"საქართველო ჩემი სამშობლოა და მზად ვარ მის დასაცავად..." - ექსკლუზიური ინტერვიუ საშიშ ტერორისტთა სიაში შესულ მუსლიმ ალ შიშანთან

გაზეთ "კვირის პალიტრის" ჟურნალისტმა ნინო ბურჭულაძემ ოთხწლიანი მცდელობის შემდეგ ჩაწერა ინტერვიუ მუსლიმ ალ შიშანთან, იგივე მურად მარგოშვილთან, რომელიც ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა და გაერო-მ 2014 წელს საშიშ ტერორისტთა სიაში შეიყვანა.

დუისში დაბადებული მუსლიმ ალ შიშანი სირიაში ასადის რეჟიმის წინააღმდეგ მებრძოლი ერთ-ერთი ყველაზე ავტორიტეტული დაჯგუფება "ჯუნუდ აშ შამის" ("სირიის მებრძოლები") მეთაურია. ის წლების განმავლობაში იბრძოდა ჩეჩნეთში იჩქერიის დამოუკიდებლობისთვის, იყო "კავკასიის ემირატის" გავლენიანი მეთაური და დოკუ უმაროვის გარემოცვის უახლოესი წევრი. ამჟამად სირიაში, ლატაკიაში იბრძვის.

გთავაზობთ ნაწყვეტებს "კვირის პალიტრის" ექსკლუზიური ინტერვიუდან, სადაც მუსლიმ ალ შიშანი სხვა საინტერესო თემებთან ერთად, აგვისტოს ომზე, ლაფანყურის სპეცოპერაციასა და "ჩატაევის საქმეზეც" საუბრობს.

იხილეთ ექსკლუზიური ვიდეო, რომელშიც მუსლიმ ალ შიშანი საქართველოზე საუბრობს

- პანკისის ხეობაში დადიოდა ხმა, რომ თქვენ სხვა ქისტებთან ერთად მზად იყავით, 2008 წლის აგვისტოში რუსეთის წინააღმდეგ ცხინვალში გებრძოლათ.

- ეს მართალია, როდესაც გავიგეთ, რომ რუსული ჯარი საქართველოში შემოდიოდა, საქართველოს ხელისუფლებას დახმარება შევთავაზეთ. თავიდან გვითხრეს, დაიცადეთ და როცა თქვენი დახმარება დაგვჭირდება, აუცილებლად დაგიძახებთო. რამდენიმე ხნის შემდეგ მართლაც მოვიდა კაცი და გვითხრა, სიტუაცია უმძიმესია და თქვენი დახმარებაა საჭიროო.

ამ დროისთვის ისედაც მზად ვიყავით, რადგან ვგრძნობდით სიტუაციის სიმძიმეს. იმავე საღამოს შევკრიბეთ 200 კაცზე მეტი და პირველი ჯგუფი გავგზავნეთ, დანარჩენები თბილისში გათენებამდე უნდა ჩასულიყვნენ. უკვე გვიანი ღამე იყო, როცა დაგვირეკეს და გვითხრეს, მოიცადეთო. იმ დროს საფრანგეთის პრეზიდენტი ნიკოლა სარკოზიც ჩამოფრინდა და მოლაპარაკების შემდეგ ომიც შეწყდა. ჩვენი გაგზავნილი ჯგუფი უკან დავაბრუნეთ. აქ განსაკუთრებულს ვერაფერს ვხედავ, რადგან საქართველო ჩვენი სამშობლოა, ეს იყო საერთო გასაჭირი და არ შეგვეძლო ასეთ დროს განზე გადგომა.

- რა მოხდა ლაფანყურში და რატომ გამოჩნდა თქვენი სახელი დღემდე გაუხსნელ საქმეში? ერთგან თქვით კიდეც, რომ სირიაში სწორედ ლაფანყურის შემდეგ წახვედით. რატომ სირიაში და არა უკრაინაში, სადაც ასევე შეიძლებოდა რუსეთის წინააღმდეგ ბრძოლა?

