„სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის“ ჟი­უ­რის ერთ-ერთი წევ­რი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის მე­ნე­ჯე­რი, გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რის პირ­ვე­ლი მო­ად­გი­ლე თიკო ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლია. ის ევ­რო­პის მა­უ­წყე­ბელ­თა კავ­ში­რის მე­დი­ა­მარ­თვის კო­მი­ტე­ტის წევ­რიც გახ­ლავთ. დღეს კი იმ კონ­კურ­სან­ტე­ბის შე­ფა­სე­ბა უწევს, რო­მელ­თა­გან ერთ-ერთი მა­ყუ­რებ­ლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით, „ევ­რო­ვი­ზი­ის“ კონ­კურ­სზე სა­ქარ­თვე­ლოს წა­რად­გენს.

ბევ­რმა არც იცის, რომ თიკო ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლი წარ­სულ­ში, „პირ­ვე­ლი არ­ხის“ ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გა­და­ცე­მის „მე­ა­ლო­მა­ნი­ას“ ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი წამ­ყვა­ნი გახ­ლდათ. სწო­რედ ის „მეაა“, რომ­ლის ხმაც ბევ­რს ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით გა­და­ცე­მის ფი­ნალ­ში, რო­დე­საც ის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით და ოდ­ნავ გა­მომ­წვე­ვად ემ­შვი­დო­ბე­ბო­და მა­ყუ­რე­ბელს - „გკოც­ნით, თქვე­ნი მეა“.

AMBEBI.GE-ს თხოვ­ნით თიკო ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლი ახლა იმ წლებს იხ­სე­ნებს:

- თა­ვი­დან „სტუ­დია აუ­დი­ენ­ცი­ა­ში“ მოვ­ხვდი, რომ­ლის“ ხელ­მძღვა­ნე­ლი კოკა ყან­დი­აშ­ვი­ლი იყო. იმ პე­რი­ოდ­ში თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის (კი­ნოჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ფა­კულ­ტე­ტი) პირ­ვე­ლი კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, ლალა (ოლია) თა­ბუ­კაშ­ვი­ლის ჯგუ­ფი­დან, რო­მელ­მაც სტუ­დენ­ტე­ბი პრაქ­ტი­კა­ზე იქ გაგ­ვიშ­ვა, რად­გა­ნაც სტა­ჟი­ო­რე­ბი სჭირ­დე­ბო­დათ. მოკ­ლედ, „აუ­დი­ენ­ცი­ა­ში“ მი­ვე­დი და დავ­რჩი.

ასევე დაგაინტერესებთ

13:20 / 11-02-2019

"ცხოვრებაში პირველად გამოვცადე ეს გრძნობა და ძალიან მაგარია!" - ემოციები "საქართველოს ვარსკვლავის" მესამე ლაივიდან

რას არ ვა­კე­თებ­დით, ოღონ­დაც, მიკრო­ფონ­თან ვმდგა­რი­ყა­ვით. ძა­ლი­ან ბევრ პრო­ექ­ტში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი... ვი­საც ახ­სოვს, მა­მუ­კა ბე­რი­კა და ირი­ნა მო­სეშ­ვი­ლი აკე­თებ­დნენ რა­დი­ო­ში გა­და­ცე­მას „მუ­სი­კა­ლუ­რი ათე­უ­ლი“ და იდეა გაჩ­ნდა, მისი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ვერ­სია ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი წამ­ყვა­ნით გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო. სწო­რედ მა­შინ შე­იქ­მნა ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი „მეა“ და შე­სა­ბა­მი­სად გა­და­ცე­მა „მე­ა­ლო­მა­ნია“. გახ­მო­ვა­ნე­ბა მე მან­დეს, რაც სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო იყო.

გა­და­ცე­მა ყო­ველ­თვის მთავ­რდე­ბო­და ფრა­ზით - „გკოც­ნით, თქვე­ნი მეა“. ნამ­დვი­ლად სე­რი­ო­ზუ­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტი იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. ერთხელ კოკა ყან­დი­აშ­ვილ­მა მი­თხრა, „ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი ახალ­გაზ­რდა გოგო ხარ, რად­გა­ნაც გყავს სა­თა­მა­შო, რომ­ლი­თაც მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო თა­მა­შობს“. ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან რომ ვუ­ყუ­რებ, მარ­თლა ასე იყო, მე კი ისეთ დე­ტა­ლებ­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, „მეა“-ს თმა არ უხ­დე­ბო­და, ხელს ვერ ამოძ­რა­ვებ­და, კოს­ტი­უმს ვერ ვაც­მევ­დით... ნერ­ვი­უ­ლო­ბას­თან ერ­თად, ამა­ზე შე­მეძ­ლო, მე­ტი­რა კი­დეც. გა­და­ცე­მამ 5 წელი გაძ­ლო, ახლა ვხვდე­ბი, რომ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო პრო­ექ­ტის­თვის საკ­მა­ოდ დიდი დროა... ის პე­რი­ო­დი ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში.

- მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ცხოვ­რე­ბამ ბა­ქო­ში მო­გი­წია, რად­გა­ნაც და­ო­ჯახ­დი... ის პე­რი­ო­დიც გა­ვიხ­სე­ნოთ.

- მა­შინ პა­რა­ლე­ლუ­რად საპ­რო­დი­უ­სე­რო კომ­პა­ნია „არტ იმედ­ში“ ვმუ­შა­ობ­დი, თან, ტე­ლე­კომ­პა­ნია „იმედ­ში“ ნი­კუ­შა ლო­მი­ძეს­თან ერ­თად მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­და­ცე­მა „კლიპ­ლო­ტო“ მიმ­ყავ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში აზერ­ბა­ი­ჯან­ში დათო გო­მარ­თე­ლის და „ფორ­ტეს“ უკვე ცნო­ბი­ლი კლი­პის გა­და­სა­ღე­ბად გა­ვემ­გზავ­რეთ. სწო­რედ მა­შინ გა­ვი­ცა­ნი ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც იმ­ხა­ნად იქ ცხოვ­რობ­და, რად­გა­ნაც მისი ოჯა­ხი სა­ელ­ჩო­ში მოღ­ვა­წე­ობ­და. მერე ისე მოხ­და, რომ ბა­ქო­ში გავ­თხოვ­დი და სა­ცხოვ­რებ­ლად და სა­მუ­შა­ოდ იქ გა­და­ვე­დი. სა­უ­კე­თე­სო წლე­ბი იყო. აზერ­ბა­ი­ჯან­ში 7 წელი გა­ვა­ტა­რე.

- და მგო­ნი, მათი ენაც ის­წავ­ლეთ...

- ისე მოხ­და, რომ ჩემი ქმრის სამ­სა­ხუ­რი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში ბევ­რს ვმოგ­ზა­უ­რობ­დით (სა­ერ­თა­შო­რი­სო კომ­პა­ნი­ა­ში მუ­შა­ობს ახლა და მა­ში­ნაც). მოგ­ზა­უ­რო­ბამ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მომ­ცა. ჩემი პირ­ვე­ლი შვი­ლი აქ შე­მე­ძი­ნა, მაგ­რამ 5 წლამ­დე ბა­ქო­ში იზ­რდე­ბო­და. ბაქო ჩემ­თვის ძა­ლი­ან თბი­ლი და საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლა­ქია. აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი ენა ცოტა უკე­თე­სად რომ მეს­წავ­ლა, კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, თუმ­ცა ვცდი­ლობ­დი.

- შემ­დეგ თბი­ლის­ში დაბ­რუნ­დით და სამ­სა­ხუ­რი ისევ „პირ­ველ არხზე“ და­ი­წყეთ. რა­ტომ?

- შემ­თხვე­ვით ისე მოხ­და, რომ „პირ­ველ არხზე“ დავ­ბრუნ­დი... მა­ნამ­დე კი ქუ­ჩა­ში მე­გო­ბა­რი შემ­ხვდა, რო­მე­ლიც მარ­კე­ტინ­გში მუ­შა­ობ­და, კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის დარ­გში მე­ნე­ჯერს ეძებ­დნენ და რე­ზი­უ­მეს გად­მოგ­ზავ­ნა მთხო­ვა. გა­ვუგ­ზავ­ნე, მერე პა­ტა­რა კონ­კურ­სიც გა­ვი­ა­რე და „პირ­ველ არხზე“ მოვ­ხვდი ჯერ პი­ა­რის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, შემ­დეგ მარ­კე­ტინ­გში გა­და­ვე­დი, ახლა მე­ნე­ჯე­რის პო­ზი­ცი­ა­ზე ვარ, გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რის პირ­ვე­ლი მო­ად­გი­ლე.

ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჩემ­თვის სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის გარ­შე­მო გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა, რად­გან ვთვლი, რომ ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ის ძა­ლი­ან პა­ტა­რაა და თოთო ბავ­შვი­ვით უნდა მოფრ­თხი­ლე­ბა. ყვე­ლა­ფე­რი ახა­ლი ხომ რთუ­ლად მკვიდ­რდე­ბა, თვი­თონ ევ­რო­პულ მა­უ­წყე­ბელ­თა კავ­შირ­ში, რომ­ლის აქ­ტი­უ­რი წევ­რე­ბიც ვართ, მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ეს არ არის მხო­ლოდ თქვე­ნი ქვეყ­ნის გა­მოწ­ვე­ვა, ყვე­ლა­ნი ასე ვართ და BBC-ც კი, რო­მე­ლიც ერთ-ერთი ლი­დე­რი ტე­ლე­კომ­პა­ნი­აა, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ბა­ზარ­ზე მა­საც დღემ­დე უწევს გარ­კვე­ულ გა­მოწ­ვე­ვებ­ზე პა­სუ­ხი. ამი­ტომ, ვფიქ­რობ, რომ ახლა ვა­კე­თებ იმ საქ­მეს, რაც ყვე­ლა­ზე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

ევ­რო­პის მა­უ­წყე­ბელ­თა კავ­შირ­ში სხვა­დას­ხვა ჯგუ­ფე­ბია, სა­დაც კო­ორ­დი­ნა­ტო­რო­ბით და­ვი­წყე, რამ­დე­ნი­მე სა­ფე­ხუ­რი, არ­ჩევ­ნე­ბი გა­ვი­ა­რე (თი­თო­ე­ულ კო­მი­ტეტ­ში წევ­რე­ბის არ­ჩე­ვა ხდე­ბა). მე მე­დია მარ­თვის კო­მი­ტეტ­ში ვარ და 2-წლი­ა­ნი მან­და­ტი მაქვს. შემ­დეგ­ში ვნა­ხოთ, რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბა მოვ­ლე­ნე­ბი, რა­ღაც გეგ­მე­ბი მაქვს.

- ბევრ რა­მეს ას­წრებთ...

- რო­დე­საც რა­ღაც ძა­ლი­ან გინ­და, ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ფერს ას­წრებ. ბევ­რს ვმუ­შა­ობ და არც იმის თქმა მე­რი­დე­ბა, რომ თუ რა­ი­მე არ ვიცი, ვის­წავ­ლო, ვხვე­წავ, ვა­უმ­ჯო­ბე­სებ. ამას შე­მიძ­ლია დი­ლი­დან და­ღა­მე­ბამ­დე დრო და­ვუთ­მო.

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში გარ­კვე­უ­ლი სტე­რე­ო­ტი­პი არ­სე­ბობს, რომ ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყე­ბე­ლი არ არის ისე­თი, რომ უნდა იყოს, არხს ბევ­რი პრობ­ლე­მა აქვს თუნ­დაც იმას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, რომ ყუ­რე­ბა­დი და რე­ი­ტინ­გუ­ლი არ არის... რას იტყვით?

- მზარ­დი არ­ხია და უნდა ვთქვათ, რომ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის შე­ფა­სე­ბის კრი­ტე­რი­უ­მად, მხო­ლოდ რე­ი­ტინ­გი არ გა­მოდ­გე­ბა. თუმ­ცა, კა­ნო­ნი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის შე­სა­ხებ გვე­უბ­ნე­ბა, რომ მო­სახ­ლე­ო­ბის 90 %-ს უნდა მივ­წვდეთ. დღე­ის­თვის, რო­გორც ვთქვი, მზარ­დე­ბი ვართ და არხი ტექ­ნი­კუ­რად და ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რად ფეხ­ზე დგე­ბა.

წლე­ბი დას­ჭირ­და იმას, რომ ეს ტე­ლე­ვი­ზია გარ­კვე­უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი­დან ამო­სუ­ლი­ყო. ახლა სწორ გა­ზა­ზე დგას, ტექ­ნი­კუ­რი გა­და­ი­ა­რა­ღე­ბა, ახა­ლი შე­ნო­ბის­თვის ინფრას­ტრუქ­ტუ­რუ­ლი ცვლი­ლე­ბე­ბი მი­დის, რო­მელ­საც მა­ყუ­რე­ბე­ლი ვერ ხე­დავს, რად­გა­ნაც კონ­ტენ­ტი აინ­ტე­რე­სებს, თუმ­ცა ში­ნა­არ­სის თვალ­საზ­რი­სი­თაც, ცვლი­ლე­ბე­ბი გვაქვს. გარ­და „სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვი­სა“ ამ­ჟა­მად რამ­დე­ნი­მე ახა­ლი გა­და­ცე­მა შე­დის ეთერ­ში.

