"6 თვეში ფეხზე უნდა ვიდგეო! ეს იყო ბოლო ემოციური ფრაზა, რაც მისგან მოვისმინე..." - როგორ იხსენებენ გოგიჩას მეგობრები

ადამიანი არ აღმოჩნდა, მასზე ერთი ურიგო სიტყვაც კი ეთქვა - ყველასთვის საყვარელმა "გოგიჩამ", ყველას გული დასწყვიტა. განსაკუთრებული სიყვარული კი პატარებს დაუტოვა, ვისთანაც ცხოვრების დიდი ნაწილი გაატარა და ეს იყო „ბასტი ბუბუს“ სტუდია. გასახსენებელი ყველას ბევრი აქვს...

მსახიობი, შოუმენი, ტელეწამყვანი, იუმორისტი, უბრალოდ ნიჭიერი ახალგაზრდა კაცი გიორგი გოგიჩაიშვილი, იგივე გოგიჩა 51 წლის ასაკში წავიდა ამ ქვეყნიდან...

AMBEBI.GE დაუკავშირდა ადამიანებს, ვისაც მასთან ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე ახლო ურთიერთობა ჰქონდათ და კარგად იცნობდნენ, თითქოს ყველასთვის ახლობელ გოგიჩას...

ზაალ წულუკიძე, შოუმენი:

- როგორც ჩანს, ეს არის წუთისოფელი და როცა დრო მოვა, იმ ქვეყნად, ყველა უნდა წავიდეს, ცუდია, რომ უდროოდ მიდიან... ღიმილის ბიჭები კი ღიმილით მიდიან. ბოლომდე მხნეობას და სიმშვიდეს ინარჩუნებენ... გოგიჩას სანახავად ერთი კვირის წინ მე და მამა მივედით, მას მერე, რაც 27 ივნისს ჩემი ძმა - ალეკო იმავე დიაგნოზით მიწას მივაბარეთ. გოგიჩა საავადმყოფოში იწვა და სამძიმარზე ვერ მოვიდა. მართლა არ შეეძლო, სუსტად იყო...

დაკრძალვის შემდეგ აუცილებლად უნდა მენახა... რომ დაგვინახა, გაუხარდა... ალეკო გავიხსენეთ, ბევრი ვისაუბრეთ, ვიხალისეთ კიდეც. არადა, წარმოიდგინეთ, რომ რამდენიმე დღის წინ, როგორც გითხარით, ოჯახის წევრი, სისხლი და ხორცი დავასაფლავეთ. ვცდილობდით, არ დაგვემძიმებინა...

როდესაც ალეკო საავადმყოფოში მივიყვანეთ, გოგიჩაც იმ დროს შეიყვანეს იქ, მაგრამ მათი მდგომარების გამო ერთმანეთის ნახვა ვერ შეძლეს. თუმცა, მედპერსონალს ორივემ ერთმანეთთან თბილი მოკითხვა დააბარეს. არადა, ორივეს ცხოვრების ბოლო სამი კვირა ჰქონდა დარჩენილი... მათი ავადმყოფობის პერიოდში კიდევ ასეთი დამთხვევა მოხდა - ერთ-ერთ საავადმყოფოში, იმ პალატაში მოხვდა ალეკო, სადაც მანამდე გოგიჩა იწვა.

გოგიჩას დამშვიდობებისას ვუთხარი - შენთვის ერთი კარგი ამბავი მაქვს-მეთქი. გამომხედა და მითხრა - შვილს ელოდებითო? უსიტყვოდ ესმოდა ყველაფერი! მერე ნათიას, მეუღლეს გადაულაპარაკა - ხომ იცი, 6 თვეში ფეხზე უნდა ვიდგეო... ეს იყო მისი ბოლო ემოციური ფრაზა, რაც მე მისგან მოვისმინე.

გიორგი ჯერ კიდევ მაშინ გავიცანი, სანამ "მანსანკანში" ჩავერთვებოდი. მე და ლევან ჯავახიშვილი თეატრ „ბერიკებში“ დავდიოდით. გოგიჩა ამ თეატრის უფროსი თაობა იყო. უფროსები რომ რეპეტიციას ატარებდნენ რეჟისორ გოგი თოდაძის ხელმძღვანელობით, უმცროსები ადრე მივდიოდით და რეპეტიციებს ვესწრებოდით. შემდეგ ჩვენი შეხვედრა მხიარულთა და საზრიანთა კლუბში მოხდა, 30-ე სკოლის გუნდში გამოვდიოდი, დევი დევიძე და გოგიჩა ხშირად მოდიოდნენ, ჩვენი გუნდი უყვარდათ. გამოცდილებას გვიზიარებდნენ, ერთხელ მაგარი ნომერიც დაგვადგმევინეს.

