ადა­მი­ა­ნი არ აღ­მოჩ­ნდა, მას­ზე ერთი ური­გო სი­ტყვაც კი ეთ­ქვა - ყვე­ლას­თვის საყ­ვა­რელ­მა "გო­გი­ჩამ", ყვე­ლას გული დას­წყვი­ტა. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი კი პა­ტა­რებს და­უ­ტო­ვა, ვის­თა­ნაც ცხოვ­რე­ბის დიდი ნა­წი­ლი გა­ა­ტა­რა და ეს იყო „ბას­ტი ბუ­ბუს“ სტუ­დია. გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლი ყვე­ლას ბევ­რი აქვს...

მსა­ხი­ო­ბი, შო­უ­მე­ნი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი, იუ­მო­რის­ტი, უბ­რა­ლოდ ნი­ჭი­ე­რი ახალ­გაზ­რდა კაცი გი­ორ­გი გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი, იგი­ვე გო­გი­ჩა 51 წლის ასაკ­ში წა­ვი­და ამ ქვეყ­ნი­დან...

AMBEBI.GE და­უ­კავ­შირ­და ადა­მი­ა­ნებს, ვი­საც მას­თან ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეტაპ­ზე ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ და კარ­გად იც­ნობ­დნენ, თით­ქოს ყვე­ლას­თვის ახ­ლო­ბელ გო­გი­ჩას...

ზაალ წუ­ლუ­კი­ძე, შო­უ­მე­ნი:

- რო­გორც ჩანს, ეს არის წუ­თი­სო­ფე­ლი და როცა დრო მოვა, იმ ქვეყ­ნად, ყვე­ლა უნდა წა­ვი­დეს, ცუ­დია, რომ უდ­რო­ოდ მი­დი­ან... ღი­მი­ლის ბი­ჭე­ბი კი ღი­მი­ლით მი­დი­ან. ბო­ლომ­დე მხნე­ო­ბას და სიმ­შვი­დეს ინარ­ჩუ­ნე­ბენ... გო­გი­ჩას სა­ნა­ხა­ვად ერთი კვი­რის წინ მე და მამა მი­ვე­დით, მას მერე, რაც 27 ივ­ნისს ჩემი ძმა - ალე­კო იმა­ვე დი­აგ­ნო­ზით მი­წას მი­ვა­ბა­რეთ. გო­გი­ჩა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში იწვა და სამ­ძი­მარ­ზე ვერ მო­ვი­და. მარ­თლა არ შე­ეძ­ლო, სუს­ტად იყო...

დაკ­რძალ­ვის შემ­დეგ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მე­ნა­ხა... რომ დაგ­ვი­ნა­ხა, გა­უ­ხარ­და... ალე­კო გა­ვიხ­სე­ნეთ, ბევ­რი ვი­სა­უბ­რეთ, ვი­ხა­ლი­სეთ კი­დეც. არა­და, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, რო­გორც გი­თხა­რით, ოჯა­ხის წევ­რი, სის­ხლი და ხორ­ცი და­ვა­საფ­ლა­ვეთ. ვცდი­ლობ­დით, არ დაგ­ვემ­ძი­მე­ბი­ნა...

რო­დე­საც ალე­კო სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მი­ვიყ­ვა­ნეთ, გო­გი­ჩაც იმ დროს შე­იყ­ვა­ნეს იქ, მაგ­რამ მათი მდგო­მა­რე­ბის გამო ერ­თმა­ნე­თის ნახ­ვა ვერ შეძ­ლეს. თუმ­ცა, მედ­პერ­სო­ნალს ორი­ვემ ერ­თმა­ნეთ­თან თბი­ლი მო­კი­თხვა და­ა­ბა­რეს. არა­და, ორი­ვეს ცხოვ­რე­ბის ბოლო სამი კვი­რა ჰქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი... მათი ავად­მყო­ფო­ბის პე­რი­ოდ­ში კი­დევ ასე­თი დამ­თხვე­ვა მოხ­და - ერთ-ერთ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში, იმ პა­ლა­ტა­ში მოხ­ვდა ალე­კო, სა­დაც მა­ნამ­დე გო­გი­ჩა იწვა.

გო­გი­ჩას დამ­შვი­დო­ბე­ბი­სას ვუ­თხა­რი - შენ­თვის ერთი კარ­გი ამ­ბა­ვი მაქვს-მეთ­ქი. გა­მომ­ხე­და და მი­თხრა - შვილს ელო­დე­ბი­თო? უსი­ტყვოდ ეს­მო­და ყვე­ლა­ფე­რი! მერე ნა­თი­ას, მე­უღ­ლეს გა­და­უ­ლა­პა­რა­კა - ხომ იცი, 6 თვე­ში ფეხ­ზე უნდა ვიდ­გეო... ეს იყო მისი ბოლო ემო­ცი­უ­რი ფრა­ზა, რაც მე მის­გან მო­ვის­მი­ნე.