- მე სირიაში ლაფანყურის შემდეგ კი არა, ლაფანყურამდე წავედი, ის ცნობილი მოვლენები ჩემი წასვლიდან თვე-ნახევარში მოხდა. დიდება უფალს, არანაირი შეხება არ მქონია ამ საქმესთან. არ მინდა ჩავუღრმავდე დეტალებს, თუმცა გეტყვით, რომ დიახ, მე ვცდილობდი დავხმარებოდი ჩემს ძმებს ჩეჩნეთში, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ამით საქართველოს არ ვაზარალებდი... თავიდან ვახერხებდი მთელი პროცესის გაკონტროლებას, ბოლოს დავინახე, რომ "კავკასიის ემირატის" ზოგიერთი წარმომადგენელი ცდილობდა ჩემთვის ხელიდან წაეღლიტა ყველაფერი. ისიც ცხადი გახდა, რომ კონტროლს ვკარგავდი.

ამის შესახებ წლების წინ ერთ-ერთ ინტერვიუში (ამ ინტერვიუს ამონარიდი 2013 წელს "კვირის პალიტრაშიც" დაიბეჭდა. - ავტ.) დაწვრილებით ვისაუბრე. რადგან არ ვენდობოდი ადამიანებს, რომლებმაც ეს პროცესი ხელში აიღეს და რაც უნდა მომხდარიყო, ვიცოდი, ყველაფერი მაინც მე დამბრალდებოდა, საქართველოდან წასვლა გადავწყვიტე. მე მაშინ წარმოდგენაც არ მქონდა, ასე შორს თუ შეტოპავდნენ... სირიაში წავედი იმ ადამიანებთან, რომლებმაც დახმარება მთხოვეს. უკრაინას მაშინ მთელი ევროპა უჭერდა მხარს, როცა ასადის რეჟიმი ათასობით თავის მოქალაქეს ხოცავდა.

- დროდადრო "ისლამური ხალიფატისგან" საქართველოს მიმართ მუქარები ისმოდა. ამაზე როგორი რეაქცია გქონდათ?

- "ხალიფატმა" ასეთი მუქარებით მუსლიმებისა თუ არამუსლიმების წინააღმდეგ მთელი მსოფლიო აამხედრა და დღეს ვხედავთ ამ პოლიტიკის შედეგებს. დღემდე სადაც გამოჩნდებიან, ყველგან მტრობას აჩაღებენ, პირველ რიგში, მუსლიმებს შორის, შემდეგ კი ერთმანეთის სისხლსაც ღვრიან. ამიტომ ჩვენ არ გავდგებით განზე და ყველაფერს გავაკეთებთ მათ შესაჩერებლად. ვფიქრობ, საქართველოში მათ ძალიან ცოტა მუსლიმი თუ გაჰყვება.

თუ შევადარებთ იმ უსამართლობას, რომელიც მსოფლიოში მუსლიმების წინააღმდეგ ხდება, და ბალანსს, რომელსაც საქართველო კონფესიებს შორის იცავს (როგორც წინა, ასევე ამჟამინდელი ხელისუფლების დროს), გარწმუნებთ, რომ იმ ქვეყნებმა, რომლებიც ყველაზე მეტს გაჰყვირიან დემოკრატიასა და სიტყვის თავისუფლებაზე, მაგალითი საქართველოსგან უნდა აიღონ. საქართველო ჩვენი საერთო სამშობლოა, ჩვენ იქ დავიბადეთ, ჩვენი ნათესავები და ყველა ის ხალხი, ვინც გვიყვარს, იქ არიან, ჩემი ცხოვრების ყველაზე სანუკვარი ხანა - ბავშვობა სწორედ საქართველოში გავატარე და დღეს თუ რამე მსურს, იმ ადგილებში გავლა და ჩემი ნათესავების, მეგობრებისა და თანასოფლელების მონახულებაა წაიკითხეთ სრულად "კვირის პალიტრაში"