"გარეგნული მსგავსება ჩვენი კოზირია" - გაიცანით "მელოტების დუეტი" "სამზარეულოს ომებიდან"

ალექსანდრე გელაშვილი და ირაკლი ტაბაღუა დიდი ხნის მეგობრები არიან, ამბობენ, რომ ერთმანეთის გარეშე არსად დადიან, სამსახურშიც ერთად მუშაობენ და „სამზარეულოს ომებშიც“ ერთად მისვლა გადაწყვიტეს. ისინი ერთმანეთს გარეგნულადაც ძალიან გვანან და ტყუპებს ეძახიან.

ასე შეიქმნა მათი წყვილიც, რომელიც "მელოტების დუეტით" არის ცნობილი.

ალექსანდრე გელაშვილი:

- 12 წლის ვიყავი, ხაჭაპური გამოვაცხვე და გამომივიდა, სახლში ყველას მოეწონა. მას მერე დიდი დრო გავიდა ისე, რომ ამ სფეროსთან შეხება არ მქონია. 25 წლის ვიყავი, მზარეულობა მომინდა და ვიპოვე პროფესიული კოლეჯი „იკაროსი“ და დავიწყე სწავლა (ორწლიანი კურსი გავიარე). იმის მერე ფაქტობრივად, სულ ვმუშაობ.

ეს ისეთი საქმეა, უნდა გამოგდიოდეს და მოგწონდეს. როდესაც სწავლა დავიწყე, მონდომებული ვიყავი, მინდოდა, კულინარი გავმხდარიყავი და ასეც მოხდა - სულ ახლის ძიებაში ვარ. ამოუწურავი სფეროა და ამ პროფესიაში მომავალშიც ახალ-ახალი რაღაცების აღმოჩენის პროცესს არ შევწყვეტ...

ეს პროფესია ადრე პოპულარული არ იყო, მშობლები ამ მიმართულებით შვილებს იმიტომ ასწავლიდნენ, რომ პროფესია ჰქონოდათ, მშიერი არ დარჩენილიყვნენ. საქართველოშიც კი ყველა მზარეულს „პოვარს“ ეძახდნენ. მოგვიანებით, ამ დარგმა კულინარიული ხელოვნების სტატუსი შეიძინა და დღესდღეობით უკვე ძალიან პოპულარულია. ყოველთვის მომწონდა ეს პროფესია და ზუსტად იმან მიმიზიდა, რომ ახლოს გამეცნო და მეც მეკეთებინა და რაც მთავარია, უკეთესად.

ირაკლი ტაბაღუა:

- მეც ბავშვობაში მოვსინჯე, პირველად პიცა 18 წლისამ გავაკეთე და იქიდან დაიწყო ყველაფერი. შემდეგ უკვე 21 წლისამ „იკაროსში“ სწავლა დავიწყე, სადაც მართლა შემიყვარდა კულინარია. არავის დაუძალებია, ეს ჩემი არჩევანი იყო, თავი ამ სფეროში ვიპოვე - დიახ, ყოველდღე საჭმელს რომ ვამზადებ, მსიამოვნებს, ამ საქმეში მთელ სულსა და გულს ვდებ. ჩემი მთავარი ინგრედიენტი კერძის მომზადებისას, სიყვარულია, ეს თუ არ გაქვს, კერძი არ გამოვა.

- პროექტში მონაწილეობა კულინარიაში საკუთარი ძალის მოსინჯვა, თავის გამოცდა იყო?

- რა თქმა უნდა, გვენახა, რა შეგვიძლია, რადგანაც ძალიან დიდი გამოწვევაა. მოკლედ, ვნახეთ კიდეც, რომ ცოტათი მეტიც შეგვიძლია, ვიდრე გვეგონა. ასევე ბევრი რამ ვისწავლეთ.

ალექსანდრე:

- ჩვენი წყვილი იმის გამო შედგა, რომ 5 წელია ვმეგობრობთ, სულ ერთად ვართ. მონაწილეობა რომ გადავწყვიტეთ, ირაკლი იმ პერიოდში შვებულებაში იყო. ერთ დღესაც ვისვენებდი და ვნახე „სამზარეულოს ომების“ გვერდი, რომელიც კონკურსს აცხადებდა. დავფიქრდი, ჩემი კონდიტერი მეუღლეც შინ იყო. ავიღე ტელეფონი და ირაკლის დავურეკე - მოდი, ამ პროექტში მივიღოთ მონაწილეობა-მეთქი, მეუღლე საერთოდ არ გამხსენებია, რომ ისიც კულინარია და მასაც შეეძლო მონაწილეობა. ირაკლიც დამთანხმდა, - აუცილებლად გააგზავნე, ვნახოთ, რა იქნებაო. მერე მეუღლე ხუმრობდა: გამარჯობა, მეც კონდიტერი ვარ, გამოგადგებიო. მგონი, ცოტა ეწყინა კიდეც.

მოკლედ, ჩვენი მონაწილეობით გვინდოდა, ქართული კერძები გაგვეთანამედროვებინა და ვფიქრობ, გამოგვდის კიდეც. ძირითადად ქართული კერძების გათანამედროვებაზე ვმუშაობთ.