გი­ორ­გი ჯერ კი­დევ მა­შინ გა­ვი­ცა­ნი, სა­ნამ "მან­სან­კან­ში" ჩა­ვერ­თვე­ბო­დი. მე და ლე­ვან ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი თე­ატრ „ბე­რი­კებ­ში“ დავ­დი­ო­დით. გო­გი­ჩა ამ თე­ატ­რის უფ­რო­სი თა­ო­ბა იყო. უფ­რო­სე­ბი რომ რე­პე­ტი­ცი­ას ატა­რებ­დნენ რე­ჟი­სორ გოგი თო­და­ძის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით, უმ­ცრო­სე­ბი ადრე მივ­დი­ო­დით და რე­პე­ტი­ცი­ებს ვეს­წრე­ბო­დით. შემ­დეგ ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა მხი­ა­რულ­თა და საზ­რი­ან­თა კლუბ­ში მოხ­და, 30-ე სკო­ლის გუნდში გა­მოვ­დი­ო­დი, დევი დე­ვი­ძე და გო­გი­ჩა ხში­რად მო­დი­ოდ­ნენ, ჩვე­ნი გუნ­დი უყ­ვარ­დათ. გა­მოც­დი­ლე­ბას გვი­ზი­ა­რებ­დნენ, ერთხელ მა­გა­რი ნო­მე­რიც დაგ­ვად­გმე­ვი­ნეს.

მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ე­ბი ვი­ყა­ვით - ეგ „სო­ფე­ლოს“ გუნდში იყო, ჩვენ „ღი­მი­ლის ბი­ჭე­ბი“ გვერ­ქვა, მაგ­რამ იმ­დრო­ინ­დელ „კა­ვე­ენ­ში“ უპირ­ვე­ლე­სი ჯერ მე­გობ­რო­ბა იყო და მერე შე­ჯიბ­რე­ბა. სხვა ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი გვქონ­და. დიდი ოჯა­ხი იყო...

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გო­გი­ჩა ჩემი მეჯ­ვა­რე გახ­და. კი­დევ უფრო და­ვახ­ლოვ­დით. შემ­დეგ სა­ერ­თოდ ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ „ბას­ტი ბუ­ბუ­ში“ მოვ­ხვდე­ბო­დი, სტუ­დი­ამ თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა და გო­გი­ჩას პარტნი­ო­რო­ბამ ასე მო­მი­წია. სპექ­ტაკ­ლებ­ში სა­ო­ცა­რი იმპრო­ვი­ზა­ცი­ე­ბი გვქონ­და. ერ­თად ვი­მუ­შა­ვეთ „იმე­დის დი­ლა­შიც“ და ერთი „გიჟი“ სე­ზო­ნი გა­ვა­ტა­რეთ იქ. მას­თან მუ­შა­ო­ბა ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო, ყალ­ბი არა­ფე­რი ჰქონ­და! სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი, კო­ლე­გა, პარტნი­ო­რი იყო.

ვი­საც გო­გი­ჩამ ერთხელ მა­ინც თა­ვი­სი სიყ­ვა­რუ­ლი, სით­ბო და­ა­ნახ­ვა, არა­ვის­ში გამ­ქრა­ლა. ლო­მის წილი კი „ბას­ტი ბუ­ბუ­ში“, მის პერ­სო­ნა­ჟებს მი­უ­ძღვით. მად­ლო­ბე­ლი ვარ, რომ მას­თან არა მარ­ტო მე­გობ­რო­ბის, სცე­ნა­ზე მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მქონ­და. გო­გი­ჩა იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც არა­ფერ­ში ხე­დავ­და ნე­გა­ტივს...

თა­მარ სხვი­ტა­რი­ძე, „ბას­ტი ბუ­ბუს“ დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი და პრო­დი­უ­სე­რი:

- გო­გი­ჩას ყვე­ლა უყ­ვარ­და, ასე­თი იყო. არა­ვის გა­ნი­კი­თხავ­და და მა­საც არა­ვინ გა­ნი­კი­თხავ­და. ისე­თი იყო, რო­გო­რიც იყო... თა­ვი­დან­ვე ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მქონ­და - რაც კი სა­უ­კე­თე­სო ადა­მი­ა­ნი მხვდე­ბო­და გზა­ზე, ვარ­სკვლა­ვე­ბი, ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ყვე­ლა „ბას­ტი ბუ­ბუ­ში“ მომ­ყავ­და, მინ­დო­და, ბავ­შვებ­თან და სა­ბავ­შვო საქ­მეს­თან ახ­ლოს ყო­ფი­ლიყ­ვნენ.