მოწინააღმდეგეები ვიყავით - ეგ „სოფელოს“ გუნდში იყო, ჩვენ „ღიმილის ბიჭები“ გვერქვა, მაგრამ იმდროინდელ „კავეენში“ უპირველესი ჯერ მეგობრობა იყო და მერე შეჯიბრება. სხვა ურთიერთობები გვქონდა. დიდი ოჯახი იყო...

მოგვიანებით გოგიჩა ჩემი მეჯვარე გახდა. კიდევ უფრო დავახლოვდით. შემდეგ საერთოდ ვერ წარმოვიდგენდი, რომ „ბასტი ბუბუში“ მოვხვდებოდი, სტუდიამ თანამშრომლობა შემომთავაზა და გოგიჩას პარტნიორობამ ასე მომიწია. სპექტაკლებში საოცარი იმპროვიზაციები გვქონდა. ერთად ვიმუშავეთ „იმედის დილაშიც“ და ერთი „გიჟი“ სეზონი გავატარეთ იქ. მასთან მუშაობა ბედნიერება იყო, ყალბი არაფერი ჰქონდა! საუკეთესო მეგობარი, კოლეგა, პარტნიორი იყო.

ვისაც გოგიჩამ ერთხელ მაინც თავისი სიყვარული, სითბო დაანახვა, არავისში გამქრალა. ლომის წილი კი „ბასტი ბუბუში“, მის პერსონაჟებს მიუძღვით. მადლობელი ვარ, რომ მასთან არა მარტო მეგობრობის, სცენაზე მუშაობის საშუალება მქონდა. გოგიჩა იყო ადამიანი, რომელიც არაფერში ხედავდა ნეგატივს...

თამარ სხვიტარიძე, „ბასტი ბუბუს“ დამფუძნებელი და პროდიუსერი:

- გოგიჩას ყველა უყვარდა, ასეთი იყო. არავის განიკითხავდა და მასაც არავინ განიკითხავდა. ისეთი იყო, როგორიც იყო... თავიდანვე ასეთი დამოკიდებულება მქონდა - რაც კი საუკეთესო ადამიანი მხვდებოდა გზაზე, ვარსკვლავები, ცნობილი ადამიანები, ყველა „ბასტი ბუბუში“ მომყავდა, მინდოდა, ბავშვებთან და საბავშვო საქმესთან ახლოს ყოფილიყვნენ.

გოგიჩამ ჩვენთან მულტფილმების თარგმნით დაიწყო. 90-იან წლებში დისნეის საუკეთესო მულტფილმები იშვიათობა იყო. ჩვენ სხვადასხვა უცხოურ ქვეყანაში ვყიდულობდით, ვთარგმნიდით და ბავშვებს ვაჩვენებდით. გოგიჩა ყველა გმირს საუკეთესოდ ახმოვანებდა. საოცარ არტისტულ თვისებას ავლენდა, თუმცა კი სასოფლო ჰქონდა დამთავრებული. მერე კიდევ უფრო გამყარდა ჩვენი ურთიერთობა - ჩემი და ჩემი მეუღლის მეჯვარეც გახდა, დავნათესავდით.

კიდევ ერთი გადაცემა - „კარუსელის“ იდეა ასე მოვიდა: მამების ჩართულობა შვილების აღზრდაში არ იკვეთებოდა, არ მონაწილეობდნენ და გვინდოდა, პრესტიჟული გაგვეხადა. ამიტომ „კარუსელის“ წამყვანად მოვიყვანეთ ახალგაზრდა, სიმპათიური, იუმორის მქონე, კეთილგანწყობილი კაცი - გოგიჩა! ბავშვებს როგორც თანატოლს ესაუბრებოდა, მამების სტუდიაში მოსაყვანადაც გამოგვადგა ეს და ასე შემოვიტყუეთ სტუდიაში მამებიც. გოგიჩამ თავისი დამოკიდებულებით, ხასიათით, პროფესიონალიზმით, თითქოს ქართველი მამების მენტალობა შეცვალა. ყველა პატივს სცემდა და ყველას უნდოდა, რომ გოგიჩასნაირი ყოფილიყო.