- „სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის“ ჟი­უ­რის შე­მად­გენ­ლო­ბა­ში გვერ­დით გი­ზით ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მი­მაჩ­ნია, რომ ამ არ­ხის ის­ტო­რი­ა­ში ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო და ეს არის ზაზა შენ­გე­ლია. პა­რა­ლე­ლი რომ გა­ვავ­ლოთ, რა სხვა­ო­ბაა იმ­დრო­ინ­დელ და ახ­ლან­დელ ტე­ლე­ვი­ზი­ას შო­რის?

- მგო­ნი, დრო­ის თვალ­საზ­რი­სით შე­და­რე­ბა ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­დე­ბა, მა­შინ ჩვე­ნი ტე­ლე­ვი­ზია ერთ-ერთი ძლი­ე­რი არხი იყო, რო­მელ­ზეც ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი იყო მა­ყუ­რე­ბე­ლი, არ­ჩე­ვა­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ ჰქონ­დათ. ზაზა პროგ­რე­სუ­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო, დიდი რე­ფორ­მე­ბი ჩა­ატ­რა, ვი­ცით, რე­ფორ­მის ჩა­ტა­რე­ბა რას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. მი­ხა­რია, რომ მისი გა­მოც­დი­ლე­ბის და კომ­პე­ტენ­ცი­ის ადა­მი­ა­ნი ჟი­უ­რი­შია. მისი გა­მოც­დი­ლე­ბის არ­გა­მო­ყე­ნე­ბა ამ პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ში, რო­მელ­შიც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი ასე გვჭირ­დე­ბა, არაფ­რით არ შე­იძ­ლე­ბა.

- დღეს­დღე­ო­ბით და­საძ­ლე­ვია „სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვი“ - გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გა­მო­სავ­ლე­ნია...

- ისე მოხ­და, რომ „ევ­რო­ვი­ზი­ის“ რამ­დე­ნი­ი­მე შე­სარ­ჩე­ვი კონ­კურ­სის ჟი­უ­რი­ში მო­მი­წია ყოფ­ნამ. წელს ამის გამო რამ­დე­ნი­მე ქვე­ყა­ნა­ში ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ასე­თი კარ­გი ნა­კა­დი ჩვენ­თან რო­მაა, არ­სად ყო­ფი­ლა თავ­მოყ­რი­ლი, ამი­ტომ მშვი­დად ვართ, ვინც არ უნდა მო­ი­გოს, გვგო­ნია, რომ სწო­რად მივ­დი­ვართ წინ და სწორ გზა­ზე ვდგა­ვართ. რთუ­ლია ჟი­უ­რი­ში ყოფ­ნა, რად­გან თითო სი­ტყვას აწო­ნა სჭირ­დე­ბა და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა, მით უფრო, რომ ჩვენ წინ ახალ­გაზ­რდე­ბი დგა­ნან და არ შე­იძ­ლე­ბა მათ ტრავ­მა მი­ა­ყე­ნო, რო­მელ­მაც შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბა­ში შე­იძ­ლე­ბა პრობ­ლე­მე­ბი შე­უქ­მნას. აქ დე­დის ინ­სტინ­ქტი­თაც ვსა­უბ­რობ, თუმ­ცა კონ­კურ­სი კონ­კურ­სია. გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ერ­თია, და­ნარ­ჩე­ნი - მარ­ცხდე­ბა და აქ ყოფ­ნით იმ­ხე­ლა გა­მოც­დი­ლე­ბას იღე­ბენ, რომ ვფიქ­რობ, პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა უკვე გა­მარ­ჯვე­ბაა. სა­ერ­თოდ, კი მი­მაჩ­ნია, რომ „სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვი“ შედ­გა.

- თიკო, შვი­ლებ­ზე რას გვე­ტყვით?

- სრულ­ყო­ფი­ლე­ბა არ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ მინ­და, ვიყო კარ­გი დედა. ამა­ყი ვარ იმით, რომ ორი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბიჭი მყავს, რომ­ლე­ბის­თვი­საც ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ. ჯერ ჩემი შვი­ლე­ბი და მერე და­ნარ­ჩე­ნი სხვა. მთელს შა­ბათ-კვი­რას მათ ვუთ­მობ. შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი დღე იყო ბავ­შვებ­თან, მაგ­რამ არ იყო სრულ­ყო­ფი­ლად მათ­თან, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა 15 წუთი გა­ა­ტა­რო და ბავ­შვებ­ში იმ­დე­ნი ჩადო, რამ­დე­ნიც დე­დამ უნდა გა­ა­კე­თოს შვი­ლე­ბის­თვის, ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ იმის­თვის, რომ შვი­ლებს ვეყო...