გო­გი­ჩამ ჩვენ­თან მულ­ტფილ­მე­ბის თარ­გმნით და­ი­წყო. 90-იან წლებ­ში დის­ნე­ის სა­უ­კე­თე­სო მულ­ტფილ­მე­ბი იშ­ვი­ა­თო­ბა იყო. ჩვენ სხვა­დას­ხვა უცხო­ურ ქვე­ყა­ნა­ში ვყი­დუ­ლობ­დით, ვთარ­გმნი­დით და ბავ­შვებს ვაჩ­ვე­ნებ­დით. გო­გი­ჩა ყვე­ლა გმირს სა­უ­კე­თე­სოდ ახ­მო­ვა­ნებ­და. სა­ო­ცარ არ­ტის­ტულ თვი­სე­ბას ავ­ლენ­და, თუმ­ცა კი სა­სოფ­ლო ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. მერე კი­დევ უფრო გამ­ყარ­და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა - ჩემი და ჩემი მე­უღ­ლის მეჯ­ვა­რეც გახ­და, დავ­ნა­თე­სავ­დით.

კი­დევ ერთი გა­და­ცე­მა - „კა­რუ­სე­ლის“ იდეა ასე მო­ვი­და: მა­მე­ბის ჩარ­თუ­ლო­ბა შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა­ში არ იკ­ვე­თე­ბო­და, არ მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ და გვინ­დო­და, პრეს­ტი­ჟუ­ლი გაგ­ვე­ხა­და. ამი­ტომ „კა­რუ­სე­ლის“ წამ­ყვა­ნად მო­ვიყ­ვა­ნეთ ახალ­გაზ­რდა, სიმ­პა­თი­უ­რი, იუ­მო­რის მქო­ნე, კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი კაცი - გო­გი­ჩა! ბავ­შვებს რო­გორც თა­ნა­ტოლს ესა­უბ­რე­ბო­და, მა­მე­ბის სტუ­დი­ა­ში მო­საყ­ვა­ნა­დაც გა­მოგ­ვად­გა ეს და ასე შე­მო­ვი­ტყუ­ეთ სტუ­დი­ა­ში მა­მე­ბიც. გო­გი­ჩამ თა­ვი­სი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით, ხა­სი­ა­თით, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მით, თით­ქოს ქარ­თვე­ლი მა­მე­ბის მენ­ტა­ლო­ბა შეც­ვა­ლა. ყვე­ლა პა­ტივს სცემ­და და ყვე­ლას უნ­დო­და, რომ გო­გი­ჩას­ნა­ი­რი ყო­ფი­ლი­ყო.

გული მწყდე­ბა, რომ მე­ტის გა­კე­თე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მი­ე­ცა... უდი­დე­სი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის ადა­მი­ა­ნი იყო და სა­თა­ნა­დოდ არ იყო რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი. ეს ხომ უდი­დე­სი დარ­დია ადა­მი­ა­ნის­თვის?! არა­და, კაცი იყო და წუ­წუნს ხომ ვერ და­ი­წყებ­და?! გული იმა­ზეც მწყდე­ბა, ამ ქვეყ­ნი­დან ასე­თი ტკი­ვი­ლი­ა­ნი გას­ვლა რით და­იმ­სა­ხუ­რა?!

და­ა­ვა­დე­ბას­თან მხნე იყო. ყვე­ლა­ფერს იუ­მო­რით უყუ­რებ­და. ყო­ვე­ლი გა­დას­ხმის შემ­დეგ ანეკ­დო­ტებს მწერ­და. მეც ასე­ვე ვპა­სუ­ხობ­დი. ვუ­გეგ­მავ­დი, რა უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნა, სამ­სა­ხურ­ში რომ გა­მო­ვი­დო­და. რო­გორც ვიცი, ოჯა­ხის წევ­რებ­საც არ ესა­უბ­რე­ბო­და პე­სი­მის­ტუ­რად, აქეთ ამ­შვი­დებ­და ყვე­ლას. მე­უღ­ლე ბო­ლომ­დე გმი­რუ­ლად ედგა გვერ­დით, ასე­ვე შვი­ლე­ბიც. იდე­ა­ლუ­რი დედ-მამა ჰყავს და ამ ტკი­ვი­ლის­თვის ისი­ნიც ძა­ლი­ან მე­ცო­დე­ბი­ან...

