"ცხენისთვის თოკის მოხსნა დავაპირე და სახეში წიხლი გამომიქანა..." - უსინათლო კაცის მძიმე ცხოვრება და 41 წლის ასაკში ნასწავლი ხელობა

უყურებ ამ ადამიანს და კიდევ ერთხელ რწმუნდები - შეუძლებელი არაფერია, შეზღუდული შესაძლებლობები არ არსებობს! იმედა ბალხამიშვილი ლამის მთელი ცხოვრებაა შშმ პირია - უსინათლოა, მხედველობა 18 წლისამ, ტრავმის შედეგად დაკარგა. ახლა 41 წლისაა და ამბობს, რომ მთელი ეს წლები მძიმე ყოფაში გაატარა, ახლა იმედი ჩაესახა და ახალი ხელობის შესწავლა შეძლო.

თავისი მძიმე წარსულისა და ახალი ცხოვრების შესახებ იმედა ბალხამიშვილმა AMBEBI.GE-ს უამბო:

"18 წლამდე 100%-იანი მხედველობა მქონდა, კასპში "პასიოლკის" დასახლებას ეძახიან და იქ მეურნეობაში ვმუშაობდი, ცხვრები გვყავდა. ერთხელაც, ბავშვები ცხენით ჯირითობდნენ, მერე გაუშვიათ, თოკმობმული თივებში შესულა. თოკის მოხსნა დავაპირე და ცხენმა წიხლი გამომიქანა. სახეში მომხვდა - თვალი, ცხვირი და წარბი გამიტეხა, მხედველობა მხოლოდ ცალ თვალში მქონდა...

ორთაჭალაში კლინიკაში რომ წამიყვანეს, ექიმის არაპროფესიონალიზმმა უარესად დამაბრმავა... გამიკერა დაზიანებული თვალი, არადა, უნდა ამოეღო. ამის გამო ანთებითი პროცესი წავიდა და დაჩირქება მეორე თვალზეც გადავიდა. ეს ჩირქი ახლაც არის და მეუბნებიან, შანსი იმის, რომ დაინახო, მხოლოდ იმ შემთხვევაში გაქვს, როცა ეს ჩირქი თავისით გამოიდევნებაო. ოპერაცია არ შეიძლება, მოკლედ, თუ თავისით გაიწმინდა, მაშინ დავინახავ...

- როგორ ცხოვრობდით მას შემდეგ, რაც ეს მძიმე ამბავი შეგემთხვათ?

- წამოვედი თბილისში, იმ იმედით, რომ შშმ პირს დახმარებას აქ უფრო აღმომიჩენდნენ, მაგრამ გაჭირვებული ცხოვრება მაინც ვერ ამცდა... ბოლო დროს თითქოს ამოვისუნთქე, თუმცა ეს მთავრობა რომ მოვიდა, სოციალური დახმარება მომიხსნეს და ერთი წელი მშიერი დამტოვეს. მერე ვიჩივლე, დახმარება სასამართლოს ძალით დავიბრუნე.

ჩემმა მეზობელმა, რომელიც ხელობას სწავლობდა, მითხრა: რას ზიხარ სახლში, ადექი, ხელობა მაინც ისწავლეო და აფრიკის დასახლებაში, კოლეჯში "სპექტრი" გამომიშვა. მე და ჩემი ცოლი მივედით. ვიფიქრე, ჯერ ფილების დაგებას ვისწავლი, მერე სხვა რამეს-მეთქი, თანაც კასპში ჩემი მშობლების სახლი მაქვს, რომელიც გასაკეთებელია და ასე ნელ-ნელა შეიძლება ვუშველო-მეთქი... მოკლედ, ხელობა ვისწავლე. როგორც მასწავლებლები მეუბნებიან, უკვე ხელოსანი ხარ და არაფერი გჭირდება იარაღების გარდაო.

სწავლა შარშან ოქტომბერში დავიწყე, ჯერ თეორია გავიარე. რამდენ კვადრატზე რამდენი ფილა, მეტლახია საჭირო, როგორ განვაზავოთ ცემენტი და ქვიშა, წებოცემენტისგან როგორი მასა უნდა გავაკეთოთ, რომ მუშაობა შევძლოთ და ა.შ.

მერე ვისწავლე როგორ უნდა მივუდგე ადამიანს, მასთან საქმიანი კომუნიკაცია რომ შევძლო, სამოქალაქო განათლება გავიარეთ... გასულ მაისს უკვე პრაქტიკული სამუშაოები დავიწყეთ. სექტემბერ-ოქტომბერში სასწავლო კურსს საერთოდ ვამთავრებ და იმასაც მეუბნებიან - დიპლომის კანდიდატი ხარო. რა ვიცი, თუ იქნება, კარგია, თუმცა მე იქ დიპლომისთვის არ მივსულვარ.

- დამხმარე არავინ გყავთ?

- არავინ. მშობლები, დედმამიშვილები არ მყავს. კასპში როგორც გითხარით, მაქვს დედ-მამის დატოვებული ძველი სახლკარი. მყავს მეუღლე, რომელიც ასევე შშმ პირია და 15 წლის გოგონა. მეუღლეც უსინათლოა, ცალი თვალი არ აქვს. სკოლა-ინტერნატში ბავშვი ლურსმნიანი ფიცრით თამაშობდა, მოუქნევია და თვალში მოხვდა... მუშაობდა, 100 ლარი ჰქონდა ხელფასი და სამსახურიდან გამოუშვეს. თუ გინდა, სოციალური დახმარება გინდა, სამსახური არ უნდა გქონდესო... ახლა იმის მეშინია, ხელობა რომ ვისწავლე, სადმე საქმე რომ ავიღო და ვიმუშაო, სოციალური დახმარება ისევ არ მომიხსნან.

კომპიუტერი მინდოდა, ჩემი შვილისთვის და განათლების სამინისტროს მივმართე, ასევე მერიას, უარი მივიღე... განათლებას ხომ გაფინანსებთ, ხელობა გასწავლეთ, რაღა გინდაო? ამიტომ მინდა, ისეთი მთავრობა გვყავდეს, რომ ჩემნაირ ხალხს მეტი დახმარება და თანადგომა აღმოუჩინოს. მინდა, პარლამენტში ბევრი პარტია არსებობდეს პროპორციული არჩევნების გზით მისული, რომ ვერანაირმა უმრავლესობამ ვერ შეძლოს ადამიანების ჩაგვრა.

- ახლა ამ ხელობით დაიწყებთ მუშაობას?

- დიდ ობიექტებზე ჩქარა ითხოვენ დაგებას, მე ჩქარა ვერ ვაგებ. წარმოიდგინეთ, ვარ ადამიანი, რომელიც ვერ ვხედავ და ამ დროს უფროსი თავზე მადგას და მაჩქარებს. მე ნელა და ხარისხიანად ვმუშაობ. ფილები, კაფელი შემიძლია დავაგო, ოღონდ, არ უნდა ამაჩქარონ. თუ კლიენტი ჩემნაირი გაჭირვებული იქნება, მას ფულს ხელობაში არც გამოვართმევ. მამაჩემიც ხელოსანი იყო, გაჭირვებულებს და მეზობლებს თანხას არ ართმევდა - უფასოდ უკეთებდა. თუმცა, ხომ გითხარით, იმისიც მეშინია, ამ საქმის გამო სოციალური დახმარება არ დავკარგო...