- როგორია თქვენი მოლოდინი ამ პროექტში - გაიმარჯვებთ?

- როდესაც პროექტში მონაწილეობ, ცხადია, გამარჯვება, პირველი ადგილის დაკავება გინდა, თუმცა მთავარი მაინც ის იყო, რომ ქართულ საზოგადოებას გავეცანით...

ირაკლი:

- საზოგადოებამ გაგვიცნო და ამ მხრივ ბევრი რამ შეიცვალა. რაც მთავარია, გვინდა, პროფესიული კუთხით მეტად გავიზარდოთ, განვვითარდეთ, ახალ-ახალ კერძებზე ვიფიქროთ, რისი საშუალებაც რეალურად აქამდე არ გვქონდა. ამ პროექტმა ახალ იდეები გახსნა. ეს შოუ რა შედეგითაც უნდა დამთავრდეს, ჩვენთვის უკვე წარმატებულია.

- იშვიათია მეგობრები გარეგნულადაც ასე გავდნენ ერთმანეთს...

ირაკლი:

- ქუჩაში რომ გვხედავენ, ამბობენ - ტყუპი ძმა მოდისო.

ალექსანდრე:

- ჰო, ეს ჩვენი გარეგნული მსგავსება კოზირივითაა. წვერი ორივემ მოვუშვით... ისეთი კარგი იდეა წამოვიდა რესტორნის და თუ გავაკეთებთ, ძალიან კარგი სახელი მოვიფიქრეთ. იტალიურ სამზარეულოში ვმუშაობთ, მელოტები ვართ და ამიტომ რაღაც "მელოტტე“ - ასე იქნება.

- ჟიური თქვენთვის ცოტა მკაცრი ხომ არ არის?

- ძალიან კომპეტენტურები და პროფესიონალები არიან. თუმცა, ჩვენც პროფესიონალები ვართ და მეტი მოგვეთხოვება, ამიტომაც, ძალიან კრიტიკულები არიან ჩვენ მიმართ, მაგრამ ყველაფერს ვაკეთებთ, რომ ეს სირთულეები გადავლახოთ.

- რას ეტყვით იმ ადამიანებს, ვისაც კერძის მომზადება ძალიან ადვილი საქმე ჰგონია?

ალექსანდრე:

- სანამ კულინარიული ხელოვნებას დავეუფლებოდი, ერთი ცნობილი შეფი შემხვდა და მითხრა: კარგად დაფიქრდი, ეს ყველაზე რთული და სტრესული სამსახურია და რამდენად გინდა ამის კეთება? მე მაინც გადავწყვიტე, რომ ამის კეთება მინდოდა. ჩვენი საქმე ძალიან მხიარულიც არის, ამავე დროს, შემოქმედებითიც, რაღაც სხვა ფანჯრები იხსნება - შეიძლება მხატვარი არ იყო, მაგრამ შენში ეს უნარიც გაიხსნას.

ირაკლი:

- ყველაზე ბედნიერება ის არის, როცა მომხმარებლისგან ცარიელი თეფში შემოდის, ეს ძალიან მახარებს და ჩვენი კომპეტენცია მანდ მთავრდება. თუ ეს მეგობრების წრეში ხდება, კიდევ უფრო გახარებული ვარ, რადგანაც ისინი უფრო კრიტიკულები არიან. თუ არ მოეწონებათ, გეტყვიან. საერთოდ, კი გიხარია, როდესაც მეგობრისთვის ამზადებ. ბევრი წელია, ჩვენთან ერთი და იგივე ხალხი დადის და ერთსა და იმავეს ჭამს. ცოტა უცნაურია ეს, მაგრამ ასე მოსწონთ. უცხოელებიც ბევრი მოდიან, ქართველებიც. ყოველ ჯერზე კერძის გასინჯვის შემდეგ ამბობენ - ეს კიდევ უკეთესია წინა ჯერზე გასინჯულისგან.

ძირითადად იტალიურ სამზარეულოში ვართ, მანამდე აზიურში ვიყავით, ბოლო დროს ქართულიც გვხიბლავს, უკეთ ვგრძნობთ თავს ამ ნაწილში და როგორც გითხარით, მის გათანამედროვებას ვცდილობთ. ამ პროცესს სხვა ემოციები ახლავს.

- თავად თუ ხართ გურმანები?

- კეთების, მომზადების პროცესი უფრო დიდი სიამოვნებაა ჩვენთვის. სიმართლე გითხრათ, ზოგჯერ ჭამა გვავიწყდება, კეთების პროცესში კი ვაგემოვნებთ, მაგრამ როდესაც სხვას ვაჭმევთ, მაინც ამით ვართ კმაყოფილები. წონის პრობლემა ზოგადად, როგორც ბევრს, ჩვენც გვაქვს და ამიტომ, მუდმივად დიეტის დაცვა გვიწევს, რომ ფორმა შევინარჩუნოთ. ამას ვცდილობთ, მოკლედ, თავს ვუვლით, ვმუშაობთ და სულ უკეთესის მოლოდინში ვართ...