დევი დე­ვი­ძე, იუ­მო­რის­ტი, სტუ­დენ­ტო­ბის მე­გო­ბა­რი:

- ხალ­ხი გო­გი­ჩას ტე­ლე­ვი­ზი­ით იც­ნობ­და და მის და­დე­ბით მხა­რე­ებს მხო­ლოდ იქ ხე­დავ­და. ცხოვ­რე­ბა­შიც უკე­თილ­შო­ბი­ლე­სი, თბი­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო, სა­ო­ცა­რი მე­გობ­რო­ბა იცო­და. ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი უყ­ვარ­და. მის­გან ცუდი არა­ვის­ზე გა­მი­გო­ნია, ძა­ლი­ან თბი­ლი და გემ­რი­ე­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო.

ერ­თმა­ნე­თი სტუ­დენ­ტო­ბი­სას, აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­ვი­ცა­ნით, მა­შინ სა­სოფ­ლო ერ­ქვა. სას­წავ­ლებ­ლის ბა­ზა­ზე, თე­ატ­რი „ბე­რი­კე­ბი“ არ­სე­ბობ­და და მისი მსა­ხი­ო­ბე­ბი ვი­ყა­ვით. ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე, გას­ტრო­ლებ­ზე სულ ერ­თად დავ­დი­ო­დით. იქაც აყ­ვა­რებ­და ადა­მი­ა­ნებს თავს...

„კა­ვე­ე­ნის“ თა­მა­შე­ბი რომ და­ი­წყო, აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში შე­იქ­მნა ჯგუ­ფი „სო­ფე­ლო“, ჩვე­ნი გუნ­დის კა­პი­ტა­ნი იყო. შემ­დეგ მოხ­ვდა სა­ქარ­თვე­ლოს „კა­ვე­ე­ნის“ ნაკ­რებ­ში - „ნამ­დვი­ლი თა­მა­დე­ბი“.

ორი­ვეს 28 აპ­რილს გვაქვს და­ბა­დე­ბის დღე და არ არ­სე­ბობ­და, პირ­ველს არ მო­ე­ლო­ცა! სულ ყო­ველ­თვის, რომ და­რე­კავ­და, ასე მომ­მარ­თავ­და - გი­ლო­ცავ ჩვენ და­ბა­დე­ბის დღეს! უყ­ვარ­და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ქე­ი­ფი, პურ-მა­რი­ლი... ჩემს მშობ­ლებ­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარ­დათ გი­ორ­გი, არ და­ი­ჯე­რებთ, მაგ­რამ ხან­და­ხან ვფიქ­რობ­დი, რომ ჩემ­ზე მე­ტა­დაც...

„ფე­ის­ბუქ­ზე“ მის­მა სუ­რა­თებ­მა ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და... მის ფო­ტო­ებს დღეს ყვე­ლა­ზე მე­ტად მო­უხ­და ფრა­ზა - „ჩვე­ნი ბავ­შვო­ბა დამ­თავ­რდა“... მე და­ვა­მა­ტებ­დი - მათი ბავ­შვო­ბა დამ­თავ­რდა და ჩვე­ნი ახალ­გაზ­რდო­ბა, მე­გობ­რო­ბა...

ცოტა ხნის წინ მე­გობ­რის მამა გარ­და­იც­ვა­ლა, რა­ი­ონ­ში მივ­დი­ო­დით, გო­გი­ჩაც მო­ვი­და, უნდა წა­მო­სუ­ლი­ყო, მაგ­რამ მერე ვე­ღარ შეძ­ლო. ვიცი რაც მჭირს, ბევ­რი მი­მა­ლავს, არ ვიცი, რა და რო­გორ იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ასე მგო­ნია, რომ ვიქ­ნე­ბიო. კი, ყო­ველ­თვის იქ­ნე­ბა! წა­ვი­და ადა­მი­ა­ნი წუ­თი­სოფ­ლი­დან, მაგ­რამ ბევ­რი კად­რი და­ტო­ვა ეკ­რან­ზე.

მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ასეთ ადა­მი­ან­თან მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა. როცა არ უნდა და­ე­რე­კა, ეს დიდი სი­ხა­რუ­ლი იყო ჩემ­თვის. ახლა კი აღარ იქ­ნე­ბა მისი მო­ლოც­ვე­ბი, მისი მხი­ა­რუ­ლე­ბა, ძლი­ე­რი იუ­მო­რი. დიახ, ეს სიყ­ვა­რუ­ლი და სით­ბო დაგ­ვაკ­ლდე­ბა ყვე­ლას...

AMBEBI.GE სამ­ძი­მარს უცხა­დებს გარ­დაც­ვლი­ლის ოჯახს და მე­გობ­რებს.