"დღეს ჩემი ხელფასით მათხოვრებში ვარ" - დათო დარჩია საქართველოდან გაქცევაზე ფიქრობს

მატერიალური პრობლემები ჩვენს ქვეყანაში, ალბათ, გასაკვირი და უცხო არავისთვისაა, თუმცა ერთი შეხედვით, გვიკვირს ხოლმე, როცა ამ პრობლემებზე საზოგადოებისთვის კარგად ცნობილი და წარმატებული ადამიანები იწყებენ საუბარს.

შოთა რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო დრამატული თეატრის მსახიობი დათო დარჩია "თბილისელებთან" ინტერვიუში მძიმე სოციალურ ფონზე ალაპარაკდა და აღნიშნა, რომ ქვეყანაში არსებული მდგომარეობა გაქცევისკენ უბიძგებს:

"უკაცრავად და, ქვეყანა გვაქვს ჩაჯმული (მე მაპატიეთ) და შესაბამისად, მსახიობებიც ჩაჯმულები (კიდევ ერთხელ, ბოდიში) ვართ, როგორც ყველა სხვა პროფესიის წარმომადგენლები. აქ კარგად არიან მხოლოდ ბიზნესმენები და მთავრობის წარმომადგენლები. არც ერთი ვარ და არც – მეორე, სხვა ვინმე გინახავთ კარგად? მე ორმოცდაათი წლის კაცი ვარ და არ მინახავს.

არც კინოშია ფული და არც – თეატრში. დღეს ჩემი ხელფასით მათხოვრებში ვარ. ღატაკებში ვიყავი და ახლა მათხოვრებში გადავედი. მათხოვარს კინოში ვინ მოგცემს მილიონებს. ვიღაცები ამბობენ, რომ ყველაფერი კარგადაა. არაფერიც არაა კარგად, ყველაფერი ცუდადაა და ერთი სული მაქვს, ამ ქვეყნიდან გავიქცე. იქ წავალ, სადაც შრომა და ნიჭი ფასდება. ამერიკაზე ვფიქრობ. ამ ეტაპზე მარტო ვაპირებ, მაგრამ ჩემს შვილებსაც ვურჩევ, აუცილებლად გაიქცნენ ამ ქვეყნიდან.

– ბოლო პერიოდში რა შეიცვალა?

– ბევრი ცუდი მიეწყო ერთმანეთს, ოჯახური ამბებია. ვერ ვხვდები, რა აზრი აქვს რამეს? გამოსავალი სად არის? არაფერს აქვს აზრი. არც ამ და არც წინა მთავრობას არ უნდა ჩვენი პროფესიის ხალხი. კომუნისტების შემდეგ მსახიობი არავის უნდა, კომუნისტებს უნდოდათ, რატომღაც პატივს სცემდნენ და აფასებდნენ ამ ადამიანებს.

ახლა რუსთაველის თეატრში „ბედი ქართლისა“ ვითამაშეთ, რომელიც პარლამენტის ასი წლისთავს მიეძღვნა, მოვიდნენ ეს პარლამენტარები და გონზე ვერ მოვიდნენ, ვერც „იკაიფეს“ სპექტაკლით. ამდენი დეგენერატი ერთად?! მეორე დღეს „ჩვეულებრივი ხალხი“ დავპატიჟეთ და დარბაზი დაინგრა. გადაღებები გაჩერებულია და ალბათ, კაი ხანი, არც არაფერი იქნება.

- ამიტომაც გადაწყვიტეთ სახლის გაყიდვა?

– ორი სახლი მაქვს და ნახევარ-ნახევრებს ვყიდი, ერთის ნახევარი უკვე გავყიდე. ამან ოდნავ მომიგვარა პრობლემები, რომლებიც ძირითადად, ვალებს უკავშირდება. ყველაფერს ვყიდი, თუ გაიყიდა, მაგრამ მყიდველიც ნაკლებია, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან კარგ ფასად ვყიდი. უფრო ახალი ბინები იზიდავთ, კაცმა რომ არ იცის, რითაა აშენებული. ჩემი სახლი ძველი ნაშენებია და ძალიან კარგი ხარისხით, მაგრამ მისი გაყიდვაც პრობლემა გახდა. თუ გავყიდე, ყველაფერს დავალაგებ და მერე ვიზრუნებ წასვლაზე. თუ ვიზა ჩამირტყეს, კი არ წავალ, გავიქცევი ამ ქვეყნიდან.

იქ, სავარაუდოდ, ჩემი პროფესიით არავინ მამუშავებს – მილიონია ჩემნაირიც და ჩემზე უკეთესიც, მაგრამ რაც არ უნდა გააკეთო, შრომა დაგიფასდება. ფიზიკურად ჩემი გულის პატრონი ძლიერ დატვირთვას ვერ შევძლებ, მაგრამ რაც შემიძლია, არაფერს ვიუკადრისებ. არ მინდა, სულ ვინმეზე ვიყო დამოკიდებული და სულ ვიღაც ვაწუხო – აბა, მიშველე და პურის ფულით დამეხმარე-მეთქი. არ ვარ ასე გაზრდილი, მაგრამ ბოლო წლებია, ასე ვარ და საკუთარი თავი მზიზღდება.

ათასი ლარი მაქვს ხელფასი და ამ ფულით როგორ უნდა ვიცხოვრო? მთელი ფული გადასახადებს მიაქვს და რით ვარჩინო ექვსსულიანი ოჯახი, თავის ძაღლით, დარჩენილი ორასი ლარით? ზამთარი რომ მოდის, მეშინია, ყველაფრის გადასახადი ორმაგდება. ცალკე ბანკის ვალები და რაღა რჩება თვიდან თვემდე საარსებოდ. მით უმეტეს, ორი სტუდენტი შვილი მყავს. მართალი გითხრათ, აქედან გამომდინარე, უკვე ჩემი პროფესიაც ავითვალწუნე, გული ამიცრუვდა. ხალხს რომ ვხედავ, თავს ბოლომდე ვდებ – პროფესიონალიზმის ამბავია, მაგრამ სპექტაკლი რომ მაქვს, აღარ მიხარია წაიკითხეთ ვრცლად "თბილისიელების" საიტზე