"მთავაზობდნენ როლს, რომლითაც ქართველის დაკნინებული სახე უნდა მეჩვენებინა" - ვინ არის ქართველი მსახიობი, რომელიც უკრაინის საუკეთესო ათეულში მოხვდა

რამდენიმე კვირის წინ, უკრაინაში ჩატარებული გამოკითხვის მიხედვით, საუკეთესო ათ მსახიობს შორის ქართველი ზაზა ჭანტურიაც დაასახელეს. ზაზას ახლახან 41 წელი შეუსრულდა. რუსულ და უკრაინულ სახელოვნებო ფორუმებსა თუ გამოცემებში მასზე მხოლოდ პოზიტიურ ინფორმაციას ამოიკითხავთ და ხელოვნების კრიტიკოსები მეტ წარმატებებს უწინასწარმეტყველებენ.

- რომელი იყო შენი პირველი ქართული როლები თეატრსა და კინოში?

- როცა თეატრალურში ვსწავლობდი, მეორე კურსის სტუდენტს მომცეს მეფარნის როლი "პატარა უფლისწულიდან", რაც შეეხება კინოროლს, მერაბ კოკოჩაშვილის "ნუცას სკოლაში" ჯარისკაცი ვითამაშე.

- როცა შენს ფილმოგრაფიას გადავავლე თვალი, 70-მდე კინოროლი გაქვს შესრულებული. თეატრში?

- ზუსტად არ მახსოვს, ალბათ ოცამდე...

- 11 მარტს შენი დაბადების დღე იყო, 41 წლის გახდი...

- ეს დღე იყო ერთდროულად არაჩვეულებრივიც და ჩვეულებრივიც: ამ დღესაც გადაღებაზე ვიყავი და თან, დაბადების დღე მქონდა.

- როგორც ვიცი, მეუღლე არ გყავს. შენი მომავალი მეორე ნახევარი აუცილებელია, ქართველი იყოს?

- არა, ჩემი საცოლე უკრაინელია. მალე ვაპირებ დაქორწინებას.

- ეს პირველი ქორწინება იქნება?

- არა, ეს მეორე ქორწინებაა. პირველი ქორწინება ხუთწლიანი ურთიერთობით, ორი წლის წინ დავასრულე. პირველი მეუღლეც უკრაინელი იყო, ისიც მსახიობი. დავშორდით მაქსიმალურად კულტურულად, აყალმაყალის გარეშე.

- გახსოვს პირველად სცენაზე გასვლის დროს განცდილი ემოციები?

- ეს იყო უზარმაზარი ემოციის მომცველი გრძნობა, იყო შიშიც. მეგონა, რომ დროის გასვლის შემდეგ ამ შიშს დავძლევდი, მაგრამ ახლაც მიმყვება სცენაზე, გადასაღებ მოედანზე, რადგან მე ჩემთვის არ ვთამაშობ, როლს ვასრულებ მაყურებლისთვის და არ მინდა, ხალხი გავაწბილო! სხვების გაწბილების შიში მუდამ თან მდევს!

- ამ შიშს რით უპირისპირდები?

- მუდმივად ვსწავლობ, მუდამ ფორმაში ვარ, არასდროს ვივიწყებ, რომ არსებობს მისი უდიდებულესობა მაყურებელი! და ისიც სულ მახსოვს, რომ როლს ვეკუთვნი და არა პირიქით - როლი არ ეკუთვნის მსახიობს!

- გაიხსენე პირველი წარმატება...

- რაც დრო გადის, მით უფრო მეტად ვაფასებ მოზარდ მაყურებელთა თეატრში ჩემს მოხვედრას. გამიმართლა 90-იანი წლების ბოლოს. დავასრულე მეოთხე კურსი და დავსაქმდი. იმ დროს ბევრი მსახიობი რჩებოდა თეატრს მიღმა! ისე, წარმატებისთვის ნიჭისა და შრომისმოყვარეობის გარდა, საჭიროა იღბალიც!

- იმედგაცრუებაც საქართველოს უკავშირდება?

- კი, ასეა. როცა მე საქართველოს დატოვებამ მომიწია, მაშინ სამსახიობო კარიერის გაკეთება თითქმის შეუძლებელი იყო. წამოსვლა ადვილად არ გადამიწყვეტია, ახლაც სამშობლოს უდიდესი სიყვარული მაქვს. ბევრად უკეთესი იქნებოდა, რომ ის აღიარება, რაც საზღვარგარეთ მაქვს, სამშობლოში მქონოდა!

- ახლა მარტია და ეს თვე მაინც ქალებისაა, უფრო კი - დედის...

- (მაწყვეტინებს) დედაჩემი არის ჩემთვის ღმერთი! ის ყველა სიტუაციაში მხარში მიდგას და მისი გულით ნათქვამი რჩევა ჩემთვის მნიშვნელოვანია. პროფესიით მასწავლებელია და ახლაც ასწავლის ქართულ ენასა და ლიტერატურას თბილისის ერთ-ერთ სკოლაში. ისე, პატარა როცა ვიყავი, ცდილობდა, სახლშიც მასწავლებელი ყოფილიყო, მაგრამ გავიზარდე და მასწავლებლის ამპლუასაც გადაეჩვია (იღიმება)...წაიკითხეთ სრულად