გული მწყდება, რომ მეტის გაკეთების საშუალება არ მიეცა... უდიდესი შესაძლებლობების ადამიანი იყო და სათანადოდ არ იყო რეალიზებული. ეს ხომ უდიდესი დარდია ადამიანისთვის?! არადა, კაცი იყო და წუწუნს ხომ ვერ დაიწყებდა?! გული იმაზეც მწყდება, ამ ქვეყნიდან ასეთი ტკივილიანი გასვლა რით დაიმსახურა?!

დაავადებასთან მხნე იყო. ყველაფერს იუმორით უყურებდა. ყოველი გადასხმის შემდეგ ანეკდოტებს მწერდა. მეც ასევე ვპასუხობდი. ვუგეგმავდი, რა უნდა გაეკეთებინა, სამსახურში რომ გამოვიდოდა. როგორც ვიცი, ოჯახის წევრებსაც არ ესაუბრებოდა პესიმისტურად, აქეთ ამშვიდებდა ყველას. მეუღლე ბოლომდე გმირულად ედგა გვერდით, ასევე შვილებიც. იდეალური დედ-მამა ჰყავს და ამ ტკივილისთვის ისინიც ძალიან მეცოდებიან...

დევი დევიძე, იუმორისტი, სტუდენტობის მეგობარი:

- ხალხი გოგიჩას ტელევიზიით იცნობდა და მის დადებით მხარეებს მხოლოდ იქ ხედავდა. ცხოვრებაშიც უკეთილშობილესი, თბილი პიროვნება იყო, საოცარი მეგობრობა იცოდა. ყველა ადამიანი უყვარდა. მისგან ცუდი არავისზე გამიგონია, ძალიან თბილი და გემრიელი პიროვნება იყო.

ერთმანეთი სტუდენტობისას, აგრარულ უნივერსიტეტში გავიცანით, მაშინ სასოფლო ერქვა. სასწავლებლის ბაზაზე, თეატრი „ბერიკები“ არსებობდა და მისი მსახიობები ვიყავით. ფესტივალებზე, გასტროლებზე სულ ერთად დავდიოდით. იქაც აყვარებდა ადამიანებს თავს...

„კავეენის“ თამაშები რომ დაიწყო, აგრარულ უნივერსიტეტში შეიქმნა ჯგუფი „სოფელო“, ჩვენი გუნდის კაპიტანი იყო. შემდეგ მოხვდა საქართველოს „კავეენის“ ნაკრებში - „ნამდვილი თამადები“.

ორივეს 28 აპრილს გვაქვს დაბადების დღე და არ არსებობდა, პირველს არ მოელოცა! სულ ყოველთვის, რომ დარეკავდა, ასე მომმართავდა - გილოცავ ჩვენ დაბადების დღეს! უყვარდა მეგობრებთან ერთად ქეიფი, პურ-მარილი... ჩემს მშობლებსაც ძალიან უყვარდათ გიორგი, არ დაიჯერებთ, მაგრამ ხანდახან ვფიქრობდი, რომ ჩემზე მეტადაც...

„ფეისბუქზე“ მისმა სურათებმა ძალიან იმოქმედა... მის ფოტოებს დღეს ყველაზე მეტად მოუხდა ფრაზა - „ჩვენი ბავშვობა დამთავრდა“... მე დავამატებდი - მათი ბავშვობა დამთავრდა და ჩვენი ახალგაზრდობა, მეგობრობა...

ცოტა ხნის წინ მეგობრის მამა გარდაიცვალა, რაიონში მივდიოდით, გოგიჩაც მოვიდა, უნდა წამოსულიყო, მაგრამ მერე ვეღარ შეძლო. ვიცი რაც მჭირს, ბევრი მიმალავს, არ ვიცი, რა და როგორ იქნება, მაგრამ ასე მგონია, რომ ვიქნებიო. კი, ყოველთვის იქნება! წავიდა ადამიანი წუთისოფლიდან, მაგრამ ბევრი კადრი დატოვა ეკრანზე.

მეამაყება, რომ ასეთ ადამიანთან მქონდა ურთიერთობა. როცა არ უნდა დაერეკა, ეს დიდი სიხარული იყო ჩემთვის. ახლა კი აღარ იქნება მისი მოლოცვები, მისი მხიარულება, ძლიერი იუმორი. დიახ, ეს სიყვარული და სითბო დაგვაკლდება ყველას...

AMBEBI.GE სამძიმარს უცხადებს გარდაცვლილის ოჯახს და მეგობრებს.