტომ სო­ცი­უმს არი­ან მო­ცი­ლე­ბუ­ლე­ბი. ჩვენ­თან გად­მოს­ვლის შემ­დეგ კი, ერ­თმა­ნეთ­თან კონ­ტაქ­ტი მეტ­ნაკ­ლე­ბად უწევთ.

დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში, გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დით, ყვე­ლა ბავ­შვი გა­მოგ­ვყავს და ერთ ოთახ­ში ვიკ­რი­ბე­ბით. ბავ­შვე­ბი, თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი, ყვე­ლა ერ­თად ვართ და გარ­კვე­ულ აქ­ტი­ვო­ბებს ვა­ხორ­ცი­ე­ლებთ - სიმ­ღე­რა, ცეკ­ვა, მუ­სი­კა, გარ­თო­ბა. ამ დროს ბავ­შვებს ერ­თმა­ნეთ­თან ვი­ზუ­ა­ლუ­რი კო­მუ­ნი­კა­ცია აქვთ, სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ­ბა­ლუ­რი არ არის, მაგ­რამ ერ­თმა­ნეთ­თან ახ­ლოს მიგ­ვყავს და შე­ხე­ბი­თა და მგრძნო­ბე­ლო­ბით ეც­ნო­ბი­ან-ხოლ­მე.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩვენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას, მათ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ა­ში შე­სას­ვლე­ლად ხან­გრძლი­ვი დრო არ გვჭირ­დე­ბა. სა­ათ­ში, სა­ათ­ნა­ხე­ვარ­ში გვეჩ­ვე­ვი­ან და მე­ო­რე დღეს ეს ბავ­შვი უკვე "ჩვე­ნია".

- ამ­ჟა­მად, ჰოს­პის­ში იმ­ყო­ფე­ბა მცი­რე­წლო­ვა­ნი ბავ­შვი, რო­მე­ლიც ავ­ტო­საგ­ზაო შემ­თხვე­ვის შე­დე­გად მძი­მედ და­შავ­და და და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­და­ად­გი­ლე­ბა არ შე­უძ­ლია. კონ­კრე­ტუ­ლად, რო­გორ ეხ­მა­რე­ბით მას, ტრავ­მის შემ­დეგ, ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ში?

- კი­დევ ერთი სერ­ვი­სი გვაქვს ჩვენ - ტრავ­მის შემ­დეგ მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ზე ზრუნ­ვა. ეს არის მდგო­მა­რე­ო­ბა, როცა ბავ­შვი მძი­მე ტრავ­მას იღებს და თან­მხლე­ბი მძი­მე და­ა­ვა­დე­ბე­ბით პა­რა­ლი­ზე­ბუ­ლი რჩე­ბა. ჩვენ­თან მოხ­ვედ­რის შემ­დგომ, იწყე­ბა მას­ზე ზრუნ­ვა რო­გორც ფი­ზი­კუ­რი, ასე­ვე ფსი­ქო­ე­მო­ცი­უ­რი კუ­თხით. პა­ლი­ა­ტი­უ­რი მზრუნ­ვე­ლო­ბი­სა და რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის შემ­დეგ ყო­ფი­ლა ისე­თი შემ­თხვე­ვაც, რომ ბავ­შვის მდგო­მა­რე­ო­ბა საგ­რძნობ­ლად გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბუ­ლა.

პრო­ექ­ტზე მუ­შა­ო­ბა 2013 წლი­დან ფონდ "ღია სა­ზო­გა­დო­ე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს" ინი­ცი­ა­ტი­ვით და მხარ­და­ჭე­რით და­ი­წყო. რად­გან ჰოს­პი­სი დო­ნა­ცი­ა­ზეა, ყვე­ლა თქვენ­განს შე­უძ­ლია ამ სა­ო­ცა­რი ბავ­შვე­ბის მე­გო­ბა­რი გახ­დეს და გა­ა­ხა­როს მათი პა­ტა­რა გუ­ლე­ბი.

დახ­მა­რე­ბა შე­გიძ­ლი­ათ ვებ გვერ­დე­ბი­დან: www.childrenshospice.org.ge დაwww.donate.ge

ასე­ვე სა­ქარ­თვე­ლოს ბან­კის ან­გა­რი­შით:

GE31BG0000000368074900

მიმ­ღე­ბი: ააიპ ბავ­შვთა ჰოს­პი­სი